Gevecht voor te overleven

Uitgeput schrokte Kangin zijn eten naar binnen. Er kwam nog iemand op bezoek, en stilletjes gingen ze Amoria bekijken. Ze lag alweer te slapen. Een kleine lach verscheen op zijn gezicht. Niet echt meer bang voor de stal. In tegen deel ze stond er lekker in te slapen. Snel gingen ze weer naar binnen toe om Amoria niet wakker te maken. Binnen kletste ze nog wat bij en gingen ze verder met het maken van hun liedje. Pruts lag alweer te slapen. De luiwammes. Daar moest hij echt iets aan gaan doen. Meer buiten rennen en meer met hem spelen. Wie weet zou dat helpen om hem actiever te krijgen. Het bleef een pup en die moesten veel bewegen. Of het nou alweer de volgende ochtend was of niet Kangin wist het niet meer. In elk geval was hij laat naar bed gegaan nadat hij ook nog eens Pruts uit had moeten laten. Nu lag hij nogal dood in zijn bed en sliep hij gelijk toen hij ook maar de laken aanraakte. Morgen nieuwe dag. Nieuwe kansen bij Amoria. Ze had goed op zijn aanrakingen gereageerd. Wie weet kon hij snel met haar verder.
Kangin schrok wakker door Pruts die op zijn buik sprong. Slaperig liet hij zich weer achterover vallen zodat hij verder kon slapen. Echter zag hij op de wekker dat het al best laat was en iedereen moest eten krijgen. Met tegenzin kleedde hij zich weer aan. Een lekkere warme broek en een warme trui. Dit keer had het niet gesneeuwd en kon hij makkelijker met Amoria werken. Wel moest hij haar plaatje schoonmaken. Alweer. En de stal uitmesten, en haar poetsen en nog veel meer. Geen dag zou hij meer rust krijgen. AL zou hij een verzorger voor haar inhuren, geen dag meer rust. Maar hij had het er graag voor over. Pruts kreeg te eten en voor zichzelf maakte hij thee klaar en een aantal boterhammen. Kangin wandelde met zijn laatste boterham naar buiten om Amoria eten te geven. Of ze eigenlijk al wakker was wist hij nog niet. Weer gooide hij wat biks in een emmer en hing deze op zijn plek. Daarna ging hij verder met het controleren van haar water. Buiten moest hij de water emmer ding weer open maken. Het ijs gooide hij op de grond. "Lekker geslapen meisje?" begon hij maar tegen Amoria te praten. Het zou raar zijn als hij antwoord terug kreeg.

Amoria sliep best lekker. Ze keek alleen even op toen ze voetstappen hoorde. Versuft staarde ze naar twee zwarte gedaantes. Maar ze was veel te moe om helder na te denken en haar ogen gingen gelijk weer dicht. Ze heeft best goed geslapen van nacht. Door zo moe te zijn kon ze lange stukken na een slapen zonder nog maar even wakker te worden. Ze werd wel heel vroeg wakker. Ze bleef nog een paar uurtjes staan doezelen in haar warme stal en zocht nog naar de laatste hooisprietjes die verstopt waren. Maar nu begon haar maag wel alarm te slaan dat het al lang etenstijd is. Waar was ie nou? Straks eet haar maag haar nog op van de honger. Ze werd er een beetje chagarijnig van. Ze wandelde naar buiten om een bezigheid te vinden. De hemel was al mooi blauw geworden en een zon scheen zwak over haar omgeving. Haar deken lag weer half om haar. Ze keek achter zich toen ze haar eten hoorde rammelen in haar voerbak. Meteen werd ze hyper en croste ze als een dol beest door de plaatje heen en schoot de stal in en begon gulzig te eten. Het duurde zeker niet lang voor haar emmer weer blonk. Ze keek achter zich toen ze Kangin zag. Ze trippelde naar hem toe en zag dat hij nog wat had. Hij praatte tegen haar. Met glinsterende oogjes keek ze hem aan brieste snot uit haar neus.

