i wanna help you, but not with him!

Rachel werd wakker, en had echt heel veel zin om naar Troy te gaan. Ze was al een dag niet geweest om dat ze moest werken. Dat vond ze altijd echt heel erg stom, maar de rest van de week kon ze wel gewoon elke dag. Ze stapte uit bed en gaf een aai over het hoofd van Buck. Zo als altijd sliep Jenna nog. Toen ze haar kast opende werd Jenna ook wakker. De twee honden gingen naar beneden, wat ze daar deden zou altijd een raadsel blijven. Rachel trok haar rij broek aan een een blouseje. Met daar over een vest. Maar ze zou het waarschijnlijk wel warm krijgen dus kun ze die altijd uit doen. Ze poetste haar tanden en deed haar haar in een makkelijke staart. Ze hoopte dat ze Darrell niet zou tegen komen. Ogh ze haatte hem, ook al wist ze niet waarom. Ze liep naar beneden en gaf de honden te eten. Zelf at en dronk ze ook wat. Toen ze klaar was liet ze de honden even naar buiten en liet ze weer naar binnen. Ze stapte daarna in haar auto en reed naar stal. Daar liep ze rechtstreeks naar Troy. ''Heei man.'' Zei ze op een rustige toon. Ze haalde hem uit zijn box en bracht hem naar de poets plaats. Ze poetste hem en zadelde hem op. Daarna zette ze haar cap op en nam hem mee naar de binnen bak. Na een half uurtje goed dressuur te hebben geoefend vond ze het wel weer voldoende. Ze stapte hem uit en deed haar cap af. Dat zat nooit lekker. Ze zwiepte iets te overdreven met haar haar. Toen zag ze hem. Darrell. Snel keek ze voor zich. Ze had geen zin in oog contact met hem. Ze stapte af en zadelde Troy weer af. Zette hem weer in zijn box en deed de dingen die ze moest doen. Ze hoorde van af het erf geblaf en hoefgetrappel. Oh ja, Buck en Jenna. Snel liep ze naar buiten, en zag ze Buck en Jenna blaffen naar een steigerend paard, die werd vast gehouden door Jan, de baas van stal. Snel riep ze de honden tot orde die staart hangend naar achteren liepen. ''Jan, wie is dit paardje.'' Ze keek naar het zwart witte paard. ''Dit is Yun, ze is heel erg bang en onzeker,ik zoek iemand die haar wilt temmen en trainen.'' Zei Jan. Rachel twijfelde maar het leek haar een goede taak. ''Ik wil het wel doen.'' Zei ze vast beraden. Maar op dat moment kwam ook Darrell aan gelopen.

Darrell-Yun

Darrell werd wakker door het gering van zijn wekker. Oh, wat haatte hij dat ding! Nou, niet zozeer die wekker, die was heel nuttig, maar hij haatte het vroeg opstaan. Paarden en vroeg opstaan waren helaas onlosmakelijk aan elkaar verbonden maar dat nam zijn ochtendhumeur niet weg. Nog half in Dromenland trok hij maar iets uit zijn kledingkast, kleedde zich aan en stommelde naar beneden. Daar propte hij een boterham met pindakaas en hagelslag naar binnen, pakte zijn fietssleutel en haalde het vervoermiddel uit de schuur. Zijn ouders lagen nog te slapen -oh, wat was hij jaloers!- dus die zouden het wel opruimen. Ook had hij zijn scooter nog staan maar die gebruikte hij alleen als het meer dan tien minuten fietsen was. Naar de manege was maar vijf minuutjes, zo dichtbij woonde hij.
De zwarte omafiets dumpte hij in het fietsenrek. Nog steeds humeurig, mede vanwege een persoon, hier, op de manege. Rachel, ze konden elkaar niet luchten of zien. Het was een obsessie geworden haar zo vaak als mogelijk was te ontwijken en áls ze elkaar al opmerkten, ging een van de twee zo snel als ze konden weer weg. Wel was zijn dag dan meteen verpest. Aan haar auto kon hij zien dat ze al was aangekomen, waarschijnlijk al in de stallen. Om ervoor te zorgen dat in ieder geval de ochtend vrolijk zou verlopen, verhuisde hij eerst naar de kantine, bestelde wat cola en focuste zich op de beginners die in de binnenbak aan het rijden waren. Altijd leuk om te zien hoe ze er door een klein bokje vanaf vielen. Na een half uur, toen de les afgelopen was, was de kust wel veilig en vertrok hij naar de stallen om de paarden wat te borstelen en zo. Rijden deed hij niet veel meer, vandaag had hij ook zijn spullen niet mee. Al een tijdje was hij namelijk al een eigen paard of pony aan het zoeken. Het liefst natuurlijk een paard, voor pony's was hij al te groot met zijn een meter tachtig. Het schoot niet echt op maar hij had er ook het geld nog niet voor. Toch waren manege-pony's en paarden ook goed, het was ook wel leuk voor hen om een keer een ervaren iemand als verzorger te hebben dan zo'n beginner die maar wat zat te prutsen. Terwijl hij een donkerbruine KWPN, Bruno, aan het borstelen was, wierp hij even een blik op de stal van Troy. Vaak genoeg had hij Rachel daar zien staan, die was gek op dat beest. Logisch, zij had wél een eigen paard. Waar hij trouwens ook heel jaloers op was. De stal was leeg maar na een paar minuten hoorde hij hoefijzers op de stenen vloer. Een korte blik was genoeg om te weten dat het Rachel was. Een seconde keken ze elkaar weer aan, toen gingen ze weer verder met waar ze mee bezig waren. Chagrijnig, chagrijnig, chagrijnig...
Niet lang hierna was hij klaar met de ruin en liep hij de stal weer uit, zijn aartsvijand was al verdwenen. Angstig gehinnik klonk van het erf en nieuwsgierig liep Darrell het stalgebouw uit. Het was een heel spektakel: een nieuwe merrie die er prachtig uitzag en duidelijk nieuw was, steigerde en hij kon zien dat Jan er moeite mee had om haar vast te houden. Buck en Jenna stonden naar de merrie te blaffen, vond je het gek dat ze steigerde. Een bekende stem riep ze terug, oh fijn, weer met Rachel. Toch was dit een van de zeldzame momenten dat hij Rachel's aanwezigheid trotseerde, misschien kon hij Jan helpen.
"Jan, wie is dit paardje?" Ongeduldig spitste Darrell zijn oren. "Dit is Yun, ze is heel erg bang en onzeker. Ik zoek iemand die haar wilt temmen en trainen." Daar had hij wel oren naar, eerder had hij een schrikkerig paard verzorgd en dat was hem goed afgegaan. Nou was dit een ernstiger geval maar je kon niet van hem zeggen dat hij niet wist wat hij deed. "Ik wil het wel doen." Dat had hij kunnen weten, betwetertje Rachel die er niks van wist, zou het wel doen. Totaal onverwacht keerde Jan zich naar hem toe. "Darrell, misschien kan je helpen? Met Kaiser heb je uitstekend werk verricht en er zullen twee mensen nodig zijn om haar te trainen in het begin. Dan is het wel zo handig om alvast Yun's vertrouwen gewonnen te hebben. Vind je dat goed?" Een triomfantelijke glimlach verscheen op zijn gezicht. Zojuist had Jan geconcludeerd dat Rachel hulp nodig had, van hém, en dat beviel hem prima. Minpuntje was dat hij samen moest werken maar wie zei dat hij het niet alleen kon? In ieder geval zou hij haar af kunnen troeven door een betere vooruitgang te boeken met de merrie dan zij. "Prima," stemde hij vriendelijk in en grijnsde. "En jij, Rachel? Vind jij het goed?" vroeg Jan voor de zekerheid.

