A last goodbye [Funeral - Open to all]

Beter laat dan nooit; Riot's funeral topic. Chars die 'm een laatste eer willen bewijzen zijn welkom.

Het was een wisselvallige dag. Een waterig zonnetje werd afgewisseld door dunne bewolking. De zaal in het uitvaartcentrum was verrassend druk, ook al ging het meeste langs Iseco heen. De dagen na Riot’s dood was hij in een soort automatische piloot terecht gekomen. Zonder Margaret was dit alles niet gelukt. Ze had sowieso aardig wat strijd moeten leveren om dit alles voor elkaar te krijgen. Er waren harde woorden gevallen en aardig wat tranen gevloeid.
Het begon al met input van buitenaf. Iseco had een besloten begrafenis gewild. Klein en eenvoudig. Het liefst had hij het allemaal alleen willen regelen, maar dat had Margaret niet eerlijk gevonden. Riot's vriendin moest mee kunnen beslissen en zijn vrienden moesten afscheid kunnen nemen. Want die had hij, verrassend genoeg. Niet alleen bijna iedereen die bij de garage werkte, nee, hij bleek zowaar vrienden te hebben gemaakt waar ze niet eens van wisten.
En zo kwam het dat in de zaal allerlei mensen zaten die Iseco niet kende. Het was een kleine zaal, dat wel, in die zin was er een compromis gekomen.
Hij liet zijn blik over de massa gaan, zonder echt te zien. Hij keek weer voor zich. Hij, Margaret en Solance zaten op de voorste rij. Voor hen was het podium, vanaf waar ze nog een aantal dingen zouden zeggen, ter nagedachtenis. En daar voor hen was ook de plek waar de kist zou komen te staan.

Het werd stil. Iseco stond op en draaide zich om. Langzaam werd de kist naar binnen gedragen. Nog steeds was het gelaat van de man als uit graniet gehouwen. Margaret naast hem snikte zacht en instinctief trok hij haar tegen zich aan, werktuiglijk bijna. De kist passeerde hen en kwam uiteindelijk voor het podium te staan.
Aanvankelijk was vooral Margaret bang geweest dat het een gesloten kist zou worden, maar de schotwonden waren keurig afgedekt in de nieuwste kleren die de jongen had gehad. Zo zag hij er iets netter uit dan bij leven het geval zou zijn geweest, maar niet als iemand anders.
Het lichaam lag er vredig bij. Het werd vaak gezegd, maar het was waar; het leek alsof de jongeman lag te slapen. Zijn gelaat was ontspannen, zijn haar lag losjes op zijn voorhoofd en even betrapte Iseco zich erop dat hij verwachtte dat de jongen ieder moment weer adem kon gaan halen.

Een vrouw in nette kleding kwam naar voren gelopen en nam plaats .
“Welkom,” begon ze. Ze had een zachte, prettige stem. “We komen hier vanmiddag bijeen om afscheid te nemen van Riot DiRosilia. Als eerste zal de familie het woord nemen, waarna u langs de kist de zaal mag verlaten. Na afloop kunt u nog wat drinken, de familie condoleren of wat in het gastenboek achterlaten."
Het waren dit soort zakelijkheden die van Iseco niet gehoeven hadden en de man voelde zich misplaatst in deze zaal. Hij kon alleen maar naar de kist staren.
De vrouw verliet het podium en Iseco en Margaret stonden op; het woord was als eerste aan hen. Met lood in zijn schoenen begaf de man zich met zijn vrouw aan zijn zijde naar de microfoon. Hij zag betraande gezichten in de zaal. Een aantal mensen werden getroost door iemand naast hen.
Margaret nam het woord.
“Allereerst- allereerst dank jullie wel voor de opkomst.” Ze depte met een zakdoek haar ogen.
“Lieve Riot,” begon ze moeizaam. “Al jaren wisten we- wisten we dat het niet voor altijd goed kon gaan met jou. Je was als kind al druk en eigenzinnig. Je vond het liefst zelf je weg. Je had veel moeite met leren, maar je deed je best."
Ze moest even stoppen, overmand door haar verdriet.
“Ik heb mezelf dat nooit vergeven. Als… Als we je van begin af aan al naar school hadden kunnen laten gaan zou het anders zijn gelopen.
Je had het niet makkelijk. En vanaf je zeventiende werd het niet beter. Je jeugd en je onschuld werden je afgenomen."
Ze drukte haar hand tegen haar mond. De tranen rolden vrijelijk over haar wangen.
“Je was ondoordringbaar, beschadigd en nog nooit had ik liever gewild dat ik de tijd terug kon draaien. Maar je zette door. Je ging aan het werk in de garage, maar kreeg ook steeds vaker ruzie. Ik wilde je loslaten, maar ik was iedere avond dat je weg was zo bang dat het de laatste zou zijn."
Iets in Iseco leek te veranderen. De woorden, die Margaret amper uit haar keel kon krijgen, drongen eindelijk door.
“En toen kreeg je een vriendin, eindelijk weer. Iemand die je niet als een uitdaging zag. Er kwam een hond bij, je ging samen wonen, op jezelf. We waren zo verschrikkelijk trots op de stappen die je zette."
Margaret verborg haar gezicht nu even helemaal in haar handen.
“En nu is je dat alles afgenomen. Ik kan alleen maar hopen dat je leven vrediger is waar je nu bent. Rust zacht, lieve Riot."
En met die woorden ging ze zitten. Iseco bleef achter voor de microfoon, onzeker wat te doen met de emoties die langzaamaan de kop opstaken.

Hij opende zijn mond om te spreken, maar er kwam geen geluid uit. Ineens raakte het verdriet hem zoals het al die tijd niet had gedaan. De pijn overweldigde hem zo dat hij bijna verbaasd was dat zijn benen hem nog langer hielden. Hij haalde schokkerig adem terwijl de eerste tranen over zijn gezicht rolden.
“Vaarwel,” fluisterde hij, waarna ook hij weer plaatsnam.
Het was nu Solance haar beurt.

Solance' leven had stil gestaan. Alles van de afgelopen dagen was een blur geweest van emoties die weggedrukt werden. Ze had in geen dagen gegeten en per toeval dat ze dan vandaag gedouchet had. Geen idee wie haar daar op had gewezen. Het was te druk. Ondanks de dagen dat ze in ieder geval iets van contact met Iseco en Margaret had gehad, was ze alleen, voelde ze zich alleen. Ze had niet meer in staat geweest iets te doen en op een magische manier had Pasqual ineens opgestaan om op haar en in ieder geval de honden te passen. Ze had geen idee waarom hij dat had gedaan. Ze had geen idee op welk moment de jongen in haar leven was geglipt en had gezorgd dat de hondjes niet omkwamen van de honger. Maar goed, dit soort nieuws ging in HorseHome altijd als een lopend vuurtje.
Solance staarde. Dat was haar enige blik van de afgelopen dagen. Haar ogen vonden geen focus meer en ze had niet echt meer gedachtes. Alleen een gevoel van pijn dat, wanneer ze zich erop concentreerde, alleen maar groter en ondragelijker werd. Niets kwam binnen, niets registreerde ze. Niets was belangrijk genoeg om ook maar erop te reageren. Het was alsof met Riot een deel van haar was gestorven.
Het staren maakte dat ze een hele hoop informatie miste. Het was niet vreemd dat er meerdere malen iets tegen haar gezegd moest worden voordat het bij haar binnenkwam dat het tegen haar gericht was. En zelfs dan nog was vaak niets belangrijk genoeg om echt op te reageren.
Nu zat ze hier in zwarte kleding. Een briefje in haar hand. Zij zou spreken. Na Margaret en Iseco. Margaret begon met spreken maar alles wat ze zei ging volledig langs Solance. Ze keek wel, registreerde haast dat Margarets mond bewoog, maar er kwam niets binnen. Alsof er een knopje in haar hoofd was omgegaan die alles op 'mute' had gezet. Toen Iseco uiteindelijk nog kort iets had gezegd, was het haar beurt. Ze kreeg een teken. Zweet brak haar uit, verdoofd schoof ze naar de microfoon toe.
Daar stond ze, staarde naar haar papiertje. Waar ze alles op had willen schrijven wat ze nooit had kunnen zeggen. Alles wat er stond was Riot. Ze had het niet op papier kunnen zetten. Solance voelde zich niet overdadig moedig. De dood van Riot had eerder de mogelijkheid om een fuck te geven weggehaald. Ze was een leeg omhulsel waar ooit een mens in had gezeten. Ze was niets. Niets zonder hem.
"Ik -" Solance haalde diep adem. Probeerde haar hart te laten spreken. Probeerde die knoop die tussen haar mond en hart lag, weg te halen. Een knoop die er al zo lang zat dat ze niet wist hoe ze eromheen kon werken.
Het maakte niet uit wat ze zou zeggen. Het zou nooit genoeg zijn. Ze balde haar handen tot een vuist, tot haar knokkels wit zagen. Tranen rolden over haar wangen, tranen die ze zo zorgvuldig had weg weten te stoppen, weg had weten te duwen. Haar ogen spraken de pijn voor haar. Maar ze had geen woorden. Geen woorden voor de mensen die Riot nooit hadden gekend zoals zij hem had gekend. Ze had er geen woorden voor over.
"Ik ga je missen," sprak ze zachtjes, waarna ze het briefje pakte en terugholde naar haar plek vooraan. Ze kon het niet. Ze zou het nooit kunnen en ze zou deze dag altijd als een mislukking zien. Zij, het vriendinnetje, die niet kon spreken. Zij, die nu voor altijd alleen zou zijn. Zij zonder toekomst, zonder plannen. Zij die geen zij meer was want hij ontbrak.

Annabell was Annabell niet geweest als ze er niet op had gestaan naar de begrafenis te gaan. Darius had nog geprobeerd om haar tegen te houden - "Je kent hem toch niet zo goed, misschien is het beter om zijn familie met rust te laten, die hebben het toch al zwaar genoeg" - maar ze had het nodig gevonden om de jongen nog een laatste keer te zien. Ze was er immers eveneens bij geweest toen hij -
Ze schoot op uit haar gedachten toen het zachte gemompel om haar heen stil viel. Ze was in haar eentje gekomen en zat twee rijen achter Riots ouders, Iseco en Margaret. De laatste kwam overeind zodra de vrouw vooraan in de zaal van het podium stapte om haar de ruimte te geven, en Anna's ogen gingen naar haar. De vrouw zag er niet al te goed uit. Met constante tranen in haar ogen en een brok in haar keel deed ze haar verhaal en Annabell klemde onwillekeurig haar kaken op elkaar voor ze haar blik neersloeg. Ze voelde zich plotseling een indringer in het verdriet van de anderen.
Zelf had ze nachten wakker gelegen. De herinnering aan de schotwonden maakte haar rusteloos en ze kon zich overdag uit vermoeidheid niet concentreren.
Toen Margaret haar verhaal had afgerond realiseerde ze zich dat de woorden aan haar voorbij waren gegaan. Haast instinctief had ze zich afgesloten maar haar handen hadden zich in haar schoot tot vuisten gebald. Ze haalde even diep adem toen ze opkeek.
Margaret had plaats gemaakt voor Solance.
Het blonde meisje, dat Annabell nu kon herkennen, staarde met blanke ogen naar haar papiertje en het bleef akelig lang stil.
De vage herinnering aan die dag kwam - Annabell had een poging gedaan om bij haar te komen, om haar te troosten, wat dan ook. Dagen later had ze opnieuw geprobeerd contact te leggen, zich toen realiserend dat ze daar waarschijnlijk niet voor in de stemming was. Ze kenden elkaar niet; waarom zou zij haar kunnen troosten? Alsof zij ook maar iets van die pijn weg kon nemen.
Nog steeds was het stil, en Anna keek met ingehouden adem naar Solance. Ze wist niet of ze de stilte langer uit kon houden.
En toen begon ze te huilen. Stille tranen rolden over haar wangen en plotseling leek er ook iets bij Anna te breken. Er trok een spiertje in haar kaak en ze beet hard op haar tong, maar dat kon het niet meer tegenhouden. Kwaad veegde ze langs haar wang, wat ook geen effect had, en haalde trillerig adem.
Toen ze weer opkeek was Solance terug naar haar plek gegaan. Het was haar teveel geworden.
Nog steeds geïrriteerd om haar eigen tranen keek ze even naar de drie op de eerste rij en wendde toen haastig haar blik weer af, starend naar haar witte knokkels in een vochtige waas.