Paradigm Shift
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.
Paradigm Shift

Een RPG die zich centreert rond het leven in een stad waar alles kan gebeuren.


Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

Ain't nobody got time fo' that.

5 plaatsers

Ga naar pagina : Vorige  1, 2, 3, 4  Volgende

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 3 van 4]

51Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 3 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. di jan 26, 2016 11:02 pm

Pasqual Scodelario

Pasqual Scodelario

Hij wist niet of hij wou rennen. Hij hield van Moora maar ze had hem hier pijn mee gedaan. Pijn die hij niet had willen voelen. Pijn waarvan hij niet verwacht had dat Moora hem kon doen. Hij stond verslagen naar haar te kijken. Tot Kaya achter hem ging staan en hem een duwtje gaf. Hij keek naar haar, wierp haar een boze blik toe. "Ga naar haar toe, verdorie,' mompelde ze. "Je houdt van haar anders was je niet zo in paniek gekomen." Haast alsof hij eraan herinnerd moest worden dat hij van haar hield. Maar het was iets wat hij wist... wat eigenlijk het belangrijkste was. 
Pasqual liep naar haar toe.
"Nee, ik ren niet." Hij glimlachte bitter. Hij ging naast haar zitten en nam haar hand weer vast.
"Sorry. Het is gewoon nogal veel. En nou ja, je weet wel." Hij zuchtte trillerig. Beet op zijn lip, keek wanhopig naar Moora. 
"Kan het nog leven?" vroeg hij, waarop Kaya antwoord gaf.
"De dokter kon nog niets zeggen geloof ik, maar -" Pasqual keek naar Kaya, voor het eerst niet zo woedend meer.
"Zou je iemand kunnen roepen?" Kaya knikte en verliet de kamer.
"Ik snap het niet," mompelde hij weer. "Je weet toch dat je altijd bij me terecht kwam? Je weet toch dat je het belangrijkste bent in mijn leven?" Hij streelde haar gezicht.
"Moora, je weet toch dat we het samen op kunnen lossen, samen iets uit kunnen denken?" Hij dacht na. Hij wou niet dat dit tussen hem in kwam maar het deed zeer. Dat ze hem niet vertrouwd had en hij begreep de paniek. Zwanger zijn was niet niets. 
Na even stil te zijng eweest kwam er met Kaya een dokter binnen. Kaya ging zwijgend ergens staan en de dokter nam plaats vooraan het bed.
"Familie?" vroeg hij Pasqual.
"Ze is mijn vriendin," sprak hij. "Leeft het nog?"
"Het is nu nog te vroeg om dat te zeggen. Maar we willen sowieso een vervolgafspraak om te zien hoe het later met Moora  gaat, maar voor nu kunnen we niets zeggen. Het kan alle kanten op. Als Moora nu ineens bloedingen krijgt is het einde verhaal, als de bloedingen uit blijven kan het zijn dat het allemaal in orde is. We hebben namelijk haar maag leeggepompt en nou ja, daarbij is er natuurlijk wat alcohol uitgegaan. Maar mocht het niet verloren zijn mag ze niet meer drinken. Mocht ze het weg willen laten halen moet ze dit echt op een andere wijze doen."
Pasqual was niet gerustgesteld maar het was beter dan te horen dat ze het voorzeker kwijt was.

52Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 3 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. di jan 26, 2016 11:26 pm

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Het was pijnlijk hoe Pasqual naar haar keek. Hoe de twijfel in zijn ogen te lezen viel. Kaya verscheen op het toneel en duwde hem zachtjes richting haar. Ze wist niet wat ze zei, had het niet kunnen horen, maar het hielp. Pasqual liep naar haar toe. Ze hield haar adem in. Hij verklaarde niet te rennen en een kleine last gleed van haar schouder. Hij nam haar hand weer vast. Meteen kneep ze er haastig in, alsof ze hem niet meer wilde lossen. Zo blij was ze, dat hij er was. Het was veel - ze knikte begrijpend en wierp hem een blik vol schuldgevoel toe. Of het nog kon leven? Moora fronste om Kaya's antwoord. "Wacht, wat?" klonk het verwonderd, haast boos terwijl Kaya al uit de kamer zag lopen.
Wat als het nog wél leefde? Opluchting, blijheid en angst bekroop haar. Haar hand greep de zijne harder vast. Dit kon toch niet - de hoeveelheid alcohol die ze op had...
Hij snapte het niet - haar aandacht was weer terug bij hem. Ze knikte om zijn woorden en haalde haar schouders op. Opnieuw sprongen die ellendige tranen in haar ogen terwijl ze hem aankeek. Hij was gebroken. Zijn hand streelde haar gezicht. De teleurstelling in zijn ogen deed haar pijn. Iedereen was steeds teleurgesteld in haar. In haar weglopen. Steeds opnieuw en opnieuw. "Ja - ik weet dat we het samen kunnen oplossen. Maar ik kon niet helder denken." Oplossen. Wat zou hij daarmee bedoelen? De adoptie waar Julie het over had gehad? Het bleef stil, maar Moora wist niet echt wat zeggen, en Pasqual leek ook even na te zitten denken.
De dokter onderbrak de stilte toen hij binnenkwam. Moora keek peilend naar Kaya, maar van haar gezicht was niets af te lezen.
Pasqual liet er geen gras over groeien en vroeg meteen of het nog leefde.
Angstvallig keek Moora naar de dokter. Een vervolgafspraak. Ze zouden nu nog niets met zekerheid weten. Moora wist niet of ze met deze onzekerheid kon leven. Mocht ze het alsnog weg willen moest dat op een andere wijze gebeuren. Het meisje knikte aandachtig, maar twijfelde diep vanbinnen.
"Wanneer moet die vervolgafspraak dan? Mag ik zo dan naar huis, dokter?", vroeg ze - met trillende stem. Ze wilde niets liever dan thuis zijn nu, bij Pasqual. Met Kaya erbij want - want zij hoorde erbij te mogen zijn. Ze had heel wat te danken aan het meisje.
Na het antwoord van de dokter en toen hij weg was gegaan, keek Moora Pasqual weer aan. "Ik heb je zo teleurgesteld. Ik weet ook dat je dit niet zomaar kan vergeten. Dat je het me niet kan vergeven. Maar geloof me alsjeblieft, dat ik als een kip zonder kop rondliep en deed waarin ik het beste ben: rennen. Mijn moeder leerde me dat, ik wil mijn kind niet hetzelfde leren.", sprak ze zachtjes. Harde laatste woorden die de kern waren van haar angst. Dat ze haar kind zou leren weg te rennen. En dat zowel haar moeder als haar kind van haar zouden wegrennen. Of erger, dat zij zelf haar kind in de koude zou laten staan.

53Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 3 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. do jan 28, 2016 3:28 pm

Pasqual Scodelario

Pasqual Scodelario

Moora vroeg wanneer de vervolgafspraak kwam en de dokter dacht even na.
"Dit zou over ongeveer twee weken zijn. En gezien je nu al zo goed aanspreekbaar bent kun je, als we nog even je bloedwaardes getest hebben, naar huis." 
Moora zei dat ze snapte dat Pasqual teleurgesteld in haar was. Pasqual kon het gevoel niet benoemen, het was niet zozeer teleurstelling maar het was iets anders. Het gevoel dat hij buitengesloten werd van een belangrijke zaak in hun levens. Hij wou geen wrok koesteren tegen Moora, wou haar kunnen vertrouwen. Wou geloven dat dit echt het enige was wat ze deed. Hij wou haar begrijpen maar hij kon het niet. Waarom zou ze iets weghalen, iets weg proberen te halen, wat van hun tweeën was? Wat ze samen gecreëerd hadden. Zei het als ongelukje. 
"We komen er wel uit," besloot hij. "Geef me even." Hij glimlachte naar haar. 
"Ik ga niet rennen. Want zo ben ik niet." De jongen legde zijn hand op haar wang. 
"En geloof me, ons kind leert ook niet te rennen voor problemen." Kaya gniffelde even.
"Nee, jouw kind leert hoogst waarschijnlijk de meest kutte keuzes te maken in het leven, Pasqual." Hij keek haar even scherp aan.
"Je kiest altijd verkeerde vriendinnetjes. Misschien moet je je kind maar leren dat relaties slecht zijn, dat voorkomt die slechte keuzes." Kaya glimlachte en klonk niet snauwerig toen ze dit zei, waardoor Pasqual niet boos op haar werd. Hij wou zelf een opmerking terug maken, dat hij niet de enige was die slechte keuzes in relaties maakte, maar het was gewoon te grof, te vers. 
Na een tijd kwam de dokter weer terug, kondigde aan dat Moora naar huis mocht. Dat haar waardes goed was maar dat ze zich vermoedelijk nog wel even beroerd zou voelen. En dat ze even rustig aan met voedsel moesten doen. Dit laatste was geen probleem. Pasqual deed altijd voorzichtig met het voedsel sinds die ene keer dat Moora over haar nekw as gegaan door het overeten van zichzelf. Dus ja, kalm aan doen met eten was iets waar Pasqual inmiddels zeer bewust mee bezig was. Dat hij zelf nog grote porties nam, betekende niet dat Moora deze grote porties nam.
"Ik moet Jayden even bellen," zei Kaya op een gegeven moment, waarna ze de kamer verliet en Pasqual achterliet met Moora. Moora had haar kleding van de vorige dag weer teruggekregen en kon zich nu aankleden.
"Ik weet niet wat we moeten doen," vond Pasqual. "Behalve het afwachten van de uitslag over twee weken. Wil je het echt weghebben?" Zijn gezichtsuitdrukking stond angstig. Haast gekwetst. 
"Ik bedoel... nou ja, het is ons kind... en nou ja, ik weet niet... ik zou het een kans willen geven. Het is van jou... van mij... Dat is toch geweldig?"

54Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 3 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. do jan 28, 2016 4:29 pm

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Ze kon naar huis van zodra haar bloedwaardes getest waren. Moora knikte begrijpend. Over twee weken een vervolgafspraak. Het boezemde haar angst in. Angst voor wat komen zou. Angst om haar angst te trotseren en in te schikken met wat Pasqual waarschijnlijk wilde – want dat wist ze maar al te goed, als ze hem kende.
Ze moest hem tijd geven. Iets wat pijn deed toen hij het zei. Iets wat bevestigde dat ze echt iets gruwelijks had ondernomen. Iets wat haar vanbinnen in duizend stukjes brak, en waarschijnlijk nog meer schade had aangericht bij hem. Het schuldgevoel overkwam haar en een sombere, diep trieste blik verscheen in haar ogen.
Hij zou niet rennen. Ze glimlachte waterig. Ook hun kind niet.
Vervolgens was Kaya’s opmerking niet wat Moora gehoopt was. Haar blik gleed naar haar schoonzus – ja toch? En automatisch sloeg ze die weer neer. Ja, Pasqual koos de verkeerde vriendinnetjes. Nogmaals die pijn, nogmaals het gevoel dat ze een teleurstelling was voor iedereen. Want was dat niet zo dan? Pasqual had het verkeerde vriendinnetje, haar moeder een verkeerde dochter. Haar kind, de verkeerde moeder. Story of her life. Ze was verkeerd: of ze nu de Moora was die ze nu was, of de Moora die ze toen was. Ze leek er maar niet vanaf te komen.
Somber bleef ze voor zich uit staren, tot de dokter weer terug kwam en meldde dat het goed was, dat ze naar huis mocht. Beroerd voelde ze zich, ja. Maar ze wist niet of het door de alcohol en het leegpompen kwam, of door haar mentale toestand op dit moment. Graag wilde ze gewoon wegkruipen in een donker hol en er nooit meer uitkomen. Opgescheept met zichzelf.
Kaya verliet de kamer om Jayden te bellen, haar vriend, had Pasqual haar verteld.
Terwijl Moora recht ging zitten en zich aankleedde, begon Pasqual erover. Moora wou dat ze het onderwerp gewoon kon weggooien, dat ze er niet over hoefde te spreken, de confrontatie niet hoefde aan te gaan. Maar Pasqual was ambitieus.
Niet weten wat ze moesten doen. Ze wilde hem uit haar gedachten buitensluiten – graag, heel graag zelfs – maar haar schuldgevoel zorgde ervoor dat ze zich zwaar verplicht voelde om te reageren.
Ze negeerde oogcontact en probeerde te doen alsof ze zich concentreerde op het aankleden. Het was hun kind, van hem, van jou. Het meisje zuchtte zachtjes. “Het is niet alsof ik een keuze heb”, mompelde ze – lichtelijk geïrriteerd, hoewel ze zich daarom meteen schaamde. Ze keek haast verontschuldigend op. “Het spijt me, Pasqual”, zei ze vlug. “Maar wat als we het verpesten? Wat als ík het verpest?” De angst in haar ogen kon boekdelen spreken. Iets wat ze misschien zelf niet besefte: ze wilde dit wel doen, maar falen was geen optie. Ze wilde geen moeder zijn als ze het niet perfect kon doen.
“Maar ik heb geen keuze.”, fluisterde ze, bang dat iemand haar zou horen. “Dit zou je gelukkig maken. Dat weet ik. Daarom moet het ook gewoon. Of ik dat nu kan, of niet.” Ze liet haar panty’s voor wat ze waren en duwde hem zachtjes opzij om zo het bed uit te klimmen. Meteen toen ze rechtstond, leek de wereld even te draaien. Ze hield haar hand vast aan het bed en probeerde zich te herstellen. “Dus we houden het wel.”, mompelde ze.

55Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 3 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. ma feb 08, 2016 3:09 pm

Pasqual Scodelario

Pasqual Scodelario

Het was niet alsof ze een keuze had. De jongen keek haar verslagen aan. Had ze die niet? Was dat zo? Hij keek haar moeilijk aan.
"Ik kan het je niet laten houden als je het niet wilt," mompelde hij zachtjes, gepijnigd. "Het is jouw lichaam. Dat weet je. Je weet wat ik zou willen, maar ik kan je niet dwingen om een kind te dragen, Moora. Dat zou ik ook nooit van je vragen." 
Ze bood haar excuses aan. Wat als ze het zouden verpesten, wat als Moora het zou verpesten? Hij had er niet over nagedacht. De optie 'verpesten' zat niet in zijn hoofd. Het was een uitdaging die ze samen aangingen, een uitdaging die ze samen zouden trotseren. Hij zag het niet iets als waarin ze zouden falen. Want dat was geen optie. 
"We komen er wel uit," beloofde hij stellig. 
Ze kwam het bed uit en wankelde daarbij, waardoor ze het bed vastgreep. Pasqual sloeg zijn arm zorgzaam om haar middel heen. Hield haar vast zodat ze niet kon vallen, niet zou vallen. 
Moora zou het houden omdat het hem gelukkig maakt.
"Maar Moora, ik wil dat jij gelukkig bent," mompelde hij. "Als dit je echt zo ongelukkig maakt kan ik je niet dwingen. Maar ik heb er vertrouwen in dat we dit kunnen. Omdat we het samen doen, omdat we er samen in staan." Hij glimlachte, maar die glimlach sloeg om en hield niet lang stand. Ze had eerst de keuze gemaakt het weg te halen zonder hem. Waarom zou ze het met hem wel willen houden? Dan zou het enkel vanwege hem zijn en daar zou hij niet mee kunnen leven.
"Moora... We moeten dit echt samen doen." Hij keek haar ernstig aan, wat lastig was gezien haar gezicht dichtbij de zijne was. "Als je er niet achter staat, nou ja..." Hij kon het alleen niet over zijn hart krijgen om het weg te laten halen.
"Is het de bevalling? Of de opvoeding? Want nou ja. Als je het echt niet wilt opvoeden... we kunnen het altijd wegbrengen. Dan krijgt het nog een kans, weet je wel? En nou ja, als het de bevalling is dan eh, nou ja, is er gewoon geen andere optie." 
Het was niet wat hij wou, maar hij kon het niet over zijn hart krijgen om Moora een keuze te laten maken waar ze niet achter stond. Waar ze veel weerstand bij ondervond. Kinderen was iets wat je samen deed, niet waar je alleen een keuze over maakte. Dat vond Pasqual in ieder geval.
Toen kwam Kaya de kamer weer binnen en ze zag er verstrooid uit.
"Is het goed als ik met jullie mee ga?" vroeg ze, terwijl ze met een hand door haar haar draaide. Haar ogen flitsten nietsziend de omgeving door en ze maakte een nerveuze indruk.
"Tuurlijk," vond Pasqual. "Eh, Moora?" vroeg hij toch nog even voor de zekerheid.

56Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 3 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. ma feb 08, 2016 6:14 pm

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Hij kon haar het niet laten houden als zij dat niet wilde. Logisch, maar wat wilde het meisje méér dan hem gelukkig maken? Zeker nadat ze hem bijna kwijt was door een poging om het kind weg te drinken. Hij zou het nooit van haar verlangen en Moora haalde haar schouders even op terwijl ze wegkeek.
Ze zouden er wel uitkomen. Een korte glimlach verscheen even op haar gezicht en ze knikte, niet echt overtuigd van de zaak.
Bliksemsnel had Pasqual zijn arm om haar middel heengeslagen en ze glimlachte even, al wilde ze graag zijn arm wegduwen. Hij hoefde haar niet te helpen. Het was haar eigen schuld dat ze dit had gedaan en hulp had ze daarom niet nodig. Enkel en alleen omdat ze niet nog moeilijker wilde doen, besloot ze er niet op te reageren. Ze glimlachte even dankbaar. Hij had er vertrouwen in dat dit ging lukken, Moora knikte een beetje afwezig. Ja, als het kind er was, dan moésten ze natuuurlijk wel. Het zou erg van Moora zijn om Pasqual hier helemaal alleen voor te laten opdraaien. Maar alsnog zag ze in zichzelf geen goede moederfiguur.
Of het de bevalling was? Moora keek hem even fronsend aan. "Wat denk je? Dat het fijn is om zo'n kabouter uit je -", ze probeerde de plotse opflakkering van emoties onder controle te houden. Haar hormonenspiegel was niet volledig in orde en ze besefte dat ze dit moest proberen tegen te gaan. Maar zoals elke zwangere vrouw, leek dit een onmogelijke zaak.
"Maar I'll survive, weet je wel. En jà, laten we het wegdoen als het er is en als ik al die pijn heb moeten doorstaan voor niets. Strak plan, Pasqual!" De sarcastische woorden zinderden na en ze keek hem gepiqueerd aan, maar die blik duurde niet lang. Al snel sprongen de tranen in haar ogen en rolden die haastig over haar wangen. Moora veegde die tranen verwoed weg en duwde Pasqual wat van zich af. "Ik kan wel alleen stappen."
En dat was het moment waarop Kaya de kamer kwam binnengewandeld. Haar emotionele blik veranderde in bezorgdheid toen ze Kaya onderzoekend aan bleef kijken. "Wat is er?", mompelde ze richting Kaya, terwijl ze even knikte naar Pasqual en rustig naar de deur toe wandelde. Moora bleef Kaya onderzoekend aankijken, er was wat aan de hand. "Was niet alles in orde met Jayden?"

57Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 3 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. do maa 24, 2016 10:19 am

Pasqual Scodelario

Pasqual Scodelario

"Wat denk je? Dat het fijn is om zo'n kabouter uit je -", hij keek haar even aan. Dacht erover na. Zag het voor zich en zag een tempel verbrijzeld worden.
"Euh... Misschien komt er een keizersnede?" mompelde hij ongemakkelijk. Van dit soort onderdelen van een zwangerschap werd hij sowieso een beetje ongemakkelijk. De gedachte dat Moora pijn zou moeten lijden om een kind uit zichzelf te werken, was geen fijne gedachte. Al helemaal niet omdat hij Moora al het leed van de wereld wilde besparen.
"Maar I'll survive, weet je wel. En jà, laten we het wegdoen als het er is en als ik al die pijn heb moeten doorstaan voor niets. Strak plan, Pasqual!" De jongen kromp zichtbaar in elkaar. Hij wou alleen maar zijn best voor haar doen. Hij stak dan ook zijn kin vooruit en probeerde niet gekwetst te kijken. Op dat moment duwde Moora haar van zich af. Pasqual sloeg zijn armen over elkaar heen en zette een stap van haar af. Woedend. Gekwetst. Vol ongeloof dat ze dit echt deed.
Toen kwam Kaya binnen. Waar Moora bezorgder leek om Kaya's gevoelens dan Pasqual zijn gevoelens. Desondanks vroeg hij Moora's toestemming en hij voelde zich een sukkel. Door zijn eigen gevoelens voor Moora kon ze in feite doen met hem wat ze wou. Zeggen wat ze wou. Hij zou wel proberen om er het beste van te maken. Het was ongelooflijk. Waarom was hij zo'n sukkel. Pasqual onttrok zich aan het gesprek en maakte zich klaar om te vertrekken.
"Ja, nee, niets. Oud nieuws." Kaya haalde haar schouders op maar kon nog steeds niet echt op een persoon focussen. "Laten we maar gewoon gaan, oké?"

Zo gezegd zo gedaan waren ze uiteindelijk heelhuids aangekomen bij Pasqual thuis. Pasqual had de gehele rit niet gesproken en gedaan alsof hij zich op de weg moest concentreren, Kaya had af en toe wat over van alles tegen Moora gepraat. Hij liet het maar zo. Kon hij zelf wat proberen te maken van wat hij nu voelde. Welke keuze hij nu moest maken. Of hij wel een keuze had.
Pasqual draaide de deur van het slot en zwaaide de deur open. Normaliter liet hij Moora altijd voor gaan, maar nu sjokte hij zelf naar binnen. Moest hij nu zorgzaam gaan doen? Haar een dekentje gaan geven? Haar behandelen als een princes? Terwijl zijn gevoelens allemaal niet zo belangrijk leken te zijn?
Hij was normaal nooit zo gekwetst. Maar haar boze opmerkingen. Het bleef in zijn hoofd zitten. Ze deed zo verdomde boos, terwijl hij alleen maar oplossingen probeerde aan te dragen die een stuk humaner waren dan wat zij geflikt had. Hij bleef verdoofd in de woonkamer staan.
Hij wist niet hoe hij moest reageren. Wist niet wat hij moest kiezen.
Kaya leek opgelucht te zijn dat ze hier was. Ze hield Moora in de gaten toen deze naar binnen liep.
"Moet ik iets voor je halen? Iets voor je doen?" vroeg Kaya vriendelijk.

58Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 3 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. vr maa 25, 2016 3:45 pm

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Een keizersnede?! En rondlopen met zo’n litteken op haar lichaam? Wat dacht je van gewoon niet bevallen? Het meisje schudde schouderophalend haar hoofd en voelde de woede in zich borrelen.

Sinds ze hem van zich weg had geduwd, had Pasqual afstand gehouden. Mooi, vond ze. Maar de pijn in haar hart wilde haar tranen laten stromen. Toch kon ze zich onder controle houden, door zich bezig te houden met Kaya. Terwijl Kaya tegen haar vertelde op de rit naar huis, ging Moora’s blik vaak naar Pasqual, die gewoon voor zich uit bleef staren en niets had gezegd. Wel, hij was koppig. En zij was een blokje hormonen. Het meisje probeerde zich er niet druk in te maken.
Pasqual vergat zijn gentleman-allures toen hij voor haar neus de deur binnen wandelen. Het was bijna tot een botsing gekomen zelfs, omdat Moora het niet van hem gewend was. Ze had geblazen en wilde haar ongenoegen duidelijk laten merken, maar kreeg daar – met Kaya erbij – de kans niet toe.
Pasqual bleef in de woonkamer staan en de ongemakkelijkheid was te voelen. Kaya bood Moora aan om dingen voor haar te halen of te doen, maar Moora schudde haar heeft. “Nee hoor meid, heel erg bedankt. Ik heb hier geen ton aanhangen, dus dat lukt allemaal wel best.” Ze glimlachte even, maar haar ogen lachten niet meer mee. Een schuldgevoel bekroop haar. Ze moest met Pasqual praten, maar met Kaya erbij, was dat bijzonder moeilijk. “Zeg, Kaya. Ik wil je bedanken om me zo te helpen. Wil je morgen wat komen eten bij ons? Ik zal lekker koken en dan maken we het gezellig. Ik vrees alleen wel dat ik op dit moment heel erg moe ben, en blij zal zijn om in mijn bedje te liggen.” Kaya begreep het allemaal, stemde toe om wat te komen eten en Moora begeleidde haar kletsend naar de deur. Kaya moest nog richting stal.
Moora zwaaide nog even uitbundig en sloot de deur vervolgens zachtjes. Haar vrolijke masker viel af en ze duwde haar voorhoofd even tegen de zware deur. Enkele tellen later ging ze naar de ruimte waar Pasqual was. Ze benaderde hem terwijl hij met zijn rug naar haar gekeerd stond. Haar hand gleed aarzelend naar zijn schouder toe en schoof er gelijk weer af. “Ik wilde niet grof doen. Echt niet.”, mompelde ze zachtjes, waarna ze zich op de bank liet zakken. Ze plantte haar ellebogen op haar bovenbenen en begroef haar gezicht kort in haar handen.
“Het is zoveel om mee te dealen, Pasqual. We moeten er rustig over praten. Over wat we precies willen. We zijn dan alleszins nog op tijd om –“ ze beet kort op haar lip en keek hem daarna aan. “Om te beslissen, bedoel ik.” Haar blik was serieus en angstig tegelijkertijd. Wat ging de tijd brengen? Raad? Vergeet het maar.

59Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 3 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. vr maa 25, 2016 10:17 pm

Pasqual Scodelario

Pasqual Scodelario

Kaya werd weggestuurd en Pasqual had grof willen doen. Had zelf weg willen stormen en Moora alleen met Kaya achter willen laten. Enkel gebeurde nu andersom en Pasqual moest moeite doen om niet tegen een muur aan te slaan. Zijn spieren stonden gespannen en hij keek de andere kant op toen Moora binnen kwam. Niet in staat om vriendelijk te zijn of vriendelijk te doen. Hij had het net geprobeerd. Had geprobeerd zo rustig mogelijk te blijven, zo vriendelijk mogelijk, maar het was niet goed en hij wou niet vriendelijk zijn. Hij was klaar met vriendelijk en lief zijn. Zij had hem nu namelijk ook in de steek gelaten. 
Het was niet haar bedoeling geweest om zo grof te zijn. Hij bleef wegkijken. Reageerde niet. Het was ook niet zijn bedoeling geweest om blijkbaar niet genoeg te zijn. Niet genoeg om gelijk in vertrouwen te nemen. Het was zoveel om mee te dealen. Ze hadden nog de tijd om te besluiten wat ze ermee wouden. Hij draaide zich om.
"Ja, gelukkig hebben we alle tijd om te besluiten," maakte hij een snijdende opmerking, waarmee hij al zijn woede over haar besluit maakte.
Niet alleen om het ongeboren kind, maar het ging verdomme ook om haar gezondheid. Dat mocht ze niet op het spel zetten. Voor wat dan ook. Hij keek haar kwaad aan. 
"Ik snap het niet." Hij wou naar haar toe gaan. "Ik snap niet hoe je boos kan zijn op mij. Als ik opties probeer aan te dragen. Als ik laat blijken dat ik om je geef, dat ik echt het beste voor je wil." Zijn woede sloeg om in gekwetstheid. 
"Doe ik niet genoeg voor je? Ben ik niet lief genoeg?  Wil je niet met me zijn? Zou dit een te grote opoffering zijn?" Hij keek haar verdrietig aan. Hij zou altijd bij haar zijn, een kind zou enkel een extra reden zijn, niet dé reden. Zij was de reden, al twijfelde hij hierom wel lichtjes. Als ze zulke besluiten alleen kon nemen, wat voor besluiten nam ze dan nog meer?
Hij ging op het salontafeltje zitten, op een uithoek, om maar geen lichaamscontact te hoeven maken. Het was te veel. Hij was te bang dat zijn woede zou spatten en hij iets zou doen waar hij spijt van zou krijgen. Ondanks alles was dat iets wat hij niet wou.
"Dus. Wat wil je?" vroeg hij

60Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 3 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. vr maa 25, 2016 10:40 pm

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Pasqual reageerde niet. Hij keek haar ook niet aan. Moora wilde sterk blijven, maar zich tegelijkertijd openstellen. Ze probeerde een mogelijkheid tot uitpraten te bieden en Pasqual hapte niet toe, integendeel. Hij wierp haar een rake opmerking toe en het meisje voelde zichzelf vanbinnen in elkaar krimpen. Ze wilde. Er gewoon. Over praten. Alle opties openhouden. Zich niet in een hoek gedreven voelen. Ze slikte en wendde haar blik van hem af toen hij haar kwaad aankeek.
Hij snapte niet hoe ze boos kan zijn op hem. Eerlijk? Zij ook niet. Maar ze leek zichzelf maar niet in de hand te hebben. Ja, ze had hem oneerlijk behandeld. Het meisje beet op de binnenkant van haar wang en liet haar blik naar het raam glijden. Ze luisterde aandachtig, maar kon hem niet aankijken.
Hij draaide, was nu gekwetst. Een traan sprong onwillekeurig in haar oog, toen hij vroeg of hij niet genoeg was voor haar. Moest hij eens weten, hoe erg hij genoeg was voor haar. Hoe hij in haar leven bracht, wat ze altijd gemist had. Hoe hij haar opnieuw had doén leven, en hoe zij, samen, nu voor leven zorgden. En hoe hij het heel graag wilde en zij het niet aandurfde.
Een te grote opoffering? Het meisje kreeg een krop in haar keel en keek weg van het raam, naar hem. Haar onderlip trilde. Wat wilde ze?
Moora had het gevoel dat naar hem toegaan, geen goed idee was. Ze prutste aan haar shirt en het bleef een tijdje stil.

De makkelijkste optie was om het weg te halen. Maar dat zou Pasqual nooit willen. Het kind afgeven als het geboren zou worden, zou zij daarentegen nooit willen. Zo goed kende ze zichzelf wel. Maar een kind opvoeden? Snapte Pasqual niet dat zij niet geschikt was als moeder? Dat ze in staat was om een schreeuwend kind in de supermarkt achter te laten als het haar teveel werd? Of snapte zij niet, dat dat was wat ze zichzelf wijsmaakte?

"Kijk, Pasqual.", mompelde ze, alvorens ze eigenlijk wist wat ze wilde zeggen. "Ik-" ze schraapte haar keel. "Ik weet wat ik zou willen, maar dat is niet wat jij wil. Maar als ik kies wat ik zou willen, dan moet ik jou afgeven. Dan ben jij weg. En geloof me, je bent alles voor me, Pasqual. Je bent perfect. Méér dan dat. Ik weet niet wat ik net had, ik -" ze slikte haar tranen weg. "Ik vind mezelf niet geschikt als moeder, maar ik ben bang dat als die kleine er is, dat ik dat ding niet meer zou kunnen afgeven. En hem of haar heel zijn leven opzadelen met mij? Dat gaat niet."
Ze wilde dit niet als een redevoering over haar zelfmedelijden laten overkomen en probeerde zich te herpakken. "Maar we moeten hier sàmen over beslissen, Pasqual. Ik was gisteren echt helemaal weg, niet voor rede vatbaar en helemaal impulsief. Een kantje van me waarvan ik had gehoopt dat je dat kantje nooit had moeten leren kennen. Ik snap trouwens, dat je liefde voor mij daarom geminderd is. Ik heb je teleurgesteld en dat is ook het minste wat je daarover kan zeggen. Maar ik hou echt van je. Echt. Ik weet niet wat het is, maar je maakt me dolgelukkig." Ze wilde naar hem toegaan en deed dat ook. Ze zette zich naast hem, maar hield voldoende afstand. "We staan hier allebei voor, Pasqual. Dat besef ik nu. Ik ben gewoon - ik ben gewoon zo bang dat ik iedereen ga teleurstellen, dat ik dingen niet juist zal doen en dat ik het niet aankan. Maar dan vooral dàt."
Ze wist niet of hij het wilde, maar ze ging dichter naar hem toezitten en legde haar kin op zijn schouder. "Het spijt me. Echt. Ik heb je onredelijk behandeld. Dat besef ik." Ze drukte haar lippen zachtjes in zijn nek en nam aarzelend weer meer afstand. Haar blik zocht de zijne, geen idee hebbend of haar woorden genoeg waren om hem tot bedaren te brengen.

61Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 3 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. za maa 26, 2016 12:09 am

Pasqual Scodelario

Pasqual Scodelario

Ze wist wat ze wou. Hetgeen wat hij niet wou. Hij keek naar haar, gepijnigd. Tuurlijk wou hij het in leven houden. Natuurlijk wou hij het een kans geven om te leven, natuurlijk! Het was iets wat van hun samen was. Maar als ze er zo op tegen was, hij kon haar niet dwingen.
"Je weet dat ik je niet kan dwingen het te houden. En dat zal ik ook niet doen. Ik zou niet minder van je houden als je het weg zou laten houden. Als dat is wat je wilt." Dat meende hij. Hij zou niet achter haar keuze staan, absoluut niet. Maar het bleef een feit dat het háár lichaam was, dat zij ook nog haar hele leven aan het kind vast zat. En de bevalling, ja. Ook dat was natuurlijk een ding.
Hij wist nog steeds niet hoe hij moest reageren op het feit dat zij niet geschikt zou zijn als moeder. Hij wist ook niet of hij het ermee eens was. Maar; als zij dat vond van zichzelf, dan kon hij haar toch onmogelijk met de taak als moeder opzadelen? Dat zou toch enorm zelfzuchtig zijn? Hij zuchtte trillerig. Godver. Waarom was dit zo lastig? Wat was een juiste keuze?
Ze vond in ieder geval dat ze hier samen over moesten besluiten en hij keek haar kort aan. Er volgde een uitleg over dat ze impulsief was, dat ze liever niet had gehad dat hij daarachter was gekomen. Hij kon het begrijpen, maar tegelijkertijd was het zo moeilijk te bevatten. Waarom was die keuze boven alles gegaan? Boven de keuze hem in te lichten en samen in paniek uit te barsten? Nu was hij bijna haar kwijtgeraakt in dat stomme proces. 
Ze hield van hem en kwam naar hem toe. Hij keek nog steeds naar haar, een trieste blik op zijn gezicht. 
"Ik ook van jou. Snap je dat ik boos ben? Dat je misschien een keuze alleen maakt; oké, tot daar aan toe. Maar verdomme ik had jou ook kunnen verliezen. Heb je daar wel aan gedacht?" Hoe hij de hele avond in spanning had gezeten en niet had geslapen. Hoe hij niet had geweten wat hij moest doen, of hij wel iets moest doen. Hoe ze niet bereikbaar was geweest en hoe dat belletje van Kaya hem in doodsangst had gebracht. 
Ze besefte dat ze hier samen in stonden. Het was iets. Een begin. Hij keek nog steeds naar haar. Ze was bang dat ze iedereen teleur ging stellen. Er zouden altijd mensen teleurgesteld worden. Dat was sowieso een ding. Welke keuze ze ook besloten te maken. Er zou altijd iemand ontevreden zijn.
Hij was ongelukkig. Er was geen situatie waarin ze allebei tevreden waren. Er was geen perfecte droomsituatie waarin alles oké was. Abortus was voor hem gewoon geen optie, het houden was voor haar geen optie. Er was geen middelweg. Hij kon zelf niet bijvoorbeeld draagmoeder worden.
Maar hij kon ook niet van haar verlangen dat er een kind was waarvan ze het bestaan niet wou.
Ze besefte ook dat haar reactie daarstraks niet terecht was geweest. Geheel niet terecht, en daarvoor bood ze haar excuses aan. Hij verzachtte, wou geen wrok houden nu ze sorry had gezegd. 
"We doen dit ook samen," mompelde hij, enigsinds verdoofd omdat ze hem in zijn nek gekust had. - Ondanks de gehele situatie was dat gevoelig bij hem, nog steeds. Na al die keren. - Ze beantwoordde nu zijn blik en hij keek haar vertwijfeld aan.
"Maar ik weet gewoon niet wat wijsheid is. We hebben de tijd nog. We hoeven niet nu te beslissen. Maar -" Hij keek moeilijk.
"Elke keuze lijkt om meerdere redenen een verkeerde, snap je?" Hij zuchtte. "Ik heb het gevoel dat ik iets moet doen waarvan de gevolgen hoe dan ook niet goed zullen zijn. Ik wil goed doen. Ik wil de juiste keuze maken. Maar is die er wel?" Hij sloeg zijn armen om haar heen.
"Ik wil gewoon het beste. Voor jou. Voor ons."

62Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 3 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. za maa 26, 2016 12:33 am

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Hij wilde haar niet dwingen het te houden. Het meisje had stil geknikt en een dubbel gevoel gekregen. Hij zou haar niet laten vallen als ze het zou laten weghalen. Ze had verwacht opgelucht te zijn en blij te zijn dat ze van die handboeien verlost was en klaar was om de keuze te kunnen maken, maar haar gevoel hield haar tegen. Oh, wat wilde ze graag Pasqual blij maken. Wat wilde ze hem graag zo’n cadeau geven. Wat wilde ze hem graag niet teleurstellen! Zij was de enige die hem dat ooit zou kunnen geven (tenzij ze niet voor altijd samen zouden blijven) en mocht ze hem dat op deze manier wel afnemen? Stel je voor dat ze binnenkort problemen zou hebben om zwanger te worden. Dan zou ze falen, en dan zou ze hem nooit dat cadeau kunnen geven.
En voor zichzelf, ja. Voor zichzelf een cadeau. Iets dat je leven nooit zou buitenwandelen, tenzij je de boel écht zou verzieken. Maar ook iets dat zonder jou, hulpeloos zou zijn. Moora wist niet of ze de perfecte moeder kon zijn. Of ze de perfecte keuzes kon maken en of ze die hele verantwoordelijkheid wel aankon. Want mannen, zeggen ze, die nemen hun jas in de avond en vertrekken naar café. Of hun hobby. Of eender wat. Was Moora daar klaar voor? Pasqual kon toch niet voor altijd deze droomprins blijven?
Toch zei hij dat hij van haar hield. Ze knikte toen hij vroeg of ze snapte waarom hij boos was. Ja, ze had volledig fout gehandeld. En het was een paniekreactie geweest. Maar dat hij haar had kunnen verliezen? Nee, daar had ze niet aan gedacht. Daarop haalde ze dan ook haar schouders op.

Na haar excuses, verzachtte hij. Hij bevestigde dat ze dit samen moesten doen en Moora knikte afwezig. Ja, dat was zo. Ze hoefden niet nu te beslissen. De moeilijkheid in zijn blik, verraadde nochtans zijn twijfels. Dat ze de keuze om verkeerde redenen zouden maken, bevestigde wat zij al dacht. Ze knikte traag en haalde haar schouders op. “Ik weet niet of er een juiste keuze is. Ik snap dat ik dit niet van jou mag afnemen. Misschien heb ik het ook gewoon moeilijk met het gedachte aan moederschap. Misschien is die angst voor die bevalling maar een excuus. Misschien – wel. Misschien zeker wel.”
Hij sloeg zijn armen om haar heen en Moora beantwoordde de knuffel. Ze begroef haar gezicht tegen zijn nek aan en knikte opnieuw. “Ik wil ook het beste voor ons. Misschien moet ik gewoon wennen aan het idee.” Ze zuchtte zachtjes en trok hem wat dichter tegen zich aan. “Het is gewoon zo beangstigend dat je niet eerst kan proberen en kijken of je er goed in bent, voor je zo’n kind zijn of haar lot helemaal bepaalt door met jou opgescheept te zitten. Ik bedoel, jij. Jij zou een superpapa zijn. Echt.” Ze sloot haar ogen en kreeg beelden voor zich van Pasqual, ravottend met hun zoontje in het gras. Of theekransje aan het spelen met hun dochtertje. “Maar ik… Ik ben geen vaste waarde. En dat heb ik door mijn gedrag van vannacht enkel maar dubbel en dik bewezen. Misschien is het niet verstandig om mij te hebben, als moeder van jouw kind.” Ze zuchtte, maar tranen volgden niet. Dit was wat ze vond, dit was wat ze dacht.
Zonder een antwoord af te wachten, maakte ze zich los uit de omhelzing. “Moet je thee?”, mompelde ze zachtjes, terwijl ze rechtstond en naar de keuken liep om een kop thee te zetten. Terwijl de waterkoker al opstond, staarde ze afwezig naar de muur voor haar. Als ze er even over nadacht, was het wel iets moois. Zwangerschap – buiten de bevalling. Maar al de rest. Zoiets dat in je groeide. Haar hand gleed, zonder dat ze het besefte, naar haar onderbuik. Natuurlijk was het nog veel te vroeg om iets te voelen. Haar onderbuik was een tikkeltje gezwollen ja, maar als je niet zou weten dat ze zwanger was, zou het je absoluut niet opvallen. Maar toch. De gedachte dat het er wel was…

63Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 3 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. wo maa 30, 2016 10:58 pm

Pasqual Scodelario

Pasqual Scodelario

Wennen aan het idee. Hij ook. Hij had nog nooit over het feit nagedacht dat er nu al kinderen konden komen, had er nog nooit over nagedacht dat zo vroeg in hun relatie al 'kinderen' zouden zijn. Hij had er ook nog nooit over nagedacht dat het met Moora zou zijn, maar nu het er was, was hij ergens alleen maar blij. Ze was zijn engel. Ze maakte hem gelukkig. Ze maakte dat zijn leven weer een doel kreeg. Maakte dat hij niet alleen was. Want ja, het was een ding; eenzaamheid.
Deed hij het niet daarom? Om haar 'bij zich te houden'? Met kinderen kon ze immers niet weg. Met kinderen moest ze wel bij hem blijven, want hij was de vader. Die gedachte vloog door zijn hoofd en even verstijfde hij. Het was geen correcte gedachte en het was niet wie hij was. Waar hij het voor wou. Maar het was wel een bijkomstigheid en het was door zijn hoofd gegaan en was onmogelijk om eruit te krijgen.
Als zij kindjes zou krijgen, van hem, zou hij voor altijd bij haar zijn. Die gedachte maakte hem gelukkig, beangstigde hem een beetje maar maakte hem aan de andere kant ook weer heel gelukkig.
Ze zei dat hij wel een superpapa zou zijn en hij glimlachte. Dat hoopte hij dan maar. Zij zou een topmoeder zijn, bijpassend bij hem, aanvullend voor wat hij niet goed genoeg deed. Want er waren geheid dingen die hij niet goed ging doen als er kinderen waren.
Ze was geen vaste waarde. Droef keek Pasqual haar aan.
"Ik ben het daar niet mee eens," vond hij. "En ik zou niemand anders liever hebben als de moeder van mijn kinderen. Wie anders zou mijn kinderen moeten dragen, met wie anders zou ik mijn leven moeten slijten?" Ze had zich losgemaakt uit zijn omhelzing en was opgestaan met de vraag of hij thee wou. Nee. Iets sterkers zou beter zijn, maar dat ging hij haar nu maar niet zeggen. Zijn hoofd zat vol met allerlei dingen en hij schudde dus slechts zijn hoofd. Hij keek naar haar, volgde haar bewegingen terwijl hij in gedachten was.
Hij wist nog steeds niet wat juist was. Waar hij Moora mee blij kon maken. Was ze echt tegen? Wanneer moesten ze definitief kiezen? De jongen zat vol twijfel voor zich uit te staren.

