It's now and I'm here. [Open]

Het was lang geleden dat Pasqual een optreden had gehad. Hij droeg zijn gitaar met zich mee en ging zenuwachtig op de barkruk zitten die ze achter de microfoon hadden geplaatst. Hij trilde, maar waagde het toch om zelfverzekerd de zaal in te kijken. De gezichten herkende hij niet, althans, niet allemaal. De gezichten die hij wel herkende, staarde hem vol meedelijden aan. Ja, natuurlijk. Zijn ouders hadden het gehad over zijn 'inzinking' en 'depressie'. Ze hadden het hoogstwaarschijnlijk verteld aan iedereen die het maar wilde weten. Lekker was dat. Hij zuchtte, maar wist er toen een glimlach uit te persen. Daar ging hij dan. Hij zette zijn gitaar goed neer op zijn knie en begon te pingelen. Eerst wat onvaste tonen, om te horen of zijn gitaar goed was gestemd. Gelukkig was dit het geval. Hij begon het liedje te spelen, begon te zingen, en vergat alles om zich heen. Het liedje leek om hem te draaien, om hem en Chloë, en voor zag hij enkel de gelukkige dingen. Maar de tonen werden serieuzer in het liedje en hijv oelde de bekende brok. De moeilijkere periode kwam voor zijn geestesbeeld. Het stemde hem ongelukkig en zorgde ervoor dat hij verder kon zingen. Moedig als hij was. Het nummer was afgelopen en opgetogen keek hij de zaal in. Deze mensen die applaudiseerden enthousiast, vroegen om nog een nummer. En die kregen ze. Pasqual had namelijk vijf nummers voorbereid voor een kwartier speeltijd. Nou ja, eigenlijk kon hij maar 3 of 4 nummers spelen en als ze een toegift wouden kon hij de vierde of de vijfde spelen. Hij genoot van het publiek en genoot ervan om op te treden en uiteindelijk moest hij ook een toegift geven. Dit deed hij met groot plezier en met veel gejuich werd hij uiteindelijk van het podium gedirigeerd.
"Dankjewel allemaal, jullie waren een geweldig publiek!" sprak hij luid lachend tegen de mensen, en hij maakte een keurige buiging. Hij liep daarna met zijn gitaar van het podium af en ging naar de kleedkamer om zich om te kleden. 'Zijn' gitaar zette hij daar in een hoek neer en hij ging zelf op het bankje zitten. Het was... lastig om op te treden, om voor zoveel mensen een lied te spelen wat zoveel invloed op je had. Maar het hinderde niet. Het luchtte hem uiteindelijk op, had beter gevoeld en geweest dan gedacht. Hij liet zijn hoofd ontspannen naar achteren hangen totdat er op zijn deur geklopt werd. Nieuwsgierig deed hij open. Lorena, het roodharige meisje wat hij overlaatst tegen was gekomen bij het skatepark, stond hem brutaal en vrolijk aan te kijken. Ze trok hem overeind, zij als klein meisje en hij als lange slungel, en legde haar armen rond zijn middel.
"Je was freakin' amazing, dude! Tranen in mijn ogen gewoon. Dat laatste nummer was voor Kaya, ik voelde het gewoon." Haar mascara was inderdaad uitgelopen, maar dat mocht niet hinderen. Ze was nog steeds aandoenelijk.
"Ik mis haar nog elke dag," sprak het stoere meisje verder. Pasqual beet op zijn lip om geen traan te laten. Ook voor hem lag het nog steeds erg gevoelig.
"Ik ook," fluisterde hij uiteindelijk. Lorena keek op en zag net die traan naar beneden glippen. Betwijfeld en aarzelend keek ze hem aan, tot ze de traan opving en vervolgens een kus drukte op Pasquals lippen. Het was onverwacht dat Pasqual van haar wel de troost kon hebben, en van zijn ex, Nadia, niet. Het was vreemd omdat er een bekende honger in zijn buik opdook die hij een hele tijd niet gevoeld had. Hij wist niet eens of hij wel gevoelens voor het roodharige meisje had.
Beiden gingen ze op in de zoen, hielden ze elkaar vast alsof ze elkaar nooit meer los gingen laten, tot op een gegeven moment een trillend mobieltje allebei hun aandacht trok. Ze lieten elkaar geschrokken los en moesten toen tegelijk lachen om elkanders gezicht.
"Ik ben lesbisch," proestte Lorena.
"Ik ben niet eens verliefd," grinnikte Pasqual. Ze keken elkaar aan en omhelsden elkaar stevig.
