Gevecht voor te overleven

Gelukkig reageerde Amoria niet al te wild en trok ze alleen maar een keertje haar hoofd weg. Opgelucht borstelde Kangin heel Amoria haar lichaam tot het ergste vuil er vanaf was. Sommige plekken moest hij voorzichtig doen omdat er wonden zaten. Vooral haar achterhand was er erg aan toe. Hopelijk zou ze een beetje opknappen nu ze hier bij hem was. Pruts begon te blaffen omdat hij natuurlijk al opgemerkt had dat er iets niet klopte. Kangin zou hem zo nog wel gaan halen om even kennis te maken. Maar dan moest hij wel lief doen anders had hij pech. Tevreden keek hij hoe Amoria op rust ging staan en haar ogen een beetje sloot. Gelukkig, ze vond het niet meer eng. Rustig poetste hij haar verder tot er alleen nog rond de pijnlijke plekken een beetje vuil zat. Goedkeurend keek hij naar het resultaat van een stevige poetsbeurt. Hij was er best wel lang mee bezig geweest. Maar dat was ook af en toe nodig. Morgen zou hij het waarschijnlijk wel gaan voelen in zijn armen. Hij had al zo lang geen paard meer geborsteld. En dan vooral niet zo'n poetsbeurt. Haar hoeven zou hij maar even laten voor wat het was. Morgen zou hij wel de hoefsmid laten komen dan kon ze gelijk bekapt worden. Tenzij ze helemaal zou flippen dan moest het maar even wachten. Niet te lang natuurlijk, dan zou het niet goed gaan. Voorzichtig ging Kangin met zijn hand vanaf Amoria haar schouder iets naar beneden om te kijken hoe ze erop reageerde.

Ze genoot van de aandacht. De borstels vielen best mee. Toch was ze heel alert. Ze kende Kangin nog maar een paar uur. Dus nog full vertrouwen had ze nog niet. Maar ze wist wel dat ze het meteen met hem kon vinden. Ze liet 1 van haar achterhoeven rusten. Haar oren hingen er ontspannen bij. Haar vacht begon al mooi te glimmen. Haar vacht was dik. En haar manen lang en geelachtig. Door de mest. Ze keek eventjes op toen ze de hond weer luid hoorde. Ze schudde zich uit. Ze voelde de zachtte handen van Kangin langs haar benen glijden. Dit vond ze toch even eng en drukte angstig haar oren in de nek en sloeg een hoef hard tegen de grond. Wat spookte hij uit? Uiteindelijk begon ze het een klein beetje gewoon te vinden. Ze werd bijna nooit aangeraakt en was lichaamenlijk contact dus niet gewoon. Haar puur zwarte ogen rusten even op Kangins ogen. Een beetje onzeker. Hadden ze nu gedaan? Zou hij haar nog eten geven? Ze had best honger. Ze kreeg niet al te veel voedsel.

Stug ging hij nog een keer met zijn hand richting Amoria haar been. Kangin moest en zou het lukken om haar vertrouwen te winnen. En zo kon ze ook gelijk wennen aan het gevoel van handen over haar lichaam. Pruts was nog steeds aandacht aan het vragen maar die negeerde hij gewoon. De kleine pup moest maar even wachten. Amoria was nu aan de beurt. Tevreden keek hij naar het resultaat van zijn poetsbeurt. Als het morgen lekker weer zou zijn kon hij haar nog wel afspuiten maar het was niet echt nodig meer. Hier en daar zaten nog wat vlekken maar die zou hij er ook nog wel uitkrijgen. Zachtjes klopte hij Amoria op haar hals en begon met het opruimen van de poets spullen. Hier en daar lagen wat borstels die hij in de bak gooide. Handig pakte hij de poetskist op en zette die binnen weer weg. Amoria stond niet vast dus kon weer gaan en staan waar ze wou. Als ze maar in de weide of stal zou blijven. Omdat hij wou dat Amoria in de stal zou komen ging hij expres met haar voerbak in de opening staan en goot biks in haar voerbak. "Je moet echt hierheen komen al wil je eten." zei hij rustig op een vriendelijke toon. Aandachtig keek hij hoe de merrie zou reageren op zijn actie. Het was voor hem een raadsel. Misschien zou ze helemaal flippen als ze in de stal zou staan maar hij had alleen twee stallen en een weiland. Geen plaat, geen bak waar ze in kon staan in de winter. Dat zou er nog bijkomen want het weiland kon makkelijk een stukje inleven voor een stukje plaat. Dan kon ze daar oplopen zonder het gras helemaal te mollen.

Amoria keek nieuwsgierig toe hoe Kangin zijn rommel opruimde. Hij gooide ze er zo handig in. Zei kon dat niet. Misschien wel. Met haar lippen. Dat zou ze wel een gaan testen. Maar nu niet. Ze stapte weg om de bevroren grassprieten op te eten. heel voedzaam was het niet echt. Ze leek wel uitgehongerd. Maar bedelen ging ze mooi niet doen. Ze was stoer en zou haar trots niet afgeven. Bij die gedachte hief ze koppig haar hoofd in de lucht en zwaaide met haar staart. Alert keek ze nog even in de omgeving. Daarna hoorde ze brokken in een voerbak vallen. Meteen keek ze achter zich en merkte dat Kangin haar voer in de stal gooide. Eerst raasde ze als een gek op Kangin af. Maar net voor de ingang remde ze heftig en stond stil. Ze vond de stal eng. Als je eenmaal binnen was. Werd je opgesloten en geraakte je er niet uit. Hongerig staarde ze naar de voerbak. En keek zielig naar Kangin. Ze vergat dat ze haar trots nog had. Ze kon niet meer helder nadenken. Dit is echt gemeen. Ze zetten een hoef binnen en trok die meteen terug. Daar stond ze dan. Doodsbang om in die donkere kleine ruimte in te gaan. Waarom wou Kangin haar trouwens in die stal hebben? Ze zou het niet weten. De sneeuwwitte merrie bleef starend naar het eten te kijken en verroerde geen vin.