Kangin lag haast helemaal dubbel om de reactie van Amoria. Die had een honger gekregen. Hoe ze naar hem toe kwam was wel lief. Tot ze snot in zijn gezicht brieste. Gewoon weg ranzig. Hij trok een vies gezicht en veegde snel alles weg met zijn mouw. Liefkozend klopte hij op haar hals en aaide hij haar witte hoofdje. De deken hing een beetje scheef op haar lichaam, die trok hij dan in een handig beweging weer recht. In een rustig, maar toch snel tempo begon hij haar stal uit te mesten, maakte alles weer helemaal netjes en gaf haar een nieuwe hooiruif. Met een aantal soepele bewegingen hing hij het op aan de muur zodat haar hooi niet meer op de grond hoefde te liggen. Er gingen gelijken twee plakken hooi in zodat ze weer even vooruit kon met haar eten. Daarna pakte hij de poetskist en het halster zodat hij Amoria weer helemaal kon laten blinken. Wie weet zou het hem ook nog lukken om een hoefje op te tillen. "Amoria, zin om gepoetst te worden?" Het halster hield hij ontspannen in zijn hand. Evenals de poetskist. In zijn jaszak zaten nog een paar paardensnoepjes die hij de merrie zou geven als ze lief was geweest voor hem. Zo bouwde je toch telkens meer vertrouwen op. Nu het zo koud was buiten waren de meeste dieren ook steeds drukker. Niet echt de perfecte tijd om te beginnen met het zadelmak maken van een paard. Al met al, hij had er wel vertrouwen in.

[Zoo geen inspiratie meer >.<]

Amoria keek Kangin raar aan. Toen hij zich weer schoon veegde. Ze bleef nog even stilstaan toen hij haar aaide en de deken weer goed legde. Ze keek Kangin na die weer verdween. De witte merrie dwaalde nog even rond. Het zag er nu goed uit vandaag. De hemel die blauw was en de zon die zwakjes scheen. Ze keek op toen ze geritsel hoorde. opeens verscheen er een groot zwart beest tussen de hekken. Het was nog een jonge hond die recht op haar af liep. Ze begon te steigeren. Ze maaide met haar voorhoeven tegen de hond zijn rug en het liep kefent weg. Hij hoorde het baasje naar roepen. 'Oeps weg wezen.' Als een dol beest galoppeerde maar ver weg van de mensen. Ze keek op toen ze kangin zag verschijnen met een halster. 'Nee he!' Stammelde ze. Ze bleef staan. Ze gehoorzaamde kangin maar. Want ze had die snoepjes al lang geroken. Ze keek Kangin aan toen hij iets zei. Natuurlijk kon ze helaas zijn mensentaal niet verstaan. Maar soms wel. Als hij met zijn lichaam sprak. Soms kan ze dan begrijpen wat hij van haar wil.


(So DO I :c )

Op de plaat gebeurde er van alles. Daarom stak hij ook nieuwsgierig zijn hoofd om de hoek. Hij was net te laat, en Amoria had het alweer opgelost. Wel zielig voor die hond. De klap op zijn rug zou nooit goed geweest zijn. "Niet meer trappen." zei hij nogal streng. Daarna deed hij handig het halster om haar hoofdje heen en beloonde hij haar gelijk. Ooit zou ze het nog wel leren om het leuk te vinden. Als ze zou willen werken en dingen zou willen doen. Kangin stond een beetje denkend Amoria te aaien. Hij moest weer eens met Isaura gaan praten. Er moesten een aantal dingen uitgepraat worden. Vooral omdat hij ruzie met haar had gehad over kerstmis. Zijn ouders wou ze hierheen halen zodat hij met hun kerst kon gaan vieren. Kon ze zich niet met haar eigen zaken bezighouden. Niet meer met zijn leven bemoeien. Ongemerkt was hij gestopt met aaien en staarde hij nu naar zijn voeten. Pas toen hij merkte dat Pruts tegen de deur opsprong kwam hij weer tot leven. "Kom ik ga je poetsen." zei hij zachtjes. Voorzichtig pakte hij het halster aan de onderkant, bij de ring, vast en gaf er iets druk op. Misschien zou ze meelopen met hem, dan zou hij belonen. Maar als ze tegen zou stribbelen was dat een beetje heel erg jammer.

Amoria keek de hond nog even na. Eigen schuld. Hij moest haar maar niet pesten. Ze hoorde Kangi iets streng zeggen. Ze keek hem met grote ogen aan. 'Wat heb ik nou weer gedaan? Die hond begon!' Maar ja. Misschien zou ze Kangin nooit begrijpen. De witte merrie was lekker dik door haar vacht. En ook heel vuil. Haar manen waren nou ook niet bepaalt netjes. Ze had hele lange manen die recht staken, in de war, knopen, en er zat heel wat troep in. Ze kon bijna op haar staart gaan stappen. Ze hield niet echt van de winter. Dan was het echt zo koud! En dan kon ze niet lekker grazen. En vrolijk rond rennen. Nou ja. Nog even en dan is het lente. Bij die gedachte beurde ze al wat op. Ze liet die halsterding weer op haar hoofd plaatsen. En schudde er weer eens mee. Bah! Ze keek op toen ze kangins handen voelde. Haar ogen waren bijna dichtgeknepen. Totdat hij opeens stopte. Ze keek even wat rond. En dan weer naar Kangin die daar zo zat te dromen. 'He! Ik sta hier hoor!' De duwde haar natte neus in zijn gezicht. Daarna keek ze weg toen ze dat hond achtige beest weer eens hoorde. En niet lang daarna hoorde ze die mensen taal weer. Ze voelde onder haar kin dat die vast was. Ze zette haar hoeven goed vast en bewoog geen milimeter. Ze keek niet begrijpend naar Kangin. Wat? Wat ga je doen? ze deed een paar stappen naar voren. En bleef weer vol angst stilstaan. Niet begrijpend staarde ze naar Kangin.

