Paradigm Shift
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.
Paradigm Shift

Een RPG die zich centreert rond het leven in een stad waar alles kan gebeuren.


Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

Ain't nobody got time fo' that.

5 plaatsers

Ga naar pagina : Vorige  1, 2, 3, 4  Volgende

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 2 van 4]

26Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 2 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. do jan 21, 2016 11:18 pm

Keith Baker

Keith Baker

Hoe kwaad het eruit kwam dat hij loog. Keith werd bleek. Hij loog niet. Helaas. Dit stond er echt.
"Twee streepjes is toch zwanger?" mompelde hij van zijn stuk gebracht. Ze rukte het ding uit zijn handen en machteloos stond hij naar haar te kijken.
Nu had hij een verkeerde test gekocht. Echt? Hij begon aan zichzelf te twijfelen en ongemakkelijk sloeg hij zijn armen om zichzelf heen. Had hij iets verkeerd gedaan? Was de test verkeerd? Of was ze gewoon zwanger? Zo'n test was toch betrouwbaar? Toch? Hij wist het niet. Zwijgend keek hij naar haar hoe ze ontkende dat die test goed was. 
Toen sloeg ze om. Tranen sprongen in haar ogen en ze greep hem vast. Sloeg hem. Niet hard, maar ze raakte hem wel. Hij sloeg zijn armen om haar heen, probeerde haar te sussen.
"Moora, rustig, rustig!" gebood hij haar. "Adem blijven halen. Je leeft nog, er is niemand dood, er gaat niemand dood." Voor Keith was dat belangrijk. 
Ze sprak dat hij het weg moest doen en Keith nam haar het staafje af en legde het weg, sloeg zijn armen om haar heen.
"Rustig meis, het komt goed. Het komt allemaal goed." Hij bleef haar over haar hoofd en rug aaien, net zolang tot ze iets gekalmeerd was.
"We komen hier wel uit. We verzinnen wel wat." En dan was nog de vraag, wat ging ze ermee doen? Hij wachtte tot ze kalmer was.
"Wat ga je doen? Ga je het Pasqual vertellen? Ga je het houden?" Hij stelde de vraag waar hij een positief antwoord op wou. Leven was hem veel waard, zeker na het overlijden van zijn ouders was hij het leven extra gaan waarderen.

27Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 2 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. do jan 21, 2016 11:29 pm

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Hij troostte haar en dat was wat ze wilde op dat moment. Ze moest vastgehouden worden, gerustgesteld worden. Dat het allemaal wel goedkwam. Er is niemand dood, er gaat niemand dood. Of toch wel? Want zij - Moora, moeder? Nee. Nee, dat was niet iets wat ze wilde. Dat was niet iets wat ze wou. Hij hield haar vast, streelde haar hoofd en rug en het meisje ging stilaan wat rustiger snikken. Ze beet op de binnenkant van haar wang. Ze zouden hier wel uitkomen. Wat verzinnen.
Maar wàt viel er te verzinnen? Wàt kon er hier aan gedaan worden? Ze concentreerde zich op haar ademhaling en probeerde weer rustig te worden. Er was namelijk maar één woord wat door haar hoofd ging en elke keer weer herhaald werd. Abortus. En liever gisteren dan vandaag.
Wat ze ging doen? Het Pasqual vertellen? Ze schudde vastberaden het hoofd. "Ik wil NIET dat Pasqual hier iets van weet", sprak ze luid en vooral duidelijk. Niet dat ze dacht dat Keith wat zou gaan vertellen, maar eerder omdat ze dacht dat ze zo zichzelf nog meer kon overtuigen dat Pasqual hier niets van hoefde te weten.
Of ze het ging houden? Het meisje liet hem zachtjes los en fronste. "Natuurlijk niet. Zie je mij al moeder zijn? Ik? Moora? Zowat de meest onstabiele persoon die je je kan inbeelden. Ik kan toch moeilijk met een baby gaan rondzwerven als ik hier weg wil? Ik heb nul komma nul verantwoordelijkheidsgevoel, Keith. Het gaat weg - wat zeg ik? Het moét weg." Ze keek hem overtuigend aan en liet haar handen zakken. "En ik wil dat het is alsof er nooit wat geweest is. Pasqual mag er niets van weten. En als ik naar het ziekenhuis ofzo zou moeten om het te laten weghalen, dan mag ik wel een paar nachtjes hier slapen, of niet soms? Tenminste, je zei dat je er altijd voor me was." Ze ratelde door en merkte zijn reactie niet eens op, dus ze was er niet zeker van of hij het wel een goed idee vond - maar dat moest maar.

28Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 2 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. vr jan 22, 2016 2:12 am

Keith Baker

Keith Baker

Het werd niet aan Pasqual vertelt. Keith vond het vreemd dat ze er zo op tegen was. Na wat hij allemaal gehoord had leek hem dat juist het beste. Dit kind was van hun tweeën samen, maakte dat ze er wel over moest praten met Pasqual en hij keek haar dan ook met een ernstige blik aan.
"Wil je dit echt voor hem verzwijgen?" sprak hij, terwijl hij zijn verbazing niet kon verbergen.
Ze had al een besluit genomen. Ze kon geen moeder worden, zij, zij zou de meest onstabiele moeder zijn die er was. Keith was het er niet mee eens.
"Je zou helemaal geen slechte moeder zijn. Je bent zorgzaam, je wilt wat bereiken in je leven, je kan zo goed omgaan met dieren." Hij vond dat dat absoluut met elkaar te maken had. "De paarden zijn rustig bij je en worden graag door je gepoetst. Het zijn misschien geen kinderen maar zij hebben ook zorg nodig." De richting waarop dit ging was geen richting waarop Keith wou dat het ging. 
"Het gaat weg." Keith keek alsof hij een klap in zijn gezicht had gekregen. Het was niet zijn kind. Het was absoluut niet zijn kind, maar iets wat leefde kon je toch niet weg doen? Zo, alsof het niets was? Gechoqueerd keek hij haar dan ook aan. Meende ze dit serieus? 
Het kind moest weg, het moest zijn alsof er nooit wat gebeurd was, Pasqual mocht niets weten. En ze mocht vast wel hier slapen als ze het weg had laten halen, toch? Keith nam een stap afstand van haar.
"Nee," sprak hij met trillende stem en, jawel, tranende ogen. "Nee Moora, dat mag je niet."
"Ik ben er voor je, maar niet als je een leven gaat wegnemen." Zijn stem stokte in zijn keel en hij schudde ruw met zijn hoofd om de tranen weg te krijgen.
"Moora, zeg alsjeblieft dat je met Pasqual gaat praten. Dat je het houdt. Je mag het niet weg laten halen, zeker niet als het leeft, als het kan leven! Moora, je..." Hij verviel in zwijgen, staarde haar slechts strak aan.
"Je mag het niet weg laten halen," zijn stem was over gegaan in een zacht gefluister, haast niet hoorbaar. Wat kon ze dan doen?
"Je kan het laten adopteren. Ja... dat kan je doen! Dan leeft het kind en maak je mensen die geen kinderen kunnen krijgen gelukkig!" Hij lichtte iets op van dat idee. Het liefste had hij gewild dat Moora het zelf hield, maar adoptie was ook een plan. Adoptie was ook mogelijk. Zolang ze het maar hield. Zolang het maar bleef leven.

29Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 2 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. vr jan 22, 2016 10:36 am

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Of ze dit echt voor Pasqual wilde verzwijgen? Natuurlijk! Hij zou ‘het’ willen houden, dat wist ze haast zeker. Hij zou desnoods helemaal alleen voor het zorgen als zij er niet mee akkoord zou zijn. Pasqual zou haar veroordelen. Dat wist ze.
“Ja, hij mag het niet weten – hij zou het willen houden. Wat niet weet, niet deert. Zolang er niets tegen hem gezegd wordt, kan ik er zelf over beslissen. Het is mijn leven ook.” Sprak ze, zonder al te veel te letten op wat ze zei. Ze wist dat ze heel egoïstisch overkwam, en misschien wàs het ook erg egoïstisch, maar dat was wat ze voélde! Het was, volgens haar, beter voorkomen dan genezen.
Keith wilde haar overtuigen. Dat ze geen slechte moeder zou zijn, vond hij. Het meisje draaide geïrriteerd met haar ogen. Ze beet op haar tong om geen vervelende opmerking te hoeven maken. Hij maakte de vergelijking met hoe ze met paarden omging en ze werd er alleen nog maar meer geïrriteerd door. “Geen slechte moeder?” Ze schudde verwoed haar hoofd. “Keith, kén je me wel?” Haar armen sloeg ze over elkaar en haar blik was haast beangstigend. “Mensen lijken tegenwoordig echt helemaal niet juist te zitten met hoe ik werkelijk ben. Wel, dan ken je me nu. Ik ZOU een slechte moeder zijn.” Moora wilde niet roepen en probeerde het te onderdrukken.
Het meisje balde haar vuisten. Zijn gezicht toen hij zei dat het weg zou gaan, zinde haar niet. Hij ging haar steunen – toch? Hij had gezegd dat ze altijd bij hem terecht kon. Ging hij nu wegrennen? Wat een vriend. Haar gedachten waanden zich in wegen waar ze normaal niet in zou slaan. Ze voelde woede, machteloosheid.
Ze mocht niet bij hem verblijven na die ingreep. Verbouwereerd keek het meisje hem aan, haar armen naast haar lichaam. Meende hij dat? Zijn ogen traanden en Moora drukte kwaad het gevoel van medelijden en schuld dat in haar opkwam, weg. Ze werd hard. En ze bleef stil.
Hij zou er niet voor haar zijn als ze een leven zou wegnemen. Het meisje slikte haar tranen weg. Wel, dat wist ze dan ook weer. Hoe kón hij?
Ook niet als het ding beter dood kon zijn  dan hààr als moeder te hebben?
Haar blik ging recht door hem heen, maar ze luisterde wel aandachtig naar zijn woorden.
Ze moest zeggen dat ze met Pasqual ging praten. Dat ze het hield. Ze mocht niet als het de mogelijkheid had tot leven. Ze mocht het niet. Wie was hij om haar te vertellen dat ze haar leven én dat van een kind moest verpesten? Was hij wel een vriend van haar? Hij reageerde te emotioneel en dacht niet na over de zware gevolgen van alles, vond ze.
Ze kon het laten adopteren. Moora draaide met haar ogen. “En een kind creëren dat vroeg of laat te weten komt dat haar moeder het niet moest hebben? Dat doe ik het écht niet aan hoor. Plus, Pasqual zou dat nooit doen. Dat is géén optie.” Sprak ze duidelijk, geen tegenspraak duldend.
“Het weet van niets als ik het laat weghalen. En Pasqual ook niet.” Ze keek hem aan. “Echt Keith, ik heb al spijt dat ik jou hierbij betrokken heb. Blijkbaar ben je toch geen vriend van me. Je beloofde me te helpen en nu zit je me haast te chanteren! Het is MIJN leven!” Haar stem sloeg over en ze klemde haar tanden op elkaar. Keith probeerde haar de hele tijd schuldgevoel aan te praten, wel dat ging mooi niet werken! “Ik heb me zwaar in jou vergist, Keith. En dat gebeurt normaal niet. Maar geen zorgen, het zal niet wéér gebeuren.” Siste ze hem toe, waarna ze haar jas uit de hal trok en haar handtas nam. De tranen sprongen in haar ogen en een grote krop zat in haar keel, maar ze probeerde enkel haar woede te uiten. “En jij, je vergist je zwaar in míj.” Ze wilde weglopen. Weg van deze crisis, weg van de problemen. “Ik ga.” Mompelde ze, ze keek hem nog even kort aan, de pijn, de woed en het verdriet in haar ogen, en beende toen het huis uit. Ze moest hier weg. Ze ging niet meer naar hier komen. Misschien had ze in de eerste plaats al nooit in HorseHome moeten blijven?! Maar Pasq- nee, dit was niet haar bedoeling geweest.
Het enige probleem was dat ze niet alleen de ingreep wilde laten doen. Er waren andere manieren die ze eerst kon proberen, om het weg te krijgen.
Ze deed verwoed haar jas aan en trok haar fiets uit het fietsenrek. “Verdomme!”, riep ze overstuur, toen ze merkte dat ze een lekke band had. Fine, dan zou ze wel lopen.

30Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 2 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. vr jan 22, 2016 2:48 pm

Keith Baker

Keith Baker

Pasqual zou het willen houden, maar zij wou het niet en daarom verzweeg ze het. Keith vond het fout. Dat was niet hoe je hoorde te handelen in een relatie, in een relatie deed je alles samen, overlegde je samen. en ja, het was háár leven, maar wat ze nu had was een mix tussen haar leven en zijn leven en Keith vond dat Pasqual daar ook wat over te zeggen had. Ze stonden hier samen in. Maar Moora wou het besluit zelf nemen, want het was haar leven.
Ze probeerde Keith ervan te overtuigen dat ze écht een slechte moeder zou zijn, maar Keith sloeg zijn armen over elkaar heen en keek haar slechts aan. Nee. Hij geloofde niet dat ze een slechte moeder was. Hoogst waarschijnlijk zou ze, zoals ze nu was, een slechte moeder zijn. Maar ze had bewezen dat ze toch redelijk vast kon zijn, gezien ze toch al een aardige tijd met Pasqual was. Ze zou alleen wat aanpassingen moeten maken en als ze dat niet deed, als ze Pasqual er niet over inlichtte was ze gewoon heel... Hoe noemde je dat ookalweer? Als je alleen aan jezelf dacht? Keith wist het niet. Maar goed, dat was ze in ieder geval. Alleen aan zichzelf aan het denken. 
Ze was het niet eens met adoptie. Een kind wat te weten zou komen dat haar moeder haar weg had gedaan. Keith haalde zijn schouders op. Als Julie nu zwanger zou worden en haar kind zou laten adopteren, zou hij het begrijpen. Ze had de leeftijd niet voor een kind. Dat zou een kind vast wel begrijpen, toch? Zou het kind niet dankbaar zijn dat het geadopteerd was? Dat het zeker was van een goed huis? Keith zag zelf niet in wat er mis was met adopteren. Hij zag alleen dat het fout was om het weg te laten halen en al helemaal zonder ook maar iets tegen Pasqual te zeggen.
Toen werd ze gemeen. Ze had hem net zo goed gelijk voor zijn gezicht kunnen slaan en hoewel Keith groot was, leek hij nu enkele centimeters te zijn gekrompen. Hij had een misselijke uitdrukking op zijn gezicht. Het deed zeer, de woorden die Moora sprak en tranen sprongen in zijn ogen. Echter draaide hij zichzelf weg, omklemde zichzelf met zijn armen. Het voelde alsof ze een mes tussen zijn ribben stak, ademhalen werd moeilijk. Hij had het nooit zo tegen Moora gezegd maar hij was absoluut gek op haar, had het beste met haar voor en was zo ontzettend blij dat ze in zijn leven was gekomen. Ze hadden een hele hechte vriendschap opgebouwd in de periode dat ze elkaar kende en de woorden die er nu uitkwamen leken alles wat ze hadden, af te breken. Gekwetst keek hij haar aan.
Hij hield haar niet tegen maar stormde direct naar zijn kamer toe, waar hij wild op en neer beende. Toen Moora weg was, kwam Julie naar hem toe.
"Keith...?" Ze sloeg haar armen kort om hem heen. 
"Ik ga wel achter haar aan, oké? Haar band is kapot, ze moet lopen. Ik geef haar wel een lift, oké? Dan is ze -"
"Je doet maar," gromde Keith overstuur. Wanhopig keek hij zijn zusje een moment aan, waarop Julie haar hand even op zijn arm legde.
"Het komt goed, dat beloof ik je grote broer."

31Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 2 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. vr jan 22, 2016 3:57 pm

Julie Baker

Julie Baker
Tuig

Julie stond Tyfoon te borstelen toen Moora overstuur naar buiten gestormd kwam. Dat was duidelijk, zwanger. Maar waarom ze dan niet bij Keith was gebleven was Julie een raadsel. Julie keek het meisje na terwijl ze weg probeerde te komen op haar fiets. Een lekke band hield haar tegen en maakte dat Moora moest lopen. Julie maakte zichzelf zeker dat Moora haar niet doorhad en glipte toen naar binnen, waar ze Keith in zijn kamer heen en weer hoorde ijsberen. Een bekend geluid van een andere situatie. Julie zag het staafje liggen en het was onmisbaar, Moora was zwanger. Oei. Julie had het al gegokt maar dit was het bewijs. Maar waarom was Keith dan zo pissig en was Moora net zo overstuur geweest? Ze waren dan toch zulke goede vrienden dat ze juist nu bij elkaar moesten zijn?
Julie glipte Keiths kamer in. "Keith...?" Kort legde ze haar armen om haar broer heen. 
"Ik ga wel achter haar aan, oké? Haar band is kapot, ze moet lopen. Ik geef haar wel een lift, oké? Dan is ze -" Dan is ze in ieder geval veilig. Dan weet je zeker dat ze geen gekke dingen gaat doen, dan -
"Je doet maar," gromde Keith naar haar, maar de blik die hij haar daarna wierp maakte dat ze hem vergaf voor het zo bruut uitspreken van die woorden. Julie zou haar best doen om ervoor te zorgen dat het meisje waar Keith zo om was gaan geven, in ieder geval goed terecht kwam.
"Het komt goed, dat beloof ik je grote broer." En daar zou Julie haar best voor gaan doen. Ze legde haar hand op zijn arm, kneep er zachtjes in en ging toen weg. Ze nam de sleutels van Keiths pick-up, gezien ze daarin Moora's fiets kwijt kon. Ze ging erin zitten, draaide de sleutel om en reed richting Moora. Toen ze naast Moora reed ging ze stapvoets rijden.
"Zal ik je ergens afzetten?" vroeg ze, niet onvriendelijk. "Gooi je fiets maar achterin en kom erbij zitten, dan hoef je in ieder geval dat stuk niet te lopen."

32Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 2 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. vr jan 22, 2016 7:54 pm

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

De manier waarop ze Keith achter had gelaten, stond haar niet aan. Maar als Keith zou blijven proberen om haar te overtuigen het kind te houden, dan kon ze het niet maken om terug naar hem te gaan en zich te làten overtuigen. Ze wist hoe ze zelf was, ze wist dat ze het niet kon. Ze wist het.
Nijdig duwde ze haar fiets de weg op terwijl ze in zichzelf aan het mompelen was. "Ik, een kind? Een flauwe grap."
Ze wilde hier weg. HorseHome uit. De andere optie was om het ding weg te krijgen, voor het te laat was. Alcohol? Drugs? Ze overliep alle opties en kwam tot een beslissing. Een tripje naar de stad zou het worden, al was het wel ver te voet. Ze typte een berichtje naar Pasqual met de vermelding dat ze vannacht niet bij hem zou slapen en de rest van de avond ook niet naar huis zou komen. Begon er excuusjes voor te verzinnen en bij te typen, leugentjes. Ze had het gevoel zich te moeten verantwoordenen en dat het bericht altijd vragen bij hem zou oproepen, dus ze stak haar telefoon even weg. Ze zou straks wel wat sturen, als ze wat kalmer was. Met trillende handen stopte ze het mobieltje weer weg.
Tranen stroomden over haar gezicht en ze richtte haar blik ten hemel. "Verdomme mam, waarom ben je nu weg. Ik heb je zó hard nodig nu." sprak ze hoofdschuddend, terwijl ze haar handen hard om de handvaten klemde en haar ogen even hard dichtkneep. Tot ze plots een wagen hoorde, vlak naast haar. Haar blik gleed opzij en snel veegde ze haar tranen weg. Julie.
Zij en Julie hadden nooit echt contact gemaakt, maar ze had haar altijd wel aardig geleken. Of Moora nu in de mood was voor 'aardig', wist ze niet meteen. Onverstoord bleef ze verder wandelen. Of Julie haar ergens af zou zetten? Moora richtte haar blik even naar de andere kant, terwijl ze zich probeerde te vermannen. "Ik eh", mompelde ze terwijl ze weer naar Julie keek. "Oh het is oké hoor. Ik loop wel. Niets aan de hand. Dat hoef je écht niet voor me te doen hoor.", klonk het. Als de sporen van de tranen in haar ogen niet zouden te zien zijn, dan had het heel luchtig geleken.
Waarom kwam ze achterna? Wat wist ze? Ging het nieuws nu de ronde doen? Julie kwam regelmatig op de trainingsstal, zou ze -? Nee, dat zou ze vast niet. Waarom was ze hier? Zorgen voor later.
"Weet je wat? Ja, ik kan wel een lift gebruiken." gaf ze toe. En toen Julie stopte, legde ze de fiets voorzichtig op de achterbank. "Zou je me even in de stad kunnen afzetten? Ik ga wat afleiding zoeken." Mompelde ze zachtjes. Ze wist haast dat Julie haar uit zou horen en ergens voelde ze zich nú al schuldig over haar uitspatting tegen Keith. De koude buiten had haar duidelijk al wat afgekoeld. En ze wilde dat Julie tegen Keith zei dat het heus wel goed zou komen. Dat Moora wel bij zou draaien. Want ze kon nooit lang boos blijven. En tegelijkertijd hoopte ze dat Keith niet boos zou zijn op haar. Want ze had erge dingen gezegd, dat besefte ze. Ze stapte bij Julie in de wagen en glimlachte even ongemakkelijk naar haar.

33Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 2 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. vr jan 22, 2016 11:19 pm

Julie Baker

Julie Baker
Tuig

Eerst wou Moora weigeren maar Julie bleef naast haar rijden, zette toen vervolgens haar auto stil toen Moora zei dat ze wel een lift kon gebruiken. De fiets werd achterin gelegd en Moora nam zelf voorin plaats. Ze vroeg of Julie haar af kon zetten in de stad. Ze kon namelijk wel wat afleiding gebruiken.
"Ja, tuurlijk, geen probleem." Het meisje glimlachte open naar Moora. Probeerde er begripvol uit te zien. Want hoe zou Julie zich voelen als ze ineens zwanger was van een jongen? Julie had dan geen vaste relatie, maar het zou haar afschuwelijk lijken. Maar waar hadden zij en Keith ruzie over gemaakt? Keith zou nooit zomaar ruzie maken. 
Julie dacht na over wat ze kon zeggen. 
"Ik heb de uitslag gezien," besloot ze te zeggen. "Vet kut. Sorry. Ik zou het echt kut vinden." Julie begon wat harder te rijden. 
"Weet je al wat je gaat doen?" Julie wou vragen waarom ze deze test niet met de vader had gedaan, maar dat was iets van Moora. Eigenlijk was de vraag wat Moora ging doen ook al te persoonlijk.
"Als je het niet wilt zeggen en ik me er niet mee moet bemoeien, moet je dat maar zeggen." Julie klonk luchtig. "Ik ben goed in onzintalk. Dus als je wat afleiding kan gebruiken?" Julie keek kort naar haar.
"Goed, afleiding dus." Julie knikte. 
"Laat ik het dan over Keith hebben." Julie dacht na. Wat kon ze over haar broer zeggen? Ze wou iets flauws vertellen, iets waarmee ze Moora even kon laten glimlachen. 
"Heeft Keith wel eens verteld over die keer dat hij me kwijt heeft gemaakt? We waren verstoppertje aan het doen toen ik een jaar of 6 was en ik was moe en was ergens in slaap gevallen. Keith had geen zin meer om naar me te zoeken en was iets anders gaan doen. En nou ja, toen kwamen onze ouders thuis met de vraag waar hij mij had gelaten had. En hij wist niet waar ik was. En pfoee wat zijn mijn ouders boos geworden." Julie grijnsde.
"Ik weet nog wel dat ik wakker schrok van het gegil. En toen nou ja, ben ik uit mijn verstop plaats gekropen." Julie grijnsde naar Moora. 
"Dat was de laatste keer in jaren dat Keith op me mocht passen. Pas toen hij ouder werd mocht het weer." Ze waren aangekomen in de stad en Julie wachtte tot Moora aangaf dat ze moest stoppen. Toen Moora had aangegeven dat het goed was, parkeerde Julie op de eerste parkeergelegenheid.
"Moora, mocht er iets zijn, ik weet dat we elkaar bijna niet kennen, maar weet je, geef een gil. En wat betreft Keith, weet alsjeblieft dat hij heel veel om je geeft en waar jullie ook ruzie over hebben; hij geeft om je en wilt alleen maar het beste. Probeer het weer op te lossen want hij zou er kapot van zijn als je niet meer bevriend met hem was."

34Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 2 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. za jan 23, 2016 11:24 am

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Ze zat nog geen twee minuten in de wagen en Julie begon er al over. Maar ergens vond Moora het geen probleem, de manier waarop Julie zei dat het vet kut was, zorgde ervoor dat het voelde alsof Julie haar begreep. "Ja, het is inderdaad vet kut.", beaamde ze, terwijl ze zichzelf een houding probeerde te geven.
Julie vroeg wat ze ging doen. Wauw, ze was best rechtuit - en ergens kon Moora dat wel appreciëren. "Ik wil het weg", mompelde ze zachtjes. Diep in zichzelf voelde ze de pijn van haar woorden, maar haar gezond verstand wist dat dat de beste keuze was.
Afleiding was een goed idee van Julie. Nieuwsgierig keek Moora opzij. En eerlijk, ze moest best lachen om het verhaal van Julie. Ze zag het wel in Keith, dat hij tot zoiets in staat zou kunnen zijn. "Ik geef je ouders groot gelijk dat ze hem dat niet meer hebben laten doen voor een tijdje", had ze gereageerd. Vervolgens had ze Julie vertelt dat ze haar hier kon afzetten en toen het meisje stopte, keek Moora haar even aan. De woorden van Julie deden het meisje een krop in de keel krijgen. "Ja, ja. Ik weet het wel. Bedankt.", ze glimlachte even naar Julie, terwijl de tranen in haar ogen waren gesprongen. "Heel erg bedankt voor de lift, je bent een engel."
Vervolgens was ze uitgestapt, had ze Julie gedag gezegd nadat ze Pasquals fiets uit de kofferbak had gehaald. Ze had het meisje uitgewuifd en toen ze daar helemaal alleen even stond, leek ze verloren. Een zucht ontsnapte van haar lippen. Ze haalde een hand door haar haren en trok haar schouders recht. Kop op, Moora. Morgen zullen dingen beter zijn.

Ze had zichzelf getrakteerd op nasi en had enkele energiedrankjes gedronken. Goed voor het verpesten van je zwangerschap, had ze eens gehoord. Toen het avond werd, liep ze de eerste de beste bar binnen en begon ze te drinken. Vanalles door elkaar: wijn, bier, wodka, opnieuw wijn. Ze wandelde van bar naar bar en kwam uiteindelijk bij de discotheek waar ze Keith ooit had ontmoet. Pff, Keith. Ze wilde geen ruzie met hem maken, maar hij zou waarschijnlijk toch kwaad op haar blijven, moest dit plan van haar werken. Ze bleef drinken en wachtte haast niet tot ze haar ene drankje op was, voor ze een ander kocht. Verschillende jongens kwamen haar aandacht zoeken en met een vuile blik en een korte handbeweging, joeg ze hen weg. Ze begrepen de boodschap meteen. Moora danste niet, maar ging helemaal los. Haar wereld draaide en haar leven voelde zorgeloos aan. Tot ze een misselijk gevoel kreeg. Ze strompelde haastig naar de toiletten en eenmaal binnen in één, gooide ze schaamteloos haar maaginhoud eruit. Ze wilde weer verder gaan feesten, maar voor ze het toilet kon uitlopen, rende ze weer terug. Opnieuw en opnieuw gebeurde het, ze zakte op de grond neer en het deerde haar niet dat de deur van haar wc half openstond. De tranen rolden over haar gezicht. Ze voelde zich verschrikkelijk terwijl ze zich daarnet nog rot amuseerde. Ze zat wat in zichzelf te mompelen terwijl ze daar zo zat, en af en toe veel ze een beetje weg.

35Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 2 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. ma jan 25, 2016 10:50 pm

Kaya Scodelario

Kaya Scodelario

Er was weer eens ruzie. Zoals zo vaak. Zoals eigenlijk elke dag leek te gebeuren. En Kaya wist inmiddels niet meer wat ze eraan kon doen, wat ze er aan wilde doen. Het enige wat ze kon doen was ervoor vluchten.
En dat was precies wat Kaya vandaag gedaan had. Ze was alweer voor Jayden gevlucht, nadat ze eerst een uur een ruzie over niets had gehad. Een ruzie die haar wankel en wiebel achter had gelaten, een ruzie die haar eenzaam had doen voelen. Eenzaamheid die haar de laatste tijd steeds vaker te grazen nam. Eigenlijk iedere keer als ze ruzie had met Jayden was het de eenzaamheid die overheerste. Alles wat ze schreeuwde was niet wat ze wou schreeuwen, was niet wat ze wou zeggen. Er was zoveel wat ze tegen hem wou zeggen maar zodra ze wou beginnen kwamen er andere woorden uit. Gemene, valse woorden. Alsof Jayden er ook maar iets aan kon doen. 
Op sommige dagen wou Kaya dat ze kon praten, wou dat ze het hem allemaal uit kon leggen. Maar ze wou zijn blik niet zien, wou niet dat hij begreep waar het vandaan kwam, wou niet dat hij ook maar zou weten door welke hel ze zich gesleept had. Het was teveel. Het zou maken dat hij haar misschien als een meisje van glas ging behandelen en hij deed al veel te veel.
Maar op andere dagen wou ze niet praten. Maar wou ze alleen maar schreeuwen, gillen, maken dat hij weg kwam. Dat waren de dagen dat hij te dichtbij kwam. Haar verkeerd aanraakte. Verkeerd naar haar keek. Dagen die haar in verwarring brachten, dagen die maakte dat ze alles compleet verloor omdat het haar terug deed denken aan toen en het het veilige beeld wat ze bij Jayden had, deed verliezen. Raakte hij haar verkeerd aan, ging ze los. Werd ze vals. Wiebelde ze zich naar de andere kant van de kamer en maakte ze zeker dat hij haar niet aan kon raken, dat hij haar niet aan wou raken. 
Tegelijkertijd probeerde ze het echt. Probeerde ze het toe te staan maar het waren teveel herinneringen, teveel slechte herinneringen die niet paste bij Jayden. Ze wou er bewust bij zijn maar ze had zichzelf geleerd volledig weg te gaan in haar hoofd, maar doordat dit tegenstrijdig was met wat ze bij Jayden deed, blokkeerde ze, ging ze in vechtstand. Jayden was de dupe van haar verleden omdat ze niet kon praten.
Kaya was richting de stad gegaan, waar de hevige muziek uit de discotheken al te horen was. Alcohol was niet wat ze wou, dansen, de muziek horen, alles vergeten, dat is wat ze wilde. Vanavond geen alcohol voor haar.
Normaliter gooide ze zichzelf vol met alcohol maar sinds die keer dat ze wakker was geworden in een trein en ze zich niets meer van de avond kon herinneren, had ze besloten een beetje kalm aan te doen en dus maar in plaats daarvan los te gaan op de dansvloer. Dat was wat ze deed. Jongens die te dichtbij kwamen werden aan de kant geslagen, meiden die in de weg liepen kregen een duw. Het was Kaya's dansvloer en niemand mocht in de weg staan.
Het had haar buiten adem gemaakt, maakte dat ze bezweet was en echt even wat moest drinken. Kraanwater was wat ze nodig had. Kaya ging naar de damestoilet toe waar ze naar binnen liep en haar hoofd onder de kraan duwde. Een meisje kwam na haar binnen en had overduidelijk teveel op, want Kaya hoorde kotsgeluiden. Even keek ze op, maar daarna ging ze weer gulzig aan de kraan hangen. Echter kwamen er geen geluiden meer van weglopen en kwamen er geen meiden voor het zieke meisje, dus Kaya stopte met drinken en ging kijken. Het meisje zat in elkaar gezakt bij de toiletten en leek af en toe weg te dommelen. Al Kaya's alarmbellen gingen rinkelen en hoewel ze het meisje niet kende, had ze even een gevoel van medelijden, intense medelijden. Vooral omdat het meisje, net als zij, alleen was. Dat maakte dat Kaya haar wou helpen. 
Kaya hurkte bij haar neer en ondersteunde haar een beetje.
"Hee, wakker worden!" sprak ze ferm, waarna ze het meisje kort op haar wang tikte. "Kan je je ogen openen? Wat heb je? Heb je hulp nodig?"

36Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 2 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. ma jan 25, 2016 11:10 pm

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Het was een heerlijk gevoel, de rust die ze had terwilj ze telkens indommelde en de combinatie met de gruwel in haar maag, maakte haar draaierig. De beelden van afgelopen uren dwaalden door haar hoofd. De twee streepjes op de stick, de ruzie met Keith, overvriendelijke Julie die haar wilde opvangen en Keith wilde goedpraten. Haar woede en die stiekeme pijn om haar keuzes die ze probeerde weg te duwen.
Moora kon voor zichzelf zorgen normaal gezien. Ze zou zich nooit deze kant op drinken. Maar nu, nu had ze teveel op. Bier. Wijn, witte, rode - maakt niet uit, wodka, cava. Allemaal om maar geen moeder te hoeven zijn. Niet nu, niet zo vroeg. Niet nu ze nog geen enkele stabiliteit in haar leven was. Niet nu de pijn om de dood van haar eigen moeder nog zó vers was. Moora verzette zich niet tegen de momenten waarop ze indommelde. Ze wilde weg, het vruchtje in zich kapot krijgen - ookal hoefde ze daar zelf dan even weg voor te zijn. Het waren dingen waarbij ze niet had nagedacht, allemaal dingen die te impulsief waren gebeurd.
Impulsief, zoals Moora was.
Een tik op haar wang deed haar haar ogen openen. Een meisje met donkere ogen - oh, Pasqual. Ogen zoals Pasqual. En bruine haren. Zoals Pasqual. Alles kon haar nu aan Pasqual doen denken, daar was ze van overtuigd. Ze riep dat ze wakker moest worden, haar ogen moest openen. Wat ze had? Of ze hulp nodig had. Moora glimlachte. Nee, op deze manier had ze geen hulp nodig. Ze zou geen dokter nodig hebben om het ding te laten weghalen. Ze zou geen excuusjes moeten verzinnen voor de doktersrekeningen.
"Nee, ik ben precies waar ik moet zijn.", mompelde ze zachtjes tegen het meisje. Haar hoofd wiebelde wat heen en weer en ze haalde haar hand door haar haren. Vervolgens gleed haar hand naar haar buik. "Daar ben ik vanaf.", klonk het ferm, terwijl ze weer probeerde op te staan. "Ik zou nooit een goede moeder zijn. Wat denkt iedereen toch? Ze kennen me niet.", lalde ze verder terwijl ze ondersteuning zocht bij het onbekende meisje en de klink van de wc-deur. Ze blies ongegeneerd teveel adem uit en rolde met haar ogen. "Vertel het niemand? Vertel het alsjeblieft niemand." Haar ogen schoten open. "Huh, ik heb een idee!" Ze draaide haar gezicht naar het meisje toe en keek haar met grote ogen aan. Haar wijsvinger wees naar Kaya's gezicht. "Dit wordt ons klein geheimpje." Opnieuw glimlachte ze, hoewel ze zich weer voelde wegdraaien. Wie het meisje was, kon haar niet schelen. Wat ze hier precies deed, nog minder. Dat Moora werd geholpen, daar was ze zich niet bewust van. Kortom: Moora was niet in staat om te doen wat normaal hoorde, om vriendelijk te blijven en niet te wijzen.
"Ik zou zo'n mislukkeling zijn als moeder - oh, ik ben het nu al, juist. Ze praten er over. Ik weet het. Ik wéét het." Haar herinneringen kregen haar terug naar het moment waarop Pasqual haar vertelde dat Kaya slecht over haar praatte op stal. "That bitch", bracht ze mompelend uit terwijl ze aan het onbekende meisje haar lijf bleef hangen en het leek alsof haar benen weer in pudding veranderden.

37Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 2 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. ma jan 25, 2016 11:26 pm

Kaya Scodelario

Kaya Scodelario

Ze was precies waar ze moest zijn. Bij de toilet, zo ziek als een hond leek Kaya geen goed plan. Bezorgd bekeek ze het meisje dan ook en besloot dat ze hoe dan ook medische hulp nodig had. Want het feit dat ze zo bleef wegzakken.
Oké misschien had ze geen medische hulp nodig. Maar het meisje had hulp nodig. Misschien kon Kaya haar meenemen naar Avan? Zeggen dat het een vriendinnetje was. Maar misschien zou Avan dan een opmerking maken dat ze bij Jayden zou zijn die avond en daar had Kaya geen zin in. Ze wou niet horen over Jayden. Ze wou niets meer horen. 
Het meisje probeerde op te staan, legde een hand op haar buik en verkondigde dat ze daar vanaf was.
Wacht. Kaya probeerde na te denken. Zei ze nu dat ze zwanger was? En dan was ze er zó aan toe? Jezus christus maar dat zou slecht zijn voor het kind! Was dit een manier van haar om van het kind af te komen?
Ze bralde dat ze nooit een goede moeder zou zijn en het werd zo koud ineens. Het was Kaya's diepste angst, haar grootste angst toen ze nog in die branche had gewerkt. Een zwangerschap. En dit meisje was zwanger. En wou het blijkbaar niet hebben. Maar dit was niet de manier. Dit was niet goed. 
Het meisje wees naar haar. Brabbelde dat het hun geheimpje zou zijn en Kaya bleef stil. Ze zou het toch niet doorhebben. Zou toch niet doorhebben of Kaya praatte of niet. Maar Kaya had wel een besluit genomen. Ze zou het onbekende meisje naar de EHBO brengen. Ongeacht wat ze er van vond. Ze moest het maar op een andere manier kwijtraken, ze was er namelijk niet goed aan toe en Kaya raakte er lichtelijk van in paniek. In een dronken toestand was je niet in staat er helder over na te denken.
Er werd over haar gepraat. Ze mompelde iets over een of andere bitch en Kaya wist echt niet waar ze het over had.
"Goed," besloot ze. "Jij gaat met mij mee. Wie er naar vraagt, we zijn de allerbeste vriendinnen en kennen elkaar al jaren - Maar dat maakt niet uit. Jij houdt gewoon je mond dicht, oké?" Kaya sloeg een arm om haar middel en maakte dat háár arm om Kaya's hals geslagen was. Op die manier sleepte ze het onbekende meisje met zich mee. Ze hield een taxi aan, die bezorgd naar haar keek.
"Alsjeblieft, breng me naar de EHBO," sprak Kaya zachtjes. 
"Meisje, kun je dan niet beter een ambulance bellen?" vroeg hij, zichtbaar in paniek.
"Nee!" Kaya schudde haar hoofd. "Alsjeblieft. De EHBO. " Ze trok een briefje van vijftig uit haar broekzak.
"Zie je, ik heb het geld." De man leek niet gerustgesteld. "En je mag mijn nummer hebben als ze ziek wordt in de auto. Ik maak het schoon. Ik beloof het. Maar alsjeblieft, breng me naar de EHBO." Kaya's ogen stonden vol paniek waardoor de man uiteindelijk maar besloot akkoord te gaan. Kaya ging naast het meisje zitten en bleef haar vasthouden, bleef zacht op haar inpraten.
"Ik breng je naar het ziekenhuis, oké? Daar maken ze je beter. Daar kan je het veilig doen. Niet zo. Nu maak je jezelf alleen maar kapot." Kaya was zo'n vieze hypocriet. Maar ze voelde zich zo verwant aan dit meisje. Zij was ook eenzaam, net op het moment dat Kaya eenzaam was geweest. Daarom hielp ze. En morgen, morgen zouden ze weer vreemden zijn, had Kaya besloten.

38Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 2 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. di jan 26, 2016 8:43 am

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Moora moest haar mond dichthouden van het meisje. Ze wilde er tegenin gaan en zuchtte overduidelijk – niemand moest haar in deze toestand zeggen wat ze moest doen, neuh – maar het vergde enorm veel concentratie om de woorden op een juiste manier uit te spreken én daarbij nog eens in de juiste volgorde te zetten, dat ze het al snel had opgegeven. Te dronken om zich nog ergens tegen te verzetten, liet ze zich naar buiten begeleiden door het meisje.
Ze was zich niet bewust van plaats of tijd. Enkel dat misselijkmakende gevoel in haar buik – waarschijnlijk was dat verschrikkelijke ‘ding’ de oorzaak van dit alles. Wat? Waarschijnlijk? Het was DUIDELIJK de oorzaak van dit alles. Moora was blij dat ze zo snel actie had ondernomen om het weg te krijgen.
Al snel waren ze buiten en stonden ze bij een taxi. Het onbekende meisje stond – wist Moora veel wat – te lullen tegen de chauffeur en Moora stond erbij en waande zich in een heel andere wereld. Alles klonk ver toen ze de auto instapten. Het meisje hield Moora vast en ze leunde ongegeneerd tegen haar aan. Ze vertelde haar dat ze haar naar het ziekenhuis zou brengen en Moora keek geschrokken op, stootte haar hoofd tegen het raam door haar bruuske beweging. “Auw”, bracht ze uit terwijl haar hand al daar was om de pijn te verzachten. “Je wàt??” Moora bleef het meisje even ongelovig aankijken. “Wie denk je wel dat je bent?” Ze had het heel dapper en ferm willen zeggen, maar al wat ze uitbracht was haast onduidelijk gelul en ze legde haar hoofd tegen het meisje aan. “Ik pak je zo wel aan hiervoor hoor, maar ik wil nu even slapen.”, klonk het haast even onduidelijk terwijl ze tegen het meisje aan bleef leunen en haar ogen sloot. Ze gleed ongestoord weg – in een veel te diepe slaap.

39Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 2 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. di jan 26, 2016 3:39 pm

