Walking with the Devil behind me...

Rose had weer eens sinds tijden de tijd vrijgemaakt om een wandeltocht door het gebied te gaan maken. Daar was ze wel weer aan toegeweest maar het was jammer dat Micha - haar lieve, mooie paard - niet mee had gekund, haar spieren waren nog te stijf om weer te kunnen rijden en haar conditie hing rond een laag peil. Rose had nooit weg moeten gaan, nóóit. Micha was verwaarloost door haar tijdelijke verzorgster en Rose wilde er liever niet meer aan terug denken. Het voelde alsof zij haar kindje, haar lieveling verraadde had en dat wilde ze niet... Rose sloot voor een kort moment haar ogen en stopte gauw de oortjes van haar iPhone in haar oren om zo afgeleid te worden door de muziek...

'...On the first page of our story
The future seemed so bright
Then this thing turned out so evil
I don't know why I'm still surprised
Even angels have their wicked schemes
And you take that to new extremes
But you'll always be my hero
Even though you've lost your mind...'

Zachtjes zong Rose mee. Haar stem klonk zuiver en oprecht terwijl haar lippen de woorden vormden. Echter zong ze zo zacht dat het nauwlijks te horen was voor mensen buiten een straal van 10 meter. Plotseling schrok Rose op toen een geluid het prachtige nummer Love the way you lie doorbrak. Een rilling schoot door haar rug heen en het meisje sperde haar ogen verbaasd open om te zien wie of wat haar deed schrikken. Veel zag ze niet op het eerste gezicht waarna ze wantrouwig een wenkbrauw omhoog trok en langzaam tot stilstand kwam. Aarzelend keek Rose rond. Nooit had ze zich in haar eentje in het bos op haar gemak gevoeld maar dit was toch wel raar aangezien er echt niets of niemand leek te zijn. Rose snoof waarna ze haar handen in haar zakken stopte en verder liep door het bos. Ze had geen vaste route of bestemming en koos impulsief de weg. Na enkele minuten zakte kreeg het zestien-jarige meisje plotseling door haar enkel en liet ze een pijnlijk klinkend geluid horen. Haar handen schoten naar haar rechtenkel en ze merkte nauwlijks dat ze op de grond gevallen was. Haar enkel begon te steken en dat betekende dat ze erdoor heen was gegaan. Voorzichtig kneep ze haar ogen dicht en klemde ze haar kaken op elkaar waardoor een traan uit haar ooghoek ontsnapte en over haar wang gleed...

Zonder shirt en met zijn hondje genaamd dux naast hem liep Damion door het bos. Met een lach op zijn gezicht door de fijne dingen die er laatst waren gebeurd speeld hij een beetje met zijn hond. Hij keek een beetje rond maar hij rukte zijn hoofd naar rechts toen hij een soort van kreet hoorde. Hij luisterde eens goed en hoorde een zacht gesnik. Hij luisterde nog eens even en begon toen te rennen. met Dux nog steeds naast hem, die best wel snel was en met gemak meeliep. Toen zag hij iets, hij liep er eerst voorbij maar sloeg toen het weggetje in. Daar zag hij Rose op de grond liggen, een traan liep over haar wang en Damion rende eropaf. Hij keek eens goed maar zag niks ernstigs, wat zou er aan de hand zijn. Hij keek op de grond maar zag niks waarover je kon struikelen. 'Rose, gaat het? Ik ga je voorzichtig opheffen, oke?' zei hij en hij pakte haar voorzichtig op. Met twee sterke armen ondersteunde hij haar. Hij liep naar het kleine wegje uit en wandelde door het bos. Na een tijdje wandelen waren ze er nog niet. Hij keek even rond en realiseerde zich dat hij de weg kwijt was. Hij zette haar neer op de grond en ondersteunde haar met een hand terwijl hij met de andere hand zij shirt uittrok. Zijn shirt vouwde hij een beetje op en legde hij onder haar hoofd. Hij keek of ze nog wakker was en vroeg zich af of ze een mobiel had ofzo dan konden ze iemand bellen voor hulp. 'Heb je een mobiel ofzo, dan kunn en we iemand bellen?' Zei hij dus snel.

