Paradigm Shift
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.
Paradigm Shift

Een RPG die zich centreert rond het leven in een stad waar alles kan gebeuren.


Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

Ain't nobody got time fo' that.

5 plaatsers

Ga naar pagina : 1, 2, 3, 4  Volgende

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 4]

1Ain't nobody got time fo' that. Empty Ain't nobody got time fo' that. ma nov 23, 2015 8:40 pm

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Ze had er nood aan. Even weg te zijn van al de rest, even stoppen en ademhalen. En waar kon dat beter dan in een discotheek, waar alle mensen dronken waren en niemand zich de volgende dag nog zou herinneren? Met al haar charmes was het meisje, gehuld in een prachtige little black dress, die ze 'had geleend' uit één van de kledingwinkels van het drukke winkelcentrum, en met behulp van een aardige jongen, gratis binnengekomen in de discotheek. Het was een koud kunstje en het werkte elke keer weer.
Eenmaal binnen keek het meisje even rond. Wauw, mensen waren al behoorlijk dronken en het was nog niet zo heel laat op de avond. Je had de opgetutte meiden die dansten alsof ze wilden laten zien welke kronkelbewegingen ze allemaal konden maken, je had de jonge meisjes die voor de eerste keer in een discotheek waren en al straalbezopen waren - of, tenminste, deden alsof ze dat waren - en je had ook die knappe kerels, zowat allemaal heel netjes aangekleed, die zichzelf een houding probeerden te geven aan de muziek. Overal was 't hetzelfde.
Moora snuffelde even rond en begaf zich, na haar jasje aan de vestiaire gegeven te hebben, richting de toog.
Ze had een drankje nodig, nu. Van het geld dat een oud vrouwtje haar in de handen had geduwd nadat ze haar boodschappen had gedragen, kon ze hier welgeteld één cocktail kopen. Ze haalde het  briefje uit haar portemonnee en ging aan de toog staan, waar ze klaarblijkelijk niet alleen stond. Eén meisje bediende de hele toog en Moora had al snel door dat er niet meteen wat in huis zou komen van haar cocktail. Het toogmeisje was zienderogen zenuwachtig en tapte bier alsof het normaal was dat er meer schuim dan bier in de glazen zat. Het duurde en duurde, tot Moora het beu werd.
"Opzij, opzij", klonk het tussen de verschillende mensen die om haar heen stonden - al had ze hakken aan, ze was nog steeds klein, dus ze gebruikte haar ellebogen enkele keren tot ze het deurtje van de toog opende en binnenglipte.
Het toogmeisje keek haar fronsend aan, waarna Moora even glimlachte. "Ik help je wel. Momentje.", riep ze in haar oor, waarna ze aan de mensen begon te vragen wat ze wilde drinken. Als een sneltrein hielp ze met het meisje mee en enkele tellen later was de toog al een stuk minder druk. "Ik ga zo weer, wil alleen nog een cocktail voor mezelf maken, als het goed is.", sprak ze nog voor het meisje wat kon zeggen of vragen, en duwde het briefje in haar handen. Moora kon erg overweldigend zijn en het toogmeisje leek het niet zo erg te vinden, gezien ze nu wél meer op haar gemak was. Moora maakte zichzelf een witte Martini en begaf zich weer naar de andere kant van de toog. "No thanks", mompelde ze toen het meisje haar kort een dankbare blik toewierp.

2Ain't nobody got time fo' that. Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. ma nov 23, 2015 10:56 pm

Keith Baker

Keith Baker

Avondje uit was het vandaag weer. Voor Keith was het bijna iedere dag wel een avondje uit. Oké, hij moest eerlijk bekennen, na Monica had hij het eigenlijk voor een tijd wel weer gehad met uitgaan. Hij was een maand niet weggeweest en toen had het toch gekriebeld, oké en zijn zusje had hem overgehaald om toch te gaan. 
Zijn zachtaardige, poeslieve zusje die Keith het liefst zo jong mogelijk hield die vandaag uit ging, make-up op deed en stoerdere kleding aantrok. Haar gebruikelijke vlecht had ruimte gemaakt voor golvende, losse haren met een spikey haarband. Haar normale mooie blousejes hadden ruimte gemaakt voor een strakke top en haar normaal make-uploze gezicht had nu een behoorlijke laag waar Keith niet helemaal wist wat hij ervan moest denken.
"Hoe zie ik eruit?" vroeg ze met een glimlach op haar lippen. 
Hij wou reageren met; 'Als een kindhoer,' maar haar zelfverzekerde houding zou er een stuk onzekerder op worden. Dus reageerde hij niet zo.
"Anders. Ik weet het niet. Mooi?" Zoey lachte en liet haar haren even dwarrelen.
"Misschien moet ik dit vaker aantrekken," zei ze met een bedachtzame trek rondom haar lippen. Keith haalde zijn schouders op. "Ik weet niet of de paarden eraan kunnen wennen."
Zijn zusje was niet ruig. Ze was heel zachtaardig en van hun tweeën was het altijd Keith die het hardhandigst was. Maar ze was in een nieuwe klas terecht gekomen, in een nieuwe groep mensen, waar ruig het antwoord leek te zijn op alle problemen. Daarom kleedde ze zich zo en het stond Keith niet aan.
"Zullen we gaan?" vroeg hij. Ze knikte, nam zijn hand vast en trok hem mee naar de fietsen.
Eenmaal aangekomen bij de discotheek was Julie snel verloren gegaan in de menigte en was het voor Keith ook al snel dat hij op ging in de menigte. Op een gegeven moment werd zijn aandacht getrokken door een blondharig meisje dat het meisje achter de bar begon te helpen. Al gauw hield ze weer op met helpen en verdween met een cocktail weer naar de rest van de discotheek. Keith glipte achter haar aan en raakte zachtjes haar hand aan voordat ze kon opgaan in de meute.
"Hee hoi," sprak hij met een stralende glimlach. "Ik ben Keith.  Je hebt die arme dame uit de brand geholpen voor een simpele cocktail?" Hij grijnsde. "Dat was tof van je." Hijzelf had geen drankje, puur omdat hij een beetje zijn zusje in het oog wou houden maar ook omdat hij even geen behoefte had aan drank. Nog niet. Misschien later op de avond. 
Bij nader inzien, misschien kon hij beter toch wat drank halen, het meisje wat hij nu probeerde aan te spreken was bijzonder knap.



Laatst aangepast door Keith Baker op do dec 31, 2015 5:06 pm; in totaal 1 keer bewerkt

3Ain't nobody got time fo' that. Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. ma nov 23, 2015 11:28 pm

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Ze zoog al drummend van het rietje van haar cocktail, toen ze een aanraking aan haar hand voelde. Abrupt stopte ze en draaide ze zich om, er niet vanuit gaande dat iemand haar per ongeluk zou aangeraakt hebben. Een meer dan knappe jongen leek het tegen haar te hebben toen hij haar groette. Het meisje glimlachte even en liet het rietje tussen haar lippen uit glippen. "Oh Hey", reageerde ze glimlachend - haar blik ging onwillekeurig over het brede, gespierde en, helaas, verhulde bovenlijf van de jongen.  Hij ging meteen verder en stelde zich voor als Keith. Blijkbaar had hij al gezien dat ze achter de bar geholpen had en ze knikte even. "Ja, eh, nee. Ik heb de cocktail wel netjes betaald hoor", verdedigde ze zichzelf subtiel. Voor die éne keer dat ze eens eerlijk betaalde voor een drankje en er niet één of ander vuil trucje voor gebruikte, mocht dat wel geweten zijn - hoewel de jongen het waarschijnlijk zo niet bedoelde. Hij meldde ook dat hij het tof van haar vond en hiermee liet ze haar humeur dan alweer opfleuren.
Ze glimlachte even. "Sorry, ik wilde niet bot overkomen. Ik ben Moora, aangenaam.", klonk het langs haar kant. Het drukke heen en weer geloop van de mensen langs en om haar heen, irriteerde haar mateloos en dat mocht haar avond nu al niet verpesten. Een frons verscheen kort op haar voorhoofd, waarna ze even rechts keek en de jongen bij zijn pols nam. "Kom even.", klonk het duidelijk, niet echt tegenspraak duldend. Ze trok Keith mee enkele meters verder, waar het een stuk rustiger was en waar ze beiden meer bewegingsruimte hadden. "Zo.", sprak ze rustig, waarna ze Keiths pols loste en weer van haar cocktail dronk. "Ja eh, dat meisje had wat problemen met al dat volk. En op die manier kon ik zelf ook nog 20 minuten op m'n drankje wachten. Dus het was een win-win." Ze grijnsde even om haar woorden kracht bij te zetten en bestudeerde de jongen nogmaals uitgebreid.
Ja, hij was mogelijks wel een type waarvan ze een slaapplaats voor deze nacht zou kunnen regelen. Een typical goodlooking guy die waarschijnlijk maar op één ding uit was. Ideaal dus. En zolang ze hier nergens een vaste slaapplaats had, was het voor haar een ideale oplossing voor één nacht.
Het meisje sloeg glimlachend haar haren naar achteren. "Ben je hier ook alleen, Keith?", peilde ze, terwijl ze even rondkeek. Uit haar woorden liet ze alvast blijken dat ze hier zelf alleen was, in een poging om duidelijk te maken dat zijn gezelschap best wel welkom was. Dit zou wel eens een fijne flirt kunnen worden.

4Ain't nobody got time fo' that. Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. di nov 24, 2015 12:18 am

Keith Baker

Keith Baker

Ze bekeek hem en onwillekeurig moest Keith grijnzen. Het had zo zijn voordelen om een afgetraind lichaam te hebben en dit was er een van. Een aantrekkelijke dame die hem bekeek en in ging op zijn flirten. Had hij een krielkip geweest die niet goed om zijn uiterlijk had gedacht, had ze echt niet zo gehapt. Wat hij helemaal zou snappen, want ze was echt heel mooi.
Keith zou zelf nooit op niet knappe meisjes af stappen. Dit omdat hij wist dat hij er oké uit zag en omdat hij wist dat hij beter kon krijgen. Heel eerlijk was Keith iemand die natuurlijk wel voor karakter ging, maar looks was voor hem ook belangrijk. Als de looks niet goed waren, hoefde hij het karakter eigenlijk niet te weten.
Natuurlijk waren de hevig geplamuurde meisjes niet allemaal even leuk en had Keith daar ook met regelmaat moeite mee, maar een van zichzelf leuk uitziend meisje die weinig make-up droeg? Dat was vaak de jackpot. Daar joeg Keith dan ook vaak op.
Ze stelde zichzelf voor als Moora.
"Mooie naam,' vond Keith. "Past bij je." Hij knipoogde. De naam was een bijzondere, een die hij nog nooit gehoord had. Ze trok hem mee en grijnzend volgde hij haar. Geen tegenstribbelen. Hij hield daar wel van, van een beetje pit. Sierde mensen.
Ze legde uit waarom ze achter de bar was gaan staan.
"Slim," vond Keith. "Ja ik had geen zin om op een drankje te wachten." Het ontbrak Keith nie taan zelfvertrouwen, dat was het niet. Maar alcohol maakte alles wel makkelijker. Kon hij losser worden, haar misschien kussen. Zonder alcohol zou hij dat niet durven. Het was misschien gek voor een jongen die er zo uitzag en die heel wat vrouwen kon versieren, maar intiem doen was hij niet goed mee. Was hij te ruw en te ruig voor. Hij wist niet echt goed hoe het moest.
Ze vroeg of hij alleen was.
"Deels. Ik ben mee met zusjelief, om haar een beetje in de gaten te houden," hij grijnsde. "Maar zusjelief houdt zich keurig braaf en doet geen onverstandige dingen. Hoop ik. Hij keek kort achter zich en zag het hagelwitblonde haar van zijn zusje op en neer deinen op de maat van de muziek die hij vaag op de achtergrond hoorde. Hopelijk zou zijn zusje nu niet komen storen en hem deze kans wegnemen.
"Zusje is geen lastig zusje," liet hij nog even aan Moora doorschemeren zodat ze niet nu koud weg zou lopen omdat hij met zijn zusje was.
"Hoe kan een mooie meid zoals jij nou alleen zijn?" vroeg Keith verbaasd.

