Gevecht voor te overleven

Amoria staarde wat voor zich uit. Het begon frisser te worden. Waar zei woonde leek het net een noordpool. Een pak sneeuw tot aan haar witte knieén. Toen was het echt zwaar. Ze herrinerde zich de eerste keer toen ze de winter leerde kenen. Ze dacht dat ze dood ging. Dagen na elkaar sneeuwde het. Met een ijskoude harde wind. Toch was zei een van de sterkste veulens toen. En als het weer mee viel nodigde ze de veulens om te spelen. Dan kregen ze het lekker warm. Helaas verpeste hun moeders altijd de pret. Niet te ver gaan! Roepen ze dan. Toen vond ze gehoorzamen toch wel moeilijk. En luisterde vaak niet. Maar ze kreeg de gevolgen er van. Ze herkende de temperatuur. Het zou best kunnen dat het vanacht licht zou sneeuwen. Niet dat ze zat te springen voor sneeuw want dan zouden de grassprieten begraven worden en had ze geen bezigheid meer. Dan kon ze alleen maar naar de witte omgeving zitten staren. Ze richtte haar oren naar Kangin die haar reddende engel was. Hij bleek te weten dat haar emmer bevroren was. Ze waggelde doodleuk naar Kangin en liet haar hoofd verdwijnen in de ton. Het ijskoude water prikte in haar keel en mond. Maar dat was ze al lang gewoon. Ze dronk het rustig op. Ze keek weer op toen ze Kangin in de stal zag lopen en iets met die handen deed. Wat haar toch weer wat aantrok. Ze bleef nieuwsgierig naar hem kijken.

Dat Amoria het ijskoude water lekker vond kon hij niet geloven. Hij zou het niet lekker vinden om ijskoud water binnen te krijgen. Kangin gooide de handdoek weer terug naar waar die eerst lag. Licht lachend keek hij hoe de merrie naar hem keek. Zijn prachtige paardje begon hopelijk steeds meer vertrouwen in hem te krijgen. Dat moest ook wel wou hij met haar verder. Maar goed dat hij in de stal stond want buiten was het echt koud. Dat de merrie buiten kon staan zonder het koud te hebben vond hij knap. Nog even keek hij of alles goed stond voor hij naar buiten liep richting het hek. Zo zou hij verder moeten met het liedje dat hij aan het schrijven is. Een kerstliedje voor Isaura om hun ruzie te verbreken. Hij vond het maar helemaal niks dat zij met die Tay had en daarom had hij dan ook ruzie met haar. Ontzettend stom maar het was nou eenmaal zo. Hij wou eigenlijk niet als eerste zijn excuses maken. Alleen verwachtte hij niet dat Isaura het zou doen dus moest hij maar de eerste stap nemen. Zo erg vond hij het ook weer niet. "Welterusten Amoria." zei hij zachtjes. Het hek sloot hij achter zich. Hij verdween in het huis waar hij zijn schoenen en trui uittrok. De gitaar kwam automatisch in zijn handen omdat hij er voorbij liep. Het krabbelblaadje lag op de bank naast Pruts. Gelijk begon hij met spelen. Kerst zou dit jaar erg rustig zijn.

Amoria keek nog even Kangin na. Die langzaam aan naar de hek liep. Ze hoorde zijn zachte stem zeggen. Ze had al een vermoeden dat hij gedag zei. Hij hinnikte hem na en sloot langzaam haar ogen. Ze was heel moe en was al gauw in een diepe slaap. Ze werd na uren waker toen ze het echt koud begon te krijgen. Ze had een laagje sneeuw op haar rug! Geschrokken bokte ze het er af en stoof de stal in en gluurde geschrokken naar buiten. Het sneeuwde. Ze wist het! Was dat even schrikken. Je hoorde de sneeuw niet komen en ze werd er door verast. Ze vergat al dat ze in de warme stal stond. Witte wolkjes blies ze zo uit haar neusgaten. Ze was dood moe. En de hemel was nog zwart. Veel te laat dus. Ze liep nu helemaal binnen in de stal en zocht de beste plekje op om te gaan liggen. ze voelde zich hier ineens zo veilig. Ze liet zich door haar lange witte benen zakken en ging lang uit liggen. Ze bleef nog even onrustig waker. Bang dat de deuren achter haar voorgoed dicht zouden gaan en zei voor altijd in deze ruimte opgesloten zou zitten. Maar door zo moe te zijn en in een warme ruimte te zitten voelden haar ogen zwaar aan en gingen die van zelf dicht. Ze sliep uren aan een stuk. Totdat ze vroeg in de ochtend weer waker werd. Ze zette zich weer echt en stapte naar de uitgang. Maar ze was niet van plan om naar buiten te gaan. Ze leek de sneeuw maar niet te betrouwen. Ze staarde de hele tijd naar het witte spul. Dat haar lekkere grassprieten verbergde.

