I need your help. Act normal. [OPEN]

Hoge hakken, een strakke, glanzende, zwarte skinny, een donkerblauw shirt, nauwsluitend, met lange mouwen en een classy zwarte blazer. Een outfit om in gezien te worden. Geen outfit om hard in te rennen als het zover kwam.
Megan was niet snel nerveus. De jonge vrouw beschikte doorgaans over stalen zenuwen. Maar na driemaal linksaf te zijn geslagen en gemerkt te hebben dat de onbekende nog steeds op zo'n vijftien tot twintig meter afstand achter haar liep, met een capuchon op ook nog, was er toch zeker sprake van enige spanning.
Er lag nu een verbeten trek om haar mond. Ze was gespannen, absoluut, maar niet bang. Ze liep hier in de stad met genoeg mensen op de been voor haar om scene te trappen als dat moest.
Toch moest ze iets doen. Naar het politiebureau gaan zou ideaal zijn om hem of haar af te schudden, maar daarvoor moest ze door een minder druk deel van de stad, met alle risico's van dien.
Maar risico's schrokken haar niet af. En het was daarom dat Megan kordaat op een jongen/meisje (in te vullen door volgende poster) afstapte, die wel zowel fatsoenlijk als niet al te bang uitgevallen overkwam.
Ze legde een hand op de schouder van de vreemde.
"Luister," zei ze gehaast, maar zeer kordaat. "Ik word gevolgd. Ik leg je zo meer uit, maar voor nu moet ik je vragen om te doen alsof wij elkaar al kennen en samen oplopen. Kan je dat?"
Als het antwoord nee zou zijn probeerde ze iemand anders, maar ze kon dat niet te vaak flikken, dat viel op.
Gespannen keek ze de ander aan.

Schoenen? On fleek. Outfit? On fleek. Haren? On fleek. Make-up? On fleek. Haar hakken klonken als kanonschoten op de hoofdweg. Met een zelfvoldane grijns op haar gezicht liep ze richting haar bestemming. Het was een lange tijd geleden, maar Chloe ging weer eens naar een feestje. Het viel misschien op dat ze alleen was, maar haar outfit samen stellen had iets te lang geduurd, dus ze had tegen het groepje waar ze mee ging gezegd dat ze al vast moesten gaan. Bovendien zou dat ook zorgen voor een extra dramatische entree, en zou de eregast meteen in het middelpunt van de belangstelling zijn. En na deze lange periode van niet uitgaan, vooral op de bank hangen met Cleo en Mikayla, vond Chloe dat ze dat eigenlijk wel verdiend had. Niemand zou er met haar kunnen spotten vanavond, ze was een savage en ze wilde ervoor zorgen dat iedereen dat wist. Ze woelde eventjes door haar lange, zwarte haren, terwijl ze eventjes in de ruit van de winkel naast zich tuurde. Zelf vond Chloe haar outfit heel erg geslaagd, het was precies wat ze had willen creëren: gewaagd, maar het liet niet teveel zien. Het was op het randje van ordinair, net niet namelijk. En daar hield Chloe wel van. Niemand zou Chloe haar goede humeur kunnen verpesten…

…tenminste, dat was wat ze oprecht dacht toen ze onderweg was naar het feestje. Totdat ze een hand op haar schouder voelde. De haartjes in haar nek gingen overeind staan, een rilling gleed over haar lichaam, en op het moment dat ze zich wilde omdraaien, hoopte ze eigenlijk op een zeker persoon. Daarom was er een teleurstelling op haar gezicht te zien toen ze zag wie het was. Het was één of andere chick. “Luister. Ik word gevolgd. Ik leg je zo meer uit, maar voor nu moet ik je vragen om te doen alsof wij elkaar kennen en samen oplopen. Kan je dat?” What the fuck? Het meisje werd gevolgd? O God, waar ging Chloe zich nou weer in verwikkelen? Ondanks dat haar humeur dus redelijk was verpest, besloot ze dat ze het meisje niet aan haar lot zou overlaten. Het meisje leek duidelijk en vastberaden, dus Chloe vroeg zich eigenlijk niet af of het wel echt was wat het meisje haar stond aan te praten. Misschien een beetje naïef, maar het was zeldzaam dat Chloe een goede daad verrichtte.

In een seconde reageerde Chloe daarom met: “Hé, wat leuk! Sorry dat ik zo laat ben, mijn haar en make-up wilde maar niet goed zitten, dat ken je vast wel.” Een lach gleed over haar gezicht. “Misschien moeten we maar richting het feestje gaan? Anders beginnen ze dadelijk zonder ons, en dat zou niet zo leuk zijn.” Met een glimlach maakte Chloe een gebaar met haar armen, dat betekende dat ze wel verder wilde lopen. Ondertussen keek ze het meisje doordringend aan, en zou ze het meisje volgen als ze haar voor zou gaan. Ondanks dat Chloe best wel een goede toneelspeelster was, kon je duidelijk de volgende vraag in haar ogen aflezen: “What the fuck?”

“Hé, wat leuk! Sorry dat ik zo laat ben, mijn haar en make-up wilde maar niet goed zitten, dat ken je vast wel.”
De opluchting gleed zichtbaar over Megan's gezicht voor een moment en ze was blij dat ze nog met haar rug naar haar achtervolger stond. Daarna echter had ze zichzelf weer onder controle en ze glimlachte. Het was natuurlijk deels toneel, maar dankbaarheid dat dit meisje haar steunde maakte het niet erg moeilijk een lach tevoorschijn te toveren.
"Geeft helemaal niets, ik ben blij dat je er nu bent," zei ze. Goed, de zin had nu een beetje een dubbele bodem, maar ze zou haar woord houden; zodra ze de kans zag zou ze het meisje meer vertellen. In een menigte als deze kon haar achtervolger ongetwijfeld makkelijk dichterbij komen en Megan had de situatie graag onder controle.
“Misschien moeten we maar richting het feestje gaan? Anders beginnen ze dadelijk zonder ons, en dat zou niet zo leuk zijn.”

Het meisje was goed, dat viel Megan direct op. Goed in acteren, maar zo te zien ook stressbestendig, want als ze zich al rot geschrokken was verborg ze dat nu goed. Haar blik sprak desondanks boekdelen.
"The party don't start till we walk in," beaamde Megan.
Megan begon te lopen. Ze waagde een snelle blik achterom.
Er waren enkele twijfels. Deed ze er goed aan dit meisje hierin te betrekken? Twee hadden echter veel meer kans dan een en dat gaf haar weer zelfvertrouwen. Maar had dit nog zin? Had die check van eerder, driemaal linksaf, niet al weggegeven dat ze wist dat ze gevolgd werd? Het was allemaal een gok, maar een die ze zou wagen. Als het echt uit de hand liep zou ze het meisje vragen ervandoor te gaan; Megan was immers het doelwit en niet zij.
De man - Megan gokte dat het een man was in ieder geval - was er nog steeds, nog altijd op gepaste afstand, zijn gezicht zeer moeilijk te onderscheiden.
Toen ze een beetje uit de mensenmassa waren sprak ze weer.
"Niet ver meer volgens mij, of wel?" ze hield een opgewekte toon in haar stem, maar ze was niet zo'n actrice als het meisje; de spanning was hoorbaar. Maar spanning was niet het enige dat ze voelde. De situatie maakte haar langzaamaan boos. Ze wist niet wat de intenties van de vreemdeling achter hen waren, maar dat maakte voor haar emoties weinig verschil.
"Hij volgt me nu enkele blokken," vervolgde ze toen, een heel stuk zachter. "Ik weet niet wie het is, maar mijn plan is om naar het politiebureau te lopen, want ik geloof niet dat hij het lef zal hebben me tot daar te volgen."
Had hij dat wel dan had hij wat aan oom agent uit te leggen.
"We moeten door een wat stiller stuk en dat is waarom ik je om hulp vroeg. Loopt daar niemand dan is dat precies het stuk waar ik kwetsbaar ben, maar twee kunnen meer dan een. Bedankt trouwens, dat je zo snel reageerde."

Ondanks dat het meisje misschien niet de beste toneelspeelster op aarde was, zag het er allemaal redelijk “normaal” uit. Gewoon twee vriendinnen die met elkaar hadden afgesproken om een avondje te gaan stappen. Daar was helemaal niets raars aan. Niets was minder waar, want de twee meiden hadden elkaar pas net ontmoet en werden bovendien achtervolgd door een of andere maniak. Aangezien Chloe nu ook in deze situatie zat, ging ze er maar eventjes van uit dat zij ook gevaar liep. “The party don’t start till we walk in” zei het meisje en Chloe glimlachte, ging naast het meisje lopen en ze zag dat ze snel eventjes achter zich keek. Chloe probeerde aan andere dingen te denken: nieuwe kleding, mooie make-up, het feestje waar ze hopelijk zo naar toe kon. Toch klopte haar hart heftig in haar keel. Liep er echt iemand achter hen? Normaal gesproken zou ze het nooit toegeven, maar ze was nu toch wel aardig bang. Er hing een stilte tussen hen in, Chloe vond het een beetje ongemakkelijk, maar ze had geen idee wat ze moest zeggen. Alles wat in haar hoofd opkwam, had met deze situatie te maken.

Gelukkig verbrak het meisje de ongemakkelijke stilte die tussen hen in hing, toen ze wat meer uit de mensenmassa kwamen. “Niet ver meer volgens mij, of wel?” Chloe schudde haar hoofd. “Inderdaad, het is hier echt vlakbij” en ze maakte een vaag wegwerpgebaar in de verte, wat elke plek die in hun zicht lag had kunnen zijn. Chloe had de spanning in de stem van het meisje zeker opgevangen. Chloe kon echter de nerveusheid in haar stem redelijk verbergen; het meisje was goed in liegen en toneelspelen, dat moest ook wel als je was opgegroeid in het wereldje waarin zij hoorde. Het meisje begon weer te spreken, echter ditmaal op een zachtere toon, dus Chloe ging er van uit dat het over de achtervolger ging. Het plan om naar het politiebureau te lopen leek haar het beste plan, ook al was dat wel extreem ver van de plek waar Chloe naar toe moest. Het meisje legde uit waarom ze Chloe had meegevraagd, en ze knikte begrijpend, probeerde nog steeds “koel” over te komen, maar er was een zweetdruppeltje op haar gezicht te herkennen. Angstzweet noemden men dat ook wel eens.

“Geen dank” fluisterde Chloe even zachtjes terug “Ik heb geen idee waarom ik ‘ja’ zei, maar ik neem aan dat het nodig was. Ik denk dat je plan om naar het politiebureau te gaan inderdaad het beste is, ik hoop dat we hem daar kunnen afschudden.” Chloe slikte eventjes, hield de reflex tegen om zich om te draaien. Waar zou ze naar moeten kijken? Ze had geen idee waar ze naar zou moeten kijken. Ze keek het meisje van opzij aan. “Loopt hij nog steeds achter ons? Ik durf niet te kijken, en bovendien weet ik niet eens waar naar ik moest kijken.” Zenuwachtig zuchtte ze eventjes en sloeg nerveus een plukje haar uit haar gezicht. Het winkelend publiek werd een stuk minder, er liepen nog wel mensen over straat, maar het waren er duidelijk minder dan eerst. Dat zorgde voor een oncomfortabel gevoel bij Chloe. “Ik hoop dat we hem gauw afschudden” piepte Chloe toen zachtjes “Ik vind het namelijk doodeng, het ziet er misschien niet zo uit, maar ik schijt echt in mijn broek. Ik hoop dat je een juiste keuze in het type mens dat je aansprak hebt gemaakt; ik ben echt geen vechtersbaas." De bekenning was pijnlijk, maar helaas wel de waarheid.

“Ik heb geen idee waarom ik ‘ja’ zei, maar ik neem aan dat het nodig was. Ik denk dat je plan om naar het politiebureau te gaan inderdaad het beste is, ik hoop dat we hem daar kunnen afschudden," antwoordde het meisje. Megan knikte. Dat hoopte zij ook. Er was zelfs op dit moment wellicht niets wat ze nog meer hoopte.
"Komt Dave ook?" zei ze - nu weer hardop - om nog steeds de indruk te wekken dat ze een normaal gesprek voerden.
“Loopt hij nog steeds achter ons? Ik durf niet te kijken, en bovendien weet ik niet eens waar naar ik moest kijken.”
Megan waagde een nonchalante blik over haar schouder, maar toen de jonge vrouw weer voor zich keek was haar uitdrukking grimmig.
"Ja, nog steeds zo'n vijftien meter. Hij houdt de afstand gelijk, lijkt het," zei ze op gedempte toon.
Al snel viel het ook haar op dat er minder mensen op straat waren. Er zat een knoop in haar maag, maar ze maande zichzelf tot kalmte. Weinig mensen was niet hetzelfde als geen mensen. Bij weinig mensen kon je ook stennis maken. Maar toch was ze zich er goed van bewust dat weinig heel erg snel geen kon worden.
“Ik hoop dat we hem gauw afschudden," zei het meisje en haar toon klonk niet erg opbeurend. "Ik vind het namelijk doodeng, het ziet er misschien niet zo uit, maar ik schijt echt in mijn broek. Ik hoop dat je een juiste keuze in het type mens dat je aansprak hebt gemaakt; ik ben echt geen vechtersbaas."
De angst van het meisje zorgde er bij Megan voor dat ze zich onbewust toch verantwoordelijk voor haar voelde. Was ze in zekere zin natuurlijk ook; dit was haar idee. Het had een verrassend goed effect op haar, echter. Doordat ze het gevoel had zich groot te moeten houden voor de ander, was ze beter in staat zichzelf relatief kalm te houden.
"Als het uit de hand loopt," zei ze, zacht maar vriendelijk, zeker voor haar doen, "ga er dan alsjeblieft als een haas vandoor. Zoals het er nu uitziet heeft hij het op mij gemunt. Ik denk dat je aanwezigheid genoeg is hem twee keer te laten denken, maar ik zal je niet vragen onnodige risico's te nemen."
Het idee weer alleen te zijn met die griezel kneep haar keel dicht, maar ze hield zich sterk. Niemand had er wat aan als ze toegaf aan de angst. Ze vermeed het dan ook angstvallig om zichzelf toe te staan zich af te vragen wat de vreemde van haar moest.
Aan het eind van de straat deed ze alsof ze zoekend om zich heen keek, maar wat ze zag deed wat kleur uit haar gelaat wegtrekken.
"Donkere jas, capuchon," zei ze, bijna op schorre fluistertoon, "hij is er nog steeds en hij heeft nu een telefoon aan zijn oor."

Dat de persoon die hen achtervolgde nog steeds achter hen liep, was geen goed nieuws. Het betekende dat hij er echt vastbesloten op uit was om het meisje naast haar te pakken. Chloe slikte. Waarom had ze het meisje aangesproken? Van opzij keek ze het meisje aan. Ze was duidelijk ouder dan haar, al ruim over de twintig, terwijl Chloe nog twintig moest worden. Ondanks dat ze er wat ouder uitzag, zag ze er wel leuk uit. Nou betekende het natuurlijk niet dat je er meteen slecht uitzag als je wat ouder was, maar het ging om het principe. Nog steeds spookte de vraag door haar hoofd…waarom had ze het meisje geholpen? Misschien was het, nu ze een jaartje ouder was geworden, wel anders? Misschien had ze geleerd van de fouten die ze vroeger had gemaakt, altijd maar weglopen voor anderen en altijd alleen maar om zichzelf te geven? Misschien was het tijd om volwassen te worden. Die gedachten gleden allemaal door haar hoofd, terwijl ze nog steeds naast het meisje liep en probeerde haar gedachten over te laten gaan naar deze situatie, die op z’n zacht nogal benard was te noemen.

Het meisje vertelde haar dat ze best mocht achterlaten als de situatie te benauwd werd, en Chloe keek verbaasd opzij. “Maar…ik kan jou toch niet alleen laten met die maniak?” vertelde Chloe haar verontwaardigd en fronste haar wenkbrauwen “Ik heb er mee ingestemd om mee te doen met deze situatie, dus ik ga je ook helpen deze op te lossen. Anders had ik geen ‘ja’ moeten zeggen, toch?” Een voorzichtig glimlachje gleed over haar glimlach en ze rommelde wat in haar handtas. Ze haalde haar telefoon tevoorschijn en deed net alsof ze gebeld werd. Met een zwaai van haar haren, waardoor ze haar hoofd iets naar achteren moest gooien, bracht ze haar telefoon naar haar oor. Daardoor kon ze zien wat er achter haar gebeurde. Er liep inderdaad iemand achter hen, die aan het telefoneren was, maar zijn blik nog steeds op de twee meisjes gericht had.

Terwijl Chloe nog steeds deed alsof ze aan het bellen was, fluisterde ze tegen het meisje: “Ik zie hem inderdaad, hij loopt nog steeds achter ons.” Haar ogen gleden door de winkelstraat en ontdekte een steegje. “Ik weet niet of je nog steeds het plan hebt om naar het politiebureau te gaan, maar daar is een steegje. Misschien kunnen we daarheen gaan, en hopen dat hij ons daar niet naar toe volgt?” Misschien was het een slecht idee, maar Chloe had nou eenmaal geen ervaring met dit soort situaties. Ze slikte en voelde een zweetdruppel over haar ruggengraat lopen, die akelig koud aanvoelde. Ging er iets gebeuren?

“Ik heb er mee ingestemd om mee te doen met deze situatie, dus ik ga je ook helpen deze op te lossen. Anders had ik geen ‘ja’ moeten zeggen, toch?”
Er verscheen even een warme glimlach op Megan's gezicht, ondanks de zenuwen. Het jonge meisje mocht dan een onbekende zijn, het was duidelijk dat ze het soort was waar je op kon rekenen. Megan keek even toe hoe de ander checkte wat er achter hen gebeurde. Ze overwoog even voor te stellen de politie zelf te bellen, maar dan? Ze verwachtte eigenlijk niet dat er politiewagen uit zou rukken voor iets als dit. Vermoedelijk zou hen gewoon aan geraden worden naar het bureau te komen of hem af te schudden in de drukte of iets van die strekking.
Het meisje bevestigde dat de man nog steeds hardnekkig volgde en Megan klemde haar kaken op elkaar. Het waren dit soort momenten waarop het haar speet dat ze nooit iets van vechtsport had beoefend. Ze was zelfverzekerd en assertief, maar daar had je weinig aan als de ander dat ook was en twee keer zo sterk.
Het meisje stelde een steegje voor en Megan aarzelde. Haar gedachten gingen op topsnelheid. Bekend was ze zelf niet hier, dus tenzij het meisje dit wel op haar duimpje kende was het een risico.
"Mijn plan is niet veranderd, nee," zei ze eerlijk, de opties afwegend. "Maar als jij honderd procent zeker weet dat je de weg hier kent wil ik het er wel op wagen," voegde ze eraan toe. Ze liep op hakjes, dus een sprint zou ze hoe dan ook verliezen van iemand op vlakke schoenen.
Ze werd hoe langer hoe neurotischer en het idee de straat te verlaten voor donkere, smalle steegjes was niet overdreven aanlokkelijk, maar het volk op straat dunde wel behoorlijk uit inmiddels.
Ze keek voor zich. Nog een meter of dertig en ze zouden een kruispunt bereiken. Megan opende haar mond om iets te zeggen, maar sloot hem toen om de hoek bij het kruispunt nog iemand de straat in sloeg. Telefoon aan het oor, capuchon op. Megan vloekte, hartgrondiger dan menigeen van een meisje als zei verwachtte.
"Fuck! Okay, dat wordt hoe dan ook binnendoor," gromde ze. Het steegje was nu vlakbij en ze moest zich inhouden niet direct een sprint te trekken. Het laatste wat ze wilden was dat hun achtervolgers dat namelijk ook deden.