5Ain't nobody got time fo' that. Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. di nov 24, 2015 11:00 am

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Het was overduidelijk: de jongen probeerde haar te versieren en omdat het een heel erg leuk uitziende jongen was, ging Moora daar makkelijk op in. Hij complimenteerde nogal cliché haar naam en vond blijkbaar dat die bij haar paste. Alle woorden die een flirter als Keith zei, moest je natuurlijk met een klein korreltje zout nemen. Al geloofde ze wel dat hij de naam bij haar vond passen. Moora was namelijk een naam die ze nergens anders nog had gehoord en zelf was ze ook een niet-stereotype meisje. Ze droeg weinig make-up, niet omdat er geen make-up in haar rugzak zat, maar omdat ze dat nooit had gedaan. Moora vond het onnodig en bovendien leek het dan volgens haar alsof je iets te verbergen had. Het meisje hield meer van onzichtbare maskers. Doeltreffender, vond ze.
Zelf had ze geglimlacht om zijn knipoog en compliment, zodat het overkwam als een ‘dankjewel’. Keith had haar gedwee gevolgd en ze vond het bijzonder fijn dat de jongen niet moeilijk deed. ‘Moeilijk doen’ was iets dat er vandaag niet zou gebeuren. Dit werd een avond zonder zorgen, zonder moeilijke gesprekken en zonder al te veel blabla, als het aan haar lag.
Ze grijnsde toen hij haar actie slim noemde en haalde haar schouders op toen hij zei dat hij geen zin had om op een drankje te wachten. “Moet ik er eentje voor je halen? Ik denk dat ik nu wel wat krediet heb bij het meisje en dat ze me meteen zou bedienen.”, stelde ze voor, waarna ze naar hem knipoogde. Omgekeerde wereld zou het wel zijn, als zij het drankje zou halen. Maar who cares?
Ze vond het wel erg slim van zichzelf om haar witte Martini met een rietje op te drinken. Zo werd ze sneller dronken en hoefde ze niet heel de tijd drankjes te proberen af te luizen. Eerlijk? Ze voelde zichzelf al losser worden. Het was natuurlijk ook al een hele tijd geleden dat ze gedronken had en ze had nog niet heel veel gegeten vandaag.
“Oh met je zusje?”, vroeg ze op een plagerige toon nadat ze weer had gedronken. Wat schattig wel, dat hij meekwam met haar om haar in de gaten te houden. “Dat is verstandig”, reageerde ze glimlachend. Automatisch volgde ze zijn blik naar de menigte. Ze wist natuurlijk niet wie zijn zus was, dus ze kon er niet uit opmaken naar wie hij precies keek.  Hij ging automatisch verder en het meisje richtte haar blik weer op hem. “Dat is fijn om te weten”, grijnsde ze toen hij meldde dat zijn zusje niet lastig was. Het was subtiel, hoe hij haar op voorhand al geruststelde voor moest zusjelief eraan komen. Ze hoopte wel dat ze nog even alleen waren: flirten was leuk.
Hoe ze alleen kon zijn? Te verwachten – dit antwoord had ze voorbereid. “Ik hou van m’n vrijheid”, begon ze. “Zo kan ik gaan en staan waar ik wil en hoef ik geen rekening te houden met anderen.” Met - ik kan dus met je mee straks als je dat wil, zonder een verklaring af te hoeven leggen aan iemand – als onderliggende betekenis. Hij zou het wel snappen als hij, zoals ze veronderstelde, thuis wat in het hele flirtgebeuren. Dat hij daarmee absoluut niet moest denken aan seks, meldde ze hem natuurlijk niet.
“Bovendien leer ik zo ook meer mensen kennen en is de kans om een leuke jongen zoals jij tegen te komen, veel groter”, vervolgde ze. Subtiel hoor, Moora. Ze bleef oogcontact met hem houden, haast de hele tijd. Een leuke flirt werd dit wel, dat zeker.

6Ain't nobody got time fo' that. Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. wo dec 02, 2015 12:35 am

Keith Baker

Keith Baker

Ze vroeg of ze wat voor hem moest halen. Hij schudde lachend zijn hoofd.
“Nee, laten we dat  niet doen,” vond hij. “Ik eh…” hij moest zijn zusje toch nog in de gaten houden. Aan de andere kant was alles een stuk gemakkelijker als hij wat alcohol in zijn lichaam had.
“Ach wat, doe er maar eentje.” Hij knipoogde even naar haar. Moora was een aantrekkelijk meisje en als hij haar aandacht wou houden moest hij iets losser zijn. Niet dat hij zonder drank niet kon flirten, maar zijn remmingen gingen van hun plek op het moment als hij iets van drank in zijn lichaam had. En dat was op het moment wat hij wou. Als het even kon.
Ze vond het verstandig dat hij met zijn zusje mee was.
“Maakt dingen moeilijker,” vond Keith. “Als ik had geweten wie ik tegen zou komen, had ik natuurlijk alleen gegaan,” verzekerde hij haar.
Ze hield van haar vrijheid. Scheelde dat even. Keith had absoluut geen plannen om zich te binden, op welke vorm dan ook. Zijn vrijheid was hem heilig. Dat het eigenlijk alles te maken had met een meisje dat op de ranch had gewerkt, ontkende hij in alle hevigheid. Keith was gewoon een jongen die niet snel verknocht raakte op iemand. Die het fijner vond om her en der wat meisjes op te scharrelen voor een losse date. Geen seks, nee, daar was hij niet op uit. Had hij, in alle tijd dat hij willekeurige meisjes had gedate, ook niet gehad. Nooit gehad. Oh hij had voldoende verzoeken gehad, maar hij was er nooit op ingegaan. Ook via Instagram, had hij voldoende aandacht gehad. Had hij foto’s ontvangen van meiden die bepaalde foto’s van hem verlangden. Hij had er nooit op gereageerd en hij verwachtte het ook niet te doen. Het was geen desinteresse. Maar het was het gevoel alsof Keith wachtte op de juiste. De juiste om dat mee te delen.
En als diegene er niet kwam, dan kwam het niet. Het was Keith om het even. Hij had nooit dringende behoeftes gehad. Iets wat hem soms bevreemde, gezien hij genoeg vrienden had die wel behoeftes hadden die dat ook duidelijk lieten merken. Keith kon zichzelf niet in de jongens herkennen en op sommige momenten voelde het alsof Keith in een totaal andere wereld leefde. Dit klopte ook. Keith was een boerenpummel die om zes uur op stond om de paarden te doen. Keith was hard werken gewend en voorheen, toen hij nog op het middelbaar had gezeten, had hij ’s ochtends altijd de paarden moeten doen. Niet dat zijn opa niets kon doen, maar Keith had nog het lichaam ervoor en zijn opa regelden andere taken. En zijn zusje, tja. Die leefde in een hele andere wereld.

Moora maakte duidelijk dat ook zij op een avondje vertier zat te wachten, waarop Keith aantrekkelijk grijnsde. “Ik hoop maar dat je me leuk genoeg blijft vinden,” liet hij weten, de lach nog altijd getekend op zijn gezicht. “Ik ben niet je standaard knappe jongen.” Het voelde altijd als een steek in zijn kruis als hij dat bekende. Het was meerdere keren voorgevallen dat hij een meisje mee naar huis had willen nemen en zij op dingen uit was geweest waar hij haar in teleur moest stellen. Waarop het meisje de eerste de beste mogelijkheid had aangegrepen om pleiten te gaan. Keith probeerde zichzelf niet naar beneden te denken, wie weet was Moora er helemaal niet op uit. Maar ze stonden met elkaar te flirten en het zou Keith niets verbazen als hij absoluut een kus uit het meisje los zou proberen te krijgen. Zoenen was een ander verhaal, vond hij. Zolang alles boven de dekens was, was het safe.

7Ain't nobody got time fo' that. Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. wo dec 02, 2015 11:43 am

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

De jongen twijfelde even maar besloot toch een drankje te halen. Moora grijnsde. Als hij wat losser zou komen, zou er meer kans zijn op een slaapplek deze avond. Een slaapplek bij een jongen die best wel knap was – maar dat terzijde.
“Oké”, stemde ze toe. Ze zou zo een drankje proberen fixen bij het meisje dat ze net had geholpen. Geld had ze niet maar aan charmes had ze geen gebrek. Keith vertelde haar dat het feit dat zijn zusje erbij was, dingen moeilijker maakte. Moora knikte even instemmend, hoewel ze niet al te enthousiast wilde overkomen. “Dat begrijp ik”, meldde ze, terwijl ze hem een lieflijke glimlach toewierp. Hemels dit, zorgeloos geflirt. Het doel heiligt de middelen, toch?
Toen hij zei dat hij hoopte dat hij haar leuk genoeg zou blijven vinden, grijnsde het meisje opnieuw breed. Was hij niet een standaard knappe jongen? Hij was knap, ja, en een player waarschijnlijk ook. Wat de achterliggende reden van dat zinnetje was, wist ze niet. Ze nam het op als een truc om te doen alsof hij speciaal was, alsof hij haar in bed wilde praten. Alsof hij haar zou beloven dat ze happily ever after zouden leven om dan morgenvroeg haar gewoon superhard te dissen.
Het kwam goed uit dat dat haar bedoeling ook helemaal niet was, dat ze daar niet op uit was, een slaapplek, daarentegen...
Er was sinds kort maar één persoon in haar leven die ervoor zorgde dat ze zich gekwetst zou voelen moest hij zich zo gedragen bij haar. Een persoon die ervoor zorgde dat ze niet wist hoe ze moest reageren en bij wie ze haar woorden wikte en woog, om er zeker van te zijn dat ze hem niet zou kwetsen. Het was raar hoe Pasqual een ontwapenend effect op haar had. Alweer Pasqual in haar gedachtes, ze duwde ze snel weg.
“Ik ben er vrij zeker van dat ik je leuk genoeg zal blijven vinden, al ben je niet een standaard knappe jongen”, grijnsde ze ironisch terwijl ze haar haar naar achteren sloeg. Het was frustrerend hoe haar gedachtes over Pasqual zich in haar hoofd kwamen bemoeien met haar flirtgedrag. Ze probeerde zichzelf weer een houding te geven en zich niet te veel aan te trekken van het schuldgevoel dat haar bekroop. “Ik eh, ik ben zo terug.” Kort legde ze haar hand op zijn schouder en liep ze langs hem heen. Ze veronderstelde dat de jongen wel een whiskey zou lusten en wrong zichzelf tussen de massa door naar de bar waar ze daarnet zo heldhaftig had geholpen. Het meisje zag Moora meteen en grijnsde naar haar terwijl ze snel een andere klant afwerkte. “Wat wil je van het huis?”, vroeg ze snel aan Moora, het meisje dankbaar aankijkend. “Eh, wel. Een Whiskey en een cola. Geen Whiskey – Cola. Maar apart. Mag dat?” Het meisje glimlachte even en knikte, waarna ze razendsnel de twee drankjes aan Moora gaf. “En nu maken dat je wegkomt.”
Even later stond Moora alweer bij Keith en reikte ze de jongen zijn drankje aan. “Real men drink Whiskey.”, grijnsde ze terwijl ze van haar cola dronk – die er best uitzag als een wodka-cola. Dronken hoefde ze niet te worden: ze moest de jongen wel de indruk geven dat ze met hem meedronk en zometeen wat losser zou worden. Of nu. “Laten we er niet al teveel doekjes om winden hier. We weten allebei hoe dit verder gaat.” Ze grijnsde en keek hem doordringend aan.

