The devil is in the details [OPEN]

De zon was warm, de camera tweedehands maar nog in prima conditie en fotografie iets waar Riley eindelijk eens tijd voor had. Ze had zich wat ingelezen, maar veel praktijkervaring was er nog niet.
Maar daar zou vandaag verandering in komen. Het meer glinsterde in het zonlicht en strekte zich ver voor haar uit. Verderop op het water dobberden twee zwanen en een stuk of wat eenden. De bergen rezen imposant op rondom het water.
Verscheidene mensen hadden hetzelfde idee gekregen als Riley; mensen met honden, mensen met camera's, stelletjes; het leek wel of een kwart van de stad had besloten om met dit weer lekker naar het water te gaan.
De camera hing om haar nek; voor ze echt aan de slag ging stond ze zichzelf toe even te pootjebaden in het water en alles in zich op te nemen.
Een paar meter bij haar vandaan sprong een hond enthousiast het water in en dat was voor haar het signaal om gewoon die camera uit zijn tas te halen en aan de slag te gaan. Hij stond op automaat, maar voor nu was dat prima. Het licht was toch prachtig, dus veel kon er niet verpest worden, gokte Riley.
Er was bijna teveel om vast te leggen. Ze maakte een paar shots van de bergen en hun ruwe toppen, van het meer zelf, van de honden die het naar hun zin hadden, van de vogels op het water. Ze probeerde close-ups, prutste lekker met scherpte-diepte en al naar gelang ze bezig was merkte ze dat ze er steeds meer plezier in kreeg en dat compositie haar nog best lekker af ging.
Een deel van de tijd was ze zich niet eens bewust van wat er allemaal werd vast gelegd op de gevoelige plaat en ze had zich voorgenomen dat de zelfcensuur wel zou komen als ze ze op de computer ging bekijken.
Ze draaide zich om, om wederom een bergrug te fotograferen, camera volledig ingezoomd, toen het ineens erg donker was voor de les. Ze keek op en zag dat ze ingezoomd was op iemand waar ze nogal dichtbij stond.
Ze liet de camera zakken.
"Oh, sorry," zei ze met een glimlach. "Ik mikte eigenlijk op de bergen achter je."

[Zoals de titel al verklapt; ik heb weer sinistere plannen]

Het was vooral haar gebrek aan vitamine D de afgelopen paar dagen die Brianna er toe dreef om een bezoekje aan het meer te brengen. Eigenlijk ging ze rond deze tijd van de dag naar de sportschool als ze niets anders op de planning had staan - zoals haar studie, die ondertussen ook een groot deel van haar tijd in beslag nam. Maar dat betekende ook dat het lastig was om wat zonlicht op te vangen.
Het meer was dus de perfecte bestemming, maar zodra ze arriveerde bleek dat ze niet de enige wat met het idee om van het mooie weer te genieten. Met een mengeling van vertedering en jaloezie keek ze naar een jong koppel wat verderop toen ze net tussen het lange gras was gaan zitten, op een matje dat ze had meegenomen om vlekken tegen te gaan. Haar studieboeken zaten in haar tas maar het duurde even voordat ze deze ook echt tevoorschijn haalde; ze wilde eerst even van het uitzicht genieten. Rond het meer heen had de natuur haar gang kunnen gaan, weg van de stad waar ze was opgegroeid - heerlijk was het hier. Ze probeerde zich voor te stellen hoe het zou klinken als de mensen er ook niet waren geweest en ze enkel het fluiten van de vogels en de wind kon horen, maar dat lukte niet.
Na twee hoofdstukken met moeite doorgelezen te hebben - haar ogen gingen steeds terug naar de watermassa voor haar - gaf ze het op. Het was wel goed zo. Een rondje om het meer misschien, nog even ergens zitten en dan weer terug naar huis.
Ze begon rustig aan haar rondje langs de oever van het meer, haar tas over haar schouder en haar schoenen in haar vrije hand. Af en toe week ze een eindje uit voor een gezin dat met picknickmand en al gebivakkeerd zat of voor een enthousiaste hond die uit het water kwam draven. Toen ze tegenover de plek stond waar ze net had gezeten kwam ze met een diepe zucht tot een halt om het landschap te bewonderen - ze moest hier nog eens terugkomen met een schetsboek. Dat zou wat zijn. Het ding lag nu stof te happen op haar bureau, eigenlijk best zonde.
Ze wilde net doorlopen toen ze de jonge vrouw met een camera in de gaten kreeg. Een beetje verward keek ze naar haar - was ze nou...?
Toen leek de ander het ook door te krijgen. Verontschuldigend glimlachend keek ze op van haar camera, bood haar excuses aan en legde uit dat ze eigenlijk de bergen op de achtergrond had willen fotograferen.
'Oh, geen probleem!' antwoordde ze met een groeiende glimlach, en keerde zich tot haar. 'Ik dacht al dat het er een beetje vreemd uit zag, maar dat is logischer...' Ze lachte zachtjes.