Walking away...

"Hoe haal je het in je k-kop!" de jongen sloeg zijn armen omhoog om zijn hoofd te beschermen. "Antwoord. Geef antwoord, brutaal snert joch." Het lijf schudde als een wilde. De jongen probeerde zich stil te houden maar op een gegeven moment werd het hem te veel. De pijnkreten, het gekreun, het gejammer, het stroomde uit zijn mond. Langs de lippen die hij met al zijn kracht op elkaar had proberen te klemmen.
"Alsjeblieft..." kermde hij. Weer een klap. Hij voelde hem niet eens meer aankomen. Alleen maar die dreunende pijn op zijn rug. Zou het stuk zijn? "H-Hier! Dat zal je leren. Ik geef je nog één k-kans en anders schiet ik een k-kogel door z'n k-kop!" Tranen stroomden langs zijn wangen. Eentje gleed via zijn neus en viel op de grond. Het maakte een klein donker kringetje op het vloerkleed. Een kringetje dat stilletjes groter werd. De man volgde de traan en ineens werd de ademhaling rustiger. Er belande weer een hand op zijn rug. Op de zelfde plek als daarvoor maar dit keer zat er geen kracht achter. Geen agressie. "Ach, je weet dat ik het niet zo bedoel. Als jij dat ondier nou gewoon weg doet dan is er niks meer aan de hand. Niks meer aan de hand. Dat willen we allebei toch? Dat er niks aan de hand is? Doe gewoon die vlooienbaal weg, dan is er niks aan de hand." De man klopte nog eens onhandig op zijn rug. Was het als een vriendschappelijk schouderklopje bedoelt?
De man liep weg. De jongen hoorde hoe de voetstappen naar de koelkast liepen en weer terug. De man reikte hem een flesje bier aan. "Hier, neem aan. Om het goed te maken." Alsof je zoiets goed maakt met een flesje bier. Trouwens hij dronk niet eens. De jongen wist maar al te goed wat alcohol met je deed. Meer dan hem lief was. Hij nam het flesje braaf aan maar opende hem niet.
De man trok zijn wenkbrauw op. "Waarom drink je niet?" "Je w-weet toch dat ik niet drink?" "Wat een onzin. Neem een slok!" De dreiging was er weer. De man pakte het flesje af, opende het met zijn tanden en kieperde de inhoud in één keer in het keelgat van de jongen.
Hij had het gevoel dat hij stikte. Hij kokhalsde en braakte. "Wat nou?" snauwde de man. "Ondankbaar kreng. Zie je nou wat je doet? Hebben we wéér ruzie!"
De jongen wankelde, greep zijn jas en rende naar buiten. Eenmaal buiten braakte hij de rest van zijn maaginhoud uit. Toen liep hij het pad af, zo snel als hij kon, de man schreeuwend achter zich latend.

Ray veegde de laatste traan weg. Hij stapte stevig door, het was nog net geen joggen. Toch week zijn hond geen seconden van zijn zijde. Het was weer eens een feestje thuis. Soms ging het goed, soms wel een paar weken. Laatst was het drie maanden goed gegaan maar nu... Nu ging het weer mis. Dat zal je zien, altijd wanneer je hoop begint te krijgen namen ze je alles af. Je ouders, je zus, je familie, je vrienden en zelfs je huisdier. Nee, Flo mochten ze niet afpakken.
Niemand mocht aan Flo komen. Wie aan haar komt, komt aan Ray. Voor zichzelf kon hij niet meer vechten maar voor zijn hond zou hij alles doen.
Hij nam plaats op een van de bankjes in het park. Het was al laat in de avond. De enigste mensen die er nu nog kwamen lieten snel hun hond uit of waren dronken. Van die laatste groep zou hij niet veel last hebben. Die waren te bezopen om hem op te merken. Die eerste groep vormde een groter probleem. Gelukkig had hij Flo, met haar bij zich leek hij net als een van hen. Gewoon iemand die even rust tijden het uitlaten van zijn hond. Dat was toch niet zo gek?
Flo sprong op het bankje en legde haar kop op zijn schoot. Zachtjes begon hij haar kop te aaien. Haar oren bewogen mee. Langzaam werd Ray weer rustiger. Nog een reden waarom hij zijn hond zo veel dankbaar was. Zij was er tenminste voor hem. Het klonk erg cliché, maar hij zou niet weten wat hij zonder haar moest.
"Het spijt me meisje, maar we moeten weer met een lege maag naar bed." De rode border collie keek hem aan. Een oortje omhoog, de ander omlaag. Op de een of andere manier kwam dat ene oor nauwelijks omhoog. Ray vond het niet erg, niemand was perfect.
Hij volgde Flo's voorbeeld en ging op het bankje liggen. Hij sloeg zijn arm om het dier heen en sloot zijn ogen.

[only for Laury]

Ze boog haar hoofd om een hevige grijns te onderdrukken. Het was zaterdagavond en ze was door wat mensen die ze inmiddels steeds beter leerde kennen, mee gevraagd om uit te gaan. De muziek dreunde hard door op de grond en ze wist dat zelfs een dove de tonen had kunnen ervaren. Over doven gesproken... Ze zou zelf nog doof worden in die kuip hierzo.