De natte neus van Amoria haalde hem uit zijn gedachten. Maar goed ook anders zou hij straks nog chagrijnig worden. Kangin moest er maar leven dat hij deze kerst met zijn ouders moest vieren. En natuurlijk met zijn huisdiertjes. Amoria haar hoeven werden anders gezet wat hem maar half opviel. Hij had kunnen bedenken dat ze niet met hem mee zou lopen. Toch deed ze een aantal passen wat hem verbaasde. Gelijk begon hij haar te aaien en hield hij drie snoepjes voor haar neus. "Keurig, kan je het nog een keertje?" zei hij enthousiast. Voorzichtig zette hij weer wat druk op het halster in de hoop dat de merrie weer een aantal passen zou doen. Het halstertouw lag nog ergens in de stal. Die zou hij later er wel bij pakken als ze zo ook mee liep. Want dat was immers de bedoeling. Ze moest hem gehoorzamen en ook gaan waar hij wou dat ze ging. Vooral nu in de winter moest hij haar goed onder controle weten te houden. Stel dat ze over het ijs zou gaan rennen. Dan kon ze er doorheen zakken. Kangin kon dan niets doen omdat hij er dan ook doorheen zou zakken. "Kom dan Amoria." zei hij zachtjes om haar te bemoedigen achter hem aan te lopen.

Amoria zette haar hoeven stevig op de grond en weigerde verder te gaan. Maar toen ze die fijne aanmoedigen kreeg deed ze toch weer wat pasjes. Vooral voor die lekkere snoepjes. Uiteindelijk vlotjes mee. Ze stapte langzaam en onzeker. Elke keer als ze die druk onder haar nek voelde sprong ze bijna naar voren. Haar oren vlogen naar voren. Haar staart hief ze dominant naar voren en hief haar hoofd hoog in de lucht. Ze rook een vreemd paard dat in de buurt was. En als er een paard te dicht naar haar goesting kwam dan gedroeg ze zich zeer dominant. Ze was altijd hard geweest tegen paarden. Dat wist ze best wel. Vooral als een hengst tegen haar wil probeerde te dekken. Dan kreeg die harde klappen. Maar ach. Ze was ook nog heel jong. En ze moest nog veel leren. Haar lange witte manen wapperde fijn met haar mee. Ze was niet echt spier wit vanwege die vieze poep vlekken. Vooral haar billen. Ze begon te hinniken. Haar neusgaten waren wijd open.

Kangin keek vrolijk toe hoe Amoria een aantal passen naar voren deed. Wie weet zou ze het toch nog durven. Gelijk nadat ze naar voren was gestapt hield hij weer een aantal snoepjes voor haar neus. Maar goed dat hij er nog veel had, want zo kon hij wel een tijd met haar doorgaan. Als ze maar niet te dik zou worden. Waarom ze opeens zo dominant begon te doen wist hij niet. In elk geval zag het er wel grappig uit. Het gehinnik van de merrie drong goed door in zijn oren. Rustig zette hij weer wat druk op het halster en wandelde naar voren tot de stal. Daar haalde hij de poetskist te voorschijn en een halstertouw. Eens zien hoe ze reageerde op het halstertouw. De ring onder aan het halster rammelde nu af en toe nog een beetje heen en weer. Wanneer het halstertouw eraan zou hangen zou het zwaarder worden dus zou het ook minder gaan rammelen. Voorzichtig pakte hij met een vinger het halster vast zodat hij makkelijker de klip vast kon doen. Het was een veiligheidsklip dus als ze zou gaan steigeren kon hij haar tenminste snel losmaken. Een snoepje hield hij alweer in zijn andere hand voor als het goed zou gaan. Zo kon hij haar tenminste snel belonen voor iets wat ze goed deed.

