I wanna give you all I've got! &Pasqual♡

Chartan vloog met een snelheid bokkend het weiland in. Maf beest, hij staat een nachtje op stal en hij bruist al weer van de energie. Ongeduldig keek Perrie even op haar horloge. Zo kon niet wachtten op met Pasqual een weekeinde naar het strand te gaan. De temperaturen liepen al lekker omhoog en ze zouen zich daar prima kunnen vermaken. Helemaal alleen, lekker kunnen genieten van hem. Ja, daar had ze echt heel veel in.
Na alles wat er was gebeurd, vond ze dat Pasqual het ook wel had verdiend. Het was een grote stap voor hem geweest, maar het is goed gekomen, gelukkig. Natuurlijk, ze waren er nog niet helemaal maar dat had zijn tijd nodig. Net zoals in iedere relatie.
Langzaam liep Perrie weer naar binnen, waar ze haar vieze schoenen in de garage uitschopte. De zon begon de aarde nu al lekker op te warmen, en het was zelfs nog vroeg. Ze moest nog wel haar tas in pakken, zodat de tijd naar het moment dat ze weg ging korter leek. Rustig liep ze naar boven en haalde een weekeind tas te voorschijn. Wat kleren verdwenen er in, en de noodzakelijke dingen. Voor de zekerheid ook maar een bikini, het zee water zou vast nog wel heel koud zijn, maar je wist het maar nooit. Tevreden trok ze de rits dicht en keek weer op de klok. Nog maar heel even en ze kon eindelijk naar Pasqual.
Met de tas rond haar schouder liep Perrie weer naar beneden. Ojah, ze kon het toegangs bewijs voor het strandhuisje wat ze had gehuurd, natuurlijk ook niet vergeten. Die stopte ze in haar normale tas, net zo als haar portomonee, zonnebril en nog meer handige dingentjes. Nou eigenlijk was ze er nu wel al klaar voor. Vrolijk pakte ze nog even een broodje en ging op de bank zitten. Ze had er super veel zin in, maar ze behoedde zich wel al voor eventuele dingen. Aangezien het Perrie en Pasqual waren, moest er natuurlijk wel weer iets fout gaan, of ging er iets gebeuren. Hopelijk niet natuurlijk, maar toch kon ze zich er mentaal al wel een beetje op voorbereiden.
Hopelijk had Pasqual er ook zo veel zin in, en kon hij eventjes voor een paar dagen afscheid nemen van de bewoonde, normale wereld. Ja, eindelijk was het tijd. Nu met snellere passen liepnze naar de keuken, en zette haar bord in de vaatwasser. Perrie schoof in de gang in haar zwarte vans en deed haar jas aan. Ze liep nog even terug naar de kamer om haar twee tassen te pakken, en haar sleutel.
Vol enthousiastme lieo ze de deur uit, en deed het huis op slot. Ze stapte op haar scooter, zette haar helm op en scheurde naar Pasqual. Ze snel mogelijk wou ze haar rijbewijs wel halen. Hopelijk kon ze haar scooter wel bij Pasqual laten staan. Na een klein tijdje reed ze het erf van Pasqual op en zette haar scooter aan de kant. Haar tassen nam ze oo haar armen en ze liep met een big smile naar de deur. Kort maar krachtig drukte ze de bel in en wachtte geduldig tot iemand de deur open deed.
Ze kon altijd ook nog achterom, maar ze wou Pasqual wel even laten lopen.