Kangin keek een beetje balend naar Amoria. Eigenlijk had hij gehoopt dat ze gelijk de stal binnen zou lopen en gaan eten. Omdat hij wel een beetje wist waarom ze de stal niet in wou stapte hij naar buiten en liet hij haar de bak zien. Nu kon ze er uit eten zonder dat ze de stal in moest. Of het vannacht erg koud zou gaan worden wist hij niet. Maar hij had het nu al frisjes dus hij wist niet zeker of hij Amoria buiten of binnen moest laten staan. Ze had dan wel een wintervacht maar hij vond het zielig. Erg veel kon hij niet doen. Haar dwingen naar binnen te gaan was niet goed dus moest hij het maar zo laten. Nadat Amoria de bak leeg had gegeten liep hij de stal weer in om haar water te controleren. Alles stond en hing goed. Een liksteen en een of andere rare bal om mee te spelen. Zijn hengst had het geweldig gevonden om zo'n ding te hebben dus Amoria misschien ook wel. Voor hij via de stal naar binnen liep deed hij de deur naar de wei toe op de haak. Beide deuren klikte hij vast zodat het niet kon gaan klapperen en dat Amoria gewoon naar binnen kon als ze dat zou willen. Kangin wandelde over de laag zaagsel en stro heen naar de binnen staldeur. Die maakte hij soepel open en wandelde een andere deur uit. Van buiten het hek bleef hij nog even staan kijken naar Amoria. De reactie die hij had gehoopt te krijgen had hij niet gehad. Maar dat was geen ramp. Morgen weer een dag en wie weet zou ze vannacht wel naar binnen gaan als ze beschutting zou willen hebben. Kangin wandelde naar binnen en ontving een hartelijk welkom van Pruts. Samen met de pup ging hij eten en daarna slapen. Het was later geworden dan hij had verwacht en hij moest nog een aantal dingen doen. Zijn lied afschrijven was een van die dingen. Voor hij naar bed ging keek hij vanuit zijn raam of alles nog goed ging met Amoria.
De volgende ochtend werd hij een beetje humeurig wakker. Pruts had hem de hele nacht wakker liggen houden. Iets waar hij echt niet tegen kon. Vooral niet als die hond ook gewoon geen geluid kan maken. Vlug kleedde Kangin zich aan. Een stel oude kleren, een muts en een dikke trui. Zijn gympen maakte het geheel af. Na een stevig ontbijt wandelde hij samen met Pruts door het park en daarna ging hij naar Amoria om een ontbijt voor haar te maken. De stal uitmesten als ze daarin had gestaan en dan aan de slag met de verbouwing aan de weide.

[Het lijkt wel of ik inspi heb o.o]

Amoria keek hem met grote ogen aan toen hij uiteindelijk met de voerbak kwam. Meteen liet ze haar grote hoofd verdwijnen in de voerbak en schrokte het eten naar binnen. Dit was nog lekker ook! Ze kreeg alleen maar wat stoffig, goedkoop hooi dat echt niet te eten was. En nu kreeg ze lekkere brokken die haar meteen weer energie gaf. Uiteindelijk en heel jammer raakte de emmer leeg. Ze likte nog de voerbak leeg. Kangin stapte toen weg met haar voerbak. Ze bleef nog staan smullen van de laatste restjes tussen haar tanden en stapte rustig verder de wei in. De kauwe de kleine bevroren grassprieten op. boven haar hoog in de lucht stappelden grote grijze wolken op. Maar ze waren nog niet zo wanzinig grijs. Dus veel acie in de lucht zal wel niet wezen. Haar maag begon te werken waardoor ze lekker slaperig van werd. Ze staarde voor zich uit. Het was nu pik donker. Eigenlijk bedtijd. Maar door de spannende dingen die gebeurt zijn was ze nog klaar waker. Nu niet meer. Ze keek op toen ze een grendel hoorde. Net toen Kangin weg liep en even naar haar keek. Keek zei ook nog even naar hem. En daarna ging hij weg. Ze stapte naar de omheining en keek naar dat huisje waar hij inliep en staarde nog heel even. Een koude wind blies opeens wild. Ze ging achter de stal staan waar het minder waaide. Ze bleef nog enkele uren waker en viel uiteindelijk in slaap. Toen het ochtend was lag ze al plat op de grond. Normaal gezien zou ze dat nooit doen. Vooral niet omdat er niemand dan voor haar waakte. Maar ze was zo moe. En haar benen deden zo veel pijn dat ze wel moest gaan liggen. Ze deed haar ogen opeens snel open toen ze weer leven in haar stal hoorde. Ze bleef nog even suf op de grond staan doezelen en besloot daarna om op te staan. Sloom stapte ze naar de ingang van de stal en piepte naar binnen ten ze Kangin zag. Ze hinnikte hem ter begroeting. Haar twee lange oren vlogen naar voren gericht toen ze zag dat hij de stro wegruimde en verse inlag. En daarna ging hij de wei op om vanalles en nog wat te doen. Ze volgde hem met haar ogen.