- tijdskip -

Hij was nerveus. Er was nog geen besluit gemaakt en er was nog lang niet goed genoeg over gesproken, maar vandaag was hun eerste bezoek aan de dokter. Hun kindje zou zichtbaar zijn en er zou vertelt kunnen worden of het leefde. Het was stil geweest in de autorit naar het ziekenhuis. Hij had niet veel te zeggen gehad, omdat hij niet zoveel had weten te vertellen. Hij zou natuurlijk zodadelijk nog aan de dokter vragen of abortus nog mogelijk was. En tot wanneer. Hij had er geen weet van en had het niet willen opzoeken. Maar hij wou Moora tegemoet komen.
Eigenlijk had hij alles uitgesteld tot nu. Het eerste moment dat ze hun kindje zouden zien. Misschien zou het haar om doen slaan. Laten besluiten het te houden, omdat er nu 'bewijs' was dat er leven was, leven dat van hem en van haar was. Hij hoopte het.
Samen liepen ze het ziekenhuis in en hij hield de hele weg haar hand vast. Ongerust. Nieuwsgierig. Afwachtend. In de wachtkamer zaten vrouwen die al een stuk verder waren dan zij en verwachtingsvol en blij oogden. Hij voelde zich niet op zijn plek en ongemakkelijk zat hij dan ook in het plastic kuipstoeltje te wachten tot Moora en hij geroepen werden voor de echo.
"Nerveus?" mompelde hij, terwijl in zijn stem allang doorklonk dat hij bloednerveus was.

64Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 3 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. do maa 31, 2016 4:51 pm

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Pasqual bleef het oneens zijn met haar als ze hem vertelde dat ze geen vaste waarde was voor de kinderen en het maakte haar triest en gelukkig tegelijkertijd. Triest, omdat hij de risico’s van het samenzijn met haar nog niet leek te kennen. Gelukkig, omdat hij in haar geloofde, meer dan zij in zichzelf geloofde. Moora’s gedachten hadden de afgelopen dagen dan ook niet stil gestaan. Terwijl ze zwijgend naast elkaar in de auto zaten, had ze het erg benauwd. Haar handen zweetten en ze bleef strak naar buiten kijken. Een gesprek aangaan was geen optie. Niet nu, niet vlak voor dit. Het zou leiden tot gevoelige reacties en impulsieve dingen. Zeker omdat Moora’s vluchtinstinct op dit moment zeer scherp stond.
Ze had geen behoefte om naar hem te kijken, geen behoefte om hem te tonen waar ze wél behoefte aan had. Ze vond alleen zijn prima, en had de laatste dagen geen nood meer aan de dosis ongemakkelijke knuffels die ze had gekregen. Moora wou vooruitgang, ze wilde een beslissing en ze wilde niet vastzitten in de onzekerheid. Maar of ze haar intenties kon doorduwen, was nog maar de vraag.
Afgelopen dagen had ze zich niet zo heel erg lekker gevoeld. Haar reukzin was gevoelig geworden en de geur van de normaalste zaken kon haar maag doen keren. Het eerste symptoom van haar zwangerschap. Een zwangerschap. Het woord had afschuwelijk geklonken, maar leek nu steeds meer en meer ingeburgerd te raken in haar woordenschat. Ze had het woord niet meer uitgesproken. Ze wilde er niet aan wennen en zich er niet aan hechten.
Ze waren er. Pasqual hield haar hand vast toen ze het ziekenhuis inliepen en dat was maar goed ook. In gedachten zag ze zichzelf wegrennen, weg van hier, weg van alles. Haar hart beefde en ze vond het irritant dat haar handen duidelijk zweetten, maar dat Pasqual haar hand niet losliet.
De wachtkamer was een hel. Een complete, regelrechte hel. Het meisje was slaafs gaan zitten naast Pasqual en de manier waarop alle vrouwen rond haar zo voldaan en gelukkig bleken om hun zwangerschap, bezorgde haar kippenvel. Gemengde gevoelens. Ze kon er niet mee omgaan, bleef niet stilzitten en was als de dood toen ze eindelijk werden geroepen voor de echo. “Nerveus?” Klonk het naast haar en Moora keek hem met een angstige blik aan, haar gelaat was lijkbleek. Ze stond op en klemde haar hand om die van Pasqual heen terwijl ze naar binnenwandelden. Ze gingen zitten en de dokter sloot de deur achter hen.
Het was routinewerk. De dokter stelde hen ongestoord een aantal vragen, die Moora slaafs beantwoordde. De vraag of ze het zouden houden, kwam maar niet. En toen stelde de dokter al voor dat ze eerst zouden kijken of er daadwerkelijk leven in Moora zat.
Ze loste Pasquals hand en ging op de stoel liggen die voor haar bedoeld was. Pasqual kon naast haar staan, de dokter zelf zette zich aan de andere kant naast haar neer. “Dit voelt even koud.”, waarschuwde hij en Moora zocht Pasquals hand op.
Dubbele gevoelens stroomden door haar heen. Nieuwsgierigheid, angst, stress. De dokter klodderde wat blauwe gel op haar buik en Moora’s ogen waren strak op het scherm gericht terwijl de dokter haar onderzocht.
“Wacht even hoor”, mompelde hij en Moora’s ogen schoten even naar de dokter en weer naar het scherm. “Wat is er?”, fluisterde ze zachtjes. Was er niets? Was misschien dood? Was dit allemaal een gedoe om niets?
De dokter keek hen tenslotte aan en glimlachte. “Proficiat. Mevrouw, meneer, jullie verwachten een tweeling.”

65Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 3 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. do maa 31, 2016 11:11 pm

Pasqual Scodelario

Pasqual Scodelario

De wandeling naar het kamertje toe leek lang, ellenlang, en hij was zo nerveus. Zijn ademhaling ging minder gecontroleerd dan normaal maar hij moest een pose hebben, moest Moora laten zien dat hij helemaal zen was. Voor haar moest hij het doen. Moest hij oké zijn met -
Voor haar. Zij was het belangrijkste. 
Ze waren in de kamer en het was zo vreemd om haar los te laten en haar de kans geven zich deels te ontkleden zodat er een echo gemaakt kon worden. Hij greep weer naar haar hand. Moora keek strak naar het scherm, hij bleef strak naar haar kijken. Hoe kwam dit voor haar binnen, wat vond zij hiervan? Hierdoor ontging hem totaal dat de dokter peinzend naar het schermpje leek te turen. Hij was zó gefocust op het in de gaten houden van wat Moora sprak met haar lichaam, dat hij haast schrok van het geluid.
Zijn concentratie brak en hij richtte zich op de dienstdoende dokter. Was er iets mis? Hadden ze geen keuze meer? Was het al einde oefening? Hij wist niet of hij daarmee kon dealen. Het feit dat ze geen keuze meer hadden over hun leven. Hij wist ook niet hoe hij daarmee om zou gaan, of hij ermee om zou kunnen gaan.
Hij trok wit weg maar herpakte zichzelf snel. Moora mocht zijn zorgen niet zien, het was oké, rustigblijven. Wat de dokter daarna zei -
Pasqual wist niet of hij moest lachen. Of hij Moora om haar hals moest slaan van geluk. Hij verstijfde, maar zijn hart had allang allebei de kinderen geaccepteerd. Ze leefden, ze waren er, ze waren er samen en -
Het was zoveel. Hij had allereerst nooit verwacht dat Moora zwanger kon worden, maar goed, een ongeluk zat in een hoekje, maar dan een tweeling? Ondanks dat hij had gewild dat hij er niet op reageerde, verscheen er een gelukstraantje in zijn ooghoek. Maar het feit dat, wanneer Moora het niet wou houden, er twee levens verloren gingen. Twee levens die voor Pasqual heel erg welkom waren... Hij voelde zich in tweeën gespleten. Wist niet meer wat hij moest voelen, wist niet meer of hij ook maar in staat was juist te doen.
Een kind opofferen zou, met heel veel moeite, nog gaan. Maar twee was teveel. Twee was gewoon een signaal van boven dat het moest blijven. Twee gebeurde niet zomaar en Pasqual zou het heel moeilijk krijgen om deze twee purkjes, waar hij nu al ruimte voor in zijn hart had gemaakt, eruit te laten halen.
Moora in kwestie had zich niet bewogen en staarde naar het scherm. Haar blik was zo nietszeggend en hij kon niet opmaken wat ze dacht. Wist niet wat ze wou. Hij wist niet hoe hij gepast moest reageren maar hij moest reageren. Geen reactie was... ongepast.
Hij moest Moora steunen, ook al betekende dat dat hij zichzelf verloochende.
"En... als we het niet zouden willen houden, in welk stadium moeten we het dan weg laten halen?" vroeg hij zachtjes. De dokter keek hem aan alsof hij het hoorde donderen in Keulen.
"Het weg laten halen? Dat kan, maar dat is een zeer pijnlijke procedure die ik jullie niet kan aanraden. Zeker niet omdat het er twee -"
Hij had Pasquals blik juist geïnterpreteerd en hield zijn mond even dicht.
"Het is gewoon te risicovol. Ik hoop dat jullie dit niet willen doen. Jullie kunnen het afstaan, we kunnen jullie daar helemaal mee begeleiden, maar het weghalen zou een te hoog risico zijn voor Moora's gezondheid." Pasqual keek nu naar Moora. Het balletje was nu aan haar.

66Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 3 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. vr apr 01, 2016 3:32 pm

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

De woorden leken niet tot haar door te dringen. Moora bleef strak naar het scherm kijken. Haar gedachten bleven proberen om er twee dingen van te maken, van wat ze op het scherm zag. Ze voelde zich als verlamd. Ze wist niet wat ze moest denken, ze wist niet hoe ze moet reageren. Wat ging er door haar heen? Haar gevoel was onbeschrijfelijk. Triest, nieuwsgierig, bang voor de keuze die gemaakt moest worden, bang. Vooral zo bang.
Het duurde dan ook even voor ze zich afvroeg wat Pasqual hier van vond, ze wilde haar hoofd wel draaien maar haar lichaam wilde niet mee. Het was alsof alles blokkeerde en ze dit gewoon niet kon accepteren. Haar lichaam deed pijn. Wat vond hij ervan? Hij zou wel een gat in de lucht springen, zeker? Maar hij zou ook bang zijn, bang voor waar ze zouden kiezen. En eerlijk gezegd, daar was Moora nu ook bang voor. Nu was het niet één, maar waren het twee wezens waarover zij, want Pasqual zou het anders willen, Zíj zou beslissen dat ze niet mogen leven. Hoe kon ze?
Pasquals vraag aan de dokter wekte haar aandacht, toch kon ze zich nog steeds niet bewegen. Hij vroeg naar de mogelijkheid om het weg te halen en haar hart deed zeer. Hij wilde het niet, maar vroeg er toch naar. Voor haar. Dat was het mooiste gebaar dat hij had kunnen maken. De wíl om haar tegemoet te komen in haar beslissing. Ze kreeg schuldgevoel.
Het antwoord van de dokter liet de paniek in haar ogen toeslaan. Paniek die haar keel toekneep. Ze wist op dit moment niet zeker of ze het nog wilde laten weghalen. Haar lichaam en ziel waren – moest ze toegeven – gewend aan haar zwangerschap en aan het ‘idee’. Weghalen zou ze mentaal niet meer aankunnen, besefte ze. Iets wat ze al dagen lang niet had willen toegeven. Toch voelde ze zich in een hoekje gedreven. Met zware kettingen en handboeien vastgezet. Er was geen uitweg meer.
De dokter maakte zijn zin niet af maar hernam enkele tellen later zijn woorden. Waarschijnlijk was het Pasqual die hem een signaal had gegeven. Hem kennende was hij heel subtiel in die dingen.
Afstaan was geen optie. Daar bleef ze bij. Maar het laten weghalen? Dat kon ze niet meer. Niet nu ze dit voor zich zag, niet nu het er twee bleken te zijn, niet nu ze eindelijk een beeld had van wat er zich in haar lichaam afspeelde. Moora leek in beweging te komen.
Haar gezondheid kon haar gestolen worden. Tenminste, dat zou niet voor haar uitmaken als ze echt vastbesloten zou zijn. Maar dit had haar wereld aan het spinnen gebracht en ze wist zeker dat ze dit niet meer wilde missen.
Ze kneep in Pasquals hand en keek opzij. Haar lichaam werkte eindelijk weer mee. Ze slikte en keek de jongen ernstig in de ogen. “Ik wil dit niet.”, sprak ze, hees door haar droge keel. “Ik kan dit niet.”, vervolgde ze. Ze kroop wat rechter en zuchtte zachtjes. “Ik kan dit niet zomaar laten wegnemen. Dat kan niet meer. Niet omdat het te pijnlijk is. Gewoon omdat ik –“ In haar ogen ontstond een warme gloed. Eindelijk, na al die dagen. “Ik ben gewoon zo bang om het allemaal te verpesten.”

67Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 3 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. vr apr 01, 2016 5:31 pm

Pasqual Scodelario

Pasqual Scodelario

Hij was opgelucht toen ze weer bewoog. Toen er weer 'Moora' leek terug te keren in haar. Toen ze naar hem keek was haar blik heel anders dan de blik die hij de afgelopen tijd in haar ogen had gezien.
"Ik weet het," reageerde hij terwijl hij op haar kneepje reageerde door over haar duim te strijken. "Maar je hebt mij. Je denkt toch niet dat ik jou toesta het te verpesten?" De dokter ging bezig met het schoonmaken van zijn apparatuur en liet het tweetal bewust met rust.
"We staan hier nog altijd samen in. Daarbij; ik heb echt al het vertrouwen in je. Dat weet je." Dat was zo, hij had het vertrouwen in haar.  Hoewel het misschien bij haar ontbrak aan vertrouwen aan haar kunde, was hij er zeker van. In de tijd dat ze nu samen woonden, was er al een zekere balans ontstaan tussen de klusjes die eenieder deed. Niet alleen dat, ook hielp ze nog steeds mee op stal en ook daar kwam het wel eens voor dat ze voor een beginner moest opzadelen. Of mee moest lopen naast een beginnertje in de les. Er waren genoeg situaties geweest waarin zij had bewezen dat ze zorgzaam was en dat ze niet zomaar 'iets deed'. Oké, haar actie met de alcohol was hij niet vergeten, maar had hij wel besloten te laten rusten. Dat was gebeurt. Hij moest haar erin vertrouwen dat het een actie uit paniek was geweest. 
Het feit dat de kinderen er waren, dat ze leefden, maakte ook dat het goed was. Ze had, als ze echt heel zeker van het feit was geweest dat ze het weg had willen halen, zelf ook buiten zijn weten om naar een abortuskliniek kunnen gaan en dat had ze niet gedaan. Terwijl er daarvoor opties zat waren geweest.
Nee. Pasqua had besloten haar te vertrouwen. De actie als een eenmalige stomme actie te zetten. Als hij erover zou blijven vallen, zou hun relatie over zijn, nog voor deze goed en wel begon. 
De dokter kwam, nadat Moora van de stoel af had kunnen komen, naar ze toe met een plaatje waar de kinderen op stonden.
"Willen jullie deze mee hebben?" vroeg de man, zichtbaar onzeker door de loop van de evenementen. Pasqual nam de afbeelding aan en glimlachte even naar hem. De afbeelding gaf hem absoluut gemixte gevoelens en even keek hij er moeilijk naar, toen gaf hij deze aan Moora om te bekijken. De twee vruchtjes stonden erop en hadden al een beetje een vorm. 
Toen ze buiten stonden wendde hij zich tot Moora.
"We gaan even uitwaaien, oké? Lekker het strand op met de paarden, goed? Als je je goed genoeg voelt, that is. Even niet nadenken, paardjes in galop op het strand, hoe klinkt dat?"

68Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 3 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. ma apr 04, 2016 8:31 pm

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Ze had hem. Ja, als ze de kinderen zouden hebben, dan zou ze hem altijd hebben. Dan zouden het resultaat van hun liefde hen voor heen hun leven in de ogen prikken. Ongeacht wat er ook gebeurde. Stel dat ze ooit uit elkaar zouden gaan, dan nog zouden ze altijd verbonden zijn. Maar Moora was niet van plan om uit elkaar te gaan. Plus, hij zou het niet toestaan dat ze het zou verpesten. Waarschijnlijk niet enkel op het vlak van de kinderen.
Moora glimlachte bitter. "Daar ga je dan veel werk mee hebben", mompelde ze, terwijl ze recht ging zitten en haar weer aankleedde.
Ze stonden hier nog altijd samen in, en ze knikte. Dat hij haar nog vertrouwde, geloofde ze niet. Niet na die alcohol. Maar ze was al blij dat hij haar niet bleef veroordelen en dat hij het niet weer ophaalde.
De dokter reikte Pasqual de foto's aan en met gemengde gevoelens nam ze het fotootje aan. Ze wilde het wel bekijken, maar haar brein weigerde dienst, ze kon er niets van maken en stopte het fotootje zonder het te erg te bekijken, in haar tas. Verdoofd wandelde ze met Pasqual mee naar buiten.
Pasqual stelde voor om even uit te waaien. Naar het strand met de paarden, dat klonk goed. Moora glimlachte en knikte. Ja, dat konden ze waarschijnlijk allebei wel gebruiken. "Lijkt me leuk."

~

Het was lang geleden dat Moora nog voor een ontspannend ritje naar buiten was gekomen. Het was eveneens lang geleden dat Pasqual haar had meegevraagd en zo kwam het dat ze voor het eerst sinds lang weer samen naast elkaar te paard het erf verlieten. Op de terugweg van het ziekenhuis werd er niet veel meer gezegd over de genomen beslissing. Beiden hadden ze zich mentaal moeten voorbereiden op de komst van niet één, maar twee kinderen. Een hoop gedoe zou op hen afkomen, om maar te zwijgen van de reacties die andere mensen hierop gingen geven. Om maar te zwijgen over het feit dat er nog zoveel werk was en nog zoveel dingen moesten aangekocht worden. Nog 7 maanden leek een lange tijd, maar kon sneller gaan dan verwacht.
Moora reed op Donatella, een merrie die ze trainde voor een klant van Pasqual en een merrie die vandaag perfect een ritje over het strand aankon. De appelschimmel was opgewonden en trippelde het erf mee af. Ze leek al lang te weten waar dit ritje naartoe zou gaan. Zeker toen ze het weggetje richting het strand insloegen.
Pasqual had gepraat over koetjes en kalfjes en Moora had het spelletje luchtig meegespeeld. Ze wisten beiden dat er hen wat groots boven het hoofd hing en leken er beiden niet mee bezig te willen zijn op dit moment. Het feit dat Moora er ook geen probleem in zag om uitgerekend Donatella, die toch wat zenuwachtig kon wezen, mee te nemen op strandrit, bewees misschien dat de zwangerschap nog niet prominent aanwezig was in haar gedachten. Maar zou ze nu de komende 7 maanden al haar plezier moeten gaan afgeven?
"Rustig meid", mompelde ze even terwijl ze haar zachtjes streelde in haar hals. "Ze heeft er in ieder geval echt wel zin in.", sprak ze tegen Pasqual, terwijl ze hem glimlachend aankeek. Een beetje pit vond Moora (natuurlijk) niet erg.

69Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 3 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. ma apr 04, 2016 9:40 pm

Pasqual Scodelario

Pasqual Scodelario

Pasqual had niet geweten wat het verstandigst was en wat hij wou. Wou hij Digno, zijn maatje, die hem al jaren door dik en dun steunde maar die ook een draak kon zijn, of wou hij nu het lieve karakter van Papalita, waarvan hij zeker kon zijn dat ze niets zou uitspoken?
Hij had uiteindelijk voor Digno gekozen. Moora reed op een merrie die ze bijtrainde voor een klant van Pasqual - tja, talentje, niet? - en Digno had al een tijdje geen buitenrit gereden. Oké, dit kwam deels ook door het weer, maar nu dit weer goed was, vond Pasqual het wel kunnen. Pasqual had gekozen voor het gemak van een barebackpad - omdat het zonder zadel gedeelte belastend kon zijn voor Digno - en een neckrope. Het maakte voor Digno niet uit of hij met teugel of neckrope werd gereden, als hij ging spoken trok hij zichzelf toch door een teugel heen en dan had Pasqual liever een neckrope dat hij niet in zijn mond getrokken zou worden.
Ze gingen op weg en Pasqual zette een gesprek op over van alles. De stal, de mensen op stal, plannen die hij had voor de toekomst (voor de stal), zelfs Kaya passeerde hun gepraat. Maar er kwam niets ter spraken wat eigenlijk wel ter sprake zou moeten komen. En hij wist het. Maar wou het niet en Moora wou het ook niet.
Het strand naderde en Digno begon een stuk harder te lopen. Pasqual maande de hengst tot kalmte, maar het leek een onmogelijke taak toen de hengst het brede strand in het vizier kreeg. Pasqual voelde hoe hij zijn spieren aanspande.
"Yo. Dit gaat fout," merkte Pasqual droogjes op waarna zijn hengst een vreugdebok gaf en een rengalop inzette. Pasqual was blijven zitten bij de bok - Digno bokte wel vaker - maar de hevige rengalop was moeilijk uit te zitten. Pasqual klemde zijn armen om de nek van de hengst heen en deed zijn best. Wat voelde hij zich op dit moment toch een kneus. Hij had in geen tijden op Digno gereden en was in tijden niet naar buiten geweest, hetzelfde gold voor Digno. Dan was er geen 'rustig' doen meer bij. Pasqual wist dat hij de macht over de hengst was verloren en dat het nu aan Digno was tot deze weer zou kalmeren. Normaal ging hun samenwerking goed, maar Pasquals gedachten waren overal behalve bij het rijden, waardoor het voor Digno heel gemakkelijk werd om een dolletje met hem te nemen. Pasqual kon de hengst weer terug nemen naar een handgalop, draf en stap en draaide hem toen, terug naar Moora. Hij verontschuldigde zichzelf toen hij terug was.
"Ik -" hij probeerde een uitleg te geven, maar de schuld geven aan Digno die was gaan rennen terwijl Pasqual zelf die behoefte ook voelde, was geen goed iets. Hij kon het dan ook niet over zijn lippen krijgen.
"Sorry." besloot hij maar. "Was niet de bedoeling." Want het was ook niet de bedoeling om Digno zo te laten rennen. Het was zelfs een vrij gevaarlijke situatie geweest. 
"Hee, maar hij is nu wel moe, nu kunnen we racen en kan jouw merrie misschien nog wel winnen?"

70Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 3 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. ma apr 04, 2016 10:05 pm

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Digno maakte zich druk en leek erg graag te willen gaan rennen. En normaal was Pasqual wel klaar om de ruin tegen te houden, maar deze keer was hij er - ach, wie kon het hem kwalijk nemen? - niet echt helemaal bij met zijn gedachten. En daarom liep het fout. Pasqual haalde Moora de woorden uit de mond terwijl hij doodleuk meldde dat dit fout zou gaan. Moora zette zich automatisch schrap en Digno bokte hoog, waarna hij in een razend tempo begon te rennen. Als Moora niet zo druk bezig was geweest met het in bedwang houden van Donatella, had ze zich heel erg veel zorgen om hem gemaakt. Donatella wilde namelijk - kuddedieren, jaja - zeer graag Digno volgen en begon terplekke te galopperen. Moora sprak haar kalmerend toe en de merrie leek haar te begrijpen. Ze was geen onmogelijk paard, zo'n paard zou Pasqual haar nooit gegeven hebben als hij die van een klant aangeboden zou krijgen, en daarom was het vrij simpel om de merrie op het einde toch kalm te krijgen.
Omdat Dona vrij snel gekalmeerd was, kreeg Moora nog een deel van het spektakel te zien. Pasqual die om Digno's nek hing te bengelen, de ruin die duidelijk genoot van de actie... Het was een onbetaalbaar zicht. Daardoor kwam het dan ook dat Moora probeerde serieus te blijven toen Pasqual na afloop weer bij haar terecht was gekomen. Hij wilde iets uitleggen maar raakte niet uit zijn woorden. Het meisje perste haar lippen op elkaar. Het was niet de bedoeling. Moora hield het niet meer en begon geweldig had te lachen, zo hard dat ze krampen kreeg en dat ze zich haast niet meer onder controle kon houden. "Oh jezus, Pasqual - je moest jezelf zien, het was-" Ze kon niet meer. Ze lachte al de stress die afgelopen dagen met zich mee hadden gebracht, van zich af en hoopte enkel maar dat Pasqual niet boos zou zijn om haar gelach. Maar geef toe - het was een geweldig zicht.
Toen ze zich uiteindelijk kon herstellen, zuchtte ze even. "Je hebt je toch niet bezeerd ofzo, hé? Gaat het wel?", klonk het plots bezorgd. De beelden van daarnet schoten weer door haar hoofd. "Gelukkig -" ze wilde wat zeggen, maar slikte haar woorden weer in. Haar wangen kleurden rood en toch besloot ze het te zeggen. "Gelukkig hebben we besloten om die twee te houden, ik weet niet of we nu nog heel makkelijk zwanger zouden kunnen worden." Ze wist niet of haar opmerking in goede aarden zou vallen of niet en besloot er dan ook niet over door te gaan.
"Digno kan sowieso nooit winnen van Dona, hij heeft nu alleen een excuus.", grijnsde ze op zijn opmerking over het racen, maar klakte toch even met haar tong, waardoor Donatella haar achterhoeven in het zand plantte, vooruitsprongen en met een rotvaart vertrok. Digno was waarschijnlijk sneller, hij was kleiner maar had echt een racetalent. Donatella was snel, maar niet snel genoeg voor Digno. Een kleine voorsprong kon dus geen kwaad.
Moora genoot van haar haren in de wind en het aansporen van Donatella om sneller te lopen. De merrie ging helemaal mee, maar kon niet tegen haar verlies - net zoals Moora. Toen ze, sneller dan verwacht, ingehaald werden, dreef Moora haar tot een handgalopje, alsof dat van te voren al de bedoeling was geweest. Eenmaal ze weer bij Pasqual en Digno waren en stilstonden, streelde Moora de merrie in haar nek. "Good job." Ze grijnsde naar Pasqual. "Zo, dat was best fijn, goed idee van je!"

71Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 3 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. ma apr 04, 2016 10:25 pm

Pasqual Scodelario

Pasqual Scodelario

Ze lachte. Ze barstte verdomme in lachen uit. En hij maakte zich zorgen dat ze hem misschien wel een kneus vond. Een beetje nors om zijn eigen gedachten kon hij niet helemaal mee lachen, maar uiteindelijk gebeurde het toch, Pasqual liet een lach horen waardoor Digno zijn hoofd de lucht in gooide en mee leek te lachen. Moora's lach werkte gewoon aanstekelijk.
Ze vroeg of het ging en hij keek even moeilijk. Ja opzich, het ging wel, maar er was iets in de knel komen te zitten nadat Digno had gebokt en Pasqual had onmogelijk de tijd gehad om zichzelf goed op de hengst te positeren en dus had er even, enkele minuten, iets klem gezeten tussen Pasquals lichaam en de paardenrug. Moora leek het te weten. Haar opmerking die erop volgde maakte dat hij kleurde. Een dieprode kleur, want de opmerking die ze maakte - over het houden van de kindjes - maakte dat hij. Hij kon het niet uitleggen. Het gevoel van geluk, gevoel van compleetheid. Ze had besloten. De twee zouden blijven.
"Ik denk niet dat er nog zusjes in zitten nee," mopperde Pasqual quasi boos op Digno. "Eigenlijk zou ik voor straf zijn ballen nu ook af moeten nemen." 
Digno zou nooit kunnen winnen? Probeer hem maar - dacht Pasqual met een flauwe grijns. Hij maakte de hengst erop attent dat hij weer mocht gaan lopen, maar Dona was al weg voordat hij Digno aan kon sporen. Digno had weinig aansporing nodig en hij vloog. Hij had net hard gelopen, maar nu was het een race op leven en dood geworden. Pasqual leunde voorover, had de manen vast als extra steuntje en genoot nu het gecontroleerd ging. Het ging snel en mensen die wandelden keken naar het tweetal wat in noodvaart over het strand ging. Pasqual en Digno leken haast één en toen Moora afremde lag er een brede grijns over het gezicht van de jongen. Racen was geweldig en daarnet was het ongewild gebeurd. Maar nu, nu Digno weer naar hem luisterde en ze weer een team leken te zijn, was het geweldig. Was de snelheid fantastisch en Pasqual genoot ervan. Ook Moora had de snelheid zo te zien absoluut niet erg gevonden.
Hij keek haar met een grijns aan.
"Digno wint," waarop Digno even tevreden brieste, alsof hij wou laten weten dat hij absoluut de beste van stal was. 
"en ja toch? Even lekker weg zijn, de zorgen uit ons hoofd laten waaien. Wil je nu al terug of zullen we nog even rond de zee stappen?"

72Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 3 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. ma apr 04, 2016 10:54 pm

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

"Digno wint", klonk het uit Pasqual. Moora lachte sarcastisch. "We moeten de jongens laten winnen, hé meisje? Anders gaan ze huilen.", sprak ze haar merrie samenzweerderig toe terwijl ze haar blik uitdagend op Pasqual liet rusten. Ach, een beetje plagen kon geen kwaad, right? Ze liet de teugels een stukje uit haar handen glippen en spoorde de merrie lichtjes aan met haar zit. Tevreden stapte de merrie verder. "Nee joh, nu al terug?" Ze schudde haar hoofd. "'rond' de zee stappen lijkt me een beetje praktisch onmogelijk, maar ik wil gerust nog wel even op het srand blijven." Ze grijnsde even richting Pasqual en genoot van de zonnestralen. Het was winter, maar het was een prachtige dag.
Het was over het algemeen een prachtige dag geweest. De knoop was doorgehakt - ze hadden misschien geen andere keuze, maar Moora had voor 't eerst de nieuwsgierigheid leren kennen. Als er twee wezentjes in haar zouden groeien, en het zou een mix van hun looks zijn, dan zouden er toch gewoon twee prachtige baby's uit moeten komen? Ze wilde haar gedachten er niet bewust naar toe laten glijden, maar toch gebeurde het. Zouden ze op elkaar lijken, of helemaal niet? Twee meisjes, twee jongens of een meisje en een jongen? Persoonlijk zou Moora het fijn vinden als er een meisje en een jongen zou uitkomen. Netjes verdeeld en de kinderen zouden in ieder geval niet constant met elkaar vergeleken worden.
Wat het ook werd, Moora wist één ding. Ze wist niet hoe ze ermee om zou kunnen gaan en of ze wel een goede moeder voor hen zou worden, maar ze wist alleszins dat er plaats was voor hen, vanaf nu. In haar leven, in haar wereld. Maar het meest en het heftigst van al: in haar hart. Haar hart maakte plaats voor hen. In haar hart was er niet veel plaats voor mensen. Pasqual zat er al in, nu deze twee. Haar moeder, hoe je het ook draaide of keerde. En haar vader - oh. Haar vader. Hij wist niet waar ze was, hoe het zat, of ze veilig was en of ze iemand had. Laat staan dat hij grootvader zou worden.
Het drong nu pas tot het meisje door, nu pas ging het door haar heen. Ze wilde haar vader erbij hebben. Ze wilde hem hier hebben en ze wilde niet dat hij nog alleen was. Ze wilde niet praten over haar moeder en kon hem niet zien lijden, maar nu pas drong de pijn door die ze bij hem veroorzaakt had. Ze kon het ook gewoon niet maken om niets te laten weten over zijn mogelijke kleinkinderen. Alleen, naar hem toe gaan en hem alles vertellen was een zware opgave. "We moeten m'n vader sowieso inlichten.", sprak ze uit het niets. Ze wist niet of Pasqual zich soms afvroeg waar haar vader was, maar ze had nooit duidelijk vermeld wat er precies met hem aan de hand was. "En jouw ouders. Hemel, ze kennen me nog niet eens en -" Het meisje keek panikerend opzij. "Oh, dit gaat allemaal zo heftig worden." Verzuchtte ze. "Laat staan de reacties van iedereen om ons heen.."

73Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 3 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. di apr 05, 2016 11:32 pm

Pasqual Scodelario

Pasqual Scodelario

Ze plaagde hem met het feit dat rond de zee stappen onmogelijk is en hij trok even een gezicht.
"Niets is onmogelijk tot je het geprobeerd hebt." Pasqual stak zijn tong uit en was oprecht blij dat er weer een luchtige sfeer tussen hen hing. Hij had het gemist en was zo blij om zijn Moora weer terug te hebben. 
Dus zo gezegd zo gedaan bleven ze op het strand en lieten ze de paarden naast elkaar stappen. Pasqual genoot van de bewegingen van Digno onder hem en de zonnestralen die zijn gezicht opwarmden. Moora was in gedachten, maar leek tevreden te zijn en leek geen nare gedachten te hebben. Het was ontspannen, Pasqual was ontspannen en hij stond zichzelf toe te genieten van het moment. Te genieten van de wetenschap dat er niet een maar twee kindjes aan kwamen en dat ze leefden! Oké, hij moest wel eerlijk toegeven, hij raakte een beetje in paniek van het idee dat het er twee waren. Zou hij dat wel aan kunnen, zou hij het wel goed doen? Zoveel vragen die hij zichzelf stelde, zoveel nog onbekend. Het zou vast wel goed komen, ook al waren het er twee. Maar wat moesten ze doen? Moest hij stoppen met werken? Moest Moora stoppen met wat ze deed? Wou hij dat? Kon hij zoiets van haar vragen? Er was nog zoveel onduidelijk, zoveel dat nog besproken moest worden. Of waar hij Moora's advies over wou. Hij kon minder werken, toch? Eventueel vragen of Kaya of Mirjam de boel over wou nemen, tot hij wat oudere kindjes had. Hij verzon wel iets. Hoopte hij.
Vanuit een stilte sprak Moora dat ze haar vader in moesten lichtten. Hij keek op, keek even peinzend naar haar. Ze had hem nooit echt verteld hoe het zat met haar vader.
Ook merkte ze op dat ze het ook aan zijn ouders moesten vertellen en dat die haar nog nooit ontmoet hadden. Ja. Oh. Shit. Zijn moeder was helemaal voor kleinkinderen. Ze had wel eens gehoord over Kathie, maar Moora was nog niet helemaal gebracht, omdat zijn moeder nogal dol op Kathie was geweest. En, nou ja. Dat was dus wel een beetje een ding. Hij trok dan ook even een gezicht.
"Ja.. daar moeten we even over nadenken hoe we dat gaan doen," reageerde hij op het feit dat zijn ouders het nog verteld moest worden.
In paniek keek ze hem aan, de reacties en alles zou heftig worden. Zijn gezicht stond bezorgd, hij deelde dezelfde mening.
"Ja, we zullen een hoop oordelen over ons heen krijgen," gaf hij toe. "Iedereen zal er wel het zijne van denken." 
Hij moest haar ten huwelijk vragen. De gedachte kwam als slag bij heldere hemel en hij staarde haar aan. Hij had er vaker aan gedacht toen ze zwanger bleek, maar het was toen nog niet zeker of het zou komen en nu waren het er twee.
"Maar een ongetrouwd stel... met twee kinderen... Tja, wat zouden ze daar van maken? Wat vind jij? Zou jij het erg vinden om ongetrouwd kinderen te hebben?"
Hij moest eerst haar mening maar eens weten voordat hij over ging op actie. Trouwen met Moora zou hij niet erg vinden, absoluut niet zelfs. Hij wou zijn leven met haar delen. Maar voorheen had hij het snel gevonden om zich nu al vast te leggen. Maar nu was hij al verbonden voor het leven door de kindjes. Dan kon een huwelijk er ook wel bij.

74Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 3 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. wo apr 06, 2016 12:07 am

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Ja, daar moesten ze maar even over gaan nadenken. Moora's gezichtsuitdrukking was bezorgd en ze werd een beetje zenuwachtig. Ook Pasqual leek haar mening te delen. Een hoop oordelen... Het meisje zuchtte misnoegd. Inderdaad, oordelen die mensen al hadden toen Pasqual wat met Moora begon, laat staan nu ze zwanger zouden zijn. Het meisje voelde zich haast letterlijk in de knoop zitten en tuurde in de verte. "Zouden je ouders oké met me zijn?" Ze keek haar vriend onzeker aan. "Ik bedoel, gaan ze me genoeg voor je vinden? Heb je hen, op één of andere manier, ooit al over me verteld?" Ze hoopte van wel, dat Pasqual hen al een beetje ingelicht had. Dat hij het 'het vermelden waard' had gevonden. Maar tegelijkertijd zou ze hem niets kwalijk mogen weten. Vader Hamilton wist namelijk ook van niets. Hij wist zelfs niet waar ze verbleef en hoe het met haar ging. Ze vroeg zich af of hij gezond was en hoe hij het volhield. Of hij weer zijn leven had opgenomen of of hij zich veel zorgen maakte om Moora. Ze hoopte van niet, maar ze kende haar vader. Het feit dat hij nog niet voor de deur had gestaan, wilde enkel maar zeggen dat Moora een meester was in het zichzelf verbergen. Bewust had ze die gedachten uit haar hoofd geband, maar tegenwoordig glipten ze steeds vaker binnen.
Pasquals stem riep om haar aandacht. Ongetrouwd? Of ze dat erg zou vinden? Een frons verscheen op Moora's gezicht en onderzoekend keek ze hem aan. "Tegenwoordig zijn er toch veel mensen die ongetrouwd kinderen hebben? Ik vind het niet echt een must, nee", reageerde ze meteen terwijl ze weer naar voren keek, hoewel haar woorden er sneller uit waren dan gedacht. "Wacht, wat?!" Ze keek opnieuw, deze keer gehaast opzij naar Pasqual en trok één wenkbrauw op. "Ik vind het niet erg romantisch als je het op deze manier zou vragen hoor, Pasqual. 'Hé, het is vreemd om ongetrouwd kinderen te krijgen dus wil je trouwen'?" Moora deed een mannelijke macho-stem na en zette haar handen in haar zij ter illustratie. Het meisje lachte om haar eigen reactie, maar ach, je mag met je eigen grappen lachen, toch?
Oké, ze wist wel dat Pasqual het op z'n minst een beetje tactvoller zou vragen en ze plaagde hem, maar voor haar was trouwen geen must. Het was niet zo dat het op haar bucketlist stond en ze had er nooit echt over nagedacht. Een prinsessenkleed, een bal, een hele hoop eten en het ja-woord... Allemaal niet echt haar ding, tot voor kort.
Misschien klonk het voor haar ook op dit moment wel minder romantisch met die twee snotneuzen in de aantocht, maar je kon het nu nog maar moeilijk wegdenken. Haar blik gleed weer naar de horizon en ze spoorde Donatella een beetje aan om haar pas te versnellen. "Als je denkt dat dat andere mensen hun gemoederen zou bedaren, dan moeten we dat doen.", mompelde ze vervolgens verstaanbaar, terwijl ze kort naar hem glimlachte. Als Pasqual met haar zou trouwen om haar, zou ze 'ja' zeggen. Als hij enkel met haar zou trouwen voor de kinderen en voor wat andere mensen zeiden, wel dan... Dan zou ze alsnog  'ja' zeggen. Ze wilde dolgraag met hem de rest van haar leven spenderen en trouwen was een fijne extra. Een extra verbintenis en de bindingsangst die ze had, leek ze, dankzij Pasqual, haast te vergeten.

75Ain't nobody got time fo' that. - Pagina 3 Empty Re: Ain't nobody got time fo' that. wo apr 06, 2016 12:37 am

Pasqual Scodelario

Pasqual Scodelario

Of zijn ouders oké met haar zouden zijn?
"Ik denk het eerlijk gezegd wel. Ze zijn altijd dol op iedereen geweest die ik mee naar huis nam. Omdat ik altijd de 'wijze zoon' was, weet je wel." Dat gebeuren met Kaya maakte dat ze natuurlijk een stuk minder blij waren met haar keuzes en eigenlijk ieder vriendje afkeurden wat ze had. Maar toegegeven, ze vonden Jayden ook een toffe jongen en hadden het geaccepteerd nadat bleek dat Kaya en hij al vrij lang samen waren. 
Toen ze vroeg of hij haar had vermeld, bekroop hem een schuldgevoel. "Nee," bekende hij schuchter. "Ik heb je niet vermeld. Dit vanwege Kathie, waar mijn moeder nog naar vroeg. Al had ik haar wel verteld dat dat over was, maar nou - Dat hele zelfmoordgebeuren heeft mijn moeder haar hart laten winnen. Dat ik Kathie niet in de steek mocht laten enzo." Maar Kathie was diegene geweest die er een einde van had gemaakt.
"Maar Kaya heeft in een telefoongesprek over jou verteld," een grijns kwam op zijn gezicht. "Mijn laatste gesprek met mijn moeder ging over jou. Hoe ik je had ontmoet, of we serieus waren, hoe het kon met Kathie, hoe -" Hij lachte even.
"Een hoop vragen. Maar vooral of ik gelukkig was. Want, zo vond mijn moeder, ik had heel ongelukkig geklonken toen ik over Kathie praatte. Aan het einde van het gesprek, toen ik dus veel over je verteld had, besloot ze dat je goed moest zijn omdat ik helemaal in mijn nopjes klonk." Hij grijnsde ietwat verlegen. Hij was ook gewoon blij met Moora.
Moora vond trouwen niet echt een must. Hij vond het jammer, maar goed, als ze het geen must vond en er oké mee was dat ze dan ongetrouwd kinderen met hem had, dan was dat ook goed.
Ze zou het niet romantisch vinden als hij haar op deze manier zou vragen en met een halve mannenstem sprak ze wat hij zou kunnen spreken. Hij liet een vrolijke lach horen.
"Doe niet zo mal! Ik ben van de romantiek, weet je wel? Daarbij, ik denk dat ik je ergens zou vragen waar een bed in de buurt is, voor het geval -" hij keek haar met een veelzeggende grijns aan.
Om anderen hun gemoederen te bedaren?
"Ik zou het niet voor de anderen doen," bekende Pasqual.
"Kijk, ik heb een slechte ervaring met iemand tot huwelijk vragen. Iets met, ze ging bij me weg. Om die reden heb ik dan ook geen andere meiden ook maar tot huwelijk gevraagd of overwogen." Hij dacht na hoe hij dit moest zeggen zonder dat het lullig klonk.
"Ik heb vanaf dag 1 dat ik erkende dat ik gevoelens voor jou had, niets anders gewild dan dat gevoel iedere dag in mijn leven te koesteren. En nou, -" hij dacht na.
"Ik weet nu dat je altijd bij me zou blijven. Het klinkt stom, maar je maakt een keuze voor deze kinderen. Dan weet ik dat je me niet alleen zou laten bij het altaar. Omdat je zo'n keuze maakt, voor mij. Hopelijk ook voor jezelf. Hopelijk ook voor de kindjes. Maar ik geloof dat je dit ook voor een deel voor mij doet. Ik geloof -" ja.
"Ik geloof dat jij me niet in de steek zal laten."

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 3 van 4]

Ga naar pagina : Vorige  1, 2, 3, 4  Volgende

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum