Ze had er nood aan. Even weg te zijn van al de rest, even stoppen en ademhalen. En waar kon dat beter dan in een discotheek, waar alle mensen dronken waren en niemand zich de volgende dag nog zou herinneren? Met al haar charmes was het meisje, gehuld in een prachtige little black dress, die ze 'had geleend' uit één van de kledingwinkels van het drukke winkelcentrum, en met behulp van een aardige jongen, gratis binnengekomen in de discotheek. Het was een koud kunstje en het werkte elke keer weer.
Eenmaal binnen keek het meisje even rond. Wauw, mensen waren al behoorlijk dronken en het was nog niet zo heel laat op de avond. Je had de opgetutte meiden die dansten alsof ze wilden laten zien welke kronkelbewegingen ze allemaal konden maken, je had de jonge meisjes die voor de eerste keer in een discotheek waren en al straalbezopen waren - of, tenminste, deden alsof ze dat waren - en je had ook die knappe kerels, zowat allemaal heel netjes aangekleed, die zichzelf een houding probeerden te geven aan de muziek. Overal was 't hetzelfde.
Moora snuffelde even rond en begaf zich, na haar jasje aan de vestiaire gegeven te hebben, richting de toog.
Ze had een drankje nodig, nu. Van het geld dat een oud vrouwtje haar in de handen had geduwd nadat ze haar boodschappen had gedragen, kon ze hier welgeteld één cocktail kopen. Ze haalde het briefje uit haar portemonnee en ging aan de toog staan, waar ze klaarblijkelijk niet alleen stond. Eén meisje bediende de hele toog en Moora had al snel door dat er niet meteen wat in huis zou komen van haar cocktail. Het toogmeisje was zienderogen zenuwachtig en tapte bier alsof het normaal was dat er meer schuim dan bier in de glazen zat. Het duurde en duurde, tot Moora het beu werd.
"Opzij, opzij", klonk het tussen de verschillende mensen die om haar heen stonden - al had ze hakken aan, ze was nog steeds klein, dus ze gebruikte haar ellebogen enkele keren tot ze het deurtje van de toog opende en binnenglipte.
Het toogmeisje keek haar fronsend aan, waarna Moora even glimlachte. "Ik help je wel. Momentje.", riep ze in haar oor, waarna ze aan de mensen begon te vragen wat ze wilde drinken. Als een sneltrein hielp ze met het meisje mee en enkele tellen later was de toog al een stuk minder druk. "Ik ga zo weer, wil alleen nog een cocktail voor mezelf maken, als het goed is.", sprak ze nog voor het meisje wat kon zeggen of vragen, en duwde het briefje in haar handen. Moora kon erg overweldigend zijn en het toogmeisje leek het niet zo erg te vinden, gezien ze nu wél meer op haar gemak was. Moora maakte zichzelf een witte Martini en begaf zich weer naar de andere kant van de toog. "No thanks", mompelde ze toen het meisje haar kort een dankbare blik toewierp.
Eenmaal binnen keek het meisje even rond. Wauw, mensen waren al behoorlijk dronken en het was nog niet zo heel laat op de avond. Je had de opgetutte meiden die dansten alsof ze wilden laten zien welke kronkelbewegingen ze allemaal konden maken, je had de jonge meisjes die voor de eerste keer in een discotheek waren en al straalbezopen waren - of, tenminste, deden alsof ze dat waren - en je had ook die knappe kerels, zowat allemaal heel netjes aangekleed, die zichzelf een houding probeerden te geven aan de muziek. Overal was 't hetzelfde.
Moora snuffelde even rond en begaf zich, na haar jasje aan de vestiaire gegeven te hebben, richting de toog.
Ze had een drankje nodig, nu. Van het geld dat een oud vrouwtje haar in de handen had geduwd nadat ze haar boodschappen had gedragen, kon ze hier welgeteld één cocktail kopen. Ze haalde het briefje uit haar portemonnee en ging aan de toog staan, waar ze klaarblijkelijk niet alleen stond. Eén meisje bediende de hele toog en Moora had al snel door dat er niet meteen wat in huis zou komen van haar cocktail. Het toogmeisje was zienderogen zenuwachtig en tapte bier alsof het normaal was dat er meer schuim dan bier in de glazen zat. Het duurde en duurde, tot Moora het beu werd.
"Opzij, opzij", klonk het tussen de verschillende mensen die om haar heen stonden - al had ze hakken aan, ze was nog steeds klein, dus ze gebruikte haar ellebogen enkele keren tot ze het deurtje van de toog opende en binnenglipte.
Het toogmeisje keek haar fronsend aan, waarna Moora even glimlachte. "Ik help je wel. Momentje.", riep ze in haar oor, waarna ze aan de mensen begon te vragen wat ze wilde drinken. Als een sneltrein hielp ze met het meisje mee en enkele tellen later was de toog al een stuk minder druk. "Ik ga zo weer, wil alleen nog een cocktail voor mezelf maken, als het goed is.", sprak ze nog voor het meisje wat kon zeggen of vragen, en duwde het briefje in haar handen. Moora kon erg overweldigend zijn en het toogmeisje leek het niet zo erg te vinden, gezien ze nu wél meer op haar gemak was. Moora maakte zichzelf een witte Martini en begaf zich weer naar de andere kant van de toog. "No thanks", mompelde ze toen het meisje haar kort een dankbare blik toewierp.