Someone Help? -open-

Rennende voetstappen hun richting deed haar naar links kijken, maar dat werd geforceerd door Richard die haar bij der keel greep en uithaalde met het mes naar haar arm. ‘Zo zul je er altijd aan herinnert worden’ sist hij moordlustig. Ze schreeuwde het uit toen het mes door haar vlees ging en merkte maar half dat Richard van der af was getrapt. Ze liet zich snikkend langs de boom glijden, het mes was aardig diep gegaan, maar geen slagader geraakt. Het was een aardige jaap, ze keek door de waas van tranen heen en herkende het silhouet van de jongen die haar gered had. ‘Pasqual?’ fluisterde ze zacht. Hij was wel de laatste waar ze van gedacht had dat hij haar zou redden, omdat hij niet iemand leek die het lef had iemand neer te slaan. Maar nu leek hij totaal niet zichzelf hij gebaarde dat ze achter hem moest staan. Ze kwam overeind en ging achter Paqual staan die iets tegen Richard siste wat niet tot haar door drong. Ze keek zonder iets te zien naar het schouwspel, ze leek in een trance nog niet beseffend wat ze had meegemaakt. Ze rende achter Pasqual aan zo goed als dat kon met der hakken aan. Pasqual trok haar een steegje waarna hij zich over haar heen boog. Hij was langer dan haar wat haar nu opviel. Ze ademde snel in en uit op het randje van hyperventileren ze dwong zichzelf om haar ademhaling onder controle te houden. Ze veegde langs haar gezicht om de mascara weg te vegen maar werd toen pijnlijk herinnert aan het feit dat Richard haar een herinnering wou nalaten van het accident. De woorden van Pasqual drongen niet echt tot haar door ze knikte alleen mat en liet zich tegen de muur naar beneden zakken. Ze was zo moe… De adrenaline verliet haar lichaam, ze was er niet zeker van dat iemand niet iets in der cola had gedaan. Het was zeer onwaarschijnlijk maar wel mogelijk. Ze knipperde loom met haar ogen, ‘Pasqual…’ kwam er fluisterend over haar lippen. Meer tegen zichzelf dan tegen hem. Ze hief haar hoofd en keek hem nog een keer aan voordat alles om haar heen zwart werd. ‘Naar huis’ kwam er nog moeilijk uit waarnaar het licht bij haar uit ging.


Voor de duidelijkheid ze is niet dood, en ze houd niet van ziekenhuizen even dat je het weet ;P

Een knikje, ookal ging hij niet ten harte. Het stelde Pasqual absoluut niet gerust. Helaas kon hij haar niet opvangen toen ze neerzonk.
"Pasqual," kwam er zachtjes over haar lippen. "Naar huis." Moest hij haar hier alleen laten? Was ze gek?
"Chloë," protesteerde hij. "Natuurlijk ga ik niet naar huis!" Ze hoorde hem niet. Ze was weggegleden in iets bewusteloos en ongerustheid borrelde omhoog. Zijn lichaam stond nog stijf van de adrenaline, maar doordat hij wist dat kalmte en helderheid beter werkte in dit soort situatie's, bekeek hij het meisje dat op de grond lag goed. Ze bloedde aan een wond van haar arm en ze was gigantisch bleek. Schok, bloedverlies of meer? Dat ze bewusteloos was verontruste hem nog het meest. Waarvan was ze bewusteloos geraakt? Pasqual was misschien niet zo sterk, maar Chloë was niet zwaar en haar tillen was voor hem.. geen straf. Toen hij dat bedacht toen hij haar vasthield, begon hij te blozen, maar gelukkig was er niemand die het zag. De liefde die hij nu al voor het tengere meisje voelde, was iets van hem en van niemand anders. Niemand zou het begrijpen, niemand zou het hoeven begrijpen. Dat ze zo dicht tegen hem aan lag, dat hij haar tegen zich aan voelde.. Het was niet het juiste moment om daarover na te denken, maar toch flitsten af en toe die dingen door hem heen.
Ze verloor bloed, was buiten bewustzijn en het eerste wat hij wou doen was haar dan ook naar een ziekenhuis brengen. Maar hij wist niet zeker.. Ja, dat zou hij doen. Hij zou het meisje mee naar het ziekenhuis nemen, laten controleren, wond laten hechten en dan thuis de naverzorging. Als ze zou willen dan... Hij tilde haar, begon te lopen en negeerde de regen die als een gek op ze neer begon te kletteren. Koude vlagen kwamen in zijn gezicht en verwaterd liep hij over straat. Dat er naar hem gefloten werd, dat er naar hem gewezen werd, maar dat vooral iedereen zijn mening leek te hebben, deed hem absoluut niets. Chloë moest veilig zijn, hoe dan ook.

Ze merkte dat het was gaan regenen aan de zachte druppels die over haar gezicht gleden. Ze leek in een soort onderbewustzijn te zij waar ze maar niet uit kon ontwaken. Steeds als ze er tegen probeerde te vechten gleed ze weer weg. Vermoeid ademde ze zwaar, ze probeerde nog een keer tegen het donkere te vechten. Dit boekte resultaat ze knipperde en opende uiteindelijk haar ogen, ‘pasqual’ fluisterde ze vermoeid. Ze voelde zich zelf al bijna wegglijden, ‘nie-t-t…Naar… he-t-t…ziek-kenhuis…’ kwam er moeizaam en half stotterend uit. ‘Asjeblieft?’ ze keek hem wanhopig aan. Ja ze had een angst voor ziekenhuizen, daar hadden haar vader en moeder gelegen. Vlak na het ongeluk, en moest daar als meisje van 8 afscheid nemen van haar vader en moeder die daar opgebaard lagen. Hoewel ze, ze zo goed mogelijk hadden ‘gefikst’ zodat het niet té erg werd. Herkende Chloë haar ouders toch niet terug, hun gezichten waren misvormd geweest voor haar. Wit, grauw en de mond in een streep. Zo waren ze niet ze hadden lach rimpels van het vele lachen, en zelfs in hun slaap hadden ze een glimlach op hun mond. Ze leken niet te slapen zoals de verpleegster haar had proberen aan te praten, want zo sliepen haar ouders niet. Nee ze was bang voor hun geweest en huilend de kamer uit gerend. Er ging nog een duidelijke rilling over haar ruggengraat voordat ze weer wegzakte, en haar hoofd tegen Pasqual aanleunde.

