Fresh air ~ Brooke

Wakker worden, weten dat die persoon er niet meer is. Niet altijd even leuk. Maar je kunt er niets tegen doen. Ty stond op uit zijn kraak bed. Hij kon het niet laten en ging voor de laatste keer in zijn moeder's kamer kijken. Hij kon het nog steeds niet geloven dat ze er nu niet meer was. Maar het zij zo. Ze kon niet meer verder. Hij keek in de spiegel van haar, er lag een borstel voor, met nog dezelfde haren. Hij zuchtte en ging de kamer weer uit. Nu stond hij er alleen voor. Samen met Equinox, zijn trouwe beestje. Hij ging de trap af en liep naar de keuken. Hij zette de radio aan. Maar hij kon al voorspellen dat hij er niet naar zou luisteren. De radio zei dat het 12u was. Ty keek op de klok en dat was juist. Maar ja. Lang uitslapen deed hij wel vaker. Hij pakte nog snel iets uit de koelkast. Hij kwam tot de conclusie dat hij nu meer voor zichzelf zou moeten zorgen. Hij zou boodschappen moeten doen... Oh daar kon hij nog niet eens aan denken. Maar hij had geen keus, hij zal het wel redden zeker? Nadat Ty zijn brood binnen had gewerkt ging hij terug naar boven om zich aan te kleden. Al snel ging hij terug naar beneden en pakte een vest dat hij snelst tegen kwam. Hij deed de buiten deur open en ging al meteen de buitenlucht in. Hij wilde even een wandeling maken. Equinox stond in de wei voor hem en hij kwam al meteen aandraven. Ty glimlachte. "Sorry jongen, ik ga nu even alleen wandelen. Als je het niet erg vind." Equinox was even teleurgesteld maar hij begon al meteen verder te grazen. Ty zette zich over het voetpad en draaide in bij het wandelpad dat door het bos leed. De eerste zonnestralen plaatsten zich door het bos. De dauw en regendruppels voelden heerlijk aan. Je moest dan wel tenminste een buitenmens zijn. Ty ging op een bankje zitten, en genoot nog even van de stilte. Misschien was het toch beter dat hij was terug gekomen, hij hoorde hier en nergens anders. De vogels floten, alsof ze elkaar wouden verwittigen van de nieuwe zon die opkwam. Ty was niet helderziend. Maar hij wist dat hij de juiste keuze had gemaakt. Hij kon niet alles voorspellen. Maar hij wist dat morgen de zon weer zou opkomen, en hij wist dat de vogels ook dan weer zouden fluiten. Er kwam een vogel op de bank zitten. Ty keek ernaar maar deed niks. Hij stond weer op, en de vogel vloog weg. Maar toch kwam hij weer terug. Ty ging voorzichtig op zijn hurken zitten en strekte zijn wijsvinger naar voren. De vogel keek raar naar hem op. Hij vloog weer weg. Ty keek hem na. Was hij nu echt met een vogel bezig? Hij lachte bij de gedachte en stond weer op. Hij wandelde weer verder, hij verwachte niet dat hij iemand ging tegenkomen, maar toch. Daar stond een blond meisje.