Kangin ging al snel slapen omdat hij echt doodop was. Hij werd best wel laat wakker, echter ging hij zich gelijk lekker warm douchen en eten. Pruts stond raar te springen voor de deur. Hij snapte echt niet waarom die pup nou zo druk deed. Nieuwsgierig schoof hij het gordijn opzij. Zijn ogen werden groter toen hij zag dat alles wit wat. Pruts werd aan de kant geduwd terwijl Kangin zijn sneeuwschoenen aandeed en een warme jas. Zodra de deur open ging stormde Pruts naar buiten om het witte spul te onderzoeken. De pup kwam alleen al snel weer terug naar binnen omdat hij het koud vond. Lachend wandelde Kangin snel naar de stal toe omdat hij Amoria niet in de weide of plaat stond. Als ze slim was geweest stond ze in de stal. Nieuwsgierig stak hij zijn hoofd door de deuropening om in de stal te gluren. Tevreden keek hij hoe de witte merrie rustig in de stal stond. Zachtjes sloot hij de deur achter zich en wandelde over het pad naar de voerton. De juiste hoeveelheid brok liet hij weer in haar voerbak vallen zodat ze wat te eten had. Het hooi lag er nog, maar zo zou hij de stal nog schoonmaken dus dan ging dat er ook uit. Dan kreeg ze weer lekker vers hooi. "Lekker geslapen meisje?" vroeg hij doelloos aan haar. Antwoord zou hij toch niet krijgen, maar hij kon het proberen.

Amoria vond het best wel spannend. Als de hemel kleuren straalde en de zwakke zonnenstralen zag hobbelde ze naar buiten. Net op dat moment zag ze Kangin. Haar oren vlogen supper blij naar voren. Ze stapte zo snel ze kon naar Kangin. Baande een weg door de sneeuw die best al hoog stond. Haar vacht plakte vol met bevroren ijs. Haar zwarte ogen schonken hem een warme en liefdevolle blik en drukte haar hoofd tegen zijn zachte buik. Ze keek op toen hij te werk ging. Haar ogen volgden hem. Ze zag hem verdwijnen in de stal. Ze wis al meteen hoe laat he was. ze stapte de stal zonder enig twijfelen in en wachtte ongeduldig op Kangin en haar brokjes. Ze begon zenuwachtig te hinniken. Maar toen ze haar brokjes in de voerbak zag vloog ze er heen en at het in een mum van tijd op. Tevreden brieste ze na het eten. Ze keek naar Kangin die hooi had geplaats. Nog een lekker droge snack. Toen Kangin iets zei Brieste ze op dat moment. Al wist ze niet waarover hij het had. De witte merrie knabbelde het zoete hooibergje op. Haar oren naar Kangin gericht.

Vrolijk begon Kangin een aantal spullen op te ruimen. Ook de voerschep zette hij netjes weg zodat die niet meer in de weg zou liggen. De staldeur schoof hij voorzichtig open zodat Amoria niet zou schrikken. Hoe ze daarnet had staan eten was best wel lachwekkend geweest. Alsof ze nooit te eten zou krijgen had ze haar brok naar binnen geschrokt. In de sneeuw stond nu een weg van waar de merrie had gelopen. Nog even en er zouden ook kleine honden stapjes in staan aangezien de pup zo nieuwsgierig was. Hij vond het dan wel koud, maar nog steeds erg leuk. Fluitend begon hij met een aantal vieze plekken eruit te scheppen en in de kruiwagen te gooien. Daarna legde hij nieuw stro neer waar Amoria weer lekker op kon liggen. Kangin verdween met de kruiwagen naar buiten waar hij hem leegde en weer terug wandelde. De stal was niet vies geweest. Maar Amoria had er dan ook voor de eerste keer echt in gestaan in plaats van telkens naar binnen en naar buiten gewandeld te hebben. Omdat hij de merrie goed wou laten eten voor haar reserves gooide hij nog een halve plak hooi erbij. Daar moest ze het maar even mee doen tot ze weer te eten kreeg. Het halster wat aan de haak naast de stal hing wachtte tot die weer gedragen zou gaan worden. Als het aan Kangin lag zou het vandaag nog om Amoria haar hoofd zitten. Niet voor lang, zodat ze er weer een beetje aan kon wennen. Maar het zou er wel even omzitten.