Blegh flut, inspi is lost

"Nee, handen laag," zei hij op een vriendelijke toon. Digno was met zijn hoofd het jonge meisje aan het lastig vallen door de hele tijd op en neer te gaan en het kind zag eruit alsof ze ieder moment in huilen uit kon barsten. Pasqual moest moeite doen om zijn irritatie binnen te houden want Digno was gewoon aan het klieren. Maar als Pasqual nu boos zou worden, zou het meisje denken dat hij boos op háár was, en dat was hij niet. Digno was vanmorgen al begonnen met etteren. Een diepe zucht verliet Pasqual zijn lippen.
"Wordt nu maar boos op hem," sprak hij, toen Digno stil stond. Het meisje keek hem met grote angstogen aan. "Geen zorgen.. Geen zorgen, oké? Vertrouw me maar. Jij bent de leider, dat moet je hem ook vertellen." Het meisje knikte, hoewel ze er nog steeds angstig uitzag. Maar ze gaf hem nu een hardere schop dan daarstraks. Een grijns tekende Pasquals gezicht toen hij zag dat Digno verbaasd was doordat het kleine meisje nu wel reageerde op zijn geklier. Maar wat Digno daarna zou doen, had Pasqual niet verwacht.
Een boze moeder, een huilend kind, kapot tuig en een gewonde Digno. Crap. En dat terwijl Pasqual die middag met Perrie weg zou gaan. Een Spaanse vloek kwam over zijn lippen.
"Het spijt me, het spijt me oprecht. Ik had verwacht dat Digno wel te rijden zou zijn, maar ik geloof dat, zodra hij weer aan het klieren is, Papalita maar gereden moet worden." De vrouw nam er geen genoegen mee, wou haar geld terug. Het meisje snikte, Digno zag er zielig uit en Pasqual wou tegen iedereen schreeuwen dat hij het niet expres deed. Maar goed, voor alles was een eerste keer, dus ook hiervoor.
"Geld terug doe ik niet aan, ben ik bang," zei hij. "Maar ik kan haar wel een extra les geven. Wat er nu gebeurd is, is echt vervelend en het spijt me oprecht, maar dit gebeurd met paardrijden. Ik wil haar graag volgende week terugzien, zodat ze weer op het paard kan klimmen en weer verder kan rijden, anders is het funest voor haar paardrijcarriëre." De vrouw snoof, maar bond in toen ze zag dat haar dochtertje haar tranen wegveegde en knikte.
"Mevrouw," zei Pasqual op een mildere toon, zachtjes maar wel duidelijk hoorbaar. "Uw dochtertje heeft zeker talent en aanleg voor rijden, maar ze moet ervaring opdoen om zelfvertrouwen te krijgen. Laat mij het proberen, en als de volgende les ook een verschrikking blijkt te zijn, krijgt u wel uw geld terug." De vrouw leek ermee akkoord te gaan. Na een kwartier waren ze weg en kon Pasqual zich over Digno buigen. Hij zette hem in de stal, haalde het tuig (voor zover dat nog kon) van zijn rug af en legde het over de staldeur heen. Een kleine wond bij Digno's benen zag er niet al te ernstig uit. Toch haalde Pasqual een verbandje en spoelde hij het wondje uit. Wat jodium erop, nou ja 'jodium' en verband erop. Klaar. Hij had een vriendin van hem gevraagd op de paarden te letten en hij ging er dan ook vanuit dat dat goed zou zijn. Hij wierp een korte blik op zijn horloge en vloekte toen zachtjes, hij had nog een paar minuten!
In een razend tempo vloog hij onder de douche maar toen hij zich stond af te drogen hoorde hij de bel al. Hij sloeg de handdoek om zijn middel, zijn haren stonden nog alle kanten op en waren nog nat, en liep naar de voordeur. Gelukkig was het Perrie, als het die vrouw van daarstraks wasw geweest, had het meisje nooit meer bij hem mogen rijden.
"Kom erin," zei hij met een lachje, terwijl hij zijn lippen vluchtig op de hare drukte. "Ik eh, kleed me nog even aan en haal mijn spullen, dan kunnen we gaan." Hij holde naar boven en moest zijn handdoek vastgrijpen zodat deze niet zou afzakken. Eenmaal op zijn kamer kleedde hij zich rap aan, schoot in een onderbroek, gescheurde witte/gebleekte jeans, een simpel hemdje en ofcourse zijn haaientandketting. Hij had het ding zo vaak om. Hij schoot in zijn gympen, trok zijn weekendtas onder zijn bed vandaan en hing deze om zijn schouder. Denderde de trap af, gooide wat dingen om en stond uiteindelijk met een grote grijns voor Perrie.
"Zo," zei hij. "Ik denk dat we kunnen gaan."

Niet na al te lang wachtten deed Pasqual open. Meteen verscheen er een glimlach op haar gezicht, vooral toen ze zag dat hij enkel alleen een handoek om zijn heupen had hangen. Voor dat ze wat kon vragen vroeg Pasqual haar al binnen. Dat liet ze zich geen tweede keer zeggen. Meteen stapte ze zijn huis binnen en grijnsde naar de jongen tegen over haar. "Schiet maar op." Riep ze hem grappend na toen hij naar boven vloog. Perrie liet haar tas even van haar schouder glijden en liet zich zelf zakken op de onderste tree van de trap. Met haar hand voelde ze even aan haar hart, die duidelijk harder was gaan kloppen. Pasqual gaf haar nog steeds het zelfde gevoel. Toen ze iets weer de trap hoorde afdenderen stond ze weer op en wachte tot Pasqual weer voor haar stond. Hij dit keer met een grijns. Hij was zo, onschuldig op een of andere manier. Ze drukte haar lippen op zijn wang en keek hem met een schuine glimlach aan. "Kom." Zei ze en trok hem toen hij helemaal klaar was mee naar buiten. Het zonnetje scheen al goed, maar ze hoopte dat hij nog feller ging schijnen, zodat ze misschien toch nog haar bikini aan kon doen. Ze stapte in de auto en bekeek Pasqual hoe hij het zelfde deed. Ze legde haar hand even op die van hem toen hij naast zich had. Hun mini-vakantie kon beginnen. Het was best wel een tijdje rijden, maar erg vond ze het niet. Pasqual en Perrie praatte nooit veel, had ze het idee, maar toch als ze samen waren was het goed. "Nog iets raars mee gemaakt vandaag?" Vroeg ze maar op een gesprek te beginnen. Ze keek om naar Pasqual. Ze had natuurlijk weer even de aandacht afgeleid en zelf lette ze ook niet meer op de weg, tot dat er een bord voorbij zoefde. "Oh, naar rechts, RECHTS!" Zei ze en barste in het lachen uit. Hadden zij weer. "Blijf jij maar zitten, ik ga wel even naar binnen." Sprak Perrie toen ze bij het park aan waren gekomen. Een klein huisje was blijkbaar een receptie. Snel boog ze voorover om haar lippen op die van Pasqual te drukken. "Ik heb gereserveerd, een strandhuisje." Zei ze tegen het vrouwtje achter de balie. Het zag er allemaal super netjes uit. Ze pakte snel de papieren uit haar tas en schoof die naar de vrouw, die ze grondig bekeek. Daarna haalde ze een kaart te voorschijn en een sleutel. Met een pen tekende ze de weg naar het huisje en legde uit hoe ze daar precies moesten komen. "Het huisje staat in de duinen, de duin over en u bent op het strand." Sprak ze. "Oké dank u wel." Perrie pakte de kaart en de sleutel van de balie en liep weer terug naar de auto. "We moeten hier heen." Zei ze met een grijns terwijl ze met haar vinger de lange weg op de kaart langs ging.

