It's just a normal day... [Seven]

Wind blies haar haren naar achteren die ze goddank in een staart had gebonden en haar voeten knerpten op het zandpad. Ze had de bordjes naar de bloementuin gevolgd en rook ze ook, maar zag ze niet. Gefrustreerd blies ze een voorpluk weg en stond even stil om op adem te komen. Het rennen was een welkome afleiding van het meisje wat 24/7 in haar gedachten was. Cassie... Ze wou niet dat Cassie in haar gedachten was, maar het kon niet anders. Het was nu enkel zo. Ze had het eigenlijk al naast zich neergelegd, want na die ene keer had ze Cassie nooit meer gezien en ze bedacht zich dat het misschien slimmer was om het gewoon op te geven. Dus langzamerhand.. had ze het ook gedaan.
Na Cassie was ze over haar eigen geaardheid gaan twijfelen. Ze wist al dat ze niet enkel op jongens viel, maar ze betwijfelde of ze überhaupt wel ooit een jongen zou willen. De lompe, onhandige, slungelige, botte, nietsopmerkende jongen als relatie? Het stootte haar tegen haar borst. Als vriend waren jongens geweldig, maar toch vertrouwde ze ze niet zo. Ze had sowieso soms nog wel moeite met mensen te vertrouwen. Ze was niet een van de sociaalste. Voor de rest was ze wel normaal, maar gewoon, met mensen omgaan was nog iets moeilijks voor haar. Met jongens omgaan vooral. Met meiden niet, maar nouja, ze was wel altijd bang voor de opmerking dat iemand niet om wou gaan met iemand zoals zij.
Lesbi. Nee, nee! Shannon schudde haar hoofd. Ze hoefde zich geen zorgen te maken, het was namelijk toch niet van haar voorhoofd af te lezen. Daarbij, er was eigenlijk niets mis mee. Ze viel geen mensen lastig, drong zich niet op en ze kon ook wel gewoon bevriend zijn met meiden. Daar was ze van overtuigd. Net zoals hetero meiden ook gewoon bevriend konden zijn met jongens. De normaalste zaak van de wereld. Ze besloot maar weer verder te rennen, want ze werd er gek van dat ze dat debiele, achterlijke en hypocriete bloemenveld nog niet gevonden had.
Daar was het! Een uitgestrekt bloemenveld, vol met allerlei bloemen, gele, rode, blauwe. Ze had echt totaal geen verstand van bloemen, dus welke soort het zou zijn, ze had geen idee. Midden in het veld bleef ze stil staan, genietend van de stilte om haar heen, genietend van de geuren en het gevoel van de bloemen. Haast geërgerd opende ze haar ogen toen ze merkte dat er iemand was. Toen ze zag dat het een jongen was, kwam er een lichtelijk angstige uitdrukking op haar gezicht, maar die schudde ze direct weer weg.
"Oh," fluisterde ze zachtjes, terwijl ze naar hem toe liep. Om niet sociaal te doen en geen hoi te zeggen, dat zou haar zwaar vallen.
"Hoi..." Toen keek ze op, recht in zijn ogen, en herkende hem. Hij was veranderd, maar hij was het wel.
"Seven!" riep ze uit, terwijl ze het niet kon laten om haar armen om hem heen te slaan. "Seven! Oh wat leuk om je te zien! Wat supergoed!" Ze stond te stuiteren. Van de moeheid van het halfuurtje dat ze gerend had, was niets meer te merken.
"Wat doe jij hier?" vroeg ze. "Oh Seven, ik heb je zo lang niet meer gezien! Hoe is het met je?"

- Seven -

Daar stond hij dan. Afwezig naar de bloemen te kijken. De wind streelde galant langs zijn wangen en blies zacht door zijn haar. Het liet de bloemen licht buigen en dan weer rechtstaan. Hij bukte om een bloem te plukken, maar liet hem toch maar staan. Hij zal het mooie plantje toch maar aan stukken trekken. Nee, laat het dan maar lekker staan. Dan ziet hij iemand lopen. Het is een meisje. Seven kijkt haar niet aan als ze hem begroet, maar als hij haar aankijkt ziet hij het. Shannon? Hij kan het niet helemaal plaatsen. Ze is gegroeit. Zoals zijn vader het altijd noemde: vrouwelijker. ''Shannon?'' vraagt hij zacht. Als ze hem spontaan omhelst schrikt hij er even van. Het is Shannon... ''Ik.. Ja.. Ik sta hier maar wat..'' antwoord hij dan. Hij klemt zijn kaken op elkaar als het onhandig uit zijn mond komt. ''Met mij zo zijn gangetje.. Hoe gaat het met jou?''