-- Brooke --

Rustig stapte ze uit bed en kleedde zichzelf aan, dit keer geen paardrijd kleren maar gewoon een shortje met een hempje. Zag er een beetje raar uit met haar witte armen en benen maar als je het nooit aan deed werd je ook nooit bruin. Normaal ging ze iedere dag naar Skyler toe maar vandaag had ze het fut er niet voor. Ze liep naar beneden, pakte een appel en schoot in haar ballerina's. Al snel was ze weg en had nog geen woord gezegd tegen haar vader. Het was zo'n klootzak, altijd moest hij overal een probleem van maken en altijd was het haar schuld. Ze was het eigenlijk al wel gewend maar gisteren was hij te ver gegaan. Hij schoof nu alles in de richting van Skyler, alles kwam omdat ze nu een paard had. Jaa daag, daar ging ze niet op in en was naar boven gerent. Ondertussen was ze de deur uitgelopen en had haar fiets gepakt. Op haar gemak fietste ze richting het bos om even wat te ontspannen. Aan de rand van het bos gooide ze haar fiets tegen een boom en liep het bos in. Met haar hoofd richting de grond gericht liep ze door de paden van het bos. Ze genoot van de vogels die floten en de wind die door haar haren waaide. Het was een warme dag dus dat was erg verfrissend. Na wat minuten wandelen stopte ze en haalde haar voet uit haar ballerina, schudde hem leeg en deed hem weer aan. Het was niet echt slim om open schoenen aan te doen in het was maar het was te waren voor sneakers. Toen ze weer recht stond en vooruit keek zag ze iemand staan. Ze streek met haar hand haar haren uit haar gezicht en keek nog eens goed naar voor. Het was een jongen die in haar richting gewandeld kwam. Langzaam liep ze ook naar hem toe en glimlachte vriendelijk. De jongen zag er nogal somber uit. zou er iets zijn? 'Hoi, alles goed?' Vroeg ze met en vriendelijke stem. Misschien had ze nu wel iets heel stoms gevraagd. 'Ik ben Brooke' zei ze er vlug achteraan.

-flutje-

De laatste gedachten aan zijn moeder kwamen terug, hij herinnerde hoe hij klein was, en altijd gehecht aan 'mama' was. Toen hij ouder werd, veranderde dat, hij werd gemener, bot... Als je het achteraf bekeek had je er echt wel spijt van, want als je dan weer ouder werd, hield je weer van je moeder. Die moederliefde was echt het vreemdste wat er bestond. Maar het was wel waar. Hij probeerde de hele tijd zijn hoofd leeg te maken, maar dat was dus moeilijk als hij dacht. Gelukkig werd de stilte verbroken door het meisje dat naar hem toe kwam, ze had een vriendelijk gezicht, ze was slank en was redelijk knap. "Hoi, alles goed?" Vroeg het meisje met een hele aangename stem. Ty glimlachte meteen. "Ik ben Brooke." Fijn om nog iemand te ontmoeten na alles wat er was gebeurd. "Met mij is alles prima! Ook met jou? En aangenaam, ik ben Ty." Meestal was Ty heel spontaan als hij iemand leerde kennen, hij kon er al meteen heel vlot en rustig mee beginnen babbelen. Sinds dat Ty zijn moeder stierf aan een hartaanval, was dat allemaal moeilijker geworden. Hij wist ook niet hoe dat kwam. "Woon je hier in de buurt?" Hij vroeg ook maar iets, om het gesprek wat uit te breidden. Meestal kende je 'Standaardgesprekken' als 'Hallo, hoe gaat het', 'Goed, met jou', 'Ook he', 'Ah mooi zo', en dat was het dan. Misschien was dit weer een kans om nieuwe vrienden te maken, wat ook al lang niet meer gebeurd was. Ty stopte zijn handen in zijn zakken. Hij was al minder aan zijn moeder aan het denken, maar ze was er nog steeds. En hopelijk was dat niet te merken. Hij wilde er het op dit moment echt niet over hebben, hij heeft het al eens moeten uitleggen, niet nog een keer, het was echt heel moeilijk, en het deed pijn. Omdat het geen goed nieuws was, en slecht nieuws vertellen, iedereen wist dat, dat is niet leuk. Ty had al heel veel stomme dingen meegemaakt, paard laten inslapen, vader vertrokken, en nu moeder sterft... Hij was echt zo'n idioot. Hij dacht altijd dat hij het wel zou redden, dat iedereen het wel zou redden, maar dat was niet altijd zo. Dat heeft hij ook ontdekt. En hij vluchtte voor moeilijke dingen... Hij had dat nooit moeten doen, hij was vijf maanden weg geweest. Dat had hij nooit mógen doen. Hij maakte zijn hoofd nu echt leeg en keek naar Brooke.