"Niet meer, okay?" zei Pasqual en Lorena knikte. Natuurlijk, alsof ze elkaar weer zouden zoenen. Dit was een foutje.
Pasqual kleedde zich om terwijl hij naar Lorena's verhalen luisterden en uiteindelijk liepen ze samen de kleedkamer uit. "So," zei ze. "Het was gezellig, bro. Hier heb je m'n nummer, bel me eens!" Lorena verdween weer en Pasqual voelde zich weer eenzaam. Hij ging aan de bar zitten en bestelde een cola. Op zijn gemak dronk hij deze op, terwijl hij naar de mensen in de bar keek. Velen van hen zeiden Pasqual niets en ookal waren er zat mensen die tegen hem zeiden dat hij een goed optreden had gehad, het hield zijn aandacht niet vast. Hij was weer eens onrustig...

Haar motor boots raakte haast geluidloos de grond. Het Aziatische meisje keek om zich heen terwijl ze naar een plek zocht waar ze iets mee kon. In haar geval was dat zitten en rondkijken. Ze had de moed al opgegeven dat er potentiële kandidaten in de stad woonde om een leuke band mee te beginnen.
Ze nam weer een hijsje van haar sigaret en terwijl ze de rook uitblies vielen haar ogen op een cafe. Er was drank en als ze ergens wel behoefte aan had, was dat het wel. Maar ze maakte nog geen aanstalten om naar binnen te gaan, eerst rookte ze langzaam haar sigaret op. Ze was niet van plan om deze half opgerookt weg te gooien. Ze vond die dingen al te duur, dus daarom zou ze nooit een halve weggooien. Tenzij het winter was en het sneeuwde misschien. Maar dan was ze ook haast een ander persoon.
Ze had een rood geruid rokje aan, met lange kousen deze met Jarretelles omhoog werden gehouden. Normaal moest dat er misschien sexy uit zien, maar bij haar was het eerder stoer. Haar lange dunne benen hielden de kousen niet omhoog, dus was dat het enige wat ze eraan kon doen. De "halsband" om haar nek was bedenkt met studs en onder haar leren jack, zat een simpel zwart hemdje. Aan haar rechter middelvinger sierde een ring, haar favoriete armor ring van vivienne westwood. Toen ze klaar was, gooide ze het filter op de grond en stapte het cafe binnen. Het was meteen een stuk warmer en daar genoot ze dan ook van. Toch deed ze haar leren jack niet uit, maar ze liep wel richting de bar. Daar bestelde ze meteen een biertje en ging op een kruk zitten. Haar ogen werden getrokken toen er een jongen op het podium kwam. Ze fronste en vroeg zich af wat de jongen daar deed, ze dacht dat hij gewoon de spullen klaar ging zetten, maar toen hij werkelijk ging zingen, kon ze enkel vragend naar de jongen kijken. Misschien moest ze hem helpen? Dat hij het niet hoefde te doen. Maar ze had wel zin in wat lachen, het nummer wat hij speelde vond Nana dan ook om te kotsen. Ze hield niet zo van dat akoestische, ze wilde aanstalten maken om weg te gaan. Maar mensen begonnen te klappen en leken het leuk te vinden. Met een zucht plaatste ze zich weer in de kruk, ze was benieuwd of de mensen nog zo'n nummer aan konden, of dat het wat meer rock ging worden. Het verbaasde haar eigenlijk dat de mensen geen genoeg van hem konden krijgen, ze had zin om de jongen wat muziek bij te brengen. Maar in plaats daarvan, bestelde ze nog een biertje. Toch snapte ze niet hoe hij het voor elkaar kreeg om een publiek zo enthousiast te krijgen met een akoestische gitaar! het idee maakte haar al gek.
"Geweldig publiek?" vroeg ze met afschuw hardop, niet dat hij het kon horen, maar de mensen die langs haar zaten keken haar wat verbaasd aan. Toen ze in nog in Meguro woonde had ze ander publiek, maar ook hele andere muziek.
Haar vingers zochten het glas van haar bier, terwijl ze een paar slokken nam. Ze had in de gaten dat het afgelopen was, ze hoorde het vervelende geluid van die gitaar niet meer. Toen er iemand langs haar kwam zitten en ze zag wie het was, zuchtte ze en bestelde twee biertjes. Een schoof ze richting hem.
"Kun je vast gebruiken." Zei ze hem zonder ook enige sympathie. Ze vond hoe hij had gezongen gewoon niet goed en de gitaar wilde ze al helemaal niet meer aan denken.
"Hopelijk heb je niet meer optredens?" vroeg ze er neutraal achteraan. Al had die zin misschien al genoeg met zich mee. Ze was niet iemand die aardig ging doen als ze het niet goed vond. Ze zei het gewoon en als ze dat niet konden waarderen, dan gingen ze zelf maar weg. Zij ging het namelijk niet doen.
"Ik wist niet dat mensen van dat soort muziek hielden hier, meer rock had geen kwaad gekund hoor." vervolgde ze en nam een slok van haar bier. Ze wist dat ze hiermee eigenlijk helemaal geen vrienden maakte, maar dat was ook niet iets waar ze wilde. Als ze haar aardig vonden, goed, maar het was geen noodzaak. Alleen kon ze zichzelf ook goed redden. Al was het moeilijker om op het podium te komen als je niemand had. Toch was ze niet van plan om te gaan slijmen tegen hem in de hoop dat zijzelf ook ergens zou komen. Het enige wat ze kon was zingen, dat was dus ook iets wat ze wilde doen. Dus dat was iets waar ze voor ging.


(Ik vind het geen super stukje, maar hoop dat je er iets mee kan? )

Een grijns tekende zijn gezicht. Wie was die meid en waarom had hij haar nooit eerder ontmoet? Hij keek haar even met een flauw glimlachje aan.
"Mijn oudjes zitten in de zaal, als je die te veel rock laat luisteren krijgen ze nog spontaan een hartaanval." Hij draaide zich naar haar toe, bekeek haar, observeerde haar. Een rockchick. Soort van. Uniek. Exentriek. En absoluut geen blad voor haar mond. Om een of andere domme reden vergeleek hij haar met Chloë en vond haar beter uit de test komen. Ze kwam zelfverzekerd over, geïrriteerd omdat hij allemaal van die zachte muziek had gespeeld en het kon haar vrij weinig schelen of zij hem misschien kwetste door een opmerking over zijn muziek te maken. Hij waardeerde het. De afgelopen tijd had hij alleen maar beschermende dingen gehoord, was hij de beste, kon hij niets verkeerd doen. Dat er nu iemand was die gewoon oprecht zei dat ze het niets vond... Hij waardeerde het.
Hij nam een slokje van zijn bier en keek weer naar het meisje.
"Wie ben jij?" vroeg hij. "En waar haal je het lef vandaan om de o zo zielige jongen te beoordelen op zijn o zo zielige muzieksmaak?" Een lichtelijk sarcastisch toontje kwam eruit. "Thanks." Hij grijnsde weer naar haar. "Eindelijk eens iemand die geen moeite heeft met haar mening te zeggen. En ja, geen rock. Maar dat komt omdat ik het simpelweg niet kan spelen en niet heb gespeeld. Plus dat ik slechts die gitaar heb. En nee, ik heb geen optredens meer. Ik geloof dat je dat alleen maar positief vind, of niet soms?" Hij nam een slok van zijn bier, iets waar hij niet behoorlijk dol op was maar hij vond het te drinken.
Hij ging ontspannen zitten, nam nog een slokje en zuchtte toen relaxt. Misschien zat er wel een kern van waarheid in haar bitterheid over zijn optreden. Misschien was het niet zo best en waren het allemaal zoetsappige liedjes.
"Wat zou je dan willen? Meer rock?" Hij wiebelde even met zijn wenkbrauwen. "Want ik moet toegeven, hoewel ik er nooit mee geoefend heb, dat lijkt me wat. Dan zul je het me moeten leren." Hij wou eens kijken of hij haar ook een klein beetje 'voor schut' kon zetten. Niet echt voor schut, maar wat ze bij hem deed. Niet uit wraak, maar meer omdat hij dacht dat je op die manier met haar om zou moeten gaan.
Even keek hij weg, vond het lastig. De liedjes gingen om Chloë en Kaya, de meiden waar hij van hield die hem uiteindelijk... verlaten hadden. Kaya op de meest onprettigste manier die je maar kon bedenken, Chloë; tja. Kaya. Arme Kaya. Hij moest op zijn lip bijten om de traan tegen te kunnen houden. Godver, waarom moest het Kaya zijn?
Zijn vrolijke bui was over en nukkig sloeg hij het biertje achterover. "Ik neem even van jou aan dat je sigaretten hebt?" vroeg hij met een barse ondertoon. "Ik kan wel wat gebruiken." Pasqual was niet een roker, maar had wel eens wat met drugs geëxperimenteerd. Een jointje gerookt, wat speed gebruikt. Van alles wel een mini beetje. Enkel met het jointje was hij oké om meer ervan te nemen, maar de rest lag hem niet zo. Roken was ook wel oké. Plus dat het hem afleed. Hopelijk had ze wat bij zich, want hij was niet een roker die dagelijks een sigaret nam.

"Mijn oudjes zitten in de zaal, als je die te veel rock laat luisteren krijgen ze nog spontaan een hartaanval." Was het antwoord en Nana zuchtte.
"Je moet ook geen muziek voor hen maken, zoek een publiek van je eigen leeftijd. Als je jezelf nu al als een wrak gedraagt... Dan komt het niet eens goed met je." Ze nam een slok van haar bier.
"Wie ben jij?" vroeg hij. "En waar haal je het lef vandaan om de o zo zielige jongen te beoordelen op zijn o zo zielige muzieksmaak?" De bruine ogen van Nana zochten nu voor het eerst die van hem op, met een verbaasde uitdrukking bekeek ze hem nu eens goed. Maar legde toen haar elleboog op de bar en grijnsde echter lichtelijk.
"Nana." Was haar eerste antwoord. "Zielige muziek smaak, ja. Maar een zielige jongen? Waarom zou ik je zielig moeten vinden?" vroeg ze hem, neutraal. Niet alsof ze het echt wilde weten, maar eerder een vraag die niet eens beantwoord hoefde te worden. Zij vond niet zo snel iemand zielig, ze vond niet eens zichzelf zielig. Om andere mensen dan zielig te vinden, ging haar wat te ver. Geen rock, ze snapte niet waarom mensen saaie nummers maakte. Je kon ook nummer maken met een inhoud die rock in zich droegen. Ze wilde het eigenlijk proberen, gewoon om mensen te pesten. Een band vormen, die enkel rock maakte. Dan een optrede geven op een buitenplein, dat mensen het wel moesten horen. Deze gedachte zorgde voor een speels glimlachje op haar gezicht.
Hij gaf haar antwoord op de vraag of hij nog meer optredens had, waarbij hij eindigde met een, voor Nana, merkwaardige zin.
"Ik geloof dat je dat alleen maar positief vind, of niet soms?"
"Dan wist ik enkel waar ik dus niet hoefde te zijn, een cafe met enkel oudjes...." Zei ze rustig. Ze mocht de jongen wel, hij sprak, al vond ze hem af en toe te saai. Alsof hij al in de veertig was. Haar biertje was op en een volgende werd besteld. Ze kon goed drinken, dat wist ze zelf ook. Wanneer ze dronken was, hing ze sowieso snel bij haar vrienden om de nek. Maar als het mensen waren die ze niet kende, vond ze hen des te irritanter worden. Maar ze kon wel tegen bier, al moest ze er niet meer dan drie nemen, want dan begon ze het zeker wel te voelen. Dat hij een compliment gaf over dat zij wel iets zei, vond ze niet eens interessant. Dat was niet de rede waarom ze dingen zij, het was een rede om iemand wat nuttigs bij te brengen.
"Dan zul je het me moeten leren." Ze keek op van haar biertje en schudde haar hoofd.
"Ik weet niet of jij dat eigenlijk wel zou kunnen. Maar omdat ik je inderdaad vrij zielig vind door je muziek smaak. Oke, koop eerst een elektrische gitaar." het was geen vraag, maar een bevel. Zijzelf had wel een versterker, maar haar gitaar mocht hij niet aan raken. Dat mocht niemand, enkel zij. Het was zijn gitaar, van de jongen die ze lief had. Hij was verdwenen en had haar achter gelaten. Een gitaar, een verlovings ring en haar tatoeage, waren de enige herinneringen aan hem. De verlovings ring had ze aan haar andere hand gedaan, zodat het een 'gewone' ring was. Hij was zilver, dus paste tussen haar andere ringen. De kleine diamant die erop zat, verraadde misschien dat het niet geheel haar stijl was en het dus wat meer moest zijn. Toen de jongen begon over een sigaret zuchtte ze, dacht hij dat ze zoveel geld had? Dat ze kon strooien met sigaretten, ze vond deze dingen al veel te duur worden.
"Ik kan wel wat gebruiken." Uit haar binnenzak haalde ze een pakje en haalde er twee sigaretten uit. Een stopte ze in haar eigen mond en de andere hield ze in haar hand. Ze liep naar buiten, zonder te zeggen dat hij mee moest komen. Als hij te dom was om dat te snappen, zou ze hem niet eens rock gaan leren. Ze liep naar de overkant van de straat, waar ze tegen het gebouw ging hangen en haar sigaret aan stak. Wanneer de jongen zou komen, zou ze hem de andere overhandigen.