8Ain't nobody got time fo' that. Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. wo dec 02, 2015 2:14 pm

Keith Baker

Keith Baker

Het was fijn dat ze hem leuk genoeg zou blijven vinden, maar hij betwijfelde of dat zo zou blijven als bleek dat hij geen interesse had in meer dan gezelligheid. Misschien moest hij het er maar gewoon bij laten en het meisje gedag zeggen. Zou het misschien makkelijker maken voor hen beiden. Want hij wist gewoon zeker dat er een punt ging zijn waarop hij haar misschien van zich af zou moeten duwen, haast beschaamd zou moeten stamelen dat hij er niet aan deed en dan ongemakkelijk hopen dat ze niet direct uit het huis wegvluchtte. 
Toen sloeg ze om. Hij zag in haar ogen dat iets haar dwars zat en ze mompelde dat ze terug zou zijn. Met die woorden was ze verdwenen. Keith keek de club rond en vroeg zich af waar zijn zusje uit hing, maar zijn gedachtes bleven bij Moora hangen. Bleven hangen bij het feit dat hij zich niet open kon stellen, dat hij niet in staat was om, net als zijn leeftijdsgenoten, mindless aan anderen te zitten. Hij stak zijn handen in zijn zakken.
Wat wou hij dan als Moora mee naar huis ging? Hij vond zelf het huiselijke gezellig, het sfeervolle van samen in bed liggen en praten, misschien knuffelen. Het gezellig hebben en gewoon, het niet meer alleen zijn. Maar als je samen in bed lag en als je gedronken had, dan werd er haast van je verlangd dat je meer deed. Keith voelde hoe ongemakkelijk hij hier van werd. Het was geen onzekerheid van zijn kant. Misschien voor een deel. Hij wist dat hij een aantrekkelijk lichaam had. Hij vond dat, wanneer hij bezig zou zijn, hij vast wel goed zou zijn in wat hij deed. Hij zou vast en zeker passievol zijn, dus dat was het ook niet. Het was -
Moora kwam terug met Whiskey en hij nam het dankbaar aan. Hij schonk haar een grijns, ietwat vertwijfeld door zijn gemengde gevoelens. Toen sprak ze dat ze beiden wisten hoe het verder gaat.
Keith fronste en liet toen in een lach zijn tanden zien.
"Ik ben anders," sprak hij. "Zo gaat het niet verder." Een ietwat verontschuldigende grijns.
"Je bent echt niet onaantrekkelijk, Moora, ik zou graag de avond met je delen. Maar ik ga geen dingen met je doen, als je daar op rekent. Dan moet ik je helaas teleurstellen," sprak hij uit, waarna hij een slik van zijn whiskey nam. Hij kon vervolgen met: wat niet is, kan nog komen, maar ze hielden beiden van hun vrijheid. Plus, ze was echt stellig geweest over haar vrijheid. Zo oogde ze ook, als een meisje die vrij hoorde te zijn.
Hij bleef naar Moora kijken, nieuwsgierig naar hoe ze zou reageren op zijn eerlijke antwoord dat hij zeker de avond met haar wou delen. Zou ze verwachten dat hij wel aan haar zou zitten? Bijna iedereen die hij had ontmoet, had het verwacht en had verbaasd gereageerd toen hij had gezegd het niet te willen. Niemand wist dat hij nog maagd was, iedereen ging er vanuit dat hij allang dingen had gedaan. Maar nee. Keith was bizar braaf en vergeleken zijn vrienden - die rustig meerdere meisjes op een avond zoenden - was hij heilig. 
De enige onderbroekfoto's (natuurlijk met sixpack bovenlijf) waren omdat hij gesponsord werd. Hij kreeg er geld voor en dat geld kon hij goed gebruiken.

9Ain't nobody got time fo' that. Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. wo dec 02, 2015 2:59 pm

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Keith nam zijn drankje aan en het meisje grijnsde hierbij terwijl ze dronk van haar gewone cola. Haar woorden zouden normaal gezien geholpen hebben, bij een stereotype player, maar blijkbaar was Keith echt anders. Ze fronste lichtelijk toen hij zei dat hij anders was en dat het niet zo verder ging. Ook leek hij zich daarvoor te verontschuldigen. Hij ging geen dingen met haar doen? Wat? Teleurstellen? “Maar ik dacht dat je..”, bracht ze even kort uit, waarna ze zich herstelde en automatisch een stapje naar achteren deed. Dus zo werkte het niet bij hem? Een jongen als hij zou toch al ontelbare bedpartners gehad hebben? Hoe kon ze zo verkeerd zitten met haar buikgevoel? Waarom kwam hij dan ze flirterig over? Moora dronk wat van haar cola en bekeek hem even ongegeneerd van top tot teen. “Maar je bent zo..” Player-looking? Ze wilde hem niet beledigen, zeker niet als hij dat niet was. Hij was blijkbaar niet zo heel oppervlakkig als ze meteen van hem had  gedacht, wat was dit?

Ergens voelde ze zich heel opgelucht. Ze zou bij hem al niet moeten wegsluipen morgenvroeg. Maar anderzijds – daar ging haar slaapplek! Ze zuchtte. “Eerlijk?”, ze had het gevoel dat ze tegen een jongen als Keith deze bekentenis wel zou kunnen maken zonder er al te veel gevolgen van te hoeven dragen. Immers was hij heel eerlijk en oprecht tegen haar geweest en dat kon ze wel appreciëren. Hij kon weggaan als hij wilde, ze zou er geen spijt van hebben. “Ik rekende erop dat jij dingen zou willen doen met me, maar ook dat ik je makkelijk zou kunnen afwijzen. Ik heb namelijk nooit dingen gedaan met anderen, enkel kussen of zo. Ik heb nog nooit echt de gevoelens voor iemand gehad om die stap daadwerkelijk te nemen.”
Of bedoelde hij ’t misschien zo, dat hij het meteen van de eerste moment ‘serieus’ wilde aanpakken met haar? Ze probeerde zichzelf al veilig te stellen. “En als je het op een andere manier bedoelde, zeg ik het al voor je eigen bestwil: I’m no girlfriend-material.”
Het was makkelijker dan gedacht om dat allemaal toe te geven aan een volslagen onbekende. “Ik was op zoek naar een plaats om te slapen en dat vind je gemakkelijk bij jongens als j – ik bedoel. Jongens die eruit zien als jij.”  Ze glimlachte even verontschuldigend en dronk haar cola leeg. “Normaal is dat toch gemakkelijk. Ik doe ’t regelmatig. Omdat ik geen thuis heb hier. Laat staan geld om dat te hebben.” Die witte Martini hielp haar best wel om de waarheid te kunnen zeggen. Het was makkelijker en zorgeloos.
Nu ze niet meer hoefde te flirten, zette ze haar glas weg op het tafeltje naast haar. Blijkbaar had ze vandaag niet zoveel geluk bij het zoeken naar een slaapplaats, meestal had ze dat hier wel. “Maar,” begon ze terwijl ze luchtig glimlachte naar de jongen, “gezien ik me zo aan heb gesteld, zal ik je verder op je zusje laten letten. Ik moet namelijk nog steeds een slaapplek zoeken.”  Ze trok haar jasje ondertussen al aan. “Je whiskey was toch gratis”, meldde ze even grijnzend, ze ging er dan ook vanuit dat de interesse van de jongen weg was.

10Ain't nobody got time fo' that. Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. zo dec 27, 2015 11:24 pm

Keith Baker

Keith Baker

“Maar ik dacht dat je..” Hij grijnsde, haast verontschuldigend en haalde even lichtjes zijn schouders op.
"Niet dus." Even steeg er een gevoel van ongemak in hem op. Wat maakte hem anders dan andere jongens, dat hij daar geen behoefte aan had? Het was het enige waar Keiths vrienden aan dachten, het enige waar naar ze op zoek waren als ze een nacht op stap gingen. Hij had het voor het oprapen, kon het meisje zo meenemen naar bed en hij deed het niet. Hij moest wel een volslagen idioot zijn en ergens voelde hij zich ook zo. 
“Maar je bent zo..”  Wat was hij? Makkelijk? Oogde hij makkelijk? Hij wist niet hoe hij erop moest reageren dus opnieuw haalde hij zijn schouders op.
"Blijkbaar ben ik toch niet zo," verklaarde hij. 

 “Ik rekende erop dat jij dingen zou willen doen met me, maar ook dat ik je makkelijk zou kunnen afwijzen. Ik heb namelijk nooit dingen gedaan met anderen, enkel kussen of zo. Ik heb nog nooit echt de gevoelens voor iemand gehad om die stap daadwerkelijk te nemen.”  Volgde haar uitleg. Hij keek haar even aan. Maar zij zag eruit alsof ze allang die stap met iemand genomen had. Alsof ze wist wat ze moest doen, waar ze stond in haar leven, alsof dat voor haar absoluut niet moeilijk was. Hij vond het zo vreemd om te realiseren dat ook zij niet seksueel actief was.
“Ik was op zoek naar een plaats om te slapen en dat vind je gemakkelijk bij jongens als j – ik bedoel. Jongens die eruit zien als jij.” Hij trok een wenkbrauw op.
"Een compliment mag ik hopen?" reageerde hij terwijl hij probeerde het ongemakkelijke gevoel wat hem bekroop weg te schudden. Volgens hem maakte hij een indruk op meiden die helemaal niet klopten met hoe hij werkelijk was. 
"Ik moet namelijk nog steeds een slaapplek zoeken.” Was haar conclusie en ze trok haar jasje aan. Gauw greep hij haar bij haar pols vast.
"Hee, je bent nog steeds welkom? Dat ik geen seks met je wil hebben betekend niet dat ik je niet in mijn bed wil hebben." Hij knipoogde naar haar.
"Je bent van harte welkom om een nachtje bij mij door te brengen. Vind ik alleen maar gezellig enneh, je hoeft ook nog eens niemand af te wijzen. Fijn toch?" Hij hield haar pols vast. Het was misschien stom maar hij had deze nacht echt behoefte aan gezelschap. Waarom het precies vandaagzo belangrijk was wist hij niet, maar hij wist dat hij Moora nu niet ging laten gaan. 

