Wat is dat? [Open]

Onder luid gehinnik werden de brokjes aangekondigd door de merrie die in de voorste stal stond. Het was een grote, potige merrie met een dikke kont die graag iedereen een klap verkocht als hij of zij te dicht in haar buurt kwamen. Paco was bang voor de merrie. Hij stond nu al een viertal weken op deze stal en was nog niet gewend. Zijn oren vlogen in zijn nek toen hij achter zich iets hoorde ritselen. Hij zwiepte met zijn staart en liet een hinnik horen. Waarom was Paco weggehaald bij zijn vorige stal? Er waren problemen met de eigenaar en ze konden hem daar niet houden. Om een of andere reden hadden ze hem en zijn moeder nu al uit elkaar getrokken, wat er in geresulteerd was dat Paco nu behoorlijk alleen was en niet echt sociaal aangelegd was. Hij was onstuimig, redelijk onhandig en als het kon verstopte hij zich het liefst de hele dag in de hoek van de stal. Hoewel er wel eens mensen kwamen die zijn aandacht vroegen, deed hij er nog niet zo veel mee. Er waren een of twee mensen waar hij wel eens een paar wankele stapjes naar toe deed, maar zodra deze mensen teveel bewogen, haakte hij af. Dus toen het voer in zijn voerbak werd gegooid, liep hij er niet op af maar wachtte geduldig tot het mens met de grote bak weg was.
Hallo daar! sprak de shetlander die naast hem gestald stond. Dat was de tweede keer dat hij hem probeerde aan te spreken.
Eh, hoi, antwoordde Paco schuchter terwijl hij een voorzichtig hapje van zijn voedsel nam. Kan ik je helpen?
Jij bent nieuw hier, toch? Ik heb mezelf nog niet voorgesteld, maar ik ben Donna. Ik sta hier al een tijd. En euh, jij ziet er wel uit of je een vriend kan gebruiken. Paco reageerde niet maar at rustig zijn voer op. De shetlander begon op de staldeur te bonken en uit de stallen kwam een geschreeuw.
"Donna, klaar nu!" Paco hinnikte schichtig, bracht zijn hoofd wat meer in zijn nek, nam het laatste hapje voer en holde weer het hoekje van zijn stal in. Toen er na tien minuten iemand voor zijn staldeur verscheen, begon hij te trillen. Een mens had een raar vormig ding in zijn handen en probeerde dit om Paco heen te hangen. Paco verstijfde en liet dit maar gebeuren. Ineens had hij iets om zijn hoofd hangen en kwam er druk op te staan! Angstig maaide hij met zijn voorbenen in de lucht en kwam neer. Een hinnikje, een zwiepje met zijn kleine, korte staart. Laat me alleen! Laat me met rust! Maar de druk bleef bestaan en hij bewoog in de richting van de mens. De druk verdween en Paco keek verbaasd. Wat.. was dit nou weer? Weer die druk. Paco liep achter de mens aan. Druk verdween. HIj bleef staan. Toen was er weer druk. Paco deed een stap naar voren en de druk verdween weer. Dus elke keer als hij druk voelde en de mens was er, moest hij naar de mens toe? Maar als hij dus met de mens zou blijven, zou hij geen druk krijgen? Toen hij dus weer druk voelde, tippelde hij haastig naast het mens mee, zodat er geen druk meer zou ontstaan. De mens liet hem voor het eerst sinds tijden naar buiten en gooide hem het paddock in. Het ding hing nog steeds om zijn hoofd maar het touw wat eraan gezeten had, was verdwenen. De druk ook. Paco kon nu gewoon zijn benen strekken en rondjes rennen naar hartelust, maar hij durfde niet. Hij zocht ook hier een hoekje op en stond vanuit zijn hoekje om zich heen te kijken. De eenzaamheid was soms vervelend en hij had graag een maatje, maar om een of andere reden was er niets gebeurd tussen hem en dat meisje. Verloren stond hij daar. Na een tijdje besloot hij dat hij wel in het zand kon liggen, want hij werd doezelig van de zon die neerscheen op de bak. Hij plofte loom en moe neer in het zand en viel uiteindelijk in slaap.