Amoria bleef nog tevreden knabbelen. Geschrokken hief ze haar hoofd op toen ze werkelijk de deur hoorde. Ze wilde gaan lopen. Maar ze zag dat Kangin het meer opendeed. Even bleef ze onrustig naar hem staren. Maar toen Kangin verdween kreeg ze weer de moet om te eten. Ze had veel wonden opgelopen door de stal. Omdat ze als verwilderd paard in een stal gepropt werd. En een wild paard was niet gewend om in een kleine ruimte te zitten waar je niet meer uit kon. Ze dacht maar aan 1 ding. Uitbreken. Dat gebeurde ook bij de trailer. tot nu toe zou ze de stal nog een lange tijd niet vertrouwen. Ze liet haar hoofdje weer zakken en knabbelde weer verder. Ze keek op toen Kangin met een kruiwagen binnen liep. Wat is dat nou weer? Haar ogen werden groot en volgde het terwijl ze af en toe hapte. Ze zag dat Kangin haar mest en plasplekken verwijderde. Dat was eigenlijk wel een goed idee want de stal begon toch een sterk geurtje te krijgen. En zei rook dat veel meer dan Kangin. Het duurde niet lang voor dat haar hooi op was. Ze raapte nog de laatste plukjes op en knabbelde langzaam. Ze keek dolgelukkig toen Kangin haar weer te hulp schoot. Hij bracht haar wat meer! Ze stapte meteen naar hem toe en hapte er gulzig naar. Ze volgde het totdat het op de grond gelegt werd. Ze kon weer lang gaan smullen. Ze keek Kangin nog eens dankbaar aan en at weer snel verder.

Tevreden wandelde Kangin de stal weer uit en deed de deur achter zich dicht. Normaal gesproken zou hij hem wel open hebben laten staan. Maar stel dat Amoria uit zou breken, dan waren gelijk al zijn spullen naar de knoppen. Het oude springzadel van hem lag in zijn hoes op een speciale steun. Die had hij al lange tijd niet meer gebruikt. Net zoals zijn tenue van de laatste springwedstrijd. Die wou hij niet meer aan omdat hij er slechte herinneringen aan had overgehouden. Vallen met je paard en over de kop slaan was geen pretje. Al helemaal niet voor je paard. Het was nog een geluk dat hij er niet onder had gelegen. Wie weet zou hij er dan nu niet meer zijn. Rommelend in een aantal spullen kwam hij een oude beker tegen. Die had hij ook nog. Gelijk maakte hij hem schoon en zette het weg op een lege plank. "Gaan wij ook meedoen aan springwedstrijden meisje?" begon hij weer doelloos tegen de merrie te praten. Het was warmer in de stal dan dat het buiten was. Gelukkig maar anders zou hij het helemaal zielig vinden voor Amoria. Kangin tilde een dressuur zadel op en haalde het uit de hoes. Zorgvuldig begon hij het schoon te maken en in te vetten. Het hoofdstel hing naast de rest van al het tuig aan zijn haakje. Die zou hij ook nog wel schoonmaken en invetten. De laatste keer dat hij dat had gedaan was ook alweer een tijd geleden.

Amoria volgde met haar ogen Kangin. Die weer even verdween. Ze at weer de laatste hooisprieten op en leunde met haar lichaam tegen de staldeur dat naar de ingang van de gang leidde. Ze zag daar Kangin te werk gaan. Ze zag die rare spullen die ze nooit eerder had gezien. Ze hadden nog niet geprobeert om haar te temmen met zadel en tuig. Wat misschien maar goed was anders zou Kangin weer heel lang met haar tewerk gemoeten hebben om die er op te krijgen. Ze zag een blinkende beker. Dat vond ze mooi. Haar oren vlogen naar voren toen ze merkte dat hij tegen haar sprak. opgewonde begon ze te hinniken. Ze keek nog een tijdje naar Kangin wat ie aan het uitstoken was. Maar niet lang daarna begon ze weg te duzelen. Ze deed een klein dutje dat meestal na het eten was. Ze droomde nu fijn. Dat ze over een groen domein galopeerde. Met Kangin achter zich. Geen problemen. Alleen maar gelukkig zijn. Het scheen lekker. Geen koude winter. Maar zodra ze weer lekker heeft genoeg zitten doezelen werd ze langzaam aan weer fijn wakker. Even knipperde ze met haar ogen en zocht Kangin.

Kangin grinnikte bij het horen van de hinnik van Amoria. Het leek wel alsof ze er zin in had. Vrolijk begon hij het zadel te poetsen tot het weer helemaal mooi was. Daarna ging hij verder met al het andere tuig. Amoria was in slaap gevallen wat hem best wel lekker leek. Heerlijk slapen en nergens zorgen over hebben. Geweldig als je het aan hem vroeg. Ontspannen liet hij zich op een stoel zakken met het hoofdstel in zijn handen. De doek waarmee hij het hoofdstel schoonmaakte werd al snel zwart van het vet en alle viezigheid. Toen Amoria wakker werd was hij net klaar met alles en lag alles keurig op hun plekjes. "Goede middag." grapte hij vooral tegen zichzelf maar ook tegen Amoria. De staldeur schoof hij wat open zodat hij Amoria niet door de tralies hoefde te zien. Het zag er zo opgesloten uit. Hij haalde een wortel uit een bak en legde die op zijn hand neer zodat de merrie hem eraf kon eten. Ze was een schat van een paard die hij niet meer kwijt zou willen. Nooit meer, maar ergens wist hij dat hij haar ook weer zou gaan kwijtraken. Misschien door een ziekte, ouderdom. Wist hij veel wat er allemaal kon gebeuren. Kangin begon alle zadeldekjes netjes op te stapelen. Ze waren allemaal schoon. Dat had hij gedaan nadat hij hier naartoe was verhuisd. Toen was alles nog schoon. Dankzij alle stof waren de meeste dingen weer lekker vies geworden. De borstels begon hij een voor een uit te kammen met een manen kam.