Record verbroken! 45 regels! ^^

Jan draaide zich om naar Darrel, die ook de taak graag wel op zich wou nemen. Natuurlijk, hij moest zich er weer mee bemoeien. Toen Jan vroeg of zij het er ook mee eens was dat ze het samen gingen doen, knikte ze en zuchtte. Ze moest wel wou ze het paardje trainen. Darrell zou vast wel denken dat zij het niet kon, omdat hij Kaiser ook al mocht doen en daar prima werk mee had verricht, maar zij had Troy ook alles geleerd. Alles wat hij kon had hij geleerd van haar. Ze stapte naar voor en pakte Yun over van Jan en stelde haar wat gerust. Ze liep in de richting van Darrell en gaf Yun over aan hem, om te laten zien dat ze wel konden samen werken. Ook al was dat een toneel stukje. Ze kon niet samen werken met hem, never nooit zou ze dat kunnen. Ze liepen naar binnen. ''We kunnen haar beter even in de grote paddock zetten, zodat ze haar stress er uit kon rennen.'' Snauwde ze. Hij kon wel denken dat ze arrogant was, maar ze was alles behalve dat. Ze kon soms wel chagerijnig over komen, maar ze was echt niet arrogant. Natuurlijk moest Darrell haar weer tegen spreken en had hele andere plannen. Rachel zuchtte en bleef even stil staan bij Troy. Ze zag Darrell heus wel kijken, als zij bij Troy was, zij had een eigen paard maar hij niet. Dat vond ze wel een beetje sneu voor hem, maar ze had absoluut geen medelijden, dat zou hij anders ook nooit met haar hebben. Een aantal mensen keken verbaasd op toen ze Darrell en Rachel samen zagen lopen. Tja dat was ook best wel vreemd. Hoe kon ze ook een hekel hebben aan hem? Ze wist het niet, ook al zag hij er niet verkeerd uit, en spraken ze elkaar nooit. Maar ja het zal wel. Ze hadden ook nooit ruzie gehad maar ze mochten elkaar gewoon niet.

Zoals Darrell wel had verwacht, stemde ook Rachel in met het plan. Natuurlijk, die was hetzelfde van plan als hem. Ze liep naar de merrie toe en pakte haar over van Jan, die na een vriendelijk knikje en een bedankje wegliep in de richting van de stallen. Wat hij níet had verwacht, was dat ze de merrie na een paar minuten vriendelijk toespreken aan hem overgaf. Was ze nu serieus een poging aan het doen tot samenwerking? Ze wíst dat hij dat niet kon en dat hij daar ook geen zin in had. De reden voor haar gedrag werd hem duidelijk toen Jan langsliep met een hengst, ze wilde niet dat iemand anders deze baan kreeg en deed daarom maar alsof ze elkaar wel mochten. Hmm, hij moest maar meedoen. Met rustige bewegingen pakte Darrell het halstertouw over en praatte rustig tegen haar. Zijn lichaam ontspande hij, schouders laag en hij keek naar haar borst en hals, niet recht in haar ogen. Het was duidelijk te zien dat hij er verstand van had, mochten mensen dat nog niet begrepen hebben. "We kunnen haar beter even in de grote paddock zetten, zodat ze haar stress er uit kan rennen," snauwde Rachel hem toe, door haar felle toon voelde hij een schok door het paardenlichaam heen gaan. Vluchtig keek hij om zich heen of Jan niet in de buurt was en antwoordde toen, op een vriendelijke toon maar de woorden waren totaal niet aardig. "Als je niet eens weet dat paarden op de manier van praten letten, hoe wil je Yun dan gaan trainen?" Er lag een spottende ondertoon onder en nog spottender keek hij Rachel aan. Helaas was hij het wel met haar eens over de paddock en het ging hier toch om Yun, wie er het beste was, kwam op de tweede plaatst. Alhoewel het voor Darrell toch noodzakelijk was dat híj beter was. "Paddock, best, maar ik zou wat meer op je houding letten als je met haar aan de slag wilt." Die zin was goed genoeg om haar toch te dissen. Met het halstertouw losjes in zijn hand zodat er geen druk op Yun's hoofd stond, liep hij met kleine, rustige passen naar een lege paddock toe, niet te veel naar voren maar ook niet teveel naar achteren. Gewoon ertussen in, precies goed. Hij voelde namelijk nog steeds veel spanning in haar lichaam, dat was begrijpelijk. Hij maakte het hek open, duwde het zo ver mogelijk weg zodat er genoeg ruimte was en klikte het halstertouw los, zodat Yun de vrijheid had om haar spanning eruit te gaan gooien. Zodra de merrie in de paddock was, sloot hij het hek weer en zette een paar stappen achteruit. Met een kleine triomf keek hij Rachel aan. "Toch, het is een prachtig paard," gaf hij toe, "als ze later van plan zijn haar te verkopen, zal er genoeg interesse zijn." En dan zou hij er ook bij zijn, nam hij zich voor. Hij zou in ieder geval proberen haar te bemachtigen, omdat het zo'n prachtig dier was en hij nu al verliefd op haar was.
- Als ik een fout maak met Darrell's omgang met Yun, iets verkeerd doe of zo, sorry, maar ik weet ook niet alles van dit soort dingen. Bovendien heb ik er in rl weinig mee dus waarschijnlijk weten de meeste rpg'ers hier er meer van dan mij. Maar ik ga gewoon mijn best doen! (:

Yun trilde helemaal, ze was net uit haar vertrouwde stalletje gehaald en in de onbekende trailer gezet. Ze was te bang om echt iets uit te halen in de trailer en stond helemaal verstijfd in het hobbelende ding. Schuddend met haar hoofd wou ze zich lostrekken. Het was voor Yun een heel lange rit. Eenmaal dat ze uit de trailer werd gehaald en werd overgenomen panikeerde ze helemaal. Nieuwe stemmen, nieuwe geuren, andere dingen! Ze werd gepakt door een onbekende man. Angstig snoof ze, haar hoofd was hoog opgeheven en ze was heel onrustig. Een stel honden kwamen blaffend op haar af, Yun sloeg er met haar hoeven naar. De honden werden weggeroepen, maar dat haalde Yun's spanning niet weg. De man probeerde haar vooruit te laten gaan en ze kwam omhoog met haar voorbenen. Bang sloeg ze met haar hoeven naar het onbekende. Er kwam nog iemand anders aanlopen en Yun snoof luid. Haar hoeven danste op de grond en maakte veel lawaai. De bonte merrie begon te trekken en wou hier zo ver mogelijk vandaan. Terug naar de vertrouwde wereld. Ze was zo paniekerig geworden omdat ze ooit een ongeluk met een jonge ruiter had gehad, ze waren overkop gegaan en het had een jaar geduurd voordat ze herstelde. Nu, zolang ze in een vertrouwde omgeving was ging het ongeveer. Voor de rest... Yun werd gegeven aan het meisje en dan weer doorgegeven aan een andere jongen. De jonge merrie schudde wantrouwend met haar hoofd en legde bang haar oren plat. Een schok trok door haar lichaam toen ze de boze toon van Rachel hoorde. Yun trilde weer en bewoog heel plots en schrikachtig. Aan een los touw werd ze geleidt. De merrie spande zich helemaal op en hinnikte luid en schel. Eenmaal bij de paddock aangekomen duurde het even voordat ze door het hek durfde, zo snel als dat ze het geklik hoorde van het touw sprintte ze zo snel mogelijk weg en bleef in het midden staan. Haar staart was hoog opgeheven en ze bleef in het midden staan. Luid brieste ze en hoorde andere paarden hinniken, daardoor begon ze bang te bokken en hinnikte schel terug. Als ze liep was het met hele kleine pasjes en heel onrustig. Ze droeg haar hoofd hoog en maakte haar rug hol. Haar oren hadden alles gehoord en toen ze iemand hoorde roepen sprintte ze bokkend terug weg. Yun kon niet tegen lawaai! Of lichtflitsen, of onbekende andere dingen. Alles dus. Ze zwiepte met haar staart en schraapte met haar hoef over de grond. Haar spanning liet ze niet direct los, maar ze galoppeerde iedere keer wel zo hard als ze kon weg bij ieder geluid, hoe zacht het ook was. Yun hoorde de twee-beners praten en bokte naar hen. Ze klonken niet vriendelijk en maakte haar -net zoals zovele andere dingen- doodsbang. Hoe kon Yun weten dat ze niet op haar boos waren? Voor hetzelfde kwamen ze direct met een zweep in de aanslag naar haar toe. De bonte merrie zweette helemaal en ademde snel. Schoppend en bijtend naar het onbekende matte ze zichzelf af. Waar ze de energie vandaan haalde wist ze niet, maar vechten zou ze! Haar angst zat diepgeworteld en controleerde heel haar leven en gedrag. Chaos was het in haar hoofd, waar was ze? Waarom was ze hier? Ging ze terug naar huis?

Ze schrok een beetje toen Yun schrok van gaar snauw. Dat was ook niet zo slim,maar dat hoefde Darrell toch niet zo te zeggen? Maar toch gek genoeg was hij het met haar eens over de paddock. Samen liepen ze daar naar toe en Darrell liet Yun los. Rachel keekkk Darrell aan. Iets te lang dan ze wou,maarhet ging per ongeluk. Gewoon vanzelf. Snel draaide ze zich even om,als of ze naar iets anders aan het kijken was. Snel trok ze de meest rare gezichten,om even alle woede er uit te laten stromen. Ze ging straks iets doen,wat ze alleen voor Yun ging doen,want ze leed duidelijk onder al dat geruzie. Ze bokte en vloog er als een speer vandoor. Rachel draaide zich weer om en legde een hand op de schouder van Darrell. Haar plan was om aardiger tegem hem te gaan doen voor Yun, maar hem aan raken? Waar was ze in godsnaam allemaal mee bezig? Snel haalde ze haar hand van hem af en keek beschamend naar de grond. "Eumh, ik denk dat we de strijdbijl voor even moeten begraven. Voor Yun natuurlijk,zij lijd hier onder. We kunnen hem daarna gewoon weer op graven hoor." Dat laatste zei ze grinnikend. In eens schoten er allemaal rare gedacchten Rachel' hoofd binnen. Dingen zo als Darrel, en dat tegen pollen elkaar aan trekken. Ze schudde even met haar hoofd en keek weer naar die prachtige Yun.

Onverwacht ving Darrell Rachel's blik, hij keek weg maar voelde dat zij nog naar hem keek. Waarom? Had Yun haar soms gehersenspoeld? Normaal keken ze allebei net zo lang naar elkaar als nodig was en keken dan weer van elkaar weg. Kort keek hij weer opzij en zag haar snel weer wegkijken. Goed zo, Rachel. Hij keek weer naar de merrie die ontzettend van slag was. Dat zou nog veel werk worden maar het zou hem vast wel lukken. Na een tijdje zouden ze wel samen moeten werken, hij en Rachel, maar daar dacht hij liever nog niet aan. Hij maakte een schrikbeweging toen er een hand op zijn schouder werd gelegd, keek om en zijn mond viel nog net niet open toen hij zag wiens hand het was. Oké, Rachel spoorde echt niet meer. "Euhm, ik denk dat we de strijdbijl voor even moeten begraven. Voor Yun natuurlijk, zij lijdt hieronder. We kunnen hem daarna gewoon weer opgraven, hoor." Het laatste kwam er grinnikend uit, dat vond Darrell een beetje vaag. Ook al was hij af en toe echt een klootzak, eigenlijk best vaak, ruzie vond hij niet echt leuk. Het was ook niet prettig te noemen als meteen je hele dag was verpest door een persoon. Eigenlijk kende hij Rachel amper, het was gewoon een indruk die hij van haar had. Misschien omdat ze blond was, hij kon niet opschieten met blondines. Maar oké, terug naar de realiteit. Hun geruzie maakte Yun nu al van streek en dat zou haar vooruitgang eerder verslechteren dan verbeteren. Daar was hij het helemaal mee eens. Misschien was het dus wel een goed idee om een tijdelijke wapenstilstand te sluiten, misschien zou hij Rachel beter leren kennen, ook al had hij daar niet echt zin in. Maar nu, op dit moment en voor de komende maanden, moesten ze bij alles wat ze gingen doen rekening houden met Yun en was het niet handig om elkaar dan af te snauwen. "Deal. Maar als alles klaar is, kan ik niks beloven," stemde hij in terwijl hij Rachel aankeek, normaal maar langer dan hij tot nu toe gedaan had. "Ik zal proberen mijn opmerkingen in te houden. Toch vrees ik dat ze er toch uit zullen komen maar dan wat minder lullig." Hij keek weer weg naar Yun. "Om dat dan maar te bevorderen, heb je al een plan van aanpak?" vroeg hij vriendelijk, het klonk alleen niet erg overtuigend en heel erg gefaket. Zelf had hij wel al wat in gedachten maar om de gespannen sfeer tussen hen wat weg te nemen, zou hij zijn best doen naar Rachel's ideeën te luisteren. Niet dat hij haar nu al aardig vond maar hij had gewoonweg geen keus.