(Wow )

Kangin keek even tevreden naar Amoria. Ze was de stal ingelopen dus er was al wat vooruitgang geboekt. Hij had een dikke trui aangedaan omdat het buiten best wel fris was. In tegen stelling tot zijn paardje had hij geen dikke vacht die hem beschermde. Als hij hiermee klaar was zou hij Amoria nog een keer poetsen en dan kijken of ze een beetje gewent was aan een halster en dergelijke. Wie weet zou hij nog wel gaan beginnen aan een of andere schriktraining. Kangin stak de schop in de grond en spitte zo een gedeelte om. Groot genoeg om een plaat van te maken. Een voor een begon hij een aantal zakken zand erop leeg te kiepen om de grond gelijk te maken. Heel zijn broek zat onder de modder maar daar had je een wasmachine voor. De tegels die hij nog had liggen gebruikte hij om de grond mee dicht te leggen. Terwijl hij bezig was kreeg hij het toch wel warm. Uiteindelijk was hij helemaal klaar met het tegelen en moesten er alleen nog hekken omheen. Uitgeput liet hij zich tegen de stal aanzakken. Even keek hij naar Amoria. "Ik hoop maar dat je het leuk vind. Anders heb ik vandaag voor niks bewogen." zei hij met een lichte lach op zijn gezicht. Moeizaam kwam hij weer overeind en begon met een paar gaten maken voor de hardhouten palen. Wat was het toch makkelijk als je al veel spullen klaar had liggen. Een klein gedeelte van het hek zou hij niet afkrijgen. De deur. Het was ondertussen al middag en Kangin had honger. Amoria waarschijnlijk ook dus hij liet de paaltjes voor het wat het was en begon haar eten klaar te zetten. Vanochtend had ze brok en hooi gekregen nu kreeg ze nog wat brok. Met de voerschep gooide hij het in haar voerbak binnen in de stal. Zelf ging hij een boterham van binnen halen. Pruts werd uitgelaten door een van de buurmeisjes dus die zou zo wel terug gebracht worden. Met nieuwe energie vervolgde Kangin zijn klus weer. Het eerste hek plaatste hij netjes tegen de palen aan zodat hij waterpas stond. Voor vandaag vond hij het eigenlijk wel weer genoeg geweest. Vanavond zou hij nog een paar planken vast schroeven maar dan zou hij vanavond nog wel verder gaan. Nu kreeg Amoria een poetsbeurt. Rustig wandelde hij de stal in en pakte daarvandaan de poetskist. Ook pakte hij een bruin lederen halster en een halstertouw. Eens kijken of de merrie vast kon staan. "Amoria!?"

Amoria keek tevreden op toen ze had gegeten. Ze deed een klein dutje door het eten dat verteerde. Het duurde maar enkele uren. Versuft opende ze haar ogen toen ze nogal lawaai hoorde. Haar oren vlogen naar voren en ze kwam weer tot leven. Wat deed die Kangin nu toch? Ze liep naar de man toe maar bleef op een goed afstand en keek toe hoe de man werkte. Wel handig zo'n mens. Het werkte als maar door. Na een tijdje was het niet zo spannend meer en besloot ze te grazen. Het was modderig vandaag. De grond onder haar was zacht en sompig. En de gras is nu niet meer bevroren. Gelukkig maar. Ze hield zich weer uren bezig met het gras. Af en toe hief ze haar hoofd op omdat ze mensen voorbij zag komen. Ze was een paard dat zich maar aan 1 mens hecht. De andere was ze heel gevaarlijk tegen. Behalve kinderen. Die waren zeer kwetsbaar. En dat wist ze inctictief. Ze hoorde de brokkjes in haar voeremmer rammelen. Als een gek stoof ze voor de stal en bleef er een tijdje aarzelend staan en stapte toen voorzichtig binnen en schrokte alles op. Ze had hier nare herrineringen. Zo snel ze kon at ze alles op en galoppeerde weer naar buiten. Ze zag Kangin niet meer. Vast naar zijn woonplaats gegaan. Ze besloot weer te grazen. Ze schuivelde naast het hek want daar was het langst gras. Opeens voelde ze een hand op haar zei en ze schoot geschrokken weg en schopte met haar achterhoeven tegen het hek. Wild stoof ze als een hondsdolle naar achteren. Ze had een oude man op het nippertje niet geraakt. Ze begon zivh heel vijandelijk te gedragen. De sneeuwwitte merrie kon het niet hebben. Ze wilde gewoon geen vreemde dat haar aanraakt. Ze hoorde de man kwaad roepen. Het was vast wel gemeen bedoelt. Ze hief haar staart dominant op en hoorde opeens haar naam. Ze keek naast zich en zag dat het Kangin was. Als een dolle liep ze naar hem toe. In cross galop. Steeds sneller en sneller. Ze remde daarna op het nippertje. Ze gleed even uit maar remde net op tijd voor Kangin. Ze drukte liefkozend tegen de buik van Kangin. Wat gaan we nu weer doen? Dacht ze nieuwsgierig.