‘nie-t-t…Naar… he-t-t…ziek-kenhuis…’ Pasqual bleef staan toen ze begon te praten. Het ging echter zeer traag en ze leek er nauwelijks de krahten voor te hebben. Niet naar het ziekenhuis? Was ze gek? Dacht ze soms dat hij zijn engel niet naar het ziekenhuis zou brengen en haar het risico zou laten lopen dat ze doodbloedde, of iets anders ergs. ‘Asjeblieft?’ Hij twijfelde. Er zat een bepaalde ernst in de vraag. Waarom wou ze niet naar het ziekenhuis? Enkel zij konden.. Nee, dat was niet helemaal waar. Hij had een EHBO-cursus gehad en zou haar dus zelf ook wel kunnen verbinden, maar het ziekenhuis had gewoon veel meer middelen tot hun beschikking. Maar als ze erop stond. Als ze echt niet wou... Wie was hij dan om te besluiten alsnog te gaan.
"Goed," besloot hij. "We gaan niet naar het ziekenhuis toe." Of dit een grote fout was om te doen, wist hij niet, maar hij wist dat zijn hart hem ingaf om maar gewoon naar haar te luisteren. Hij wou haar niet teleurstellen. En haar verplegen.. om heel eerlijk te zijn vond hij dat ook niet een al te groot probleem. Zijn wangen kleurden rood en hij begon wat sneller te lopen, tot hij in een fiks hardlooptempo richting zijn auto holde. Regen droop van hem af, vond zijn weg naar beneden en zorgde ook dat het allemaal nog een tikje ernstiger leek dan het was. Of het was gewoon zo erg, dat kon natuurlijk ook nog. Het bloed van Chloë's wond vond ook zijn weg naar beneden en doordat het gemengd was met water was het steeds meer. Of leek het meer te zijn. Pasqual wist het niet, maar wist wel dat hij haar gauw in de droogte van zijn auto wou leggen. Op het moment baalde hij dat Kaya er niet was, maar aan de andere kant, zo kon ze ook geen gevaar lopen.
"Rustig maar, Chloë," fluisterde hij, meer om zichzelf kalm te krijgen. "Ik krijg jou wel hier weg hoor. Ik leg je in mijn auto en dan rijden we naar mijn huis toe. Daar ga ik je beter maken." Zo gezegd, zo gedaan, hoopte hij. Met een bittere ernst en een goede voorzichtigheid legde hij haar in zijn auto, scheurde zijn shirt aan stukken en bond haar wond stevig af. Dit moest pijn doen en hij voelde zich dan ook rot dat hij het deed, maar het was om bloedverlies tegen te gaan.
"You'll be okay," zei hij. Gauw ging hij naar de bestuurdersstoel, zette de auto aan en reed voorzichtig weg. Hij lette goed op zijn snelheid en op de bewegingen van Chloë en hij was nog nooit zo opgelucht geweest om thuis te zijn. Met een respectvolle eerbied die hij nog nooit had getoond aan een ander meisje dan Roxan, tilde hij haar de auto uit, duwde de deur dicht met zijn heup, opende onhandig de voordeur en liep met Chloë de trap op. Haar voet bleef even achter iets hangen, amar door de voorzichtigheid van Pasqual lukte hem het alsnog om boven te komen, zijn kamerdeur open te doen en Chloë op zijn bed te leggen. Het meisje was doorweekt. Hij haalde een deken uit zijn kast, legde haar daar onder en ging toen gauw wat kleding van Kaya halen. Ze konden niet veel verschillen qua maat. Enkel besloot hij toch wel om haar een vest van hemzelf te geven, vooral zodat hij die over haar arm kon doen zonder dat het haar al te veel pijn zou doen.
Hij sloeg de deken van haar af, dacht even na of hij het wel zou doen maar nam het besluit. Hij kon het risico niet lopen dat ze ook nog verkouden werd. Dus dan moest ze uit haar kleding. Natuurlijk zou ze gewoon haar onderkleding aanhouden, dat was dan wat minder want dat was ook nog nat, maar dat ging hij absoluut niet zelf doen. Zo'n viespeuk was hij namelijk niet. Was Kaya er geweest dan had zij Chloë moeten helpen, maar nu moest hij het zelf doen. Voorzichtig ontdeed hij haar van haar kleding, en hielp haar in de joggingbroek, het hemdje en het vest wat hij voor haar gepakt had. Daarna sloeg hij weer een deken om haar heen en ging zelf naast haar zitten. Hij negeerde de behoefte om een haarlok achter haar oor te doen en bekeek haar bezorgd.

Haar ademhaling versnelde maar ze kon er zelf niks aan doen, ze begon haar hartslag bij te houden om zichzelf wakker en rustig te houden. Ondanks dat ze half was weggezakt, en ze haar ogen niet kon openen. Hoorde ze Pasqual wel hardop praten. Haar ademhaling ging wat rustiger toen ze hoorde dat hij haar niet naar het ziekenhuis bracht. Maar daarmee verloor ze wel meteen haar bewustzijn…

The next day...
Ze knipperde loom met haar ogen, echt wakker worden wou ze nog niet. Ze merkte dat er licht door de gordijnen scheen, terwijl het avond was toen Pasqual haar had gedragen. Dat was het enige wat ze zich nog herinnerde. Ze ademde snel in en uit, haar keel en mond voelde als schuurpapier. Maar ze was veilig dat stelde haar al gerust .Toen ze de kamer beter bekeek merkte ze op dat ze niet thuis was, dat verklaarde ook dat hij aan haar bed zat en haar bezorgd aankeek. Ze tilde voorzichtig haar arm op ze keek verwonderd naar de stof die erom heen zat. Ze kon zich niet meer herinneren waarom Pasqual haar droeg. En waarom ze zo bang geweest was, de angst zat er nog steeds. Het was frustrerend niet te weten waar je bang voor was, maar de angst niet weg wou. Ze merkte op dat ze niet haar eigen kleding aanhad maar een te grote jogging broek en een topje. Ze fronste lichtelijk en bloosde toen ze naar Pasqual naast zich keek. Het leek haar logisch dat hij het haar aan had gekleed. Ze voelde haar hoofd weer licht worden maar greep snel naar de hand van Pasqual voor ze weer weggleed in het donker..

Hij had de hele avond naast zijn bed gezeten, maar ze was niet meer wakker geworden. Zijn moeder had dit weekend iets belangrijks en was daarvoor op reis, Kaya zat bij een vriendin en dus had Pasqual vrij spel. Hij was nog nooit zo blij geweest met die eenzaamheid. Maar de nacht kroop voorbij en met een paar uurtjes slaap was hij niet al te vrolijk. Niet dat hij nu nog wat ging slapen, maar... Hij gaapte uitgebreid. Een goede nachtrust zou hij geen straf vinden. Absoluut niet. Om heel eerlijk te zijn...
Zijn ogen gleden dicht en voor hij het wist, was het goed licht. Hij schrok op toen Chloë zijn hand pakte. Maar hij hield haar vast en zijn aandacht was weer bij haar.
"Chloë," fluisterde hij, terwijl hij met een bezorgde frons naar haar keek. "Gaat het weer een beetje?" Het meisje leek moeite te doen om niet weer weg te zakken dus kneep Pasqual in haar hand. Hij voelde zich schuldig en hoopte oprecht dat hij niet al te hard kneep. Het was hem opgevallen dat ze een rode kleur had. Wacht.. Ze had begrepen dat hij haar had omgekleed. Oh... Shit.. Hopelijk vond ze het niet al te erg, hij had er immers geen kwade bedoelingen mee gehad. Echt niet. Hij had het niet op die manier gezien. Hij had het puur op de praktische manier bekeken. Ja, hij had er stil bij gestaan dat het Chloë was, maar hij had die gedachte direct weer weggedrukt. Wie weet. Wie weet zou er ooit een kans zijn dat hij Chloë vertelde dat ze geen moment uit zijn gedachten was en dat hij graag haar vriendje zou willen zijn, maar nu was het moment er niet. Nu wou hij haar helpen, haar bijstaan. Als ze het goed vond, uiteraard.
"Kan ik iets voor je doen?" fluisterde hij zachtjes, hopend dat ze weer enigsinds bij kennis was. "Kan ik iets doen?"