[Moet nu weg. Tot morgen!]

Amoria keek op toen kangin de deur wat open schoof. Nieuwsgrierig leunde ze tegen de opening en strekte lenig haar hals naar Kangin. Ze keek hem liefdevol aan. Ze zag een bekende snoepje. Een sappige orangje wortel! fijn nam ze het uit zijn hand en liet wat kwijl op zijn hand achter. Tevreden knabbelde ze er op en slikte het in. Ze brieste tevreden en duwde met haar neus tegen zijn lichaam. Om nog meer te vinden. Maar uiteindelijk vond ze niets. Ze keek Kangin weer na toen hij weer eens in actie ging. Ze schudde haar hoofd. 'Mijn mensje is een druk persoon.' merkte ze op. Ze besloot zelf ook maar eens wat nuttigs te gaan doen. Ze hobbelde met grote passen naar buiten. Gretig begon ze dominant te draven in de sneeuw dat onder haar hoeven kraakten. Een mooie spoor liet ze achter. Nu was ze ontzichtbaar. Niemand zal haar opmerken. Ze begon te fantazeren. Ze bokte hoog in de lucht. En draafde nog wat rondjes. Ze keek op toen ze in de verte paarden zag die naar haar aan het staren was. Ze hadden een soort deken op. Net zoals mensen. Ze staarde ook een tijdje naar de paarden en liet een prachtige dominante uitsraling zien. Ze galoppeerde een beetje brutaal opeens. Met een staart oog gehoffen. Haar lange witte manen dansten sierlijk met haar mee.

Pruts stond weer tegen de deur te springen wat Kangin best wel irriteerde. Die pup moest hij nog helemaal opvoeden wat erg veel werk kostte. En dan was het ook nog eens zo'n aandacht trekker. Naja, de pup was lief en het was zijn kleine maatje. Nieuwsgierig keek hij hoe Amoria naar buiten wandelde en daar rond begon te rennen. Blijkbaar stonden de paarden van de buren ook ergens buiten want hij hoorde in de verte wat gehinnik. Langzaam kwam hij overeind zodat hij in de opening van haar stal kon kijken hoe zij rondwandelde. Het zag er naar uit dat de merrie al behoorlijk gewent was. Misschien zou hij toch eerder kunnen gaan beginnen met het zadelmak maken. Misschien, hij kon het nooit zeker weten. Tevreden keek hij naar de witte merrie die haast niet te zien was. Totaal geen miskoop geweest in tegendeel hij was super blij met haar. Kangin liet zich zakken tot hij op de grond zat. De stal had hij net schoon gemaakt waardoor hij toch niet vies zou worden. Eigenlijk was het wel lekker warm in het stro. Even had hij rust aan zijn hoofd. Geen dingen die hij meer moest doen. Lui leunde hij tegen de zijkant van de muur aan zodat hij bleef zitten. Omdat hij het best wel zielig vond voor Pruts stond hij op en haalde hij de pup mee naar buiten. Echter wel aan de lijn zodat hij Amoria niet aan kon vliegen. Kangin ging weer in de opening zitten terwijl hij keek hoe Pruts door de sneeuw heen rende.

Amoria liep nog zo een tijdje als een gek rond. Uiteindelijk antwoorde geen paard meer naar haar. 'Wel verdraait, ze negeren me maar!' Ze besloot ze dan ook maar te negeren. Ze had al een deel naast het hek omgespit. Een grachtje leek er in gemaakt te zijn. Door 100 keer achter elkaar er in te lopen was het nu platgestampt. En dat was nu ook supper glad. Onhandig gleed ze uit en zachte door haar knieen. Meteen trok ze zich recht en deed als of er niets gebeurt was. Ze stapte weg van die plek. Ze schudde zich een uit. Weer wat uren vlogen voorbij en het begon weer te sneeuwen. Ze sprong speels weg. Ze probeerde die vlokjes te ontwijken. Wat dus totaal niet lukte. Haar lichaam is nu hard verwarmd. Dat zacht je ook. Als ze haar warme adem er uitblies. Kwamen grote warme wolkjes uit haar neus. Haar neus wat een beetje nat. Wat snottebellen bundelde aan haar neusgaten. En dat begon er te jeuken. Ze begon hard te niezen en geraakte zou die vieze smurie kwijt. Ze besloot maar eens te werk te gaan. Graven maar! Haar hoef schraapte ze tegen de sneeuwlaag en maakte zo een putje. En daar onder vond ze ijsgras. Jumie. Het had lekkerder geweest in de zomer. Ideaal als verfrising en snack! Ze keek op toen ze Kangin zag met zijn wolfhond. Ze begon te draven en remde weer onhandig. Ze vloog bijna tegen het hek. Ze moet leren voorzichtiger te zijn. Liefdevol drukte ze haar hoofd tegen Kangins buik die lekker warm aanvloelde. Stiekem knabbelde ze aan de zeikant van zijn jas. Hopend op een snoepje dat daarin verstopt was.