Darrell stemde in, maar kon natuurlijk niks beloven als alles klaar was, tuurlijk niet dat zou hij weer niet kunnen. Rachel draaide ongezien met haar ogen, en probeerde niks te zeggen. Het ging moeilijk maar het lukte. Ze onplofte bijna dat Darrell zei dat hij geen opmerkingen zou maken maar die er wel uitfloeptje maar dan wel minder lullig. Ze moest op haar lip bijten, wou ze niks zeggen. Maar het was voor Yun. plan van aanpak? Nou Rachel had in die paar minuten niet een 20 stappen plan bedacht. Maar dat zou hij vast ook niet hebben. Ze bedacht zich nu wel dat ze in alles wat Darrell deed het slechte van inzach. Hij zij het wel nep aardig, maar het was een begin. Dus besloot ze gewoon maar normaal te antwoorden. Ze had nog niet echt een hele aanpak bedacht maar wel een beetje in de richting. ''Ik denk dat ze ons eerst moet gaan vertrouwen, en dat we een beetje taken afspreken, omdat het niet echt handig is, om fulltime bij Yun met zijn tweeen te zijn.'' Misschien had ze volgens Darrell niet gelijk, maar ze zou ook naar zijn plannen luisteren. Voor Yun natuurlijk. Rachel voelde wat gertril in haar zak. Het was haar vader, die belde. Ogh die moest ze nemen, maar wat zou Darrell wel niet denken. Dat ze Yun voor een telefoontje zou achterlaten? Dat nooit. Haar vader belde trouwens nooit zomer, er was altijd iets ergs aan de hand dus ze moest hem wel nemen. Ze haalde haar telefoon verder uit haar zak en liep een stukje verder. ''Met Rachel?'' Vroeg ze verbaasd. Haar vader klonk over stuur, en huilerig. Hij vertelde dat hij net een ernstig ongeluk had gehad met de auto, en dat haar moeder was oveleden. Rachel sloeg met tranen in haar ogen haar hand voor haar mond. Wat moest ze nu. Hij belde en dan vertelde hij dit. Wat moest ze hier wel niet van denken. Rustig liet ze haar telefoon weer in haar zak glijden. Ze liep weer terug naar Darrell en keek naar de grond. ''Mijn, mijn moeder is overleden.'' Zei ze een beetje met ongeloof. Ze wou niet in zijn bij zijn in het huilen uitbarsten.

srry voor mijn vorige post dat die kort was maar die had ik op me tablet getypt^^

Yun draafde cirkeltjes met haar staart hoog opgeheven. Af en toe hinnikte ze dan en sprintte weg als er terug werd gehinnikt. Nieuwsgierigheid was niet eens van Yun's eigenschappen, absoluut niet. Vroeger wel, heel fel, en toen was ze aangereden door een vrachtwagen. Het was een wonder dat ze nog leefde, en je zag er niets meer van. Yun had ook niet veel gehad, haar amazone was dood geweest. Yun was weggesprint van de schrik toen ze tegen de vrachtwagen had gesteigerd om haar berijder te beschermen. De wagen had niet kunnen remmen en had hen aangereden, Yun was daarna overeind gekomen en was weggegaan. Sindsdien was ze onhandelbaar geworden, het was verbeterd en nu terug verslechterd. De bonte merrie rende en rende, haar hoeven raakte de grond heel onregelmatig en plots. Kleine pasjes. Als Yun wou kon ze heel mooi lopen, maar dat wou ze niet meer. Onrustig bleef ze rondrennen en lette niet op de mensen die naar haar keken.

Flutje, wist echt NIKS anders

"Ik denk dat ze ons eerst moet gaan vertrouwen, en dat we een beetje taken afspreken, omdat het niet echt handig is, om fulltime bij Yun met zijn tweeën te zijn." Shit, weer hetzelfde idee als hij in zijn hoofd had. Nee, die gedachte moest hij nu onderdrukken omdat hij het er anders nog uit zou gooien, was het niet nu, dan was het wel later. Hij wilde net antwoorden toen Rachel gebeld werd. Hij verwachtte dat ze niet zou opnemen omdat ze nu met Yun bezig waren, nou ja, met haar training. Het kwam op hetzelfde neer. Maar ze nam wel op en hij kon een pesterige opmerking nog net onderdrukken. Ze liep een stukje verder en met gespitste oren keek Darrell naar haar rug. "Met Rachel?" hoorde hij haar verbaasd zeggen. Het was even stil en verder werd er niks meer gezegd vanaf Rachel's kant, die hing op. Zodra ze zich naar hem toedraaide, kon hij meteen aan haar gezicht zien dat er iets mis was. "Rachel? Wat is er?" vroeg hij voorzichtig, zijn stem probeerde hij nu echt overtuigend vriendelijk te laten klinken. Vooral niet nieuwsgierig, al was hij dat wel. "Mijn, mijn moeder is overleden." Ongelovig keek ze hem aan, zijn mond viel open. "Euh... gecondoleerd," stamelde hij onhandig. Het was niet dat hij geen hart had, op dit moment had hij echt medelijden met haar. Hij mocht haar niet maar dit wenste je niemand toe. "Ik ga wel even euh, iets borstelen of alvast Yun's stal in orde maken." Hij wist niet zeker of dat al in orde gemaakt was maar dat zou hij zo wel zien. "Oh ja, maak haar alsjeblieft niet te overstuur," kon hij niet laten er nog achter te plakken. Snel liep hij weg, om Rachel wat privacy te gunnen, zo'n gebeurtenis als dit was genoeg reden om een beetje vriendelijker te zijn.

