Anybody in here? [OPEN]

Het pakhuis was oud, verlaten en donker. Het was er vochtig en hier en daar drupte er iets. Ook werd het gebouw al ruim drie jaar niet meer gebruikt en was het in principe aan zijn lot over gelaten, met alle gevolgen van dien. Ooit had er een hangslot op de deur gezeten, maar deze was kort daarop al doorgeknipt door iemand met een forse tang en hing nu roestig en nutteloos een de buitenkant van de deur.
Er was eigenlijk niets wat je tegenhield er naar binnen te gaan. De gemeente had het gebouw opgegeven en er was geen gevaar van instorting. Wel zat er ongetwijfeld nog asbest in het plafond, maar zolang het pakhuis niet in vlammen opging was dat geen al te grote ramp. Niets wat je tegenhield dus.
Nou ja, bijna niets.
Het was namelijk zo dat de deurklink aan de binnenkant er ook al lang was afgevallen en zoals te verwachten viel was deze nooit vervangen. De deur ging naar binnen toe open en hij was zwaar genoeg dat als hij dicht viel met iemand erin, deze een probleem had.
Dat probleem werd versterkt door het feit dat de grote schuifdeuren al niet eens meer opengingen. Het was die kleine, gewone deur of helemaal niets. Tel daarbij op dat de ramen behoorlijk hoog zaten en je had een ietwat benarde situatie.

Johnny had dit probleem opgelost door ergens op het terrein een flinke steen op te duiken die tussen de deur had gepropt. Enkele malen had hij de deur er tegenaan dicht gegooid om hem te testen, maar de steen was geen centimeter van zijn plek gekomen.
En zo kwam het dat de jonge tattoo artist zijn nieuwsgierigheid niet had kunnen bedwingen en met de zaklamp van zijn telefoon in de avond door het het donkere pakhuis liep. Het felle, witte licht schoot schichtig over de inmiddels leeggeroofde en veelal omgevallen stellingen. Hier en daar schoot iets kleins haastig weg.
Johnny hoorde vooralsnog niets dan zijn eigen voetstappen, maar zag en rook wel van alles dat erop duidde dat hier meer mensen kwamen. In het pakhuis hing een vrij onprettige geur die een combinatie was van alcohol en urine en op de grond lag rommel in allerlei soorten en maten. Hij had al een kapot matras gezien, gebruikte naalden, iets wat absoluut geen witte ballon was en een paar plukken haar, vermoedelijk van een dier. Johnny besloot dat hij beter af was als hij niet probeerde uit te vinden hoe alles hier was gekomen.
Wel was hij zich er nu actief van bewust dat hoewel op deze plek de politie je laatste zorg was, er nog genoeg andere problemen waren die op konden duiken.
Hij kon er niet omheen; een tikje gespannen was hij wel, maar daar kwam de kick ook wel een beetje van. Het duister, het niet weten wat er hier allemaal was, wie er misschien allemaal waren.
Het pakhuis was van aanzienlijk formaat en met het licht van zijn telefoon had hij maar een paar meter zicht en zijn gehoor was eigenlijk het enige waar hij op dit moment op kon vertrouwen.
Johnny stond ineens stil, adem ingehouden. Zijn gehoor had hem zojuist een dienst bewezen, want of hij werd gek, of hij hoorde iemand schuifelen. Hij aarzelde. Roepen? Als het een of andere doorgedraaide junk was had hij natuurlijk een probleem. Richting de deur? Daar voelde hij dan ook weer niet zoveel voor.
“Hallo?” zei hij, het erop wagend. Zijn toon was niet onvriendelijk, maar hij wachtte desondanks gespannen af.


Open. Anyone; do your worst.

