I got no problem with saying goodbye.

Zuchtend plofte ze naar op haar bed. Haar kastanjebruine ogen gleden even door haar kamer heen, ondertussen snoof ze de geur van net geverfde muren op en rilde eventjes kort. De frisse wind die via het kleine kiertje van haar raam de kamer in blies zorgde ervoor dat het extreem afkoelde. Zachtjes schoof ze een paar dozen aan de kant, stond ze op en liep naar haar bureau. Wreef met haar hand even wat stof van de foto samen met wat vriendinnen af, waarna een zachte glimlach haar lippen sierde. Het was voor haar op zich niet heel moeilijk geweest om weg te gaan uit haar oude huis. Ze had er immers maar een jaartje gewoond, dus zoveel herinneringen waren daar niet. Overigens zou het voor haar alleen maar goed zijn om een nieuwe start te maken, een nieuw leven op te bouwen en helemaal opnieuw te beginnen. Ze vond het niet erg om hier te wonen, er waren immers veel stallen in de buurt. Kon ze eindelijk haar oude hobby weer herpakken en eventueel lessen nemen.
Vanavond had ze afgesproken met Brian, een jongen uit haar klas. Ze zou naar hem toe gaan om huiswerk te maken, over ongeveer een halfuurtje moest ze al vertrekken. Vanessa moest zo wie zo een kwartier van te voren aanrijden, aangezien ze absoluut níet goed was in het vinden van wegen en straten, dus dat werd nog wat. Voetstappen waren hoorbaar en langzaam opende haar moeder de deur. 'Hoe vind je het?' Kort haalde Vanessa haar schouders op, waarna ze lichtjes naar haar moeder glimlachte. ''Het is wennen hè.'' Terwijl ze de woorden uitsprak greep ze met haar hand richting de borstel, liet hem zachtjes door haar licht gekrulde haar glijden en opende vervolgens haar la, om hem er zachtjes in te leggen en de la te sluiten. Net toen ze zag dat haar moeder weg wou lopen, kuchte Vanessa even en richtte haar ogen op die van haar moeder. ''Ik ga vanavond huiswerk maken bij een klasgenootje.'' Haar moeder knikte, liep naar beneden en Vanessa opende haar kast. Een aantal sneakers kwamen tevoorschijn, Vanessa pakte een paar en trok ze aan. Tijd om te gaan, voordat ze te laat zou komen. Diep zuchtend tilde ze haar tas van de grond, hing hem om haar schouder en liep op haar gemak de trap af.
Eenmaal in de gang aangekomen, griste ze haar sleutels van het kastje af en trok de deur open, die ze zachtjes achter haar sloot. Haar zwarte fiets stond voor het raam, Vanessa duwde de sleutel erin en haalde hem van het slot, waarna ze erop stapte en richting het huis van Brian reed. Hmmz. Het was eigenlijk nog best ver en ze had nog maar een kwartier nu, dus ze moest doortrappen. Een harde wind zorgde ervoor dat ze amper vooruit kwam en met een licht chagrijnige blik trapte ze met al haar kracht vooruit, tot ze uiteindelijk een bocht naar links maakte en de straat van Brian inreed. Zodra ze het goede nummer had gevonden, zette ze haar fiets op de stoep en sloot hem af, waarna haar vinger zachtjes de bel indrukte.

[Brian]

"En je gaat je eens gewoon gedragen! Verpest het deze keer niet!" Zijn moeder stond hysterisch naar hem te schreeuwen en hij kroop een beetje in elkaar. Vandaag kwam Vanessa naar hem toe om huiswerk te maken, wat een beetje haar idee was geweest want hij durfde het toch niet te vragen. "Je bent echt gewoon... zo.. zo..." Zijn moeder was rood aangelopen van het schreeuwen en Brian kreeg een zeer naar gevoel in zijn onderbuik. Ja, de laatste tijd was thuis niet leuk. En ja, hij had een soort van mensen leren kennen, maar het ging niet goed omdat hij nog altijd Brian bleef. Maar nu was zijn moeder het zat en begon ze maar tegen hem te schreeuwen, want ja, misschien hielp dat wel. Niet dat het zo was, maar whatever.