Ze murmelde iets toen Pasqual iets tegen haar zei en vocht tegen haar vermoeidheid die haar naar beneden leek te zuigen. ‘Blijf bi-j me…’ kwam er uiteindelijk niet harder dan een fluistering uit ze probeerde een zacht kneepje terug te geven. Maar het was vast niet meer dan een baby die in je vinger kneep. De vermoeidheid nam overhand waarna het haar met zich mee trok de diepte in…

‘Ze viel het water in, de zee omringde haar. Ze slaakte een ijzige gil en begon met haar armen te bewegen. Er leek geen einde te komen, om haar heen zwermde akelige geesten die moordlustig naar haar keken. En ondertussen de vreselijkste klanken uitspraken die in haar oren klonken. Alsof iemand met een nagel over het schoolbord ging. Ze grepen naar haar, trokken aan haar haren, en ander lichaamsdelen. Ze duwde haar steeds weer onder als ze bijna bij het wateroppervlak was. Opeens leek ze uit haar lichaam te zijn en keek op een afstand naar zichzelf. Ze zag hoe een geest haar nek omdraaide en met ijzige lachen haar lichaam met rust lieten. Vervolgens kwamen meeuwen die op haar lichaam begonnen te pikken tot er zoveel bloed uit stroomde dat de zee rood werd….De meeuwen hadden de ogen van haar moeder, vader en haar oma. ‘

Met een schreeuw werd ze wakker, haar borstkas ging snel heen en weer. Er parelde zweetdruppels op haar voorhoofd, haar topje plakte tegen haar lichaam, net zoals haar joggingsbroek. Haar ogen waren groot en keken angstig om zich heen. Langzaam begonnen haar schouders te schokken, tranen liepen over haar wangen. Ze probeerde een brok in haar keel weg te slikken.


-een knuffel is wel op z'n plaats-

- Was dat een stille hint? Pasqual vindt 't niet erg hoor! ^^ -

Nadat ze even wakker was geweest, was ze weer weggegleden in een onrustige slaap en had daarbij de dekens elke keer van haar lichaam gegooid. Pasqual had het niet over zijn hart kunnen verkrijgen om weg te gaan, en was dus bij haar gebleven. Maar elke gil die ze slaakte om de onzichtbare dromen die haar kwelden, waren een steek in zijn hart. Zijn hart had een sprongetje gemaakt toen ze had gezegd dat hij bij haar moest blijven, maar ergens besefte hij dat hij zich er niet al te veel van aan moest trekken. Ze was momenteel absoluut niet zichzelf en nouja, hij mocht er niet vanuit gaan dat alles wat ze nu zei, ook meende. En hij wou niet al te hard van stapel lopen. Hij wou dat ze zich goed voelde, dat wou hij. Dus hij bleef bij haar zitten, verroerde zich niet en probeerde niet overmand te worden door de slaap. Maar het leek na een paar uur wel veilig te zijn. Voorzichtig doezelde hij weg, gunde zijn lichaam vijf uurtjes rust en droomde alles wat hij beleefd had opnieuw, alleen toen was hij niet op tijd geweest.
Geschrokken werd hij wakker, het beeld van een halfnaakte Chloë nog al te duidelijk voor zijn netvlies. Hij schudde het weg, maar het bleef spelen. Bleef voor zijn geestesbeeld opdoemen.
"Nee, Pasqual," sprak hij streng tegen zichzelf. "Chloë is gelukkig nooit zo ver aangeraakt geweest. Rustig aan. Doe rustig vóór Chloë." Op die manier wist hij zichzelf te kalmeren en met een iets onspannere ademhaling liep hij weer terug zijn kamer in. Chloë was niet wakker, nog steeds niet. Wat was er in haar glas gestopt? Gauw ging hij naar beneden, maakte iets te eten klaar, pakte een kop koffie en liep weer naar boven. Op zijn gemakje at hij twee boterhammen op maar liet de rest op zijn nachtkastje staan, voor het geval dat Chloë wakker werd en honger had. Zijn koffie werd dankbaar opgeslurpt en toen hij dat glas beneden had gezet, had hij zo'n gevoel dat hij net op tijd was. Chloë was wakker. En overstuur. Maar dat kon ook niet anders. Als ze in haar dromen al gilde, dan waren die beelden erger als ze wakker was. Haar ogen waren angstig opengevlogen en haar neusvleugels waren gespreid. Met een te snelle ademhaling haalde ze adem en op een gegeven moment begonnen haar schouders te schokken. Toen de tranen over haar wangen rolden en met een plofje op het dekbed terecht kwamen, twijfelde Pasqual geen moment. Hij schoof op het bed en boog zich over het meisje heen. Hij hielp haar een beetje overeind en drukte haar tegen zich aan. Zachtjes en met een rustig gebaar streelde hij haar haren en suste haar.
"Rustig maar," fluisterde hij, terwijl hij moeite moest doen om niet te gaan huilen. "Het was maar een droom, Chloë, ik ben bij je. Rustig maar." Met een flinke knipper van zijn ogen jaagde hij het gevoel weg wat aanduidde dat hij moest huilen. Nu kon hij Chloë met zelfverzekerde ogen aankijken en haar het vertrouwen geven wat ze momenteel zelf niet leek te hebben.
"Het komt allemaal goed," zei hij zachtjes. "Ik ben er."

Ze voelde hoe iemand op het bed ging zitten door het matras dat zachtjes kraakte. Ze voelde hoe iemand haar wat rechter trok en haar tegen zich aan drukte. Het rustige sussende gebaar van iemand die over haar haren streek, de sussende woorden deden haar iets sussen. Ze leunde tegen Pasqual aan, langzaam stopte haar tranen. En schokte haar schouders minder erg, ze snifte nog even na. Waarnaar ze zich tegen hem opkrulde, ‘sorry’ mompelde ze. Ze hoorde haar maag knorren en keek beschaamd op. ‘Heb je misschien iets te eten?’ vroeg ze schor, van het weinige praten. Beschaamd keek ze voor zich uit, ze was er niet zeker van of ze niet had geschreeuwd had in haar slaap. Ze dacht terug aan de avond, ze kon zich er niks van zich herinneren. Wat best wel beschamend was. ‘Kan je…’ begon ze twijfelend. ‘Kan je, me vertellen wat er die avond gebeurt is?’ vroeg ze schor. Haar wangen kleurde rook, ze prutste aan de touwtjes van de joggingbroek.