De reden dat ze zo'n hevige grijns had? De jongen voor haar, overduidelijk. Hij zat al de hele avond met haar te flirten en maakte duidelijk dat hij haar wel zag zitten. Ze had eventjes gebloosd maar was er niet op ingegaan. Wat deze jongen wou, zou ze hem niet geven. Ze mocht dan van 'lang leve de lol' zijn, aan one-night stands deed ze niet. De jongen verbaasde haar door wijze opmerkingen te maken en door ook de opmerkingen die hij van zijn vrienden kreeg had ze in de gaten dat het niet om een 'one-nighter' ging. Hij flirtte met haar omdat hij haar echt zag zitten. Laury was niet naiëf en ookal voelde ze zich hevig gevleid door het mannelijk aandacht, logisch denken was er nog steeds bij. Ze wist niet of een relatie momenteel wel zo verstandig was. Toch vleide hij haar. De hele tijd. En ze voelde zich gekoesterd.
"Oké," mompelde ze met een opgewonden blosje op haar wangen, "je krijgt een dans van me. Probeer me maar te overtuigen waarom ik meer met je zou moeten dansen." De jongen greep zijn kans. Een kwartier later stonden ze hevig zoenend in een hoekje van de discotheek.
De jongen, Daniël, had zijn arm om haar middel heengeslagen en drukte haar nog even stevig tegen zich aan. Haar ogen schitterden terwijl ze afscheid nam van Daniëls vrienden. Ze deden suggestief maar zowel Laury als Daniël hadden dezelfde mening; zoenen, oké. Een bed delen de eerste avond, nee. Toch was het duidelijk dat er meer tussen hun speelde en gaf Laury haar nummer.
"Bel me nog eens," zei ze terwijl ze een pluk haar voor zijn ogen vandaan haalde. Hij knikte, kuste haar goedenacht en liep zijn vrienden achterna.
Zondagmorgen. Harry lag pontificaal op haar gezicht en ze kreeg geen adem.
"Beest!" stootte ze uit. "IK KRIJG GEEN LUCHT!" Met een soort 'rahgr' geluidje duwde ze het bolletje witte, vage, fretachtige woldingbeestgeval van haar gezicht af. Harry stond beledigd op, op zijn trage manier, en ging vlak naast haar hoofd liggen, zodat als ze op haar rechterzij zou liggen, ze alsnog een hele hoop frettenhaar in haar mond zou krijgen. Toevallig was haar rechterzij haar favoriete kant.
"HARRY!" Ze was niet echt al te vrolijk. Met zware ogen van een wilde nacht kwam ze overeind, tilde Harry op, zette hem op de grond neer en liet haar hoofd weer neervallen in de kussens. Harry was het niet met haar eens, sprong beledigd weer op haar hoofd en begon uitgebreid heen en weer te lopen.
"Beest..." murmelde ze, "zo kan ik toch nooit slapen?" Ze kwam weer omhoog, keek op de wekker en zag dat het al 11:53 was. "Oh," zei ze verbaasd. "Nou snap ik hem. Je hebt honger! Kom, dan gaan we eruit."
Het meisje sprong verrassend energiek haar bed uit en liep samen met Harry naar de keuken toe. Harry was vrolijk doordat ze nu toch haar bed uit was en toen ze eten voor hem klaar aan het maken was, maakte hij opgewonden geluidjes. Soms leek hij meer op een hond dan op een fret. Ze was echt dol op hem.
Nadat ze voor zichzelf ook wat voedsel had klaargemaakt, nam ze een douche en kleedde ze zich om. Sportkleding. Zondag was sportdag. Normaal gesproken was ze niet zo actief, maar sinds ze op zichzelf woonde had ze besloten dat ze echt wel wat aan haar conditie kon werken. Dus op een drafje liep ze uiteindelijk de deur uit, met Harry aan een touwtje die snel achter haar aan huppelde. Meestal had ze Harry gewoon los, maar als ze ging rennen wou ze dat Harry hoe dan ook met haar mee kwam en niet ineens ergens ging snuffelen en haar uit het oog verloor. Gelukkig deed Harry niet zo moeilijk over het tuigje.
Haar mobieltje rinkelde en ze keek op het schermpje. Hmm. Onbekend nummer. Dat zou vast wel Daniël zijn. Had ze nu geen zin in. Ja, ze vond hem wel leuk maar eigenlijk... Er was niet echt een vonk. Ja, een vonk voor een avond. Waarschijnlijk had ze gister gewoon te veel bier op.
Ze jogde het park in en merkte op dat het al behoorlijk druk was. Ze was zelf al aardig bezweet van het kwartiertje hardlopen en ze had dorst, dus liep ze naar het drinkfonteintje toe. Naast dat fonteintje stond een bank waar een jongen met een hond op lag. Harry reageerde erop.
"Harry," sprak Laury streng. Ze zette de fret op haar schouder en tikte de jongen op zijn arm.
"Hallo?" vroeg ze aarzelend. "Ehm, misschien is het een rare vraag, maar mag mijn fret even met jouw hond communiceren? Mijn beestje doet een beetje maf namelijk." Ze glimlachte ietwat verlegen naar de jongen aangezien het een maffe vraag was, maar echt verlegen voelde ze zich niet. Wist zij veel dat de jongen lag te slapen.

- Ehm, ja. Tijd loopt niet helemaal synchroon. Of Ray heeft heel lang geslapen? [á] -

- O.o Arme Harry. Moet hij nou achter een rennend mens aan hobbelen? *beelddenker*-

Ray sliep onrustig. Het gemiddelde parkbankje staat dan ook niet bekend als een comfortabele boxspring. Dan hing er ook nog steeds een nare nasmaak van de alcohol en het braaksel in zijn mond. Rays maag was leeg en schreeuwde om voedsel. Alles uitkotsen was tóch niet zo slim geweest. 's Nachts koelde het al flink af en dan lijkt het net alsof je helemaal geen warme, lange winterjas aan hebt. Zelfs met zijn kwispelende kruik lag Ray te rillen. Het duurde dan ook heel lang voor dat hij echt in slaap viel.
Hij luisterde naar de ademhaling van Flo. Het kalmeerde hem enigszins. Het dier lag allang te slapen. Op de een of andere reden kon ze slapen zodra ze lag. Ray wenste dat het voor hem ook zo simpel was. Pas na een dikke drie uur wakker gelegen te hebben sliep hij eindelijk.
Terwijl de feestgangers naar huis strompelde voelde Ray een natte tong in zijn gezicht. Hij wuifde de kop weg en mompelde: "Mmm niet nu Flo... Nog eventjes, oké?"
Het likken hield op en Ray hoorde een diepe zucht. Even gleed er een glimlachje over z'n lippen. Toen viel hij weer terug in zijn slaap.
Even later werd hij wéér nat gelikt. Voor zijn gevoel was het nog geen minuut later maar toen hij zijn ogen open deed bleek het al veel lichter te zijn. Hij schatte dat het een uur of 8 in de morgen moest zijn. Flo kwispelde toen ze zag dat haar baasje wakker was. "Kon je mij nou niet even door laten slapen?" Ze kwispelde wilder en liet een korte blaf horen. "Nou, hup dan. Ga maar, als je maar in de buurt blijft. Oké?" Ray was er nog steeds niet achter wat ze nou wel en niet begreep van wat hij zei. Maar het woord 'hup' was haar maar al te duidelijk. 'Hup' betekende dat ze mocht gaan en staan waar ze maar wou. Uit haarzelf bleef ze toch wel in de buurt. Toch zei Ray het er altijd bij. Macht der gewoonte en zo had hij tenminste nog het idee dat hij met andere kon communiceren.
Hij sloot zijn ogen weer om nog even verder te kunnen slapen. Het was nog vroeg en veel zin om naar huis te gaan had hij niet. Geld voor voedsel had hij toch niet dus kon hij net zo goed blijven liggen. Waarschijnlijk had hij nog een uur of twee rust. Daarna kwamen de zondagmensjes die voor hun 'rust' met z'n alle in een te kleine ruimte gingen wandelen. Eigenlijk zorgde ze alleen maar voor een park vol afval en onnodig geluid. Ray zuchtte even en probeerde te ontspannen. Hij luisterde aandachtig en hoorde hoe Flo rond liep. Het voelde goed dat er toch nog wezens waren op aarde die je wél kon vertrouwen.
"Harry!" klonk er een stem. Het drong nauwelijks tot Rays z'n slaperige hoofd door. Ray bewoog zijn been een beetje. Ergens hoorde hij een piepje. Oeps, Flo lag daar kennelijk al. Hij legde zijn been terug op de plek waar het daarvoor al lag en viel weer in slaap. Ineens voelde hij iets op zijn schouder. Alsof zelfs zijn zenuwen moesten ontwaken drong ook dat maar laat tot hem door. Hij knipperde loom met zijn ogen. "Hallo?" Het felle licht van de zon zorgde er voor dat zijn ogen weer dicht wou knijpen. "Ehm, misschien is het een rare vraag, maar mag mijn fret even met jouw hond communiceren? Mijn beestje doet een beetje maf namelijk." ging dezelfde stem verder. Het klonk als een meidenstem, een wat schorre meisjes stem. Wat had zij gedaan? De hele nacht vis staan verkopen op de markt? Dit keer probeerde Ray zijn ogen open te houden. Vaagjes kwam er een donkerharig meisje in beeld. Ze was iets ouder dan hem en ze leek hem wel aardig zij het niet dat ze hem had gewekt. Meestal vond Ray het niet zo super leuk als iemand hem wekte terwijl hij net na een nacht piekeren eindelijk in slaap was gevallen.
"Whuut? Wie?" vroeg hij slaperig. Fred? Wie was Fred en wat moest deze Fred met zijn hond? En wat was dat met dat commutatieve maffen? Hij kroop overeind en ging recht op zitten. Daar had hij onmiddellijk spijt van. Een nacht doorbrengen op een houten bankje was niet goed voor je rug, dat bleek maar weer. Een pijnscheut schoot door zijn ruggenwervel omhoog en een zacht gekreun ontsnapte uit zijn mond. Hij gaapte ongegeneerd, veegde het slaap uit zijn ogen en keek het meisje vragend aan. "Ik volg je niet hélemaal. Welke Fred gaat hier maffen? En wie gaat wat controleren?" Hij zag er vast niet uit. Met z'n slaapdronken kop en dan ook nog eens niet de alle vrolijkste. Flo daar in tegen zat al blij naast Ray te kwispelen.