"Zo ontzettend asociaal! En je doet er ook niets aan." Brians mond was opengevallen, maar met de laatste zin klapte hij abrupt weer dicht. Hoe kon ze? Alsof hij het allemaal expres deed. Alsof hij er verdomme voor koos om te zijn wie hij was! Hij zag dingen niet! Echt niet.. Zijn blik veranderde, van onderdanig naar extreem boos. Maar zijn moeder zag het niet, helaas.
Ineens vloog er een van de keukenstoelen door de kamer.
"aardappel stom klerewijf hou nou verdomme een keer je bek dicht!" schreeuwde hij gefrustreerd terwijl de tranen langs zijn wangen stroomden. "Alsof ik het allemaal expres doe! Het enige wat jij kan is schreeuwen als een bakvis en me belachelijk maken. Toon wat begrip!" Hij stond met zijn vuisten gebald voor zijn moeder, die direct inbond en nu zelf begon te huilen en jammeren.
"Weet je niet hoe moeilijk het is om als alleenstaande moeder een zoon te hebben met Asperger? Begrijp je niet wat voor een invloed dat op mij heeft? Ik kan het niet meer aan, begrijp je dat dan niet?" Tranen kwamen en eigenlijk behoorde Brian zich direct schuldig te voelen, maar dat deed hij niet. Deze keer niet. Deze keer was zijn moeder te ver gegaan. Zijn moeder stond op en holde huilend naar boven. Iets wat hem goed uitkwam, want Vanessa kon er ieder moment zijn. Hij ruimde de stoel op, die gelukkig geen schade had opgelopen, ruimde de kamer op, zorgde ervoor dat het er enigsinds netjes uitzag. Toen ging de bel en hij veegde de tranen van zijn wangen. Even haalde hij diep adem, schudde de spanning uit zijn lijf en probeerde enigsinds kalm te worden. Het was maar een meisje. Het was maar Vanessa. Ze deed ook oké tegen hem in de klas, dus dat zou nu ook wel zijn. Hij opende de deur, zette een glimlach op, ookal was ie ietwat verlegen en trillerig en stak zijn hand uit.
"Hi," zei hij tegen haar. "Kom binnen." Hij liet haar voorgaan, deed de deur achter haar dicht en liet haar zien waar ze haar jas kon ophangen en spullen neer kon zetten.

Geduldig wachtte ze af tot de deur geopend zou worden, wat niet heel lang duurde. Brian stond in de deuropening, een brede glimlach duwde haar mondhoeken omhoog en ontspannen stapte ze naar binnen, kreeg ze te zien waar ze haar spullen neer kon zetten en haar jas op kon hangen. Vanessa ritste haar bruine jas open, hing hem aan een haakje en zette haar tas onder de kapstok neer. Kort wreef ze even in haar handen, het was frisjes geweest buiten waardoor ze het wat koud had gekregen. Haar kastanjebruine ogen gleden door zijn huis heen, waarna ze eventjes naar Brian keek. Niet wetend wat ze moest zeggen, aangezien ze bij andere - die ze nog niet heel goed kon - altijd een beetje verlegen en terughoudend was, maar omdat ze wist dat Brian ook niet heel veel durfde te zeggen, besloot ze het gesprek maar te openen.
Aarzelend beet ze even op haar onderlip, keek af en toe even naar Brian. ''Je.. hebt een mooi huis.'' Auch. Dat sloeg dus werkelijk nergens op, Vanessa snoof eventjes zacht, haalde haar hand vervolgens eventjes door haar donkere haar heen. Oké. Normaal sprak ze wel wat meer, maar op de een of andere manier had ze het idee dat ze bij Brian enorm verlegen was; bang dat ze iets verkeerds deed. Misschien kwam het door de verhuizing, wilde ze graag alles goed doen nu ze een nieuwe start kón maken. Vanessa besloot maar samen met Brian aan een tafel te gaan zitten, ze speelde wat met een zwarte lok haar en wachtte geduldig af tot Brian iets zou zeggen, maar ze ging er van uit dat dat vrij weinig zou gaan gebeuren. Voor zover ze hem kon dan.. Vanessa had gewoon het idee dat hij geen prater was. ''Ik zal wel alvast mijn spullen pakken.'' Na haar woorden stond ze op.