[Sorry, totaal geen inspi]

Amoria volgde Kangin. Af en toe stopte ze omdat ze aarzelde. Maar uiteindelijk stopte Kangin. En hij haalde allerlij spulletjes tevoorschijn. De witte merrie staarde naar de poestkist. Ze herinnerde dat ding al. Daar haalde Kangin vaak van die spulletjes. Die haar lekker maseerden. Haar oren vlogen naar voren. Dat was eingenlijk wel hard nodig. Want hoe ze er nu bij loopt. Maar dan zag Amoria zo'n lang achtige ding. Het leek wel een slang. Amoria hinnikte geschrokken. Maar toen Kangin het voor haar neusje hield rook ze er aan. Dat totaal niet naar een vieze slang rook. Het rook best lekker. Naar paard. Ze keek in de ogen van Kangin. Die iets onder haar hoofdje deed. Ze hoorde een klik geluid. Maar schrok er verder niet van. Amoria keek op toen Kangin weer lekkers in zijn hand had. Ze liet haar ruwe neus over zijn hand glijden en at de brokjes op. Stuk voor stuk. Als ze de laatste nam hief ze haar hoofd en kauwde er nog wat op. En daarna onderzocht ze de hand nog eens voor de zekerheid. Ze likte dan zijn hand af. Er zaten nog wat kruimels op. Jamiee! Ze hield van snoep.

(Jah ik ook geeft niet )

Gelukkig schrok Amoria niet van het halstertouw. Althans niet zo erg dat ze er vandoor ging. Kangin keek toe hoe zijn hand helemaal werd onderzocht en daarna werd afgelikt. Een raar gevoel om een grote tong over je hand heen te voelen die alle kruimels er vanaf haalde. Niet het prettigste wat hij ooit had gevoeld. Met zijn andere hand hield hij het halstertouw vast. Het hing er maar gewoon een beetje bij om de merrie te laten wennen aan het gevoel van een touw aan haar halster. Nadat zijn hand helemaal was afgelikt klopte hij deze af aan zijn broek en klopte hij op de merrie haar hals. "Je bent hartstikke braaf." zei hij rustig maar toch behoorlijk opgewekt. Voorzichtig zette hij weer wat druk op het halstertouw en zette zelf een aantal passen naar voren. Zijn hand zat alweer in zijn zak zodat hij wat lekkers voor Amoria kon pakken als ze met hem meeliep. Straks zou hij haar lekker gaan poetsen zodat alle poepplekken ook zouden verdwijnen en ze helemaal schoon zou zijn. Tenminste, zo goed als schoon aangezien hij voorzichtig moest zijn met haar hoeven. Die moesten wel bekapt worden dus ze moest gaan wennen aan voetjes geven. Later zou hij er wel hoefijzers onder laten plaatsen. Dan kon hij makkelijker met haar buiten wandelen. Eerst poetsen en aan het halster met touw laten wennen.

Amoria keek wat rond. En zodra ze de druk voelde stapte ze met kangin mee. Ze had eigenlijk niet echt door dat het een touw was die haar leidde. Ze was gewoon druk met de snoepjes bezig. Haar staart hief ze een beetje hoog. Haar zwarte ogen glinsterden. Ze genoot eigenlijk wel van Kangins aandacht. Zijn liefde gaf haar moet en kracht om door te zetten. Ze hoopte dat deze band voor eeuwig zou duren. Ze was bang dat ze weer alleen zou zijn. In een enge kleine ruimte. Dagenlang. Ze trippelde achter Kangin aan. Haar spieren bolden onder haar dikke vacht. Ze is nu weer minder gespierd door de weinige beweging. Ze had nog veel kracht in zich. Ze ze zou gebruiken moest ze pijn leiden. Toen ze eenmaal bij de poetsplek stonden bleef ze stil staan en keek Kangin poeslief aan. 'Ik heb je braaf gevolgt dus verdien ik nog wel lekkers he?' Ze hoopte zo hard dat ze nog wat snoepjes kreeg. Ze keek naar de broekzak van Kangin. De hand zat in de broekzak. Vast te zoeken naar snoep. 'jaaah' Ze kreeg van die vervelende kriebels en schudde zich eens goed uit. Brr. Daar kon ze dus niet tegen. Het was nog steeds ijskoud. Gelukkig had ze een goede dikke vettige vacht. Goed ontwikkeld voor de winter. En in de lente schonk ze haar haren aan de vogels. Die dat hard nodig hadden voor hun nestjes. En dan was ze van die jeukerige plukjes af.