Kangin was best wel geschrokken dood de reactie van Amoria tegenover vreemde. Dat zou nog leuk worden als er iemand langs kwam en probeerde contact te leggen. Zodra hij haar aan zag komen bleef hij gewoon staan. Als ze zouden botsen was dat nou eenmaal jammer. Dat zou nou een wild paard was betekende niet dat hij gelijk bang voor haar moest zijn. Integendeel hij was nu al helemaal gek op haar. "Je houd niet van vreemde hé meisje." mompelde hij zachtjes. Het halster hield hij in zijn hand vast. Gewoon losjes zodat hij hem elk moment op de grond kon laten vallen. "Dapper genoeg om een halster om te hebben?" vroeg hij toen maar doelloos terwijl hij zijn hand, met het halster erin, iets omhoog bracht zodat ze eraan kon snuffelen. Er aan wennen was het eerste wat hij haar voor elkaar moest laten krijgen. Daarna nog lief meelopen aan het halstertouw en rustig stil blijven staan als hij dat aan haar vroeg zou later komen. Het halster was van bruin leder met een plaatje erop waar een naam op kon. Die zou hij er later nog wel opzetten. Nu moest ze het eerst accepteren. Voorzichtig ging hij met zijn vingertoppen langs haar hals. Telkens opnieuw zodat ze kon wennen aan aanrakingen van mensen. Kangin stond er niet bazig bij, maar hij liet wel zien dat hij niet onderdanig zou gaan doen tegenover haar. Een mens kon een paard niet aan. Al helemaal niet als deze zou gaan steigeren en trappen. Dat wist hij ook al te goed.
Kangin kerst en nieuwjaar dit jaar samen met Amoria en Pruts gaan vieren. Een kleine kerstboom stond al in het huis. Buiten zou hij nog versiering ophangen en dan vond hij het wel weer genoeg. Zijn familie zaten allemaal in Seoul, Korea. Isaura was dan wel een soort familie van hem, maar hij wou geen kerst met haar vieren. Dan moest hij haar samen zien met die Tay. Gelijk veranderde zijn humeur. Van vrolijk en opgewekt ging het over naar chagrijnig en nors. Maar tegenover Amoria kon hij niet chagrijnig doen. Daar was ze te lief voor. "Af en toe zou ik best wel willen ruilen met jullie paarden. Het lijkt me zoveel beter om gewoon te kunnen gaan en staan waar je maar wilt. Niet verbonden te zijn aan die stomme regels. Je kan iedereen achterlaten wanneer je dat zou willen. Gewoon beginnen met een schone lei." zei hij zachtjes, haast dromerig. Af en toe zag je een wild paard langs rennen wanneer je in de bossen wandelde. Zo vrij en zo ontzettend machtig. In één woord geweldig.

[Over ongeveer een half uurtje terug]

Amoria keek heel tevreden toen Kangin haar aandacht gaf. Dit menselijkcontact deed ze nooit. Vooral niet de eerste keer toen ze haar van haar vrijheid rukte. haar pijn deden en opsluiten in een nauwe ruimte. Dagen na elkaar. En nog steeds gaf ze niet toe om contact te maken met die vreselijke schepsels. Maar zo erg was het ook weer niet. Ze wou niet de zielige uithangen. Dat is niets voor haar. Er werden zwaardere mishandelingen gedaan. En dat had ze wel gezien in de paardenmarkt. Veel paarden leken gewoon geen leven meer te hebben. Ze bewogen niet, hun hals was laag gedragen, ze luisterde perfect, ze hadden geen trots meer. Enz. Ze vond het zo walgelijk. Gelukkig heeft Kangin haar een toekomst geschonken. Toen ze hem voor de eerste keer zag. Wist ze gewoon dat hij haar baasje moest zijn. Ze sloot bijna haar ogen. Ze bofte maar. Ze zouden nog wel veel werk hebben aan hun band. Want ze was niet van plan om makkelijk toe te geven. Haar ogen werden groter toen ze voor haar neus weer eens een raar ding voor zich kreeg. 'Wat krijgen we nu weer?' Haar ogen werden groot en haar neusgaten waren wijdopen. Ze rook er voorzichtig aan. Na een tijdje was dit niet zo Intersand meer en hield ze zich weer bezig met Kangin. Die opeens weer anders gedraagt. Haar zwarte ogen bekeken hem heel even en voelde gewoon die vreemde steming. Maar ze kon niet zo goed onderscheiden hoe hij zich nu voelde. Ze voelde wel dat hij een beetje gebroken was. Zonder na tedenken greep ze zijn muts en begon er met veel plezier aan te knauwen. Dit was een intersand ding. Ze begon met haar hoofd te schudden om te onderzoeken of het eetbaar was.

Goedkeurend klopte Kangin de merrie op haar hals. Ze luisterde erg goed dus hopelijk zou het goed gaan met het trainen. Het liefst wou hij zo snel mogelijk met haar aan de slag gaan maar als hij te snel zou beginnen kon het wel eens fout gaan. Daarom deed hij stapje voor stapje gaan doen zodat het geleidelijk aan opgebouwd werd. Eerst aan het halster leren wennen, buiten wandelen en daarna pas het zadel erbij pakken. Gelukkig reageerde Amoria niet bang en negeerde ze het na een tijdje weer. "Keurig." complimenteerde hij haar waarna hij haar over haar hals aaide. Echter schrok op toen zijn muts van zijn hoofd af werd getrokken door Amoria. Van schrik liet hij het halster uit zijn handen vallen. Snel herstelde hij zich en kwam er een grote lach op zijn gezicht. "Gaan we spelen meid?" vroeg hij nogal uitdagend. In een poging zijn muts terug te krijgen stapte hij naar de merrie toe en probeerde zijn muts te pakken. Echter kreeg hij deze niet in zijn handen omdat Amoria met haar hoofd begon te schudden. Kangin moest lachen omdat het hem niet lukte zijn muts terug te krijgen. Ongemakkelijk keek hij hoe zijn muts werd getest op eetbaarheid. In de stal had hij nog een bal liggen waar je brok in kon doen. Die moest hij vanavond maar eens een keertje de plaat op gooien om te kijken of ze er iets mee deed.

Amoria hief haar staart trots omhoog. Ze was totaal geen arabier. Maar het kon wel zijn dat er in haar bloedlijn een arabier in zit. Ze was nog in de groei en zou zeker nog groter worden. Ze zwiepte met haar staart. Maar het zou bijna gedaan zijn. Als ze 5 jaar word is ze oficieel een volwassen paard. Haar zwarte ogen keken aardig naar Kangin. Die zijn potsdingens wilde pakken. Maar ze maakte het hem niet makelijk en hield haar hoofd goed in de lucht. Maar uiteindelijk zag ze dat hij het niet echt fijn vond dat ze er op begon te kauwen. Ze duwde haar neus tegen zijn hand en liet de pots los en trok haar hoofd terug. Ze trok wild haar hoofd weg en keek naar de hek. Ze hoorde een vogel in paniek weg vliegen. EN zei leerde dat er dan meestal iets gevaarlijk in de buurt was. Ze merkte maar een mens die voorbij stapte. Ze had nog altijd haar wilde karakter en zou alles nooit perfect vertrouwen. Haar dikke witte vacht plakte goed op haar lichaam. Ze deed haar neusgaten wijd open. Ze genoot wel van Kangin. Hij was een soort van vriend. Die voor haar zorgde. En dat waardeerde ze. Ze schonk hem vaak haar liefde en vriendschap. En zal dan ook proberen een dienst te zijn voor hem. Haar zwarte ogen gleden even op de grond en plukte wat gras. Maar meteen was ze weer aandachtig bij Kangin. Wat gaan ze nu eigenlijk nog doen? Ze begon zich te vervelen. Ze duwde met haar hoofd tegen Kangin. Ze keek naar zijn woonhuis toen er geblaf was. Dat was zeker dat wolfding. Amoria kende alleen maar wolven. Ze had de hond even gezien en het leek wel een rare wolf. Het leek ook vele vriendelijker dan die andere. En het was alleen. En Kangin leek er ook voor te zorgen.

Tevreden pakte Kangin zijn muts aan. Verbaasd keek hij achterom naar iemand die langsliep. Isaura mocht hier niet zijn dat had hij haar duidelijk gemaakt. Eerst wou hij zorgen dat Amoria helemaal gewent was aan haar omgeving en aan hem. Gelukkig verdween Isaura snel weer waardoor Kangin opgelucht ademhaalde. Rustig stond hij met zijn muts in zijn handen. Poging tot warm blijven faalde een beetje. Pruts begon weer om aandacht te zeuren maar daar trok Kangin zich niks van aan. De pup moest eens leren om gewoon rustig binnen te zitten. Waarschijnlijk zou het hele huis zo overhoop zijn gehaald. Dan maar even wandelden voor ze weer verder gingen met zijn training. Want dat moest echt gebeuren. Tevreden klopte Kangin de merrie op haar hals. Voorzichtig gaf hij haar een knuffel. Nu hij weer een paard had was er een stukje puzzel op zijn plek gevallen. Niet meer kijken en commentaar leveren op andere. Nee nu had hij ook weer een paardje. En eentje die hij nooit meer kwijt zou willen. Tenzij ze zo wild zou zijn dat hij haar niet kon temmen. Dan zou hij haar laten kiezen. Paarden waren ook dieren, organismen die denken en leven. Ook zij hebben een wil en een droom. Het halster pakte hij weer van de grond af en hield het rustig in zijn hand. "Lief blijven staan alsjeblieft." zei hij rustig. Hij boog zijn lichaam zo zodat hij naast Amoria haar hoofd stond. Zachtjes ging hij met zijn hand over haar neus heen en achter haar oren langs. Langzaam deed hij het halster om haar hoofd heen. Of het de eerste keer goed zou gaan wist hij niet, maar hij hoopte dat Amoria hem genoeg zou vertrouwen. Terwijl hij dat deed sprak hij zachtjes tegen haar. "Nog even en jij bent het mooiste paard in heel Horse Home. Samen gaan we lekker springen, en allerlei avonturen beleven. Je doet het hartstikke goed meisje."

Amoria bleef nog even haar ogen doeloos richten aangezien er niets bijzonder gebeurde. Ze keek daarna op toen ze dat hondachtige weer hoorde. Maar het was niet meer zo boeiend. Hij schaapte haar hoef even over de steenharde grond. Ze ademde heel hoorbaar. Warme witte wolkjes vlogen uit haar neusgaten. Haar adem rook naar zoete hooi. Haar ogen vlogen naar voren toen ze Kangin naast haar zag stappen. Hij had dat rare ding met zich mee genomen. Het rook naar leer. Dat had ze eerder geroken bij de tamme paarden. Ze richtte even haar neus weer nieuwsgierig naar de halster maar toen ze ontdekte dat dat saaie dingen was keek ze toen naar de zakken van Kangin. Ze voelde zijn hand haar hoofd vastgrijpen. Even vlogen haar ogen wijd open en begon angstig te ademen. Wat was hij van plan? Waarom hield hij haar zo stevig vast. Ze trok haar hoofd hoog in de lucht. Dit vond ze eng. maar ze hoorde toen Kangin rustig praten en ze voelde zijn manelijke hand over haar witte hals strelen. Ze zakte rustig haar hoofd. Maar ze hield hem goed in het oog. Ze voelde de halster om haar hoofd gegleden worden en het zat toen vast. Ze begon hevig met haar hoofd te schudden. Dit voelde raar. Waarom wou Kangin dit ding op haar hoofd zetten. Ze voelde dat ze vast zat door kangin. Ze begon het een klein beetje te begrijpen waarvoor dit diende. Onrustig keek ze naar Kangin.

De reactie van Amoria was voorspelbaar. Kangin had dan ook niet verwacht dat ze het in een keer zou accepteren. Zodra ze haar hoofd in de lucht gooide raakte hij de grip op haar kwijt. Gelukkig kwam haar hoofd weer naar beneden waardoor hij het halster goed over haar hoofd heen kon trekken. Zodra alles vast zat aaide hij haar rustig over haar hals heen. "Het staat je prachtig. Je naam moet nog op het plaatje komen en dan is het af. Je eigen halster. Helemaal alleen van jou." zei hij zachtjes om haar een beetje op haar gemak te stellen. "Ga maar rennen." zei hij uiteindelijk. Zo meteen zou hij het halster er weer af halen, maar nu moest ze er toch even mee leven. Zien dat het haar niet zou aanvallen. Kangin wandelde langzaam achteruit richting het hek. De laatste paar planken op hangen en dan was het karwei alweer geklaard. De boormachine ging aan en de schroeven verdwenen in het hout. Tevreden keek Kanign naar zijn werk. Een mooie plaat voor de stal, met een hek richting de weide. Omdat Amoria even mocht rennen van hem deed hij het hek open zodat ze gewoon vanaf de plaat naar de weide kon wandelen. Even verdween hij naar binnen om een warme chocomelk te halen. Even een beetje opwarmen. Zijn rug zat tegen het hek aan en zijn voeten schuin op de grond. Het stond lekker, maar het begon ook wel pijn te doen aan zijn rug. De planken waren niet zo prettig in zijn vel. Aandachtig hield hij de merrie in de gaten. Als ze het halster kapot zou maken, was dat jammer. Hopelijk zou ze het accepteren.

De witte merrie bewoog niet meer. Op de moment dat ze voelde dat Kangin haar los liet schoot ze weg en begon te crossen. Ze begon te bokken en heen en weer te lopen. Ze gooide haar hoofd de lucht in en schudde een paar keer. Ze kreeg het er maar niet af. Ze stak haar hoofd tussen haar 2 voor benen en maakte een perfecte bokkesprong. Lenig lande ze keurig op de grond en deed het nog een paar keer. Zo liep ze uren in het rond. Uiteindelijk was ze uitgeput. Af en toe schudde ze nog eens met haar hoofd maar lopen en bokken deed ze niet meer. Ze vergat zelfs na een tijdje de halster. Even keek ze op toen ze Kangin zag die tegen de hek leunen en zijn lippen tegen een kopje hield. Ze begon weer met grazen. kangin was weer rare dingen aan het doen. Weer aan het werken. Zei werkte ook hoor! Het is heel vermoeiend om gras te plukken. Ze keek op toen hij een hek open deed. Die hek was een doorgang naar nog meer gras. 'Jaaaj' Meteen sprong ze aan in galop en liep Kangin bijna onhandig omver en schoot de wei op. Daar galopeerde ze nog eens sierlijk en bekeek haar omgeving nog eens goed. Ze wilde weten of er nog soortgenoten in de buurt was. Niet dus. Ze begon maar te smullen van dit heerlijke gras. Ze was wat bezweet. Wat haar schuld was want zei werd gek en begon als een gestoord paar rond te crossen en bokken. Haar staart was hoog in de lucht. Een beetje dominant. Ook als was er geen paard te bekenen.

Geschrokken sprong Kangin achteruit toen hij omver gelopen werd. Nog net wist hij zijn beker vast te houden zonder dat er iets overheen vloog. Lachend keek hij naar Amoria die als een gek rond rende. De meeste paarden van de buren stonden nu niet buiten. Die stonden allemaal op stal. Maar hij vond het sneu als hij haar op moest sluiten in een stal en alleen maar de plaat. Amoria was lichtelijk bezweet, maar daar maakte hij zicht niet zo heel veel zorgen over. "Meisje?! Kom je, dan haal ik het halster weer van je hoofd af." riep hij rustig. De mok zette hij veilig weg voor hij terug liep naar de opening in het hek. Het gras in de weide was een stuk beter, maar ze zou er niet lang in mogen staan. Dan zou de grond gelijk helemaal overhoop gehaald worden. Kangin stond geduldig te wachten tot Amoria naar hem toe zou komen en hij het halster van haar hoofd af kon halen. Voor vandaag had ze het behoorlijk goed gedaan. Morgen nog een keer proberen en dan steeds een stapje verder gaan. Hoe oud de merrie precies was wist hij niet. Dat zou hij de dierenarts wel laten kijken. Zelf ging hij het niet proberen. Als ze oud genoeg zou zijn kon hij haar gaan beleren. Maar dan moest hij haar eerst wel zover krijgen om hem volledig te vertrouwen. En dat zou nog wel eens een beetje een ramp kunnen worden.

Ze stapte heen en weer. Af en toe hoorde ze gehinnik. Dan keek ze richting de stallen en hinnikte vriendelijk terug. Ze stond te doezelen. Soms schudde ze nog eens met haar grote smalle hoofd om toch maar te testen dat de halster van haar teder hoofdje viel. Ze richtte ineens haar hoofd naar Kangin toen deze naar haar riep. Ze richtte haar oren naar hem en bleef hem nog even aanstaren. 'Meisie? Wat is dat? Een meisie?' Ze zag dat Kangin naar het hek liep. Ze besefte toen dat hij het tegen haar had. Met haar oren naar voren gericht ging ze in draf over. Haar hals mooi gedragen en haar benen mooi op getrokken. Haar zwarte ogen schitterden. Ze ging langzaam over in stap toen ze heel dicht bij Kangin was. En stopte toen op afstand. Ze vertrouwde hem eerst niet. Wat als hij weer een raar ding aan haar vast zou binden? Ze schudde zich lekker uit. En besloot wat dichterbij te benaderen. Ze bleef een halve meter op afstand en keek toe wat Kangin nou weer gaat doen.


(sorry wat kort moet nog van alles en nog wat doen vergeef me )

Hoe Amoria naar hem keek stond hem niet echt aan. Kangin was er haast zeker van dat het een gevecht zou gaan worden om het halster van haar hoofd af te krijgen. Hoe hij het dan ook ging doen wist hij niet precies. Licht lachend keek hij toe hoe ze netjes aan kwam lopen. Gelukkig kwam ze wel naar hem toe. "Brave meid." complimenteerde hij haar zachtjes. Langzaam kwam hij naar voren zodat hij dichterbij de merrie stond. Er stond een rustige uitdrukking op zijn gezicht die daar ook nog wel even zou blijven. Voorzichtig begon hij het klipje van het halster los te maken en haalde het halster achter haar oren vandaan. Liefkozend klopte hij op haar hals en kriebelde achter haar oortjes. "Zo eng is het toch ook weer niet?" zei hij zachtjes. Met het halster wandelde hij naar de stal waar hij hem aan zijn haakje hing. Morgen zou hij er wel mee verder gaan. Nu eerst naar Prutsje om te kijken hoe het met hem ging. Zodra hij de deur open deed rende de pup naar buiten. Kangin wist hem nog net te pakken voor hij richting Amoria rende. "Rustig aan kleine." zei hij lachend. De hyperactieve hond begon zijn gezicht af te likken. Kangin keek even denkend naar de merrie. "Amoria? Ik wil je aan iemand voorstellen." riep hij in de merrie haar richting. Samen met Pruts, die nog in zijn armen lag, wandelde hij naar het hek. Dit keer zou hij erachter blijven voor als de reu zich los zou wringen. Nu was hij dan nog wel niet zo groot, maar later zou het moeilijker worden om hem op te tillen. Dus moest hij nu alvast leren dat hij Amoria geen pijn mocht doen.

[Geeft toch niet =D ]

Amoria haar ogen bleven goed oplettend naar Kangin gericht. Ze drukte licht haar oren in de nek totdat ze de halster losser voelde. Haar oren vlogen naar voren toen de halster van haar hoofd gleed. Even rook ze weer aan het halster. Maar het was weeral niet meer zo boeiend. Ze keek trots naar Kangin toen hij haar complimenten gaf. Stoer droeg ze haar hoofd dominant. Nog een paar keer een halster omdoen en ze zou het niet het meer eng vinden. Ze deed haar ogen op spleetjes toen ze lekker gekriebeld werd. Ze volgde Kangin tot aan het hek. Ze staarde nog een tijdje naar hem. Ze zag dat hij de deur open deed en toen dat wolfding verscheen. Het liep bijna op haar af maar Kangin greep het dier. Ze keek met een scheve hoofd toe toen ze zag dat dat ding Kangin begon te zoenen. Ze brieste even toen Kangin met dat Diertje kwam. Amoria bekeek het diertje dat in de armen zat van haar mensje. Ze hoorde zijn stem en keek vragend naar Kangin. 'Wat moet ik daar mee?' Ze staarde nog een tijdje naar en leunde daarna tegen de hek en rekte zich naar Kangin toe. Eerst snuffelde ze aan kangin's arm om uit te testen hoe dat dier zou reageren. Daarna rook ze aan de pup. Dat ineens speels naar haar hapte. Ze verschoot even en trok zich snel terug. Maar ze besefte al gauf dat dit jonge dier het niet slecht bedoelde. Ze onderzocht hem verder.

Eenmaal bij het hek hield hij Pruts stevig vast zodat hij niet uit zijn armen kon springen. Kangin was bang dat als hij eenmaal los was hij gelijk niet meer te houden was. Dan zou Amoria nooit meer naar hem toe komen. Maar goed dat ze blij was dat het halster eraf was. Het zag er wel leuk uit, zo zonder halster en daarnet met halster. Iets geschrokken keek hij hoe Pruts naar de neus van Amoria hapte. Dat was niet te bedoeling. "Lief doen tegen Amoria." zei hij een beetje streng. Pruts keek hem met grote ogen aan maar ging gewoon verder met waar hij aan begonnen was. Vreemd beest was het ook. De kleine pup stond haast in zijn armen te springen van plezier. Tevreden keek hij toe hoe Pruts aan de grote neus van Amoria snuffelde en daarna vrolijk begon te kwispelen. Die had weer een vriendje gevonden om mee te spelen. Nu zorgen dat de pup niet omver werd gelopen en dan mochten ze samen rondrennen. Tot Kangin Pruts weer eens te baldadig vond worden. Amoria was een schat van een paard en had goed gereageerd. Althans, tot Pruts opeens begon te happen. Maar het was goed gegaan en daar was hij blij om. Omdat de hond nogal irritant werd klikte Kangin de lijn aan de halsband vast en zette hij Pruts op de grond neer. "We zijn zo terug meisje." zei hij zachtjes terwijl hij met zijn vingertoppen over haar neus gleed. Zijn grote meid.

Amoria onderzocht dat wolvending nog heel even en toonde daarna geen intres meer. Ze besloot nu een beetje te rusten. Ze was erg moe door te bokken en als een gek rond rennen. Hij duwde haar hoofd eens tegen Kangin aan. Even keek ze op toen hij even in beweging begon. Hij zette het wolvending op de grond en hing een lijn aan de nek. Ze keek goed en zag dat er een riepje rondzat. Ze bekeek even Kangin. Ze kreeg door dat hij nu de pup vast had en het kon niet ontsnappen. Ze hoorde hem wat zeggen en hij begon haar te kriebbelen. Ze sloot half haar ogen. Ze werd moe. Ze besloot nu even alleen te staan. Ze draaide zich om en verplaatste zich in het midden ongeveer. Ze at nog eventjes de laatste grassprietjes en deed haar ogen toe. Haar oren hingen ontspannen. Lui begon ze te doezelen. Ze droomde over haar geschiedenis. Ze was geboren in de lente. Een warme zon die prettig scheen. Haar woongebied eindeloos lang uitgestrekt heiden, bossen, rivieren, enz. Haar moeder, een zwart/wit merrie die net onder de alfa stond. Haar vader was alfa. Wat natuurlijk is want haar vader vecht tegen andere hengsten op recht om te paren. Het was een mooi moment en zo vredig. Haar leven was leerzaam en fijn. Haar droom begon niet meer zo pretig te worden toen het weer ijskoud was. Moeilijker om te overleven. Maar de lente kwam weer gauw en was ze jaarling. Ze zag elke lente en zomer mensen haar vrienden ontvoeren. Ze vonden haar niet zo mooi en lieten haar de wildernis in. Totdat ze 3 werd. Ze werd een mooi witte merrie die gezond was. Ze namen haar gelijk mee. Haar ogen vlogen open. Ze had fijn ge droomt maar die mensen moesten weer er tussen komen. Maar ze was zo blij met haar baasje Kangin. Ze heeft nu veel meer kans om te overleven. Ze keek op toen ze de buren hoorde hinniken. Etenstijd. Het was weer bijna tijd om de nacht door te gaan. Ze voelde al de kouwe sfeer. De winter was dit jaar zwaar.

Samen met Pruts wandelde hij weg van het huis. Weg van Amoria. Hopelijk zou het goed gaan. Kangin hoorde in de verte een hinnik. Waarschijnlijk van de andere paardjes aangezien hij geen antwoord hoorde. Na ongeveer een half uurtje met Pruts gewandeld te hebben rende ze samen terug. De pup vrolijk springend als hij nooit moe zou worden. Echter viel Pruts doodmoe op zijn kussen neer. Kangin zette zijn voerbak voor het kussen neer en gaf de pup een aai over zijn hoofdje heen. "Mijn kleine mannetje." zei hij zachtjes. Veel bekende had hij hier niet. Hij was uit Korea vertrokken om opnieuw te beginnen maar het leek wel alsof hij alleen maar in de problemen kwam sinds hij hier was. Ontzettende last van zijn rug nadat hij een motor ongeluk had gehad, ruzie met allerlei mensen. Gelukkig had hij nu geen last meer van zijn rug. Alleen de ruzie was er nog, maar daar moest hij mee leren leven. Kangin trok zijn trui aan en zette zijn muts weer op zijn hoofd. Het was koud buiten. Eigenlijk had hij medelijden met Amoria dat ze in de kou moest staan. Maar ze wou de stal niet in, dus hij kon er niet veel aan doen. Dwingen stond niet in zijn woordenboek. Zodra hij zag dat Amoria lekker stond in te dommelen wandelde hij zachtjes naar haar stalletje toe. De brokken liet hij in haar bak vallen, die in de stal stond. Wie weet zou ze beseffen dat de stal helemaal niet eng was. Dan zou ze lekker warm op stal kunnen staan. Later kon ze ook nog een deken op als dat nodig was. In ieder geval gingen de deuren van de stal nu nog niet dicht. "Amoria, etenstijd." riep hij naar haar. Het was laat en hij had het koud. Tijd om lekker te gaan eten en dan nog even tv te kijken. Zijn dagen zagen er erg eentonig uit. Bezig zijn met Amoria, Pruts verzorgen en voor zichzelf zorgen. Dat was eigenlijk alles, meer deed hij niet. Ja, af en toe een liedje schrijven als iemand dat van hem vroeg. Maar meestal had hij daar geen zin in. Nieuwsgierig keek hij of Amoria zou komen om te eten.

Amoria hoorde voetstappen en dat wolvending dat met veel lawaai voorbij kwam. Haar oren vlogen weer naar voren en ze staarde naar de twee die naar binnen gingen. Lui stapte naast het hek en deed haar best om die lange sprietjes te pakken te krijgen. Totdat ze dat geweldig geluid hoorde dat ze gewoon uit duizenden kende. Brokjes! Ze hief haar hoofd en richtte die naar de stal. Ze draafde er levendig om heen. De stond voor de opening en staarde toen naar Kangin die haar eten weer in de stal gooide. Ze bleef een paar minuten zo staan. Maar haar honger liet haar niet meer helder na denken en liep dapper de stal in en grabbelde gulzig de brokken. Daardoor verslikte ze zich een paar keer. Het was hier best warm. Dat moest ze toe geven. Maar ze vond het nog steeds eng. Haar eerste keer in stal was een nachtmerrie om nooit meer te vergeten. Zo snel ze kon slokte ze het eten op en ging gehaast door de stal weer naar buiten. Ze kreeg er erge dorst van. Ze keek naar een grote ton waar ze altijd van dronk.Ze stapte er heen en wou drinken. Ineens leek er een spiegel in te zitten. Ze probeerde te drinken. Maar het werkte echt niet mee. Het was bevroren. Jammer dan. Ze wagelde weg.

Kangin moest lachen door de gulzigheid van Amoria. Die had blijkbaar erge honger. Hij gooide een plak nat hooi in haar stal zodat ze dat ook nog kon eten als ze wou. Morgen zou hij de stal wel weer schoonmaken en de rest opruimen. Overal lagen paarden spullen die hij maar gewoon ergens had neergelegd omdat hij er eigenlijk niet naar wou kijken. Alleen de stal van Amoria zag er fatsoenlijk uit. Best wel vreemd. Nieuwsgierig keek hij hoe Amoria naar de ton wandelde om wat te drinken. Die was bevroren, dat wist hij. In de stal zelf hing een drinkbak met niet bevroren water. Omdat hij niet verwachtte dat Amoria daar uit zou gaan drinken wandelde hij naar buiten en sloeg het ijs kapot. Zijn handen waren gelijk ijskoud maar het haalde hem niet zo heel veel uit. De brokken uit gooide hij uit de ton op de grond. Nog even en ook de sloten zouden allemaal bevroren zijn. Er zou sneeuw gaan vallen en het was een echte winter. Nog lichtjes buiten hangen en dan was het klaar. Behalve zijn familie die hij niet zou kunnen zien. Gelukkig dat hij nu Amoria en Pruts had om kerst mee te vieren. Met z'n allen buiten omdat de merrie niet mee naar binnen kon. Dan zou zijn huis gelijk helemaal een pest bende zijn. Nee, dat ging niet gebeuren. Kangin droogde zijn handen af aan een oude handdoek die in de stal lag en stopte ze diep in zijn zakken. Lekker warm weggestopt.