Ze glimlachte breed naar hem. Zijn stemgeluid deed haar aan zoveel dingen tegelijk denken, haast alleen maar leuke dingen, dat het onmogelijk was om niet te glimlachen.
"Met mij? Eigenlijk wel een soort van best wel super." Ze praatte vaag, iets wat hij wel van haar gewend zou moeten zijn. Haar haren zwiepten vrolijk mee in de maat als ze praatte en haast van opwinding kon ze niet stil blijven staan. Ze wou weten wat hij hier deed, behalve... staan dan. Waarom juist hier, waarom waarom waarom? Ze kon nauwelijks bevatten dat hij hier was. Het was.. best veel in een keer.
"Leuk om je te zien," zei ze nogmaals. Ze plukte een bloemetje en stak het tussen haar haren.

Haar lach.. Hij keek denkend naar haar gezichtje met de brede lach. Haar stem was wat veranderd sinds de laatste keer dat hij haar zag. Hij glimlachte eens zacht terug. Het was een oprechte glimlach, maar niet zo breed als de hare. Vanuit zijn ooghoeken keek hij even naar de bloemen. ''Het is fijn je weer eens te zien na die lange tijd.. Je bent veranderd..'' zei hij. Hij moest er even aan wennen, maar hij wist goed dat hij in haar ogen ook gegroeid was. De wind blies zijn haar voor zijn ogen en al denkend veegde hij het weer weg. Hij verzette zijn voeten waardoor het pad zacht knisperde onder zijn voeten. Hij wist niet meer wat hij nog moest zeggen. Hij kon de woorden niet vinden.

"Jij ook, Seven, jij ook," antwoordde ze. Ze zonk neer tussen de bloemen en klopte naast zich op het zand.
"Weet je nog, vroeger?" vroeg ze. Hij moest het nog weten. School, frustrerende school waar hij het waarschijnlijk niet naar zijn zin had gehad. Zij wel, een beetje. Soms... Enkel als ze gewoon kon opletten en geen last had van de rest.
"Je was toendertijd de enige waartegen ik echt praatte, weet je wel. De rest boeide me niet zo. Daarbij, ik had Edward, mijn broer." Ze zweeg even en liet haar haar meenemen door de wind. Haar haren wapperden dan ook vrolijk langs haar gezicht. Ze kon niet zeggen dat ze het onaangenaam vond, het was wel prettig. "School was vreselijk. Edward wist het niet maar jij wel. Jij wist het wel." Ze dacht na. Kon ze het niet over iets vrolijkers hebben?
"Waarom ben je eigenlijk naar HorseHome gekomen?" vroeg ze. Zijzelf moest vanwege haar ouders, maar waarom was hij hier? Volgens haar had hij zich nog nooit wat vanz ijn ouders aangetrokken.

Haar woorden deden hem zacht lachen. Hij verwachtte dit antwoord. Voordat hij naast haar ging zitten keek hij nog even naar de lucht. ''Vroeger... Ja.. Dat weet ik nog.'' Hij kon zich alles nog haarscherp herinneren. Helaas. Hij kon die rottijd maar niet vergeten.
''Waarom praatte je eigelijk alleen maar met mij? Dat heb ik nooit kunnen begrijpen. Ik zweeg toch alleen maar.'' Hij sloot zijn ogen even als de wind wat bloemblaadjes lostrekt en meeneemt. Daarna opent hij ze weer.
Waarom hij hierzit was een ander verhaal. Een lastiger onderwerp. Van zijn ouders had hij zich nooit wat aangetrokken, dat was waar. Nee, hij was hier niet in opdracht. Hij was hier omdat hij dat zelf wou. ''Omdat...'' Hij kon het niet zeggen. De woorden ontglipte hem weer. Wat moest hij nu zeggen? Dat hij hier zat voor zichzelf? Nee, hij zat hier niet voor zichzelf. Hij wist niet waarom hij hier zat. Misschien omdat hij hier iets meer zichzelf kon wezen misschien? Kleine kans. Hij wist het niet.

"Waarom ik met jou praatte?" een ongelovige lach verliet haar lippen. Ze omklemden haar knieën wat steviger.
"Lijkt me logisch," vervolgde ze zachtjes. "Niemand anders van de jongens vertrouwde ik. Elke jongen was aanwezig, nadrukkelijk aanwezig. Enkel jou en Edward vertrouwde ik... Edward omdat hij mijn broer is, jou juist omdat je zo vaak zweeg. Soms praatte je, niet vaak... Enkel tegen mij, dat dan weer wel, maar je begrijpt dat ik.. Ik kan het niet echt uitleggen. Niet zonder mezelf.. weer eens bloot te leggen." Ze tuurde naar de lucht en zweeg. Hij moest het hier maar mee doen. Ja, oké, Seven was oké, maar ze durfde het nog niet aan. Durfde nog niet te zeggen dat ze niet op jongens viel. Nee, ze schaamde zich er niet voor, maar het viel haar gewoon te lastig om het zo op tafel te werpen. Edward was niet meer zichzelf geweest daarna. Ongemerkt glipte er een traan langs haar wang die ze zelf niet opmerkte. Ze was te erg in gedachten.