-beter?-

Hij keek haar aan. Eerst dacht hij dat ze bedoelde dat hij haar had omgekleed, maar toen besefte hij dat het wel eens prima zo kon zijn dat ze het over de hele avond had. En als hij eerlijk was, wat hij tegen haar uiteraard graag wilde zijn, moest hij ook vertellen dat hij de hele avond naar haar had gekeken. De hele avond had gezien hoe die Richard als een volwaardige gluiperd om haar heen had gehangen en aan het einde van de avond...
Een vreemde glinstering kwam in zijn ogen. Nee! Hij wou het haar niet nog een keer laten beleven. Maar... had ze niet het recht om het te weten? Had zij juist niet het volste recht om te weten waarom ze in zijn bed lag, met zijn kleding en met hij zo dicht tegen haar aan? Ja. Ze had alle recht om het te weten en hij zou het zichzelf kwalijk nemen als hij het haar niet vertelde.
"Eh," begon hij wat twijfelachtig, zijn stem was moeilijk in een vaste toon te houden. Hij wist het niet zeker, wist niet zeker of dit slim was. Toen nam hij een diepe teug adem, legde zijn hand in een lief gebaar op haar wang en keek haar recht in haar ogen aan.
"Je krijgt het te weten, maar eerst eet je wat." Hij wou niet dwingend zijn, hij wou ook zeker niet opdringerig zijn, maar zo haar vasthouden en haar zo aankijken benam hem simpelweg gewoon de adem. Ze was zo knap, met die geweldige kijkers van haar. Die lieve sproetjes rondom haar neus en gewoon.. die mooie lange wimpers. Even zweeg hij, wat kon hij anders? Alles aan haar benam hem de adem, vooral omdat ze nu zo dichtbij was en als hij een jongen was geweest met snelle en verkeerde bedoelingen, had hij haar hele lichaam al kunnen zien. En meer... Maar zo was Pasqual niet.
Met moeite scheurde hij zijn blik los en focusde zichzelf weer. Hopelijk was het haar niet opgevallen. Hij moest.. hij moest helder blijven. Niet weer met zijn gedachte bij haar blijven hangen. Daar had zij niets aan en hij ook niet. Tenzij... haar gedachten ook bij hem bleven hangen. Zijn wangen kleurden rood bij die gedachte. Shit, wat was dit onmogelijk en irritant zeg!
Hij voelde haar kijken, durfde niets te zeggen en reikte haar maar het bordje aan.
"Als je wilt en als je hoofdpijn hebt ofzo, dan kan ik wel een aspirine voor je halen met een glas water? Of iets anders te drinken?" stelde hij voor. Eigenlijk wou hij niet bij haar weg, maar hij had zichzelf meer dan een klein beetje verraden door zo naar haar te kijken en misschien wou ze daardoor nu wel wat afstand.

Zijn twijfelende eh deed haar opkijken, onzeker keek ze hem aan. Ze hoorde hoe hij een diepe teug adem haalde. Om vervolgens te zeggen dat ze eerst moest eten. Ze bloosde toen ze zijn hand liefelijk op haar wang legde. Ze leunde tegen zijn hand aan en glimlachte. Ze merkte dat zijn blik op haar gevestigd was en sloeg haar ogen neer. Ze leunde tegen zijn borst aan en merkte hoe ze al helemaal gekalmeerd was. Pasqual had een rustgevende werking op haar bedacht ze zich glimlachend. Echt erg vond ze het niet dat hij haar bekeek, ze kon hem nu zonder pardon ook bekijken. Zijn donkere ogen deden haar smelten, zijn getinte huid deed haar denken aan karamel. Ze grinnikte zachtjes en leunde tegen hem aan. Ze keek op toen hij haar het bordje met eten aanreikte, en pakte het glimlachend aan. ‘Dank je’ mompelde ze schor van het weinige praten. Ze schudde haar hoofd bij zijn opmerking, of ze hoofdpijn had. ‘Nee, zolang jij er bent is het goed’ fluisterde ze terwijl ze naar haar bordje met boterhammen keek. Ze pakte een boterham en nam er een hap uit. Haar maag rommelde meteen weer, ze hapte gretig de boterham op. Toen ze een boterham op had zette ze het bordje terug, ‘dankje ’t was lekker’. Ze krulde zich op tegen zijn borst en leunde met haar hoofd tegen hem aan. ‘Je bent lief Pasqual’ mompelde ze. Een diepe blos trok over haar wangen toen ze de woorden uitsprak. Maar ze bleef tegen hem aan gekruld zitten

"Nee, zolang jij er bent is het goed." Had ze ook maar enig idee welk effect dat op zijn brains had? Het duizelde Pasqual en zijn hart maakte overuren. Ze had haar boterham binnen no time weggewerkt en Pasqual was maar al te blij dat hij eraan gedacht had om het hier te laten staan voor haar. Maar moest ze niet nog wat meer hebben? Wist ze zeker dat ze geen honger had? Moest ze niet wat te drinken? Maar zodra ze haar bordje had weggezet en tegen hem aan kwam zitten, verdwenen die gedachten als donderslag bij heldere hemel. Zijn hart hamerde tegen zijn borstkas en alles werd wazig voor hem. Verassend genoeg voelde het voor hem natuurlijk aan om zijn armen om haar heen te slaan en haar nog dichter tegen zich aan te drukken, maar natuurlijk niet onder dwang, dat zou hij nooit doen. Ze moest het zelf willen. Maar ze was zelf tegen hem aan komen zitten.
"Je bent lief, Pasqual." Wat? Zei ze dat echt, had ze dat echt tegen hem gezegd? Zijn hart ging nog een versnelling hoger toen hij besefte wat ze zodirect tegen hem gezegd had en met een stralende glimlach keek hij haar aan. Hij zuchtte zachtjes en bleef met die grijns zitten.
"Jij ook Chloë," fluisterde hij terug. "Jij bent meer dan lief... Je bent geweldig. Je bent meer dan geweldig, meer dan lief.. Er is gewoon geen woord wat jou kan beschrijven." Het was er zomaar uitgekomen zonder dat hij er erg in had. Zijn wangen werden rood zodra hij besefte wat hij zojuist gezegd had.
"Oh..." stamelde hij verlegen. Was dit wel goed? Was dit wel oké om te zeggen? Hij vond het niet erg om eerlijk te zijn, maar misschien voelde ze niet hetzelfde en vond ze het nu akward om tegen hem aan te zitten. Wat ongemakkelijk wachtte hij haar reactie af.

Ze hoorde zijn hart in zijn borstkas bonken en vroeg zich af of hij hetzelfde over haar dacht. Ze glimlachte tevreden toen hij zijn armen om haar heen sloeg en haar wat dichter tegen zich aantrok. Ze grinnikte toen ze zijn hart onder haar oorschelp een versnelling harder hoorde gaan. Ze liet een tevreden zucht horen, ze wou dat ze dit moment kon bevriezen. Dat ze zo voor eeuwig tegen Pasqual aan kon zitten en genieten van zijn lichaamswarmte. En zijn heerlijke geur op te kunnen snuiven. Ze glimlachte met een bescheidde blosje, toen ze hem naar haar zag glimlachen, een stralende glimlach om precies te zijn. De woorden die hij terug fluisterde deden haar hevig blozen het was te mooi om waar te zijn. Ze liet een tevreden zucht horen en maakte een -awh- geluidje toen ze Pasqual verlegen ‘oh’ hoorde stamelen. ‘Je bent te goed voor deze wereld’ fluisterde ze grinnikend. Ze had geen idee waarom ze fluisterde, misschien omdat haar stem het anders niet lang zou vol houden. Of omdat ze het magische moment niet wou verbreken. Ze sloeg haar armen om zijn middel en keek hem glimlachend aan. Ze vroeg zich af of hij hier alleen woonde, ze wou de rest van het huis of appartement ze wist niet welke van de twee het was, wel eens zien. Ze haalde haar armen rond zijn middel vandaan en kwam overeind. Ze glimlachte verontschuldigend naar hem toen ze van het bed af kroop en wankel overeind kwam. ‘Woon je alleen?’ vroeg ze nieuwsgierig, ze bekeek de stof om haar arm. Die ondertussen helemaal rood gekleurd was, een steek ging door haar arm toen ze hem bewoog.

Hij zag haar blik naar haar arm gaan en reageerde daardoor niet op haar vraag over of hij hier alleen woonde. Zijn aandacht zat nu even bij de wond die ze bij haar arm had.
"Ik moet het opnieuw verbinden," stamelde hij wat onhandig. Hij kwam ook overeind van het bed en zag dat ze gewoon nog veel te wankel was om alleen losgelaten te mogen worden. Met een lieve glimlach sloeg hij een arm om haar middel zodat ze in ieder geval, mocht ze niet kunnen blijven staan, niet zou vallen. Nouja, ze zou in zijn armen vallen en niet om als een opschepper te klinken, maar hij was behoorlijk sterk en zou haar met gemak kunnen houden.
"Goed, zullen we eerst even je arm verbinden?" stelde hij voor terwijl hij met haar richting de deur bewoog. "Daarna kijk ik of je het wel aankan, dat staan. Anders til ik je het huis wel rond." Hij schonk haar een vrolijke knipoog terwijl hij de deur met zijn vrije hand voor haar openhield. De kou van de vloer bereikte zijn voeten en een rilling liep over zijn ruggegraat.
"Ik ga je sowieso tillen, je hebt geen sokken," grinnikte hij en met een soepelheid en overduidelijk ervaring, tilde hij haar op en nam haar in zijn armen. Zijn gezicht was behoorlijk dicht bij de hare en als hij zou willen...
Hij schudde zijn hoofd maar bleef even gefascineerd naar Chloë kijken. Hij tilde haar soepeltjes en met een groot gemak naar de badkamer, klapte met zijn voet de toiletpotdeksel - ja dat is een woord x] - dicht en zette haar er toen voorzichtig op. Hij grijnsde naar haar en draaide zich toen kort om, om in de kastjes te snuffelen naar spul waarmee hij haar arm kon verbinden. Het kastdeurtje klapperde uit zijn handen toen hij had gevonden wat hij zocht, en hij kromp lichtjes in elkaar van dat geluid. Harde geluiden, hij had er nooit echt iets aan gevonden.
"Steek je arm eens uit," fluisterde hij, nog een beetje in 'shock' van het harde geluid wat hij zojuist per ongeluk zelf gecreëerd had. Met een voorzichtigheid waarvan mensen bij hem versteld zouden staan, haalde hij het oude verband eraf en bekeek de wond. Het was nog niet echt goed aan het genezen, maar de wond zag er voor de rest wel gewoon goed uit, er zat geen troep in, voor zover hij het kon zien.
"Ik moet het wel even ontsmetten," zei hij met spijt in zijn stem. Hij wist dan dat deze jodium niet prikte, maar toch vond hij het niet prettig om te doen. Misschien deed het wel pijn. Maar just in case, het moest gewoon goed ontsmet worden. Met zijn ene hand hield hij Chloë's arm gestrekt en in zijn andere hand had hij het flesje jodium. Hij bewoog die hand naar zich toe en draaide met zijn tanden het dopje los.
"Mwll juh m eben ampfakken?" zei hij, maar hij besefte dat het onverstaanbaar moest zijn.
"Kfan eben mpfijn bwoen," probeerde hij wat duidelijker te zeggen. Toen deed hij de jodium op de wond en beet het dopje half kapot van de stress dat hij Chloë misschien pijn deed. Maar hij was klaar, deed het dopje weer op de jodium en zei; "Je moet heel even met je andere, niet gewonde arm, je gewonde arm ondersteunen. Dan zal ik hem inzwachtelen." Hij drukte verlegen een kus op haar voorhoofd en pakte toen het verband. Voorzichtig deed hij het eromheen, bedankte in stilte zijn moeder die hem verplicht deze EHBOcursus had laten doen en was blij toen Chloë's arm omzwachteld was.
"Voilá," zei hij wat rustiger. "Je bent weer helemaal klaar om te gaan."
Maar ik wil niet dat je gaat, dacht hij er met een ernstige blik achteraan.

Ze hoorde verbaasd hoe Pasqual stamelde dat hij het opnieuw moest verbinden. Ze vond het schattig dat hij zo onzeker en verlegen leek te zijn. Ze hoorde het bed kraken, waaruit ze opmaakte dat Pasqual haar kant op kwam wat bevestigd werd door een sterke arm die om haar middel werd geslagen. Waarna ze een lieve glimlach gegund kreeg. Ze glimlachte tevreden terug en leunde tegen Pasqual aan, het voelde vertrouwd om zo tegen hem aan te leunen. Ze knikte bij zijn opmerking en bewoog wat wankel met hem mee naar de deur. Ze liet een lach klinken die klonk als vallend water om zijn opmerking. Ofcourse hij was soms echt een dodo. Ze liep voor Pasqual uit, een rilling ging door haar lichaam toen ze de koude vloer voelde. Waarna ze na een opmerking van Pasqual lachend werd opgetild. Ze lag nu als een baby in zijn armen wat best wel kleinerend was ook al was het natuurlijk allemaal lief bedoeld. Ze bestudeerde zijn ogen en kwam erachter dat hij best lange wimpers had. Pasqual klapte de potdeksel dicht en zette haar erop neer. Ze beantwoorde zijn glimlach met een grinnik en keek de badkamer rond. Ze schrok op van het klapperende kastdeurtje maar werd al rustiger toen ze zag dat het Pasqual alleen maar was. Die in elkaar gekrompen was van het harde geluid. Ze volgde zijn gefluisterde ‘bevel’ op en stak haar arm uit, ze kromp in een toen ze haar arm strekte. De wond huid wou nog niet echt meereken. Hoe voorzichtig Pasqual ook was erg ging toch een venijnige steek door haar onderarm toen hij het verband eraf haalde. Zijn volgende woorden deden haar in elkaar krimpen, ontsmetten was nou niet echt iets waar ze op zat te wachten. Pasqual pakte het jodium en draaide er de dop er vanaf met zijn tanden, hij mompelde iets onverstaanbaars. Wat Chloë ook liet merken door haar wenkbrauw op te trekken. Ze begreep zijn volgende zin al beter. Ze zette zich schrap, het jodium deed minder pijn dan gedacht. Maar alsnog het was niet prettig. Ze deed wat Pasqual vroeg en ondersteunde haar arm doormiddel van haar andere arm en liet haar arm in zwachtelen door Pasqual. Het deed pijn waardoor er tranen in haar ogen sprongen en zich langzaam een weg naar beneden vonden. Ze knikte toen Pasqual “Voila” zei maar beet op haar lip toen hij zei dat ze mocht gaan. Wou hij haar zo snel mogelijk weg hebben? Ze mompelde ‘als dat is wat je wilt’ en stond op van de wc pot om wankel overeind te komen en richting de slaapkamer van Pasqual te lopen. Ze botste tegen een meisje aan, waardoor ze op haar arm terecht kwam. Ze liet een pijnlijke schreeuw horen er liepen al snel tranen over haar wangen. Ze bekeek geïrriteerd het meisje voor zich. Waar een glimlach op haar mond stond, ‘ben je Pasquals vriendin?’ vroeg ze met een grijns. Chloë fronste, wie was dit? Maar bloosde heftig door haar woordkeuze. Ze wist het niet, daarnet leek het alsof hij haar zo snel mogelijk weg wou hebben.