Het meisje had het pakhuis al enkele keren gepasseerd. Haar nieuwsgierigheid werd altijd gewekt door verlaten gebouwen, het leek iets te zijn wat ze niet kon bedwingen. Na enkele dagen nadenken, besloot ze dat ze misschien beter niet kon gaan.
Maar haar verveling deze avond was teveel geweest, in een opwelling vlocht ze haar haren in twee vlechten. Ze had een simpele zwarte skinny aangetrokken en haar roze shirt werd bedekt met een zwart vest.
Ze nam haar zaklamp, kleine koevoet en lockpick materiaal mee. Ze had namelijk geen idee wat ze kon verwachten. Daarbij had de koevoet haar niet enkel geholpen om dingen open te krijgen, maar om boven op iets te komen was het ook een erg handig ding geweest en ze bestempelde het voorwerp vaak genoeg als haar partner in crime.
Haastig liep ze richting het gebouw, het was enkele minuten lopen en hoe langer het zou duren, hoe heftiger het stemmetje in haar hoofd haar tegensprak. Maar ze liet zichzelf niet zo makkelijk tegenspreken, zelfs niet door haar eigen gevoel.
Ze keek naar de deur, twijfel sloeg haast om in angst, maar ze wist zichzelf te bedwingen. Ze opende de deur, stapte haast met ogen dicht naar binnen en liet de deur zacht achter haar dicht vallen. Ze had haar zaklamp nog niet aan gedaan, dit bracht teveel aandacht op zichzelf en ze wilde eerst weten of ze alleen was.
Een licht verderop liet haar geloven dat er iemand anders was, haar bruine ogen wilde wennen aan het licht, wilde zien met wie ze te maken had. Was het iemand zoals haar, die het leuk vond om door oude gebouwen te dwalen. Of was het een zwerver, ze wist niet of deze in het bezit waren van een lichtbron. Sommige hadden vast een zaklamp? Zonder dat ze het in de gaten had, had ze blijkbaar enkele stappen vooruit gezet. Zijn stem leek als een echo op het meisje neer te dalen en ze wilde haar zaklamp pakken en haar koevoet. Maar in plaats van dat de zaklamp in haar handen bleef, gleed deze tussen haar klamme handen uit en rolde over de grond heen. Ze wist niet waarheen, maar het leek alsof de zaklamp aardig ver was gerold en ze ging niet proberen om haar handen over een grond te halen die ze in eerste instantie niet eens gezien had. Ze klemde haar beide handen om haar koevoet. Moest ze wat terugzeggen? Ze durfde het haast niet en ze zuchtte inwendig.
"Hoi?" Het lukte haar niet om haar stem meer kracht bij te zetten als dat ze had gehoopt. Ze stond in het donker, een lichtbron met een onbekend persoon verderop. Hoewel ze vaak van mensen hield, was ze nu wat onzeker. Ze zette wat passen achteruit, wilde niet in de problemen komen. moest ze blijven staan? Terug naar de deur rennen? Een zucht, als ze merkte dat hij geen goede bedoelingen had, was dat iets wat ze altijd nog kon doen, toch?

“Hoi?"
Wellicht was het aan de seksistische kant, maar Johnny was opgelucht toen hij de stem van een meisje - zo te horen van zijn leeftijd - hoorde, en niet die van een of andere shady dealer of een instabiele methhead. Haar stem klonk aarzelend; ze leek net zo terughoudend als hij, waardoor de spanning eigenlijk alweer van hem afviel en hij schoot even in de lach. Hij haalde een hand door zijn haar.
“Man, ik schrok al,” bekende hij, ook al kon hij de ander nog niet eens zien. Echter, ze waren nog steeds niet alleen; hij keek met een ruk op toen hij nog een lichtje op zag duiken. Hij voelde de spanning in zijn borstkas terugkeren. Even maar, want toen ging er een ringtone af. Best lekker muziek, ondanks de telefoon kwaliteit. Deze onbekende had smaak. Nu hopen dat hij of zij ook normaal was en ze niet alsnog in dit gebouw zaten met een of andere gek.
En toen sloeg de deur met een daverende klap dicht en Johnny verstijfde. Ineens was hij niet zo zeker meer van die tweede nieuwkomer.
Hij haalde diep adem.
“Hey!” zijn stem klonk hard door de nu weer stille ruimte. “Waar was dat goed voor?"
Als deze persoon slechte bedoelingen voor hem of het meisje had waren ze fucked, en was een grote mond ongetwijfeld een slecht idee, maar hij was niet van plan om af te wachten. Hij scheen met zijn telefoon door de ruimte en zag een gedaante niet ver bij hem vandaan. Toen zijn licht erop viel zag hij roze haar. Dat was dus het meisje van eerder. Hij liep haastig naar haar toe.
Het voelde toch wel goed om iets van een bondgenoot te hebben, voor zijn gevoel. Hij hoorde vaak dat hij te goed van vertrouwen was, maar hij betwijfelde dat ze kwaad in de zin had.
Hij zei niets en luisterde aandachtig.

De stilte duurde te lang, iedere seconde tikte bij en Abigail had gehoopt dat iemand eerder antwoord had gegeven.
Een lach en Abigail kon door de schrik niet geheel plaatsen of dit positief of negatief was. Echter deed zijn stem wonderen. Hij gaf aan geschrokken te zijn en Abigail kreeg een flauw glimlachje op haar gezicht. Hij was hier waarschijnlijk om dezelfde rede als haar? Ze wilde haar mond open doen, maar een ander licht trok haar aandacht. Politie? Of was het een of andere gek?
Muziek, hoewel ze niet kon ontkennen dat ze deze muziek goed vond, was het op dit moment niet iets waar ze op zat te wachten. Geen politie dus, maar kon het toevallig noodlot zijn dat er nog iemand in het gebouw was die zichzelf van geen kwaad bewust was? Anders zat ze dus met iemand die het waarschijnlijk goed bedoelde en een tweede waarvan ze totaal niet wist of deze aardig was ja of nee.
Een harde klap deed Abigail een stap naar achteren zetten, een blikje kraakte onder haar voeten en een flesje rolde weg toen ze die omstootte. Het lukte haar net om in evenwicht te blijven en niet op de grond te belanden. Opnieuw schrok ze op van de terugkerende stem, het was van diezelfde jongen, hij vroeg waar dat goed voor was en Abigail wist zich even geen raad. Normaal gesproken was ze alleen in een oud gebouw. Niemand was er rond of in het gebouw te vinden en nu twee mensen. Hoewel ze het heerlijk vond om alleen in een gebouw te vertoeven, waren twee mensen in een klap toch een behoorlijke nieuwkomer en als ze beide aardig bleken te zijn; kon het nog eens gezellig worden. Wie ging ze vertrouwen? De jongen die duidelijk een stem had, of de stille. De jongen was duidelijk verder in het gebouw, de nieuweling was pas net binnen gekomen. De zaklamp van Abigail lag nog steeds ergens op de grond en haar knokkels zagen wit doordat ze de kleine koevoet nog steeds strak vast hield in haar handen. Het licht van de jongen scheen op haar en kwam dichterbij, iets waardoor ze bleef staan. Zijn silhouet beangstigde haar even, maar ze moest weten of hij aardig was. Ze knikte twijfelend naar hem als wijze van groet. Ze durfde nog niks te zeggen, andere voetstappen kwamen namelijk ook. Op dit moment had ze meer vrees voor de andere set voetstappen die naar hen toe kwam.
Moest ze wat zeggen? Ze kon proberen het blikje waar ze net op had gestaan naar die persoon te gooien. Als je het goed bedoelde, dan had je toch al wat gezegd? Langzaam zakte ze naar de grond en trok een hand los van de koevoet. Abigail pakte het toegetakelde blikje in haar handen om deze richting het licht te gooien. Abigail was niet goed in gooien en de zenuwen lieten haar handen trillen. Maar ze probeerde toch een worp. Ze luisterde aandachtig of het blikje op de grond of tegen iemand aan ging komen.