11Ain't nobody got time fo' that. Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. ma dec 28, 2015 10:15 pm

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Nee, hij was niet zo. Zoals anderen. Hij was wel even smooth als anderen. Maar wie waren 'anderen' eigenlijk? Stereotype players, natuurlijk. Knap, afgeborsteld, klaar om meiden te lokken en de volgende dag weer achter te laten.
Of het een compliment was? Een lichaam speelde om haar lippen. "Natuurlijk, je bent zo knap als die jongens, je bent alleen niet zo cliché. Dat is best aangenaam."
Ze kreeg de kans niet om te vertrekken gezien de jongen haar pols vastnam toen ze weg wilde gaan - en ergens was dat iets waar ze wel op hoopte. Het was niet haar directe bedoeling om die reactie van hem uit te lokken, als het moest had ze namelijk gewoon een andere slaapplek gezocht. Maar het was heel erg mooi meegenomen en het was niet iets dat ze zou afwijzen. Bovendien leek Keith haar wel aardig. Onwillekeurig was er een grijns op haar gezicht verschenen. Dat betekende niet dat hij haar niet in bed wilde hebben? Hm, samen slapen zonder ongemakkellijk gevoel of schuldgevoel was namelijk veel aangenamer dan de andere keuze. Toch twijfelde Moora even, hopend dat de jongen hier niet meer voor zou verwachten. Of dat hij er geen dingen achter zou gaan zoeken.
Nadenkend beet ze op haar onderlip. Vervolgens haalde ze haar schouders op. "Oké, dat lijkt me wel fijn.", was haar conclusie. "Het is heel erg lief van je, Keith. Ik hoop toch dat ik je niet tot last zal zijn. En als dat zo is, heb ik graag dat je dat meteen zegt." Ze probeerde haar woorden kracht bij te zetten door te glimlachen en kort te knikken. Het was geen geheim dat Moora soms moeite had met zichzelf en ze kon zich inbeelden dat andere mensen haar soms een beetje 'too much' vonden. Daar wilde ze andere mensen voor behouden.
Ergens hoopte ze dat de jongen niet heel erg lang wilde blijven, gezien ze de vermoeidheid al op voelde komen plus, het was niet zo dat ze geld had voor nog veel andere drankjes. Anderzijds was er dan wel nog zijn zusje dat met hem mee was. "Keith, zou je het misschien erg vinden als we achter in de zaal in die lounge gaan zitten? Ik heb nogal een vermoeiende werkdag achter de rug gehad.", vroeg ze hem. Automatisch legde ze haar hand even op zijn bovenarm, alsof ze hem zo méér kon overtuigen, en om hem dan al langzaam in die richting te kunnen duwen, moest hij toestemmen. Ze keek er naar uit om, moest hij nog niet kunnen vertrekken, gezellig wat te kletsen in de lounge. Daar was het ook een stuk minder druk, al moesten ze zo tussen de zoenende koppels en scharrels zitten.

12Ain't nobody got time fo' that. Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. di dec 29, 2015 1:36 am

Keith Baker

Keith Baker

"Oké, dat lijkt me wel fijn." Een grijns brak door op zijn gezicht. Het feit dat ze mee naar zijn huis zou gaan en hij deze nacht niet alleen hoefde te zijn was aangenaam. Het was misschien kinderachtig, maar het was zijn manier om de nachtmerries buiten de deur te houden. Keith leek zo'n stoere jongen, een grote jongen die niets en niemand klein kon krijgen, maar hij sliep behoorlijk onrustig als hij alleen was en het was al te vaak gebeurd dat hij bij zijn zusje in bed was gekropen omdat hij de donkerte van de nacht te benauwend vond. Het was de afgelopen tijd niet voorgevallen, hij had veel meisjes in bed uitgenodigd en toevallig ging het de laatste tijd wel aardig, maar de angst zat er flink in. 

Niet dat hij Moora ging vertellen dat ze was om te voorkomen dat hij nachtmerries kreeg. 'Gewoon gezellig' was goed genoeg, meer hoefde ze niet te weten. 
 "Ik hoop toch dat ik je niet tot last zal zijn. En als dat zo is, heb ik graag dat je dat meteen zegt." Hij grijnsde.
"Dat weet ik opgelost. Je helpt morgenochtend gewoon lekker met het verzorgen van de paarden, dan ben je niet tot last maar dan help je juist mee." Hij had geen idee of ze überhaupt verstand had van paarden, maar het was HorseHome. De mensen die Keith tot nu toe had ontmoet, hadden allemaal in zekere zin wel enig idee hoe een paard eruit zag en wat je er mee kon doen. 

"Keith, zou je het misschien erg vinden als we achter in de zaal in die lounge gaan zitten? Ik heb nogal een vermoeiende werkdag achter de rug gehad." Heel eerlijk was Keith eigenlijk allang weer klaar met uitgaan. 
"We kunnen ook richting mijn huis vertrekken? Dan laat ik Julie even weten dat ik al weg ben maar dat ze zich nog moet amuseren." De jongen glimlachte wat moeilijk. Hij was het zat. Uitgaan was gewoon niet zijn ding, er waren teveel indrukken, teveel geluiden. Het klonk misschien stom voor een jongen zoals hij, maar hij hield van de rust. Als hij kon kiezen voor een ideale ontmoeting, was zoiets in een bos tijdens een wandeling. Maar daar sprak je mensen niet aan en vaak kwam je daar alleen het oudere volk tegen. Tot nu toe had Keith nog nooit iemand in het bos ontdekt.
Oké, het was wel waar dat Keith geregeld uit ging. Maar het was ook zo dat Keith het met een behoorlijke snelheid zat kon zijn. Er hoefde maar iets te gebeuren wat maakte dat Keith voor iets anders koos, iets buiten een drukke pub. Bijvoorbeeld een snackbar, snacks halen, of kebab, doner, wat je maar kon bedenken. Zelfs in het holst van de nacht een parkje opzoeken kon hij soms prettiger vinden dan een nachtclub.

Keith was niet agressief aangelegd maar bepaalde dingen konden hem teveel worden waardoor hij de neiging kreeg mensen eens een flinke hengst tegen hun gezicht te geven. Oh het was al geregeld voorgevallen dat Keith een duw had gehad en daardoor iemand was aangevlogen. Gelukkig was dat allemaal niet in dit stadje en kon hij hier vrijwel elke club nog in. Een club niet meer, nadat hij een of ander meisje geholpen had die flink door andere jongens werd belaagd. Wat was er nou ookalweer met het meisje? Behalve dat ze oké was met doner. Ze was travestiet ofzo. 
Goed, lang verhaal kort, hij keek naar Moora en hoopte dat ze op zijn voorstel in zou gaan. 



Laatst aangepast door Keith Baker op do dec 31, 2015 5:07 pm; in totaal 1 keer bewerkt

13Ain't nobody got time fo' that. Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. di dec 29, 2015 10:13 pm

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Morgen helpen met het verzorgen van de paarden? Welke dag was het - oh, zaterdag. Ze moest morgen niet op de trainingsstal werken. Maar had Keith paarden? Niet zo vreemd als hij van hier was, natuurlijk. Maar toch, het moest een mooi zicht zijn om Keith bezig te zien met zo'n dier. "Hm, dat vind ik best een mooi voorstel. Deal!", ze grijnsde breed en luisterde vervolgens naar zijn reactie op haar voorstel om naar de lounge te gaan.
Verrast had ze haar wenkbrauwen even opgetrokken toen hij vroeg om al meteen richting huis te vertrekken. Hij zou zijn zusje achterlaten. Het was wel mooi meegenomen gezien haar vermoeidheid op dit moment. Daarom knikte ze ook meteen. "Ja, super. Is goed. Laten we naar jouw huis gaan." Ze grijnsde even en knipoogde naar hem. Oké, Moora was speels van nature. Verrassing. Hoewel het duidelijk was dat ze beide niet op seks uit waren, was dat voor haar geen reden om wat flirterig gedrag te verbergen. Het was haar manier van omgaan met veel mensen.
"Ga jij je zusje al maar heel even vertellen dat we weg zijn, ik zal buiten op je wachten", opperde ze monter. "Tot zo", klonk het nog en zonder op een antwoord van Keith te wachten, sloot ze haar jasje en wandelde ze tussen de menigte door naar buiten. Glimlachend knikte ze de buitenwippers gedag.
Daarbuiten stonden enkele groepjes jongeren verspreid voor de ingang. Moora ging opzij staan en sloeg haar armen over elkaar terwijl ze rustig heen en weer begon te wandelen, ongeduldig wachtend op Keith. "Moora?" Dat was niet Keiths stem. Een hand werd op haar schouder gelegd en het meisje draaide zich om. Oh nee. Daar kwamen problemen aan. Een donkerharige jongen die ze herkende van enkele nachten eerder, keek haar aan. "Dus jij bent het toch, ik dacht al dat ik je herkende." Een ongemakkelijke glimlach verscheen op Moora's gezicht. En dat terwijl de hand van de jongen nog steeds op haar schouder lag. "Hoe komt het dat je niet meer hebt gebeld naar me?" Zijn vingers grepen haar schouder harder vast. "Je hebt gezegd dat je dat ging doen." Hij grijnsde even terwijl hij dichter naar haar toe kwam. Automatisch begon Moora achteruit te stappen. De pupillen van de jongen waren gigantisch, iets wat ze die vorige nacht niet gemerkt had. "Ik eh, ik heb het nogal druk gehad.", legde het meisje uit terwijl ze achterwaarts bleef wandelen en plots een harde muur achter zich voelde. De jongen bleef grijnzen en hij schudde zijn hoofd. "Wat ben ik blij dat ik je nu tegenkom."
Zijn hand gleed naar haar wang en Moora wilde hem verder van zich afduwen, wat resulteerde in een omgekeerd effect. "Laat me, Thomas", mompelde ze. Oh nee, heette hij wel zo? Zijn handen stopten met bewegen en hij kneep zijn ogen tot spleetjes. "Thomas?" Hij spuwde de naam haast uit in haar gezicht. "Ik bedoel -" stamelde ze. Oh God, dit was niet goed.

