I'm your girl, you're my girl, we are girls, don't you know that I love you? [M O L I V I A]

De deurbel ging. Met een vrolijk sprongetje stapte Olivia van de bank en liep ze heupwiegend naar de deur toe. Het silhouet door de deur verraadde al wie er voor de deur stond en dat zorgde ervoor dat ze nog breder moest glimlachen. Met een zwaai deed ze de voordeur open en keek ze het meisje voor de deur aan. “Babyyyy!” cheerde Olivia vrolijk en stak haar armen uit, klaar voor een mega knuffel. Monica stapte met een brede grijns verder binnen en sloeg haar armen om haar heen, waarna Olivia dit natuurlijk ook deed. “Haaay!” grijnsde Monica schaapachtig en ze knuffelden elkaar nog een keer stevig. Het was een tijd geleden dat de twee samen tijd hadden doorgebracht – de laatste keer was met het verven van Olivia’s haar? Dat was in ieder geval een flinke tijd geleden en Olivia was blij dat ze eindelijk weer wat tijd met haar nicht kon doorbrengen. “Kom binnen, het is zo koud! Ik heb een hekel aan de winter, het enige leuke aan de winter is de kerst” zei Olivia met een pruillipje en deed een stapje opzij, zodat Monica naar binnen kon stappen. Terwijl Monica zich aan het uitkleden was, liep Olivia de woonkamer binnen. “Wijn?” riep ze over haar schouder, en grinnikte toen ze Monica “Wijn” hoorde terugroepen. Ze had het kunnen weten.

Een paar minuten later lagen ze allebei lekker op de bank, zappend door de televisie. Olivia keek af en toe op naar haar nicht en beet zachtjes op haar onderlip. Ze vond dat haar nicht er slecht uitzag, ze had wallen onder haar ogen, die zelfs met make-up te zien waren en haar huid was wit. Was er iets met haar aan de hand? Monica keek op en keek haar grijnzend aan: “Wat?” Olivia maakte een wegwerpgebaar, wat eigenlijk van alles kon betekenen, en staarde weer naar de televisie. Maar ondertussen maakten haar gedachten overuren en sloeg ze haar ogen neer. Eigenlijk was ze best wel een beetje bezorgd om Monica. Het meisje leek echt met iets te zitten, het was haar al eerder opgevallen, maar ze had gedacht dat het met haar stemmingswisselingen te maken had. Maar nu had Olivia weer dat gevoel gehad en eigenlijk wilde ze best wel weten of het allemaal goed ging met Monica. Ik bedoel, ze waren niet alleen nichten, maar ook beste vriendinnen van elkaar. En vriendinnen konden elkaar alles vertellen. Tenminste, als je Olivia’s vriend was wel.

Daarom draaide Olivia ook goed, zodat ze Monica aan kon kijken. Monica keek op en fronste haar wenkbrauwen. Olivia sloeg haar ogen neer en zocht naar de juiste woorden. “Wat is er?” hoorde ze de stem van haar nicht zetten en ze reikte naar voren, de televisie wat zachter zettend. “Monica?” vroeg Olivia toen en keek haar nicht aan. Deze keek haar vragend aan, duidelijk niets snappend van wat zich hier aan het afspelen was. “Gaat het wel goed met je?” vroeg Olivia toen meteen daarna en voordat Monica in de verdediging kon schieten zei ze: “Je hoeft me niet wijs te maken dat er niets is. Ik zie het aan je, je bent anders dan normaal gesproken, ik voel het gewoon. Ik hoop dat je jezelf niet schaamt om het aan me te vertellen, ik ben het hè, je kunt me alles vertellen, dat weet je toch?” Olivia stond op van de bank en liep naar haar nicht toe, zakte naast haar neer op de bank en pakte haar hand vast. Ze wist gewoon dat er iets was, ze wist het gewoon zeker.