Hoe Amoria met hem meeliep en naar hem keek af en toe deed hem plezier. Dan zou het toch nog wat gaan worden. Kangin haalde een snoepje tevoorschijn en gaf het aan de merrie. Ze deed het keurig. Met een snelle handomdraai had hij Amoria vast gezet aan een ring aan de stal. Ze kon nog gewoon heen en weer wandelen, maar niet overal meer heen. Strak vast zetten vond hij maar niets. Je paard moest ook nog bewegingsruimte hebben en niet helemaal vast geplakt staan aan een stal. Zoiets zou hij zelf ook echt niet leuk vinden. Uit de poetskist haalde hij een ros borstel te voorschijn. "Straks ga je weer helemaal glimmen." zei hij met een lach op zijn gezicht. In de verte waren hoefijzers op straat te horen. Blijkbaar was iemand weer aan het rijden. Het kon Isaura zijn, maar dat wist hij niet zeker. Behendig begon hij de merrie te roskammen. Geen enkel plekje vergat hij. Bij haar achterhand poetste hij extra zorgvuldig zodat de meeste vlekken eraf zouden gaan. Helaas ging het niet zo goed als hij had gehoopt. Nadat hij beide kanten van de merrie had geroskamd pakte hij een poetsblokje waar hij de vlekken beter zou kunnen laten verdwijnen. Dit keer ging hij op en neer met het blokje bij de vieze vlekken. Kangin keek lichtelijk verbaasd dat het werkte. Zoiets had hij nou niet verwacht van een blokje, steen? Wat het eigenlijk was wist hij niet. In elk geval werkte het en daar was hij blij mee. Soepel haalde hij de harde borstel over de merrie heen en daarna de zachte. Schoner dan hoe ze nu was zou hij haar niet krijgen. Nu was hij al lang bezig met poetsen, dan zou hij ook nog eens een keer haar moeten gaan wassen. Met dit weer zou hij dat niet gaan doen. Straks zou ze gelijk bevriezen als hij water over Amoria heen liet gaan. Iets wat maar niet moest gebeuren. Hij haalde een manenkammetje tevoorschijn en begon plukje voor plukje Amoria haar manen helemaal uit te kammen tot er geen stukje vuil meer in hing. Ook alle klitten waren er nu uitgekamd. "Vlechtjes of iets anders?" vroeg hij doelloos aan de merrie. Natuurlijk kon ze hem geen antwoord geven of hem ook maar verstaan. Toch probeerde hij het telkens weer. Just for fun. Zijn vingers gleden handig door de plukken manen heen van Amoria. Nu hij haar toch helemaal had schoongemaakt kon hij net zo goed nog even doorgaan met haar optutten. Binnen een paar tellen zat er een mooie hengstenvlecht in de witte manen van Amoria. Aan haar staart zou hij straks nog wel beginnen, als hij tenminste niet getrapt zou gaan worden. Doordat hij heel de tijd bezig was met poetsen had hij het best wel warm gekregen.

[Klein beetje inspi xD]

Amoria keek op toen Kanging haar naar de muur leide. Ze keek verbaast toen hij haar opeens alleen achter laat. Haar ogen volgden Kanging. Ze draaide zich om en voelde dat ze vast hing. Ze trok met haar hoofd. Toen Kangin terug kwam was ze weer wat rustig. Lui ging ze weer met haar hoofd naar de muur richten en deed haar ogen bijna dicht. Af en toe keek ze op toen ze geros op haar vacht voelde. Wat haar uiteindelijk liet ontspannen. Het duurde wel een tijdje. Gelukkig was ze nu wat slapperig. Ze keek op toen Kangin wat zei. n daarna begon hij wat te prutsen in haar manen. Ze hield hem nu goed in de gaten.

(Sorry moest er nu af ><)

Aan het uiteinde van de vlecht liet hij een elastiekje alles bij elkaar houden. Amoria had zich keurig gedragen en zelfs niet eens rond staan dribbelen. Liefkozend ging hij met zijn handen langs haar hals. "Je bent lief." zei hij zachtjes. Door de vettige manen van de merrie waren zijn vingertoppen wit geworden. Tijdens het vlechten had hij gezien dat Amoria hem in de gaten hield. Gewoon doorgaan alsof je niets doorhad en ze zou het vanzelf fijn gaan vinden. Wanneer hij de vlecht er weer uit zou halen, nadat hij met haar had gespeeld, zou hij ze wel netjes knippen. Aan haar voorpluk kam hij niet. Die vond hij goed zo. Haar staart moest ook nog gedaan worden, maar dat zou hij pas doen als hij zeker wist dat hij niet getrapt ging worden. Zijn handen gleden zachtjes over haar rug heen. Langzaam zodat ze aan zijn aanraking kon wennen. Dikke plukken vacht gleden onder zijn hand langs. Wat trof hij het toch met zo'n paard. Bij haar achterhand hield hij halt en keek hij even achterom. "Niet gaan trappen he Amoria." zei hij nog zachtjes. Doordat de staart van de merrie eigenlijk te lang was kon ze er makkelijk op gaan staan en waren de onder kanten bruin geworden. Sowieso moest hij haar staart een keertje wassen. Nog iets wat hij op zijn lijstje moest zetten. Rustig ging hij met zijn hand over haar kont heen langs haar staart naar beneden. Tot hij niet verder kon buigen omdat hij niet zo lenig meer was. Als hij nu een duwtje zou krijgen zou hij gelijk voorover in de sneeuw liggen. Voorzichtig pakte hij een plukje van haar staart en haalde dat naar hem toe. Niet alles tegelijk pakken maar plukje voor plukken. Kangin stond tenminste buiten trap bereik voor de merrie.