"Fuck?" Met een frons zag hij hoe Chloë weg was gegaan. Zo had hij het zeker niet bedoelt! Door de geluiden in de gang hoorde hij dat Kaya terug was en hij kon een kreun niet onderdrukken. Snel schoot hij de gang in en zag al gauw wat er was. Kaya kreeg een dodelijke blik toegeworpen en Pasqual liep naar Chloë toe. Zonder zich een ruk aan te trekken van Kaya, sloeg hij zijn armen beschermend om haar heen en moest moeite doen om niet knarsetandend tegen Kaya uit te varen. Hij probeerde zijn kalmte te bewaren. Met op elkaar geklemde kaken stootte hij fluisterend uit; "Ik wil helemaal niet dat je weggaat, Chloë..." Zijn ogen werden zacht terwijl hij zijn kaken van elkaar haalden en in staat was om Kaya helemaal te negeren.
"Ik.. zou het liefst willen dat je vaker kwam, maar dan niet gewond uiteraard. En.. zo had ik het niet bedoeld... Eerlijk waar niet." Hij legde zijn hand weer op haar wang en hoopte dat ze voelde wat hij bedoelde.. Hij vond haar meer dan geweldig, meer dan 'one of those girls', meer dan gewoon een Chloë. Hij bloosde en nam een besluit. Een besluit dat Kaya naar adem deed happen. Hij kuste Chloë, op haar lippen. Met zijn hand veegde hij liefdevol haar tranen weg.
"Ik wil echt niet dat je gaat," zei hij nogmaals.

Kaya
Ze had een topweekend gehad bij haar vriendin maar was stiekem wel blij om weer thuis te zijn. Ze moest wat in de badkamer halen, maar was onverhoopt tegen een meisje opgebotst, Chloë ofzo. Ze had haar gezien en gesproken met het uitgaan.
"Ben jij Pasquals vriendin?" vroeg ze aan het meisje. Oeps. Blijkbaar had Kaya haar aangestoten en haar pijn gedaan, maar het was zeker niet haar bedoeling. Een beetje ongemakkelijk stamelde ze excuses, maar blijkbaar niet goed genoeg. Pasqual kwam de badkamer uitstormen, wierp haar een dodelijke blik toe, begroette haar niet eens en boog zich gelijk over het meisje. Geïrriteerd wou Kaya zuchten, zeggen dat ze hier niet klef hoefde te doen hoor, wat haar betreft. Maar ze spitste toch haar oren toen Pasqual iets tegen het meisje fluisterde. Ze kon het alleen niet verstaan. Maar... daarna gaf Pasqual haar een kus, op haar mond. Iets wat totaal niet was wat hij bij haar deed. Kaya trok haar wenkbrauwen hoog op, draaide zich op haar hielen om en stapte het huis weer uit, zonder afscheid te nemen.

Ze probeerde de tranen weg te vegen, zonder resultaat want er kwamen juist nieuwe omdat ze haar arm bewoog. Fuck it dacht ze geërgerd. Ze hoorde het meisje voor zich exuses stamelen en knikte waarna ze een glimlach liet zien. ‘Het is al goed’ mompelde ze verlegen. Ze had nog steeds geen idee wie dat mens daar was maar ze leek het niet slecht bedoeld te hebben. Plots voelde ze twee sterke armen om haar heen, wat haar deed glimlachen. Zijn woorden deden haar verbaasd opkijken, wilde hij niet dat ze wegging? Hij had daarnet toch overduidelijk gezegd dat ze klaar was om te gaan, al hoewel misschien had ze het te letterlijk genomen bedacht ze zich achteraf. Stom van zich, ze had toch zelf ook wel kunnen bedenken dat hij het niet letterlijk meende? Zin om zichzelf voor haar hoofd te slaan had ze nu echt maar het ging niet omdat Pasqual nog steeds zijn armen rond haar had geslagen. Niet dat ze dat heel erg vond, nee eerder prettig. De woorden die hij stamelde deden haar hart overstromen met liefde voor hem. Hij was té goed voor deze wereld, dat stond vast. Ze pakte zijn hand vast toen hij die op haar wang legde en glimlachte, iets wat verlegen. Ze zag hem blozen en wou net een awh geluidje maken toen ze plots zijn zachte lippen op de hare voelden. Ze glimlachte terwijl ze hem terug kuste en met haar hand door zijn haren ging. Ze negeerde de steken in haar onderarm. Toen hun lippen weer van elkaar scheiden bloosde Chloë lichtelijk en sloeg ze haar ogen neer. De liefdevolle handelingen van Pasqual deden haar weer opkijken en een glimlach verschijnen. ‘Ik ook niet’ fluisterde ze terug. Ze leunde tegen hem aan net zoals ze op het bed daarnet had gedaan. Ze bleef een paar secondes zo relaxed zitten tot ze zich plots klap bedacht dat het meisje van daarnet weg was. Ze was helemaal in het kussen van Pasqual in gegaan dat ze niet had gemerkt dat ze weg was gegaan. Een blos kwam op haar wangen te staan, ‘wie was dat meisje van daarnet?’ vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze zich half omdraaide naar Pasqual. De tranen waren gestopt met lopen en een stralende glimlach verscheen op haar gelaat

Pasqual glimlachte terug.
"Niemand bijzonder," zei hij, terwijl hij zijn blik niet van haar af kon houden. "Mijn zusje maar." Hij wou nog meer over zijn zusje zeggen, maar eigenlijk.. hierzo met Chloë in zijn armen staan vond hij goed genoeg. Hij was niet té snel bezig, hij bedoelde maar.. Ze had hem immers teruggezoend en... Zijn hoofd was wazig, gedachtes kwamen er niet meer helder uit, maar een grijns van oor tot oor stond op zijn gezicht. Alsof hij een balletdanser was en Chloë zijn danspartner, zwierde hij haar voorzichtig rond, naar zijn kamer en duwde de deur met een hand open terwijl hij haar met de andere arm stevig vast bleef houden. Zijn blik liet hij geen enkel moment los van haar gaan, dat kon hij niet. Straks zou ze oplossen, of om twaalf uur verdwijnen. Ze was te goed om geen droom te zijn. Hij wou vragen naar haar arm, maar wou de stilte niet doorbreken. Het was een fijne stilte, eentje die niet om uitleg verlegen zat.
In zijn kamer kon hij niet voorkomen dat hij nog roder werd dan hij al was. Hij wou haar weer een kus geven.. maar misschien was dat akward, of ongemakkelijk of.. Zijn hoofd duizelde ervan. Hij was niet iemand die onzeker was, maar toch twijfelde hij nu aan zichzelf. Was het trouwens oké om zo verslaafd aan een meisje te zijn, dat ze non-stop in je gedachten kon zijn? Hij wist het niet, hij wou het niet weten.
Midden in de kamer bleef hij dan toch stil staan, zijn blik intens op haar gericht. Er had een atoombom kunnen ontploffen, zijn huis had in brand kunnen staan of er had iets op het dak kunnen vallen, maar Pasqual had het niet doorgehad.
Heel zachtjes en heel voorzichtig legde hij beide handen tegen haar wangen en tilde haar hoofd lichtjes op. Liefdevol kuste hij haar weer, waardoor zijn hoofd zo wazig werd als maar zijn kon en alle gedachten uit zijn hoofd ontsnapte, behalve dan het bonkende gevoel van zijn hart die tegen zijn borstkas aanhamerde.
"Oh," mompelde hij wazig. "Ik woon trouwens hier met mijn moeder en mijn zusje... En dit is mijn kamer, welkom."