14Ain't nobody got time fo' that. Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. vr jan 01, 2016 1:36 am

Keith Baker

Keith Baker

Het voorstel om morgen samen de paarden te doen was een goed voorstel. Hij had absoluut geen idee of ze ook maar een beetje kennis had van paarden, maar daar zou hij vanzelf wel achter komen. Het was ook niet zo dat het een must-have was om om te kunnen gaan met paarden als ze bevriend zou worden met Keith. 
Ze was enthousiast op zijn voorstel om naar huis te gaan en instrueerde hem dat hij maar zijn zusje moest opzoeken om te zeggen dat hij moest gaan. Hij vond het wel oké en nog voordat hij er überhaupt iets tegen in zou kunnen brengen, was Moora weg en stond hij daar in zijn eentje. De jongen liep terug naar waar hij Julie voor het laatst gezien had en ging op zoek naar het meisje, die enthousiast met haar vriendinnetjes aan het dansen was.
"Juul?"
Een grote lach lag rond haar lippen en toen hij haar op haar schouder tikte, keek ze een kort moment verbaasd op. Haar grijns werd breder.
"Keith, kan ik je voorstellen aan Melissa?" Ze wees naar een meisje met lang, zwart haar die net als Julie enthousiast op en neer aan het springen was. Het meisje staakte het springen en bekeek Keith bewonderend. 
"Dus jij bent dé Keith? Ik volg je op Instagram," sprak ze veelzeggend waarop Keith even onwillekeurig glimlachte. "Je foto's zijn echt prachtig. Ik zie er nooit een ander meisje dan Julie opstaan, heb je geen vriendin?" Ze probeerde het onschuldig te zeggen maar de alcohol klonk door in alles wat ze zei. De jongen grijnsde even en haalde zijn schouders op. Toen richtte hij zich tot zijn zusje.
"Juul, ik neem iemand mee naar huis," sprak hij kort, waarop Melissa eruit zag alsof hij haar persoonlijk met een stok geslagen had. Julie trok haar wenkbrauwen op in een suggestief gebaar.
"Is ze knap?" Keith zweeg maar glimlachte lichtjes.
"Ze is knap! Wauw, nou ja, veel plezier broer." Ze gaf hem een lichte kus op zijn wang.
"Doe je nog wel voorzichtig op de terugweg?" liet hij haar beloven. Het meisje knikte.
"Melissa, fiets jij Julie naar huis?" De jongen probeerde zijn charmes op het meisje los te laten en hoewel hij net al aan had gegeven dat hij een ander meisje mee naar huis zou nemen, was ze nog steeds te overtuigen. 
"Doe ik. Zie ik je dan nog een keer?" Keith knipoogde naar haar en liep toen naar buiten, klaar met deze conversatie gezien hij aardig ongemakkelijk voor hem was. Buiten zag hij dat Moora aan de praat was geraakt met een jongen. Echter leek Moora verrast dat ze de jongen tegenkwam en leek ze niet geheel op haar gemak. Keith keek het hele tafereel aan maar toen de gezichtsuitdrukking van de jongen van verbaasd naar onbeleefd ging, besloot hij in te grijpen. Iets wat hij eigenlijk al veel eerder had moeten doen.
"Is er iets?" Keith duwde zichzelf tussen de jongen en Moora in en hij zag dat dit de woede opwekte van de jongen. Jongen in kwestie zag er niet uit alsof hij dit op een beleefde manier ging doen en Keith had weinig zin in gedoe.
"Maat, wat je probleem ook is, ze is met mij. En als dát je probleem is, heb je een probleem met mij." Keith klonk vrij dreigend, terwijl de jongen over het algemeen een toffe gozer was. Jongen in kwestie leek niet tevreden en probeerde zich weer naar Moora te richten door Keith aan de kant te proberen te duwen.
Keiths vuist was snel. Vrij snel. Een slechte gewoonte die de jongen zichzelf eens af zou moeten leren. Maar goed, slechte gewoontes leerde je gewoon niet snel af. Keith wapperde even met zijn hand, deze was vrij verkeerd terecht gekomen op een stukje bot en hij voelde deze. De jongen was nog iets te veel uit het veld geslagen van de klap om direct iets terug te doen, dus nam Keith Moora's pols vast en trok haar mee naar de fietsen.
"Ik hoop dat je niet iets persoonlijks met hem had, want ik denk dat dat nu eh.. niet meer is." Keith grijnsde even, haalde zijn fiets van het slot en gebaarde naar de achterkant.
"Je mag achterop. Hou me maar vast als het nodig is. Eh..." er klonk geschreeuw van niet al te ver weg.
"Let's go?" De jongen stapte op de fiets, wachtte tot Moora zat, wiebelde even met de fiets en reed toen weg. Had hij even geluk dat de jongen hem nooit met Julie had gezien. Plus, de jongen was aardig ver heen geweest, die zou vast en zeker niets proberen te doen in de toekomst. Hoopte Keith.

15Ain't nobody got time fo' that. Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. vr jan 01, 2016 4:20 pm

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Hij was er snel, sneller dan ze verwacht had, eerder dan ze gehoopt had. Keith had zichzelf tussen - eh? Thomas - en haar geduwd en automatisch griste Moora zijn shirt vast. Ze wilde hem vertellen dat ze haar zaakjes zelf wel zou oplossen, maar Keith was haar voor. Zijn dreigende woorden leken uit de mond van een ander persoon te komen dan diegene die ze net had gesproken in de club. Opeens was Keith een bad guy, maar Moora kon niet bepaald zeggen dat dat haar afschrikte, integendeel. Het was... Charmant. Op z'n minst dat, ja.
In gedachten verzonken had ze geen benul van de tijd die er tussen Keiths woorden en zijn welgemikte vuistslag zat, maar ze had een vermoeden dat een boze Keith niet veel geduld kon opbrengen. Moora's ogen waren gericht naar de jongen die op de grond lag. Hij was helemaal weg en zijn kaak zag er allesbehalve goed uit. "Wow, Keith, was dat nou echt no-" Moora wilde blijven staan en staren en voelde haast niet dat Keith haar pols had vastgenomen. Terwijl ze nog even bekwam van het beeld in haar hoofd, liet ze zich meetrekken door Keith. Ja, het duurde tot ze aan zijn fiest waren, maar uiteindelijk herstelde ze zich toch. "Ik wist z'n naam niet eens.", reageerde ze schouderophalend toen hij haar vertelde dat de jongen waarschijnlijk niets persoonlijk meer voor haar zou zijn.
Hij vertelde haar dat ze achterop mocht en ze knikte hierop even. Het geschreeuw leidde haar af en het meisje keek even ongerust achterom. "Let's go." Het meisje knikte vastberaden naar Keith en sprong achterop. Eerst probeerde ze zich vast te houden aan de bagagedrager zelf, maar dat voelde onveilig, dus wat ze wél kon doen was zich vasthouden aan Keith. Ze nam zijn shirt vast aan de zijkanten en keek ondertussen achterom om te kijken waar 'Thomas' was. Die leek al haast uit het zich verdwenen, gezien zijn 'toestand' zat achtervolgen er voor hem niet meer in.
"Oké, daar ga ik niet zo snel meer heen.", grijnsde ze.
Een bedankje leek haar hier wel op zijn plaats en zodra ze een rustiger deel van de stad bereikt hadden, nam ze dan ook haar kans om hem te bedanken. "Hé, Keith?" Onbewust tokkelde ze met haar vingers in zijn zij om na te denken over de juiste woorden. Toegeven dat ze hulp nodig had én dan nog eens bedanken - een sociaal punt waar ze het moeilijk mee had, maar in deze situatie moest dat gebeuren. "Wel, eh. Bedankt hé." Ze beet nadenkend op haar onderlip. "Om iemand voor mij een gebroken kaak te bezorgen. Om me uit een moeilijke situatie te redden?" Ze liet haar voorhoofd even tegen zijn rug rusten. "Het is het aardigste wat iemand ooit al voor me heeft gedaan. Dus, ja. Bedankt." Zelf was ze vrij tevreden met haar woorden en rechtte haar rug weer, die bagagedrager was vrij hard om op te zitten. "Ik ben benieuwd naar je woonst, Keith. En stiekem ook naar je bed. Een matras is iets geweldigs. Alleszins beter dan een bagagedrager om op te zitten, maar toch bedankt voor de lift."

16Ain't nobody got time fo' that. Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. zo jan 03, 2016 11:32 pm

Keith Baker

Keith Baker

"Wow, Keith, was dat nou echt no-" En toen had Keith haar dus meegesleurd. Was dit echt nodig? Hij kon het haar niet uitleggen, het gebeurde gewoon op het moment dat mensen vervelend werden en niet wouden luisteren. Keith was niet goed met worden en hij kon onmogelijk die jongen op een fatsoenlijke manier wegsturen. Het gebeurde geregeld dat Keith in een gevecht raakte en hoewel hij absoluut niet de veroorzaker van een gevecht was, belandde hij gewoon veel te vaak in situatie waarin er klappen werden uitgedeeld. En nou ja, hij wou het geval voor zijn en dus zelf de eerste klap uitdelen. Dus vandaar dat hij snel uithaalde.
Moora moest doorlopen en niet zo treuzelen. Ze was uiteindelijk op zijn fiets gesprongen en had de woorden gesproken:  "Ik wist z'n naam niet eens." Dat scheelde. Dan zouden ze ook geen ruzie meer kunnen krijgen. Dan zou het niet echt een probleem zijn dat Keith zijn vuist tegen de jongen zijn gezicht had geslagen. Dat zou niet erg zijn voor de vriendschap, want die was er niet. Keith moest onwillekeurig even glimlachen. 
Keith begon te trappen en Moora nam zijn shirt vast zodat ze haar evenwicht niet verloor.
"Oké, daar ga ik niet zo snel meer heen." Keith grinnikte zachtjes.

"Sorry Moora. Gebeurt soms." Hij wou er meer over zeggen, dat het hem speet ofzo, maar Keith was niet snel van de spijtbetuigingen en hij was ook niet van plan sorry te zeggen voor iets wat hij niet meende. Het had goed gevoeld om die jongen een klap voor zijn harses te geven. Iets wat Keith soms verontrustte. Alsof er een hoop opgekropte woede in zijn leven was. Maar daar dacht de jongen nooit zo over na. De jongen dacht over het algemeen niet echt na voordat hij iets deed. Als hij dat wel had gedaan, had hij Moora gewoon weggetrokken in plaats van de jongen een vuist tegen zijn gezicht aan te rammen. Maar goed, het zat gewoon niet in zijn systeem om zoiets te doen. 
Hij fietste door, waarna ze op een gegeven moment zijn naam noemde. 
"Ja?" sprak hij, in afwachting tot wat ze ging zeggen. 

 "Wel, eh. Bedankt hé. Om iemand voor mij een gebroken kaak te bezorgen. Om me uit een moeilijke situatie te redden? Het is het aardigste wat iemand ooit al voor me heeft gedaan. Dus, ja. Bedankt." Hij grijnsde. 

"Geen probleem. Ik doe het graag." Misschien was dat niet juist om te zeggen, maar nou ja, eigenlijk deed hij het graag. Vervelende mensen een tik verkopen. 
'Ik ben blij dat hij niets heeft kunnen doen. Dat had rot geweest," vond Keith. Ze hadden inmiddels al zeker een kwartier gefietst en waren er dus bijna. Het was een donker pad wat ze nu in moesten fietsen. Hij sloeg het pad in, fietste nog een enkele minuut en toen waren ze toch wel aangekomen bij de ranch. Ze hadden niet veel, wat aan weiland, wat stallen, wat paddocks en een buitenbak, maar dat was het. Hij zette zijn fiets stil.

"We zijn er," sprak hij. Zijn opa zou allang naar bed zijn dus moesten ze zachtjes doen. 
Keith zette zijn fiets weg en nam Moora toen mee naar het huis. Hij draaide de keukendeur van het slot en maakte de deur open. "Kom erin," sprak hij vrolijk. Hij deed het licht gauw aan en sloot de deur na Moora's binnenkomst.

