Nikita
Breezer hinnikte vrolijk toen ze Nikita hoorde aankomen. Het was ochtend en ze had nog niet gegeten dus dat betekende: Voertijd! Ze wachtte ongeduldig tot haar voerbak was gevuld en begon te eten alsof ze een hele poos niets gegeten had. Ze had niet eens door dat Nikita ondertussen alweer terug was. Ze likte haar voerbak schoon zodat ze zeker wist dat er niets meer in zat wat ze nog op had kunnen eten. Ze werd meegenomen naar de plek waar ze altijd gepoetst werd. Nikita had veel aan haar te doen vandaag. Ze had namelijk gelegen in haar stal, dus ze zat onder het stro. Het zat ook in haar manen en staart, dat was het lastigste om weg te halen. Ze zag dat het tuig al klaar hing. Yes, ze zouden gaan rijden. Ze vond het altijd leuk om te rijden. Voor ze hier werd gestald had ze op de manege gestaan. Wel als eigenaarspaard gelukkig. Maar die paarden die daar stonden gingen gemotiveerd als een kartonnen doos naar de les toe. Ach, ze gaf ze geen ongelijk. Ze zou het zelf ook vreselijk vinden hoor om op een manege te staan en in de lessen mee te moeten rijden. Heel de tijd iemand anders op je rug die soms niet eens goed konden rijden, die in je mond trokken, je schopten in plaats van licht been geven, en zo kon ze nog wel een paar dingen opnoemen. Ze had natuurlijk nog nooit in een les mee gelopen, dus eigenlijk kon ze ook niet weten hoe de lessen gingen. Maar dat wist ze jammer genoeg wel. Ze heeft een aantal keer in de paddock gestaan waarbij je uitzicht had op de bak, dus ze kon alles zien wat er in de les gebeurde, hoe de kinderen reden, en zo kon ze nog wel even door gaan. Wat was ze blij met Nikita zeg, die kon tenminste rijden en ze zorgde er voor dat ze rijden leuk bleef vinden. Als er een uitdaging aan zat tenminste. Nikita was alweer klaar met poetsen, dus ze werd opgezadeld. Toen ze helemaal opgetuigd was, inclusief peesbeschermers en strijklappen gingen ze op pad. Natuurlijk was Nikita wel eerst opgestapt voor ze weg gingen. Ze gingen het bos in, wat niet heel gek was, want daar gingen ze wel vaker heen. Eigenlijk gingen ze daar meestal wel heen, maar dat vond ze helemaal niet erg. In het bos was er tenminste nog wat te beleven. Je kon hertjes opjagen, of een groepje vogels. Dat eerste had ze nog nooit gedaan, maar dat was meestal omdat Nikita haar inhield als ze hertjes wilde gaan pesten. Ze had trouwens ook nog nooit vogeltjes opgejaagd, om dezelfde reden. Hmmm. Dan moest ze maar eens een andere reden verzinnen. O ja, je kon lekker crossen over de ruiterpaden, af en toe een veldje meenemen, genieten van de frisse lucht en ga zo maar door. Op een gegeven moment gingen ze een pad in waar ze nog nooit heen waren geweest. Het was een heel smal pad waar je nauwelijks doorheen kwam, maar uiteindelijk kwamen ze op een open plek, waar meerdere paarden waren, en waar een aantal boomstammen en andere rare obstakels stonden. De hele weg hiernaartoe hadden ze voornamelijk gestapt en een beetje gedraafd, dus ze was eigenlijk al los gereden. Ze zag dat de andere paarden over die rare dingen heen sprongen. Dat kende ze wel. En dat was dan ook gelijk het enige wat bekend was hier. Ze liepen naar het midden toe zodat ze de boel eens kon bekijken. Ze keek om zich heen en uiteindelijk draafde Nikita aan en uiteindelijk gingen ze in galop. Ze was nog steeds erg gespannen, meer dan normaal en het lukte haar ook niet om wat meer te ontspannen. Misschien als ze wat vaker hier naartoe waren gegaan, maar nu nog niet. Op een gegeven moment werd ze door Nikita op een lage boomstam afgestuurd. Help?