Darrell had wel medelijden met haar. Dat hoefde helemaal niet. Gek genoeg was de begrafenis al vanavond, dus ze ging zo al naar huis om zich klaar te maken. Het was ook wel mooi dan kon ze dit hoofdstuk afsluiten. Darrell liep weg. Yun was al weer wat rustiger. Rachel stapte rustig de paddock binnen, en ging daar in het zand zitten. Nu kwamen de tranen naar buiten, maar niet hysterisch. De tranen rolde langzaam over haar wangen, en kwamen neer in het zand. Het was maar beter als niemand haar zou zien. Ze was altijd vrolijk en optimistisch. Maar nu. Ze had verdriet. Haar moeder was overleden, ze zat hier met een bang paard. En ze had ruzie met de jongen. Wat moest ze nou. Ze vertelde hele verhalen tegen Yun. Over haar verleden, haar moeder, wat ze eigenlijk nou echt van Darrell vond. ''Hij is echt een uitgekakte kwallen drol.'' Sloot ze daar mee af. Ja dat had ze gezien op spongebob vanochtend. Nee dat keek ze niet, maar haar hond Buck stond op de afstandsbediening en toen kwam dat op. Ze kon ook niet weg zappen want ze was haar tanden aan het poetsen. Ze had niet eens in de gaten dat het al weer schemerig was geworden. Ze keek op haar horloge. Shit ze moest nog van alles doen, en het was nou al laat. Snel stond ze op en bracht rustig Yun naar haar stal. Ze zag Darrell nog. ''Rustig maar ik heb niks raars met haar uitgespookt, alleen met haar gepraat.'' Ze liep naar Troy en gaf hem een kusje, daarna liep ze weg en stapte in haar auto. Wat ze niet wist was dat een kaartje uit haar zak was gevallen, van het uitvaart centrum. Ze reed naar huis, kleedde zich om, maakte zich op en at wat. Daarna stapte ze weer in haar auto en reed naar het uitvaart centrum. Er stonden al heel veel auto's en haar vader stond haar al op te wachten. Ze liep naar binnen en keek naar haar beeldige moeder die lijk bleek in haar kist lag. Mensen waren elkaar aan het condoleren. Ze miste alleen echt iemand die haar steunde, die zelf geen steun nodig had.

Omdat het nog lang niet donker was en Darrell nog lang geen zin had om nu al naar huis te gaan, was hij de klusjes gaan doen die altijd uitgesteld werden, zoals twee of drie stallen uitmesten -het was vandaag zaterdag en dat was de dag waarop alle stallen werden uitgemest-, een paar hoofdstellen en zadels invetten en de borstels opruimen, dat was echt een rotkarwei want ze lagen altijd door de hele stal verspreid, soms nog in de voerbak en heel soms lag er een verdwaalde hoevenkrabber in de kantine of de wei. Die werden allemaal op een rommelige hoop gegooid. Darrell sorteerde ze en gooide ze in de juiste bakken. Er zaten ook een paar tussen met namen erop, die werden in een aparte bak gegooid. Er werd veel kwijtgeraakt uit poetskisten, daar was hij zelf geen uitzondering op geweest. Sinds een half jaar was hij slim geworden en nam hij gewoon de gratis borstels, dat bespaarde een hoop gedoe.
Hij was net klaar met de borstels toen er hoefijzers door het gangpad trokken. Om te kijken wie het was, keek hij om het hoekje en zag een gespannen Yun in haar stal gezet worden. Op haar weg naar buiten bleef Rachel even bij hem staan. Haar gezicht zag er niet uit, rode ogen en er was wat mascara uitgelopen. Hij zei er niks over, de sfeer tussen hen moest nou eenmaal tijdelijk verbeteren.
"Rustig maar, ik heb niks raars met haar uitgespookt, alleen met haar gepraat." Met wat moeite plakte hij een glimlach op zijn gezicht. "Maak je geen zorgen, je hebt nu al genoeg gezeik aan je hoofd," antwoordde hij, als een soort geruststelling. Het kwam er ook nu geknutseld vriendelijk uit maar ach.
Toen ze eenmaal weg was, liep hij naar Yun's stal toe, als een soort controle. Ze was nog steeds zo gespannen als wat en hij liep ook snel weer weg, om haar onnodige stress te bezorgen. Omdat er hier niks meer te doen viel waar hij wél zin in had, het begon ook al te schemeren, liep hij ook maar naar buiten na alles weer uit zijn kluisje gehaald te hebben, pakte zijn fiets en wilde wegfietsen toen een kaartje op de grond zijn aandacht trok. Uitvaartcentrum Rozendaal stond erop.
Aarzelend hield hij het in zijn hand en keek ernaar, zonder het echt te lezen. Rachel haatte hem dus of ze het op prijs zou stellen als hij zou verschijnen? Hij haatte haar ook. Toch was er een soort drang om toch langs te komen. Hij wist wel hoe dat ging op dat soort gebeurtenissen, vol met bekenden van de dode die je condoleerden en steun bij je zochten, terwijl je het zelf nodig had. Zijn opa en twee oma's waren ook al gestorven en hij had het een kwelling gevonden daar te moeten zijn, met al die tantes en ooms die je nooit gekend had maar je wel kwamen condoleren, zeiden hoe groot je wel niet was geworden en dat als je steun nodig had je best langs mocht komen. Terwijl zijn hoofd nog twijfelde, had zijn hart het al besloten: hij zou langsgaan. Al was het alleen maar om haar als buitenstaander wat te steunen. Dat klonk raar maar hij wist dat het een prettig gevoel was het van iemand te horen die er verder niks mee te maken had. Gelukkig wist hij waar het lag en was het 'maar' iets van twintig minuten van de manege af, hij had er al een keer eerder naartoe moeten gaan, ook fietsend. Het was wel al donker aan het worden dus zette hij zijn lamp aan, trok de kraag van zijn jas op en ging op weg.
Na een kwartier, hij had sneller gefietst dan normaal, zag hij het deprimerende gebouw al opdoemen. Nu toch niet meer zo zeker van zijn beslissing stapte hij af, zette zijn fiets tegen de witte muur aan die inmiddels grijs aan het worden was en liep naar binnen. Er waren verschillende ruimtes en hij wist Rachel's achternaam niet. Net wilde hij weer teruggaan, toen er een deur open ging en hij Rachel duidelijk zag staan, een paar meter voor de deur. Snel liep hij ernaartoe, glimlachte vriendelijk naar de oude man die eruit kwam en stapte naar binnen. "Rachel?" zei hij aarzelend om te laten merken dat hij was. "Nogmaals gecondoleerd." Hij mocht haar niet maar er was iets wat hem hiernaartoe gesleept had. "Sorry als ik stoor." Op zo'n moment als dit schoten hem voor de verandering eens een rotopmerkingen binnen. Het was ook best wel dom: elkaar haten zonder een reden. Maar ja, toch deden ze dat.