[Geeft niet ^^ ]

Ze deed haar ogen even dicht toen zij zijn handen over haar hals voelde en toen zijn stem hoorde. Ze vond het nogal kriebelig dat hij zowat zat te friemelen in haar manen. Ze schudde eens een paar keek en keek hem toen aan. Ze schraapte uiteindelijk met haar hoef op de harde grond dat een scherp geluidje maakte. Ze werd wat ongeduldig. Ze keek af en toe op toen ze zijn hand over haar rug voelde glijden. Brr dat kriebelde lekker. Amoria keek op toen ze merkte dat Kangin achter haar nu stond. Bij haar achterwerk. Wat gaat ie nou weer uitspoken. Ze hield de man goed in de gaten. Ze wilde niet verast worden. Ze voelde dat hij aan haar vieze staart stond te prutsen. Die wat geel zag. Ze probeerde haar staart proper te houden. Ze trok een keertje aan de touw om uit te testen of het nog steeds vast zit. Haar ogen richtte ze daarna weer naar Kangin.

(Ja nog steeds insp <<)

Met de harde borstel ging Kangin een keer over Amoria haar staart heen. Die moest echt schoon gemaakt worden. Wassen vond hij nu niet zo'n prettig idee met deze kou. Straks zouden de ijspegels erin hangen. Beetje zielig vond hij zelf. De harde borstel haalde een aantal vieze dingen eruit. Het hielp wel, maar niet zo heel erg veel. Jammer genoeg. Doordat hij al langere tijd bezig was met het borstelen van de merrie begon hij nu wel te merken dan Amoria ongeduldig begon te worden. Dan maar snel alles afrond en met haar gaan wandelen. Wie weet zou het nog goed gaan als ze buiten gingen wandelen. Ook met de harde borstel ging hij voorzichtig langs haar been. Alle vieze plekjes weghalen. Tenminste poging tot. Hopelijk zou hij snel haar hoeven kunnen oppakken zodat hij ze kon uitkrabben. Wat hij zou gaan aantreffen wou hij waarschijnlijk niet weten. In elk geval moesten ze ook bekapt worden. Maar daar kon hij nu nog niet aandenken. Eindelijk helemaal klaar ruimde hij netjes zijn spullen op en hield hij een paar snoepjes voor Amoria haar neus. "Je bent hartstikke braaf geweest." zei hij met een lach op zijn gezicht. Hij aaide haar kort voor hij de knoop uit het touw haalde. "Ga je mee wandelen?" Zelf kwam hij al in beweging en wandelde hij richting het hek. Doordat hij liep werd er weer druk gezet op het halstertouw wat weer vast zat aan het halster.

Amoria begon te snuiven. Ze werd inderdaad ongeduldig. ook al deed die poestbeurt haar super goed, ze wilde graag haar benen streken. Ze wist dat haar baasje het goed bedoelde. Maar geduld was soms moeilijk voor haar. Ze keek naar beneden toen ze Kangin voelde aan haar benen. Ze keek hem raar aan. Maar uiteindelijk liet hij haar slanke benen met rust. Oke, slank was ze nu niet meer. Ze had een mooie ronde dikke buik. Die bij het draven hevig heen en weer hobbelde. Haar slanke benen konden haar lichaam makelijk dragen. Ze keek op toen ze kangin hoorde prezen. Haar oortjes vlogen naar voren. Ze wist wat dat betekende. Ja hoor. kangin duwde zijn hand voor haar neus met die zoete paardensnoepjes! Ze werd meteen opgebeurt en knabbelde smullend op haar snoepjes. Ze keek op toen Kangin haar weer los maakte. Ze volgde hem met haar zwarte ogen. Wat gaan we doen? Ze voelde zijn druk. De teken dat ze moest volgen. Ze volgde hem nu keurig. Haar oren vlogen vrolijk naar voren toen ze merkte dat ze buiten was. Een frise geur maakte haar weer levendig.