Breezer hinnikte vrolijk toen ze Nikita hoorde aankomen. Het was ochtend en ze had nog niet gegeten dus dat betekende: Voertijd! Ze wachtte ongeduldig tot haar voerbak was gevuld en begon te eten alsof ze een hele poos niets gegeten had. Ze had niet eens door dat Nikita ondertussen alweer terug was. Ze likte haar voerbak schoon zodat ze zeker wist dat er niets meer in zat wat ze nog op had kunnen eten. Ze werd meegenomen naar de plek waar ze altijd gepoetst werd. Nikita had veel aan haar te doen vandaag. Ze had namelijk gelegen in haar stal, dus ze zat onder het stro. Het zat ook in haar manen en staart, dat was het lastigste om weg te halen. Ze zag dat het tuig al klaar hing. Yes, ze zouden gaan rijden. Ze vond het altijd leuk om te rijden. Voor ze hier werd gestald had ze op de manege gestaan. Wel als eigenaarspaard gelukkig. Maar die paarden die daar stonden gingen gemotiveerd als een kartonnen doos naar de les toe. Ach, ze gaf ze geen ongelijk. Ze zou het zelf ook vreselijk vinden hoor om op een manege te staan en in de lessen mee te moeten rijden. Heel de tijd iemand anders op je rug die soms niet eens goed konden rijden, die in je mond trokken, je schopten in plaats van licht been geven, en zo kon ze nog wel een paar dingen opnoemen. Ze had natuurlijk nog nooit in een les mee gelopen, dus eigenlijk kon ze ook niet weten hoe de lessen gingen. Maar dat wist ze jammer genoeg wel. Ze heeft een aantal keer in de paddock gestaan waarbij je uitzicht had op de bak, dus ze kon alles zien wat er in de les gebeurde, hoe de kinderen reden, en zo kon ze nog wel even door gaan. Wat was ze blij met Nikita zeg, die kon tenminste rijden en ze zorgde er voor dat ze rijden leuk bleef vinden. Als er een uitdaging aan zat tenminste. Nikita was alweer klaar met poetsen, dus ze werd opgezadeld. Toen ze helemaal opgetuigd was, inclusief peesbeschermers en strijklappen gingen ze op pad. Natuurlijk was Nikita wel eerst opgestapt voor ze weg gingen. Ze gingen het bos in, wat niet heel gek was, want daar gingen ze wel vaker heen. Eigenlijk gingen ze daar meestal wel heen, maar dat vond ze helemaal niet erg. In het bos was er tenminste nog wat te beleven. Je kon hertjes opjagen, of een groepje vogels. Dat eerste had ze nog nooit gedaan, maar dat was meestal omdat Nikita haar inhield als ze hertjes wilde gaan pesten. Ze had trouwens ook nog nooit vogeltjes opgejaagd, om dezelfde reden. Hmmm. Dan moest ze maar eens een andere reden verzinnen. O ja, je kon lekker crossen over de ruiterpaden, af en toe een veldje meenemen, genieten van de frisse lucht en ga zo maar door. Op een gegeven moment gingen ze een pad in waar ze nog nooit heen waren geweest. Het was een heel smal pad waar je nauwelijks doorheen kwam, maar uiteindelijk kwamen ze op een open plek, waar meerdere paarden waren, en waar een aantal boomstammen en andere rare obstakels stonden. De hele weg hiernaartoe hadden ze voornamelijk gestapt en een beetje gedraafd, dus ze was eigenlijk al los gereden. Ze zag dat de andere paarden over die rare dingen heen sprongen. Dat kende ze wel. En dat was dan ook gelijk het enige wat bekend was hier. Ze liepen naar het midden toe zodat ze de boel eens kon bekijken. Ze keek om zich heen en uiteindelijk draafde Nikita aan en uiteindelijk gingen ze in galop. Ze was nog steeds erg gespannen, meer dan normaal en het lukte haar ook niet om wat meer te ontspannen. Misschien als ze wat vaker hier naartoe waren gegaan, maar nu nog niet. Op een gegeven moment werd ze door Nikita op een lage boomstam afgestuurd. Help?