De ceremonie was nog niet begonnen. Nog niet iedereen was er, en er was nog tijd om afscheid te nemen. Allemaal mensen knuffelde haar, maar zelf deed ze dat niet terug. Ze kende de mensen niet. Maar een iemand wel, Bas haar achter neef stond de hele tijd tegen een muurtje naar haar te kijken. Ze kende zijn soort type wel. Playertje, die ieder meisje in de gaten hield. Ze keek maar niet naar hem, en als ze dat wel deed, deed ze net als of ze hem niet zag. Haar gezicht vertrok toen ze een bekende stem achter haar hooorde. ''Rachel?'' Het was Darrell. Rachel draaide zich om en keek recht in zijn ogen. Snel wende ze zich af. ''Stoor ik?'' Een glimlach verscheen op haar gezicht, en schudde haar hoofd. Wat ze nu ging doen zou ze de rest van haar leven spijt van krijgen, maar ze zou het toch doen. Ze zette een stap naar voor en omhelsde hem. Wacht. Het voelde ook nog eens goed. Wat was dit? Snel liet ze hem los en keek naar de grond. ''Eeumh sorry?'' Zei ze verbaasd. De ceremonie begon, en het was mooi, het was snel weer afgelopen. Rachel liep even weg om haar tante gedag te zeggen, maar kwam Bas onder weg tegen. ''Is dat je vriendje?'' Zei hij bod. Wat dacht Bas wel niet? ''Ja.'' Zei ze. Ze draaide zich om en liep weer weg. WAT?? Hij was helemaal niet je vriendje, je mag hem niet eens? Dat soort dingen spookte er door haar hoofd.

Rachel leek zowaar blij te zijn om hem te zien want ze glimlachte. En dat was niet de enige verrassing voor hem. Onverwacht zat hij vast in een omhelzing en wonder boven wonder hield ze hem langer dan vijf seconden vast. Het voelde eigenlijk best wel goed, alsof hun wapenstilstand zo versterkt werd. Verrast keek hij haar aan toen ze hem eindelijk losliet en vlug naar de grond keek. "Euhm, sorry?" bood ze haar excuses aan, nogal onnodig volgens Darrell. Waarschijnlijk had ze gewoon behoefte gehad aan iemand om te knuffelen. Dat nam hij maar aan want anders was het heel eng. "Maakt niet uit... denk ik," antwoordde hij met een lichte aarzeling in zijn stem.
Hij werd zich bewust van dat typische gevoel dat je kreeg als er naar je gestaard werd. Dat was iets waar hij echt gek van kon worden dus keek hij verstoord om zich heen, om te zien wie er naar hem staren was. Het antwoord was snel gevonden: een of andere jongen, zag er nogal uit als een opdondertje. Klein, arrogante blik, duidelijk een groot ego. En een lafaard, want toen Darrell hém aan begon te staren, keek hij gauw weg.
Hij hoorde dat iemand een droevig lied had opgezet en wist dat de ceremonie was begonnen. Omdat dit geen familie was en hij het heel onbeleefd vond hier te blijven staan, tenslotte had hij hier eigenlijk niks mee te maken, schoof hij ongemerkt naar buiten en deed de deur achter zich dicht. Op de gang wachtte hij tot de muziek was afgelopen, bijna direct stroomden de mensen eruit. Rachel's bezoek duurde wat langer maar uiteindelijk kwam ook zij naar buiten. Geen houding wetend keek hij naar de grond. "Euh, dan ga ik maar weer." Darrell keek naar de ramen bij de ingang en vloekte binnensmonds toen hij zag dat het aan het regenen was. Ook zo'n ding waar hij een bloedhekel aan had, dat maakte het fietsen er niet beter op. Ach, het moest maar en thuis kon hij weer opdrogen.

Gek genoeg vond Darrell het niet zo erg. Nou in ieder geval, dat leek zo. Misschien haatte ze hem wel omdat hij beter was dan zij,knapper. Misschien was ze alleen maar jaloers. Ze kon haar gevoelens echt niet goed onderdrukken. Net toen ze hem vast hield, had ze echt het gevoel als of ze hem langer vast wou houden, en meer dan dat. Maar dit zou ze hem natuurlijk niet vertellen, dit kwam alleen Yun te weten. Ze zag Darrell naar buiten kijken. Het regende, oh ja en hij had geen fiets. Nu ze toch samen moesten werken,zou ze ook maar aardig doen. Ze liep naar hem toe. ''Ik kan je wel even thuis brengen?'' Dan zou ze ook misschien wat meer over hem te weten komen. Dingen die er waren,waren soms echt raar. Ze voelde rare dingen, maar ze wou er echt niet aan toe geven, echt niet. Ze kon niks voor hem voelen, ook al was het maar alleen een klein dingetje. Dat was toch niet haar leven, dat was alleen maar hem haten. Dat kon toch niet?

HEEL ERG FLUTT

"Ik kan je wel even thuis brengen?" bood Rachel aan, piekerend bleef hij uit het raam staren. Het klonk erg verleidelijk, droog thuis komen maar hij had hier ook nog zijn fiets staan en tja, die moest ook nog naar huis. Bijna had hij zich laten overhalen maar op het laatst ging hij toch voor eigen vervoer. "Ik ga denk ik maar gewoon fietsen, met een beetje geluk is het straks weer droog." Zelf geloofde hij daar helemaal niet in. "Toch bedankt."
Darrell liep naar de deur toe, keek met tegenzin naar de regendruppels die straks de aanval zouden openen en trok de kraag van zijn jas extra hoog op. Hij was niet van suiker, kom op! Met zijn hoofd omlaag stapte hij de regen in, haalde snel zijn fiets van het slot en trok een vies gezicht toen zijn kont het natte zadel aanraakte. Snel fietste hij weg.
Thuis sprong hij meteen onder de douche, droogde zich na afloop af en trok zijn pjyama aan. Beneden keek hij nog wat tv maar rond elf uur ging hij toch maar naar boven. Zijn ouders waren op een of ander feest en hen kennende kwamen die pas morgenochtend terug. Toch wel moe van de dag deed hij alles wat hij moest doen en kroop zijn bed in. Nog wat gamen op de DS maar toen ging hij toch echt slapen. Die nacht had hij een vreemde droom over Rachel, die 's ochtends, toen hij wakker werd, nog helder in zijn geheugen stond. Raar...
- Prut maar voel me niet zo geweldig..