Rose draaide zich ietwat geschrokken om toen ze voetstappen achter haar hoorden. Een pijnlijke steek schoot weer door haar enkel heen en liet het meisje in elkaar zakken. Voorzichtig hief ze haar hoofd weer op, niet wetend dat een bekende op haar afkwam. Instinctief sprong Rose overeind waardoor ze een gil liet horen. Onwillig liet ze zichzelf weer op de grond zakken. Haar handen vormden omklemden haar enkel weer, waarna ze besefte dat dit geen verstuiking of iets in die richting kon zijn. Dit deed veels te veel pijn! ,,Rose, gaat het? Ik ga je voorzichtig opheffen, oke?'' Damion? Rose keek op waarna ze zachtjes zijn naam fluisterde. ,,Ja, het gaat wel.'' mompelde ze waarna ze haar kaken weer stevig op elkaar beet. Eigenlijk ging het niet, ze kon niet eens zelf staan en haar enkel deed echt ongelooflijk veel pijn maar dat ging ze Damion dus niet vertellen. Ze wilde zich niet aanstellen, want misschien was het wel gewoon niets ook al kon ze dat zelf niet geloven. Plotseling voelde Rose twee sterke brede armen om haar heen en werd ze van de grond getild. Voor een kort moment hield ze haar adem in waarna ze zich met een arm aan Damion vastklemde aangezien ze het gevoel had dat ze ieder moment op de grond zou kunnen vallen. Tja, ze was het ook gewoon niet gewend om opgetild te worden. Rose kneep haar ogen weer dicht toen het steken van haar enkel weer bijna ondragelijk werd. Toen het meisje na enkele minuten haar ogen weer opende keek ze eerst naar Damion die haar nog steeds droeg. Haar ogen waren licht betraand en de pijn was nog steeds niet weg. Ze was hem dankbaar dat hij haar niet had laten liggen. ,,Bedankt.'' prevelde ze zachtjes tegen zijn borst voordat ze weer op de grond gezet werd. Haar voet raakte de grond zachtjes waardoor haar enkel weer een stukje draaide. Rose hapte naar adem waarna haar handen naar haar enkel schoten. Dit keer deed dat alleen nog maar meer pijn en liet ze haar enkel dus met rust en balde ze haar handen tot twee vuisten. ,,Heb je een mobiel ofzo, dan kunn en we iemand bellen?'' Rose haar lichte ogen schoten verward naar Damion toe. Ze schudde haar hoofd. ,,Het is vast niets.'' antwoordde ze gehaast waarna haar ogen naar haar enkel schoten. Snel rolde ze haar broekspijp omhoog en bekeek ze haar enkel aandachtig. Op haar huid was een blauwe plek te zien rondom haar enkel en haar enkel was ook opgezwollen. Rose beet voorzichtig op haar onderlip. Ze was geen dokter maar dit zag er niet echt goed uit. Rose trok haar iPhone uit haar broekzak en overhandigde die meteen aan Damion. Hadden ze hier eigenlijk wel bereik..?

Damion hoorde Rose zachtjes zeggen dat het wel ging maar daar geloofde hij niks van. Hij tilde haar op en liep met haar door het bos, toen hij haar neerzette zag hij dat ze pijnlijk naar haar enkel greep. En toen ze haar broekspijp opstroopte zag haar enkel er nogal dik uit. Het was ook blauw. Toen ze hem haar gsm aanreikte pakte hij die aan en toetste hij het nummer van de dokter in. 'Ja hallo, kunt u langskomen, we zitten in het bos en..' zei Damion opeens zei de dokter terug. 'Ik zit hier met een noodgeval sorry ik kan niet komen.' Damion werd kwaad, was dit ook geen noodgeval. 'Luister eens, we hebben uw hulp nodig, ja ik weet het, ja maar we hebben echt uw hulp nodig...' Zeis damion kwaad en brutaal liet hij erop volgen 'Ach ik hoef het niet te horen, ja u heeft nu al duizend keer gezegd dat u al een noodgeval heeft, ach ga toch fiesten.' kwam er brutaal uit waarna hij het gesprek stopte. 'Hij zit daar met een noodgeval maar ik denk dat ik iets weet.' Zei hij en hij pakte haar weer voorzichtig op. Hij ging van het pad af en liep door het bos, daar na een tijdje wandelen kwamen ze bij een meertje met koud maar dan ook echt ijskoud water. Hij pakte zijn shirt scheurde het kapot en doopte het in het koude water. Hij deed haar schoen uit en wikkelde het om haar enkel. 'Zo, en nu moet het vaak genoeg gekoeld worden, ondertussen moeten we iemand proberen te bellen. Hij vroeg of ze haar mobiel weer even mocht en toen ze die gaf keek hij even, shit ze hadden geen bereik. 'O nee, geen bereik. Het ziet ernaar uit dat we hier nog wel ff vastzitten.' Zei hij terwijl hij nadenkend en met een bezorgde uitdrukking naar de andere kant op keek.