Zwijgend hoorde hij haar uitleg aan. Hij nam beleefd genoegen met wat ze zei. De woorden die ze zei klonken alsof ze uit zijn eigen mond kwamen. Ze had gelijk, de jongens waren zeer aanwezig en vaak op een vervelende manier. De meiden ook. Niks anders doen dan giechelen, optutten en als het niet even niet meezat met alle jongens flirten die voorbij kwamen. Shannon wist wel beter. Zij was verstandiger. Dat mocht hij wel aan haar. Denkend plukte hij aan het gras. Hij merkte dat ze hem iets niet kon vertellen. Hij nam er genoegen mee en hij vond het niet erg, maar het zette hem aan het denken. ''Je hoeft mij niet te vertellen wat je niet wil vertellen. Als je de deuren niet helemaal open wil gooien is dat oké. Ik neem er genoegen mee.'' Hij zei dit omdat hij haar wel vertrouwde. Hij dacht er niet helemaal bij na dat het misschien lomp uit de hoek zou kunnen komen, maar.. dat was Seven. De jongen met zijn lompe woordkeuze. Het was hem lang geleden ingevreven: Zeg wat je denkt, dan kunnen mensen je helpen en begrijpen. Dat was wat zijn vader zei. Mensen voelde zich vaak gekwetst of aangevallen als hij wat zei, maar hij hoope van harte dat Shannon het nog zou herinneren en begrijpen.

Ze glimlachte. Glimlachte om de simpelheid waarmee Seven nog steeds alles wat hij dacht eerlijk op tafel gooide. Yeah, dat was Seven van vroeger, en blijkbaar nog steeds de Seven van nu. Ze keek even naar hem en schonk hem een warme glimlach. Dat wist ze echt wel te waarderen. Wel bij hem. Want wat hij zei, het kon nog zo lullig klinken, hij sprak dan wel zijn waarheid. Hij was eerlijk als hij zei wat hij dacht. Hij was gewoon misschien niet helemaal handig met woorden, maar hij was tenminste wel eerlijk, zei wel waar het precies op stond.
"Thanks." Ze deed even haar ogen dicht maar opende ze haast direct weer. Met een ruw gebaar veegde ze haar verdwaalde en ontspoorde traan weg. Daarbij, opzich. Het was momenteel geen hopeloze situatie meer. Ze had Cassie. Het was zeker, officieel. Toch?
"Ik.. weet dat ik altijd al anders was," begon ze haperend. "Maar dat was met een reden. Ik.. was liever 'one of the boys', zodat ik gewoon mijn gang kon gaan en niet hoefde te stressen over dingen die ik niet interessant vond. Maar later bleek dat het niet het enige was waarmee ik 'one of the guys' mee wou zijn. Ik werd verliefd op een meisje. En later nog een keer. Iedereen in mijn omgeving accepteerde het, behalve Edward. Die leek het niet te kunnen verwerken." Ze keek Seven aan, hoopte dat hij de pijn kon zien die het allemaal met zich mee droeg.
"Begrijp je me?" vroeg ze zachtjes. "Begrijp je waarom ik bang ben om het te vertellen? Straks.. kan jij het ook niet verwerken, ben ik niet meer die 'Shannon' die zo'n goede vriendin kan zijn.."

''Geen dank.'' Hij glimlachte flauwtjes terug. Hij kon niet zo goed lachen. Het kwam altijd een beetje onhandig over in zijn ogen. Als Shannon met een ruw gebaar de traan wegveegt verschiet hij er even van, maar hij kalmeert zichzelf. Het was geen ruw gebaar naar hem.
Toen begon ze te vertellen. Hij hoorde het in haar stem: Ze had er moeite mee. Zwijgend hoorde hij haar verhaal aan. Ondertussen zette hij het op een rijtje. Zodra ze klaar was met vertellen keek hij even naar de lucht.
''Al vanaf het eerste moment dat ik je zag wist ik dat je anders was. Je stond niet voor de spiegel en je viste niet op elke jongen die langs kwam. Dat je op een meisje valt scheelt mij niks. Je bent en blijft Shannon voor mij.'' Hij pakte het niet zo zwaar. Hij accepteerde Shannon haar keuzes en hij was blij voor haar. Toen keek hij eens in haar ogen. Hij zag de pijn en de moeite. ''Ik kan niet begrijpen hoe je je voelt bij het meisje, maar ik begrijp de pijn die je voelt bij de mensen die het niet snappen.'' Weer die woorden waarbij hij niet nadacht. Shannon... Jij bent en blijft Shannon. Of je nou op een jongen of op een meisje valt. Hij keek weer even naar de lucht