Hoe kwaad het eruit kwam dat hij loog. Keith werd bleek. Hij loog niet. Helaas. Dit stond er echt.
"Twee streepjes is toch zwanger?" mompelde hij van zijn stuk gebracht. Ze rukte het ding uit zijn handen en machteloos stond hij naar haar te kijken.
Nu had hij een verkeerde test gekocht. Echt? Hij begon aan zichzelf te twijfelen en ongemakkelijk sloeg hij zijn armen om zichzelf heen. Had hij iets verkeerd gedaan? Was de test verkeerd? Of was ze gewoon zwanger? Zo'n test was toch betrouwbaar? Toch? Hij wist het niet. Zwijgend keek hij naar haar hoe ze ontkende dat die test goed was.
Toen sloeg ze om. Tranen sprongen in haar ogen en ze greep hem vast. Sloeg hem. Niet hard, maar ze raakte hem wel. Hij sloeg zijn armen om haar heen, probeerde haar te sussen.
"Moora, rustig, rustig!" gebood hij haar. "Adem blijven halen. Je leeft nog, er is niemand dood, er gaat niemand dood." Voor Keith was dat belangrijk.
Ze sprak dat hij het weg moest doen en Keith nam haar het staafje af en legde het weg, sloeg zijn armen om haar heen.
"Rustig meis, het komt goed. Het komt allemaal goed." Hij bleef haar over haar hoofd en rug aaien, net zolang tot ze iets gekalmeerd was.
"We komen hier wel uit. We verzinnen wel wat." En dan was nog de vraag, wat ging ze ermee doen? Hij wachtte tot ze kalmer was.
"Wat ga je doen? Ga je het Pasqual vertellen? Ga je het houden?" Hij stelde de vraag waar hij een positief antwoord op wou. Leven was hem veel waard, zeker na het overlijden van zijn ouders was hij het leven extra gaan waarderen.
"Twee streepjes is toch zwanger?" mompelde hij van zijn stuk gebracht. Ze rukte het ding uit zijn handen en machteloos stond hij naar haar te kijken.
Nu had hij een verkeerde test gekocht. Echt? Hij begon aan zichzelf te twijfelen en ongemakkelijk sloeg hij zijn armen om zichzelf heen. Had hij iets verkeerd gedaan? Was de test verkeerd? Of was ze gewoon zwanger? Zo'n test was toch betrouwbaar? Toch? Hij wist het niet. Zwijgend keek hij naar haar hoe ze ontkende dat die test goed was.
Toen sloeg ze om. Tranen sprongen in haar ogen en ze greep hem vast. Sloeg hem. Niet hard, maar ze raakte hem wel. Hij sloeg zijn armen om haar heen, probeerde haar te sussen.
"Moora, rustig, rustig!" gebood hij haar. "Adem blijven halen. Je leeft nog, er is niemand dood, er gaat niemand dood." Voor Keith was dat belangrijk.
Ze sprak dat hij het weg moest doen en Keith nam haar het staafje af en legde het weg, sloeg zijn armen om haar heen.
"Rustig meis, het komt goed. Het komt allemaal goed." Hij bleef haar over haar hoofd en rug aaien, net zolang tot ze iets gekalmeerd was.
"We komen hier wel uit. We verzinnen wel wat." En dan was nog de vraag, wat ging ze ermee doen? Hij wachtte tot ze kalmer was.
"Wat ga je doen? Ga je het Pasqual vertellen? Ga je het houden?" Hij stelde de vraag waar hij een positief antwoord op wou. Leven was hem veel waard, zeker na het overlijden van zijn ouders was hij het leven extra gaan waarderen.