Darrell wees Rachel's aan bod af. Eigenlijk vond ze dat best logisch. Ze hadden pas sinds vandaag een nep wapen stilstand, en deden net alsof aardig tegen elkaar. Nou ja aan Darrell's kant toch? Rachel wist niet meer hoe het aan haar kant zat. Ze haatte hem! Toch? Langzaam liep het gebouw leeg, en iedereen ging naar huis. Rachel omhelsde haar vader nog even en liep zelf ook naar haar auto. Ze startte de motor en reed naar huis. Daar liep ze naar boven en ging even douchen, zodat ze even lekker al het depri er uit kon douchen. Ze stapte er weer uit en deed haar witte zachte bad jas uit, en liep naar haar kamer. Ze deed haar pyjama aan, met daar over nog een trui voor als ze het koud zou krijgen. Ze ging op het verlengde stuk van haar bank liggen. Ze had een hoek bang en ze lag op de kruising. Al snel kwam Buck naast haar liggen, en Jenna boven op haar. Ach het maakte haar nu toch niet zo veel uit. Er was niks op tv, en ze ging maar al om half 11 naar boven en deed de dingen die ze moest doen. Ze deed haar trui uit, en ging in bed liggen. Ze riep nog even Buck en Jenna, die bij haar in de kamer sliepen. Ze drukte hier ook nog even de tv aan. De Ugly truth had ze nog opgenomen. Ze keek hem maar voor de helft, en viel al snel weer in slaap. Rachel sliep heel onrustig, door iets wat steeds in haar gedachten was. Op het einde van haar rare droom/nacht, zag ze ineens Darrell. Ze schrok wakker, niet dat hij eng was ofzo, maar dat hij in haar droom was verschenen. Zo vreemd. Ze stapte uit bed en kleedde zich aan, at een broodje en liet even de honden uit. Later reed ze weer naar stal. Ze reed even Troy, wachtend op Darrell.

De volgende ochtend kwam hij maar moeilijk op gang. Hij was moe en had hoofdpijn. Gelukkig was er een voorraad aspirientjes waar je u tegen zei, zijn manier om die hoofdpijn weg te halen, was alleen niet zo mensvriendelijk. Voordat hij ook maar iets ging doen, slikte hij met behulp van een glas water twee pilletjes naar binnen. Nu maar hopen dat ze snel gingen werken, hij had geen zin om straks halfdood op stal rond te slenteren, zeker niet omdat hij er wel een beetje ontspannen bij moest lopen, voor Yun. Aan het gesnurk te horen vanuit de kamer naast hem, terwijl hij zich in zijn eigen kamer aan het aankleden was, lagen zijn ouders nog te slapen. Misschien maar beter ook, met hoofdpijn had hij nooit zin om sociaal te gaan lopen doen. Zin om naar stal te gaan had Darrell ook niet maar je kon niet van hem zeggen dat hij een watje was; als hij een belofte had gemaakt, verbrak hij die niet. In dit geval had hij aan Jan beloofd Yun te verzorgen, diep in zijn hart was er nog steeds die drang om hetzelfde of zelfs meer te vorderen dan Rachel, en dan ging hij zich niet laten tegenhouden door wat stomme hoofdpijn.
Het was kwalitatief uitermate teleurstellend om opnieuw door regen te moeten fietsen, alsof de winter wat in te halen had of zo. Gelukkig was het maar vijf minuten, hij was er dus zo. Ook was er een overdekte fietsenstalling en ook al stond die al best vol, met wat moeite kreeg Darrell zijn fiets toch nog ergens tussen gepropt. Een paar seconden later was het weer droog, natuurlijk net nadat hij aangekomen was. Ach ja, met een ochtendhumeur kon hij zich aan alles irriteren. En het viel vrij zeker vast te stellen dat hij een ochtendhumeur had.
Zoekend keek hij om zich heen, Rachel was echter gauw gevonden. Ze was Troy even aan het trainen. Omdat hij geen zin had in weer ruzie met haar, het ging net zo goed met hun tijdelijke vrede, wachtte hij in de kantine op haar. Godzijdank, de hoofdpijn was wat afgenomen en met een glas cola werd ook zijn ochtendhumeur minder erg. Toen ze binnenkwam, waarschijnlijk om hem te halen, gebaarde hij twijfelend naar de kruk. "Wil je ook wat cola?" bood hij aan. Hij hoopte dat ze nee zou zeggen, waarom hij het dan aanbood? Dat wist hij niet precies.

- Sorry voor de mini-powerplay en pff, wat een verschrikkelijk stuk. xD

Al snel kwam Darrell weer te voorschijn. Ze zag hem even,maar daarna ging hij weer weg. Nou ja net echtweg. Het zag er naar uit dat hij naar de kantine ging. Rachel was al snel klaar en ging ook naar de kantine. Darrell bood haar een drankje aan,maar het leek als of beide er geen zin in hadden,dus ze haakte af. Ze wou bijna weg lopen tot dat er haar nog iets te binnen schoot. “Jij hebt nu tijd met Yun alleen." Zei ze rustig. Dat zou wel zo eerlijk zijn,zij had gisteren tijd met Yun. Nu hij. Ze voelde zich in eens niet meer zo goed in zijn bijzijn. Maar dat was niet negatief. Alleen Rachel wou het echt niet. Waarschijnlijk vond ze hem een ieniemienie klein beetje leuk. Waar was ze bang voor? Ze vond hem heel veel leuk. Maar hij mocht koste wat het kost niet er achter komen. Hij zou toch niet het zelfde voelen. Ze haatte hem nog steeds maar ook weer niet.