Een glimlach verscheen op zijn gezicht en Brooke kon het niet leaten en lachte terug. "Met mij is alles prima! Ook met jou? En aangenaam, ik ben Ty." Sprak Ty. Wat had hij een fijne en vriendelijke stem, zo'n stem waar je wel uren naar kon luisteren. "Met mij is alles prima" Zei ze met een glimlach. "Woon je hier in de buurt?" Vroeg hij weer met die prachtige stem. Hij moest blijven praten maar dat was ook zo raar. "Aha, best wel. Jij?" Ze bekeek hem even van top tot teen en bleef hangen bij zijn sprekende ogen. Je had weinig jongens met van die ogen, vaak waren het de meisjes met van die ogen. "En heb je een paard?" Vroeg ze. Het was eigenlijk wel een onnuttige vraag maar om het gesprek gaande te houden kreeg je vaak van die vragen. De meeste mensen die hier in Horse Home hadden wel een paard, het was hier bijna een gewoonte. Iedere hoek van de staart stond wel een manege of pension stal, en alles was omringt door weilanden. Als Brooke in de stad was vond ze het al druk, laat staan asl je er woonde. Inmiddels woont ze hier ook al 13 jaar en ze zal ook nooit weg gaan. Het was ook de beste plek voor je paard. Er zullen vast wel plekken zijn waar je paard het ook goed heeft maar zo goed als hier zou het nooit zijn. Het was een prachtige dag, niet te warm niet te koud. Eigenlijk perfect paardrijd weer, maar Skyler verdient ook wel een dagje rust na die spannende dagen.

-Heb veel inspiratie maar niet voor brooke ;p

"Met mij is alles prima." Lachte Brooke terug. Fijn dat ze zo ontspannen deed, sommige meisjes konden heel gespannen doen, alsof ze een spook hadden gezien. Hij moest zijn lach inhouden bij die gedachten, maar dat was nu gelukkig niet het geval. "Aha, best wel. Jij?" Vroeg Brooke. Ty knikte. "Heel dicht, de straat hiernaast zelfs." Grijnsde hij. "En heb je een paard?" Vroeg ze. Ty was heel blij dat ze die vraag stelde, hij kon wel uren over paarden door ratelen. Hij vond het echt prachtige beestjes, en hij was er gek van. "Ja natuurlijk! Hij noemt Equinox. Ik zelf had hem die naam niet gegeven, maar hij komt van een stamboom en we mochten zijn naam niet veranderen. Het is een ruin." Hij praatte rustig en ontspannen over zijn paard. "Heb jij er ook een? Ja zeker?" Lachte hij. De zon ging al hoger op, en je kon aanvoelen dat het bos al meer bezoekers kreeg. Hij keek even op zijn horloge. Inderdaad. Half een. Dan kwamen de meeste mensen hun huis uit. Met zijn fonkelende ogen keek hij rond, eigenlijk bezat het bos een prachtige omgeving. Het was jammer dat de natuur overal zo verpest werd. Niet dat Ty een gast was die in opstand ging tegen verwoesting van de natuur, maar soms vond hij het wel jammer. Plaats van dat je dan in de mooie natuur kunt rijden, rijd je dan soms langs werken, en alles... Maar ja. Daar ging hij nu niet langer over piekeren. Hij keek weer terug naar Brooke en wachtte op antwoord.

[Flut, volgende word zeker langer!]