Ze liet haar wenkbrauwen omhoog schieten, ‘niemand in het bijzonder, ze leek nogal...’ begon Chloë ‘gekwetst?’ vroeg ze toen verbaasd toen ze hoorde dat het zijn zusje was. Vreemd waarom zou zijn zusje gekwetst zijn omdat hij haar kuste? De gedachtes verlieten haar hoofd niet meer maar ze werd afgeleid door Pasqual die haar voorzichtig rond zwierde, ‘pasqual’ begon ze blozend. ‘Ik kan dus echt niet dansen’ mompelde ze terwijl een diepe blos zich over haar wangen verspreidde. Pasqual stond midden in de kamer stil, zijn blik nog altijd op haar gericht. Ze werd er verlegen van en dat terwijl ze daarvoor totaal niet verlegen was geweest. Noujah oke ze was wel verlegen geweest maar had geen diepe blos op haar wangen zoals nu. Ze sloeg haar ogen neer en keek onzeker naar de grond naar haar tenen die ze eergisteren nog een pedicure behandeling had gegeven. Twee zachte handen op haar beide wangen deden haar op kijken. Ze liet haar hoofd een stukje mee omhoog tillen zodat ze Pasqual recht in zijn chocolade bruine kijkers keek. Chocola mmm daar had ze echt zin in. Ze moest glimlachen om haar eigen gedachte, de glimlach bleef op haar gezicht staan toen Pasqual zijn lippen teder maar stevig tegen de hare drukte. Ze ging met haar handen door zijn haren en zoende vol passie terug. Een kleine teleurstelling was in haar ogen te zien toen Pasqual de kus verbrak om te zeggen dat hij met zijn zus en moeder woonde. Ze glimlachte zo oprecht mogelijk maar echt plezier er in hebben kon ze niet. Zijn moeder, hij had er nog een…Ze wou haar plezier en dit moment niet laten verpesten door het tragische ongeluk van haar ouders en glimlachte toen hij haar welkom heette. Ze pakte zijn hand vast en trok hem richting het bed waar ze hem neer liet ploffen. Waarna ze zich op zijn schoot nestelde en naar het mooiste ritme luisterde wat ze ooit had gehoord. Zijn kloppende hart…

"Wat is er, Chloë?" Hij had het gezien, had die schaduw van.. iets gezien op haar gezicht. Even schoten zijn gedachtes terug naar haar reactie toen hij zei dat ze naar het ziekenhuis gingen. Ziekenhuis... hier wonen... Had ze soms geen thuis ofzo? Pasqual was wat verward en die was dan ook zeer duidelijk op zijn gezicht te lezen.
"Wat is er?" vroeg hij nogmaals, terwijl hij het meisje nog steviger tegen zich aan drukte. Hij luisterde naar haar, naar haar verhaal en zijn gezicht werd bleek. ELke keer als ze het moeilijker en moeilijker leek te hebben, drukte hij zijn lippen even op haar voorhoofd, zodat ze wist dat hij er voor haar was, dat hij... er altijd voor haar zou zijn. Het leek zo definitief, en Pasqual realiseerde zich dat, maar aan de andere kant.. Hij voelde iets voor dit meisje, een liefde die hij nog nooit had gevoeld.
Ze vertelde, en hij streelde haar, haar gezicht, haar wang, haar nek, maar bleef met de volle 100% aandacht naar haar luisteren. Ondertussen dacht hij na over wat ze hem vertelde, met een frons op zijn gezicht. Hield dit allemaal in dat ze alleen was?
"Als je maar wel weet," begon hij. "Dat ik er hoe dan ook voor je ben. Dat je altijd bij me kan komen." Hij wou haar opvrolijken, voelde zich daarvoor verplicht omdat hij had aangedronen om te vertellen wat er was. Maar.. om heel eerlijk te zijn, hij wou dit meisje voor altijd bij hem hebben. Het klonk zo drastisch, zo extreem, maar toen hij haar voor het eerst zag, was hij al voor haar gevallen. Haar blonde haren, haar leuke gezicht en oh, die kusbare lippen. Zijn hart stuiterde in zijn borstkas en hij was zo ontzettend gelukkig dat hij haar nu veilig in zijn armen kon houden. Als ze klaar was met vertellen, zou hij háár verhaal wel vertellen. Zou hij wel zeggen wat er die avond was gebeurd.

Ze keek treurig glimlachend op toen ze zijn vraag hoorde en schudde haar hoofd. Ze wou het mooie moment niet verpesten door een zeikverhaal, over haar ouders. Toen hij bleef aandringen en zich dichter tegen zich aan trok hield ze het niet meer en kroop er een traan uit haar ooghoek. Verdomme ruw veegde ze de traan weg en zuchtte. ‘Toen je vertelde dat je hier met je zusje en je moeder woonde…’ begon ze langzaam. ‘Dacht ik aan mijn vader en moeder, ze zijn overleden door een auto-ongeluk toen ik acht jaar was.’ Ging ze verder. Tranen welde weer op in haar ogen toen ze aan het ziekenhuis waar ze als grauwe aliens hadden gelezen. Dat waren niet de vader en moeder waarvan ze hield, het waren alleen de omhulsels die ze achterlieten, verminkt. ‘Ze lagen opgebaard in het ziekenhuis, maar waren niet herkenbaar meer. Al hoewel ze hen wel zo goed mogelijk hebben geprobeerd te “fixen”. Ik ben gillend het ziekenhuis uit gerend, het was nog al wat voor een meisje van acht.’ Ging ze door, ‘mijn zusje, Kelly trok het ook niet. Ze is mijn tweelingzus trouwens’. Zei ze terwijl ze tegen Pasquals borstkas leunde. Toen hij zijn lippen op haar voorhoofd drukte glimlachte ze mat. ‘Vanaf het moment dat mijn ouders overleden zijn, woonde ik met m’n zusje bij mijn opa en oma. Mijn oma is niet zo lang geleden overleden en me opa werd al ouder. Daarom ben ik naar HorseHome verhuisd. Waar mijn tante nog een oogje in zeil kan houden en er voor zorgt dat ik geen gekke doe, althans dat probeert ze… Mijn zus woont nu in Amerika, daar wou ze altijd al heen. Mijn opa woont nog in Engeland.’ Ze glimlachte, Pasqual had haar tijdens het vertellen steeds liefdevol aangeraakt. ‘Gelukkig heb ik jouw nu’ sprak ze licht blozend waarna ze hem in zijn donkere poelen aankeek. Ze luisterde naar zijn woorden en er ontstond een diepe blos op haar wangen waarna ze glimlachte. Ze streelde zijn kaaklijn en duwde zijn gezicht zachtjes zodat hij naar haar toe gedraaid was. Waarna ze haar lippen zacht op de zijne drukten. Zijn lippen waren zacht en warm, ze proefte naar suiker merkte ze glimlachend op. Ze scheidde haar lippen van de zijne en keek hem verliefd aan in zijn diepbruine ogen. Ze zuchtte tevreden waarna ze tegen hem aan leunde en dromerig door het raam keek. Het leek haar geweldig als Pasqual bij haar introk, het appartement was er groot genoeg voor. Alleen wist ze niet of zijn moeder het goed vond en of hij het überhaupt zelf wel wou. ‘Pasqual?’ begon ze terwijl ze omhoog, naar zijn gezicht keek. ‘Ik ben bijna jarig kom je ook?’ vroeg ze met een glimlach, ‘please’ sprak ze smekend. Ze verwachtte wel dat hij kwam maar alsnog, ‘Riot, me zusje en opa komen ook’ vervolgde ze. Geen idee of dat de door slag maakte maar het was te proberen.


Volgende post vraagt ze het ^^

Pasqual glimlachte, terwijl hij haar gezicht weer naar zich toedraaide. Hij zweeg en kuste haar tranen weg. Was het überhaupt een vraag geweest? Natuurlijk kwam hij! En.. hij had nu al het ideale verjaardagscadeau in zijn hoofd. Een mooie ketting, of iets in die richting. Moeilijk beet hij even op zijn lip. Hoe kon hij tegen haar zeggen dat hij haar voor altijd wou? Het was zo dubbel, zo onwaarschijnlijk. Maar hij schudde algauw zijn hoofd om die gedachte weg te duwen. Ze vond hem leuk, dat kon niet anders, maar.. hij dacht al aan voor altijd bij elkaar. Hij werd ziek van zichzelf.
"Natuurlijk kom ik," fluisterde hij, na een lange tijd gezwegen te hebben. Hij keek Chloë glimlachend aan, maar zijn glimlach bleef niet lang hangen. Hij moest nu vertellen wat haar overkomen was, en het viel hem zwaar. Eerst dan maar...
Hij boog zich voorover en drukte zijn lippen zachtjes op de hare. Zijn handen lagen op haar middel en drukte Chloë stevig tegen zich aan. Zijn hart bonsde in zijn borstkas, hamerde aan de binnekant en het zou hem niets verbaasd hebben als Chloë het hoorde. Blijf voor altijd bij me, zong het vanbinnen. Zijn lippen weken van elkaar af en zijn tong ging voorzichtig onderzoekend binnen in die van Chloë. Ze had zo'n zachte mond, van die lieve lippen, waarin je jezelf kon verliezen. De zachtheid, de puurheid, en het feit dat zij het was. Het was volkomen compleet en het was dan ook volkomen belachelijk dat híj begon te huilen.
"Sorry," snufte hij, toen hij zijn lippen van de hare moest scheiden omdat hij anders dreigde te stikken. "Ik ben een melodramatische jongen, maar ik wil je gewoon niet meer kwijt." Hij deed een plukje haar voorzichtig terug achter Chloë's oor en glimlachte triest. Het was waar. Hij kon haar ook niet meer kwijt. Dat zou... niet kunnen.
"Ik wil het niet vertellen," begon hij. "Maar ik moet wel." Hij beet weer op zijn lip, terwijl hij een moeilijk gezicht trok. Om het voor zich uit te schuiven en omdat hij het gewoon fijn vond om haar te zoenen, begon hij Chloë weer te kussen. Liefdevol, zachtjes, teder, gewoon zoals hij naar haar keek en met haar om wou gaan. Zacht, alsof ze een vlinder was. Voorzichtig, alsof ze van glas was. Liefdevol, omdat ze het verdiende.
"Ik hou van je, Chloë," zei hij zachtjes terwijl hij haar hoofd tussen zijn handen hield. "Ik hou van je. Misschien is het triest, misschien is het sneu, dat moet dan maar. Maar de eerste keer dat ik je zag. Een engeltje. Gewoon, simpel zat. Een engeltje was je. En nu, nu zit je hier. Ik wil je gewoon nooit meer kwijt. Als je niet wilt, als je niet zoiets serieus wilt, ik begrijp het. Ik heb er respect voor. Ik geef je alle vrijheid. Je bent geen eigendom, maar je hebt wel mijn hart..." Hij bloosde, maar bleef haar aankijken. Hij moest het zeggen, zij moest het weten. "Ik... ben dan misschien jong, Chloë, maar als ik zeg dat ik voor altijd bij je wil blijven... dan lieg ik niet." Hij keek in haar prachtig grijsblauwe ogen. Ondertussen werd hij Spaans benauwd. Wat als zij niet hetzelfde voor hem voelde? Was hij dan nu de sjaak?

Ze klapte blij in haar handen na zijn antwoord, een oprechte glimlach stond op haar gezicht. Zijn zachte lippen op haar lippen met zijn pepermunt adem deed een bom van vlinders in haar buik ontploffen. Zijn handen lagen om haar middel waar hij haar nu dichterbij zich trok, tot ze tegen zijn borstkas aan waardoor ze zijn hart sterk hoorde bonzen. Ze opende gewillig haar mond iets zodat Pasqual met z’n tong haar mond kon verkennen, ze was iets wat onzeker omdat ze nog niet vaak had gedaan maar door Pasqual keerde al snel haar zekerheid terug. Ze keek Pasqual bezorgd aan toen hij zijn lippen van de hare scheidde. Ze zag dat er tranen over zijn wangen rolde en veegde ze teder weg. Na een kusje op zijn kaaklijn luisterde ze naar zijn verhaal, ze grinnikte toen hij vertelde dat hij melodramatische jongen was. Het was misschien waar maar ze vond het alleen maar schattig. Nog altijd grinnikend keek ze hem aan, ‘ach melodramatisch daar kan ik wel mee leven, zolang jij het bent’ sprak ze sarcastisch. Ze beet op haar lip ze herinnerde echt niks van de avond en zo te horen was het ook niet iets wat leuk was om aan herinnerd te worden. Maar ze wou het en als ze iets in haar hoofd had kon je het er niet meer uit krijgen. Ze glimlachte toen Pasqual weer voorover boog en sloeg haar armen om zijn hals en ging wat verzitten. Met haar handen streek ze door zijn haren, terwijl ze opging in de zoen. Ze opende haar ogen toen Pasqual de kus beëindigde en haar hoofd tussen zijn handen vast hield. Ze begon te blozen narmate hij verder vertelde, ze liet een verliefde zucht horen toen hij klaar was. Een engel zij een engel? Zijzelf vond zichzelf niet zo engelig, eerder lichtelijk rebels kwa uiterlijk zou het kunnen. ‘Dat was het liefste en romantische wat een jongen ooit tegen me heeft gezegd, Pasqual’ begon ze terwijl ze hem ontroerd aankeek. ‘Je bent het beste wat me ooit is overkomen Pasqual’ sprak ze terwijl ze haar armen weer om zijn nek een sloeg en hem liefdevol begon te zoenen. Haar handen gingen door zijn haren terwijl ze met haar tong over haar onderlip streelde, vragend om toestemming. Die ze kreeg waarna ze een liefdevol spel speelde met zijn tong. Ze haalde haar lippen voorzichtig van de zijne, ‘ik hou van je Pasqual, zielsveel’ sprak ze verliefd waarna ze tegen zijn borst aanleunde. Ze beet aarzelend op haar lip en kwam weer wat overeind, ‘Zou je…’’ begon ze aarzelend. ‘Zou je bij me in mijn appartement willen wonen?’ vroeg ze onzeker, beschaamde blos verspreidde zich over haar wangen. En ze sloeg haar ogen neer, ze beet aarzelend op haar lip terwijl ze van Pasqual wegkeek, onzeker.