Af en toe gooide Kangin een sneeuwbal in de richting van Pruts die er dan gelijk achteraan rende. Spelende met de pup hield hij ook een oogje op Amoria. De grond langs het hek had ze heerlijk plat gemaakt waardoor ze er bijna over uitgleed. Alsof hij niks had gezien keek hij onschuldig weer naar Pruts. Zijn veters werden aangevallen. Wat vond die pup daar nou weer zo bijzonder aan? Het was koud buiten. Kangin zou zo weer lekker naar binnen gaan of verder in de stal gaan zitten. Eigenlijk moest hij de kerstversiering op gaan hangen rond Amoria haar stal. Hoog genoeg zodat de merrie er niet van zou kunnen gaan eten. Dat zou nog een heel karwei worden maar hij zou er lekker warm van worden. Zo de spullen opzoeken en aan de slag gaan. Met een beetje geluk zou het vanavond al aankunnen. Pruts stond in de sneeuw te happen en telkens rond te rennen. Even dacht Kangin Amoria kwijt te zijn tot hij opeens voelde dat ze aan zijn jas aan het knabbelen was. "Hee dat mag niet!" zei hij een beetje streng. "Laten we een deal maken. Jij doet je halstertje nog even om en dan krijg je een wortel van me. Deal?" vroeg hij maar een beetje doelloos. Het warme hoofd van Amoria knuffelde hij even voor hij opstond om haar halster te pakken. Haar naam moest er ook nog opkomen. Maar dat zou hij vanavond wel doen. Dan had hij toch genoeg tijd om zoiets te gaan doen.
Kangin wandelde met het halstertje naar Amoria toe. Voor haar hoofd bleef hij staan. Dezelfde plek als waar hij daarnet had gezeten. Pruts zat vast aan een lijn die weer vast zat een een ring. Zo kon hij Amoria niet last vallen en ook niet wegrennen.

Amoria trok ontschuldig haar hoofd terug toen ze de strenge stem van Kangin hoorde. Niet begrijpend staarde ze naam hem. Met een droevige uitstraaling. Ze hoorde Kangin weer rustig spreken. Ze stapte weer naam hem toe en liet haar hoofdje vasthouden. Ze sloot bijna haar ogen toen Kangin haar liefdevol begon te knuffelen. Dat vond ze heel fijn. Ze keek weer op toen Kangin recht ging staan en weer verdween in de stal. Met grote ogen keek ze naar Kangin toen hij hem weer zag met dat.............. ding! Ze stapte gelijk achteruit. Dacht het niet vriend! Ik ken het wel. Eenmaal aan niet meer los! Ze drukte haar oren in de nek en keek hem ontschuldig aan. Maar ineens. Ze ruikt nog eens. Ze ruikt een... wortel! iets dat ze graag at. Ze stapte gelijk naar Kangin. En duwde ongeduldig met haar hoofd tegen zijn buik. Kom op! ik wil die lekkere wortel man! Ze keek heel even naar dat hondding die Kangin weer vast maakte. Ze wist wel wat Kangin zou gaan doen. Maar als hij dat echt op haar hoofd wilde. Haar best. Zo lang ze die lekkere sappige wortel krijgt. Want daar was ze namelijk verzot op. Maar paardensnoepjes kreeg ze er ook met gemak in. Die waren altijd lekker! Maar wel droog.

Het hoofd van Amoria tegen zijn buik aan voelde grappig. Iets wat hij al langere tijd niet meer had gevoeld. De wortel hield hij in zijn achterzak. Veilig voor Amoria. Rustig deed hij het halster om haar hoofd heen. Zodra hij de klip had vastgemaakt pakte hij de wortel en hield deze onder haar neus. "Zie je? Het is helemaal niet eng." terwijl hij het zei aaide hij haar over haar hals heen. Ze was lekker gespierd dus het rijden moest geen probleem voor haar zijn. Eerst wou hij weten hoe ze zou reageren op een hoofdstel. Dan pas kon hij met haar verder. Hij kon kiezen voor bitloos of met bit. Hij koos het liefst voor bitloos alleen vond hij met bit rijden makkelijker. Tenzij je paard echt het bit niet in wou. Bij Amoria zou hij proberen om haar te beleren zonder bit. Wie weet zou het ook nog eens een succes gaan worden. De merrie was zijn maatje geworden. Al was ze nog niet zo lang bij hem. Pruts lag te rollen in de sneeuw voor hij de stal in rende en in het stro neerplofte. Die had het vast en zeker ook koud. Gelijk kreeg Kangin een ideetje. Om Amoria te laten wennen aan dingen op haar rug kon hij haar ook alvast laten wennen aan een deken. Die moest ook nog eens helemaal vastgezet worden. Of ze het koud had wist hij niet, maar wie weet zou ze het nog leuk vinden ook. Persoonlijk zou hij het lekker warm vinden. Een grote rode deken haalde hij tevoorschijn. Eerst zou hij de merrie eraan laten snuffelen voor hij het op haar rug zou leggen.