Dit meisje moest wel een goede reden hebben om hem hier te wekken. Kan je niet bedenken dat een nachtje doorbrengen, in de herfst nota bene, op een parkbankje, niet goed is voor je ochtendhumeur?

-Hoop dat je er wat aan hebt. Die eco-leraar leidde me enigszins af met z'n slaapverwekkende verhaal.-

Ze liet een vrolijke lach horen toen ze de jongen enigsinds tot leven had gewekt. Dat kon niet goed zijn. De jongen deed maf en klonk alsof hij heel wat alcohol achterover had geslagen. Ze haalde wat haar uit haar gezicht en glimlachte naar hem.
"Nee, nee, niet één Fred, mijn fret, Harry. Harry de fret." Ze pakte haar fret op en duwde hem bijna in de jongen zijn gezicht.
"Harry. De fret, weet je wel?" Ze glimlachte, hield haar hoofd een beetje schuin en nam de jongen in zich op. Hij zag eruit alsof hij de hele avond in het park had geslapen en nu door haar ruw gewekt was. Een schuldgevoel knaagde aan haar. Dat was niet eerlijk. Waarom zou hij in de kou in een parkje moeten slapen? Ze beet op haar lip. Misschien sliep hij zelf op het bankje gewoon omdat hij wou. Maar ze kon het zich niet voorstellen.
Doordat de jongen was opgeschoven ging ze naast hem zitten en draaide zich naar hem toe.
"Ik ben Laury," begroette ze hem. Harry lag op haar schoot, te loeren naar de hond. Hij maakte een maf geluidje en sprong toen van haar schoot af, naar de hond toe. Alsf hij zelf een hond was, zo liep hij naar de hond toe en begroette hem. Laury rolde even met haar ogen en keek toen weer naar de jongen. Hij zag er echt hondsberoerd uit. Ze vond het niet eerlijk om iemand daarop te beoordelen en ze wou het eigenlijk ook niet, maar ze had het gevoel dat de jongen iets dwars zat. Er was iets abnormaals aan hem. Niet dat hij abnormaal was, maar dat de situatie waarin hij zat abnormaal was. Toch had ze al besloten dat ze hem zou mogen. Hij had een hond waar hij een hele goede band mee leek te hebben. En hij zag er, ondanks zijn verwarde look, best wel oké uit. Ze glimlachte vriendelijk naar hem.
"Wie ben je?" vroeg ze vriendelijk. "Sorry trouwens dat ik je zo abrupt heb wakkergemaakt."
Harry rook iets en besloot dat de hond niet zo heel interessant meer was, en dook richting de jongen zijn voeten. Ze keek de fret verbaasd aan en haar blik werd nog verbaasder toen Harry de broekspijp van de jongen indook.
"Oh nee," mompelde ze, terwijl ze angstvallig keek naar de bobbel die Harry was. Die steeds hoger kwam. "Oh nee oh nee.." Ze had slechte ervaringen met Harry die in broekspijpen van anderen klom. Ze dook naar zijn broekspijp, probeerde met moeite Harry eruit te grissen, maar kwam tot de conclusie dat dat onmogelijk werd.
"Trek alsjeblieft voor je eigen mannelijkheid je broek uit!" siste ze zachtjes, met een angstige blik op haar gezicht. "Hij heeft al eens in het zaakje van een jongen gehangen." Ze gaf geen verdere uitleg maar keek de jongen enkel met een bange uitdrukking op haar gezicht aan.
"Ik zweer het je, je wil echt niet in je zaakje gebeten worden door Harry... Als hij eenmaal beet heeft." Onbewust keek ze even naar het litteken op haar rechterhand. Nee, dat was niet prettig. De keuze was nu aan de jongen. Of broek uit, of mannelijkheid beschadigt.

"Nee, nee, niet één Fred, mijn fret, Harry. Harry de fret." zei ze terwijl ze iets vastpakte. Op het eerste gezicht leek het op een kruising tussen een harige sjaal maar dan met de bewegelijkheid van een eekhoorn. Wie kruist er nou eekhoorns met sjaals? De eekhoornsjaal werd zowat in Rays gezicht gedouwd. "Harry. De fret, weet je wel?" Nee, dat wis hij niet. Hoe moest hij Harry de Fret kennen? In een reflex trok hij zijn hoofd, en daarbij zijn halve lichaam, naar achteren en knalde, alsof het nog niet erger kon, tegen de rugleuning van het bankje. ”Auww…” mompelde hij en hij wreef over zijn achterhoofd en rug. Flo, die het woord ‘auw’ maar al te goed kende, snelde toe en begon zijn hand af te likken. ”Nee, hond. Ik bedoel, Flo. Neee, niet doen. Het gaat al. Stop maar.” lachte hij. Snel keek hij weer naar het meisje. Even voelde hij zijn wangen rood worden. Serieus? Hij schaamde zich? Gelukkig verdween de blos weer snel. Ach, waarom zou hij zich ook schamen voor zijn malle beest? Zij had immers een eekhoornsjaal!
"Ik ben Laury," zei Laury.
”Ow” zei Ray.
Het bleef even stil. De eekhoornsjaal genaamd Harry de Fred was inmiddels uit Rays gezicht gehaald en begon nu Flo te besnuffelen. Flo, die never nooit ook maar iets onaardigs zou doen, laat staan chagrijnig is, begon enthousiast te kwispelen en besnuffelde de sjaal terug. Flo wist niet honderd procent zeker wat nou de voor en achterkant was dus begon ze het midden maar te likken. Bij iedere lik bewoog het eekhoornsjaal-lijfje heen en weer. ‘Jemig, Flo, rustig aan meis’ dacht Ray terwijl hij er met een glimlach naar stond te kijken.
"Wie ben je?" vroeg Laury.
Ray keek haar snel aan. Owja, bijna weer vergeten.
”Ray” zei Ray.
”Ik ben Ray.”
"Sorry trouwens dat ik je zo abrupt heb wakker gemaakt."
Hij haalde zijn schouders op.
”Ach, ik moest toch ooit eens wakker worden.”
Hij veegde nog eens met zijn hand door zijn haar. Natuurlijk ging het haar meteen in protest en bleef koppig overeind staan. Had hij nou maar een pot gel ofzo. Daarmee kon hij die opstandige lokken wel in bedwang houden. Ineens kriebelde iets in zijn broek. ”IieewaaAaAAaAh?” riep hij uit in de taal die alleen maar mensen spreken die zich rot schrikken omdat er iets of iemand in hun broek kruipt.
Ray voelde twee paar kleine klauwtjes aan zijn been grijpen en kropen langszaam omhoog. Flo, als trouwe waakhond die altijd haar baasje red in ongemakkelijke situaties en noodgevallen, vloog de fret achterna maar kwam niet verder dan met haar kop in Ray’s broekspijp. Ze tilde haar kop op, ze was soms verassend sterk. Nu moest Ray zijn ene been waar inmiddels twee dieren in zaten optillen en balanceren op zijn andere been. ”Waaa? Neee FLo! Help? Iieeeeeeh” riep hij verder uit in de vage schrik taal.
Het meisje stond er bij en keek er na alsof hij een van die beren was die een broodje smeerde. Of zoiets. Het deed er ook helemaal niet aan toe hoe dat liedje ging. ER KROOP EEN EEKHOORNSJAAL IN ZIJN BROEK! Dat was iets van grotere noodzaak. De Laury stond er nu alleen maar bij te ‘oh neeën’ en Ray keek haar aan met een blik die riep: HELP MIJ HET IS JOU EEKHOORNRAT euh, SJAAL DIE NU IN MIJN BROEK KRUIPT DUS HELP A.U.B! Gelukkig sprak het meisje wel ‘bliks’ en dook nu met haar arm de eekhoorn achterna.
Geweldige manier om wakker te worden bedacht Ray. Eerst was er niks aan de hand en sliep hij vredig. Daarna ging er ergens iets gruwelijks mis en nu stond hij op één been te balanceren met een pluizig beest vol scherpe nagels in zijn broek die achtervolgt werd door een honden kop en een arm van een meisje. Dat alles naast een park bankje, op een dag die eerst doodgewoon was, in het zicht van iedereen die het maar wou zien. Geweldig.
"Trek alsjeblieft voor je eigen mannelijkheid je broek uit!” Ja, hoor. Kon er ook nog wel bij. Waarom niet meteen een hele stripscene gaan houden? Is toch net zo doodgewoon als deze hele situatie?
Hij heeft al eens in het zaakje van een jongen gehangen." siste Laury verder. Waarom zo zacht praten? Schreeuw het gewoon lekker door het park! Maakte nu toch niet zo veel meer uit, hea? Ray zou nu toch wel gaan emigreren naar Alsaka of zo. Als er maar géén eekhoornratsjaals of andere harry’s zijn!
"Ik zweer het je, je wil echt niet in je zaakje gebeten worden door Harry... Als hij eenmaal beet heeft." ging ze verder. Die zin was een beetje overbodig. Zo’n soort conclusie had Ray al getrokken. Als jongenzijnde is dat je eerste zorg zodra er drie wezens, waarvan er een vervaarlijk hoog komt en bezit over een leuk gebit met prachtig witte rooftandjes, in je broek springt.
Als een bezettende probeerde hij zijn riem los te peuteren. Wegens geldgebrek liep hij altijd in de oude broeken van zijn vader die, behalve versleten, ook nog eens vijf maten te breed waren. Vandaar die riem. Met zo’n ding hoopte Ray nog een beetje voor de dag te kunnen komen maar dan moest hij wel eerst de riem op zijn aller straks zetten. Met als gevolg dat hij het niet in dit soort noodsituaties snel kon uitdoen.
”M’n riem! Hij wil niet!” Riep hij uit terwijl iedere toeschouwer gezellig mee kon genieten. De doodsangst stond in zijn ogen toen hij Laury aan keek. Flo had haar pogingen om ook in zijn broek te kruipen gestaakt en sprong nu als een dolle om Ray heen te blaffen.
Ineens schoot het hem te binnen. Z’n mes! Hij trok het uit zijn zak en sneed zijn riem er mee open. Normaal zou hij dat ding verborgen houden. Hij wist niet met zekerheid te zeggen of een mes met zo’n groot lemmet überhaupt wel legaal was. Hij had het ooit gekocht voor échte noodgevallen. Hij hoopte het nooit te hoeven gebruiken. Het idee dat je een mes koopt omdat je vader soms wat te veel zuipt is toch gewoon te absurd om te kunnen geloven? Iedere keer wanneer hij het mes aanraakte kreeg hij een krop in zijn keel. Maar daar had hij nu geen tijd voor. Dit was de eerste keer dat hij dankbaar was voor het scherpe lemmet. Met zijn mes sneed hij niet alleen zijn riem open, hij ging ook verder met de broek. In één rats lag de broekspijp met het monster op de grond. Snel hinkte Ray er bij vandaan. De andere broekspijp hield hij nog zielig met zijn andere hand vast. Liever één broekspijp dan geen broekspijp.
Toen pas viel zijn oog op de plek waar hij in een wilde poging zijn broek had afgesneden. Het lemmet had meer geraakt dat alleen de stof. Uit een kleine snee op zijn been vloeide bloed. ”Ssss Sh*t. ” zei hij. Hij legde het mes op het bankje, deed zijn andere broekspijp toch maar uit en bond het om de wond. Het leek op het eerste gezicht niet echt een grote wond maar hij was behoorlijk diep. Flo staakte haar geblaf en probeerde bij de wond te komen om er voorzichtig aan te likken. Ray duwde met zijn hand haar kop weg. ”Dát lijkt me niet echt verstandig, sorry Flo.” Het dier keek hem met twee smekende puppy ogen aan.
Onhandig hinkelde Ray terug naar het bankje en ging zitten. Hij maakte het improvisatie-verband weer los en probeerde het opnieuw te verbinden. Maar het bloeden wou niet stoppen en het stuk stof raakte al snel doorweekt. Met zijn handen kneep hij zijn vlees bij elkaar. Dammit, waarom moest hij nou dat mes gebruiken? Dat ding was zo goed als nieuw en dus nog vleimscherp. Té scherp. Hij hoopte dat er niet toevallig een agent rond liep. Zo’n ding werd als wapen gezien en dat leverde weer vragen op. Hij kon moeilijk de waarheid vertellen. Dan zou alles duidelijk worden maar zou het er ook beter op worden? Wat moest zijn vader nou zonder hem? Die arme man had gewoon af en toe zijn momenten… Maar zijn vrouw en dochter waren overleden, dat kan toch onmogelijk een mens niets doen? Ray probeerde keer op keer zijn vader het te vergeven. Hij was er heilig van overtuigd dat het ooit weer goed zal komen.
Hij weigerde toe te geven aan het idee dat zijn vader altijd zo zou blijven. Dat kon gewoon niet. Dat was onmogelijk! Zijn vader op wiens rug Ray zo vaak paardje reed. De man die altijd stiekem voor het slapen gaan Ray en zijn broer nog een snoepje uit de snoeppot gaf. De man die altijd voor zijn zoons op kwam. De man waar ze kwaai-jongens streken mee uithielde terwijl geen van de drie zou zeggen wie het gedaan had. Een voor alle, alle voor één. Dat was hun motto. Het was dat de vader zo’n dertig jaar ouder was dan de andere twee anders zou je zweren dat het drie broers waren. Drie beste vrienden. Natuurlijk was hun vader soms boos. Natuurlijk smeet hij dan al het servies op de grond. Ray kon zich dat soort dagen goed herinneren. Hij zat dan verstopt met zijn broer onder de tafel of op hun kamer. Ze wisten maar al te goed dat je tijdens dat soort woedeaanvallen beter maar niet je neus kon laten zien. Maar dan was er hun moeder. Hun moeder met haar zachte stem die kalm haar man liet uitrazen. En zodra het getier ophield en de man in snikken uitbarstte voorzichtig haar hand met zulke fijne vingers op zijn rug legde en hem troostte totdat alle woede weg was.
Het had Ray toen ook niet lekker gezeten dat zijn vader zulke buien had maar hij was een jong kind die niet anders wist. Een kind die dacht dat het zo hoorde.
En ondanks die buien, die gelukkig maar weinig voorkwamen, was Ray toentertijd gelukkig. Zielsgelukkig. Maar zodra zijn moeder stierf ging alles mis.
Er was geen zachte stem meer, geen kalme hand. Alleen maar geschreeuw, getier. Gevloek. Rays broer was gauw weg, die was oud genoeg om te zien dat dit geen leven was. Dat maakte het er geen haar beter op. Rays vader huilde nachten lang en sliep pas vroeg in de ochtend. Zodra hij wakker werd greep hij de fles en veranderde in een beest die alles stuk sloeg. Net zolang tot er geen servies was om stuk te slaan, geen stoelen om te slopen, geen bankstel om tegen aan te schoppen. Alleen nog maar een ravage, een beest en een kleine jongen die huilend toe keek. In één klap was Ray zijn leventje kwijt, zijn moeder, zijn broer, zijn ongeboren zusje en op het laatst de man die als enigste was overgebleven. Zijn lieve, zorgzame vader die altijd grappen uithield was veranderd in een man die Ray niet meer bekend voorkwam.
Op een gegeven moment toen alles stuk was geslagen was Ray aan de beurt. De huilbuien werden in de loop de tijd minder. De man vond een hobby en legde zijn ziel in het fokken van andere monsters. Vechthonden.
Er werd minder geschreeuwd en voorzichtig aan werd alles opgeknapt. Alles wat nog herinnerde aan hun vroegere leven werd opgeruimd, weggestopt of bij het afval gedaan. De muren werden geverfd, de tuin omgeploegd, de meubels vernieuwd. Rays nieuwe leven was begonnen en hield nog steeds stand.
