The first time we meet

Rustig gooide Theresa haar haar naar achter. ,,ja zo zit het goed"zei ze maar toch kwam er nog een twijfeling in haar ogen. Ze dacht even na. ,,nee toch maar in een staart"zei ze. Ze deed nu al voor de derde keer haar staart in. Gelijk deed ze hem weer uit. Oke nu was ze het zat het was los en hat bleef nu los. Ze keek even naar haar rijbroek. zwart zoals gewoonlijk. Ze keek naar aar shirtje. een bruin kort shirtje waardoor een stuk vn haar slanke buik te zien was. Ze glimlachte tevreden en zette haar cap op. Ze lipe naar beneden. Natuurlijk ze was gisteravond vergeten haar tas gister in te pakken. Nou ja het was nu pas 8 uur 's ochtends dus ze had nog genoeg tijd. Ze pakte haar poetsspullen en een wortel. Ze dacht even na. De rest lag allemaal daar wel. Ze maakte een broodje en at die snel op. Ze keek naar het nieuws. Toen ze zag dat er een paard verdronken was zette ze hem snel uit. Nee daar kon ze niet tegen en daar had ze een hele hele goed e reden voor vondt zij. Ze liep om 10 uur de deur uit en stapte op haar fiets. Ze ree naar de manege.

Toen ze bij de manege aankwam werdt ze meteen toegehinnikte door Midnight. Ze streaalde ban geluk toen ze het paard zag. Niemand wist hoever haar liefde ging voor haar paard. Ze pakte haar poetsspullen en poeste het paard heel goed. Ze keek in de lieve bruine ogen en gaf een kus op de snuit. Ze dee heet hoodstel in en sprong op zijn rug. Ze reed altijd zonder zadel. Ze reed naar het bos

Toen ze in het bos was hoorde ze de hoeven van Midnight op de grond dreunen en voelde ze hem stappen onder zich. Ze reed verder en verder. Tot ze een bruggetje zag. Ze keek er even naar. Ze sterk zag het er niet eens ut. Ze liep er rustig heen. Maar Midnight wilde echt niet erop en begon te steigeren. ,,stt rustig maar het hoeft niet" zei ze en klopte het paard op zijn hals. Ze maakte hem rustig en steeg af. Ze haalde het bit uit zijn mond maar hield derest van zijn hoofdstel op. Ze bond de teugels om een sterke tak. Zodat het kon eten maar niet weg kon lopen. Ze ging tegen een boom aan staan en keek even om zich heen. Ze hield van de natuur en haar paar zoals ze nog nooit van iets of iemand gehouden had.

-alleen met toestemming-

Enthousiast viel Urise het laatste beetje lekkere gras aan wat hij kon vinden. Nu het herfst werd begon voedsel schaars te worden. Overleven ging nog wel, makkelijk. Hier en daar haalde hij wat van de markt af, dan vond hij weer wat lekkers aan een boom in het bos. Geen probleem voor hem. Zijn, eindelijk, bijgegroeide manen en staart golfde mee met de wind die opstak. Nieuwe geuren kwamen met de wind mee en eindigde in zijn luchtwegen. Langzaam hief hij zijn hoofd. Onbekende geuren had hij geroken wat hem nieuwsgierig had gemaakt. Waarschijnlijk mensen, met hun paarden, maar dat wist hij niet zeker. Lichtvoetig draafde hij tegen de richting van de wind in, daar kwam immers ook hoefgetrappel vandaan. Eenmaal bij het bruggetje keek hij toe hoe een paard op twee benen stond met een mens ernaast. Urise zijn oren zakte naar achteren richting zijn nek. Wat waren ze van plan? Over het bruggetje gaan en zo in het water belanden? Niet begrijpend stapte hij een stuk naar voren toe omdat het meisje en haar paard niet over de brug heen gingen. Zouden ze gaan zwemmen? Hij had het sommige zien doen, de meeste eindigde ergens anders dan ze hoopte te eindigen. Nu hij zichzelf toch al zichtbaar had gemaakt kon hij net zo goed helemaal de aandacht trekken. Uitdagend stampte hij met zijn hoef op de grond en snoof hij een keertje. Zijn gespierde lichaam bolde op doordat hij zijn lichaam in beweging bracht. Lichtelijk showend begon hij langs de waterkant heen en weer te draven en galopperen. Het meisje en haar paard zouden niet bepaald bij hem kunnen. Er zat immers een gammele brug in de weg waar je beter niet overheen moest gaan. Voor je het weet lag je in het water. Urise ging terug stilstaan en keek naar het meisje. Mensen hadden lange tijd voor hem gezorgd. Ondertussen was hij dan ook niet bepaald bang meer voor hen. Nogmaals snoof hij en stampte hij met zijn hoef op de grond. Wat zou het paard doen als hij hem helemaal ging uitdagen?