sorry flutt-.-' tablet post

Gelukkig haakte ze af, alsof ze aanvoelde dat het geforceerd was. Darrell haalde zijn schouders op en ze leek weg te willen lopen, toen ze blijkbaar nog iets vergeten was. “Jij hebt nu tijd met Yun alleen," merkte ze ontspannen op, nog even bleef ze staan om hem aan te staren en verdween toen. "Oké," riep hij haar na, al betwijfelde hij of ze hem verstond. Met zijn cola nam hij de tijd, Yun liep niet weg en hij was verward. Als hij naar de merrie toeging, wilde hij haar niet nog meer verwarren. Waardoor die verwarring veroorzaakt werd, dat wist hij maar al te goed. Er was iets veranderd, alsof de dood van Rachel's moeder hem de ogen had geopend. Dat klonk behoorlijk lullig, dat ze dat nodig hadden gehad om elkaar écht te kunnen zien, maar het was de waarheid. Voor hem in ieder geval wel. Hij had beseft dat zij ook maar een mens was, dat zij ook problemen had en ze nu iets meegemaakt had wat erger was dan wat hij had beleefd. Allebei zijn ouders leefden nog, gelukkig bij elkaar en eigenlijk had hij niks te klagen. Opa en oma's dood maar dat was bij zoveel mensen zo. Minder mensen hadden een van hun ouders verloren.
Kort schudde hij met zijn hoofd, tijd om zich met hun werk bezig te houden. Ze konden Yun daar niet laten staan zonder iets met haar te doen. Met een glimlach om zijn mond, vanwege zijn nieuwe instelling misschien, liep hij naar buiten na betaald te hebben. Een paar meter van de paddock vandaan bleef hij staan en keek hij naar de prachtige merrie. Nog steeds was ze niet gekalmeerd, logisch. Darrell zuchtte diep, ontspande zijn lichaam en haalde een halve appel uit zijn zak. De andere helft zat in zijn andere. Gewapend met het fruit liep hij de paddock in, blik op de grond gericht, en plofte in het midden neer. De appel rolde hij een stukje vooruit en hij keek naar het zand ernaast. Vervolgens begon hij te praten, over dingen die hij ooit beleefd had, over Kaiser en de Shetlander die zijn zusje had. Op het laatst werd Rachel het onderwerp en luchtte hij zijn hart bij Yun. Over hoe verward het was, wat een klootzak hij vorig jaar tegen haar was geweest en dat ze eigenlijk best aardig kon zijn. Of het de merrie kalmeerde, dat zou hij wel merken.
-
Dan stel ik voor dat we nu Yun even de kans geven om te reageren...

Yun liep nog steeds rondjes in de paddock. Alleen. Darrell en Rachel waren vertrokken. De bonte merrie schudde onrustig met haar staart en hinnikte luid. Uiteindelijk draafde ze met slofpasjes door het zand en schudde met haar hoofd. Soms bleven de mensen staan om naar haar te kijken, maar meestal duurde dat niet lang. Yun vond het niet erg, ze hield niet van mensen die ze niet kende. Ze hield van niets dat ze niet kende. Het was te onvoorspelbaar, misschien deed het je wel pijn! En met al deze onbekende dingen was Yun in het begin bijna hysterisch geweest. Na een hele tijd nog alleen te zijn geweest kwam er iets nieuws. Darrell was terug, en Yun schudde met haar hoofd en ging achteruit toen Darrell de paddock binnenkwam. Yun schudde nogmaals met haar hoofd en begon terug te draven, rondjes rond Darrell. Iets anders had ze niet echt te doen. Darrell begon te praten, een van haar oortjes werkte als een satelliet en draaide alle kanten uit, het andere was gericht op Darrell. Hij begon over vanalles en nog wat te praten, Yun luisterde alleen maar omdat hij een bedreiging was en ieder moment haar kon pijn doen. Eens ging hij een beetje verzitten en bokte Yun. Als zijzelf eerlijk moest zijn was ze best geïnteresseerd in hem, hij was onbekend maar tot nu toe veilig. Eens kwam ze iets te dichtbij naar haar eigen smaak en schopte naar hem toen zijn hand een stukje verschoof. Het was nooit raak kunnen zijn omdat het een paar meter van hem af was, maar het was eng genoeg voor een nieuwe adrenaline stoot. Ze galoppeerde nog een hele tijd voordat ze stappend begon te sloffen met haar hoeven. Ze had dorst, ze had honger en ze was moe. En dan ook nog eens vuil! Het stof van het zand op de grond was op haar bezweette vacht blijven plakken en maakte grote bruine vlekken en kleine stippels. Uiteindelijk besloot ze dat het misschien dan toch niet zo erg was en bleef stilstaan. Zich uitschudden hielp niet veel want het zweet plakte enorm. Haar neusgaten waren nog steeds opengesperdt en ze was klaar om ieder eng ding uit de weg te gaan, maar voor nu bleef ze stilstaan. Ze had zo'n beetje haar grens bereikt en had niet de intensie om erover te gaan zonder een geldige rede.

Flutje, wist niet zo goed wat te schrijven

In het begin ontspande Yun niet bepaald maar Darrell had ervaring met Kaiser en die was in het begin niet anders geweest dan deze merrie. Aandacht besteedde hij ook niet aan haar gedrag, weggaan had geen zin, ze moest gewoon begrijpen dat hij haar niks aandeed. Hoe lang dat duurde, verschilde bij elk paard, de enige methode was geduld hebben. Na een tijdje ging hij verzitten, een heel kleine beweging maar toch veroorzaakte dat een hoge bok. Dat vond hij altijd zo frustrerend, alsof je iets fout deed. Maar ze moest gewoon door deze fase heen, anders konden hij en Rachel niks met haar beginnen. Rachel...
Het leek te werken want na wat wel een eeuwigheid leek, maakte de merrie een kleiner rondje. Een verschuiving van zijn hand maakte dat echter weer ongedaan, helaas. Ze trapte er ook naar, misschien om hem te intimideren maar dat ging niet werken. Hij verwachtte niet dat ze echt agressief zou worden, zolang hij geen toenadering maakte. Ze had wel een goed uithoudingsvermogen, zelfs in galop ging ze nog een hele tijd door.
Maar uiteindelijk vertraagde ze toch en stond uiteindelijk stil. Het liefst was Darrell nu met gespreide armen op haar afgerend om haar mee naar de stal te nemen, weer schoon te borstelen en te voeren, maar dat zou niet zo vloeiend gaan. Voorzichtig en heel langzaam zodat ze duidelijk kon zien wat hij aan het doen was draaide hij honderdtachtig graden. Daarna bleef hij weer stilzitten. 'Kom maar meisje, ik doe je niks,' moedigde hij haar aan, vooral lettend op de toon, 'je kunt hier echt niet voor de rest van je leven blijven staan met al die viezigheid.' Hij strekte zijn arm rustig uit en draaide zijn handpalm uitnodigend naar boven. Erop lag een stukje appel.

~ Ook een beetje flutterig, ik hoop dat je er wat mee kunt. >.<