"Heel dicht, de straat hiernaast zelfs." Zei hij weer met die prachtige stem. Zo dicht bij woonde ze niet, maar 4 straten ongeveer wel. "Ja natuurlijk! Hij noemt Equinox. Ik zelf had hem die naam niet gegeven, maar hij komt van een stamboom en we mochten zijn naam niet veranderen. Het is een ruin." zei hij. "Wat een prachtige naam, zozo een stamboom doe maar ruig." zei ze lachend. Ze bedoelde het natuurlijk niet zo maar dat zou hij wel snappen. "Heb jij er ook een? Ja zeker?" zei hij lachend. "Ofcourse, Ze heet Skyler en is een echte paardenmarkt knol. Heb de naam zelf bedacht, en Ja ze is een merrie!" Zei ze op een rustige toon. De zon stond hoog in de lucht en het was al aardig warm geworden. Gelukkig zorgde een briesje voor wat afkoeling. Ze streek haar hand door haar haren duwde ze achter haar oren. "Gaan we nog een stukje wandelen, of zullen we ergens heen gaan?" Vroeg ze terwijl ze hem glimlachend aankeek. Het bos werd steeds drukker en de vogels begonnen steeds meer te fluiten. Dat was het teken dat het al wat later werd. Niet dat het wat uitmaakte maar een druk bos was niet erg prettig om een gesprek te voeren. "Waar wil je heen? Mijn huis, jou huis, café, stad ofzo? Kies maar' Zei ze lachend. Dat was echt een slechte eigenschap van Brooke, ze kon zelf moeilijk keuzes maken en vond alles altijd wel leuk.

Heb hierecht een uur over gedaan en nog is het niets...

Ty nam rustig zijn tijd, de dag was nog maar pas begonnen. "Wat een prachtige naam, zozo een stamboom doe maar ruig." Ty grijnsde. "Dombo." Zei hij voor de grap. "Ofcourse, Ze heet Skyler en is een echte paardenmarkt knol. Heb de naam zelf bedacht, en Ja ze is een merrie!" Antwoordde ze op zijn vraag. Ty glimlachte blij. "Lijkt me een super leuk beestje! Hoe ziet ze eruit? Van welk ras is ze? Equinox is half andalusiër, en half fries." Vertelde hij open. Alweer begon hij non-stop te praten over Equinox. Iemand zou hem in het gezicht moeten slaan. "Gaan we nog een stukje wandelen, of zullen we ergens heen gaan?" Ty dacht even na. Nee, daar had hij niet echt zin in. "Gaan we rijden? Ik ben met Equinox? Jij met Skyler? Lijkt me leuk!" Antwoordde Ty. Hij was dol op rijden, hij zou het iedere dag doen, maar je had niet altijd de tijd, en je paard had soms wel eens een rustdagje nodig. Maar hij had Equinox nog maar pas terug, en de zoveel maanden dat hij gewoon in de wei en in de stal had gestaan, kon hij nog alle ontspanning gebruiken. Terwijl Ty rustig op antwoord wachtte dacht hij na. Zouden ze in de bossen gaan rijden, of gewoon bij straat. Maar misschien leek het een leuk idee om met dit warme weer te gaan zwemmen met de paarden. Ty en Brooke begonnen al wat vooruit te gaan lopen. Zodat ze minder tijd verspilden. "Houd Skyler van zwemmen? En jij? Want met dit warme weer lijkt zwemmen mij geen slecht idee, het lijkt net super. We kunnen bij het meer gaan zwemmen," Ty had er zo veel zin in. Hij bofte dat hij dit soort dingen eigenlijk iedere dag kon doen. Andere stadskinderen hadden misschien wel een zeer saai leven, of dat leek toch zo voor hem. Zijn vader was zo eentje. Elke dag papierwerk, en achter zijn computertje zitten. Jap. Dat was paps. Gelukkig was Ty niet zo, hij was veel opener en een buitenmens. Als het aan hem lag sliep hij buiten. Geen probleem voor hem. Hij vroeg zich af of het vreemd was. Waarschijnlijk. Wie praat er nu met vogels? Hij. Hij was gewoon vreemd, maar hij had er niets tegen. Hij vond het we grappig, wat anders dan de rest zijn. Je hoefde niet altijd op iedereen te lijken. "Wat denk je ervan?" Vroeg hij met een big smile. Ja ja. Hij kon zijn dag wel plannen.