Amoria keek Kangin even aan toen ze zag dat hij de halster liet zien. Ze deed heel even moeilijk. Ze trok 1 keer haar hoofd terug en liet daarna de halster over haar hoofdje glijden. Even schudde ze hevig met haar hoofd maar negeerde het toen ze de wortel zag. En die wilde ze heel heel heel graag! Ze begon het te begrijpen. Als ze doet wat kangin van haar vraagt krijgt ze iets lekker. Dat moet ze nog eens uit proberen. Dat vond ze best wel leuk. Ze keek even achter zich toen ze dat raar beest zo gek zag doen. Ze merkte wel op dat dit nog een jong dier is dat nog heel kwetsbaar is en leerd over deze vreemde wereld. Het begon te rollen en liep gelijk de stal in. Haar stal! Lekker warm. Dat moest ze toegeven. Die stal had ook voordelen. Na een paar weken zou ze er niet bang meer voor zijn. Tot nu toe gaat ze er alleen in als het echt moest. Nu was er niets aan die stal en zou ze nu ook niet binnen gaan. Alleen als ze het echt koud kreeg. Wat vooral in de nacht was. Het begon harder te sneeuwen. Koude vlokken smolten op haar lichaam. Brr. Ze zag haar geliefde baasje weer verdwijnen. Helaas. Die was vast en zeker weer iets van plan. En ja hoor. Hij had iets heel groots mee. Ze zag het eerder bij paarden. Een rode kleur merkte ze op. Kangin richtte het naar haar. Zonder enig twijfel strekte ze haar nek uit en liet haar neus naar dat vreemd onderwerp leiden. Ze rook een ander paard. De geur was vaag. Maar het zat wel in de deken. Vol bewondering onderzocht ze deze onbekende paard. De geur herkende ze op bepaalde plekken in haar leefomgeving. Maar het was heel vaag. Dus dat paard zou al lang weg geweest zijn.

De rode deken in zijn armen was van zijn vorige paardje geweest. Het had hem prachtig gestaan, wie weet zou het Amoria ook mooi staan. Kangin keek oplettend toe hoe de merrie reageerde op de deken. Nog net wist hij de deken beter vast te houden toen Amoria haar neus ertegen duwde. Het was een best wel zwaar ding. Iets van 200 gram? Wist hij het eigenlijk. Ergens zou het vast wel staan, tenminste als hij even zijn best deed om het te vinden. Zo voorzichtig mogelijk hief hij de deken tot boven zijn hoofd. Daarna ging hij met zijn ene hand over Amoria haar hals heen. Zo richting haar rug. Langzaam tastte hij haar hele rug af om te kijken of ze het niet eng zou vinden. Omdat het toch een keer moest gaan gebeuren en ook omdat het nu sneeuwde tilde hij de deken op. De ene kant viel over Amoria haar rug naar haar zij. Rood stond haar wel leuk. Nu alleen nog een kerstmannenmuts en ze was een kerst paardje. Snel maar vooral voorzichtig legde hij de gehele deken goed en deed de riempjes vast. Onder haar buik door, tussen haar benen langs en voor haar borst. Alles deed hij erg zorgvuldig terwijl hij haar reactie in de gaten hield. Hij wou niet verpletterd worden onder de hoeven van de merrie. Zodra hij klaar was klopte hij op haar hals. "Brave meid." complimenteerde hij haar. Een paar snoepjes haalde hij tevoorschijn uit zijn zak. Deze hield hij een voor een onder Amoria haar neus. Zijn merrie en niemand zou haar van hem af kunnen pakken.

Amoria haar ogen werden groot. Ze keek op toen Kangin een beweging maakte. Ze wist gewoon dat hij weer iets van plan was. Zoals die raar ding dat aan haar hoofd geknoopt was. Kangin deed het deken boven zijn hoofd. Wat deed die nou? Ze deed een stap achteruit. Ze werd onzeker. Kangin raakte haar rug aan. Ze keek hem onschuldig aan. 'Wat ga je doen Kangin?' Ging er door haar gedachte heen. Ze keek toe hoe Kangin dat ding op haar rug legde. Ze liet het maar toe. Ook al had ze zo veel bang. Ze wist niet wat het deed. En of het haar pijn zou doen. Maar ze vertrouwde haar beste vriend Kangin zou haar toch nooit pijn doen? Of wel? Ze hoorde allerlij dingen onder haar buikje ringelen. Ze voelde dat Kangin haar beloonde. Ze bewoog niet. Uit angst dat het pijn zou gaan doen. Maar zodra ze zag dat Kangin in zijn zakken begon te zoeken kwam ze meteen tot leven en stopte zonder na te denken recht op Kangin af en greep de lekkere snoepjes uit zijn hand. Met veel plezier knabbelde ze er op. Ze voelde dat deken niet eens. En het was nog warm ook! Ze vond het wel een vreemd gevoel en het jeukte ook. Ze krabbelde op sommige plekken. Ze zou er nog aan moeten wennen. Maar ze was er al niet bang voor.