Snel liep ze richting de gang, zuchtte diep en kwam tot stilstand; midden in de gang. Kort verborg ze haar gezicht even in haar handen, snoof lichtjes en pakte haar tas op, waarna ze eventjes aarzelde en de deur van de gang opende, om vervolgens aan de tafel plaats te nemen en te wachtten tot ze zouden beginnen met hun huiswerk. Al leek het haar beter om eventjes wat te gaan praten, dan zou ze haarzelf tenminste wat beter op haar gemak voelen. Nu was ze redelijk gespannen, nog steeds héél bang dat ze verkeerde dingen zou gaan zeggen. Vanessa wilde gewoon graag wat vrienden hebben, een nieuweling zijn had ze altijd al moeilijk gevonden en vrienden maken was ook niet haar beste ding, dus het zou nog moeilijk gaan worden voor haar.

Het was apart. Akward. Nou ja, het was niet zo dat hij Vanessa niet aardig vond, maar hij zou vast iets doms zeggen ofzo. Misschien kon hij maar beter open kaart spelen, zeggen dat ie autistisch was, of hij misschien op haar moest hoesten zodat zij het ook zou hebben, maar dat leek hem echt debiel. Ze zei dat ze haar spullen ging pakken.
"Oké," stamelde hij dom. Ze ging al aan de tafel zitten. Misschien moest hij haar wat te drinken aanbieden. Boven hoorde hij zijn moeder. Ze was aan het bellen. Was aan het schreeuwen, over hem. Hij werd bleek, wat moest Vanessa nu wel niet denken?
"Sorry voor mijn moeder," zei hij. "We hadden net een beetje veel ruzie. En dat soort dingen." Hij grijnsde schaapachtig. "Wil je wat te drinken?" Hij was al onderweg naar de keuken en schonk het drinken in wat ze bestelde. Hij zette het neer op de keukentafel en schoof aan. Zijn boekentas stond al klaar.
"Ik ehm.. ben niet echt supersociaal ofzo. Het spijt me," zei hij. "MAar ik wil wel sociaal zijn. Niet om met een excuus te smijten, maar door mijn Asperger ben ik behoorlijk... onsociaal." Hij glimlachte nu oprecht naar Vanessa. "Maar ik zal zeker mijn best doen om zo normaal mogelijk tegen je te doen." Hij voelde zich opgeluchter nu hij het gezegd had, en nu hij toch hier met Vanessa zat, kon hij haar wel rustig bekijken zonder dat mensen er iets van dachten. Haar krullen vielen leuk langs haar gezicht en ze had mooie bruine ogen. Ze had een grappig gezichtje en nouja, ze was nieuw en een meisje.
"Als je wilt," zei hij in een opwelling. "Laat ik je Horsehome wel een keer zien?" Hij bloosde, te veel van het goede? Hij schudde zijn hoofd, haalde zijn boeken uit zijn tas en legde ze op tafel. Weer gleed zijn blik naar Vanessa. Damn, kon hij niet gewoon even normaal doen? Ze was gewoon een meisje, een meisje die bij hem in de klas zat en waarschijnlijk enkel met hem afsprak omdat ze meedelijden met hem had omdat hij zo eenzaam was...
Hij sloeg zijn ogen neer. Kon zij weten dat op het moment dat ze het klaslokaal was ingelopen, hij direct had opgekeken en liever niet had weggekeken, maar het wel deed zodat het niet zou opvallen? Hij wou graag bevriend met haar worden, maar aangezien hij het was, zou het vast wel weer op een fiasco uitlopen. Dat viel hem zwaar.

Eventjes was het stil, maar toen er duidelijk geschreeuw van boven hoorbaar was, wat over Brian ging, keek ze hem eventjes bedenkelijk aan. Hij gaf vrijwel meteen een verklaring, kort sloeg ze haar ogen even neer. ''Het geeft niet.'' Na haar woorden glimlachte ze naar hem, haar twinkelende ogen waren voor een paar seconde op de zijne gericht, waarna ze zijn vraag hoorde. Eigenlijk had ze absoluut géén zin om huiswerk te maken, misschien was het meer een excuus voor haar geweest om Brian beter te leren kennen. ''Doe maar een glaasje water.'' Haar stem klonk zachtjes, onzeker en een beetje verlegen. Desondanks probeerde ze te verbergen dat ze het zo moeilijk vond om een gesprek te voeren, lopend te houden en interessante dingen te zeggen. Meestal liep een gesprek bij Vanessa altijd dood, of het ging uiteindelijk over niks.
De woorden van Brian deden haar even opkijken. Hij had.. Asperger? Vanessa had werkelijk géén idee wat het was, dus wist ze ook niet precies wat ze ervan moest verwachtten. ''Asperger? Wat is dat precies? Of wil je er liever niet over praten..?'' De laatste woorden had ze licht aarzelend uitgesproken, bang voor zijn reactie. Vanessa had duidelijk opgemerkt dat in de klas veel mensen afstand van hem namen, dát was juist de reden dat ze hem beter wilde leren kennen. Niet omdat hij zo 'eenzaam' was, maar ze wilde weten waarom mensen afstand van hem namen. Vanessa wilde hem op de een of andere manier zo graag helpen, maar ze wist niet hóe en of het wel mogelijk was. Eventjes was haar blik weer op Brian gericht, toen hij voorstelde om HorseHome te laten zien en hij daarna zijn hoofd schudde en zijn spullen pakte, keek ze eventjes raar op.
Ook Vanessa pakte haar spullen uit haar tas, sloeg haar boek open en staarde naar de opdrachten. Hmmz. Zouden ze het niet uit kunnen stellen? ''Wat je net zei.. over dat je Horsehome zou kunnen laten zien.. is niet eens zo'n slecht idee.'' Begon ze. ''Je kent het hier vast beter als mij, dus als je dat wilt doen; graag.'' Eigenlijk ging ze veel liever naar buiten dan dat ze hier huiswerk zou gaan maken, bovendien.. een keer je huiswerk af zou vast geen ramp zijn, right? Glimlachend keek ze richting Brian, sloeg haar boek vervolgens dicht. ''Heb je zin om nu te gaan? Dat huiswerk kan wel even wachten.'' Nog steeds waren haar ogen op de zijne gericht, ondertussen was ze al wat ontspannender geworden.

Hij schudde zijn hoofd. Nee, hij had er geen problemen mee om meer te vertellen over zijn Asperger. Maar hij wist niet of zij er wel vrolijk van werd als hij daarover ging vertellen. Het was namelijk een hele uitleg en soms begreep hij er zelf geen ene ruk van.
"Ik.. zal je wel een korte uitleg geven," stamelde hij. "Het Syndroom van Asperger is een aandoening in het autistisch spectrum en eigenlijk, makkelijk gezegd, is het een vorm van autisme. Autisme houdt dan weer in dat je sociale vaardigheden niet zo goed zijn. In mijn geval betekend het dat ik sociaal vet akward ben en dat ik er 'vreemde' hobby's op nahoud en dat ik niet goed ben in oogcontact, ik op een vet monotone toon praat, ik het graag over mijn hobby's heb en dat ik superslecht ben in lichaamstaal. Maar wat verwacht je als je mensen niet aan durft te kijken?" Er kwam een flauw glimlachje af en hij vroeg zich af of dit wel genoeg informatie was.
"Vanwege mijn autisme zie ik bepaalde dingen niet en kan dat zorgen voor vet veel miscommunicatie. En als ik iets storends doe, is het makkelijker om dat direct te zeggen dan dat voor me te verzwijgen, want anders kan ik er niets aan doen." Dit moest het wel zo ongeveer zijn, besloot hij. "Dus ehw, als je nog wat erover wilt weten, je mag er altijd naar vragen. Het is trouwens niet besmettelijk." Een stomme glimlach kwam van zijn lippen af. Wonderbaarlijk genoeg dachten mensen altijd dat autisme besmettelijk was. Voor de grap had hij wel een paar keer ja gezegd, maar toen waren mensen direct op de vlucht geslagen en in paniek geraakt. Dus meestal legde hij direct uit dat het erfelijk was, en niet besmettelijk. Tja, mensen waren simpel. Ook vanwege zijn autisme had hij een hoger IQ dan het gemiddelde, en daarom deed hij een VWO opleiding. Het ging wel goed, momenteel.
Toen Vanessa voorstelde om naar buiten te gaan en dat hij Horsehome zou laten zien, knikte hij verrast. Het leek hem een uitstekend plan en hij voelde zich direct een stuk beter. Ze was niet enkel voor het huiswerk gekomen, dus! Ze wou best contact met hem maken. Zijn hart maakte een sprongetje en hij voelde zich gelukkig. Er was nog hoop. Misschien zouden ze zelfs wel een vriendschap op kunnen bouwen, voor zover dat kon. Hij hoopte het, volgens hem was Vanessa namelijk een heel aardig meisje.
"Tuurlijk heb ik zin om te gaan!" antwoordde hij enthousiast. Hij wachtte tot ze haar drinken op had, dronk ondertussen zelf ook zijn drinken op en klapte zijn boeken weer dicht. "Waar zullen we beginnen," vroeg hij, toen hij haar jas aanreikte en zijn eigen jas ook aantrok.

Het was moeilijk om het verhaal te volgen en te begrijpen, maar zodra ze haar aandacht erbij hield was het opzich wel te volgen. Natuurlijk zou ze er zelf nooit iets van begrijpen, aangezien ze het zélf niet had. Een klein glimlach speelde met haar mondhoeken. ''Is het daarom dat mensen afstand van je nemen?'' Omygosh. Misschien had ze dat beter niet kunnen vragen. Aarzelend beet ze even op haar onderlip, schudde vervolgens haar hoofd. ''Sorry, stomme vraag.'' Probeerde ze haar vervolgens te verontschuldigen. Al snel verscheen de glimlach rond haar lippen weer, toen Brian blij leek te zijn dat ze graag met hem Horse Home rond wilde lopen. Lachend ruimde ze haar spullen op, stond op en pakte haar jas aan die Brian aan haar gaf. Vanessa vond het fijn om hem zo enthousiast te zien, in de klas leek het alsof hij dat bijna nooit was.
Rustig trok ze haar jas aan, ritste hem dicht en gooide haar krullende haren naar achter. ''Uhm, heb je niet ergens een leuk cafétje of iets? Misschien dat we daar eerst wat kunnen gaan drinken?'' Een brede glimlach sierde haar lippen, samen met Brian liep ze naar de deur, opende hem en liep naar buiten. Vanessa stopte haar handen in haar jaszakken, haalde haar neus even zachtjes op en keek kort naar Brian. ''Woon je allang hier in Horse Home?'' Vast en zeker al een stuk langer dan haar, aangezien ze nog maar een paar plekjes kon en nog weinig vrienden om haar heen had; eigenlijk was Brian de enigste die ze kon. Ontspannen liep ze verder, keek even naar de lucht; het was een heldere dag. Geen regen, een waterig zonnetje die de temperatuur aangenaam maakte en geen enkel wolkje was zichtbaar.
Toen er een klein restaurantje in de verte verscheen, keek ze even grinnikend naar Brian. ''Heb je zin om daar wat te gaan drinken?'' Zonder op antwoord te wachtten veranderde ze van richting, wandelde ze naar het gezellige café. Vanessa stapte met een brede glimlach binnen, keek eventjes rond en snoof. Het was niet heel druk, de muziek stond zachtjes en het zag er netjes uit. Vanessa ging aan een tafeltje zitten, wachtte tot Brian ook plaats zou nemen en glimlachtte vervolgens eventjes naar hem.

Even bleef Brian verbaasd staan. De reden dat mensen afstand van hem namen, vanwege zijn autisme? Dat... was misschien wel waar.
"Ik denk het wel," antwoordde hij blozend. Hij had er zo'n hekel aan. Hij was anders, zou nooit bij de groep 'normalen' horen. Hij zou altijd een Brian zijn. Iemand die beter met meiden om kon gaan dan de jongens. Hij had echt geen idee. Wat vonden jongens leuk? Meiden hielden van complimentjes, vonden het leuk om over make-up en kleding te praten. En natuurlijk over andere jongens. Meiden waren enigsinds voorspelbaar. Tenminste, als je in de 'friendzone' zat. En dat laatste gebeurde bijna altijd. Ach ja. Hij was het gewend. En om heel eerlijk te zijn, om in de 'friendzone' te zitten was een stuk veiliger dan om een vriendje te zijn. Hij wist niet of hij dat wel zou kunnen verwerken. "Het was geen stomme vraag," stelde hij haar gerust. "Het was alleen, ik had er zelf nooit zo over na gedacht. Maar het zou wel eens waar kunnen zijn. Mensen gaan niet met me om omdat ze.. bang zijn voor me en mijn autisme. Lekker fair." Hij zweeg. Het was geen ongemakkelijke stilte die tussen hun inhing. Vanessa was leuk. Echt leuk. Ze had een verfrissend gezichtje, heldere geest en ze was beleefd. Hij hoopte oprecht dat hij de kans zou krijgen om met haar bevriend te raken. En als hij zijn best deed vandaag zou het nog lukken ook. "Een café?" Even dacht hij na. "Ehm, ja, ik weet er wel een. Daar zouden we heen kunnen gaan. Ze hebben er heerlijk ijs. En milkshake's. En vruchtendrankjes." Wist hij veel dat de vruchtendrankjes die hij bedoelde, bordenvol met alcohol zat? "Daar kunnen we wel heengaan." Vanessa liep de deur al uit en Brian griste nog gauw zijn sleutels uit het sleutelbakje, om vervolgens de deur achter haar dicht te doen en in het slot te laten vallen. Zijn sleutelbos liet hij in zijn zak glijden en achteloos stopte hij zijn handen in zijn broekzakken. Een van Vanessa's krullen piekte grappig omhoog en hij grinnikte even zachtjes in zichzelf. "Of ik al lang in HorseHome woon?" Ook hier moest Brian even over nadenken. Tja, wat was lang? Hij woonde hier nu al een behoorlijk lange tijd en hij wist alles te vinden. "Nee, heel lang niet, maar lang genoeg om alles zo onderhand wel gezien te hebben." Hij glimlachte. "Jij bent net verhuist, is het niet? Waar woonde je hiervoor, en waarom ben je verhuisd, als ik vragen mag?" Hij hoopte dat hiet niet een al te persoonlijke vraag was, want dat zou pijnlijk zijn. Nou ja. Pijnlijk. Vanessa zou het vermoedelijk wel aankunnen. Vanessa zag er stralend uit in het zonnetje. Hij verlichtte haar haren en gaf haar een mooie, geheimzinnige gloed. Ze straalde een en al warmte uit en Brian kon zichzelf nauwelijks beheersen. Van geluk wou hij zijn armen om haar heen slaan, maar nog voordat hij een stap in haar richting had kunnen zetten, zei ze iets over het restaurantje waar ze langsliepen. Hij beet op zijn lip en wou het liefste schreeuwen; "Nee, niet hier!" maar deed het niet. Brian was een normale jongen. Althans, hij moest zich gedragen als een normale jongen. Dus zwijgend liep hij achter haar aan, zijn schouders strak van de spanning. Toen hij er binnenkwam, kwam alles weer boven. Die ene keer dat alles zo gruwelijk mis was gegaan. Een traan droop over zijn wang, maar ruw veegde hij hem weg. Misschien zou hij hier, nu, met Vanessa, wel een goede herinnering aan overhouden. Dus schoof hij aan en glimlachte.
"In het vervolg moet je wachten," zei hij zachtjes, op een geforceerde ontspannen toon. "Want dan kan ik jouw stoel aanduwen."

"Met paarden werken?" Brian glimlachte. Paarden waren geweldige dieren, vond hij. Ze waren groot, log, lomp, maar er werd altijd met respect over ze gepraat. Met een paard solde je niet. Met een paard spotte je niet. Als je op een paardenrug zat, was je veilig. Veilig voor de harde dingen van de buitenwereld. "Gaaf," zei hij, uit het binnenste van zijn hart. Hij meende het. Met paarden werken was ook gaaf. Op een gegeven moment stond er een wat oudere man voor hun tafel, met het debiele optekenboekje. Brian had er nooit wat aangevonden. Iets moeten opschrijven om het te onthouden. Dat wou hij niet. Dus was hij vanaf het moment dat hij voor het eerst in een restaurant was, gaan onthouden wat alles en iederene wou. Soms was het een uitdaging, soms ging het vanzelf. Maar hij deed zijn best. "Eh," stamelde hij, afgeleid door Vanessa's stem. "Ehhw. Een ijsthee, graag." De ober knikte, schreef het op zijn notitieblok en liep weg. Wat ongemakkelijk begon Brian met een van de filtjes te spelen terwilj hij naar Vanessa keek. Zou het veel werk zijn om haar bruine krullen te borstelen? Een gedachte schoot door hem heen, verlangen om die krullen te borstelen, er voorzichtig met zijn vingers doorheen te gaan. Maar hij schudde zijn hoofd. You're friendzoned, ging er door hem heen. Want ja, de 'friendzone' bleef veilig. Daar zou hij niet zo makkelijk uit te halen zijn. Niet dat hij Vanessa niet zag zitten, maar hij was een Brian. Hij glimlachte beleefd naar de ober toen hij het drinken kwam brengen en nam een slok van de ijsthee. Brian kon beter geen cafeïne drinken, daar werd hij hyperactief of agressief van. Ookal was het niet zijn bedoeling. Peinzend keek hij naar Vanessa, die haar cola achterover sloeg. Zij had er blijkbaar geen last van. En blijkbaar was ze ook geen miepmeisje wat zich zorgen maakte om haar lijn, want ze nam gewoon cola. Hij nam even de tijd om over haar opmerking na te denken. Ze maakte een compliment, begreep hij, dus hij knikte.
"Dankje," zei hij. "Ik.. weet het zelf wel. Ik ben gewoon anders. Ik heb het geaccepteerd. Ik ben Brian, ik hou van edelstenen en modelvliegtuigjes." Even gleed er een schaduw over zijn gezicht. Had hij nu te veel verraden of zou het haar niet uitmaken? Hij wist het niet, dus zwijgend bleef hij tegenover haar zitten, terwijl een kleine, hulpeloze glimlach zijn lippen tekende. Weer nam hij een slok van zijn ijsthee.
"Waarom ga jij met me om?" vroeg hij toen. "Is het.. uit medelijden of nieuwsgierigheid ofzo?" Hij bloosde. Of omdat je me mag? Hij zou het zelf niet zeggen, echt niet. Het was zijn.. geheim dat hij nog nooit vrienden had gehad. En dat de relatie met zijn moeder nu ook mis ging, was niet zijn.. Oké, misschien was het wel zijn schuld, maar hij kon er niets mee. Weer wierp hij een glimlach op Vanessa. Ze zat wat onrustig te draaien met haar krullen en sloeg haar cola achterover. Brian fronste even kort zijn wenkbrauwen. Zat haar haar niet goed dat ze zo aan haar krullen aan het draaien was? Maar de reden werd hem al snel duidelijk.
"Eh, natuurlijk," fluisterde hij terug. Even wierp hij een blik naar de richting waar Vanessa zo angstig naar had gekeken. "Speel mee," fluisterde hij dringend terwijl zijn ogen een strijdlustige glans kregen. Hij stond op van de tafel nadat hij zijn ijsthee had opgedronken en wachtte tot ze was opgestaan. Hij pakte haar hand vast, keek haar met een blik aan van vertrouw me maar en wandelde zo naar de bar toe. Hij legde het geld neer en nam Vanessa mee naar buiten, op zijn hoede voor mensen die achter hun konden aanlopen. Voordat er iets kon gebeuren, trok hij Vanessa een steeg in, ging beschermend over haar heen staan en niemand had iets anders kunnen zeggen dan dat hij er alleen stond. Zijn hart klopte in zijn borstkas, Vanessa was dichterbij dan meiden over het algemeen bij hem waren.
"Wat.. was er aan de hand?" fluisterde hij dringend. "Kon je die man?"

Brian hield even peinzend zijn adem in. Moest hij het haar vertellen? Zou dat geen kwaad kunnen? "Eh..." begon hij. "Mijn ouders zijn gescheiden... Ze hebben me het nieuws hier verteld zodat mijn thuis gewoon nog een vertrouwde omgeving voor me zou blijven. Vandaar dat ik dit restaurantje verafschuw. Daarbij, je had jouw blik moeten zien, Vanessa." Hij hield een hand liefdevol onder haar kin. Ze had echt dodelijk eng gekeken en hij had nauwelijks geweten wat hij moest. Vooral die vraag of ze gauw konden gaan, was verontrustend geweest. Afwezig deed hij een pluk achter haar oor.
"Mannen," mompelde hij. Plots viel hem op hoe dichtbij hij eigenlijk was, hoe haar lichaamswarmte hem verwarmde, hoe haar ademhaling langs zijn wang streek. Hij bloosde, hij moest zichzelf in de 'friendzone' houden. Vanessa zou wel een van de stoerdere jongens uit hun klas krijgen en hij zou.. gewoon Brian blijven. Niet met andere ogen bekeken worden. Beschaamd keek hij haar dus aan en glimlachte toen verontschuldigend voor het feit dat hij zo dicht tegen haar aan stond. Zoals vaker gebeurde, hield hij geen rekening met zijn eigen gevoelens, die in zijn ogen namelijk zeer onbelangrijk waren.
"Dank je," fluisterde Vanessa naar hem. Hij glimlachte. "Geen probleem," antwoordde hij. "Ik doe het graag, en vaak." Nog steeds stond hij om haar heengebogen, haar lichaamswarmte die een vertrouwdheid en warmte en geborgenheid afgaf waar hij helemaal vrolijk van werd. Vanessa was leuk om mee om te gaan en hij wou het misschien niet hardop vragen, maar hij wou zeer graag bevriend met haar worden. Iets kwam in zijn hoofd op, iets heel korts.
"Zullen we na vandaag ook eens een keer op date gaan? Naar een café of restaurant? Niet zo spontaan, maar afgesproken? Dan kan ik me er een beetje op voorbereiden." Hij glimlachte. Ze kon het opvatten op de manier waarop ze wou.. Hij zou het beide niet erg vinden.

Een grijns trok rond zijn lippen. Het strand, zonsondergang, met háár? Yeah, sure, waarom ook niet? Iets bevloog hem, zo'n typisch chiché iets. Romantisch, een strandwandeling, hand in hand met een meisje lopen. En als de zon onder ging, haar voorzichtig de 'eerste kus' geven. Zou dat niet hét zijn? Het allermooiste en liefste wat je in je leven zou meemaken? Zou dat je niet je hele leven bijblijven? Hij lachte om zijn eigen, domme gedachte. Niet dat hij Vanessa ging zoenen, hij keek wel uit. Hij was een fucking Brian. Niemand die hem op die manier beschouwde. Alhoewel, ze leek het niet erg te vinden als de date een date was. Een echte date. Was ze serieus? Zou het wat kunnen worden?
Brian bloosde, keek Vanessa vanonder zijn wimpers aan. Daar had hij dus nog niet over nagedacht. Hij had ook niet echt verwacht dat het mogelijk zou zijn. Opzich. Hij besloot het maar gewoon te doen. Het leek hem nutteloos om er tienduizend jaren omheen te draaien.
"Zie jij me mogelijk als meer dan een vriend?" vroeg hij, recht voor zijn raap. Hij wou duidelijkheid. Maar een zachte glimlach tekende zijn gezicht. Als ze nee zei, zou het jammer zijn, maar geen ramp. Ze konden prima vrienden blijven. Brian vond het niet erg om vrienden te blijven. Zei ze ja, ach nou ja. Dan kon hij het erop wagen. Al had ie nog nooit een vriendin gehad. Hij bleef haar aankijken, vriendelijk, zachtaardig, misschien verleidelijk, maar zonder het door te hebben. Vanessa rook lekker, voelde zacht aan tegen zijn lichaam. En ze was gewoon zo... Zo meisjesachtig. Zo Vanessa. En hij wou haar beschermen, beschermen tegen die man waar ze hem daarnet door was geflipt. Als hij haar vriendje zou mogen zijn, als dat goed zou gaan dan, uiteraard, zou hij haar tegen al het kwaad in de wereld beschermen.
Een strandwandeling dus...