Emily reed zoals gewoonlijk op Black Moon, Amani was nog steeds niet gewend dat ze op haar reed en er moest iemand bij de veulens blijven. Stapvoets reeden ze door het bos, straks kwam er een bruggentje en dus ook een riviertje waar Black Moon altijd in zwom. Ze was bijna bij het riviertje toen ze een madam zag staan en twee paarden. De een leek wild en de andere niet. Nieuwschierig, spoorde ze Black Moon aan tot draf, binnen een paar minuten waren ze bij het meisje nouja eerder jonge vrouw. "Hai, ik ben Emily" Zei ze vriendelijk. Het meisje reed zonder zadel net zoals zijzelf. Vrolijk sprong ze van Black Moon af. "Wat brengt dat wilde paard hier?" Vroeg ze aan het meisje. "Ohja wat stom van me dit is Black Moon mijn hengst". Ze keek lachend achterom naar black moon die druk aan het comunuceren was met het paard van het meisje.


(sorry flutje, je weet dat ik beter kan ^^ )

Theresa keek naar midnight die wild aan het steigeren en aan het bokken as. ,,midje waarom doe j zo?"vroeg ze aan het paard. Tuurlijk wist ze dat die nooit in mensentaal antwoordt zou geven. Ze liet de teugels los. Ze vertrouwde erop dat hij niet weg zou gaan. Het paard hinnikte hard. Zo deed hij nooit hij was wel dat hij vaak steigerde maar hij deed nooit zo... bang. Ze keek om zich heen. Er was niets te zien. Ze pakte de teugels weer vast en liep eerst even weg. Na een kwartier keerde ze terug naar de brug. Midnight werdt weer onrustig maar bleef met vier benen op de grond. Ze keek naar de overkant waar een prachtige hengst stond. Ze klopte Midnight op de hals en steeg af. Ze haalde het bit van Midnight eruit, zodat hij even kon grzen. Ze glimlachte even. Ze keek naar het andere paard. Het was echt een mooi paard. Ze dacht opeens aan haar oude paard. Ze had zoveel van haar oude paard gehouden dat het leek alsof ze dood ging toen hij verdronk. Ze had hem geprobeert te redden zoveel als ze kon maar Tornado leek er zijn best niet eens meer vor te doen. Ze keek naar Midnight. Ze had hem eerst de schuld gegeven maa wist dat et haar eigenfout was. Ze mochthem niet de schuld geven. Hij was naar elk grassprietje aan het trekken. Ze liep naar hem toe en sloeg haar armen om zijn nek heen. ,,midje ik hou van je"zei ze blij. "Hai, ik ben Emily" hoorde ze. Ze schrok op en keek naar het meisje met haar zwarte paard. Ze glimlachte naar haar. ,,ik ben Theresa" zei ze. "Wat brengt dat wilde paard hier?" vroeg Emily. Ze kek om nar de prachtig hengst. ,,weet niet hij is wel erg mooi"zei ze en keek naar Emily. Ze glimlachte even. Ze luisterde aandachtig toen ze de naam van haar paard zei. Ze keek even naar het paard. ,,echt een prachtige dier. o ja dit is Midnight"zei ze terwijl ze naar haar hengst wees. Ze keek even naar het wilde paard.

"ik ben theresa". Zei theresa. Theresa leek haar wel aardig. Op haar vraag antwoorde ze: "Weet niet hij is wel erg mooi". Emily keek nog eens naar de hengst. Hij was inderdaad prachtig. "jah dat wel, zou hij met ons mee willen? ". Emily's ogen begonnen te glimmen toen ze dat zei, het zou geweldig zijn om hem als paard te mogen hebben. Of met z'n tweeën met Theresa samen, Emily zag het al helemaal zitten. Ze keek naar Black Moon die de hengst ook had opgemerkt. Hij hinnikte luid naar hem, vriendelijk niet vijandig. Black Moon kon goed opschieten met alle paarden zelfs dominanten hengsten. Ze glimlachte even en keek toen weer naar Theresa. Haar paard hete Midnight. "mooie naam, is hij bijzonder voor je?" Vroeg ze vriendelijk aan Theresa, meestal was dat wel zo.