Hij zorgde nu voor zijn vader en wenste iedere keer, bijna non-stop, dat het weer goed zou komen. Het was zijn enigste hoop, zijn enigste houvast. Hij was wanhopig, dat gaf hij toe. Maar wat moest hij anders? Hij kón niks anders.
En daarom schoof hij voorzichtig een stuk stof over het mes. Alsof dat alles wat daarvoor had afgespeeld deed vergeten. Hij schold zichzelf binnensmonds uit. Dit was helemaal verkeerd gegaan. Hij had beter moeten oppassen. Hij had dit moeten zien aankomen en zich er op moeten voorbereiden. Maar hoe zie je het nou aankomen dat er een monster in de vorm van een eekhoorn-sjaal je broek in kruipt? Hij keek omzich heen. Hij had verwacht dat de hele freakshow van zonet minstens de aandacht van de hele stad moest hebben getrokken. Maar dat viel mee. Op één vrouw na die een jengelend kind mee sleurde was er niemand te zien. Zou hij echt zo’n geluk hebben gehad? Hij haalde even opgelucht adem. Dat scheelde weer een verhuizing naar Antartica.
”Niet om het een of ander hoor, Laury. Maareuh doetie dat vaker? Misschien toch wel handig om hem dat es af te leren.” zei hij nors. Hij nam het haar niet echt kwalijk maar een glimlach op zijn gezicht toveren werd hem iets te veel. Hij kneep nog steeds de wond dicht. Dat kon nog wel even gaan duren voordat de korst stevig genoeg was en hij los kon laten. Had hij maar wat tape, dan kon hij een paar zwaluwstaartjes maken en was het zo gepiept.

{géén idee hoe Ray het voor elkaar kreeg om zijn broekspijp open te scheuren met een mes maar 't is 'm gelukt. Al ging het niet zo heul super... Mss goed moment om het goed te maken en hem Laury's huis te laten bekijken *hint-hint-hint* :3 Zie maar wat je er mee doet, heb de volste vertrouwen dat het eventueel wellicht ooit wel weer misschien een piepklein beetje weer goed zal komen tussen Laury, de eekhoornsjaal en Ray }

”Ow" Ze grijnsde, glimlachte naar hem. Haar naam was toch niet zo raar?
”Ray” zei hij.
"Ik ben Ray." Laury knikte even, probeerde zichzelf tegen te houden door te zeggen dat ze dat al na de eerste keer wist. Ze wist niet of hij het irritante van haar wel aan zou kunnen. Ze kon het zelf soms niet eens aan. En toen ging het dus mis met de fret. Toen was Harry losgeslagen. Ze schaamde zich oprecht dood en zijn antwoordden maakte het er ook niet veel makkelijker op.
”M’n riem! Hij wil niet!” Ze vloog op hem af, probeerde aan zijn riem te sjorren, hoewel dat voor een zeer ongemakkelijk gevoel zorgde.
"Harry," siste ze tussen haar tanden door. "Kom eruit, NU!" Alsof dat ook maar zin had. Ze hoorde een piepje, hoogst waarschijnlijk kwam die van Harry vandaan. Oh god. Oh god oh god oh god. Ze wou niet dat Harry stierf, maar ze zou ook niet erg blij zijn als de arme jongen zijn ballen moest missen. Toen het mes flikkerde in het zonlicht, verstijfde Laury even. Ze had slechte ervaringen met het mes. Hele. Slechte. Ervaringen. Maar ze zag wat hij van plan was. Daar ging de riem, en de broek. Geschrokken hapte ze naar adem, sloeg haar handen voor haar mond en keek de jongen met een geschokte uitdrukking aan. Dat was niet helemaal de bedoeling geweest. Toen ze de snee zag werd haar schok nog groter. Crap. Haar schuld.
Ze griste Harry van de grond vandaan en duwde het dier op haar schouder. "Blijf," mompelde ze, om vervolgens daarna bezorgd naar Ray toe te schieten.
"Het spijt me zo," fluisterde ze, terwijl ze bij hem neerhurkte, waar ze Harry bij in de gaten hield. Nee, die zag er momenteel niet echt uit alsof hij weer ging springen. Van het op de grond vallen was hij nogal duf en geschrokken van geworden. Natuurlijk, dom beest. Ray probeerde de wond opnieuw te verbinden en Laury nam zonder te vragen de spijkerbroek van hem over.
"Hou hem dichtgedrukt," beval ze. "Duw de randen dicht, maar zorg dat je vingers er niet tussenkomen." Ze had een EHBOcursus gedaan en haar huis was dichtbij. Ze zou hem, nadat ze de wond verbonden had, wel aanbieden of hij mee naar haar huis wou, zodat ze het kon verbinden met iets beters dan een broek. Een.. vieze broek. Maar eigenlijk kon ze daar niet over oordelen. De broek maakte de man nog niet vies, bedacht ze zich.
”Niet om het een of ander hoor, Laury. Maareuh doetie dat vaker? Misschien toch wel handig om hem dat es af te leren.” Ze werd rood en sloeg even haar ogen neer.
"Eh, nee... eh. Pas een keer eerder gebeurd," mompelde ze, terwijl ze de knoop bij zijn been iets strakker aantrok. "Het spijt me oprecht, Ray," zei ze nu met een minder grote blos. "Normaal is Harry lui en verroerd hij zich niet, maar om een of andere reden wou hij vandaag, kostte wat het kost, dit soort geneuzel uithalen." Harry was weer in slaap gevallen op haar schouder. Ugh... Natuurlijk, lui beest.
"Als je wilt.. mijn huis is dichtbij. Dan kan ik wat meer EHBO op je toepassen dan een broekspijp. Ik kan misschien niet hechten maar ik heb pijnstillers, jodium en steriel gaas." Ze schonk hem een glimlach, hopend dat hij haar aanbod aan zou nemen en niet meer echt boos op haar was.
"Het was echt mijn bedoeling niet," beloofde ze nogmaals.

Het meisje hielp inmiddels ook mee met het verzorgen van de wond. Ze had op de een of andere manier de spijkerbroek overhandigd zonder dat Ray er erg in had. Het viel hem nu pas op dat het stuk stof nu niet meer in zijn hand zat. Ach, hij had op het moment ook wel een beetje boel dingetjes aan zijn hoofd. "Hou hem dichtgedrukt,” zei ze "Duw de randen dicht, maar zorg dat je vingers er niet tussenkomen."Dat had hij zelf ook wel kunnen verzinnen maar dat zei hij er maar niet bij. Het was vast niet het ideale moment om geïrriteerde opmerkingen naar elkaars hoofd te slingeren. Ray kneep de wond goed dicht maar het bloeden werd er niet veel minder op. Waarschijnlijk maakte al dat bloed het er alleen maar erger uit zien. Er zat vast maar een hele kleine snee onder. Was wel weer typisch Ray. Krijg je een klein schrammetje, bloed je zowat dood.
Toen Ray vroeg of de eekhoornsjaal vaker andermans geslachtsdelen bezocht werd het meisje knal rood. Ray grijnsde eventjes maar trok zijn gezicht snel weer in een plooi. "Eh, nee... eh. Pas een keer eerder gebeurd," mompelde ze, het schuldgevoel droop er zowat af. Ze trok het improvisatie verband wat ooit nog gewoon als broek om Rays benen zat nog strakker aan. Hij beet zijn tanden op elkaar. Geen haar op zijn hoofd die er aan dacht om ook maar één kik te geven, maar hij ging ook niet ontkennen dat het geen pijn deed. Wat was hij ook een stomme muts. Beetje zijn eigen benen open snijden. "Het spijt me oprecht, Ray. Normaal is Harry lui en verroerd hij zich niet, maar om een of andere reden wou hij vandaag, kostte wat het kost, dit soort geneuzel uithalen." Ray glimlachte. Dieren en onverwacht gedrag. Jup, daar kon hij zich wel iets bij voorstellen. “Het is dat mijn dame zich vandaag wél gedraagt anders was ze er vast al lang met jouw ondergoed vandoor gegaan.” Hij knikte naar Flo die enthousiast haar oren omhoog deed zodra hij haar aankeek. Dat beest was dol op aandacht. De dreiging van de geslachtsdeel-moordende-eekhoorn-sjaal was inmiddels gedaald. Het dier lag lekker te ronken op de schouder van het meisje. Hij zou ook moe zijn na zo’n avontuur in andermans broek bedacht Ray.
"Als je wilt.. mijn huis is dichtbij. Dan kan ik wat meer EHBO op je toepassen dan een broekspijp. Ik kan misschien niet hechten maar ik heb pijnstillers, jodium en steriel gaas."bood Laury aan met een waterig glimlachje. Ray keek haar dankbaar aan, alsof ze hem taart aanbood na weken op droog brood te hebben geleefd. (random vergelijkingen for the winn :3 ) “Graag.” Zei hij. “Heel graag zelfs. En dat hechten maakt niet uit, het geneest vanzelf wel. Maar een beter verband zou heel erg welkom zijn. Ik betwijfel of ik dat thuis wel heb…” dat laatste was meer hardop denken dan dat het voor Laury bedoelt was. In gedachten speurde Ray het huis af naar verband. Het was niet dat ze het nooit nodig hadden. Eerlijk gezegd vielen er wel genoeg gewonden. Het was alleen erg prijzig, dat verband. Vooral als je budget zo laag was.
"Het was echt mijn bedoeling niet," verontschuldigde het meisje nogmaals. Dat was haar geraden dacht Ray. Zal wel raar zijn, in plaats van een openingszin gewoon een fret in de broek gooien. Het is wel een originele, dat moest Ray haar nageven. Maar of hij nou zo gediend was van deze nieuwe variant? “Nouja, ik zou kunnen zeggen dat het oké is. Al heb ik mezelf daar nog niet helemaal van overtuigd.” Uit zijn ooghoek hield hij het slapende monster goed in de gaten. “Kan je hem niet aan een lijntje doen ofzo?” Hij wreef zijn hand schoon aan zijn shirt. Toen pas merkte hij op dat zo ook zijn shirt onder zat. Lekker dan. In je onderbroek, met een verband en een bebloed tshirt ’s morgens vroeg in het park staan. Héérlijk. “Woon je hier dicht in de buurt? Ik heb namelijk niet een fiets ofzo…” zei Ray ietwat onzekerder.