"Wil je nog wat te drinken? Kopje thee of iets?" Keith had over het algemeen geen frisdrank of bier in huis, omdat Julie vond dat je gezond moest doen en dat frisdranken slecht voor je waren. Keith vond het allemaal best en daarom dronk hij de afgelopen tijd vooral thee en koffie, of water. 
Voor zichzelf zette hij de waterkoker in ieder geval aan en afwachten op Moora's antwoord. Ze gaf aan dat ze ook thee wou, daarop haalde hij twee kopjes uit de kast en maakte alles klaar zodat hij zo enkel het water erin hoefde te gieten.
Het huis waarin hij woonde was een bungalowachtig gebouw. Geen bovenverdieping, alles lag op gelijke hoogte. De keukendeur kwam in de ruime keuken binnen, alles was van een houtachtige kleur. Maakte het ouderwets. Net als de meubels, allemaal van hout. Wat donkerder hout. Soms vond Keith het triest, maar het was de smaak van zijn opa en wie was hij om er wat van te zeggen. 
"Dus, hoe komt het dat ik jou nog niet eerder tijdens het uitgaan heb gezien? Of sowieso. HorseHome is niet zo groot." De jongen glimlachte vriendelijk. 

17Ain't nobody got time fo' that. Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. ma jan 04, 2016 9:49 am

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Hij deed het graag? Moora grinnikte spontaan. Wel, dat was op z’n minst heel erg eerlijk van de jongen. “Ja, ik ook”, beaamde het meisje toen hij zei dat hij blij was dat de jongen niets had kunnen doen. Samen gingen ze een donker pad door en ondanks de griezelige sfeer die er hing, voelde Moora zich volledig op haar gemak bij haar nieuwe vriend. Ja, het was vreemd. Ze kende de jongen nog maar net, maar haar buikgevoel vertelde haar dat ze goede vrienden zouden worden. En dat dit waarschijnlijk niet de laatste keer zou zijn dat ze de jongen zou zien.
De ranch waar ze aankwamen was kleinschalig. Rustiek, schattig. Ze voelde meteen een gezelligere sfeer en ze snoof de geur van de paardenomgeving op. Heerlijk was dat, toch? Toen hij zachtjes meldde dat ze er waren, sprong ze van de fiets af. Rustig volgde ze hem mee naar het huis.
Met een glimlach op haar gezicht wandelde ze binnen. Het huis was vrij ouderwets ingericht, vrij donker, maar dat maakte het niet minder gezellig. “Is de inrichting jouw smaak, of?” Helaas dacht ze niet gauw na over haar woorden, voor ze ze uitsprak. “Ik bedoel – niet dat het lelijk is. Het is best gezellig.” Verbeterde ze zichzelf.
“Oh, thee klinkt goed”, sprak ze vervolgens monter, verrast door zijn keuze voor thee. Maar eerlijk, thee ging er altijd wel in bij Moora. Daar kon je bij haar niets verkeerd mee doen. Terwijl hij kopjes nam, keek het meisje even rond en ging uiteindelijk op een keukenstoel zitten. Iets wat ze niet zou doen tenzij ze zich op haar gemak voelde bij iemand. Dat haar benen moe waren, was een bijkomende reden.
Hij vroeg zich af hoe het kwam dat hij haar nooit eerder had gezien, bij het uitgaan of gewoon in HorseHome. Het meisje glimlachte even terwijl ze begon na te denken over haar antwoord. Gezien ze hier toch even zou blijven, was het misschien belangrijk om, tegen Keith toch, te beginnen met de waarheid. Een verbloemde versie wel. Het feit dat ze had gelogen tegen Pasqual stond hier los van. Toen was ze bang, bang om te moeten blijven. Nu wílde ze blijven. Voor even nog, tot ze kon springen.
“Ik ben hier nog niet zo lang.” Ze zat dwars op de stoel en gaf zichzelf een houding door haar elleboog op de leuning ervan te leggen. “Het is ook niet de bedoeling dat ik zou blijven. Ik ben een beetje wat aan het rondtrekken.” Dat was een goede benaming voor wat ze deed. “Dat je me nog niet zag, is hoogstwaarschijnlijk toeval, gezien ik vaak uitga.” Dat dit elke keer was om een slaapplek te zoeken, vertelde ze maar niet. “Ik werk momenteel op Trainingsstal Scodelario, in ruil voor rijlessen.” Voegde ze er nog aan toe. Toen Keith haar het kopje aanreikte, nam ze dat meteen van hem aan en zette het op tafel. Suiker hoefde ze niet. “Dus, even straight to the point. De reden dat ik in je bed mag slapen? Ben je gewoon heel goedhartig of heb je er zelf ook voordeel bij, buiten dat ik je morgen help met de paarden?”

18Ain't nobody got time fo' that. Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. wo jan 06, 2016 1:04 am

Keith Baker

Keith Baker

Toen ze binnenkwam vroeg ze of de inrichting zijn smaak was. Hij liet een lach horen.
"Niet echt. Meer van mijn opa." De jongen grijnsde naar haar. "Ik woon hier samen met zusje Julie en mijn opa. Er zijn geen ouders meer in het spel." Verder was hij niet van plan om daar meer over te zeggen. Gewoonweg omdat het vaak medelijden opwekte en als er iets was waar Keith niet tegen kon, was het medelijden. Goed, iedereen was het ermee eens geweest dat het oneerlijk was, dat het niet zo had mogen zijn, maar goed, het was gebeurd. Keith praatte er niet over en probeerde iedereen voor te houden hetzelfde te doen. Julie probeerde het nog wel eens. Praten. Zijn opa ook, die moedigde het aan. Maar Keith wou niet over zijn ouders praten en al helemaal niet over het ongeluk. Wat niet besproken werd, was er niet, toch? 
Moora probeerde zichzelf te verdedigen, dat het huis niet lelijk was maar.. hij wachtte geamuseerd haar antwoord af. Wat was het huis volgens haar? Gezellig. Een grijns brak door op zijn gezicht.
"Zo kun je het noemen. Gezellig." Hij was wel tevreden met wat ze had gezegd. Het was misschien geen inrichting die de moderne jongeman zelf zou kiezen, maar het was wel een inrichting die zei; 'gezellig'. Als hij bekend was geweest met de term 'huiselijk' had hij die zelfs misschien wel gebruikt. 
Terwijl hij in de keuken bezig was, nam Moora plaats op een keukenstoel. Gedraaid zat ze erop, zodat ze oogcontact konden houden terwijl ze aan het praten waren. Ze was hier nog niet zo lang. Wat een verklaring was waarom Keith haar nog nooit had gezien. Geboren en getogen was hij hier. In HorseHome. Hij kende een hoop gezichten, wist een hoop van wat er gebeurde en interessante mensen zou hij herkennen. Maar Moora herkende hij niet terwijl hij toch echt bekend was met velen. 
Ze vertelde dat ze op Trainingsstal Scodelario werkte. Hij was er nog nooit geweest, Julie wel. 
"Echt? Dus je bent flink bekend met paarden. Ben je een talentje?" Dat wist hij van Julie's verhalen, er reden veel talentjes op trainingsstal Scodelario. Julie kwam thuis met verhalen over een Chinese jongen die de sterren van de hemel reed. 
Keith gaf haar haar thee aan en nam toen zelf tegenover haar plaats. Hij dronk zijn thee met een scheutje melk, maar hij had geen zin om melk op te warmen. 
Ze vroeg naar de reden waarom ze bij hem in bed mocht slapen. De jongen trok bleek weg. Moest hij dat echt tegen een wildvreemd meisje vertellen? Kon hij dat haar nu al vertellen? Hij besloot het maar te doen.
"Goedhartigheid. Gezelligheid. Daar doe ik het voor." Hij probeerde zijn thee maar die was nog veel te heet. 
Nee. Nee hij ging het niet zeggen. Tegen haar zeggen dat hij nachtmerries had? Ze zou vragen waarom. Waarom hij nachtmerries had. En het was vast niet moeilijk om na te denken over de afwezigheid van zijn ouders. Ze zou het vast doorzien. Keith wou niet dat mensen hem doorzagen. Zijn zusje wist het al en dat was al een persoon teveel. 
"En natuurlijk is het fijn dat je meehelpt met de paarden." De jongen grijnsde. Dat gezegd hebbende was het verhaal klaar en vouwde hij zijn handen om de thee heen. 
"Wat doe je hier precies?" vroeg hij aan haar. "Woon je hier, of ben je hier tijdelijk, als tussenstop voor een doorreis?" Het was misschien wat snel, maar hij probeerde te peilen of dit meisje misschien een optie was voor een vriendschap. Al had hij al besloten van wel, gezien hij haar mee had genomen naar huis.

19Ain't nobody got time fo' that. Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. wo jan 06, 2016 4:32 pm

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Zo, dus hij woonde hier met zijn opa en Julie. Een treurige glimlach verscheen op haar gezicht toen hij meldde dat zijn ouders niet meer in het spel waren. “Jammer om te horen”, was haar zachte reactie. Ze begreep meteen dat ze hierover niet verder hoefde te vragen. Het was een opluchting, want het zorgde bij Moora ook voor minder confrontatie.
Het was namelijk niet helemaal onbegrijpelijk dat die korte vermelding haar hoofd even deed tollen. Ze werd automatisch geconfronteerd met de sluimerende pijn in haar hart die ze voelde om haar moeder.
En, wel, ja, de pijn in haar hart die ze voelde omdat ze niet sterk genoeg kon zijn en haar vader zomaar had achtergelaten. Dat ze zo laf was, en altijd wegliep van problemen. Ze nam een slok van haar thee en verbrandde haar tong, waardoor haar gedachten pijnlijk verjaagd werden.
Moora probeerde het te verdoezelen en was blij dat Keith doorging over het interieur. Ja, het was gezellig, ze was blij dat ze de goede verwoording had gebruikt. Of ze een talentje was? Automatisch grijnsde ze en haalde haar schouders op. “Blijkbaar, in Pasqual’s ogen toch. Pasqual is de eigenaar. Ik ben hem vrij toevallig tegengekomen en ja, het is nu zo gelopen.”
Daarbij vermeldde ze niet dat Pasqual haar vreemde dingen kon laten doen en abnormaal veel vat had op haar doen en laten, terwij ze normaal gezien een ongeleid projectiel was. Dat ze droomde van knuffels met Pasqual en dat hij toch zo afwezig was de laatste tijd, en dat ze bezorgd was om hem. En al die vreemde dingen.
Goedhartigheid en gezelligheid? Onbewust trok ze één wenkbrauw op. Ze geloofde hem wel, maar ze wist haast zeker dat hij een andere reden wegliet. Ze voelde het gewoon. Hij vertelde iets bewust niet, dat was haar duidelijk. Wat het was? Ze kon er haar vinger niet op leggen. Omdat er waarschijnlijk een reden voor zou zijn dat de jongen haar het niet vertelde, besloot ze het achter zich te laten. Haar ene, opgetrokken wenkbrauw, zakte weer tot op normale hoogte en ze dronk van haar, nu wel koelere, thee.
Ze glimlachte en knikte terwijl ze haar kop van haar lippen weghaalde. “Ja, dat kan ik aannemen”, reageerde ze toen hij zei dat het fijn was dat ze morgen meehielp. Een dagje meer of minder in de stallen werken was voor haar geen probleem. Eerlijk? Ze genoot ervan.
Wat ze hier deed? Woonde ze hier? Of maar tijdelijk? Of als tussenstop? Moora tandknarste. Altijd weer dié vraag. Altijd weer een ander antwoord. Ze sloeg haar blik even neer en nam nog een slok van haar thee. Vervolgens haalde ze haar schouders op, dronk haar thee leeg en keek hem – ietwat onverschillig – aan. “Ik weet niet, ik zie wel.” Ze zette haar kop zachtjes neer en sloeg haar ene been over het andere. “Ik leef van dag tot dag. Ik kijk wel hoe alles loopt.”
Vervolgens zette ze haar hand even ter ondersteuning onder haar kin. “Ik plan niet zo graag dingen. Dan zou ik binnen de kortste tijd vastzitten in mijn eigen leven, en als er iets is waar ik niet tegen kan, dan is het ergens vastzitten. Niet meer, althans.”