"Kom." Perrie trok hem mee terwijl hij half grappend zijn balans probeerde te bewaren. As if hij niet genoeg balans had. Hij plofte neer in de bijrijdersstoel, gooide zijn tas op de achterbank en glimlachte breed naar haar. Even weg gaan van de hele rambam was helemaal geen slecht plan, als hij er zo over nadacht. Ze legde haar hand op de zijne en hij streelde met zijn duim over haar vingers heen terwijl er een afwezige glimlach op zijn lippen lag. Hoewel hij het allemaal nog snel vond, ontzettend eng en niet zeker wist hoe en wat dacht hij zeker wel dat hij het wou proberen. Perrie was ronduit tof, vriendelijk, deed overduidelijk haar best voor hem en ze was gewoon cool. Hij moest gewoon niets vergelijken met de relatie die hij had gehad met Chloë, want dat viel niet te vergelijken. Twee compleet verschillende meisjes met elkaar vergelijken, twee compleet verschillende situaties... Waarschijnlijk was dit veel gezonder dan wat hij had gehad met Chloë. Nou ja. Boeiend. Niet van belang om nu over na te denken waar Perrie bij was.
Het was een tijdje stil in de auto, iets waar Pasqual geen moeite mee had omdat hij het vaak druk zat had met zijn eigen gedachten om het helemaal te kunnen verwoorden. Toch vond hij het prima toen Perrie op een gegeven moment wat aan hem vroeg.
"Nog iets raars mee gemaakt vandaag?" Hij grinnikte even.
"Niet heel erg. Een veelbelovend meisje van een jaar of tien had les op Digno, amar Digno was aan het kloten en toen heeft hij haar eraf gegooid. iets wat hij over het algemeen niet.. doet. Althans..." Hij grijnsde even. "Vroeger was hij veel erger, laten we het daar op houden. Het kan echt een bruut paard zijn soms." Hij schudde zijn hoofd bij de gedachte aan hoe Digno vroeger was.
"Oh, naar rechts, RECHTS!" Perrie had even naar hem gekeken en daardoor haar afslag gemist. Ze barstte in lachen uit en Pasqual deed met haar mee. Het zou hem ook zomaar kunnen overkomen, asl het hem al niet overkwam.
"Handiggg," grinnikte hij en hij drukte plagend een kusje op haar wang. Toen ze op het terrein waren sommeerde ze hem maar te blijven zitten en dat gaf hem de gelegenheid te antwoorden op het smsje dat hij had gekregen van die vriendin die op de paarden paste. Ze had het wondje bij Digno ontdekt en vroeg hem via sms hoe en wat. Toen Perrie terugkwam zat hij nog aan de telefoon, maar na een minuut hing hij alweer op. Zijn vriendin had genoeg informatie.
"We moeten hier heen," zei Perrie terwijl ze de weg die ze af moesten liet zien op de kaart die ze in haar handen had. Pasqual knikte en glimlachte toen. "Ziet er.. tof uit. Kom, dan gaan we, ik wil vandaag nog wat doen." Hij klapte in zijn handen en toen ze bij het huisje waren trok hij de sleutel uit Perrie's hand, tilde haar koffer uit de kofferbak en nam zijn weekendtas mee.
"Jemig," klaagde hij overdreven. "Wat heb je bij je, bakstenen?" Hij knipoogde vrolijk, schudde even lachend zijn hoofd en holde het huisje in om de spullen te dumpen, om vervolgens weer enthousiast naar buiten te rennen, zijn armen om Perrie's middel te slaan, haar rond te zwieren en een kus op haar lippen te drukken.
"Ik had je nog niet eens fatnsoenlijk gedag gezegd," lachte hij vrolijk. "Dus, eh, gedag!"