Edit Darren: @Moonheart, dit topic is voor Amoria en Kangin. Aangezien ze nu samen aan het spelen zijn is het niet slim om er binnen in te vallen. Vooral omdat dan heel het verhaal uit balans is. Gelieve of in pb te vragen of ze een topic met je willen of ergens anders reageren

Kangin maakte het hek snel open en deed het weer dicht zodra Amoria erdoorheen was. Blijkbaar vond ze het erg leuk aangezien ze erg actief werd. "Niet gaan rennen he meid." zei hij een beetje waarschuwend. Als zij ging rennen kon hij niet meer doen dan loslaten aangezien hij anders meegesleurd zou worden door de grote merrie. Blauwe plekken en andere pijnlijkheden wou hij niet. Omdat het zo koud was buiten vond Kangin het wandelen met de merrie wel prettig. Een beetje bewegen en weer warm worden. De deken van Amoria had hij niet op haar gelegd. Als ze straks terug kwamen zou hij dat wel doen. Over het pad wandelde hij naar de straat waar hij de stoep opdraaide. Hier liepen best wel vaak paarden, dat was dan ook wel te zien aan alle hopen mest langs de weg. Mensen kwamen met karren langs, paarden onder het zadel af en toe zag je ook een hele groep rijden van de manege. Kangin hield het halstertouw ontspannen vast, maar wel stevig voor als Amoria zou gaan rennen. Eerst kijken of hij haar tegen zou kunnen houden, daarna zou hij haar wel loslaten als het niet lukt. Tegen een volwassen paard kon hij niet op.

Haar zwarte ogen blonken van plezier. Haar staart was trots gedragen. Ze stapte met grote passen. Ze vond dit supper spanend. Eindelijk eens wat actie! Ze gingen naar buiten. Ze keek op toen hij de hek snel opendeed. Ze stapte vlak achter hem en ging zo naar buiten. Ze trok ongeduldig aan het touw. 'Kom op Kangin!!' Ze keek op toen hij de waarschuwende woorden hoorde. Ze bleef braaf staan en keek verbaast naar Kangin. Ze wist dat hij haar iets duidelijk wou maken. Ze respecteerde zijn bevel. Uiteindelijk gingen ze stappen. De witte merrie liet wat van haar zien. Een beetje show. Haar spieren waren mooi gespannen. Ze zag er nu eerder uit als een beertje. Door haar wintervacht. En haar zwarte ogen paste bij haar sneeuw witte vacht. Weldra drong een hoop paardengeuren in haar neus. Haar neusgaten waren wijd open. Ze keek een klein beetje onrustig. Ze probeerde niet onzeker te zijn. Ze vertrouwde haar lieve baasje die vast wist wat ie deed. Af en toe trok ze hem mee. Maar toen ze die druk voelde vertraagde ze wat. Ze was gewoon zo opgewonde. Ze hinnikte af en toe. Haar hoeven knetterde op het beton. Ze was dat geluid niet echt gewoon. Maar kon wel raden dat zei deze harde geluid maakte. Haar oren vlogen alle kanten uit. En hield haar trouwe baasje in de gaten. Het was een soort familie van haar. Hij zorgde voor haar. En zij zal hem beschermen.

Kangin werd half vooruit getrokken door Amoria. Vrolijk wandelde hij snel achter de merrie aan die weer achter hem aan ging stappen. Af en toe werd er wat aan het halstertouw getrokken, maar hij hield stevig vast. Zomaar kon ze er niet vandoor gaan. Dan moest er wel iets heel ergs gebeuren waarvan hij ook zou schrikken en het touw loslaten. Zoiets ging hopelijk niet gebeuren. Hoe Amoria begon te showen deed hem plezier. Het was dus niet zo dat ze helemaal geen stap vooruit wou zetten omdat ze bang was. Langs de weg waar ook andere paarden hadden gelopen was miss niet zo'n hele slimme zet. Maar zo kon Amoria wennen aan het idee dat er hier ook nog andere paarde liepen waar ze niet bang voor moest zijn. De meeste paarden stonden dan wel op de manege, ook hier waren er een aantal. Vroeg of laat zouden ze elkaar tegen komen. Kangin wandelde in de richting van het park. Buiten was het koud dus daar zouden niet zo heel erg veel mensen zijn. Als er wel veel mensen waren moesten ze op een afstand blijven als zijn merrie raar begon te doen. Amoria haar hoeven maakte doffe maar toch luide geluiden op de straattegels. Zodra ze overgingen naar het beton van het park begon het anders te klinken. Leuker naar zijn idee. Rustig wandelde hij over het pad om zo min mogelijk in de vieze derrie te stappen die in het gras lag. Sneeuw was leuk, maar als het eenmaal begon te dooien werd het vies.