(flutje wordt beter you know that)

Niet begrijpend ging hij stilstaan. Het andere paard had op hem gereageerd maar nu ging het meisje met dat paard weg? Kom op, zo snel gaf je toch niet op? Urise wou zich net klaar maken voor een sprong het water in om eens van dichtbij te gaan kijken toen er iemand bij kwam. Nog een mens met een paard. Dit keer een hengst. Automatisch begon de drang om te vechten om je rang bij hem op te komen. Dit had hij altijd omdat hij geboren en getogen was in het wild. Kon hij niet bepaald iets aan doen. Vooral toen hij zijn kudde nog had was het erg geweest. Geen hengst kwam bij zijn kudde of bij hem in de buurt. Iedereen joeg hij weg of ging hij een gevecht mee aan om te kijken wie er hoger stond. Er werd gepraat in de taal van de mensen, de taal die hij nog altijd niet begreep. Mensen wisten zijn naam niet, hij had meerdere namen gekregen tijdens zijn verblijf bij de mensen. Geen enkele naam had hem aangestaan. Maar hoe moest hij laten zien wat zijn naam was? Praten kon hij niet, schrijven kon hij ook niet laat staan dat hij dan zijn naam duidelijk kon maken. Emoties kon hij enkel uitdrukking via zijn lichaamstaal, tranen kon hij niet laten vloeien. Wenkbrauwen kon hij niet fronzen zoals de mensen dat deden. Mensen hadden het wat dat betreft toch wel een stukje makkelijker. Omdat er naar hem gehinnikt werd stampte hij met zijn hoef op de grond. Zo makkelijk viel er niet met hem om te gaan. Hij was dan wel veranderd maar nog altijd kon hij zijn zoals hij was geweest. De valse hengst van eerst die elk excuus aannam om iets aan te vallen. Om zijn woede weg te laten sijpelen tijdens een gevecht. Niet dat hij nu van plan was om iemand aan te vallen, maar het kon. Wanneer hij er zin in had.

Urise snoof luid en stapte daarna naar de brug toe. Hij was hier vaak overheen gegaan dus waarom niet nu ook. Ontspannen stapte hij de brug op, het kraakte dan wel maar het boeide hem niet. Eenmaal aan de overkant liep hij richting een aantal bomen zonder zijn blik van de mensen en hun paarden af te halen. Mensen hadden hem gevangen vanwege zijn gangen, vanwege zijn vermogen om snel te gaan. Springen had hij zichzelf opgetraind zodat hij snel weg kon komen wanneer hij achterna gezeten werd door wolven. Of wanneer hij op patrouille moest opzoek naar voedsel in de wintermaanden. Niets was zo makkelijk als je snel voortbewegen zonder obstakels waar je op onderuit ging. Elke keer weer hadden mensen hem geprobeerd te bereiden, de laatste mensen hadden het ook geprobeerd maar geaccepteerd dat hij niemand op zou rug zou hebben. Nooit. Lena was de enige geweest die op zijn rug had gezeten. Hij was een naïef paard geweest die niet beter wist. Zij was de eerste en laatste geweest die hij op zijn rug had toegestaan. Eenmaal bij de bomen draaide hij zich zo dat zijn hoofd naar de mensen en hun paarden toegericht was. Geen kans dat hij ze uit zijn oog zou gaan verliezen.

Kom op dames, actie =D

Theresa keek even naar het meisje en toen weer naar de hengst. "jah dat wel, zou hij met ons mee willen? " vroeg Emily. ,,ik weet het niet maar het is een wilde hengst misschien is hij gelukkig in het wild"zei ze en keek naar het paard. Toen Black Moon begon te hinniken begon Midnight ook te hinniken. "mooie naam, is hij bijzonder voor je?" vroeg Emily. Ze keek even naar Midnight. ,,ja hij was eerst ook een wild paar tot hij bij mij kwam" zei ze en keek toen naar Black moon. ,,en hij?"vroeg ze. Ze keek naar Black Moon. Toen keerde haar blik terug naar de wilde hengst. Hij was echt prachtig. Ze zuchtte. Het paard ging over de brug. Ze stapte naar achter zodat het paard wist dat zij hem niets aan zou doen. Toen het paard bijna wegliep stapte ze weer naar Emily toe. Ze glimlachte. ,,kom maar"zei ze tegen de hengst. Ze liep heel voorzichtig naar het paard toe.