Girls just wanna have some fun. ~ Brooke

Juliette spoorde Imanu nog iets meer aan, en juist op tijd zette hij zich af en sprong over het kruisje heen. Belonend klopte ze hem op zijn hals. "Genoeg gewerkt voor vandaag." Grinnikte ze. Ze ging met een handige zwaai van zijn rug af en zadelde hem weer af. Het was warm weer. Zoals gewoonlijk. En Juliette wilde er weer even tussenuit. Deed ze wel vaker als het loei heet was. Ze deed Imanu helemaal los en hij sprong als een gekke mustang er van door. Juliette lachte en ging naar binnen om haar zweterige paardrijd broek uit te trekken. Ze had zeer veel geluk dat Imanu's weide voor haar huis geparkeerd stond. Ze moest zo'n 3 meter lopen voor ze bij hem was. Handig. Juliette deed haar deur open en liep naar boven om iets uit haar inloop kleding kast te nemen. Ze vond zichzelf wel grappig. Ze had een ganse kledingkast en dan nog zei ze altijd dat ze niets te dragen had. Ze ging regelmatig winkelen. Toch haalde ze er haar favoriete zomerkleedje uit. Ze droeg graag felle kleuren. Dat viel op. Vrolijk trippelde ze de trap weer af naar beneden en ging de deur uit. De zon straalde en haar blonde krullen schitterden in het licht. Het zou vast prachtig zijn om nu zo op Imanu te gaan zitten. Het roze kleedje wapperde in de wind. Juliette hield haar hand op haar dij voor als het ging vliegen. Ze ging de wandelweg op, op weg naar het park. Waarschijnlijk zou ze niet de enige zijn die daar zou zitten. Iedereen ging met weer als dit daarheen. "Juliette!" Juliette draaide zich verbaasd om. Het was haar vriend Joël, die ze een paar dagen geleden op de manege had leren kennen. "Jo, wat doe jij nou hier?" Vroeg ze met een glimlach. "Ja, ik moet er eigenlijk van door. Maar toevallig dat ik je hier tref." Lachte hij. "Hoe is 't met Imanu en Amico?" Vroeg hij. Juliette vond het altijd grappig als hij gehaast was. Dan werd hij zenuwachtig. "Wel goed, hoor. Ze doen het prima." Joël glimlachte blij. "Mooi zo! Maar ik moet nu echt gaan, zie ik je op de manege morgen?" Pf... Maandag. "Zoals gewoonlijk." Joël ging er van door. Leuk, kort gesprek, dacht ze. Juliette zette zich rustig op een bankje. Ze had spijt dat ze haar zonnebril niet mee had genomen, het was er echt het weer voor. Ze dacht eens even na. Al zo veel mensen leren kennen hier in HH. Lang geleden dat ze ooit zo sociaal was. Meestal hield ze zich enkel met de paarden bezig. Maar de laatste tijd was dat fel veranderd. Ze was trots op zichzelf. Ze had voldoende tijd voor haar twee paarden. En toch ook nog tijd voor haar eigen. Dat was hij een leven moest verlopen. Ze zou haar ouders nog eens moeten bellen. Die zouden haar vast ook nog wel eens willen spreken... Maar ja. Die zaten vast te discussiëren met elkaar over de boekhouding of zoiets. Ze hadden altijd ruzie gehad. Nadeel. Juliette herinnerde zich niet veel tijden waar haar ouders vriendelijk tegen elkaar deden. Ze hadden zelfs op haar verjaardag ruzie gehad. Juliette schudde de gedachte van zich af en zette haar vrije glimlach weer op haar lippen. Ze moest niet zo in het verleden blijven hangen. Alles was prima nu. Maar toch voelde ze dat ze iets miste. Maar wat? De zon scheen nog teder over hun wereldje. Ze zuchtte ontspannend.

[Haar kleedje: Klik:3]

Juliette had haar vestje even uitgedaan. Het werd echt vreselijk warm hier. Opeens ging haar mobiel af. Hé, dat was vreemd. Ze nam hem snel uit haar tas en keek eerst even. Een onbekend nummer stond voor haar ogen. Ze zette haar vinger op het icoontje met 'opnemen'. Ze luisterde eerst even, want de persoon zei iets. "H-hoi, spreek ik met Juliette Rodriguez? M-mijn naam is Brooke Rodriguez." Juliette hoorde veel gestotter in de stem van het meisje. Ze kreeg er zenuwen van en slikte. "Eh... Ja, dit is Juliette. K-kan ik je helpen?" Dit was niet bepaald aangenaam. Maar ze begreep niet waarom ze zei 'Brooke Rodriguez'. Ze had dezelfde naam als haar. Was dat toeval of..? Juliette wist dat ze niet de enigste was die dit vreemd vond. Het meisje zelf leek dit ook niet bepaald leuk te vinden. Ze opende even haar mond maar er kwam niets uit. Ze schraapte haar keel. "Ben je eh, ben je..." Probeerde Juliette, het was het enigste wat er even uit kwam. "Ben je familie...?" Vroeg ze. Waarom was dit zo ongemakkelijk? Dit kon toch ook gewoon een nichtje van haar zijn of zo? Juliette kende de helft van haar familie toch niet, dus het zou haar niets verbazen. Maar waarom deed dit meisje in kwestie daar dan zo gestrest over? Juliette had het gevoel dat dit niet bepaald goed nieuws zou zijn. Had ze iets gemist? Er kwamen drie kinderen langs lopen. Ze waren aan het spelen. Eentje er van staarde Juliette een lange tijd aan en speelde niet mee. Ze kreeg er rillingen van en moest denken aan films waar kinderen je opeens kwamen vermoorden. Ze schudde ze gedachte meteen van zich af en glimlachte kort naar het meisje. Maar ze bleef staren en ze glimlachte niet terug. Toen hoorde ze een moeder roepen, en het meisje draaide als een robot zich om en samen met de andere twee liep ze er naar toe. Geen enkele blik meer naar Juliette. Ze keek de kinderen even na. Dat was eng? Ze vergat dat ze aan de lijn was met iemand, en maakte zich zorgen of ze iets had gemist of niet. Haar benen begonnen vervelend tegen mekaar te knikken. Ze moest even gaan wandelen. Ze zou alleen maar staan rillen als ze bleef zitten. Haar roze jurkje zweefde tegen haar lichaam aan toen de wind even dag kwam zeggen. Juliette genoot van het windje dat even erbij kwam, maar dat was al meteen weer weg. Ze bleef op antwoord van het meisje wachten. Dit was toch niet haar...

"Ehm, ja.. En niet zo'n beetje Familie. Ik ben je zusje!.." Vertelde het meisje. Juliette was geschrokken. Was dit een grap? Of meende ze dit serieus? "Ik snap niet hoe ik jou nooit heb kunnen kennen, ik moet je toch wel ooit gezien hebben?" Vroeg ze dan. Juliette dacht even goed na. Wat moest ze nou zeggen? Dit was echt heel onverwachts. "Meen je dit serieus? Of is dit een grap?" Vroeg ze. Ze had al eerder meegemaakt dat er goed acterende mensen haar opbelden en zeiden dat ze haar kenden. Maar dit klonk toch zo... Echt? "Ik begrijp het niet..." Juliette dacht even na. Zij had vroeger alleen bij haar ouders gewoond maar is op haar achttiende vertrokken... Was Brooke toen naar hun ouders gegaan? Wat voor een idioot verhaaltje was dit. Dat hadden haar ouders weer goed bedacht. Erg slimme mensen waren het, maar de ideeën waren lomp. Ze kuchte even en haalde diep adem. "Dus als ik het goed begrijp... Jij bent mijn zusje? Kleinere zus?" Juliette vroeg zich af hoe ze d'r uit zou zien. Bruin haar? Blond haar? Klein? Groot? Hield ze ook van paarden? Welk karakter had ze? Zo veel vragen die ze kon stellen. Opeens werd Juliette heel kwaad op haar ouders dat ze dit nooit hadden verteld aan hun. Waarom mochten zij nou niet weten dat ze zusjes waren? "Hoe ben je daar achtergekomen? En ben je in de buurt? Misschien is het makkelijker als we... Elkaar zien?" Stelde ze voor. Ergens moest ze dit bekijken als een afspraak met een vriendin. Ten slotte lagen 'zusjes' en 'vriendinnen' niet ver van elkaar af. Juliette staarde naar een jongen van haar leeftijd die helemaal alleen op een bankje zat, een boekje zat te lezen. De jongen zag haar blik en fronste. Snel keek ze weg en kuchte. De jongen begon te lachen en las verder. Vreemd. Juliette had eigenlijk wel het gevoel dat Brooke en zij elkaar zouden mogen. Het klikte toch wel? Niet? "Ik ben in het Park?" Het was misschien wel een makkelijke plaats om af te spreken. Zo druk was het hier nou ook weer niet. Het werd steeds warmer en warmer en Juliette begon het benauwd te krijgen. Ze hapte naar adem en stond op. Weg uit die zon. Terwijl ze op zoek ging naar een plaatsje in de schaduw, hield Juliette haar mobiel met haar oor tegen haar schouder gedrukt. Dit had ze haar vader vroeger heel vaak zien doen als hij met iemand van zijn werk belde en tegelijkertijd een broodje smeerde. Juliette vond een geweldig plaatsje onder een boom en zette zich daar in het gras. De jongen leek vanaf hier opeens veel jonger. Vijftien of zo? Juliette sloot haar ogen om even tot rust te komen. Dit hele zusjes gedoe moest ze even in haar opnemen.

Het was even stil, Juliette had er duidelijk ook even tijd voor nodig om het te begrijpen. "Meen je dit serieus? Of is dit een grap?" vroeg ze een beetje geschokt. 'Ik meen het, dit is toch geen leuk onderwerp om grappen over te maken?' Zei ze serieus. Weer was het even stil maar het duurde niet erg lang of Juliette zei weer iets. "Ik begrijp het niet..." zei ze. 'Ik zelf ook niet helemaal.' zei ze zuchtend. "Dus als ik het goed begrijp... Jij bent mijn zusje? Kleinere zus?" klonk de stem door de telefoon. Een diepe zucht knikte ze. 'Ja, ik ben je zusje!' Intussen was ze een eindje verder gelopen en weer op een bankje gaan zitten. Ze keek even rond en concentreerde zich weer op het gesprek. "Hoe ben je daar achtergekomen? En ben je in de buurt? Misschien is het makkelijker als we... Elkaar zien?" zei Juliette. Dat was inderdaad wat makkelijker. 'nou om een lang verhaal kort te maken, we waren baby foto's aan het kijken en ik vroeg wie de baby naast mij was. En dat was jij. Ja dat zal wel wat makkelijker zijn. Ja zeg maar waar je bent dan kom ik wel.'Er was een grote last van haar schouders afgevallen. Eindelijk zou ze haar zus ontmoeten, nouja ze wist het nog maar net. Ze was wel blij dat ze een zus had, altijd al een willen hebben. Samen wat meiden dingen doen en al die dingen die ze nu jaren gemist heeft. "Ik ben in het Park?" zei ze. Dat was niet zo ver weg, hoogstens 5 minuten fietsen. 'Dan ben ik er over 5 minutjes!' zei ze blij. Ze sprong overeind en rende het parkje uit. Waar had ze haar fiets ook al weer neer gegooid. Met haar telefoon aan haar oor liep ze naar haar fiets toe. 'Oke dan ga ik ophangen, dan zie ik je zo!' en ze drukte op een knopje, stopte haar telefoon in haar broekzak en stapte op haar fiets. Na enkele minuten fietsen kwam ze bij de rand van het park uit. Ze zette haar fiets tegen het hek aan en liep het park in. Langzaam liep ze over het pad en keek ze om zich heen, hoe zou haar zus eruitzien? Ze zullen elkaar vast wel herkennen, wie kijkt er anders zo driftig om zich heen.

"Ik meen het, dit is toch geen leuk onderwerp om grappen over te maken?" Zei Brooke aan de telefoon. Dat was wel waar ja. Juliette zuchtte diep. Juliette luisterde aandachtig naar het verhaal van Brooke hoe ze d'r achter was gekomen. Het was best wel vreemd, maar ze begreep het tegelijkertijd ook wel. Ze spraken af om elkaar in het park te zien. Juliette nam afscheid van Brooke en wachtte zenuwachtig. Ze stond op uit het grasveldje en ging op de uitkijk staan. Tot ze tot de conclusie kwam dat ze niet wist hoe Brooke er uit zag. Ze beet op haar lip. Maar ach, ze zouden elkaar toch wel herkennen niet? Juliette kon echt niet stilstaan. En opeens kwam de jongen op haar af. Fijn. "He." Zei hij. Juliette glimlachte snel naar hem en groette hem terug. Maar hij liep niet weg. "Je staat er erg zenuwachtig bij, en nee hoor het valt niet op." Zei hij terwijl hij grinnikend weg keek. Juliette vond het niet bepaald grappig. Ze ging hier zometeen haar zus ontmoeten? "Ik kan nu echt niet praten." Zei ze snel om van hem af te komen. Maar weer nergeerde hij haar. "Ik ben Simon." Zei hij. Juliette deed een stap opzij. "Dat is heel fijn, maar ik heb nu een afspraak." De jongen keek haar opeens onderzoekend aan. "Met een jongen?" Juliette kreeg een hekel aan hem en liep met grote passen weg. De jongen bleef lachend achter en ging terug op het bankje zitten. Wat was zijn probleem? Juliette ging op de uitkijk staan en er kwam een meisje met bruin, blond haar aan gefietst. Juliette fronste. Was zij het? Zou ze het vragen? Juliette verzamelde haar moed bij heen en liep naar haar toe. "Sorry, ben jij Brooke?" Vroeg ze. In de hoop dat zij het was...

