Shannon haalde een hand door haar haar en keek de man verwilderd aan. Was het echt waar? Was haar hele droom nu aan gort geslagen door fucking achterstaande rekeningen van de man waarvan ze het gebouw had gekocht? Haar stem sloeg over. "Maar dat kán helemaal niet!" schreeuwde ze. "Ik heb het gewoon eerlijk gekocht. Hier, kijk, ik heb de eigendomsakte! Dit huis is nu van mij, dit terrein is nu van mij!" Haar wangen werden rood van woede. Dit was niet haar schuld! Dit was.. Nee, onmogelijk! Ze had net de ranch opgeknapt en ze moest hem nu weer op gaan geven. Ze keek de man ziedend van woede aan. "Sorry mevrouwtje, maar het zijn onze orders. Wij kunnen er niets aan doen, maar het enige wat wij weten is dat we deze ranch in beslag nemen." Shannon kon al niets meer doen, paarden werden al in trailers geladen door talloze mensen, mensen waren al meubels aan het wegtillen, maar deze man had de taak gekregen om met Shannon te gaan praten. Ze jammerde zachtjes. Haar levenswerk, waar ze zoveel moeite voor had gedaan, was nu... weg. "Nee," snikte ze. "Niet de paarden. Alstublieft, niet de paarden!" De man stond wat ongemakkelijk te kijken. "Mevrouwtje, met die paarden hebben we een regeling. Zodra u ze een onderdak kunt bieden en genoeg geld hebt om ze te onderhouden, krijgt u ze weer terug, maar voorlopig is het al een zeer grote taak om uzelf te onderhouden." Shannon balde haar vuisten, gaf de man zo'n gigantische rotduw dat hij zijn evenwicht moest bewaren. "Shannon!" Matthew kwam aangeraced, voor zover dat kon, met een paard aan de leidsels. Het desbetreffende paard was Alfie. "Ik heb kunnen voorkomen dat zij meegaat naar die 'stallen', okay? Zij blijft bij je, maak je geen zorgen, oké?" Matthew had zelf ook een rode kleur en zijn ademhaling was rasperig. Shannon sloot haar ogen en de pijn in haar borst was onmogelijk. "Neem hem mee naar jouw stal," smeekte ze Matthew. Ze wist dat haar broer een stal had staan op zijn erf, maar dat het ding oud en bouwvallig was. Maar ze wist ook dat Matthew erg handig was wat betreft bouwen en verbouwen. Hij had geholpen met het verbouwen van de ranch en had The Natural Way zijn kans gegeven, maar blijkbaar was het haar toch niet gegund. Ze pakte haar sleutels, rende naar haar auto toe en reed weg, weg van alles, weg van de heibel. Hoog op de duinen speelde de wind met haar haren. De ziltige keur van de zee drong in haar neus maar kalmeerde haar niet. De zee ruisde en bood een regelmatig ritme, maar zelfs dat kon haar niet kalmeren. Een traan rolde droevig en verlaten van haar wang naar beneden en ze voelde zich miserabel. Ze had niets meer, niemand meer. Net als toen.. ze hen verlaten had. De sekte. Ze rilde, kromp in elkaar, en voor het eerst sinds jaren begon ze openlijk te huilen. Voor het eerst sinds jaren waterden haar ogen niet, maar huilde ze met heel haar lichaam. Alle ellende kwam er in een keer uit en het was net alsof er een knop in haar hoofd was omgedraaid. Haar hele leven had ze naar iets toegewerkt wat haar leven een fijne draai kon geven, maar niets, echt niets, had ze vast kunnen houden. Ze kreunde. Het was een afschuwelijk gevoel, zoals ze zich nu voelde. |
Paradigm Shift