Met ingehouden adem luisterde Rose naar het gesprek tussen Damion en de dokter. Begreep ze het nou goed; zat de dokter ergens anders met een noodgeval? Rose slikte waarna ze Damion aankeek. Haar ogen weerspiegelden een radeloos gevoel toen Damion het gesprek tussen hem en de dokter brutaal eindigde. Normaal gesprokken zou Rose zelf het woord gevoerd hebben maar aangezien ze niet eens de kracht had om op haar eigen benen te staan leek haar dat geen goed idee. ,,Hij zit daar met een noodgeval maar ik denk dat ik iets weet.'' hoorde ze Damion tegen haar zeggen. Verwachtingsvol keek ze hem aan waarna hij haar weer voorzichtig optilde. ,,Je bent niet verplicht me te helpen...'' mompelde ze zachtjes tegen Damion. Ze wist dat het niet zou moeten maar ergens vondt ze het fijn dat er iemand was die haar op het moment wilde helpen. Nogmaals sloeg ze haar arm losjes om zijn hals omdat die houding wat prettiger lag en ze het idee had dat hij dan iets minder van haar gewicht hoefde op te tillen. Dat was namelijk wel het minste dat ze kon doen... Damion zette Rose weer neer toen ze bij een meer aangekomen waren. Het zag er heel erg mooi uit en het water was zo helder dat je de vissen kon zien zwemmen. ,,Damion, hoe wist je..?'' Rose kon haar zin niet eens afmaken want de jongen scheurde plotseling zijn shirt om die vervolgens in het water te dopen. Al snel begreep ze het. Haar enkel moest gekoeld worden, hopelijk was het water koud genoeg? Rose liet een zachte maar korte gil horen toen haar schoen werd uitegetrokken waarna ze haar kaken stevig op elkaar klemde. Ze had al haar zelfbeheersing nodig om niet te gaan janken of het uit te gillen van de pijn. Ze sloot haar ogen en klemden haar handen weer tot twee vuisten. Heel even leken haar knokkels wit te worden waarna haar vuisten verslapte en ze haar ogen opende. Damion had de natte lap stof om haar enkel heen gewikkeld en de koelte werkt pijnstillend. Rose liet haar hand naar de natte lap stof gaan om die aan te duwen op haar enkel. Haar vingertoppen tintelden toen ze de ijskoude temperatuur van het water opmerkte. Een rilling ging door haar rug. Voorzichtig duwde ze de lap stof dieper tegen haar enkel aan die begon te steken van de aanraking. Vrijwel meteen liet Rose los waarna haar ogen naar Damion schoten. ,,Zo, en nu moet het vaak genoeg gekoeld worden, ondertussen moeten we iemand proberen te bellen.'' zei Damion. Rose knikte waarna ze de jongen haar iPhone weer overhandigde. Wat? Rose keek Damion aan. Hadden ze geen bereik hier? Dat kon toch niet!? Zonder er bij na te denken probeerde Rose op te staan. Ze hapte naar adem en liet zich pijnlijk op de grond zakken waar ze haar knieën optrok en haar armen omheen sloeg. Kort schoten haar ogen naar Damion. ,,Sorry, van je shirt.'' fluisterde ze naar hem waarna ze voorzichtig naar het meer toe schuifelde. Gelukkig was ze maar zo'n twee stappen verwijderd van het ijskoude water en had ze die ruimte al snel overbrugd. Snel liet ze haar handen in het water zakken en leunde ze iets voorover om zo beter bij het water te kunnen. Haar handen raakte nog maar net het wateroppervlak aan waarna Rose merkte dat er een sterke stroming stond. Een hele sterke. Best vreemd aangezien het een meer was. Kort keek het meisje rond. Iets verderop zag ze wel een grote rivier. Althans, dat leek zo. Rose keek even naar Damion waarna ze plotseling haar evenwicht verloor en in het water viel. Ze ging kopje onder en hapte naar adem waardoor ze een grote slok water in haar mond kreeg. Wild spartelde ze met haar armen en benen onderwater maar ze voelde geen bodem. Haar ogen schoten naar onder waar ze enkel duisternis zag. Met al haar wilskracht zwom ze naar boven. Na enkele seconden kwam haar hoofd boven water waar ze naar adem hapte. ,,Help!'' gilde Rose uit toen ze voelde hoe de stroming haar meevoerde. Haar enkel begon te steken door alle bewegingen en in haar hoofd probeerde Rose een uitweg te vinden om te kunnen ontsnappen aan de sterke stroming van het water. Haar hart ging tekeer waarna Rose weer kopje onder ging en even later weer boven kwam...


[Yeah. Ik had inspiratie ^^]

Hij wist niet wat hij nu moest doen, er was geen bereik en dus zaten ze hier maar helemaal alleen, toen ze zich verontschuldigde voor zijn T-shirt schudde hij zijn hoofd en zei 'Het is niks hoor.' hij begon weer na te denken wat ze konden doen.. Haar alleen laten was ook al geen optie, wilde dieren konden zich hier nog wel eens schuilhouden. Met een schuine blik hield hij Rose in de gaten en hij zag dat ze iets dichter bij het water zat. Hij zag er geen gevaar in en ging weer verder met het nadenken over wat ze het beste konden doen. Hij kwam net met een idee toen hij een plons en luid geschreeuw hoorde. Hij keek naar het meer en zag Rose daar spartelen. Snel rende hij op het meer af en sprong hij erin. Hij voelde een sterke stroming maar hij kon zichzelf wel tegenhouden van meegesleurd worden. Snel zwom hij op haar af en probeerde hij haar hand vast te pakken. Hij had haar vast en trok haar naar zich toe. Na een tijdje proberen tegen de stroming in te zwemmen zei hij 'Dit gaat niet lukken, hou je goed vast aan mij' Hij voelde dat ze hem wat vaster vasthield en liet zich meevoeren met de stroming. Toen naderde ze een grote rots, hier had hij op gewacht. Hij greep zich vast aan een deel van de rots en klom erop.

Rose voelde hoe haar kleding haar naar de bodem liet zakken en beet op haar lip bij het voelen van haar stekende enkel. Ergens voelde ze zich een idioot. Ze had niet eens de kracht om zichzelf uit de sterke stroming te bevrijden en hoopte er nu gewoon op dat iemand haar hielp. Dat was echt zielag. Rose hapte naar adem toen er een weer een golf water over haar hoofd heen viel. Kort voelde ze de neiging om helemaal niets meer te doen, zodat alles afgelopen zou zijn maar ze wilde niets uit haar leven opgeven. Helemaal niets, zeker niet nu ze eindelijk wat vrienden begon te krijgen. Tenminste als ze Damion een beetje als een vriend kon rekenen, anders had ze hier geen vrienden. Rose sloot haar ogen. De koude plens water in haar gezicht deed haar terugvallen in de werkelijkheid. Rose opende haar ogen snel en zwom snel weer naar boven om daar een teug adem binnen te krijgen. Haar kleding, en vooral haar jas, deed haar naar beneden zakken. Instinctief probeerde ze de jas onderwater van haar bovenlichaam te laten glijden. Echter bleef de stof plakken op haar huid. Plotseling voelde ze een aangename warmte op haar hand en werd ze naar iets of iemand toe getrokken. Ze zag dat Damion in het water was gesprongen en haar naar zich toe had getrokken. Rose klemde haar hand in de zijne en probeerde met hem mee te zwemmen naar de kant. Nog steeds werd ze belemmerd door haar kleding en de sterke stroming. Kort schoten haar ogen naar Damion. ,,Het spijt me dat ik zo stom ben.'' verontschuldigde Rose zich zachtjes waarna ze naar zijn woorden luisterde en hem vastpakte bij zijn bovenlichaam. Zelfs door het koude water voelde ze nog zijn aangename warme huid maar focuste zich al snel weer op het water. Tot haar eigen verbazing lieten ze zich meevoeren door de stroming. Deed Damion dit met opzet omdat hij een goed plan had, of niet? Rose vertrouwde hem en liet zich gewillig meevoeren. Zelf had ze ook geen beter idee en ze wilde Damion niet nog meer tot last zijn. Rose haar hart haperde toen de twee een rots naderde. Rose wilde Damion loslaten en wegzwemmen maar haar lichaamsleden wilden niet meedoen. Ze klampte zich nog iets steviger tegen Damion aan. Haar ogen volgden al zijn handelingen en ze zag hoe hij naar de grots greep en die beet pakte. Rose liet Damion los en liet haar handen naar de rots schieten die ze vervolgens beet pakte. Haar vingers kerfde in het stevige materiaal en strijdlustig trok Rose zich naar de rots toe. De sterke stroming leek haar nog steeds weg te willen krijgen van elke 'hou-vast' die het meisje kon vinden. Gelukkig kon Rose zich na een tijdje op de rots trekken uit het water. Eenmaal op de rots beland liet Rose zich licht hijgend erop vallen. Haar blonde haar zat als slierten aan weezijden van haar hoofd en gezicht geplakt en haar kleding bootste haar vrouwelijke vormen na. Kort rilde ze. Snel trok Rose haar panterprint jas uit die ze naast zich op de rots gooide. Onder haar jas had ze slechts een tanktop droeg. Haar ogen schoten naar Damion. ,,Bedankt.'' fluisterde ze naar hem, niet wetend wat ze nog meer kon zeggen zodat hij wist dat ze hem echt dankbaar was. Ze liet hem kort een glimlach zien waarna ze door de kou rilde. ,,Vrienden?'' vroeg ze Damion na een tijdje om de stilte te doorbreken. Ietwat verlegen keek ze naar hem op, wachtend op iets dat hij zou gaan zeggen...

Nadat hij zeker wist dat Rose houvast had aan de rots liet hij haar los. Vanwege zijn sterke spieren klom hij er snel op en daarna reikte hij haar een hand aan. Het duurde even voordat het lukte maar toen hij haar vast had trok hij haar gemakkelijk met een snelle beweging de rots op. Hij zag hoe ze haar jas uittrok en had door dat ze rilde. Even dacht hij na, toen schoof hij wat dichter bij Rose en nam hij haar vast. Ondanks dat hij toen net in het koude water had gezeten had hij een warm lichaam. Er viel een stilte en hij wist even niet wat te zeggen. Gelukkig zei Rose wel iets ‘bedankt’ hoorde hij en dat werd gevolgd door een andere vraag ‘vrienden?’ kwam er uit haar mond. Hij staarde even voor zich uit maar liet al snel een glimlach zien en hij zei erbij ‘Tuurlijk.’ Zei hij met dezelfde glimlach op zijn mond. Hij voelde haar nog af en toe rillen maar niet meer veel dus besloot hij dat ze maar eens moesten proberen om weg te komen van deze plek. Hij stond op en keek even naar Rose haar voet, daar kon ze nog niet op wandelen. ‘Ik denk dat we maar beter verder moeten.’ Zei hij en hij bukte zich. Hij pakte haar weer vast en haar jas sloeg hij over zijn sterke schouder. Een beetje nadenkend keek hij voor zich uit terwijl hij over de grote rots liep. Na een paar meter wandelen kwamen ze aan de rand, hij zette haar voorzichtig neer en sprong er zelf af. Toen hij goed stond pakte hij haar weer vast rond haar middel en hief hij haar eraf. Daar bleven ze even tegen de wand van de rots zitten. Hij rustte even uit maar al snel hief hij haar weer op. Daar liep hij met Rose in zijn handen door het bos, het was niet meer zo koud want er waren soms een paar zonnestralen die door de bomen heen voelbaar waren. Toen hij een plekje vond wat iets meer open was ging hij daar zitten, hij voelde een paar zonnestralen op zijn getinte huid en zat naast Rose o^p de grond. ‘Weet jij wat te doen?’ vroeg hij om de stilte te verbreken, zelf had hij helemaal geen ideeën meer.