-Haha, Brooke toch :$
Mijn inspiratie is BACKK! (:

"Dombo." Zei hij zacht. Broek keek hem aan met een glimlach en gaf hem een stomp in zijn buik. "Tsss.." Zij ze lachend en keek de andere kant op. Ze probeerde hem te negeren maar dat was niet zo'n succes. Na enkele secondes barsten ze in lachen en keek Ty aan. "Lijkt me een super leuk beestje! Hoe ziet ze eruit? Van welk ras is ze? Equinox is half andalusiër, en half fries." Zei Ty. "Een vos met een brede bles en een blauw oog. Ummh, ras ja ze is een mengelmoesje met van alles en nog wat. Zo leuk beestje dan. Beetje temperament erin zeker." zei ze lachend. Even dacht Ty na over zijn antwoord. "Gaan we rijden? Ik ben met Equinox? Jij met Skyler? Lijkt me leuk!" Zei hij vrolijk. Dat leek haar wel een leuk idee alleen was skyler al lang niet meer bereden. Ze deed hem iedere dag wel even longeren maar rijden had ze al lang niet meer gedaan. Ze had nog steeds geen antwoord gegeven en was nog diep aan het nadenken. "Houd Skyler van zwemmen? En jij? Want met dit warme weer lijkt zwemmen mij geen slecht idee, het lijkt net super. We kunnen bij het meer gaan zwemmen," Sprak Ty weer met een blije stem. Oeh ja zwemmen, dat was wel leuk. Met Skyler had je het nog nooit gedaan maar met haar vorige pony was ze vaak naar zee geweest. Nog steeds gaf ze geen antwoord en zat diep na te denken wat Skyler er van zou vinden. Of hij er snel inging of juist niet. "Wat denk je ervan?" zei Ty. "IK GA MEE!" zei ze lachend. "Het is wel al lang geleden dat Skyler bereden is dus een paar bokkensprongen zullen we wel krijgen, oké?" zei ze met een glimlach op haar gezicht. Toen ze aan de rand van het bos kwamen gingen ze even stilstaan. "Zullen we dan over een uurtje bij het picknick bankje afspreken?" Zei ze lachend. Ze pakte haar fiets die ze daar tegen de boom gesmeten had en liep nog even naar Ty. "Tot zo!" Zei ze blij en fietste weg. Af en toe keek ze nog met een glimlach achterom tot ze om de hoek fietste.

Hijgend kwam ze thuis en smeet de fiets tegen de muur. Ze rende naar binnen en vloog de trap op. Haar vader die aan de tafel zat keek haar nieuwsgierig aan, maar daar gaf ze niets om. Nog nooit zo snel had ze omgekleed. Binnen 3 minuten stond ze weer beneden en rende naar de koelkast, pakte 2 appels -een voor haar en een voor Skyler- en rende naar de gang waar haar leren laarzen stonde. Ze keek haar vader aan. Met een geïrriteerde blik keek hj terug. Brooke zag dat hij iets wilde zeggen maar al snel deed ze de voor deur open. "Geen commentaar!" Riep ze nog snel voordat ze de deur dicht smeed. Ze sprong op haar fiets en fietste als een gek naar Skyler. Over 3 kwartier moest ze daar al staan en ze moest Skyler nog vangen uit de wei. Vlug rende ze de zadelkamer binnen en pakte een halster en een touw. Heel toevallig stond Skyler net aan de voorkant van de wei zodat ze haar meteen kon pakken. Ze rende het erf over met Skyler dravend achter haar aan. De merrie keek raar om haar heen en had geen idee wat haar overkwam. Brooke pakte een borstel en borstelde Skyler zo snel en goed mogelijk. Gelukkig was ze niet zo vies. Binnen no-time lag het zadel op haar rug en daarna had ze het hoofdstel -bitloos- ook aangedaan. Ze kwam stappend aan bij het bankje en zag dat Ty er al stond. Natuurlijk was ze weer te laat zoals gewoonlijk, maar dat hoorde gewoon bij meisjes, dat te laat komen. "HAAAII" Riep ze vrolijk naar Ty terwijl ze zwaaide.


-Bam, die heb ik toch even goed in elkaar geflanst in 5 minuten!