Toen ze een stuk het park in liep kwam er iemand op haar afgelopen, het zou Juliette wel kunnen zijn. Ze had blond haar en leek had wel iets weg van haar zelf, van wat ze kon zien. "Sorry, ben jij Brooke?" Brooke knikte en glimlachte. 'Dan ben jij zeker Juliette?' Ze zag er erg aardig uit niet zo'n opschepperig uiterlijk. 'Zullen we ergens gaan zitten?' Ze liep een stuk vooruit richting een bankje in de schaduw. Het was prachtig weer, maar wel erg warm in de zon. 'Dus, aangenaam.' zei ze lachend. 'Best wel erg dit toch?' Ze ging verzitten en gleed met haar hand door haar haren. 'Pff, wat is het warm zeg..' Ze keek om zich heen en haar ogen bleven hangen bij een jongen die Juliette aanstaarde. 'Zozo, heb je sjans?' zei ze lachend ze bekeek de jongen goed en draaide zich weer om. 'Nja, doe die maar niet.' Met een glimlach draaide ze zich weer om en keek Juliette aan. Vlug schoof ze een stuk naar achter en een korte gil verliet haar mond. 'E-err zit ee-een sp-spin op je schouder-r!' Ze was doods bang voor die beesten. Ze wist wel dat die er zat op stal rondliepen maar daar merkte ze het nooit op.

Juliette knikte. Ze was Juliette. Ze had haar zusje gevonden. Dit was Brooke. Ze kon het amper geloven. Maar toch was het zo. Ze gingen samen ergens zitten, en Brooke koos net het plaatsje uit waar Juliette eerst had gezeten, waar de zon zo verschrikkelijk hard scheen, en waar Simon net zat. Juliette probeerde niet naar hem te kijken. "Best wel erg dit toch?" Vroeg Brooke. Juliette knikte bedachtzaam. "Ik snap het niet, ik heb vroeger bij mijn ouders gewoond en ze hebben er geen woord over gezegd. En nu ben ik weg en dan woon jij bij ze?" Ze zuchtte diep. "Hoe kunnen ze zoiets in hun hoofd halen?" Het was even stil, en Brooke had Simon ook opgemerkt. Of ze sjans had? Juliette grinnikte. "Laten we hopen van niet, hij zit me al de hele tijd aan te gapen." Opeens zag Juliette Brooke gans beginnen rillen. Ze werd er gestrest van. Brooke waarschuwde haar voor een spin op haar schouder. Juliette draaide haar ogen naar haar schouder en haalde het spinnetje op haar schouder. Ze had geen enkele schrik van spinnen en insecten. Ze waren grappig. Ze nam het spinnetje op haar hand. "Nou en? Spinnen zijn toch leuk?" Maar Brooke leek dat niet zo te vinden. Juliette lachte en hield het spinnetje recht voor Brooke haar neus. Imanu had er ook schrik van. Geen idee hoe dat kwam maar als eer een spinnetje over zijn vacht kroop begon hij helemaal zich te spannen. Nu ze er aan dacht, ze moest hem dringend nog eens bereiden. Hé! Als Brooke een paard had, dan konden ze samen gaan rijden? Nadat Juliette het spinnetje had weg gehaald en terug op de grond had neer gezet legde ze haar handen op haar benen. "Rij je? Ik bedoel... Rij je paard? Want ik moet Imanu, mijn paard, nog gaan bereiden. Dat is al een tijdje geleden en het zou misschien nog leuker worden als je mee rijd?" Stelde ze voor. Imanu zou een beetje gezelschap niet mis vinden. Hij en haar nieuwe paard Amico waren niet echt de beste vriendjes omdat ze allebei hengst waren. En die probeerde elkaar altijd een beetje te kleineren. Dat had ze ondertussen wel al gemerkt. Ze glimlachte nog eens naar Brooke en wachtte toen even af. Dit hele zusjes gedoe was eigenlijk zo erg nog niet, het was best wel fijn om een zus te hebben?