20Ain't nobody got time fo' that. Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. do jan 21, 2016 12:34 pm

Keith Baker

Keith Baker

Ze vond het jammer om te horen dat er geen ouders meer in het spel waren. Ja, dat vond hij zelf ook jammer. Dat was dacht hij altijd wel jammer. Was er eigenlijk een andere reactie op? Wat kon je in hemelsnaam op zoiets zeggen? Welke reactie was goed?
Gelukkig wist ze de situatie erachter niet. Nu zouden ze nog op reis kunnen zijn, zoals Julie altijd vertelde aan vreemden. Alsof ze er nog waren, maar er voor gekozen hadden te gaan. 
Toen hij vroeg of ze een talentje was, beaamde ze dit, maar niet vanuit haarzelf. De staleigenaar, Pasqual, waar Keith Julie ook wel eens over had gehoord, vond haar een talentje. De jongen had een succesvolle trainingsstal dus Keith dacht zo dat de jongen er vast wel goed over kon oordelen. 
Moora was een beetje terughoudend over de vragen die hij haar stelde. Dat ze van dag tot dag leefde, dat ze liever geen dingen plande want dan zou ze zo vast zitten. Keith begreep het niet, wat was er mis met een beetje vastigheid in je leven? Keith vond het heerlijk om iedere dag dezelfde taken te hebben, om iedere dag te weten wat hij kon doen. Hij zou zelfs bijna kunnen zeggen dat het enige wat in zijn leven ontbrak, een relatie was aan vastigheid, maar dat zou een leugen zijn. Keith was van de vaste patronen en van de voorspelbare dingen. Het maakte zijn leven gemakkelijk, rustig, maakte dat hij niet teveel na hoefde te denken, niet vooruit hoefde te plannen. Elke dag was een dag met de paarden, elke dag stond in het teken van de dieren verzorgen. En hoewel er iedere dag wel wat anders te doen was met de paarden, kwam het altijd op hetzelfde neer. Het was de reden dat Keith makkelijk uit bed kon komen. Omdat hij wist wat hij moest doen en omdat hij wist wat er ging gebeuren.
Moora kon er niet tegen om vast te zitten in het leven, om zo dingen gepland te hebben. Keith glimlachte, nipte van zijn thee.
“Ik vind het heerlijk,” bekende hij. Maar hij had zijn hele leven niets anders gedaan dan hier gewoond, hier gewerkt. Hij was hier naartoe gegroeid en heel eerlijk? Hij wou echt niets anders.
“Hoe ben je hier terecht gekomen?” vroeg hij. “Hoe ben je trouwens bij die stal terecht gekomen? Heb je op een dag gedacht van; ik wil rijden, laat ik eens langs gaan? Of… ja. Wat is er precies gebeurd? Keith had inmiddels zijn thee al bijna op en hij gaapte. Het zou niet lang meer duren voordat hij zou voorstellen om klaar te gaan maken voor de nacht. Hij was moe en morgen moesten ze er vroeg uit.

21Ain't nobody got time fo' that. Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. do jan 21, 2016 1:31 pm

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Keith hield van het vastzitten, terwijl Moora het verafschuwde. Toch bewonderde ze mensen die het wél konden, die hielden van het sedentaire leventje en alles voor elkaar hadden. Mensen die haast wisten hoe hun lot eruit ging zien. En daar wrong het schoentje bij Moora. Ze wilde niet sterven aan leukemie na een heel leven in een dorp gewoond te hebben en een normaal leven te hebben gehad. Moest ze de ziekte ooit hebben en eraan sterven, wilde ze een compleet leven hebben gehad en alles gedaan hebben waar ze zin in had. Een stuk van de wereld gezien hebben en het ultieme geluksgevoel bezitten. Dan mocht ze gaan.
Hoe ze hier in HorseHome terecht was gekomen? En op de trainingsstal? Wat er gebeurd was? Jezus, de jongen was vreselijk nieuwsgierig. Ja, ze kon het hem op zich wel vertellen. Een beetje verbloemen. Keith was gemakkelijk, om niet te zeggen ‘simpel’. Ze zag hem er niet moeilijk over doen.
“Ik had zin om rond te trekken. Dus ben ik vertrokken thuis, vrij impulsief.” Ze fronste even nadenkend, maar vond het op zich wel een oké verklaring. “M’n neus achterna, ik heb niet echt plannen gemaakt ofzo. En toen kwam ik in HorseHome.” Ze keek hem overtuigend aan. “En toen ik door het bos liep, kwam ik Pasqual tegen. En die heeft me op een of andere manier-“ Moora kon nog steeds niet geloven dat hij zo’n invloed op haar had gehad. “Hij heeft me overtuigd om op een paard te kruipen. Dat had ik nooit gedaan, hoewel we thuis wel een kleine ranch hadden. En toen vond hij me een ‘natural’ en heeft hij me mee naar de stal genomen. Heel toevallig allemaal dus.” Een glimlach stond op haar gezicht te lezen bij de gedachte aan hun eerste ontmoeting. Ja, ze kon niet ontkennen dat er iéts was aan Pasqual wat haar heel nieuwsgierig maakte. De schittering in haar ogen verraadde haar gevoel. Moora keek Keith aan en tikte met haar vingers op de tafel. “Maar goed, als ik morgen zin heb om te vertrekken, dan doe ik dat ook gewoon. Omdat ik toch niet wil vastzitten, heb ik de luxe om te vertrekken als ik daar zin in heb en als ik het allemaal een beetje moe ben.” Ze was er zelf van overtuigd dat dàt haar het ultieme geluksgevoel zou bezorgen.
Toen Keith geeuwde, werkte het aanstekelijk. Ze sloeg haar hand voor haar mond en glimlachte daarna naar Keith. “Ja, vermoeiend hé, over serieuze dingen praten.”

22Ain't nobody got time fo' that. Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. do jan 21, 2016 9:50 pm

Keith Baker

Keith Baker

~ Le Fabulous Timeskip ~

Het was een weekje geleden of wat dat hij Moora voor het laatst had gezien en het leven ging zijn gangetje. Moora kwam geregeld bij hem over de vloer en ze waren geregeld met dingen bezig. Ze hielp geregeld mee op stal, ze gingen samen uit, soms gingen ze samen op buitenritten en Keith bracht haar wat beginselen van het western rijden toe. Het was fijn om een vriendin te hebben als Moora. Vooral omdat er vanaf beide kanten totaal geen interesse was voor een relatie buiten de vriendschap om. Dat maakte het makkelijk om 's avonds bij haar in bed te kruipen, dat maakte het makkelijk om haar vriendschappelijk te omhelzen. Het was allemaal makkelijk, hoefde hij niet over na te denken, niet bij stil te staan. Het voelde vertrouwd aan en zowel hij als zij hadden dingen waar ze niet over wouden spreken. De onderwerpen werden vermeden, maar hij had er ergens wel de gedachte in dat het besproken zou worden op het moment dat ze er beiden klaar voor zouden zijn. Maar goed, dat moment was niet nu.
Sinds kort had Moora een mobieltje en af en toe over de dag verspreid stuurde hij haar een smsje. Echt bellen deed ze alleen als ze spontaan naar hem toe kwam en er zeker van wou zijn dat hij thuis was. 
Dus dat ze hem nu belde was opzich geen verrassing en vrolijk nam hij op.
"Hee Moora!" sprak hij in de hoorn, waarna hij naar haar luisterde. Haar verhaal was een beetje onsamenhangend en hij begreep er in eerst instantie vrij weinig van. Toen vroeg hij nog een keer wat er precies aan de hand was en ze klonk angstig. 'Misschien was ze zwanger.'  Oh. Oh ja dat zou kut zijn. Maar goed, misschien was niet zeker. Hij vroeg wat hij kon doen en ze zei dat ze te bang was om zelf een zwangerschapstest te kopen.
Keith beloofde dat hij er nu eentje ging halen en dat ze zo snel mogelijk hierheen moest komen om hem te gebruiken. Nadat hij opgehangen had ging hij op weg naar de stad om hem te kopen. Eenmaal in de stad was hij op zoek tussen de damesproducten toen hij Julie tegenkwam.
"Keith, wat doe jij hier?"  vroeg ze breed grijnzend terwijl ze zelf met een mandje vol medicijnen en maandverband stond. Toen zag ze waarmee hij in handen stond.
"Een zwangerschapstest?!" siste ze tussen haar tanden door terwijl ze het ding vastnam. 
"Dat meen je toch niet! Met Moora?!" Julie schudde haar hoofd, gooide de test in haar mandje en trok hem mee naar de kassa. Ze rekende zwijgend af maar Keith voelde dat Julie barstte van nieuwsgierigheid. Dat ze meer wou weten. Hoofdschuddend keek ze hem aan toen ze afrekende en Julie nam het tasje af.
"Hoe ben je hier gekomen?" vroeg Keith haar en Julie gebaarde naar haar fiets die voor de winkel stond. Keith tilde de fiets op en legde deze achterin de pick-up.
"Ik neem aan dat je mee naar huis gaat?" Julie knikte.
"Ja, dan mag je dit ook gelijk aan opa gaan uitleggen." Ze ging in de auto zitten en sloeg haar armen over elkaar heen.
"Je weet dat opa het niet fijn vindt dat je dat meisje de hele tijd meeneemt," gaf Julie aan. "Om dit soort redenen." Keith stak de sleutel in het contact.
"Ik heb geen seks met Moora gehad, Julie," sprak hij, waarna hij de sleutel omdraaide. 
"Maar ze is wel je vriendin, toch?" Julie keek hem scherp aan maar Keith schudde ontkennend zijn hoofd.
"Niet op de vriendin-vriendin manier, dat moet jij juist weten."
"Maar je bent dol op haar! Als je over haar praat begin je te stralen." Keith ontkende niet dat hij dol op haar was, maar het was gewoon niet op die manier.
"Ja. Ik denk het," mompelde hij. "Maar nee, ik zou echt niet op die manier..." Nee! Die gedachte alleen al maakte hem misselijk. 
"Ze heeft een vriend," besloot hij te zeggen. "En daar gaat het heel goed mee. En blijkbaar is er daar dus iets mis gegaan dat ze denkt zwanger te zijn."
"En ze gaat niet naar hem toe?" Julie trok haar wenkbrauwen op.
"Nee.. Ja ik weet het niet Julie. Ze is gelukkig met hem, dat is wat ik weet. En ik had net een Moora in paniek aan de telefoon. Dus wie weet is er niets aan de hand." Julie zuchtte en de hele weg naar huis zwegen ze.
"Alsjeblieft," begon Keith toen ze het terrein opreden. "Ga haar geen moeilijke vragen stellen. En ga niet moeilijk doen, het is al erg genoeg." Julie knikte.
"Goed, omdat jij zo dol op haar bent."
Met die woorden stapte ze uit, haalde ze haar fiets uit de pick-up en zette ze deze weg. Keith nam het tasje met medicijnen, de test en het maandverband mee en zette deze op de keukentafel neer. Nu was het wachten op Moora, die niet lang op zichzelf liet wachten. Julie was bezig met de paarden toen Moora kwam en Keith begroette het meisje door haar stevig te omhelzen. 
"Hee," sprak hij terwijl hij haar bezorgd aankeek.
"Hoe komt het dat je denkt dat je.. nou ja.. je weet wel?" vroeg hij gelijk.