Verveeld stond Taylor naar buiten te kijken. Chartan stond nu nog maar alleen in de weide. Ze vond het zielig voor hem. Ze had geen tijd om hem elke dag te rijden, laat staan om de hele dag met hem in de weer te zijn. Ze was sowieso elke dag een hele tijd bij hem, maar niet de hele dag en dan was hij de rest van de tijd alleen. Dat vond ze gewoon sneu. De kleine bonte shetlander was weg, ze miste hem wel maar hij had nu een beter leventje. Hier werd er af en toe op gereden, en verder stond hij maar in de stal of in het weiland als vriendje. Een klein meisje van een jaar of 10 kwam hier twee dagen in de week hem verzorgen en rijden. Taylor vond dat leuk voor beide, maar het meisje kon nog niet hier alleen heen komen, dus haar moeder of vader moest haar dan brengen. Ze hadden daar geen tijd meer voor, dus ze moest er mee stoppen. Dat vond zowel het meisje als Snor erg. Ze waren zo'n leuk stel met elkaar, en Snor gedroeg zich helemaal op en top bij het meisje. Ze was er kapot van toen ze afscheid kwam nemen, de tranen stopte niet met rollen. 
Ze had toen maar haar moeder even apart genomen en het bleek dus dat ze een landje achter het huis hadden, waar makkelijk een pony op kon staan. Ze hadden het alleen nog nooit aan gedurfd omdat hun dochter nog zo jong was en ze niet zo maar een pony voor haar wilden kopen. Taylor had toen Snor maar aangeboden. Die twee hoorden bij elkaar. Dus zo, ging Snor die zelfde dag nog met zijn nieuwe baasjes mee. 
Met een kop thee schoof ze achter de laptop en bekeek wat advertentie's. Er waren shetlanders in overvloed, en gratis. Dat was ideaal voor een vriendje. Maar waarschijnlijk hadden die gratis paarden ziektes, en het koste haar dan nog meer om dat paardje gezond te krijgen dan een ander paardje te kopen. Ze stopte met scrollen toen ze wel een advertentie zag die haar aansprak. 'Meerdere paarden en pony's te koop. Allen in goede staat.' Dat laatste klonk niet zo heel erg gemoedelijk, als of het producten te waren. Maar misschien was het wel de moeite waard om te gaan kijken, en misschien kon ze er dan toch nog wel een paardje vandaan halen. 'Kom langs wanneer u wilt, er is altijd iemand aan wezig.' Oké,  Taylor kleedde zich snel aan en ging naar het adres wat er in de advertentie stond. Ze had de trailer al achter haar auto gedaan, zodat als ze een paardje zag dat ze hem niet weer later hoefde op te halen. 
Een stalling kwam in haar viezier, en snel parkeerde ze haar auto op het erf. Er liep niemand op het erf, misschien in de stallen. Ze opende de deur van het complex en liep naar binnen. De meeste paarden waren aan het eten, en andere begroette haar vrolijk met een hinnik. De meeste waren veel te groot, super leuke paarden, dat wel. Maar veel te groot. Niemand te zien, ze liep aan de andere kant de stallen weer uit en zag een paddoc waar een veulentje in stond. Hij trok haar aandacht, en rustig liep ze er op af. "Hi daar, kleintje." Sprak ze zachtjes waarna ze haar ze hand door het hek stak.

Na een tijdje heerlijk in het zonnetje te hebben liggen slapen, kwam er een mens richting het paddock gelopen. Zijn oren vlogen nieuwsgierig vooruit, om vervolgens onwennig weer achteruit te vliegen. Binnen no-time stond hij weer op zijn hoeven, klaar om iets te doen. De ervaring met het gekke druksverschil was hij nog niet vergeten. Dat domme, rare geval wat rond zijn hoofd lag. Hij was er niet aan gewend en hij wou er niet aan wennen ook. Nou ja... Het mens maakte een geluidje en Paco keek op. Hij stond helemaal aan de andere kant en ze kon niet bij hem komen. Ze had lange bruine haren en opvallend bruine ogen. Haar manen waren best wel gaaf. Maar ze had geen staart. Of dat waren haar staart en manen bij elkaar, dat wist hij niet. Haar stem klonk fijn, zacht, als de mens waar hij het liefst mee omging. Zacht geluid, dat vond hij fijn. Het was een tijd terug dat iemand zijn aandacht had gevraagd en hij wou eigenlijk wel weer contact, want hier was het heel eenzaam. Met wankele passen wandelde hij naar het mensenmeisje toe en raakte uiteindelijk heel voorzichtig haar uitgestoken hoef aan. Geschrokken door de aanraking deinsde hij achteruit, hinnikte even en ging toen weer terug naar haar hand. Het was een zachte, warme hoef. Nieuwsgierig begon hij eraan te snuffelen, brieste zachtjes en opende toen zijn mond. Tastte met zijn lippen de gekke vormen van de hoef aan. Hing uiteindelijk met zijn tanden in de hoef, maar hij beet niet echt door, dat was namelijk niet zijn bedoeling. Snel liet hij weer los, bewoog zich meer in de richting van de mens en snuffelde aan de benen. Hiervoor moest hij zijn hoofd door het hek heen steken en zich helemaal uitstrekken. Terwijl hij haar uitgebreid aan het besnuffelen was, hoorde hij dat er een ander mens aan kwam gelopen. Een grote man kwam op het mensenmeisje aangelopen en Paco trok gauw zijn hoofd terug. De grote man kwam Paco ernstig bekend voor en volgens hem had hij die man gezien toen hij in de bewegende kar moest gaan staan. Dat was geen leuke ervaring, dus bleef hij liever uit de buurt.
"Aah, jij moet Lyndsey zijn. Jij kwam Paco bezichtigen, zei je? Zie je, we willen hem verkopen, want hier kunnen we hem niets meer bieden. Niemand heeft hier echt tijd om zich bezig te houden met hem, want hij is een beetje.. apart. Ik zie weinig toekomst in hem, zie je? Euh, ja. Dus voor €500,- is hij van jou. Misschien minder, als €500,- echt te veel is. Maar ik moet wel zeggen dat je snel moet besluiten, want anders brengen we hem naar de manege toe. Een manege wil hem hebben, en zij bieden geld. Dus ja. Ik zal hem even voor je pakken, weet je, dan kan je hem laten lopen. Kan je zien hoe hij loopt, kun je een besluit maken." De woorden van de man waren niet echt waardevol voor Paco, want Paco verstond niet wat hij zei. Maar toen de man het paddock in kwam met een touw in zijn handen, begon Paco angstig te rennen. De man was een van de weinige personen waar Paco echt bang voor was en hij bleef dan ook rondrennen tot de man op den duur de hoop opgaf.
"Euh, ja, hij wil niet helemaal. Maar je hebt hem zien lopen, toch?"