Haar oren bleven nog steeds naar voren gericht. Ze was zeker alert. Haar ogen vlogen alle kanten op. De zon scheen zwak op haar vacht. witte wolkjes verschenen uit haar natte neusgaten. Ze snoof regelmatig. Ze begon al minder show te tonen en begon ook al wat trager te stappen. Toch schoot haar hoofd naar alle kanten uit. Het is wel een lange tijd geweest dat ze weer in een grote vlakte kon lopen zonder dat iets haar kon tegenhouden. Behalve Kangin dan. Haar zwarte ogen ging ook af en toe naar de jonge man toe. Ze keek weer op toen ze spelende kinderen hoorde. ze zag dat ze sneeuwballen naar elkaar gooiden. Daar begon ze onrustig van te worden. Maar ze voelde de druk aan de touw en volgde onzeker achter Kangin aan. Ze merkte waar ze nu op liepen zeer vochtig was. het voelde niet zo prettig aan haar hoeven.

(Hehe eindelijk kon ik weer eens antwoorden )

Kangin wandelde rustig door over het gras. De kinderen bleven op een afstand tot er eentje kwam vragen of ze Amoria mocht aaien. Vlug keek hij naar de merrie die achter hem aanliep en ongelofelijk onzeker deed. Misschien niet zo'n goed idee. "Doe maar niet, ze is nog een beetje bang." zei hij rustig tegen het kleine meisje. Voordat er nog meer mensen naar hen toe zouden lopen wandelde hij door. In plaats van over het gras te lopen, waar nog een beetje sneeuw op lag ging hij maar over naar de tegels. Dat liep toch een stuk lekkerder dan die natte derrie. Zo koud als het eerst was was het allang niet meer. Gelukkig maar, om met de kou van een paar weken geleden buiten te lopen was gewoon niet te doen. Binnenkort zou het lente worden. De vogels zouden weer gaan fluiten, nieuwe bloemen zouden gaan komen. En de weide zou opdrogen tot een stevige ondergrond voor Amoria. Ook moest hij nog opzoek naar een maatje voor haar. De paarden van de buren stonden te ver weg. Misschien een shetlander, of een ander paard. In elk geval eentje die goed met kinderen om kon gaan zodat hij voor dat paardje een verzorger kon zoeken. In zijn eentje twee paarden verzorgen kostte hem te veel tijd. Hij moest ook nog zorgen voor geld in het laatje. "Wat denk jij meisje, een shetlander of een groot paard als vriendje voor jou?" doelloos tegen je paard praten deden zoveel mensen. Niet dat hij een antwoord terug verwachtte. Misschien begreep ze hem, misschien ook niet. Het was het proberen waard.

[Was het helemaal vergeten... Sorry!]

De zitte merrie paradeerde trots rond. Het was lekker weer. Dankzei haar vacht plus die deken had ze het niet meer koud. Onder zich bevond zich het sneeuw dat hard begon te kraken. Ze merkte de drukte al. Veel mensen die sneeuw naar elkaar gooiden. Nou ja wat er van over bleef. Kanging leide haar op de tegels en maakte een hard geluid dat kletste op de tegels. Ze snoof onrustig toen een kind op haar af ging. 'Waaah Een mini mens' Ze hie anstig haar hoofd omhoog en snuifde luid. Kangin leide haar iets sneller weg. Ze liep vlak achter Kangin en duwde hem. "Kom op traage we hebben niet de hele dag" grapte ze. Ze geloofde er in dat Kangin haar zou begrijpen. Ze hoorde kangin haar iets stellen. Niets weten waarover hij het er had. Gewelschap kon haar natuurlijk op beuren. Al kan het zijn dat er flink wat gevochten word om haar rang hoog te bewijzen. Zei stond hoog en zou de baas spelen. Dat deed ze al vanaf haar geboorte.

geeft niet

Kangin merkte dat Amoria wat drukker werd. Ze begon hem zelfs te duwen. Lachend ging hij rustig rennen, terwijl hij dat deed klakte hij een keertje met zijn tong en zette hij wat druk op het halstertouw. "Niet te hard rennen, dan gaan we onderuit." zei hij nog voordat hij zelf begon te rennen. Nog steeds zat hij te piekeren over wat voor maatje hij voor Amoria moest gaan zoeken. Een shetlander had een leuk karakter, en die kon je ook nog voor kleine kinderen gebruiken. Grote paarden werden al snel eng gevonden, die moest hij dan ook in zijn eentje verzorgen. Natuurlijk had hij het er voor over, maar hij had gewoon niet zo heel veel tijd. Langzaam liep het park leeg waardoor ze nu alle ruimte hadden. Kangin bleef rond de bevroren vijver rennen, daar lag geen sneeuw meer. Nu het lente werd begon alle sneeuw ook te smelten. Eindelijk! Na al die tijd moest dat ook wel, het was veel te koud. Straks zou hij samen met Amoria door de duinen kunnen rijden, samen met Isaura als dat goed ging. Wel moest hij de merrie nog zadelmak maken, dat zou nog een hele uitdaging worden. Al zou het een jaar duren, toch zou hij het gewoon blijven proberen tot het hem zou lukken. No matter what.