Gelukkig reageerde Amoria niet heftig op de deken. Kangin haalde opgelucht adem en pakte nog een snoepje uit zijn zak die hij aan de merrie gaf. Ze deed het erg goed. Wie weet zou hij al snel kunnen beginnen met het beleren. Ergens moest hij nog een licht zadeltje hebben die ze wel zou passen. Nadruk op ergens. Kangin rekte zich eens uit waarna hij naar Pruts keek die in de stal lag. Lui beest was het toch ook. Even liep Kangin de stal in waar hij een grote doos uit haalde. Allemaal kerstversiering voor rond de stal en hekken. De weide zou even niet toegankelijk zijn voor de merrie. Dan zou het gras zeker weten dood gaan en had ze in de zomer niks meer. Aan de andere kant vond hij het zielig dat ze dan niet meer op de weide kon. Ze had de plaat waar ze op kon wandelen, verder zou hij met haar buiten kunnen lopen als ze aan het halstertouw en alles gewent was. Kangin haalde een lichtslang uit de doos en begon met het vastmaken van haakjes aan de stal zodat hij de slang op kon hangen. Pruts begon nieuwsgierig tegen de doos op te springen tot hij hem om had gewerkt. "Ga je het ook zelf opruimen?" zei Kangin lachend tegen de pup. Echter werkte het helemaal niet. Alle spullen werden onderzocht voor Pruts weer lui in de stal ging liggen. Eindelijk klaar met de lichtslang begon hij met de andere lichtjes. Wie weet zou het er nog wel gezellig uit gaan zien. In een boompje achter de stal gooide hij een net met allerlei lichtjes. Zo vond hij het wel goed. Het zag er wel gezellig uit. Nu nog de rest van de tuin opknappen en het zou er weer helemaal goed uitzien. Jammer dat hij daar nou net geen zin in had.

Amoria keek heel even op toen Kangin weg wandelde. Even staarde ze naar de plek waar hij verdween. Zo snel ze kon schuurde ze met haar rug tegen de muren om toch maar dat deken er af te schuren. Maar ze raakte meer strikt. De deken hing nu maar half op haar grote lichaam. Amoria bewoog niet toen Kangin er weer aan kwam. Hij had iets heel intersands. Een doos. En in dozen waren altijd wel leuke dingentjes te zien. Haar ogen werden groot van nieuwsgierig. Maar ze hoopte maar niet dat Kangin haar zo opmerkte. Anders werd ze betrapt door poging dat deken uit te doen. Ze hoorde allerij ringelende dingen in zijn doos. Ze zag een gele slang. SLANGEN! Onrustig hinnikte ze naar Kangin. Als zei of haar familie een slang zagen trappelden ze die meteen dood. Omdat ze weten dat veel slangen giftig zijn. Ze keek raar op toen het geen hoofd had en niet eens bewoog. Wat het dood dan? Ze zag Kangin allerij dingen ophangen. Vol bewondering keek ze om haar heen. Lekker gezelig. Vooral die lichtjes. Dan was het niet altijd zo donker. Wat ze wel aan gewend was geraakt. Ze stak haar hoofd naar buiten toen Kangin dat ook deed aan de omheining. Ze zag de poort richting wei dicht ging. Jammer. Maar ze zou er niet dood van gaan. Er was toch niets meer te vinden onder dat dikke vervelende witte spul.

Ongestoord ging Kangin verder met waar hij mee begonnen was. Nu zou hij het ook af gaan maken. De kou liet zijn vingers haast blauw worden. Zo meteen snel naar binnen toe om ze weer op te warmen rond een heerlijk glas chocomelk. Daarna zou hij wel zien of hij nog verder ging met Amoria. In elk geval zou hij haar nog poetsen en haar deken weer goed doen. Die had ze daarnet, in een poging hem niets te laten merken, scheef laten hangen. Dan maar opnieuw vast maken en kijken of ze hem er nu niet weer scheef op liet liggen. Schuren met dat ding was geen pretje voor de deken. Ook een beetje zonde als je het aan hem vroeg. Soepel klom Kangin op het hek zodat hij een laatste haakje vast kon maken. Uiteindelijk liep hij met het verlengsnoer naar de stal waar een stopcontact zat. "En drie, twee, één. Komt die." zei hij alsof het iets super spectaculairs was. Tevreden keek hij naar buiten waar de lichtslang brandde, de andere lichtjes en nog een aantal dingen. Zo nu was het er tenminste gezellig voor Amoria. Pruts stond bedelend voor de achterdeur te springen of hij naar binnen mocht. De pup zou het vast ook wel koud hebben. Voor hij de merrie weer ging pesten liet hij Pruts eerst naar binnen. In een slakkentempo wandelde hij naar Amoria toe. Zo voorzichtig mogelijk trok hij haar deken goed. "Nu niet meer scheef trekken meid." zei hij een beetje lacherig. Als het moest zou hij telkens weer naar haar toe lopen om dat ding goed te doen. Tot hij het irritant zou gaan vinden.