23Ain't nobody got time fo' that. Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. do jan 21, 2016 10:25 pm

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

De symptomen waren duidelijk, maar ze had ze al even genegeeerd. Pasqual had niets gemerkt, die was vaak vroeger op dan zij. Maar het was ondertussen al twee weken geleden dat ze ongesteld had moeten worden en het aantal keren dat Pasqual en zij het bed hadden gedeeld, als in 'actie ondernomen', was niet op twee handen te tellen. Of drie. Of vi- je snapt het punt. Sinds kort was ze in de ochtend erg misselijk en had ze al meerdere dagen na elkaar naar de wc moeten rennen. Ook moest ze heel erg vaak naar de wc en stiekem had ze de symptomen van een zwangerschap opgezocht. En dat was net wat haar het meeste angst had ingeboezemd.
Verwoed had ze de laptop weer in de kast gegooid en gezocht naar het mobieltje dat ze van Pasqual had gekregen. Ze zocht Keiths naam in het contactenboek en belde trillend zijn nummer. Hij begroette haar vrolijk. "Keith, Keith. Ik heb je nodig." Haar stem trilde en het was moeilijk voor haar om de juiste woorden te vinden. "Je moet, wil je, ik denk dat ik -" Ze haalde diep adem. "Ik ben misschien zwanger."
Haar benen deden haar de kamer heen en weer lopen. Hij vroeg wat hij voor haar kon doen. "Ik heb je nodig. Wil je alsjebliéft, alsjebliéft een test voor me halen? Ik durf echt niet, ik kan dat niet. Mag ik naar je toe komen? Ik wil - ik heb je gewoon nodig, Keith." Hij beloofde haar dat hij er eentje ging halen en zei haar dat ze zo snel mogelijk moest komen.
Moora had wat kleding aangetrokken gezien ze nog in Pasquals shirt rond aan het lopen was en fixte haar haren, waarna ze een berichtje stuurde naar Pasqual dat ze  wat later zou zijn. Ze werd nog even vertraagd door een stofzuigerverkoper aan de deur en nam toen Pasquals fiets richting Keiths ranch. Het was ongeveer 20 minuten fietsen en met het oponthoud van de stofzuigerverkoper, zou ze wel op tijd aankomen bij Keith.
Eenmaal daar, zette ze Pasquals fiets in het schuurtje waar ze hem altijd zette, en ging ze langs de achterdeur, na een kort klopje maar zonder op een antwoord te wachten - zoals steeds, de keuken binnen. Keith zat in de keuken en de nervositeit stond op Moora's gezicht te lezen. "Heb je het?" Vroeg ze overbodig, in haar ogen een duidelijke angst te lezen.
"Oh, how rude of me.", sprak ze zenuwachtig, waarna ze naar hem toeliep en hem zoals altijd begroette met een kus op de wang. "Heel erg bedankt dat je het voor me bent gaan halen. Ik zou niet weten wat ik had moeten doen, anders." Ze deed haar jasje uit, zette haar handtas in de inkomhal en hing haar jasje daar ook op. Ze voelde zich hier ondertussen heel erg thuis, en ze wist dat Keith de juiste persoon was voor deze taak. "Kijk, ik zal de test doen, maar ik ga niet kijken naar de uitkomst. Ik wil dat jij die in de gaten houdt en eerlijk zegt wat erop staat." Ze was duidelijk nerveus toen ze weer de keuken binnenliep. Er zat een krop in haar keel, de tranen zaten haast klaar omdat ze ergens het gevoel had dat ze het niet hoefde te testen. Haar buikgevoel vertelde haar namelijk dat ze zwanger was, maar dat probeerde ze weg te drukken. Haar ogen stonden glazig en ze voelde zich alsof ze een test ging doen waar haar leven vanaf hing, en dat was haast ook zo.

24Ain't nobody got time fo' that. Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. do jan 21, 2016 10:37 pm

Keith Baker

Keith Baker

Zodra ze binnen was, was het zo overduidelijk hoe nerveus ze was. Keith wou haar kalmeren, zeggen dat het allemaal wel goed kwam, maar zwanger? Het was wel... een probleem. Zeker als ze werkelijk zwanger was. Was ze al klaar voor een kind? Hij was eigenlijk ergens al verbaast dat ze het uithield met Pasqual, dat ze niet weg vluchtte. Dat ze nog in HorseHome was. En dan zwanger. Hij hoopte dat ze niet zwanger was. Hoopte het echt. Want pfoe, dat zou een hoop gedonder geven.
Keith had niet het gevoel dat Pasqual er een punt van zou maken. Pasqual kwam over als een toffe gast en als hij dat niet was geweest, was Moora heel niet bij hem geweest. 
Ze vroeg of hij het ding had en hij nam de verpakking uit het plastic tasje. Zette deze op tafel.
"Ik hoop dat het de goede is," sprak hij, misschien net zo nerveus als Moora. Ze vroeg of hij de uitslag wou voorlezen en in haar ogen was angst te lezen.
"Ja... is goed. Doe ik." Hij sloeg zijn armen om het meisje heen.
"Het komt wel goed, echt waar. Kom. Ga hem maar gauw doen dan ben je er vanaf. Dan wéét je het." Hij nam de test mee naar de badkamer, wachtte tot Moora binnen trad. Gaf haar het ding. Las de instructies, of deed een poging tot lezen. Maar lezen was niet echt zijn ding dus schoorvoetend gaf hij hem aan Moora.
"Ik weet niet precies wat er staat. Te kleine lettertjes," mompelde hij beschaamd. Hij deed alsof het kwam door zijn ogen, dat hij slecht kon lezen, maar het was gewoon het lezen zelf. Hij kon het wel een beetje, als het grote letters en kleine stukjes tekst waren. Maar anders leken de letters te dansen voor zijn ogen. Hij had dan ook niet door te leren zijn examens gehaald. Hij had echt alles moeten doen met de informatie die hij in de les kreeg. Want nou ja, lezen ging gewoon haast niet. 
"Succes," sprak hij, waarna hij Moora een laatste knuffel gaf en hij wachtte tot ze klaar was. Hij kreeg het staafje aangereikt en ze moesten even wachten voordat de uitslag er zou zijn. Maar de uitslag was al vrij snel duidelijk. Twee streepjes. Zwanger. Keith keek een beetje nerveus naar Moora.
"Ben je er klaar voor?" wilde hij weten. "Wat de uitslag ook is, ik ben er hè, je mag me altijd om hulp vragen," verzekerde hij haar.
Na nog even een aantal minuten te hebben gewacht, waar de streepjes alleen nog maar duidelijker werden, besloot hij het te zeggen.
"Je bent zwanger, Moora," sprak hij.

25Ain't nobody got time fo' that. Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. do jan 21, 2016 10:59 pm

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Ze kreeg een dikke knuffel van de jongen en hij zei haar dat het wel goed kwam. Dat het wel goed kwam? Wel, ze zouden wel zien. Want goedkomen zou het niet als het positief was. Hij stuurde erop aan dat ze zo snel mogelijk de test zou doen en ze ging ermee akkoord. Hij verklaarde dat er te kleine lettertjes stonden en gaf de instructies aan haar. "Oh, dan moet je misschien even voor een bril gaan, Keith.", had ze afwezig gemompeld terwijl ze de instructies even doorlas.
Hij wenste haar nog succes, gaf haar een knuffel en verliet de badkamer. Trillend stond ze er even, met het staafje in haar handen. Ze haalde enkele keren diep adem en deed toen de test. Het was verschrikkelijk onhandig en bovendien erg moeilijk als je handen zo trilden van de zenuwen. Maar het lukte. Het zou 5 minuten duren voor er een resulataat zou verschijnen en Moora sloot het ding af en gunde het geen blik meer waardig.
Moora kwam de badkamer uitgestapt en overhandigde het staafje aan Keith. En toen was het wachten. Ze probeerde aan zijn gezicht af te lezen wat er precies stond. Hij leek nerveus, maar dat was hij eerder al. Of ze er klaar voor was? "Nee. Maar goed.", reageerde ze kort. Het was wel heel lief van hem dat hij zei dat hij er voor haar zou zijn en dat hij haar altijd om hulp zou vragen. Zo was hij wel, hij was ergens haar beste vriend geworden. Ze belde hem bij dit noodgeval en dat betekende dat ze hem vertrouwde en apprecieerde. Dat ze hem zoiets kon toevertrouwen alleen al, was opmerkelijk.
Het meisje wachtte ongeduldig af, tot hij de woorden sprak. "WAT?!", ze fronste, kneep haar ogen tot spleetjes. "Dat kan niet, je liegt!", siste ze naar Keith en rukte bliksemsnel het staafje uit zijn handen. En ze keek. Ze keek naar Keith en ze keek nog eens naar het staafje. Twee streepjes. Twee fúcking streepjes!
"Dat kan niet, je hebt een verkeerde test gekocht!" Ze begon hysterisch te worden en ze gooide het ding op de grond "Nee, dit kan gewoon niet - er zit een foutenmarge op, het is vast gewoon mislukt!" Het meisje keek hem ongelovig aan, haar mond viel open en ze sloeg haar hand voor haar mond. "Oh God, néé." De tranen sprongen in haar ogen, ze kneep die tot spleetjes en stapte naar hem toe. Moora sloeg haar vuisten op zijn borst, nam zijn shirt vast. Verdriet nam het over van de woede in haar lijf.  "Néé." Ze legde haar voorhoofd op zijn borst en duwde ertegen. Haar lichaam schudde, ze snikte en snikte, ze huilde ontroostbaar. "Nee." Ze trilde en haar hoofd tolde. "Keith, dit is helemaal niets voor mij, dit kan gewoonweg niet", snikte ze. Ze keek hem aan terwijl de tranen nog over haar wangen rolden. "Doe het alsjeblieft weg? Laat me dit vergeten? Maak me alsjeblieft wakker uit deze nachtmerrie? Ik kan dit niét!"

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 4]

Ga naar pagina : 1, 2, 3, 4  Volgende

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum