Gevecht voor te overleven

Ik verzon een niet zo geweldige titel.

Ze stond hier nu al een paar weken. Er was heel wat gebeurt. Eerst leefde ze nog in een kudde en vocht voor haar eer en leiderschap. Daarna werd ze uit haar kudde gejaagt en vreselijk pijngedaan. Lasso's die in haar hals sneden en haar lieten vallen. Ze werd daarna in een vrachtwagen geduwt en had zich daar ook ernstig pijn gedaan. Haar wonden waren nu al wat geheeld. Maar geen mens vertrouwde ze. Ze waren gemeen en deden haar altijd wel pijn. Of stelen haar iets wat haar lief is. Ze hadden haar eerst op de padock gezet. Maar daar heeft ze heel wat vernieling op gedaan. Ze heeft enkele planken kapot geschopt. De mensen hebben haar nu in een ruime wei gezet met schikdraad. Maar meer had zei niet nodig. Af en toe keek de op toen er iemand voorbij liep. Ze gooide haar hoofd in de lucht en keek toen weer weg. Er stonden geen mede paarden bij haar in de wei. De vorige keer had ze een dominante merrie op haar hoofd geslagen en verloor enkele tanden. Zei was hard. En zou steeds haar rang behouden. Zo leefde zei toen. Vechten om te kunnen overleven. De witte merrie begon te hinniken toen ze merkte toen ze een buur kreeg. Metee, galoppeerde ze er heen en bleef in de buurt. Maar toen eenmaal dat vreemd paard haar wou aanraken beet ze woest in zijn hals. "Blijf van mij af! Ik alleen mag aanraken!" Beval zei. Maar het andere paard wilde niet gehoorzamen en verdedigde zijn rang door terug te bijten. Amoria begon wild heen en weer te galopperen.

Opzoek naar een paard wat hem aansprak baande Kangin zich een weg langs de paddocks, stallen, en natuurlijk ook de weides. Waarschijnlijk zouden de paarden al snel naar binnen gaan want het was immers winter. Als de grond het niet meer aankon omdat het niet goed meer was zouden de paarden naar binnen gebracht worden. Voor nu konden ze nog lekker buiten staan. Nieuwsgierig keek hij naar een aantal paarden. De meeste vond hij te makkelijk. Hij wou een paard met pit hebben. Eentje waar hij lekker mee kon stoeien en proberen verder te komen. Geen paard dat alles deed wat je vroeg. Zo ging het niet bij hem, je moest zelf ook wat doen zou je iets willen bereiken. Natuurlijk moest hij wel een klik hebben met het paard wat hij zou kopen. Samen een band krijgen stond bij hem op nummer één. Daarna zou hij wel gaan kijken of het rijden zou lukken. Dankzij Kini was hij over zijn angst heen. Maar of hij ook weer intensief zou kunnen gaan beginnen met springen, daar was hij nog niet zeker over. De angst om nog een keer te vallen en weer een paard kwijt te raken was best wel groot. Nu was hij zijn vorige paard niet kwijt, maar hij kon nooit meer rijden. Een gebroken been was niet zomaar iets. Het was een ramp. Kangin had er jaren over gedaan om weer te durven rijden en nu was hij dan ook klaar voor zijn eigen paard. Al snel begon hij dan ook wel de moed op te geven omdat hij geen goed paard kon vinden. Dan waren ze weer te klein, of te makkelijk. Uiteindelijk kwam hij aan bij een haast lege weide. Waarom hier maar één paard in stond wist hij niet. Maar daar kwam hij al snel achter. Met open mond keek hij naar de witte merrie die haar buur aanviel. Beide wouden ze niet toegeven dus gingen ze het gevecht aan. Beide wel vanaf hun eigen kant, maar het zag er erg spectaculair uit. De merrie zag er ontzettend verwilderd uit. Niet alsof ze een manege paard was geweest of nu was. Kritisch keek hij naar de bewegingen van de merrie toen ze begon te galopperen. Alles sloeg hij op in zijn hoofd om niet te vergeten. Vanaf het moment dat hij haar zag was hij al onder de indruk van haar. Dit zou een uitdaging worden, maar hij wou hem dolgraag aangaan. Alleen was de vraag of de merrie hem ook zag zitten. Nieuwsgierig liet hij zijn blik over een aantal mensen gaan. Of ze te koop stond wist hij niet. Dat zou hij zo wel gaan vragen aan de eigenares. Ontspannen leunde hij met zijn armen op de rand van het hek terwijl hij naar de merrie bleef kijken. Af en toe ging zijn blik ergens anders heen.

Ze liep een paar keer heen en weer en het begon haar echt op haar zenuwen te werken. Dat paard wou maar niet toegeven. Een andere aanpak dus. Ze remde en keek heel even rond en dacht eventjes na. Het paard daagde haar nu uit en hapte naar haar. Ze draaide zich met een ruk om en sloeg het paard zonder genade tegen de borst. Er kwam een kreet uit en het paard stoof achteruit. Weer heeft ze eens bewezen dat zei sterker was. Ze keek op toen ze mensen hoorde roepen. Problemen dus meteen galoppeerde ze naar vanachter. Ze zag in de verte dat de mensen het paard onderzochten. Ze had maar een schrammetje hoor. Dacht Amoria in haar eigen. Ze zag dat er iemand naar haar kant op ging. Weer een touw. De mensen wisten dat ze haar niet met een halster konden vangen. Meteen schoot zei uit haar hoek van haar wei en stoof ver weg van de mens. Uiteindelijk gaf die persoon het op en stapte weer weg. Trots gooide ze haar staart in de lucht en begon in de wei te paraderen. Opeens zag ze in haar ooghoek een mens staan. Verbaast keek ze er naar. Wat moet doe van haar hebben. Nieuwsgierig bleef ze de man aankijken. Alsof ze nog nooit een mens heeft gezien. Eigenlijk heeft niemand zo naar haar zitten kijken. De meesten wilden haar geen aandacht schenken. Omdat ze wild en gevaarlijk was. Nou ja. Ze wil heus niet vals zijn. Maar in haar hoofd deden de mensen haar pijn.

Aandachtig keek Kangin naar de bewegingen die de merrie maakte. Hoe ze gebouwd was en of ze ergens een zwakke plek had. Maar nergens kon hij iets ontdekken. Met lichte frons keek hij hoe de merrie tegen het andere paard aantrapte. Dat zou nog een probleem worden. Ze kon niet goed met andere paarden omgaan zo te zien. Misschien dat ze dan ook daarom alleen in een weide stond. Bedenkelijk keek hij even achterom. Veel mensen keken hem raar aan. Waarom? Omdat hij hier bij een wild paard stond? Zo wild was ze nou ook weer niet. Hij had ergere gezien. Die vielen je gelijk aan als je ook al naar ze keek. Nieuwsgierig keek hij naar iemand met een touw naar de merrie liep. Slimmerd. Sommige mensen konden zo stom zijn. Laat die merrie even bekomen en ga daarna naar haar toe met iets lekkers? Wie weet zou ze dan wel komen. Bouw vertrouwen op en zie of je verder zou kunnen komen. Geërgerd rolde hij met zijn ogen toen het persoontje weer verdween. Zacht lachend keek hij toe hoe de merrie rond begon te lopen. Ze was gewoon weg prachtig. Toen er iemand naar hem toe kwam had hij een klein gesprek met diegene. Zo zou hij naar binnen moeten om alles rond te krijgen maar het was al voor een groot deel allemaal geregeld. "Je bent bijna van mij." zei hij zachtjes nadat hij de man een hand had gegeven en weer tegen het hek aanleunde. Ontspannen zette hij zijn voet op de onderste balk zodat hij beter stond. Als het zou mogen zou hij hier wel de hele dag willen blijven staan. Helaas kon hij dat nu ook even niet aan. Het was winter en hij was laatst behoorlijk ziek geweest. Hij had nu dan ook een grote warme trui aan. Zijn gympen waren doorweekt door de plassen water die her en der lagen. Het moest maar snel gaan sneeuwen. Dat was namelijk weel leuker dan al dit water.

Ze bleef af en toe naar de jongeman kijken. Maar ze richtte zich toen meteen weer naar haar wei. Veel was er niet te doen. Ze kon niet grazen. Of met andere paarden omgaan. Verveeld keek ze rond. De grond onder haar was steenhard. Ze besloot een grasijsje te eten. Ze knabbelde aan het bevroren gras. Het was best koud. Ze keek naar de lucht. Haar instinct vertelde haar dat het ging sneeuwen. Ze begon het toch wel frisjes te krijgen. Ze was nog wat nat van het zweed. Ze had hier geen onderdak. En ze hield er niet van om in een stal te zitten. Want dan zou ze heel bang worden. Ze trippelde zachtjes wat dichter naar die jongen die er nog steeds was. Ze bleef op een goede afstand en snoof heel onderzoekend. Ze wist dat mensen je eten gaf. Lekker eten. Snoepjes. In haar vorige woongebied was dat niet zo. Ze moest lang reizen om wat lekkers te vinden. Ze liet haar oren naar hem richten. Maar bleef op een goede afstand.

Nog steeds was Kangin's blik op de merrie gericht. Naarmate de tijd verstrekte kwam ze dichterbij. Dan was ze niet zo heel erg bang. Rustig bleef hij stilstaan. Zijn handen lagen net zoals zijn armen over het hekwerk heen. Hij had geen halster, geen touw eigenlijk helemaal niks. Op een wortel na die in zijn buidelzak van zijn trui zat. Om geen snelle, enge bewegingen te maken ging hij langzaam met zijn hand naar de zak. Een wortel haalde hij eruit. Wachtend of de merrie dichterbij zou komen draaide hij met de wortel rondjes in zijn handen. Ondertussen hield hij de merrie in de gaten. Amoria heette ze volgens haar vorige eigenaar. "Hee meisje." zei hij zachtjes om haar aan zijn stem te laten wennen. Als ze mee zou gaan met hem dan moest ze wel reageren op zijn stem. Eigenlijk gebruikte hij alleen maar zijn stem tijdens het springen. Ook wel beenhulpen maar zijn stem was belangrijk. Bij zijn vorige paard gaf hij dan altijd aan wat hij wou. Als hij hop zei dan sprongen ze ontzettend makkelijk over een hindernis heen. Maar Kangin moest ook wel oppassen met zijn gepraat. Af en toe zei hij hop als er niet eens een hindernis zei. Natuurlijk zijn paard in de vlekken omdat die nergens een hindernis zag. Dat was altijd wel grappig. Geduldig wachtte hij tot de merrie naar hem toe zou komen. Niks overhaasten en alles lekker laten gaan zoals het is.

Haar ogen gleden gevoelig naar de jongen. Ze rook een wortel als ze het niet mis had. Ze staarde de knul aan. Ze spande haar spieren op zodra ze een lichte vorm van beweging zag. De hand ging naar een zak. Even liet ze haar lange oren naar de man richten. Opeens zag ze een orango wortel die er best smakkelijk uitzag. Ze bleef stokstijf stilstaan en verroerde zich niet. Ze werd wat rustiger toen ze zacht gepraat hoorde. het gaf haar meer vertrouwen. Ze schudde met haar hoofd. Haar lange witte manen dansten met zich mee. Ze stapte naar de jongen en liet langzaam haar hoofd naar de hand glijden. Ze maakte een zacht geluidje. Ze liet haar tanden zien en nam de wortel in de mond. Ze nam het meteen helemaal. Ze schudde met haar hoofd toen ze de wortel niet door kreeg. Het was wat te lang. Uiteindelijk kreeg ze het toch in haar maag. Nadat ze daar zo een tijdje stond stapte ze voorzichtig naar Kangin en liet haar neusje tegen de buik duwen. Toch was ze erg gespannen. Dit was de eerste keer dat ze van zich zelf wilde dat een mens haar aanraakte. Ze vond hem wel leuk. En wilde graag vriendschap sluiten.

Oplettend volgde Kangin de merrie tot ze voor hem stond. Zo goed mogelijk hield hij de wortel vast zodat Amoria hem kon pakken. De warme adem van de merrie kon hij goed op zijn handen voelen. Zo stil mogelijk bleef hij staan terwijl hij naar de merrie bleef kijken. Licht lachend keek hij hoe ze worstelde om de wortel op te eten. "De volgende keer maar hapjes nemen meid." zei hij weer zachtjes. Nog een keertje liet hij zijn blik over de merrie gaan toen ze stilstond. Zodra ze in beweging kwam naar hem toe keek hij weer voor zich uit. Haar neusje in zijn buik voelde grappig aan. "Hee meisje." zei hij zachtjes lachend. Voorzichtig hief hij zijn hand. Zijn handpalm naar beneden gericht zodat ze kon zien dat hij haar niet wou gaan slaan. Rustig bleef hij zo staan zodat ze aan zijn hand kon snuffelen. Met zijn andere hand hield hij het hek vast voor als hij aangevallen zou worden. Dan kon hij nog snel wegkomen voor hij klappen kreeg. Ontspannend stond hij voor de merrie. Samen zouden ze wel kunnen gaan beginnen met springen. Als ze tenminste een beetje talent had. Anders was het een prachtig recreatie paard voor hem. Lekker crossen door de bossen en af en toe een klein sprongetje maken.

[Flutpostje.. Sorry]

Haar zwarte ogen gunde hem aandacht. Haar lichaam was sterk ontwikkeld. Haar achterbenen goed gespierd. Eigenlijk heel haar lichaam. Ze was best groot. Voor een mustang. Haar witte staart was lang en zo zacht als veulenvacht. Haar vacht was wat ruwer. Door de winter heeft ze nu een exstra laagje haar met een beschermingslaag er op. Ze snoof zwaar. Waardoor witte wolkjes uit haar neusgaten geblazen werd. Ze had een smal hoofdje. Met een lichte deuk in haar neus. Haar nek was heel breed. Al vanaf ze geboren was vocht ze al voor haar plekje. Ze staarde even naar de stallen waar er een paard voorbij kwam. Ze merkte dat iemand haar aan begon te staren. En die persoon bleef dat maar doen. Ze hief haar hoofd op en drukte haar oren in de nek. Ze voelde zich bedreigt. Wat die vreemde nu doet was leidersgedrag. Misschien was ie gewoon nieuwsgierig en zat ie daarom zo te staren. maar zei waardeerde dat niet. Rusteloos begon ze te snuiven en begon heen en weer bij het hek te lopen. Steeds keek ze dreigend naar die onozelaar. Af en toe gleed ze onhandig uit door de glade grond.

(geeft niet doe dat zo vaak )

Rustig bleef hij staan terwijl de merrie voor hem heen en weer begon te lopen. De grond van het weiland was helemaal niks. Kangin vond dat de paarden nu binnen moesten staan en niet buiten in deze kou. Als je even uitademde dan kwamen de witte wolkjes alweer te voorschijn. Maar hij kon de merrie ook niet even vastpakken en naar binnen brengen. Waarschijnlijk zou hij dan gelijk weggebracht mogen worden omdat hij trappen van een paard had gekregen. Geduldig ging hij op het hek zitten en staarde een beetje naar zijn handen. Erg veel had hij niet te doen. Ja, naar pruts gaan. Het ontzettend schattige hondje wat hij wou gaan kopen. Maar dan moest hij ergens heen waar hij liever niet naartoe wou. Daar had hij zijn kansen verspilt waardoor hij nu een belangrijk iemand in zijn leven kwijt was. "Amoria is een mooie naam." begon hij maar doelloos tegen de merrie te praten. "Ik ben Kangin, eigenlijk heb ik een andere naam maar Kangin is mijn roepnaam. Als ik terug ga naar Korea ga je toch wel mee hé?" ging hij zachtjes verder. "Niemand zal me hier gaan missen. Ze zeggen van wel, maar ik weet dat het anders is. Wat dacht je er van om met mij mee te gaan naar mijn huis? Ik heb een stal en een weiland voor je." zei hij nu met een kleine lach op zijn gezicht. Nog steeds staarde hij naar zijn handen. Hoe dan ook hij moest een plannetje bedenken om Amoria hier veilig, vooral voor hem veilig, weg te krijgen.

De witte merrie bleef nog een tijdje heen en weer draven totdat de persoon weg ging. Dan werd ze wat rustiger. Nieuwsgierig ging ze weer wat dichter bij Kangin staan. De jonge man sprak ineens. Ook al verstond ze niet wat hij haar wilde zeggen. Ze voelde betreuring. Ze keek naar het gezicht en merkte al wat emotie op. Ze stapte naar hem toe en bleef hem verbaast aankijken. Haar puur zwarte ogen waren warm. Maar soms kon dat wel eens verradelijk zijn. Ze kan nogal gevaarlijk en angstig zijn. Maar tot nu toe voelde ze dat niet. Ze zwiepte met haar lange staart heen en weer. De eeste wat ze hoorde was Amoria. Ze wist dat dat haar naam is. Als er Amoria word geroepen wist ze dat zei dat was. Even snuffelde ze op de grond en staarde toen weer voor zich uit. Het was nu heel erg rustig.

sorry nogal kort

Licht lachend keek Kangin naar de merrie die rustiger werd. Waarom ze nou precies zo ging doen wist hij niet. Misschien dat er wat aan de hand was. Nu de merrie zo dichtbij stond kon hij haar helemaal goed bekijken. Voorzichtig hield hij zijn hand naar voren zodat ze eraan kon ruiken. Als ze met hem mee zou gaan moest ze hem wel kennen. Anders had hij helemaal een probleem. Vooral als ze dan in paniek zou zijn en hij haar moest kalmeren. Slaperig keek hij voor zich uit. Door die verrekte kou begon hij moe te worden. Zijn lichaam moest overuren draaien om hem warm te houden. Tevreden keek hij hoe de merrie best wel ontspannen aan de grond begon te snuffelen. Voorzichtig liet hij zich op de grond zakken. "Ga je met mij mee?" vroeg hij nog een keertje terwijl hij richting het hek liep. Als ze lief zou zijn mocht ze achter hem aan lopen zonder een touw of iets dergelijks. Maar als ze zou gaan rennen zodra hij het hek open deed moest hij toch echt een touw gebruiken om haar vast te houden. De trailer van de eigenaar mocht hij gebruiken om Amoria naar zijn huis te brengen. Het was niet ver, minstens een kwartiertje rijden met de auto. Maar ze konden natuurlijk ook wandelen, dan kon Amoria haar benen strekken en waren ze we waarschijnlijk sneller. Door de weilanden heen en dan kwam je er erg snel. Alleen moest hij nog maar zien of Amoria van plan was achter hem aan te lopen. Om het te bekijken liep hij een stukje bij haar vandaan. "Amoria?" riep hij zachtjes om te kijken of er enige reactie was. En natuurlijk of ze naar hem toe kwam.

Haar zwarte ogen bleven op Kangin gericht. Speels sprong ze achteruit en galopeerde vrolijk een rondje en remde toen weer voor Kangin. Ze merkte dat de mens iets minder actief is dan zei zelf. Zei was juist vurig in de winter. Dan had haar lichaam veel energie nodig om op te warmen. In de zomer is dat wat anders. Dat was het veel te warm en werd ze sneller moe. Ze keek op toen ze hem op de grond zag landen. Ze staarde Kangin verbaast aan toen hij richting de hek liep. Wat zou hij willen doen? Toen ze haar naam hoorde ging ze in stap achter hem aan. Haar stap was ruim en vloeiend. Ze keek verbaast op toen ze de hek voor zich open zag. Haar oren vlogen naar voren en ze stormde naar buiten. Maar ze remde opeens en staarde naar Kangin. Ze wilde niet weglopen. Ze vond de jongen leuker dan de andere mensen hier. Ze stapte naast kangin en duwde haar neus tegen zijn hoofd. Wat zouden ze eigenlijk gaan doen?. Ze zwaaide sierlijk met haar lange witte staart. Haar billen waren wel niet zo mooi wit. Ze had bruine vlekken die vastgekoekt waren.

Aandachtig keek Kangin hoe de merrie reageerde op het open hek. Eerst dacht hij toch echt dat ze er vandoor zou gaan maar ze kwam weer terug. Lachend ging hij voorzichtig met zijn vingertoppen over haar hals heen. "Brave meid." complimenteerde hij haar. Een paardensnoepje haalde hij tevoorschijn uit zijn zak. Ontzettende toeval dat die daarin zat. Rustig hield hij zijn hand voor haar neus zodat ze hem eraf kon eten. Nadat hij even zo was blijven staan liep hij naar het hek. Zo goed als kon zette hij hem, nog steeds open, vast zodat hij niet zou gaan klapperen. "Wil je spelen?" vroeg hij uitdagend. Antwoord zou hij er toch niet op krijgen, maar hij kon het proberen. Hoe hij het zou gaan aanpakken wist hij nog niet. Thuis ging hij altijd gewoon achter zijn paard aanrennen. Dan renden ze vanzelf achter elkaar aan. Uiteindelijk viel hij altijd moe neer op de grond en dan kwam Nyno erbij liggen omdat hij het anders niet leuk vond. In een sneller tempo als eerst wandelde hij naar een andere hoek van de weide. "Amoria!" zei hij weer. Als ze met hem naar huis zou gaan kreeg ze eerst een poetsbeurt. Als hij dan nog niet de plekken van haar kont af zou krijgen ging ze vrolijk in bad. Tenzij ze bang zou zijn voor water. Dekens had hij genoeg dus kou kleumen zou niet gaan gebeuren.

[Okee dan xD]

Ze keek super gelukkig op toen ze een snoepje geschonken. Sierlijk hield ze haar hoofd de lucht in en at het rustig op. Ze glom toen ze merkte dat ze beloond werd. Haar zwarte ogen gleden warm naar de knul. Ze keek vreemd op toen ze hem hoorde praten. maar het klonk uitdagend. En dat lokte haar het meest. Aan de lichaamsstaal te zien nodig hij haar uit om te spellen. 'Waarom ook niet?' Ging er door haar gedachte heen. Ze bleef nog even staan en keek naar Kangin. Die naar de hoek van de wei liep. Bokkend volgde ze hem. Ze snelde achter hem aan en liep daarna rondjes rond hem. Af en toe deed ze haar hoofd tussen haar 2 voorbenen en gooide haar achterhand met gemak in de lucht. Ze keek weer op toen ze haar naam hoorde en bleef dichter bij hem lopen. Haar witte manen waren heel lang. Soms ging die ook vervelend zitten tussen haar achterbenen.

Vol plezier keek Kangin hoe de merrie aan kwam rennen terwijl ze aan het bokken was. Lachend bleef hij staan toen ze rondjes om hem heen ging draaien. Rustig begon hij een stukje te rennen om te kijken of ze met hem mee zou gaan. Daarnet was ze ook naar hem toe gekomen dus misschien zou ze ook wel achter hem aan rennen. Uitdagen liep hij naar haar toe. "Boe." zei hij droog toen hij bij haar was. Hij moest oppassen voor de achterbenen van de merrie omdat ze af en toe haar achterhand de lucht in gooide. Het was werkelijk waar een prachtige merrie met een verfijnd karakter wat haar zo leuk maakte. Of ze het zouden gaan maken in het springen zou hij snel genoeg te weten komen. In ieder geval had ze erg veel kracht in haar benen. Met een tevreden uitdrukking op zijn gezicht keek hij naar de merrie. Geen miskoop geweest, helemaal niet. Omdat de manege bijna weg moest speelde hij nog even met de merrie voor hij stil ging staan en wachtte tot ze bij hem zou zijn. Als hij hier zou blijven als de manege zou sluiten zat hij weer opgesloten. De laatste keer ook al in de kantine. En nu was het buiten toch wel wat kouder dan binnen. Het eerste wat hij doen als ze thuis zouden komen was Amoria eten geven en haar lekker verwennen met een poetsbeurt. Dat warmde Kangin ook weer een beetje op.

Haar zwarte ogen keken even op toen ze Kangin zo hoorde roepen. Sierlijk sprong ze op zei. Haar hoofd zo hoog mogelijk gedragen draafde ze nog even een paar rondjes. Daarna liep ze op volle snelheid naar Kangin. Even leek het dat ze tegen hem zou botsen. Maar net op dat moment remde ze scherp. Haar hoeven schraapten nog even op de steenharde grond. Ze keek prachtig op naar Kangin en hoopte hem goed beet te hebben. Weer sprong ze wild opzei en galoppeerde toen iets verder. Uiteindelijk had ze genoeg gespeeld en keek op toen ze Kangin zo onbewegelijk zag staan. Ze liep er weer naar toe en ging naast hem staan. Ze schuurde met haar hoofd tegen zijn zei voor aandacht. Wat gaan ze nu doen. Ze zag dat het donkerder werd. Dat had je nu eenmaal in de winter. Dan was het vroeg donker en laat donker. Ze schudde zich uit omdat haar lichaam onder de jeul zat.

Lachend keek Kangin hoe Amoria helemaal uit haar dak ging. Ook af en toe goed. Een paard die alleen maar stilstond en verder helemaal niks deed vond hij maar niks. Ook zij moesten genieten van hun bestaan nu ze nog jong waren. Geschrokken zette hij een stap naar achteren toen hij merkte dat Amoria bijna tegen hem aan ging botsen. Gelukkig maakte ze een mooie stop en was er niks aan de hand. Rustig bleef hij nu stilstaan tot ze weer naar hem toe kwam. Half omver geduwd door de kracht waarmee Amoria tegen hem aan schuurde probeerde hij zich staande te houden. Toen ze eindelijk klaar was klopte hij zijn kleren af. "Ga je mee naar huis meisje?" vroeg hij opgewekt. Misschien dat hij op een dag nog eens antwoord kreeg. Voor nu bleef hij gewoon tegen haar praten. Voor hij begon te wandelen aaide hij haar over haar hals heen. Ze was een prachtig paard en gewoon weg perfect. Misschien dat ze hier en daar was oneffenheden zouden vinden maar dat zou snel verholpen worden zodat ze zijn topper zou worden. In een best wel snelle pas wandelde hij de weide uit. "Kom." zei hij opgewekt tegen Amoria. Ze zouden lekker gaan wandelen zodat hij haar niet in de trailer hoefde te proppen. Veel beter dan die stomme gammele wagen. Als ze een beetje door zouden lopen kwamen ze waarschijnlijk nog voor het helemaal donker was thuis aan. Dan lekker poetsen en slapen om morgen verder te gaan met vertroetelen.

Als ze kon glimlachen zou ze prachtig glimlachen. Ze sloot teder haar ogen toe en leunde tegen Kangin aan en liet zich lekker aaien. Haar oor richtte ze naar Kangin toen hij naar haar sprak. Daarna keek ze op en hinnikte. Ze voelde gewoon dat er iets spannend zou gebeuren. Ze staarde kangin aan toen hij zich begon af te kloppen. Had ie jeuk of zo? Waarom sloeg ie zich zelf. Actief stapte ze naar het hek. Ze wilde nu het gene doen dat Kangin van plan was. haar staart was netjes omhoog geheven. Ze had geen arabier bloed. Toch kon zei net zo als een arabier haar staart als een vlag dragen. Ze had ook sterke benen en een gespierde nek. Ze was gewoon volmaakt door als de mixen in haar kudde.

Nieuwsgierig keek Kangin naar Amoria. Gelukkig kwam ze achter hem aan en rende ze er niet gelijk vandoor zoals hij eigenlijk had verwacht. Tevreden wandelde hij over het erf zodat ze op tijd zouden kunnen vertrekken voordat alles dichtzat. Onderweg had hij een wortel meegepakt zodat hij Amoria, als dat moest, naar hem toe kon lokken. Ze zou er natuurlijk zelf voor moeten kiezen of ze bij hem wou blijven. Er liepen hier genoeg wilde paarden rond dus ze zou vast en zeker wel ergens een plekje vinden. Tenminste, als ze niet verstoten zou gaan worden omdat ze niet helemaal wild was. Of hij het goed dacht wist hij niet. Misschien was dit wel gewoon haar karakter. Als dat zo was zou hij haar voor geen goud willen ruilen. Even later wandelde hij een zand paadje op. Vanaf hier was het nog maar een paar minuten wandelen tot ze bij zijn huis zouden zijn. Dan kon ze in de stal staan. Hiervoor had hij nog nooit binnen willen lopen in de stal of ook maar willen kijken naar het stalletje. Gelukkig zou hij er nu een goede reden voor hebben om er naar binnen te gaan. Alles was daar veilig opgeborgen, tuig, borstels, medicijnen, alles wat hij maar nodig zou hebben om Amoria te verzorgen. Dat had hij een klein kind allemaal laten verslepen omdat hij er zelf niet naar binnen wou.

[Had niet veel inspi voor hem.. ]

Haar zwarte ogen bleven op Kangin gericht. Haar stappen waren ruim. Haar oren waren naar voren gericht. Het trok haar wel aan toen ze enkele wilde paarden tegen kwam. Ze bleef staan en staarde aarzelend naar de paarden. Ze liep weer verder met veel moeite. Ze hield meer van dat mens dat de wildernis. Vurig draafde ze aan om weer dichter bij Kangin te zijn. Ze hoorde achter zich een hengst. Die zei dat zei nu een tamme was. Ze keek hem vies aan en stapte weer door. Tam is een groot woord. Ze is allee bevriend met Kangin. Geen ander mens zou van haar aanwezigheid kunnen genieten. Haar oren waren naar voren gericht toen ze de indruk kreeg dat ze er waren. Dit is dus de plek dat ze thuis kan noemen. Nieuwsgierig keek ze rond. Maar kwam zeker en vas niet in de buurt van de stal(len)? Ze merkte wat gras en daar begon ze aan te peuzelen. Ze was best vuil. En had nog enkele wonden die ze had opgeloven tijdens haar vangst. Voor de rest was ze super groot en sterk.

(Misschien een nieuw topic aanmaken? Heb nu mijn best gedaan )

Eenmaal thuis sloot Kangin het hek achter Amoria haar kont en klom er zelf overheen. Rustig wandelde hij naar de stal toe en opende de luiken. Nu kon Amoria zelf naar binnen en naar buiten lopen. Als ze er eenmaal aan gewent was om in een stal te staan zou hij haar daar 's nachts in kunnen zetten. Vooral als het weer eens heel erg koud werd. Als eerst zou hij haar eens een poetsbeurt geven en de wonden verzorgen. Als hij daar niks aan zou doen kon het gaan ontsteken en dat wou hij al helemaal niet. Kangin pakte een poetskist met inhoud en wandelde terug naar buiten. De hoeven van de merrie zouden bekapt worden, haar manen en staart net geknipt en een borstelbeurt zou ook wonderen doen. Als eerst pakte hij de roskam. Of de merrie al gewent was om geborsteld te worden wist hij niet. Daar zou hij snel genoeg achter komen. "Amoria." zei hij rustig in de hoop dat ze naar hem toe zou komen. Als hij met borstelen de vlekken er niet af zou krijgen zou hij wel de tuinslang pakken. Maar dan zou hij haar zeker weten op moeten sluiten in de stal omdat het anders te koud zou zijn. Eten zou ze zo krijgen, maar dat zou hij wel binnen neerzetten. Net zoals haar drinkbak, die stond ook binnen.

[Nou ik zou niet weten waar? We kunnen ook gewoon hier verder gaan..]

Rustig liep ze haar wei in. Maar ze was heel alert. Haar smale hoofd droeg ze fier de lucht in. Ze liep een rondje rond de wei. Daarna begon ze lekker te eten. Af en toe hief ze haar hoofd in de lucht en staarde naar Kangin. Wat zou hij allemaal gaan doen. Ze keek nog eventjes rond en at weer verder. Opeens kreeg ze onwijs veel zin om te rollen. Maar ze wist dat dat niet ging. De grond was steenhard geworden. Ze hield meer van de zomer en lente. Nou ja lente niet zo want dan kreeg ze veel last van haar hengstigheid. Dus dat vond ze nou ook niet bepaald leuk. De zomer was gewoon het beste sezoen. Veel gras was er niet. Maar ze vond toch heel wat lange sprietjes. Ze keek weer op toen ze haar naam hoorde. Meteen kwam ze in actie en galoppeerde als een crospaard naar Kangin. Haar nieuwe eigenaar. Ze merkte de poetsbox op. Ze was nog nooit geborsteld geweest. Maar ze was er niet bang van. Ze liet haar oren naar Kangin richten.

Gelukkig kwam Amoria aan gegaloppeerd nadat Kangin had geroepen of ze naar hem toe wou komen. De roskam hield hij in zijn ene hand terwijl hij met zijn andere hand over Amoria haar hals heen ging. Omdat hij niet wist of ze ooit geborsteld was wachtte hij maar even met het borstelen. "Kijk meisje, dit is een roskam. Het doet geen pijn en het maakt je schoon." zei hij met een licht geamuseerde ondertoon. Aan een paard uitleggen wat een borstel was en dat het je geen pijn deed. Het moest niet gekker worden. Straks zou hij nog hele gesprekken gaan voeren met Amoria over van alles en nog wat. Daar was Pruts al voor. Nieuwsgierig stak Kangin zijn hoofd even naar de zijkant om te kijken of de achterdeur dicht zat. Eerst moest Amoria hier gewent zijn, daarna mocht ze pruts ontmoeten. Zijn kleine pup was een echte dondersteen. Als die twee niet met elkaar konden opschieten was dat jammer maar het was dan eenmaal zo. De weide zou hij dan wel niet begaanbaar moeten maken voor de pup maar daar had hij geen problemen mee. Nu had hij namelijk twee schatten van dieren die hij niet meer kwijt wou. Voorzichtig ging hij met de roskam Amoria haar nek af. Ondertussen hield hij haar reactie in de gaten.

Ze hield haar oren in haar nek toen ze een raar ding in Kangin zijn handen zag. Ze keek hem raar aan toen hij rustig praatte. Onzeker raakte ze het aan en trok wild haar hoofd terug. En merkte dat het niets deed. Ze begon er aan te ruiken. Na een tijdje was het niet zo interessant meer en begon ze tegen Kangin te schuren. Ze hoorde een geblaf. Ze keek richting het huis. Maar zag verder geen ding dat blafte. Ze staarde daarna wat rond. Hier was het lekker rustig. Dat deed haar goed. Wat de eerste dagen dat ze bij de mens doorbracht waren om hoofdpijn van te krijgen. Druk druk druk. Roepen en tieren hele tijd de hoeven op het beton gekletst. Nieuwe paarden die begonnen te hinniken. EN als het etenstijd was was het een en al druk. Paarden die tegen de deuren sloegen en wild hinnikten. Ze werd er echt gek van. Ze sloot genietend haar ogen dicht. Totdat ze iets op haar hals voelde masseren. Het deed best goed. Ze keek op naar Kangin. Ze zag niet dat die met een roskam aan het borstelen was en bleef dus lekker rustig. lui liet ze 1 been omhoog gehouden en haar oren naar het midden gericht.