Haar zwarte ogen schitterde een beetje. Een levendige blik was in haar te zien. Ze keek Kangin na. Die weer richting zijn huisje ging. Het ziet er heel raar uit. Maar ze wist wel dat hij daar eten had en daar ook sliep. Het zag er voor de mens ook veilig uit. Alleen hij kan binnen. En niets anders. Ze keek op toen ze het kleine hondje zag. Ze keek op toen Kangin de deur opendeed en de pup vrolijk naar binnen liep. Het leek wel of kangin het ding kon begrijpen. Maar ze had wel door dat mensen mega slim waren. Ze leert veel van Kangin. Ze keek op toen hij na weer lange tijd weer verscheen. Hij verdween weer ergens in de stallen. En ze hoorde zijn taal. Ze keek op toen ineens alle lichtjes branden. Haar oren vlogen naar voren en ze keek heel bewonderend. 'Waaaauw! wat mooi!" Ging er door haar hoofdje. Overal lichtjes! Ze sprong naar buiten en galoppeerde super blij rondjes. Ze liep daarna naar de hek waar Kangin juist is aangekomen. Liefdevol drukte ze haar neusje weer tegen zijn buik. Ze keek even naar hem op toen hij dat ding op haar lichaam weer goed deed. Eindelijk! Het begon echt lastig te zitten!

Pruts was nu binnen dus kon Kangin zich helemaal richtten op de merrie. Zijn merrie nog wel. Amoria het witte paardje die hij van de manege. Hopelijk zou ze snel aan hem wennen en hem genoeg vertrouwen zodat hij met haar verder kon gaan. Wie weet zou hij deze week nog wel op haar rug zitten. Als dat hem zou gaan lukken. Zachtjes aaide hij haar over haar hoofdje heen nadat hij een neus in zijn buik geduwd kreeg. "Je bent braaf." zei hij zachtjes. Nogal afwezig aaide hij Amoria over haar neus en dan weer over haar hals. Zo ging hij telkens een stukje verder tot hij bij haar schouder kwam. Al zo ze aan zijn aanraking gaan wennen dan zou hij alsnog niet zo ver komen dat een zadel op haar rug zou kunnen leggen. Wie weet zou het hem ooit nog wel lukken, de merrie was er oud genoeg voor om beleerd te worden. Beginnen met een hoofdstel, zadeldekjes, panzadeltje en dan door naar een springzadel en een veelzadigheidzadel zodat hij haar als springpaard kon gebruiken en als gewoon recreatie paard. Morgen zou hij wel proberen of hij haar zo ver kreeg om mee te wandelen aan een halstertouw. Het zou gaaf zijn al zou dat lukken. Kangin zijn maag begon te knorren. Ook hij had honger kregen na een dag klussen en niet veel doen. Vooral in deze kou verbrande hij meer energie dan anders. Voor hij naar binnen wandelde om te gaan eten gaf hij Amoria een knuffel en maakte hij haar eten klaar. Biks met een beetje muesli gewoon om haar te verwennen. Rustig wandelde Kangin naar binnen toe waar hij zijn dagelijkse zooi begon te doen.

Liefdevol bleef ze nog even beweegloos staan. Genietend van kangins aandacht. Haar zwarte ogen waren bijna dichtgeknepen. De hemel was prachtig bedekt met steren die zo prachtig blonken. En de volle maan scheen nu ook zo fijn. Witte wolkes verschenen uit haar neusgaten. De regelmatig verschenen. Ze keek even op toen ze een raar geluidje hoorde dat uit dat buikje kwam. Raar keek ze Kangin aan. Maar meteen vergeet ze wat ze gehoord had en keek achter zich toen ze iets hoorde. De wind vloog opeens heel hard tegen haar aan. De wind was ijskoud. Haar witte manen dansen in de wind. Gelukkig was ze goed ingepakt. Ze keek op toen ze kangin in beweging zag. Ze kon wel raden wat hij nu van plan was. Gretig stapte ze achter Kangin. Volgde hem tot in de stal en wachtte bij de voerbak. Ze begon te hinniken. Ze keek poeslief. Zodra kangin binnenkwam met de emmer vloog ze onhandig tegen hem aan en schoot daarna naar de voerbak en genoot van de verwenerij die Kangin haar had gegeven. nadat alles netjes was afgelikt stond ze te doezelen in de warme stal. Kort daarna sloot ze haar ogen en viel in diepe slaap. Deze keer sliep ze staand.