Kaya Scodelario

Kaya Scodelario

"Wie denk je wel dat je bent?" Kaya rolde met haar ogen. Het onbekende meisje mocht blij zijn dat er momenteel iemand was die aan haar dacht, moest ze niet nu zo moeilijk gaan doen. 
"Hou je mond," siste Kaya. "Bitchen doe je maar op me als je niet zo ver heen bent." Ze had nog wel meerdere opmerkingen willen maken naar het meisje. Op het moment dat er zo tegen Kaya gesproken werd, had Kaya allesbehalve zin om vriendelijk terug te reageren. Dat ze het meisje nu naar het ziekenhuis hielp was liefdadigheid, maar veranderde aan Kaya niets. Kaya was nog steeds zichzelf, was nog steeds een snibbig meisje en dat zou onder geen enkele omstandigheid veranderen, dacht ze zo.
“Ik pak je zo wel aan hiervoor hoor, maar ik wil nu even slapen.” Lekker indrukwekkend. 
"Je mag allang blij zijn dat er iemand is die je helpt," snauwde Kaya terug. Maar het meisje had haar niet gehoord, was met dichte ogen tegen haar aan gezakt. 
"Wordt wakker!" Kaya schudde niet al te zachtzinnig aan haar. "Shit. Shit!" Het meisje reageerde niet waardoor Kaya lichtelijk in paniek begon te raken. Haar ademhaling werd ook anders en Kaya was zo bang dat dit too much zou zijn geweest voor het onbekende meisje en haar kind. 
Kaya richtte zich tot de taxichauffeur.
"We moeten echt opschieten," piepte ze, waarna de man kort knikte en zijn voet op het gas drukte. Niet té hard, maar hard genoeg om het te merken. Kaya bleef het meisje vasthouden, angstig om haar los te laten. Toen ze er waren, hielp de man het meisje uit de auto krijgen. Kaya wou hem geld in zijn handen drukken maar hij kneep in haar schouder.
"Zorg maar goed voor haar, deze krijg je van mij." Kaya bedankte hem vanuit de grond van haar hart en zeulde het meisje met zich mee. Maar het was een onmogelijke taak, waardoor de taxichauffeur besloot mee te helpen en het meisje voor Kaya optilde. Samen liepen ze naar de EHBO. Het meisje werd neergelegd en Kaya moest iets van informatie hebben. Want anders zou ze niet zeker zijn dat het meisje in orde was, zou ze weg worden gestuurd. 
Kaya bedankte de taxichauffeur en glipte uit het meisje haar broekzak haar mobiel en portemonnee, waarvan ze de laatste gauw open sloeg en erachter kwam dat het meisje Moora Hamilton heette. Moora...? Nee... toch?
Moora werd direct geholpen en Kaya werden een aantal vragen gesteld. Kaya wist nergens echt goed antwoord op, maar maakte duidelijk dat Moora haar stiefzusje was en dat ze samen uit waren geweest en dat Moora veel te veel gedronken had en dat ze zwanger was en dat Kaya niet had doorgehad hoeveel Moora had gedronken tot het te laat was geweest. Kaya's paniek en Moora's zwangerschap was genoeg reden voor de artsen om gelijk over te gaan tot actie en Kaya nam plaats in de woonkamer.
Zou het dé Moora zijn? Terwijl Kaya met alle spulletjes van Moora in de wachtkamer ging zitten, zag ze dat Moora's mobiel ging. Het was Pasqual. Kaya's ogen werden groot en de paniek in haar hart werd alleen maar erger. Moora... was fucking zwanger, van haar fucking broer... En Pasqual zou zo kapot gaan als hij erachter kwam wat ze gedaan had. Geschokt sloeg Kaya een hand voor haar mond en ze moest voorkomen dat ze ging gillen. Nee! Dit kon niet! Wat had Moora gedaan? Waarom!? Ze dacht aan haar broer, hoe hij zo stellig had gedaan over Moora. Hoe boos hij was geworden toen zij haar zijn neukje had genoemd. Hoe serieus hij altijd in relaties was...
Een zwangerschap was erg, maar dat hij geen keuze erin had... Als Moora op deze manier het kind kwijt wou raken, wist Kaya voor de volle 100% zeker dat Pasqual hier niets vanaf wist. En Moora was ver weg geweest... Kaya ademde diep in en wachtte tot Pasqual stopte met bellen. Toen opende ze Moora's mobiel. Het was niet de eerste keer dat hij had geprobeerd te bellen. Er stonden meer dan 12 gemiste oproepen en een aantal voicemailberichten. Uit nieuwsgierigheid opende Kaya de voicemail en luisterde de berichten af, waarin Pasqual steeds paniekeriger begon te worden. Het eerste bericht was tamelijk rustig. Maar het laatste bericht was haast een hysterisch bericht. Waarom was Moora niet bereikbaar? Was ze veilig? Of ze alsjeblieft iets wou laten weten, want Pasqual maakte zich zorgen.
Bij Kaya begonnen inmiddels de tranen te vloeien. Arme Pasqual, als hij wist wat er aan de hand was zou hij gek worden. Maar ze kon hem niet terugbellen, ze kon hem niet vertellen wat er aan de hand was. Dat moest Moora zelf doen. 
Kaya begon in haar berichtjes te spitten en met het moment dat ze verder in de berichtjes kwam, begon ze zich steeds schuldiger te voelen over hoe ze haar broer had behandeld. In Moora's berichtjes bleek uit hoeveel de jongen om haar gaf. Het waren vaak lieve berichtjes waarin hij haar een goede morgen wenste, zei dat hij ontbijt had gemaakt en dat het klaar stond. Dat hij hoopte dat het niet koud was.
Dat hij haar kleding had gewassen. Of dat hij een verrassing voor haar had. Zoveel lieve berichtjes. Maar het waren niet de enige berichtjes die ze las. Soms ging het over haar. Hoe Pasqual haar miste, dat Moora hem gerust probeerde te stellen dat het wel goed zou komen. Dat Kaya veranderd was. Dat Kaya -
Haar zachte huilen werd een geschok met haar lichaam. Haar hele lichaam schudde en ze was niet te kalmeren. Toen er een verpleegster bezorgd naar haar toe kwam snikte ze dat ze zo bezorgd was om haar zusje. En nee er was niemand anders die ze konden bereiken. 
Na wat uren leek te duren was Moora klaar uit de behandelkamer en was Moora's maag leeggepompt. Kaya mocht naar haar toe en Kaya ging direct aan haar bed zitten. Ze hoorde het verhaal aan, dat ze hoopte dat het kind gered was maar dat ze niet konden zeggen hoe het verloop nu zou zijn. Dat ze alleen maar op het beste konden hopen. En dat Moora geluk had dat Kaya er was. Gelukkig gingen de artsen na enige tijd weg waardoor Kaya bij Moora kon zitten zonder te hoeven praten.
Want hoe ging Kaya 1) zeggen wie ze was zonder absoluut gehaat te worden en 2) ervoor zorgen dat Moora naar Pasqual toe ging? Want dat moest. Kostte wat het kost.

40Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 2 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. di jan 26, 2016 4:41 pm

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Alles vanaf de taxi was één zwart gat geweest. Hoewel, ze had mensen horen praten, heel ver van haar af, maar ze was te hard weg om wel degelijk te beseffen wat er aan de hand was. Het was alsof haar geest ergens anders rondzwierf, los van haar lichaam. En plots, plots was er weer niets meer.
Het regelmatig gepiep van de machines was het eerste dat tot haar doordrong. Toen ze zich probeerde te bewegen, kon dat niet. Het was alsof haar lichaam kapot was, afgemat van een zware marathon. Traag opende ze haar ogen. Het duurde even voor haar dubbel zicht de realiteit één maakte. Een meisje met donkerbruine haren en donkere Pasqualogen zat naar haar te kijken. Moora fronste en draaide haar hoofd recht, zodat ze wat rond kon kijken. Verder dan naar het plafond, de muur en het meisje staren, kwam ze niet. Dus richtte ze zich weer op het meisje. "Je ogen... -" klonk het verward, maar vooral hees uit haar mond. Die voelde verschrikkelijk droog aan. Haar ogen deden haar denken aan Pasqual en het bracht haar terug naar het moment waarop ze het onbekende meisje voor het eerst zag. Vlagen van herinneringen kwamen terug en Moora's gedachten verliepen heel anders dan eerst. "Jij.", bracht ze uit terwijl ze het meisje goed bekeeek. "Je hebt me gered." Haar hand gleed onwillekeurig naar haar buik. "Ons."
Haar ogen werden groot en ze keek naar beneden, naar haar buik, en weer naar het meisje. "Wat heb ik gedaan?! Is het -" Ze voelde een ongekende emotionele pijn door zich heengaan. "Het is dood.", concludeerde ze. Tranen sprongen in haar ogen en haar wangen werden rood. "Ik ben een moordenaar."
Ze liet niets of niemand haar onderbreken. "Maar je moet het begrijpen - ik zou het nooit hebben kunnen opvoeden. Ik kan zoiets niet, ik ben zo'n mislukkeling. Ik ben géén monster, ik ben zo, zo bang. Hij mag het niet weten, hij mag het niet weten!", Moora keek het onbekende meisje wanhopig aan en haar hand greep de bedrand vast. "Ik verdien geen kind.", tranen rolden over haar wangen en ze greep haar onderbuik vast. "Ik verdien dit niet!" Haar ademhaling versnelde en ze beet hard op haar onderlip.
"Maar ik weet wat je denkt: ik kan die beslissing niet alleen maken. Maar geloof me, dit is de béste beslissing", kraamde ze uit, terwijl uiteindelijk even zweeg en haar hoofd schudde.
"Ik dacht echt dat ik opgelucht zou zijn. Maar dit doet zo'n pijn. Ik heb een kind vermoord, en niet enkel het mijne." Ze keek het meisje aan en zocht steun in haar blik, steun waarvan ze niet dacht dat ze die van iemand zou krijgen. Wat had ze gedaan? Er was geen weg meer terug. "Ik denk niet dat ik nog in HorseHome zal blijven. Ik verdien dit niet."

41Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 2 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. di jan 26, 2016 5:34 pm

Kaya Scodelario

Kaya Scodelario

Moora werd wakker en Kaya duwde haar eigen tranen weg. Ze rechtte haar rug en keek Moora strak aan. Luisterde naar wat ze te zeggen had. Eerst de opmerking over haar ogen, waar Kaya niet zeker was wat ze bedoelde. Was het misschien omdat haar ogen puffy waren? Of herkende ze haar ogen? Omdat Kaya's ogen ontzettend op die van Pasqual leken?
Moora bedankte haar voor dat ze hun gered had en Kaya glimlachte trillerig. Geen probleem. Zeker nu ze wist dat het Moora was. Pasqual kon haar dankbaar zijn. Denken aan Pasqual was pijnlijk en het liefste had ze haar broer gebeld, sorry gezegd voor alles, maar het was alsof ze te ver van hem af stond. Hij mocht niet weten wat ze voelde, mocht niet weten door welke hel ze was geweest. Hij zou het allemaal zichzelf verwijten en hij zou er niet mee kunnen leven.
Kaya sloeg haar armen om zichzelf heen, luisterde ietwat afwezig naar Moora. Luisterde naar Moora's angst dat ze het kwijt was, het feit dat ze zeker wist dat ze het kwijt was. Moora zei dat ze het nooit zou kunnen opvoeden, wat maakte dat Kaya opkeek. Moora zou nooit alleen hierin staan. Pasqual zou hoogst waarschijnlijk de beste vader voor het kind zijn. Pasqual zou nooit accepteren dat het kind dood zou zijn gegaan. Pasqual zou zo gebroken zijn als hij wist wat ze gedaan had. Kaya verbrak het oogcontact, staarde naar de vloer. Haast alsof zij dit allemaal had gedaan, alsof het haar schuld was. 
Moora wou niet dat hij het wist en Kaya voelde hoe het was, hoe het was om iets voor iemand verborgen te houden waar je van hield. Het voelde zo eenzaam... Zo ontzettend eenzaam. Kaya keek naar Moora en schudde haar hoofd. Moest Kaya nu aan Pasqual denken? Haar broer die constant aan haar bleef denken en die zich schuldig en rot voelde over hoe zij er nu aan toe was? Of moest Kaya aan Moora denken, die nu iemand nodig had die haar steunde? Natuurlijk ging Kaya's voorkeur naar haar broer uit. Maar stel dat het dood was. Stel dat het echt niet meer leefde. Moest Pasqual dit dan echt weten? 
Aan de ene kant wel. Pasqual moest weten wat Moora gedaan had. Maar aan de andere kant, het zou hem zoveel pijn doen...
Kaya nam zichzelf steviger in een omhelzing vast. Het deed zeer om te voelen dat Pasqual weer iets naars boven het hoofd hing. Een zwangerschap zou hij wel overleven, maar het feit dat dit was gebeurd... Het was ... Kaya keek naar Moora en kon niet voorkomen dat er een traan langs haar ooghoek druppelde.
Moora zei dat ze niet in HorseHome wou blijven. Kaya wist niet wat ze erop moest antwoorden. Pasqual hield van het meisje maar dit zou... dit zou zo pijnlijk voor hem zijn. Dit verdiende hij niet. Misselijk keek Kaya haar aan.
Ze wou iets zeggen. Wou beginnen over Pasqual, maar wat ze ook ging zeggen, het kwam erop neer dat Moora Pasqual gekwetst zou hebben. Op de meest erge manier mogelijk. Moora had hiermee iets gedaan waarmee ze Pasquals hart kon breken.
Kaya keek Moora verdrietig aan.
"Weet je wie ik ben?" fluisterde ze. "Weet je wat je hebt gedaan?" Kaya wou boos worden maar ze kon niets anders doen dan huilen, omdat ze voelde dat ze het zelf net zo erg verpest had. Omdat ze realiseerde dat ze haar broer had weggeduwd terwijl hij haar nodig had. Dat hij nog steeds, ondanks alles, zo'n enorme waarde aan alles hechtte wat ze zei.
"Hoe kun je," fluisterde Kaya. "Ik heb het recht niet, ik ben net zo erg, maar weet je wat je hebt gedaan?" Kaya's stem werd harder, scheller. "Besef je wel wat dit met Pasqual doet? Met jullie relatie?!" Kaya beefde.
"Hij heeft genoeg shit meegemaakt..." Kaya schudde haar hoofd, trok haar armen steviger om zichzelf heen. "Dit zou hem pijn doen. Hem dit niet vertellen breekt jou en jullie relatie, hem dit wel vertellen breekt hem maar kan jullie relatie redden." Kaya probeerde de tranen terug te dwingen.
"Hij geeft om je, Moora. Ik zie het in alles wat hij doet, wat hij zegt." En nog ben ik zo'n bitch die erover zeurt. Die het afkeurt, omdat hij wel heeft wat ik niet durf te hebben. 
"Je moet hem dit vertellen, anders raak je hem kwijt. Hij zal vast en zeker verdrietig zijn, maar als je hem uitlegt hoe je je voelde en waarom je het deed. Dat je bang was... Maar kies voor hem en niet voor jezelf. Hij moet altijd voor anderen kiezen. Laat er alsjeblieft eens voor hem gekozen worden."

42Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 2 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. di jan 26, 2016 6:12 pm

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Moora's hart deed pijn. Hard. Ze voelde een zware krop in haar keel en de tranen bleven maar komen toen ze eenmaal stil was gevallen en niets meer zei. Tot ze het meisje hoorde fluisteren. Het onbekende meisje huilde zelf nogal hard. Wie ze was? Moora kneep haar ogen fronsend tot spleetjes. Die ogen toch - Pasqual? "Kaya?", fluisterde ze ongelovig, maar ze had geen tijd om erbij stil te blijven staan. Wat ze had gedaan? Moora's handen grepen zich vast aan de rand van haar bed en ze klemde haar kaken op elkaar. Hoe ze kon? Wat ze had gedaan? Moora wilde haar handen op haar oren duwen en schreeuwen zodat ze het niet zou horen. In plaats daarvan, begon ze, luid snikkend, te huilen. Wat dit met Pasqual deed, met hun relatie?
Ze had het zo, zo erg verpest.
"Pasqual", fluisterde ze zachtjes, haar stem schuurde toen ze dit zei en haar mond werd gesnoerd door opnieuw Kaya's stem. Moora aanhoorde gedwee. Kaya was haar geweten en alles, alles wat het meisje zei, was waar.
Ze wilde Pasqual niet breken. Ze wilde het niet vertellen. Als hij niets wist, zou hij geen pijn voelen. Dan hoefde zij alleen maar de pijn te dragen. Maar of ze dat kon? Of ze dat kon hebben? Zo'n gigantisch geheim, zo'n grote donderwolk boven het hoofd hebben hangen, zo'n grote last op haar schouders?
Hij gaf om haar volgens Kaya en dat deed haar enkel nog erger huilen. Dat wist ze. En zij zóveel om hem. Zóveel. Zóveel, dat ze hem zoiets als dit aandeed. Ze was een kreng, een monster. Kaya had gelijk.
Ze moest hem dit vertellen, anders raakte ze hem kwijt.
Moora keek Kaya doordringend aan. "Waarom zou je dit zeggen? Waarom heb je me überhaupt gered? Waarom ben je nog hier als je weet wie ik ben? Wat geef jij daar om? Jij wilt niets liever dan dat Pasqual en ik uit elkaar zouden gaan." Ze slikte even. "Ik ben maar 'zijn neukje', niet?" Ze schudde traag haar hoofd. "En jij, jij dan. Je weet niet eens hoeveel Pasqual van je houdt. Hij is er kapot van dat je zo tegen hem doet." Moora beet op de binnenkant van haar wang. "Maar goed - terug naar slechte, slechte Moora. Die het toekomstig kind van je broer doodde uit angst om een slechte moeder te zijn. Een kortzichtig neukje.", ze richtte haar blik naar het plafond.
"Maar je hebt gelijk. Niet alleen over hoe je over me dacht - Pasqual is inderdaad veel te hoog gegrepen voor me, maar ook over hoe je over dit denkt. Pasqual moet dit weten. Hij zal me niet vergeven, maar dat maakt het afscheid -", ze slikte, de tranen rolden weer ongestoord over haar wangen. "Dat maakt het afscheid makkelijker voor hem. Kan je hem alsjeblieft voor me bellen?"
Moora draaide haar gezicht naar de muur en probeerde haar huilbui in te houden tot wanneer Kaya de kamer uit zou zijn. Of Kaya terug zou komen, wist ze niet. Moora was hard geweest. Kaya ook, maar Moora had vuil gereageerd. Ze wilde Kaya terug raken. Niet de juiste manier van verwerken en je schuld accepteren, maar zou Moora dat ooit op een juiste manier kunnen?

43Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 2 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. di jan 26, 2016 6:29 pm

Kaya Scodelario

Kaya Scodelario

Kaya keek haar slechts aan toen ze die woorden uitsprak. De woorden die Kaya ooit had gebruikt om Pasqual van haar af te helpen, de woorden waar Pasqual boos om was geworden. De woorden die ze nu terugkreeg. Kaya haalde diep adem. Wat moest ze in godsnaam doen om het meisje duidelijk te maken dat wat ze zei, voor Pasqual was. Dat ze -
Ja, waarom had ze Moora gered? Had ze het niet gedaan als ze had geweten dát het om Moora ging? Misschien had ze juist dan direct Pasqual gebeld. Of niet? Wat zou ze hebben gedaan als ze vanaf begin had geweten dat het Moora was? Ze zou alsnog hebben geholpen. En haar alsnog naar het ziekenhuis hebben geloodst. Het mocht dan niet uit alle acties van Kaya blijken, maar ze gaf om haar grote broer. 
"Ik weet niet waarom ik je gered hebt," stamelde Kaya. "Misschien omdat ik een eenzaam meisje zag die zonder vrienden haar maag uit haar lijf stond te kotsen? Omdat ik zelf -" Nee. Niet op jezelf betrekken.
"Omdat ik niet altijd een bitch ben misschien? " Haar opmerking over dat Kaya wou dat Moora en Pasqual uit elkaar ging maakte dat ze even haar schouders ophaalde.
"Ja, dat wou ik toen ook ja. Maar... ik weet niet maar tien voicemailberichten denk ik daar anders over. Hij klonk panisch." Ze keek Moora scherp aan.
"Maar blijkt dat ik gelijk had. Als je niet zijn neukje was geweest, was je nu ook niet zwanger." Zo. Fuck her.
Kaya stond op het punt om een zeer vinnige opmerking te maken naar Moora toen ze zei dat ze een kortzichtig neukje was en dat ze het kind van haar broer had vermoord. Ja. Well done, bitch. Nu tevreden met jezelf? Maar ze zei het niet. Want zwanger betekende wel dat Kaya haar hele leven aan Moora vast zou zitten. Het kind zou namelijk, mocht het nog leven en de arts had het erover dat die kans gewoon aanwezig was, Kaya's nichtje of neefje worden. En hoewel Kaya absoluut niet weg was van Moora - Moora was best wel een bitch om eerlijk te zijn - was het toch het kind van Pasqual. En nou ja. Misschien kon ze het zo goedmaken met haar broer.
"Pasqual is te hoog gegrepen voor iedereen," vond Kaya. "Niemand is goed genoeg, begrijp je het dan niet? Ik weet niet hoor, maar eerst verlaat een meisje hem terwijl hij haar zo hard nodig had. Vervolgens heeft hij er eentje die hem pijn doet. En dan heeft hij er een die zelfmoord probeert te plegen. Ja wat denk je zelf? Dat ik sta te juichen om zijn vriendinnetjes? Elk vriendinnetje lijkt een hele hoop shit met zich mee te brengen." Ze sloeg haar armen over elkaar, keek woest naar Moora.
"En nu dit. Een vriendinnetje die zichzelf een miskraam probeert te drinken." Godverdomme. Kaya probeerde zichzelf kalm te houden.
"Je hebt nu een keuze, Moora," gromde ze zachtjes. "Of je houdt je mond over me en je accepteert mijn hulp, of je zoekt het maar uit en ik zweer het je, dan zeg ik alles tegen Pasqual. Krijgt hij alles te horen. En dan niet de fraaie versie, nee." Kaya's ogen leken te branden. Moora moest nu stoppen met dit soort dingen te zeggen anders was ze echt de sigaar.
Of ze Pasqual ging bellen.
"Maak je een grapje? Jouw vuile klusjes opknappen? Hem die pijn aandoen? Rot een eind op. Doe het lekker zelf."

44Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 2 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. di jan 26, 2016 6:55 pm

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Een eenzaam, vriendloos meisje dat haar maag uit haar lijf stond te kotsen? Moora beet hard op haar tanden. Als ze alleen was, dan was dat by choice, maar natuurlijk wist Kaya dat niet. Niet altijd een bitch? Blijkbaar. Blijkbaar was er toch één stukje gevoel in Kaya aanwezig. Een stukje wat Moora liever niet gevonden had. Ze wist niet of ze liever nu bewusteloos op de wc had willen liggen, of hier, bij een razende Kaya, zusje van Pasqual, tante van het dode kind in haar buik. Dood.
Pasqual klonk panisch? Hoe kon - oh, natuurlijk! De angst verscheen in haar ogen. Ze herinnerde zich niet dat ze tijdens haar impulsieve avontuur ook maar iéts aan Pasqual had laten weten. Hij moest in alle staten zijn.
Kaya ging door en Moora probeerde haar aandacht erbij te houden. Bleek dat ze gelijk had? "Well thank you.", reageerde Moora gelaten. Ze besloot niet te veel in te gaan op wat het meisje zei. Ze probeerde haar uit haar hok te lokken, geloofde Moora.
Het ging weer over Pasqual. Dat hij te hoog gegrepen was voor iedereen. Moora keek Kaya aan tijdens haar redevoering over Pasquals vriendinnetjes. She was right. En nu, nu Moora. Iemand die zichzelf een miskraam probeert te drinken. Gekwetst keek het meisje Kaya aan, om vervolgens haar blik naar de muur te richten. Kaya dreigde. Om alles te gaan zeggen aan Pasqual. En er een gepeperde versie van te maken. Moora had gelaten haar schouders opgehaald.
Misschien was het beter zo. Pasqual moest iemand zoeken die hem geen problemen bezorgde. Iemand normaal. Iemand goed. Iemand tegenovergesteld aan haar. Simpel. Gemakkelijk. Zorgeloos.
Ze was niet zwanger meer. Het vruchje was dood. Er was geen reden om hier nog te blijven. Om bij Pasqual te blijven. Ze moest hem laten, hem met rust laten - hem zijn geluk te laten vinden. Want Kaya had gelijk. "Je hebt gelijk." mompelde Moora terwijl ze haar hoofd weer naar Kaya draaide. Het was moeilijk om goed in haar ogen te kijken - het deed haar teveel aan hem denken. "Je hebt gelijk. Ik ben gewoon een ander verschrikkelijk vriendinnetje voor hem, en dat is het laatste wat hij verdient."
Dit was alles behalve zelfmedelijden. Haar handen vouwden zich om haar onderbuik heen. "Je mag het hem vertellen. Doe maar. Op de manier waarop jij het wil. Maakt me al niet meer uit. Hij verdient beter, dus hij kan maar beter een heel flinke afkeer van me krijgen. Dan kan hij me snel loslaten. Het zou beter zijn." Ze probeerde goedbedoeld naar Kaya te glimlachen, tranen in haar ogen.
"En Kaya, het spijt me dat we elkaar in deze omstandigheden hebben moeten ontmoeten. Ik ben mezelf niet." Ze haalde diep adem. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. "Ik keek er zelfs naar uit om je te ontmoeten - ik dacht ooit zelfs te proberen je zover te kunnen krijgen om weer normaal tegen Pasqual te gaan doen, omdat dat hetgene is wat hij het liefst wilt. Met heel zijn hart. He loves you so, so much." Kort knikte ze om haar woorden kracht bij te zetten.
"Ik zal hem laten weten dat ik in orde ben, maar dat ik HorseHome verlaat."

45Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 2 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. di jan 26, 2016 8:37 pm

Kaya Scodelario

Kaya Scodelario

Het laatste wat ze zei maakte dat Kaya onwillekeurig in elkaar kroop. Ze wou niet dat Moora verdween. Moora maakte Pasqual gelukkig, Moora had zelfs een poging gedaan hem nog gelukkiger te maken met -
"Ik -" Ze schudde haar hoofd.
"Goed." Toen glimlachte ze bibberig terug naar Moora. Liep eerst naar haar toe.
"Weet je, we gaan dit samen doen. Oké? We sporen allebei niet. Laten we... Nou ja. Je weet wel. We houden allebei van hem, ja?" Ze kon het Pasqual niet aandoen om nu Moora weg te duwen. Pasqual zou gebroken zijn, als hij niet eens de kans had om ook maar iets te doen. 
"Je kan niet opgeven. Eerst moet je kijken wat hij zegt. Maar alsjeblieft ga niet weg. Je maakt hem gelukkig. Laten we hem samen gelukkig maken." Kaya omhelsde Moora even, wou haar langer vasthouden dan noodzakelijk. Want ze voelde dat het belangrijk was om dit nu goed te doen. Als zij haar broer terug wou, moest zij dit niet verpesten. Als Moora nu weg zou gaan, zou het haar schuld zijn, gegarandeerd. 
"Ik ga hem bellen, denk jij maar na over wat je zegt. Als je maar niet weg gaat." Kaya liep naar de gang toe, keek nog een keer streng naar Moora en sloot toen de deur. Ze haalde diep adem. Wat de fuck ging ze zeggen?
Ze tikte Pasqual zijn nummer in, liet hem overgaan. Vrijwel direct nam hij op.
"Kaya?" Zijn stem klonk vernietigend. "Het komt niet uit, ik wacht op een belletje." Paniek. 
"Ik ben het belletje," mompelde Kaya zachtjes. "Moora is hier, bij mij."
"Wat doet Moora bij jou?" Waarom klonk Pasqual zo ontzettend boos?
"Nou eh, we zijn elkaar tegen gekomen tijdens -" Nee, niets zeggen. "We zijn elkaar tegengekomen. En ze heeft je hulp nodig. Eh, beloof me dat je rustig doet. Ze ligt in het ziekenhuis en -"
"Ze ligt - Waarom? Wat is er aan de hand?!" Van paniek schoot zijn stem een octaaf omhoog.
"Geen zorgen, ze is oké. Soort van. Geen levensgevaar, geen zelfmoord." Flauwe grap.
"Kaya, wat is er aan de hand, waarom ligt Moora in het ziekenhuis?" klonk het nu boos.
"Pasqual, dat is - Kom gewoon. Ik -"
"Ik wil dat je me nu vertelt waarom ze in het ziekenhuis ligt. En waarom ze niet opneemt." Zijn stem klonk hard en boos.
"Omdat ze iets stoms gedaan heeft oké? Iets wat ik je niet over de telefoon ga zeggen. En ze heeft er spijt van. Dus verdomme oké, als je haar spreekt, wees niet zo hard tegen haar want ze heeft het er al moeilijk genoeg mee." Met die woorden hing ze op en ze moest zichzelf kalmeren. Shit. Dat was niet zo voorspoedig gegaan als ze had gehoopt.
Verhit liep ze dan ook terug naar waar Moora lag.
"Hij komt eraan," mompelde ze. "Ik heb mijn best gedaan..."

46Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 2 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. di jan 26, 2016 9:01 pm

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Haar woorden leken op de één of andere manier hun effect te hebben gehad. Kaya's uitdrukking veranderde en voor ze het wist, kwam ze naar Moora toe. Ze zouden dit samen doen, ze waren samen gek. Hielden allebei van hem. Dus Kaya hield van hem? Natuurlijk - maar waarom behandelde ze hem dan op die manier?
Ze mocht niet opgeven en ze moest kijken wat hij zei. Ze mocht niet weggaan en maakte hem gelukkig. Moora glimlachte waterig en haar tranen leken maar niet weg te gaan. "Ja, dat moeten we doen." Kaya omhelsde haar en Moora ontving de knuffel met open armen. Ze sloot haar ogen even en haalde diep adem. Kaya liet haar weer los en zei dat zij hem ging bellen. Als ze maar niet wegging. "Oh, ik loop niet weg hoor", mompelde ze terwijl ze naar de bakster keek die nog verbonden vas met haar bovenhand.
Verdomme, nu ging Pasqual komen. Hoe moest ze dit over haar lippen krijgen? Hoe moest ze hem overtuigen dat wat ze gisteren deed, perfect logisch leek? Hoe kon ze hem vertellen dat ze er nu zóveel spijt van had? Dat het dood was. Want zo had ze het immers begrepen. Dat het geen schijn van kans had gemaakt en dat het weg was. Daarom lagen de zorgen nu niet bij het wel of niet houden van het kind - het was dood. Dood. Moora's hart deed onbeschrijfelijk veel pijn toen ze eraan dacht. Onverklaarbaar vond ze het. Blijkbaar had ze dus wel een moederhart, maar gewoon niet de capaciteiten om een verantwoordelijke, stabiele moeder te kunnen zijn voor het kind.
Maar wat - hoe ging ze het uitleggen? Wat zou ze zeggen? Wat zou Pasqual zeggen? Hij zou haar haten. Oh God, hij zou haar zó erg haten. Het leek alsof haar hart bij elkaar werd geknepen terwijl ze daar zo lag en ze probeerde de pijn weg te duwen.  Maar Kaya had gelijk: ze was hem een uitleg verschuldigd. Als zou de echte Moora, dit verzwegen hebben.
Wat was het lief van Kaya om hem te bellen en naar hier te laten komen - maar oh, oh wat was Moora verschrikkelijk zenuwachtig. Ze probeerde haar tranen weg te krijgen, maar die leken maar te blijven komen. Al snel was het meisje weer binnen. Ze zag er gespannen uit. Dat ging dus niet zo heel erg goed. Maar hij kwam eraan.
Kaya kwam weer bij haar staan en Moora voelde oprechte, gedeelde pijn met het meisje.
Moora greep Kaya's pols vast. Stevig, maar niet pijnlijk. "Kaya, ik belóóf het je." Ze keek het meisje doordringend aan. "Je hebt wat tegoed van me. Ik wil ervoor zorgen dat jullie weer samen komen. Al is het 't laatste wat ik doe. En al wil Pasqual me zo misschien nooit meer zien." Zwoor ze aan Kaya. Voor ze verder kon praten, werd er haastig op de deur geklopt. Ze loste Kaya's pols en keek bang naar de deur.

47Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 2 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. di jan 26, 2016 9:17 pm

Pasqual Scodelario

Pasqual Scodelario

Met het feit dat Kaya belde had hij pittig gepikeerd gereageerd. Misschien niet terecht, maar de laatste keer dat ze elkaar gesproken hadden had ze lelijk gedaan over Moora en Moora was nergens te bekennen. Pasqual had de hele avond bezorgd aan zijn telefoon gehangen, mensen gebeld die hij kende, of ze Moora hadden gezien, maar niemand had haar gezien en niemand kon hem vertellen waar ze was. Het belletje van Kaya was op een verkeerd moment gekomen, Pasqual had geen oog dicht gedaan en hij was gepikeerd en geïrriteerd, maar vooral bezorgd. En Kaya was de afgelopen tijd nogal vervelend.
Kaya was brenger van slecht nieuws. Moora bleek in het ziekenhuis te liggen en Pasqual was er vrij zeker van dat hij elk ziekenhuis had gehad, maar misschien was er toen niets aan de hand geweest. Kaya wou hem niet vertellen waarom ze in het ziekenhuis lag, iets wat hem alleen maar bezorgder had gemaakt en het maakte dat hij in een razend tempo zich naar het ziekenhuis had gehaast. Hij had bij de receptie gevraagd waar Moora lag en toen was hij er. Was hij bij haar en hij was bang. Bang voor wat hij horen zou. 
Hij klopte op de deur, nerveus, maar godseblij dat Moora leefde, waarna Kaya open deed.
"Hoi," sprak ze, haar ogen stonden wanhopig en angstig. Pasqual keek haar boos aan en haastte zich toen naar Moora. 
"Moora, lieverd, wat heb je," sprak hij ongerust terwijl hij haar hand vast nam. Met zijn vrije hand streek hij haar over haar haren en met zijn hand waarmee hij de hare vast hield, streek hij met zijn duim over de bovenkant van haar hand. 
Kaya verplaatste zich, vouwde haar armen over elkaar en keek met een angstig gezicht naar Moora. Pasqual had het niet door, maar Kaya mimede 'succes' naar haar. En bleef staan. Maakte met dat gebaar duidelijk dat ze niet weg ging en dat ze Moora zou helpen. Ze was niet aardig tegen het meisje geweest, maar nou ja. Ze waren nu praktisch familie. Of nee, ze waren nu familie.
"Kaya wou niet zeggen wat er aan de hand was," sprak Pasqual met onderliggende frustratie. "En ik snap niet wat ze hier doet. Waarom heb je niets van je laten horen?" Zorgen lagen op zijn gezicht, net als diepe wallen van een avondje niet slapen. Het had de jongen geen goed gedaan en hij was een wandelend wrak, maar hij was zo opgelucht om Moora levend te zien.
"Ik ben blij dat je in ieder geval nog leeft," sprak hij met een flauwe glimlach. "Maar hoe ben je hier dan toch terecht gekomen?"

48Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 2 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. di jan 26, 2016 9:33 pm

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Kaya deed de deur open en Moora was enorm gespannen. Pasqual liep Kaya voorbij en kwam naar haar toegerend. Het was vreemd, maar toen ze hem zag, voelde ze opluchting. En liefde. Hij was er, voor haar. Hij was er gewoon. Echter kwam dit alles met een extreem zure nasmaak. Hij nam haar hand vast en Moora voelde zich vol stress zitten. Ze zei niets.
Ze sloot haar ogen toen hij door haar haren streelde en hoe lief hij was. Ze genoot ervan, voor zolang het nog kon duren.
Aarzelend zocht ze naar de juiste woorden, keek richting Kaya. Die leek haar wel te steunen en gaf haar een duwtje in de rug. Pasqual legde uit dat Kaya niet wilde zeggen wat er aan de hand was. En dat hij niet snapte wat ze hier deed. Moora beet op de binnenkant van haar wang, tot bloedens toe. Hij was blij dat ze nog leefde. Ja. Zij wel. Zij wel...
"Wel, eh.", haar stem trilde en ze keek kort naar Kaya, alsof die haar de juiste woorden kon bezorgen. Toch was het iets wat ze zelf moest doen. Ze probeerde Pasquals blik te zoeken en haalde diep adem. "Ik snap het als je me gaat haten. Maar weet alsjeblieft dat ik écht niet wist wat ik deed en dat ik er verschrikkelijk veel spijt van heb.", wanhopig keek ze hem aan en kneep ze even in zijn hand. Daar ging-ie dan. Straight to the point.
"Ik merkte dat ik de laatste dagen nogal vaak misselijk was in de ochtend. En dat ik overtijd was. Reden genoeg om een test te doen, natuurlijk." Ze beet angstvallig op haar lip. "Maar ik durfde die niet samen met jou te nemen - ik wist niet of ik dit allemaal kon en -" Ze probeerde haar stem niet te veel te laten trillen. "Ik ben naar een vriend van me gegaan." Hopend dat Pasqual niet moeilijk ging doen om Keith, ging ze meteen verder. "Ik bleek zwanger.", mompelde ze terwijl ze haar blik van hem afwendde. "En ik reageerde oververhit en impulsief. Ik weet dat ik geen goede moeder kan zijn en ik moest het weghebben."
Ze haalde diep adem en ging verder. "Die vriend was daar niet mee akkoord. En al zeker niet dat ik het jou niet zou vertellen. Maar ik was blind en ik ben het daar afgetrapt. Kreeg een lift naar de stad en -" Moora beet op haar onderlip, zocht meteen hulp bij Kaya, en voelde haar hart in haar keel slaan. "Ik dronk. Veel. Heel veel. Ik wilde het echt wegkrijgen, Pasqual.", mompelde ze stilletjes, maar verstaanbaar genoeg voor hem. "En toen vond Kaya me. We kenden elkaar niet, maar ze bracht me hierheen. Ze heeft m'n leven gered." Haar hand greep vervolgens weer naar haar onderbuik. "Ik heb het verpest, Pasqual. Ik heb alles verpest. En ik wist dat dat op één of andere manier ooit zou gebeuren. Ik verdien je niet. En het gebeurde, maar het is veel erger dan ik me had kunnen inbeelden."
Bang wachtte ze af. Ze zocht steun bij Kaya met haar blik en richtte die dan weer naar Pasqual. Dit kon hij gewoon niet op een gewone manier opnemen. Nooit.

49Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 2 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. di jan 26, 2016 10:00 pm

Pasqual Scodelario

Pasqual Scodelario

Hij probeerde te luisteren, probeerde haar verhaal te volgen. Dat ze er spijt van had. Het klonk ernstig en hij nam haar dan ook serieus. 
Het nieuws dat ze zwanger was kwam als een klap aan. Hij voelde geen vreugde, nog niet, want het was te vroeg. Veel te vroeg. Hij had de ruimte voor een kind, maar hadden ze er de tijd voor? Hoeveel offeringen zouden ze maken? Moora was net gestart met een opleiding, hoe zou het daarmee moeten? Maar ze zouden er wel uitkomen, ze zouden wel wat verzinnen. Wat zou het zijn, een jongen of een meisje? Wilden ze het al weten? Hoe oud was het? 
Het was gewoon.. een creatie van hun tweeën! Het meisje waarvan hij hield! Maar dat betekende dat hij met haar zou trouwen. Niet dat hij dat erg vond, ze zaten namelijk nu hun hele leven aan elkaar vast. Maar nou ja, het was voor iemand die nog nooit een relatie had gehad, best pittig om van niets naar gelijk kinderen te gaan.
Hij had niet gereageerd op haar zwanger zijn, had teveel in gedachte gezeten om er ook maar iets over te kunnen zeggen. Toen ging ze verder, Pasqual nog zwevend achterlatend vanwege het feit dat hij echt voor altijd met haar samen mocht zijn.
Ze zei dat ze geen goede moeder zou zijn en dat ze het weg moest hebben. Pasqual stoorde zich niet echt aan het feit dat ze eerst naar een vriend van -
Wacht. Wie? Kende Pasqual hem? Waarom was ze niet naar hem toegekomen, hadden ze samen bij de test kunnen zijn. Toen kwam de verwarring. Was haar zwangerschap zo'n groot probleem dat ze het hem niet wilde vertellen? Later bleek dit waar. Bleek dat ze zelf al de keuze had gemaakt om het weg te halen. Geschokt keek hij haar aan. Ongelovig keek hij haar aan. Keek hij even naar Kaya, om te hopen dat het niet waar was. Dat Kaya haar niet in die toestand had aangetroffen. Maar het was waar, zag hij aan Kaya's gezicht. Hij sloeg een hand voor zijn trillende mond. Kon het niet geloven. Was dit echt waar? Had Moora zomaar besluit genomen over hun leven? Iets wat van hun tweeën samen was? Zonder hem ook maar iets te zeggen? Ongelovig schudde hij zijn hoofd. 
Hij bleef stil. Probeerde op een rijtje te zetten wat hij had gehoord. Hij zou vader worden maar de moeder had zonder hem besloten het weg te halen. En dat deed pijn. Waarom vertrouwde ze hem niet? Waarom zei ze niets tegen hem? Waarom koos ze er eerst voor om het weg te werken om vervolgens -
"Waarom?" fluisterde hij zachtjes. "Waarom ben je niet naar mij toegekomen?" Dat deed pijn. Dat ze niet eerst naar hem was toegekomen om te zeggen dat er iets mis was, dat ze bang was dat ze zwanger was.
Waarom had ze zelf de keuze genomen om een leven te nemen wat van hun samen was? Wou ze geen leven met hem samen? 
Pasqual stond op, liet Moora's hand los en begon door de kamer heen te ijsberen.
"Ik snap het niet," mompelde hij. "Waarom vertelde je me het niet? Waarom -" Oh god. Het kind.
"Is het kind er nog?" fluisterde hij terwijl de angst bezit over hem nam. Dat ze zoveel gedronken had en daar waarschijnlijk heel beroerd van was, nou ja. Eigen schuld. Had ze maar geen stomme keuzes moeten maken. Hij hield van haar, absoluut, maar dat was gewoon te pijnlijk.
Hij keek naar Kaya die haar blik neersloeg, die eerder van Moora's zwangerschap wist dan hij. Die haar had moeten redden tegen een alcoholvergiftiging. Pasqual schudde ongelovig zijn hoofd.
"Ik kan niet geloven dat je dit gedaan hebt. Alsof ik niet belangrijk ben." Een piep klonk door in zijn stem. Hij wou hier niet langer zijn. Wanhopig gleed zijn blik naar de deur. Kon hij vluchten? Mocht hij vluchten?

50Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 2 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. di jan 26, 2016 10:25 pm

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Zijn geschokte blik deed haar ineen krimpen. Het duurde lang, heel lang zelfs voor hij antwoordde. Waarom ze niet naar hem was gekomen? Ja, dat komt ervan. Dat had ze verwacht - op die moment zelf niet natuurlijk, dat was de paniek die had gesproken. Maar nu - hij had gelijk. En ze zou er niet tegenin gaan. Het meisje had zich klein gemaakt, letterlijk en figuurlijk. Hij loste haar hand en begon heen en weer te lopen in de kamer. Moora staarde naar de grond.
Of het kind er nog was? Nee. Toch? Moora's blik gleed samen met die van Kaya, maar die sloeg haar blik neer. Ze bedacht zich dat ze heel de tijd in de veronderstelling was geweest dat het kind weg was. Dood. Moora keek fronsend op en kon er niet omheen - om Pasquals woorden.
Hij kon niet geloven dat ze dit gedaan had, alsof hij niet belangrijk was. Zijn stem ging door merg en been. "Nee. Nee, Pasqual. Geloof me. Dat mag je niet denken, je bent de belangrijkste persoon in mijn leven! Ik was in paniek, geloof me alsjeblieft. Ik was blind, voor alles. Zie je mij al een moeder zijn? Verantwoordelijk. Stabiel? Ik was echt in paniek, Pasqual. Ik weet dat het niets goedpraat. En ik snap ook dat je me niet meer wil zien maar-" ze sloeg haar blik neer en slikte de pijnlijke krop in haar keel weg. "Ik zag echt geen uitweg." Ze zag zijn blik naar de deur glijden en herkende die. Van alle keren dat zij wegrende. Hij mocht. Ze zou er kapot van zijn, maar hij mocht van haar. Het was misschien zelfs beter voor hem. Tranen rolden weer over haar wangen.
"Je mag rennen, Pasqual. Maar als het iets uithaalt - ik ben er ook kapot van.", gaf ze toe. Haar stem fluisterend, trillend. Haast geschrokken van wat ze aan hem toegaf.  "Ik heb het gedood. Ik zal mijn daden nooit meer kunnen terugdraaien. En ik snap dat je me haat. Ik snap het." Haar blik gleed naar Kaya. Bevestiging zoekend. Had ze wat verkeerd uitgedrukt? Had ze alles goed gezegd zo? Het was hoe ze zich voelde.
Het meisje keek naar beneden. Naar de bakster die aan haar hand zat bevestigd. Wat voelde ze zich een sukkel. Een verschrikkelijk persoon zonder geweten. Een schurk, die zich weer van haar slechte kant had laten zien. Want schurken krijgen, hoe hard ze hun best ook doen om te veranderen, geen happy ending.

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 2 van 4]

Ga naar pagina : Vorige  1, 2, 3, 4  Volgende

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum