Eenie meenie miney mo. [Pasqual] (16+)

Gelukkig was het feit dat hij de hele avond naar haar zou kijken in plaats van naar de film, wederzijds. Wat haar opnieuw een grijns op leverde. Welke illusie hielden ze zichzelf in vredesnaam voor, bedacht hij lachend. Een 'film kijken'. Meer 'een reden om dicht tegen elkaar aan te zitten'. 
Ze reageerde zelf net zo op zijn kus als hij erop had gereageerd. Hongerig, verlangend naar meer. Haast alsof er niet genoeg zou zijn, alsof ze beiden op zouden gaan in rook. Hij was het niet gewend. Niet gewend om zo snel dit te hebben bij iemand. Hij was eigenlijk altijd heel voorzichtig geweest, had zichzelf nooit zo laten gaan. Had nooit helemaal de behoefte gevoeld om zichzelf binnen de kortste keren te laten gaan, maar bij Moora leek het haast onmogelijk.
Toen haar lippen iets van elkaar afweken, staakte zijn hart een moment. Was dit... deed ze dit echt? Het feit dat hij haar vaak had moeten overtuigen maakte dat hij het zo verwonderlijk vond dat ze zo het voortouw nam, iedere keer weer. Niet dat hij het erg vond. Dan wist hij waar hij stond, wist hij wat kon en wat niet. Dit kon dus blijkbaar, hij was niet te ver gegaan.
Ze gaf signalen af waaruit bleek dat ze, net als hij, meer wou. Toch? Maar, hoewel het moeilijk was om zichzelf in te houden, zou hij die stap echt niet nemen. Zou hij het zelfs weigeren als het erop aankwam. Natuurlijk wou hij meer, maar dit was niet het juiste moment. Daarbij, hij vond dat hij nu al meer dan genoeg had om van te genieten. Haar lippen alleen al ontdekken was al zo fijn dat hij niet per direct meer hoefde. De rest van haar lichaam? Kwam wel, niet nu, hij zou er niet op aansturen in ieder geval.
De jongen nam haar steviger vast. Alsof ze ieder moment weg kon gaan, ieder moment op kon staan. Liet zijn tong de hare ontmoeten, nieuwsgierig, verkennend, alsof het de eerste keer was dat hij andermans tong ontmoette. Hij voelde hoe op een gegeven moment Moora's lip begon te trillen waarop ze het tongcontact verbrak en haar lippen sloot. Hij volgde haar voorbeeld, misschien ietwat teleurgesteld, maar desondanks ernstig tevreden. Hij had nooit gedacht dat de avond zo zou verlopen. Nooit gedacht dat dit zou gebeuren, en god, het was geweldig!
Moora wierp hem een blik toe die hij niet helemaal kon plaatsen. Onzekerheid? Was er iets niet goed? Dacht ze dat ze het niet goed deed? Wou ze meer en voelde ze zijn remming? De jongen besloot gewoon maar wat uit te spreken, op goed geluk.
"Pff," verzuchtte hij eerst, een tevreden geluid. "Moora, je brengt mijn hele hoofd op hol als je dat doet." Hij knuffelde haar, legde zijn hoofd op haar schouder en trok haar nog even dicht tegen zich aan. Oké, hoe ging hij uitspreken dat wat ze deed, hij helemaal geweldig vond? Hij wist niet of ze daar behoefte aan had. Hij wist niet waar ze wel behoefte aan had, maar hij wou haar onzekerheid wegnemen. Hij had het gezien, maar had het niet kunnen plaatsen. 
De jongen nam een heel klein beetje afstand van haar om haar gezicht te kunnen zien en grijnsde toen tegen haar.
"Ik weet niet hoe je het doet, maar ik ben niet gewend dat ik gelijk al zo reageer," lachte hij. "Maar euh - " hij streek met zijn hand over haar wang. Bleef lachen, keek nu zelf ietwat onzeker. 
"Ik weet zeker dat als we die stap later zetten, dat het minstens zo geweldig moet zijn." Dat was zijn woordkeuze. Hij had het gezegd. 'Later'. 
"Maar wat je nu al met me doet, jeetje. Ik heb het nog nooit zo... ervaren." Pretlichtjes in zijn ogen. "Je bent geweldig!" Maar nu voelde het alsof hij het alleen om het zoenen deed.
"Je aanraken is ook al geweldig," begon hij zichzelf een beetje te verdedigen. "Alles is geweldig... Met je praten, bij je zijn, er is niets wat ik niet leuk vind." Hij wou meer zeggen maar de deurbel ging. Pasqual gaf haar nog even een kusje en duwde haar toen voorzichtig van zijn schoot af. Nou ja, 'duwen'... Duwen was onbeleefd. Dit was teder. Zorgzaam. Toen ze van hem af was kuste hij haar kort, maar nog wel even. 
"Sorry, ik kan je niet zo open laten doen," grinnikte hij. "Ze zouden je direct meenemen." De jongen bleef naar haar kijken terwijl hij zijn weg naar de voordeur vond en pas toen het moest draaide hij zijn hoofd weg. Nam hij de bestelling aan. Gelukkig had hij online afgerekend, dat hoefde nu niet meer te gebeuren. Hij wenste de jongeman die de pizza's had afgeleverd een fijne avond, toen bracht hij de pizza's naar Moora toe, zette deze op het tafeltje wat voor de bank stond. 
"Oké, eh. Hmm." De jongen keek even om zich heen.
"Ik wil het gezellig maken, maar alle kaarsjes liggen door het hele huis verspreid. Dat moeten we een andere keer doen. Ik haal wel even een dekentje. En wat te drinken. Wat wil jij?" Pff, die afstand! De jongen leek wat onwennig te staan, voelde zich haast een drugsverslaafde, en Moora was zijn drug. Het was bizar hoe hij nu al haar aanraking miste. Hoe hij deze afstand wou overbruggen. Maar, sprak hij zichzelf streng toe, hij mocht zometeen weer naast haar gaan zitten.
Moora gaf haar bestelling door en Pasqual ging het drinken klaarmaken, nam gelijk het dekentje mee. Naast de bank, aan de linkerzijde, waar Pasqual net had gezeten, stond een ander klein tafeltje. Daar zette hij het drinken op neer. Hij bedekte Moora teder met de deken, maakte toen de pizzadozen open. 
"Zo. Voedsel." De jongen zette de film aan, zachtjes, alsof het meer achtergrondgeluid was dan echt kijken. Daarna nam hij plaats naast Moora, schoof de tafel iets naar hun toe zodat ze beter bij hun eten konden en trok Moora tegen zich aan. Zijn lippen vonden haar kruin en een glimlach trok zijn lippen in een krul. Wat was ze toch ontzettend lief!

Hij kon heerlijk zoenen. Wauw, het was gewoon allemaal zó perfect. Zo verslavend. Zo.. “Pff.”
Een tevreden Pff. Het meisje glimlachte om zijn woorden en het was fijn dat hij haar naar zich toe trok en knuffelde. Het leek alsof hij telkens de juiste dingen deed, op het juiste moment. De knuffel hielp om haar onzekerheid een plaatsje te geven en de omhelzing was zo innig dat het voelde alsof ze alles tegen hem kon zeggen. Toen ze wilde zeggen dat ze nog niet klaar was voor die ene stap en wilde bekennen dat ze die stap nooit eerder had gezet, nam hij plots wat afstand. Ze staakte haar woorden en beet benieuwd op haar onderlip.
Ze keek hem aan tijdens zijn woorden en voelde wat opluchting door haar lichaam gaan. Hij was niet gewend dat hij zo reageerde. Zo snel, verstond ze hieruit. De onzekerheid die ze kon bespeuren in zijn lach, zorgde voor een bevestiging van wat ze dacht: ook hij wilde wachten. Natuurlijk was dit wat hij dacht: had Moora nu nog niet door dat ze perfect voor elkaar waren?
Hij wilde die stap later zetten. Hij zei het op een manier waarop ze het niet verkeerd kon interpreteren. Zacht, voorzichtig. Bang om een verkeerde indruk te geven. Vóor ze hier op kon reageren, ding hij al verder.
Dat hij het nog nooit zo had ervaren, voelde goed. Dan was dit anders dan zijn vorige vriendinnetjes, toch? “Ik ook niet.”, reageerde ze snel. Dat ze hiermee bedoelde dat dit de eerste keer was dat ze verliefd was, de eerste keer was dat ze op het punt stond om aan een serieuze relatie te beginnen, liet ze weg. Het voelde moeilijk om degene te zijn met 0,0 ervaring. En ze wist niet of ze wilde dat de jongen dat wist.
Het was schattig om hem te zien vechten met zijn woorden. Bang dat ze ook maar één woord verkeerd zou interpreteren. Dit was zó cute. “Ik begrijp het wel hoor”, sprak ze zachtjes, geruststellend.
De deurbel ging en ze vond het storend. Dat de pizzajongen de pizza’s maar zelf op at. Maar dat zou zonde zijn van het geld, natuurlijk. Ze maakte een ontevreden ‘hm’-geluid toen hij haar voorzichtig van zijn schoot afduwde. Ze kreeg nog een kusje, wat haar dan weer wel tevreden stelde.
Ze kon haar zo niet laten opendoen? Ze grijnsde. “Om naar het recyclagepark te brengen, zeker?”, was haar verpestende opmerking. Moora schudde haar hoofd en voelde de koelte om haar heen. De plaats die Pasqual achterliet was zo leeg, dat ze haar armen om zichzelf heen legde en zichzelf zo knuffelde. Helemaal niet te vergelijken met Pasqual natuurlijk.
Ze moest toegeven, de pizza’s roken héérlijk. Ze grijnsde even om zijn idee om het gezellig te maken. Dat kende ze niet helemaal. Kaarsjes. Dekentjes. Het was iets wat ze nooit echt gekend had thuis. Ze gaf Pasqual daarom wel de kans om dat te ontdekken. “Maakt niet uit, hoor.” Ik weet toch niet waarom je dat überhaupt zou doen.
Graag wou ze Ice Tea en de jongen was al onderweg naar de keuken. Toen hij terug was, legde hij het dekentje om haar heen. Op een manier zo teder en zacht, dat ze smolt. Ze begreep het. De gezelligheid. Dàt wat de hooizolder nooit had gehad. Of haar thuis.
De film ging aan en de pizzadozen gingen open. De tafel kwam dichter en Pasqual ook. De kus op haar kruin voelde heerlijk. “Bedankt, Pasqual”, fluisterde ze zachtjes, alsof fluisteren nodig was. Ze keek hem aan en knipoogde naar hem. Wist hij veel hoelang ze al geen pizza meer gegeten had. Hoelang ze die gezelligheid niet had gekend. Hoelang ze geen televisie meer had gekeken.
“Ik ben je hier echt zo dankbaar voor. Voor alles. Voor het gevoel dat je me geeft. Ik voel me zo zorgeloos.”
Ze ging wat rechterzitten, legde haar hand even op zijn knie en streelde er met haar vingertoppen over. Vervolgens liet ze hem los, ging ze rechter zitten en trok een stukje pizza uit de doos. De kaas zorgde ervoor dat ze het stukje pizza een meter omhoog moest trekken. “Oh God.” Hetgene wat op de pizza lag, dreigde er af te vallen en ze moest een spastische beweging maken om het te redden met haar mond. Ze legde het stuk weer neer en nam een serviette (die bij de pizza werd meegeleverd) om haar mond schoon te maken. “Weer heel tactvol gedaan, Moora. Knap hoor.”, mompelde ze luidop en grinnikte even.
Vervolgens probeerde ze te doen alsof ze de film aan het volgen was.

Ze bedankte hem waarop hij glimlachte. Vanzelfsprekend was het voor hem. Hij zou alle lieve dingen op de wereld voor haar doen, gewoon om haar maar een klein beetje terug te geven van wat ze hem ook gaf. Dat speciale gevoel. Het gevoel alsof hij weer leefde. Alsof er eindelijk een einde aan slechte tijden kwam. Slechte tijden waarvan hij niet eens bewust was geweest dat ze er echt waren geweest. 
Het voelde gewoon goed.
Ze bedankte hem voor het gevoel wat hij haar gaf, waardoor hij haar nog even dichter tegen zich aan trok.
"Ik moet jou bedanken," glimlachte de jongen. "Ik heb me in tijden niet zo goed gevoeld." Hij meende wat hij zei, volledig. Hij kon zich zelfs niet herinneren dat het zo had gevoeld met Kathie, of Aya, of Chloë. "Ik hoop dat ik je altijd dat gevoel kan geven,' vond hij. "Je moet je altijd zorgeloos kunnen voelen." 
Moora ging wat rechter zitten en ging met haar hand over zijn knie. Pasqual keek ernaar, gefascineerd door het feit dat het als elektrische schokjes voelde die door zijn hele lichaam trokken. En ze raakte hem alleen maar aan.
Moora nam een stuk pizza, wat minder soepel ging dan ze had gehoopt, waardoor Pasqual even een vrolijke lach liet horen. Hijzelf belegde zijn pizza met de saus die erbij was geleverd en nam ook een stuk van de pizza af. Hij keek nog steeds lachend naar Moora, die aan het ploeteren was met haar pizza. 
"Je moet het eten, niet over je gezicht uitsmeren," merkte hij grinnikend op. Nadat hij zelf een stukje naar binnen had gewerkt, leunde hij naar achteren en genoot van de ervaring dat Moora tegen hem aan zat. Met een schuin oog keek hij af en toe naar de film, maar was vooral bezig met Moora. Zijn hand had de hare gevonden en hij streelde met zijn duim over de achterkant van haar hand. Hierdoor kon hij zichzelf niet meer focussen op de film, maar bleven zijn gedachten constant bij haar hangen. Het feit dat ze tegen hem aanzat, het feit dat ze überhaupt adem haalde, het feit dat ze hier was.
Het was overweldigend en als hij er niet bij was geweest en het had ervaren, had hij nooit geloofd wat er net was gebeurd. Had hij nooit geloofd dat ze echt hadden gezoend en dat ze de hele tijd hadden geknuffeld. Hij was nog steeds een beetje ongelovig. Het was namelijk zo fantastisch en maakte hem zo gelukkig. 
De film vorderde en de pizza's werden steeds meer naar binnen gewerkt. Het drinken raakte op maar Pasqual kon zich niet op de verhaallijn van de film concentreren. Als Moora hem nu zou vragen waar het over zou gaan, zou hij het niet kunnen zeggen. Zou hij niet kunnen vertellen waar dit hele gebeuren over ging. De jongen legde zijn hoofd te rusten op Moora's hoofd en zuchtte eens diep. Hij sloot zijn ogen en liet zijn ademhaling gelijk opgaan met die van Moora. Droomde weg bij haar aanwezigheid. Dat hij gisteravond hier op had gehoopt, maar niet van had durven dromen, dat het nu werkelijkheid was geworden, was eigenlijk haast surreëel te noemen.
De film naderde belangrijke stukken waar er luide geluiden uit kwamen en gehuil. De jongen keek er even naar, schudde lichtjes zijn hoofd en sloot zijn ogen weer om weg te dromen bij Moora's aanwezigheid. Oh nee, hij lag echt niet te slapen. Hij was wakker, maar wel weer in een droomtoestand. Even drukte hij zijn lippen op haar wang, kort in haar hals wat hij nog niet eerder had gedaan. Ze had een prettige hals, waar hij wel duizenden kusjes in kon drukken als het aan hem lag. Maar hij hield zich in. Al liet hij zijn lippen daar even rusten. Alsof hij een keuze probeerde te maken of hij dit wou of meer. Maar dat wou hij niet. Hij wou gewoon -
Ja, wat wou hij eigenlijk?

Hij had zich in geen tijden zo goed gevoeld. Het voelde geweldig om te weten dat ze hem hetzelfde kon bieden als hij haar op dat vlak. Het kwam ook zo eerlijk over, gemeend. Haar buikgevoel zat niet snel fout, dus ze vertrouwde er wel op.
Dat ze zich altijd zorgeloos moest kunnen voelen. Een zuchtje ontsnapte uit haar mond en ze knikte.  “Ik voel me zo goed, ik bedoel. Dit is gewoon waar ik al tijden van gedroomd heb. En ik moet toegeven dat ik als ik ’s nachts alleen in de –“ koude hooizolder lag – nee, Moora. Let op je woorden. En houd anders gewoon je bek. “- slaapkamer lag”, ze was blij dat ze snel een ander woord had kunnen vissen en hoopte dat hij haar onderbreking niet echt gemerkt had. “Waar het soms wat koud was,” - ja, nu moest ze dat er natuurlijk wel bijzeggen, anders hield het geen steek meer. “dat ik dan mezelf verwarmde met de gedachte aan een knuffel van jou.” Onzeker keek ze hem niet aan, niet weten of wat ze had gezegd nu raar was of net lief.
Dus probeerde ze maar gewoon met haar pizza te blijven knoeien. Dat ze het moest eten en niet over haar gezicht moest uitsmeren. Ze keek hem aan met één opgetrokken wenkbrauw. “Pas maar op, jij. Of jij bent zo degene met pizza op je gezicht.”, sprak ze gemaakt-streng, waarna ze toch even grinnikte.
Ze keek naar de film, maar volgde hem niet. Ze schrok zelfs niet – ze was normaal een beetje een bang kind als het op horrorfilms aankwam, maar nu deerde het haar niet. Hij was bij haar. Drie stukken van haar pizza had ze opgegeten. Het was heerlijk, zo tegen hem aanliggen. Zijn hoofd rustte op het hare en haar gedachten aan hem bleven maar lopen.
Ze dacht dat hij in slaap was gevallen. Zelf was ze nog te alert geweest om dat te kunnen. Toen er enkele enge stukken kwamen met veel geluid, leek hij wakker geworden te zijn. Hij kuste haar wang en.. haar hals. Haar aandacht verplaatste zich naar dat ene plekje op haar hals, waar zijn lippen zaten. Ze voelde de tintelingen zich verspreiden als een ballon die werd opgeblazen en kon moeilijk blijven stilzitten.
Moora probeerde niet te bewegen. Bang om het contact zo te verbreken. Haar hals werd warm en haar wangen kleurden rood. Dit was niet vol te houden. Haar hart klopte in haar keel en sloeg af en toe een slag over. Haar handen balden zich tot vuisten. Ze trok haar mond open en – de aftiteling verscheen.
“Zo-o”, sprak ze plots luid en enthousiast, terwijl ze opsprong en, doordat ze vergeten was het dekentje even weg te leggen, haast op de grond belandde. “Tijd om te gaan slapen.” Ze streek haar jurk glad en nam de pizzadozen, bracht die naar de keuken. De plaats waarop zijn lippen hadden gezeten, tintelde. Toen ze de dozen had neergezet, voelde ze kort met haar vingertoppen op de plek waar hij haar had gekust. Het tintelde verschrikkelijk na. Ze bleef even aan de keuken staan, met haar gezicht richting de keukenkastjes.
Slapen? Eerlijk. Ze had helemaal geen zin om nu alleen in het bed te kruipen, met de kamer van Pasqual vlakbij. Alleen, samen met Pasqual in een bed.. Lukte haar dat dan om haar handen thuis te houden? Om niets te doen? Ze wist niet of ze dat risico wel wilde nemen. De verleiding was groot en de wil was er wel. Maar of ze zich allebei zouden kunnen inhouden, was maar de vraag.

Anderzijds keek ze zo erg uit naar een warm bed, met een knuffelende Pasqual. Haar droom. Perfect zou het zijn. Ze wilde niet liever. Maar om dan dat risico te nemen? Ze wilde alles goed doen met Pasqual.

Ze bekende dat ze hiervan gedroomd had, als ze in een koude slaapkamer lag, dat ze eraan dacht om hem te knuffelen. Die gedachte was zó ontzettend lief dat hij haar tegen zich aan trok.
"Altijd fijn als dromen uitkomen," vond de jongen. Daarna werd ze even streng, dat, wanneer hij niet oppaste, hij een pizza in zijn gezicht kreeg.
"Bluf," vond hij. "Zoiets zou je nooit doen." Een brede lach verscheen op zijn gezicht. Als ze dit zou aanzien als uitdaging, nou, dan ging hij de uitdaging graag aan. Er was niets grappiger dan een kleine krachtmeting met Moora doen, vond Pasqual. Reden om haar aan te raken, reden om zichzelf heel even uit te sloven. Maar goed, uitdaging ging niet door, ze gingen namelijk door met het 'kijken' van de film. 
En toen had hij haar in haar hals gekust. En hij had niet geweten hoe ze nou precies reageerde, wat ze er nou precies van vond. Hij was bang dat hij teveel had gedaan, dat hij nu hun fijne contact had verbroken. Maar aan de andere kant, ze had het óók bij hem gedaan. Meerdere malen, als hij het zich correct herinnerde. De jongen stond met Moora op en hij nam de glazen mee naar de keuken. Zij deed de pizzadozen, hij de glazen. Alles wat nog over was aan pizza legde hij op een bord en stak hij in de koelkast, de glazen ruimde hij op in de vaatwasser en de pizzadozen legde hij in de hoek van het aanrecht neer, zodat hij deze morgen bij het papier kon doen.
Toen stond hij tegenover Moora.
"Dus, naar bed..." sprak hij, terwijl er een aarzeling in zijn stem kroop. Zou hij... gewoon... Hij besloot het te doen. Eerst deed hij alles nog op slot, deed de verwarming lager en liep toen met Moora mee naar de gang. Voor zijn slaapkamerdeur hielden ze stil, de deur naar haar kamer was wat verder. De jongen grijnsde, pretlichtjes verschenen in zijn ogen. Zou hij...
Hij deed een stap naar voren om de afstand tussen hen in te verkleinen. Nam haar hoofd tussen zijn handen en kuste haar. Zoals het al zo vaak deze avond gebeurde, was het eerst een voorzichtige kus die eindigde in iets waar passie en liefde achter verborgen zat. Dat hij op een moment kwam dat hij meer wou, niet genoeg kon krijgen. Hij liet zijn ene hand Moora's hoofd ondersteunen en vond met de andere hand haar onderrug. Zonder contact te verbreken en zo onopvallend mogelijk begon hij haar naar zijn kamer te dirigeren. Kort maar snel opende hij zijn deur, een glimlach om zijn eigen, flauwe plan trok over zijn lippen, moest merkbaar zijn voor Moora. Toen ze zo ongeveer tegen het bed aan stonden, Moora's rug naar het bed, duwde hij haar plagerig omver en liet zichzelf met haar vallen. Hij ving zichzelf op zodat hij haar niet zou pletten - dat zou hoogstens ongemakkelijk wezen - en zijn lippen vonden de hare weer. Even week hij van haar zijde. Kwam iets omhoog zitten, trok in een beweging zijn shirt uit.
Vertwijfeld leek hij even te zijn. Was hij nu uit op meer? Zou ze dat idee krijgen?
"Het is warm hier," mompelde hij haast verontschuldigend. Alsof het een excuus was, alsof...
Waarom had hij zijn shirt uitgetrokken? In de hoop dat zij hetzelfde zou doen? Het was niet zo, het was echt niet zo dat de jongen daarop uit was. Hij had het haar al gezegd, later was vroeg genoeg. Hij bleef haar aankijken, glimlachte.
"Wil je me echt hier alleen laten slapen?" vroeg hij plagerig. "In dit grote bed? Terwijl jij daar zo'n miezerig bedje hebt? Dan heb je hier toch veel meer ruimte?" Pretlichtjes waren weer te zien in zijn ogen. Hopelijk zou ze op hem ingaan, meedoen met hem. Maar hij zou het misschien ook wel oké vinden als ze zei dat ze dat liever nog niet deed.

Ze leek de daver haast op haar lijf te krijgen. Ze vond dat de spanning zich opbouwde. Hij leek rustig alle deuren te sluiten en de verwarming lager te zetten. Ja, naar bed – goed gedacht, Pasqual.
Automatisch wandelde ze mee naar de gang. Zijn slaapkamerdeur kwam akelig dichterbij en vanzelf stopte ze, om afscheid te nemen. Echt. Onwennig bleef ze staan. Ze draaide zich naar hem. De grijns op zijn gezicht en de blik in zijn ogen, waren een voorbode voor wat komen zou. Het duurde daarom ook niet lang voor hij de afstand tussen hen verkleinde.
Hij nam haar hoofd tussen zijn handen en kuste haar zo lief en tegelijk zo intens. Moora ging op haar tippen staan om het contact met zijn lippen zéker niet te verliezen. Haar handen vonden hun weg naar zijn schouders. Ze voelde haar hart stilaan sneller slaan en de hand die ze plots op haar onderrug voelde, maakte haar gek. Verschrikkelijk gek. Maar beeldde ze het zichzelf in, of verplaatsten ze zichzelf?
Het was grappig. Hoe hij subtiel haar in zijn kamer wilde krijgen. Hoe ze hierover niet zou tegenstribbelen, moest hij het haar gewoon gevraagd hebben. Zijn lippen werden strakker, ze voelde dat hij glimlachte. Het meisje deed automatisch hetzelfde en liet zich gewillig de weg leiden naar zijn bed. Het duurde ook niet lang voor hij haar omver duwde en ze de zachte matras onder zich voelde. Oh, wat had hij een heerlijk be- zijn lippen vonden de hare en haar gedachten werden gesmoord. Doordat hij op haar lag, straalde zijn lichaamswarmte om haar af. Het voelde zo heerlijk. Zijn geur was zo dichtbij.
Ze opende haar ogen toen hij afstand nam. Een lichte frons was op haar voorhoofd verschenen. Waarom stopte hij? Oh. Óh. Daarom. Haar mond viel open en ze liet haar blik ongegeneerd over zijn bovenlijf gaan. Daarstraks had ze niet de kans gehad om hem zo te bekijken. Toen had ze uit beleefdheid weggekeken. Maar dit? Zijn lijf was een tempel. Het meisje ademde zwaar van de opwinding die ze door haar lijf voelde razen.
Ze had de twijfel in zijn ogen gezien. Alsof hij niet goed wist wat hij precies wilde. Of wanneer hij dat wilde. Dat het warm was, was niet overdreven. Zeker niet sinds hij zijn shirt had uitgetrokken. Oh wat wilde ze hem daar zo graag aanraken!
Of ze hem echt hier alleen wilde laten slapen, in dat grote bed? Het meisje liep razendsnel rood aan. “Ik-eh.”, ze kwam maar niet uit haar woorden. Haar ogen bleven van zijn ogen over zijn heerlijke lijf gaan en weer terug. Zijn blik stond vol plezier en ze smolt voor hem als chocolade.
Hoe ze het deed, wist ze niet. Hoe ze het überhaupt kón doen, was eveneens een groot vraagteken. Maar ze rechtte haar rug, duwde de jongen opzij en draaide met hem mee zodat zij nu boven hem kon zitten. “Inderdaad ruimte genoeg.”, ze grijnsde even. Had zijn lichaam nog niet aangeraakt en beet kort op haar onderlip. Traag legde ze haar hand op zijn linkerborst. Zijn warme huid voelde enorm zacht aan en ze voelde zijn hart kloppen.
Het was vreemd gevoel dat ze met haar knieën langs weerszijden van zijn heup zat en zo misschien contact maakte met iets waar ze nooit eerder contact mee had gemaakt. En dan zat er nu nog kleding tussen. Haar blik verplaatste zich van zijn lijf naar zijn ogen en ze probeerde zijn blik vast te houden. De emoties raasden door haar heen en haar vingertoppen drukten zich zachtjes in zijn vel. Haar gevoel sprak, en ze boog zich naar voren, drukte de jongen een kusje op zijn lippen, rakelings.
Op zijn kaaklijn. Het plekje net onder zijn oor. Zijn hals. Zijn sleutelbeen. Zijn middenrif.
En daar stopte ze. Ze kwam wat omhoog en keek hem aan. Moest zij haar jurkje ook uitdoen? Het zou zóveel onthullen. Teveel? Voor de eerste keer bij een jongen? Ze werd zenuwachtig en dat kon je waarschijnlijk zien. Ze beet op de binnenkant van haar wang en liet haar blik nogmaals over zijn bovenlijf gaan. Kon ze dit zomaar laten voorbijgaan?
De twijfel in haar ogen bleef, maar de verleiding om de jongen weer aan te raken, nam even het voortouw. Ze boog weer naar voren en kuste de jongen vol op de mond. Ze legde één hand in zijn haren en de andere hand, die op zijn borst had gelegen, gleed naar zijn zij. De kus duurde even, was heel intens en verleidend. Uitdagend misschien ook wel. Alsof ze wilde kijken hoever ze kon gaan.
De hand die in zijn zij lag, zakte op één of andere manier langzaam naar beneden.

The next morning

Het was lang geleden dat ze zo goed had geslapen. Dat ze vast had geslapen, heerlijk had gedroomd en geen enkel moment was wakker geworden en de gedachte had om niet meer in slaap te willen vallen. Nee, met Pasquals armen om zich heen wilde ze de rest van haar leven gerust wakker worden.
Een gedachte die haar goed deed, maar haar ook enorm veel angst aanjaagde. Ze wilde niet afhankelijk zijn van iemand. Ze wilde haar mannetje kunnen staan in het leven en alle mensen waar ze waarde aan hechtte, aan wie ze haar hart gaf, werden haar ontnomen. Dat zorgde ervoor dat ze niet goed wist hoe ze met alles moest omgaan en dat ze er dus mee moest léren omgaan. Haar lichaam was overduidelijk al akkoord met hun 'relatie' (brr, dat woord.) maar haar mindset was nog niet zover. Het was een dubbel gevoel en een gevecht met zichzelf. Ze wilde rustig aandoen maar alle gevoelens en alle nood tot praten met hem, tot hem aanraken, tot zijn blik ontmoeten, tot aan hem denken... Het maakte het niet gemakkelijk om rustig aan te doen. Plus, hij was zó perfect.
Een etensgeur drong haar neus binnen en het meisje opende haar ogen traag. Was hij al weg? Haar arm voelde automatisch aan de andere kant van het bed. Zijn plaatsje was neer. Ze ging rechtzitten en keek in vanuit het bed in de spiegel die in zijn kamer stond. Ze zag er nog wel oké uit, de schade van de nacht was beperkt. Met haar hand legde ze haar haren wet beter en ze rekte zichzelf uit. Stapte het bed uit en merkte het shirt op dat ze van hem aanhad. Het leek haar onnodig om zich al aan te kleden en ze besloot om zo maar naar de keuken te wandelen. Ze wreef even met een hand door haar ogen terwijl ze de kamer binnenwandelde en het ontbijt opmerkte wat hij had klaargezet. Pasqual zag ze niet meteen staan en onwennig bleef ze wat staan ronddraaien. De vloer voelde koud onder haar voeten, maar dat kon haar niet deren. Haar gedachten zaten bij hem, bij de afgelopen nacht en alles wat hij haar had laten voelen. In gedachten verzonken, kon het best zijn dat ze hem niet zou horen of opmerken.

Pasqual was niet gewend aan uitslapen. Echt, totaal niet. Dus het verbaasde hem heel weinig toen hij die ochtend rond een uur of zeven al klaarwakker was. Zijn ogen stonden helder en een grijns tekende zijn gezicht toen het meisje naast hem nog in een diepe slaap gewikkeld leek te zijn. Ze had er zo moe en uitgeteld uitgezien dat hij zachtjes aan had gedaan. Maar hij had naar de wc gemoeten en als hij eenmaal uit bed was, was het zo moeilijk om er weer in te kruipen. Pasqual had zijn lippen vluchtig op haar wang gedrukt, was zachtjes het bed uit geglipt, had zich er zeker van gemaakt dat het meisje goed bedekt lag en was toen naar de wc gegaan. Hij had een joggingsbroek aangetrokken, maar had het shirt laten zitten. Het was namelijk aangenaam warm in zijn huis, waardoor hij het vaak niet echt nodig vond om met shirt rond te lopen.
Hij had niet geweten wat hij had moeten doen in de tijd dat Moora in bed had gelegen, dus had hij besloten om de keuken in te duiken. Nu het dag was, hij niet naast haar lag en hij alle tijd had om na te denken wat er de vorige dag allemaal gebeurd was, kon hij er ook over nadenken dat ze zo mager was geweest. En nou ja, zolang ze hier woonde en hier at, kon hij er misschien wel voor zorgen dat ze wat aankwam. Het was niet dat -
Nee, ze was gewoon ongezond. Ze was niet lelijk, maar aan de andere kant was het wel lelijk, gewoon omdat het zo ongezond was.
Pasqual opende de koelkast om te inventariseren wat hij kon maken. Zelf had hij onwijs zin in wafels, dus wafels werden het. Wafels met aardbeien en slagroom en suiker. Pasqual was een ontzettende zoetekauw en kon altijd wel wat zoets wegkrijgen. Hij hoopte dat het bij Moora ook het geval was.
De jongen haalde het wafelijzer uit een van zijn kastjes, zette deze op het aanrecht en begon met het maken van het beslag. Toen dit af was, zorgde hij ervoor dat het wafelijzer beboterd was en daarna schonk hij het beslag erin. Terwijl het wafeltje moest garen, begon hij met het schoonmaken en halveren van de aardbeien. Toen er zat wafeltjes waren, legde hij deze op een bord neer en begon met het beleggen ervan. De jongen zette de borden die nu beiden klaar waren op de eettafel neer, ging terug en begon koffie te zetten. 
In de tussentijd hoorde hij Moora opstaan en verwachtingsvol begon zijn hart te kloppen. Hij liet even een lach horen, het was zo belachelijk dat hij zo reageerde en tegelijkertijd vond hij het heerlijk dat hij zo reageerde. 
Ze kwam de kamer in en zag het ontbijt dat hij voor haar had gemaakt. Een beetje stond ze te dralen en ze merkte hem niet op, waardoor hij naar haar toe liep en zijn armen om haar heen sloeg.
"Goeiemorgen!" sprak hij vrolijk, waarna hij haar even vluchtig op haar lippen kuste. Die vluchtigheid maakte dat hij haar meer wou zoenen, maar hij moest niet teveel vragen.
"Ik heb ontbijt voor ons gemaakt," sprak hij, terwijl hij haar middel met een hand vast hield en gebaarde naar de tafel.
"Dus ik hoop dat je een beetje honger hebt. Oh en de koffie is met enkele ogenblikken ook warm. Dus dan heb ik ook koffie voor je."

Het rook naar wafels. Ze zag wafels en haar maag draaide om. Ontbijt, nu? Ze wilde een vies gezicht trekken, maar plots was Pasqual haar. Die haar overenthousiast (zo was het voor haar) knuffelde. Haar blik gleed naar de tafel. Wat ze op dit moment misschien wél lustte, waren aardbeien. Het was echter heel erg lief, wat de jongen voor haar gedaan had en ze kon hem moeilijk teleurstellen. Ze beantwoordde zijn knuffel iets minder enthousiast maar probeerde écht haar best te doen.
"Goeiemorgen", klonk het hees langs haar kant. Ze was echt nog een beetje slaperig. Ze ontving een kus op haar lippen maar voelde zich nog niet wakker genoeg om meteen te reageren.
"I can see that", reageerde ze wat droogjes toen hij vertelde dat hij ontbijt voor hen had gemaakt. Meteen voelde ze zich schuldig en draaide haar hoofd naar Pasqual terwijl hij haar middel vasthield. "Oh, dat was echt niet grof bedoeld ofzo. Ochtendhumeur." Ze probeerde verontschuldigend te glimlachen. "Wat lief van je."
Het was lief. Ja. Maar of hij haar daar nu mee kon bekoren? Ze zou er heel veel moeite mee hebben om het allemaal naar binnen te werken. "Dat had echt niet gehoeven", sprak ze beleefd, al meende ze het wel. Ze 'hm'de toen hij zei te hopen dat ze wat honger had. Hij had ook koffie voor haar. Misschien één ding dat er wel in zou gaan. "Oh koffie, lekker."
Ze wandelde naar de tafel en ging wat onwennig op de stoel zitten, haar handen tussen haar benen. Toen ze naar Pasqual keek, viel het haar pas op dat hij geen shirt aanhad. Hij haalde de koffie en het meisje leek wakker te worden door zijn gespierde rug te zien. Zo mannelijk, zo heerlijk. Toch probeerde ze zich te concentreren op het bord wat voor haar stond, iets waar hij veel moeite voor had gedaan. "Bedankt Pasqual, het ruikt heerlijk.", loog ze.
Hij was er met de koffie, ze wenste hem smakelijk eten en bleef even naar haar wafel kijken. De slagroom en de suiker. Oh god, hoe ging ze dit doen? Hoe kon ze dit tot een goed einde brengen?
Uiteindelijk nam ze een aardbei en at ervan. Kleine hapjes.

Moora was absoluut niet vrolijk morgen, maar het kon Paquals energieke stemming niet drukken. Hij was energiek, vrolijk, verliefd en het leukste meisje op deze hele aardbol zat nu bij hem in de keuken. 
Hij wees even naar haar voeten. "Heb je het niet koud? Want je mag best sloffen van me lenen." Hij had twee paar sloffen staan. Een die hij geregeld gebruikte en een voor de mensen die over de vloer kwamen die hun schoenen uittrokken. Vaak hielden mensen hun schoenen aan, maar goed, niet iedereen. Kaya trok vaak genoeg haar schoenen uit en dan gaf hij haar sloffen. Het waren dan ook best wel meisjesachtige sloffen omdat Kaya had geklaagd over zijn sloffen die hij eerst had gegeven (die waren een stuk mannelijker). Dus ja, nu had hij meidensloffen.
Moora was niet bijzonder enthousiast over het ontbijt, maar koffie kon ze wel waarderen. Of ze was gewoon niet enthousiast. Want ja, ochtend. 
"Als je wilt mag je best nog wel even liggen," vond Pasqual. "Nadat je wat gegeten hebt." De jongen liep weg om even sloffen te halen en zette ze bij Moora op de grond neer. Hijzelf schoof aan de stoel die tegenover haar stond en hij nam een hap van zijn wafel. Slagroom tekende een snor op zijn gezicht en hij veegde dit met zijn hand even weg. Terwijl hij zijn eerste wafel naar binnen had gewerkt, was Moora nog bezig aan haar aardbeien. De jongen werkte met smaak ook zijn tweede wafel naar binnen, zwijgend, als een bulldozer of als een wolf die te weinig gegeten had. Toen hij zijn derde wafel naar binnen had gewerkt, nam hij zijn kop koffie tussen zijn handen om deze op te warmen. Nog niet volledig verzadigd zat hij naar Moora te kijken, hoe die hapje voor hapje van haar wafels at. Er was nog een wafel over. Hij had, wegens gisteravond, Moora een wafel minder gegeten en gezien de snelheid waarmee ze at was dat niet geheel onverstandig.
"Is het lekker?" vroeg hij met een lach op zijn gezicht. Hij zag dat haar koffiekopje leeg was en dus stond hij op om voor haar nieuwe te halen.
"Zo, hier heb je weer wat koffie," sprak hij terwijl hij zelf weer ging zitten en met gevouwen armen keek naar hoe ze at. Ze ging steeds langzamer eten en ze at al niet snel.
"Als je niet wilt eten mag je ook gewoon stoppen hoor," sprak hij. "Je hebt namelijk nu in ieder geval iets in je maag zitten."

Koud? Ze 'hm'-de. Volledige dingen waren niet echt haar ding in de ochtend. Hij zei dat ze best nog even kon blijven liggan, maar dat vond ze niet nodig. Of ze nu nog extra zou slapen of niet, dat maakte niet uit. Elke keer opstaan was een keer de ochtend meemaken. Ze haalde haar schouders op en schudde haar hoofd. "Nah, ik ben nu toch al wakker." Een glimlach verscheen wel op haar gezicht toen Pasqual een slagroomsnor had. Hij veegde die jammer genoeg wel heel snel weg en ze wilde hem niet echt gêneren, dus concentreerde ze zich op elke hap die ze nam, op elke keer ze kauwde. Haar maag accepteerde zo'n feestmaal gewoon niet, en zeker niet in de ochtend. Maar ze moest het doen, om niet ondankbaar te zijn.
"Bedankt voor de sloffen", mompelde ze even, al had ze die al enkele minuten aan haar voeten geschoven. Ze werd wel stilaan wat meer wakker. Meestal duurde het maar een half uurtje.
Ze hoopte dat met de snelheid waarop Pasqual zijn wafels opat, het niet zou opvallen dat ze nog niet zoveel had gegeten. Hij werkte op een ongelofelijke snelheid zijn wafels naar binnen en een glimlach stond wel op haar gezicht te lezen terwijl ze nog aan haar eerste wafel bezig was. Of het lekker was. Ze glimlachte en knikte. Het was wel lekker, ja. Maar ze had er gewoon geen zin in.
Hij ging extra koffie voor haar halen en daar was ze hem dankbaar voor. Hielp met het doorslikken. "Bedankt, sch-" bijna had ze hem een andere naam gegeven. Een koosnaampje, haast. Waar ze dat haalde? Geen idee. Haar hersenen kregen verkeerde signalen binnen, waarschijnlijk. "Pasqual.", corrigeerde ze zichzelf enkele tellen later. Wat was ze in godsnaam aan het doen?
Hij zei dat ze best mocht stoppen als ze niet wilde eten. Maar ze schudde haar hoofd vrij vastberaden. "Nee hoor, het is lekker. Heel lief van je om zoveel moeite voor me te doen. Zou zonde zijn om het niet op te eten." Ze klonk al wat vrolijker en begon aan haar tweede wafel. Haar maag werkte tegen, maar ze hoopte dat dit snel veranderde door meer te eten. Bovendien was het al heel lang geleden dat ze zo'n lekkere wafels had.
Haar wafel was op. Haar maag leek ondersteboven gekeerd te zijn, maar ze hoopte dat het zou overgaan. Haar lippen begonnen wit te worden, haar gezicht werd eveneens bleek. Het gebeurde vrij snel: ze sloeg haar hand voor haar mond, duwde plots zich van de tafel af, rende naar de wc (nam even de verkeerde deur, maar vond de wc toen toch) en ja, daar gingen de wafels en de aardbeien. Oh en koffie. Ze trok de deur hard dicht en probeerde niet al te veel lawaai te maken.
Haar maag protesteerde hard. Sloeg hard terug en was het gewoon helemaal niet gewend, dit. Eenmaal het geëindigd was, probeerde ze zich wat te fatsoeneren. Ze wilde naar de kamer lopen en even gewoon wegkruipen. Deed de wc-deur open en knalde bijna tegen Pasqual op. Haar ogen zagen nog rood, ze zag er niet uit. In een reflex, gooide ze de deur weer dicht. Fuck, dit was pas gênant. En enkele tellen later, duwde ze de deur alweer zachtjes open. "Sorry", verontschuldigde ze zich. Ze voelde zich heel erg slap en hield haar armen voor haar maag gekruisd. "Het spijt me van je wafels. Ze waren best lekker, hoor." Ze probeerde grappig over te komen, om hem te laten zien dat het no big deal was.

Ze versprak zich en hij merkte op dat ze eerst iets anders wou zeggen dan zijn naam. Een andere naam kon het niet zijn en het leek eerder aanleiding voor 'schat' te zijn dan zijn naam. Hij grijnsde onwillekeurig.
"Geen probleem, prinses," zei hij plagerig, waarna hij even zijn tong uitstak en daarna heel onschuldig keek. 
Ze vond het lekker en wou niet stoppen met eten. Hij liet haar haar gang gaan, was blij dat zijn eten zo in de smaak viel. Hoopte dat het niet too much was, dat ze niet zou afschrikken van het feit dat hij zoveel moeite deed voor het ontbijt. Want dat deed hij iedere ochtend als hij tijd had. 
Na eventjes had Moora haar wafel op, terwijl Pasqual al meermalen op het punt gestaan had om gewoon haar bord weg te trekken. En het volgende was de reden. Ze begon wit weg te trekken, sloeg een hand voor haar mond, schoof ruw van de tafel weg en maakte haar weg naar de badkamer. Pasqual zat heel even vertwijfeld op zijn stoel en nam toen het besluit om achter haar aan te gaan. Haastig liep hij achter haar aan en hoorde de geluiden hoe ze beroerd haar ontbijt uit haar lichaam werkte. Dit was geen boulimia, toch? Of was dit wel een eetstoornis? Hij wist het niet, hij wist alleen dat hij bezorgd was.
Ze deed de wcdeur ruw open waarbij ze bijna tegen hem aanstootte. Hij zette vlug een pasje naar achter maar de wcdeur werd alweer dichtgetrokken.
"Moora?" klonk het zachtjes en bezorgd. Ze opende haar deur en bood haar excuses aan.
"Niet jouw schuld," mompelde hij, terwijl hij zich schuldig voelde. Natuurlijk was ze er niet aan gewend zoveel te eten. Had hij kunnen bedenken, gezien ze absurd mager was.
Ze omklemde haar buik met haar armen en verontschuldigde zich over de wafels.
"Maakt niet uit," sprak hij terwijl hij zorgzaam een arm om haar heen sloeg.
"Voel je je nog steeds ziek of is het nu over?" vroeg hij bezorgd. Hij begeleidde haar naar de bank in de woonkamer, dwong haar zowat te gaan zitten. 
"Oké, dit is wat we nu gaan doen. Jij krijgt van mij een dekentje en een kopje thee en je gaat rustig aan doen, oké?" sprak hij ferm. Hij liep naar de kast toe, sloeg het dekentje zorgzaam om Moora heen en ging vervolgens thee zetten. Terwijl het water kookte liep hij naar Moora toe.
"Ik wil niet gemeen zijn," sprak hij voorzichtig. "Maar is dit... een eetstoornis? Of -" hij wou vragen waarom ze zo dun was. "Moet ik me zorgen maken? Moet ik iets doen? Of was dit gewoon omdat je 's ochtends niet veel eet?" De jongen keek haar bezorgd aan.

Prinses. Het zou normaal afgrijzen bij haar opwekken, maar nu was het - best lief. Het vulde haar hart met warmte. Hij plaagde haar, maar het gaf haar een goed gevoel. Hij stak haar tong uit en ze lachte even hardop.

Hij mompelde dat het niet haar schuld was, maar ze haalde haar schouders op. Het maakte niet uit - behalve dat ze zich nu wel vrij belachelijk had gemaakt. Hij sloeg een arm om haar heen. Of het nu over wat? Reken maar van yes. Haar maag was volledig leeg en ze had zich echt overeten. "Nee, het is goed nu.", mompelde ze zachtjes en liet zich leiden door de jongen. Echt veel kon ze niet tegenstribbelen, ze voelde zich vrij zwak en was blij dat hij haar op de bank zette. Ze zou een dekentje en thee krijgen. Ze knikte braafjes en glimlachte. Ze kreeg een warm gevoel toen hij haar onder het dekentje stopte en hij kwam even later weer bij haar zitten.
Ze voelde een moeilijk gesprek aankomen en ging wat rechterzitten. Hij wou niet gemeen zijn? Moora zette haar stekels op. Een eetstoornis? Zich zorgen maken? Iets doen?
Hij had haar botten gevoeld. Haar willen doén eten. Het meisje wendde haar blik van hem af en tandknarstte. Dus hij had het gisteren wel gevoeld, maar niets over gezegd. Ze had gehoopt dat hij het niet door had gehad, en dat leek ook zo omdat hij niet had gereageerd. Maar dus toch. En zo had hij haar lichaam mogen aanraken. Anders zou ze zich weggetrokken hebben. Hem niet haar botten laten aanraken. Ze voelde een soort van woede opkomen. Probeerde die te temperen. "Pasqual -" ze klonk  gefrustreerd. Hem vertellen dat ze gewoon geen geld had gehad voor eten, of er de prioriteit niet in zag, was iets wat ze niet zou doen. Hij zou haar hier houden. Er telkens op toezien dat ze at. Haar niet ergens anders laten slapen. Maar ach, wat maakte het uit. Wilde ze niet bij hem blijven? Het was toch de bedoeling? Het meisje balde haar vuisten en zuchtte, hem nog steeds niet aankijkend.
"Eten is niet mijn prioriteit als ik andere zorgen heb. Of niet al te veel geld." Verklaarde ze vaag, terwijl ze nog steeds bleef wegkijken. "Dit is waarom ik het licht dus uit wilde hebben" - ze sloeg haar blik even ten hemel en zuchtte toen weer. "Ik wist dat je me lelijk zou vinden. Maar 't is oké. Echt." Ze keek hem toen wel aan, haar blik werd waterig. "Ik ben niet perfect en dat spijt me. Ik ben niet gewoon om te eten en ik weet niet of ik het opnieuw zou kunnen, als een normaal persoon. Ik wil het wel, zodat jij tevreden zou zijn."

Ze noemde zijn naam op een gefrustreerde manier. Hij had eigenlijk weg willen kruipen, doen alsof hij het nooit gezegd had. De manier waarop ze deed was dat hij zichzelf een idioot voelde. Waarom had hij nou net dit gedaan? Dit gezegd? 
Eten was niet haar prioriteit of zorg in deze situatie waarin ze gezeten had. Zeker met het geld. Hij wou zeggen dat ze gewoon met hem nu kon mee-eten, dat ze zich echt geen zorgen meer om 'geen geld' hoefde te maken. Hij zou letterlijk alles voor haar betalen, zolang ze maar gezond werd, zolang ze zich maar goed voelde. Maar de jongen had het gevoel dat dit niet gewaardeerd zou worden. 
Dit was de reden waarom ze het licht uit wilde hebben.
"Maar het is niet alsof je er echt wat aan kon doen," mompelde Pasqual. "Daarbij, je bent niet lelijk."
Ze wist dat hij haar lelijk zou vinden. Hierop pakte hij haar handen vast, keek haar streng aan.
"Dat ik je mager vind en dat ik me erom zorgen maak betekend niet dat ik je lelijk vind. Dat zijn twee heel verschillende dingen," sprak hij streng. "Haal dat dan ook nooit door elkaar." Hij legde een hand op haar wang, schudde lichtjes zijn hoofd.
"Moora, je bent letterlijk het mooiste meisje wat ik ooit heb gezien. Daar heeft je gewicht niets mee te maken. Het gaat mij er niet om hoeveel vet er op je lichaam zit, het gaat mij erom dat je je goed voelt. En ik kan me gewoon niet voorstellen dat jij je goed voelt op deze manier."
Ze was niet perfect en dat speet haar. Hierop schudde hij zijn hoofd. Hoe kwam ze erbij dat ze niet perfect was? Er was op deze hele aardbol geen perfecter meisje voor hem te krijgen. 
"Je bent perfect, voor mij." Besloot hij. "Zie, ik ben ook niet perfect. Ik -" hij viel even stil, schudde zijn hoofd. "Ik doe dingen waar ik niet trots op ben. Ik verzwijg mijn gevoelens voor heel veel mensen." Niet voor iedereen, tegen Moora was hij open in zijn gevoelens. "Dus ik ben niet perfect. En jij noemt jezelf niet perfect. Dat maakt ons dus perfect. Je snapt me wel." De jongen hoopte dat hij het niet erger maakte met zijn woorden, waar het vaak wel een handje van leek te hebben.
Moora merkte op dat ze niet wist of ze wel op een normale manier kon eten.
"We bouwen het gewoon op. En je gaat je niet meer overeten. Veel kleine hapjes verspreid over de dag. Dat is het beste." Hoe hij dit wist, had hij eigenlijk geen idee van. Waarschijnlijk omdat hij zich ooit verdiept had in eetstoornissen wegens Solance. In de periode dat het rot ging met Kathie, had hij veel geleerd over stoornissen en depressies. En eetstoornissen en hoe deze op te lossen waren ook voorbij gekomen. 
Hij wou nog veel meer zeggen tegen Moora, maar hij legde zijn hand op haar knie en klopte er even zachtjes op.
"Het komt wel goed, je gaat het wel redden," besloot hij na even aarzelen te zeggen. "We verzinnen wel wat. Rustig aan. Beetje bij beetje."

Ze aanhoorde zijn woorden en vond dit geen leuk gesprek: je kon  het aflezen aan haar gezicht, ze keek alsof ze iets vies zag. Ja, ze was niet lelijk. Ze wilde hem overtuigen van het feit dat ze zelf wel kon zien in de spiegel hoe ze eruit zag en dat ze wist dat hij loog, maar ze besloot deze conversatie niet aan te gaan. Het was zinloos. Mensen zouden nooit de waarheid kunnen zeggen. Ze liegen, om andere mensen te beschermen. Om ze niet te kwetsen. Maar wat zij in de spiegel zag, was de waarheid en dàt was het enige waar ze op kon rekenen.
Haar schouders gingen een keer op en neer toen hij zei dat hij haar niet lelijk vond, zelfs het mooiste meisje dat hij ooit zag. Allemaal romantische leugentjes die algemeen aanvaard waren. Voor hem was ze perfect? Een glimlach verscheen toen uiteindelijk dan toch op haar gezicht. "Ja, ik snap het." Ze knikte bevestigend.
Ze zouden het gewoon rustig opbouwen, en het meisje was er best oké mee. Zolang hij haar maar niet zou pushen. "Oké", bevestigde ze vervolgens. Zijn hand klopte zachtjes op haar knie.
"Oh ik red me wel hoor.", was haar reactie. Een tikje arrogant misschien, maar wel wat ze voelde op dat  moment. Ze had het al die tijd al gered - oké, misschien wat kilootjes afgevallen. Maar verder kon ze perfect voor zichzelf te zorgen. "Maar toch bedankt. Om bezorgd te zijn. Komt wel goed."
Ze wilde van onderwerp veranderen. Ging rechterzitten en trok hem mee op de bank. Ze kuste wilde hem zachtjes op zijn lippen kussen, maar bedacht zich op de laatste moment. Dat was namelijk niet zo smakelijk nu.
Daarom legde haar hand maar op zijn wang, nam wat afstand en keek hem overtuigend aan. "Hé, maak je maar geen zorgen om me. Die botten zitten binnenkort weer onder een laagje vet, je gaat me nog sméken om af te vallen." Een grijns tekende haar gezicht. "Ik ben harder dan je denkt, jongen."
Ze nam weer meer afstand en trok het deken tot aan haar kin. "Zo, wat zullen we vandaag samen doen? We moeten toch even buitenkomen. Anders kan ik niet instaan voor de gevolgen. En dat willen we niet, right?"

Ze ging akkoord met dat ze gingen proberen om het te fixen. Hij zou rustig aan doen. Haar de tijd geven om te eten en niet zoals nu haar teveel eten geven. Hij hoopte dat Moora zou helpen, in die zin eerlijk aan zou geven wanneer hij haar teveel gaf.
Ze bedankte hem voor het bezorgd zijn en hij haalde zijn schouders op. Vanzelfsprekend, vond hij dan. Ze leunde naar hem toe om hem te kussen maar bedacht zich op het laatst. Dus legde ze haar hand op zijn wang. Hij hoefde zich geen zorgen te maken, het vet zou er binnen de kortste keren weer aanzitten en hij zou haar smeken af te vallen.
"Ja, vast," grinnikte hij. Maar hij hoopte wel een beetje dat het zo zou gaan, dat ze aan zou komen dat er eerder wat af kon dan dat er teveel aan zat. Maar Pasqual vond niet snel dat iemand te dik was, dus daar hoefde Moora zich al helemaal geen zorgen om te maken.
Ze was harder dan hij dacht.
"Ja, dat weet ik..." Hij glimlachte kort. "Maar dat maakt niet dat ik me geen zorgen om je maak."
Wat ze vandaag gingen doen, ze moesten echt even naar buiten want anders stond Moora niet voor de gevolgen in.
"Pff, je maakt het nu wel heel aantrekkelijk om de hele dag binnen te blijven," verzuchtte Pasqual. Hij dacht even na. Wat konden ze gaan doen? Ze zouden gisteren naar de kerstmarkt gaan. Dat konden ze eventueel nu ook wel doen. 
"We zouden vooralsnog naar de kerstmarkt kunnen gaan?" stelde hij voor. "En eventueel even langs wat winkels gaan, zodat je wat extra kleding hebt. Je betaald me dan later maar een keer terug." Hij grijnsde. Hoopte dat ze ermee akkoord zou gaan. 
"Maar de hele dag hier met je blijven.. nou ja, het klinkt niet verkeerd," moest hij bekennen. 
"Maar als de kerstmarkt je wat lijkt, eten we 's avonds daar of gaan we op tijd naar huis dat we gewoon kunnen koken?"

Hij zou zich sowieso zorgen over haar maken. Waarschijnlijk zou dat iets zijn wat ze niet kon veranderen. “Daar zal ik niets aan kunnen veranderen, zeker?”, ze grijnsde even.
Ze had ook best zin om de hele dag binnen te blijven, maar ze wilde niets overhaasten. Dingen samen doen was een leuk alternatief, vond ze. Hij stelde voor om naar de kerstmarkt te gaan en extra kleding voor haar te kopen. Ergens was het tegen haar zin, maar ze kon niet ontkennen dat nieuwe kleding wel nodig was. Ze zou alle bedragen bijhouden en achteraf aan hem teruggeven. Dat maakte dat ze ermee akkoord ging. “Kerstmarkt lijkt me nog steeds leuk en in verband met die kleren: oké, maar dan alleen maar omdat het écht nodig is.” De gedachte aan nieuwe kleren alleen al deed haar glimlachen. Een beetje meer Moora weer zijn, het zou fijn zijn. Ze zou daarom ook eerstdaags werk maken om een baantje te vinden.
“We zien wel, samen koken is ook best leuk.”, ze glimlachte en streelde even over zijn arm. “Goed.”, ze duwde het deken van zich af, had zin om iets te gaan doen en als ze langer in de zetel zou blijven zitten, was de kans groot dat ze daar zou blijven ook en dat ze Pasqual nog meer bij zich in de zetel zou trekken.
Stond op, liep naar de tafel en ruimde die mee met hem af, waste met hem af. Uiteindelijk kleedde ze zich aan en maakte ze zich klaar om te vertrekken. Ze wachtte op Pasqual en samen gingen ze op pad.

Timeskip

Moora woonde nu zo ongeveer een maandje bij hem in en zoals afgesproken was ze er op sommige avonden niet. Pasqual vroeg haar niet waar ze was geweest, maar vroeg haar wel om het tijdig te melden, zodat hij er met avondeten rekening mee kon houden.
Het was fijn om niet alleen meer in huis te zijn en het was vooral fijn dat hij met.. kon hij het zeggen? Jawel toch? Met zijn grote liefde in een huis was. Het was zo anders dan Kathie, anders dan Aya en zelfs heel anders dan Chloë, terwijl hij altijd zo zeker van Chloë was geweest. Ze waren niet meer zo ver gegaan als de eerste avond dat ze bij hem was geweest, maar het was gezellig, sfeervol, leuk. Er waren absoluut nog knuffelsessies geweest en ze sliepen iedere avond samen, maar ze hadden de stap nog niet gezet en dat was oké. Daar kon Pasqual mee leven.
Vanochtend was het voor hem een dagje manege geweest. Stallen ruimen, les geven. Voor Moora was het een vrije dag geweest en hij was al aan het uitkijken voor wedstrijden waaraan ze deel kon nemen. Hij was tevreden met het leven waar hij nu in leefde. 
Het gebeurde niet vaak, maar vandaag kwam Kaya langs. De laatste keer dat Kaya langs was gekomen had ze haar afkeur over Moora uitgesproken. Het feit dat hij zo snel na Kathie al een nieuwe had. Ze waren met ruzie geëindigd en hij had haar sindsdien niet meer gezien. Toevallig wou ze vandaag langskomen maar Pasqual liep er niet warm voor. Hij was wel gelukkig dat Moora er nu even niet was, want die meeting wou hij nog even uitstellen. 
Kaya kwam naar hem toegelopen toen hij in de kantine aan een kop koffie zat. Ze stak haar hand op en toen hij op wou staan, gebaarde ze dat hij moest blijven zitten.
"Hee zusje," sprak hij enthousiast. "Goed je te zien." Kaya nam plaats in de stoel tegenover hem. "Jaja... Hoi Pasqual." Pasqual vroeg of ze ook wat te drinken wou, maar ze schudde slechts haar hoofd.
"We moeten praten," begon ze. Pasqual keek haar strak aan.
"Als het gaat over Moora en het weer allemaal moeilijk is, hoeft het niet," sprak hij boos. Kaya keek hem hoofdschuddend aan.
"Toevallig gaat het daar wel over. Weet je wat ze allemaal over je zeggen?" haar stem klonk verontwaardigd. "Je bent een snol. Een mannelijke slet, dat je nu al een meisje bij je in huis neemt. Ze zeggen 'de een eruit, de ander erin' en dat is nog het vriendelijkst."
"Wat doet het ertoe wat de anderen zeggen?" verzuchtte Pasqual. 
"Vind je haar wel echt leuk of kan je niet alleen zijn?" reageerde Kaya gemeen. Pasqual nam een slok van zijn koffie.
"En, hoe gaat het tussen jou en Jayden?" probeerde hij het onderwerp van zichzelf af te brengen.
"Geef antwoord op mijn vraag," reageerde Kaya snibbig. 
"Ik vind haar echt leuk," reageerde Pasqual fel. "En ookal had ik dat niet gevonden hoor je gewoon je mond te houden." Kaya zuchtte.
"Pasqual, ze praten over je," probeerde ze hem nogmaals wijs te maken.
"Dan doen ze dat toch lekker? Ik weet zelf wat er toe doet en wat niet," vond hij. 
"Je snapt het echt niet. Je bent verdorie een eigenaar van de best lopende stal in HorseHome. En ze praten over je en het doet je niets? Stuur Moora weg, bemoei je niet meer met haar, doe alsof dit een bevlieging was."
Pasqual stond op.
"Kaya, ik denk dat het tijd is om te gaan." Toen begon zijn mobiel te rinkelen en keek hij op het schermpje. 
"Kaya, ik meen het. Wegwezen!" hierna nam hij op.
"Moora?" sprak hij, nog pissig vanwege Kaya. Moora belde hem niet vaak.
"Leuk je te spreken," begon hij, toen luisterde hij naar wat ze te zeggen had.

Zoals het nu al een maandje liep, ging het vrij gemakkelijk voor Moora. Er waren niet al te veel verplichtingen, ze had nog enkele avonden op de hooizolder geslapen en nog een keertje met Keith afgesproken. Ergens had ze zich daar wel schuldig over gevoeld. Ze wist niet of hij dàt zou kunnen hebben appreciëren. Maar goed, hij had er niet naar gevraagd dus had ze het hem ook niet verteld.
En op die momenten had ze Pasqual wel gemist, dus dat leek haar een goed teken. Ze wilde ook niet dat ze het te snel beu zou worden, dus probeerde ze af en toe wat afstand te nemen, hoewel het vrij moeilijk bleek te zijn. Ze hadden het ook gewoon zó gezellig en ze kwam heel graag bij hem thuis. Het was een geborgenheid die ze nooit gevoeld had. Of gekend had.
Het meisje had ook al fel aan zichzelf gewerkt en daardoor al snel een halftijdse job gevonden bij een plaatselijke supermarkt en hielp daar nu al meer dan een week. Ze had haar weekloon net gestort gekregen en was blij dat ze eindelijk het geld wat Pasqual haar voor de kleren had betaald, kon teruggeven. Ze wandelde op straat weer naar huis en had een tas met boodschappen bij, die ze meteen ook gedaan had in het winkeltje. Kreeg ze ook nog een beetje korting, mooi meegenomen.
Ze wandelde richting Pasquals huis. Of gewoon ‘naar huis’, zoals ze per ongeluk al eens durfde te zeggen. Plots werd haar aandacht getrokken toen een zwart-wit gevlekte middelgrote hond met lange haren de straat kwam opgelopen. Hij zat een lapjeskat achterna en rende de straat over. Moora wilde nog roepen, reageren. Ze liet haar tas vallen en rende zwaaiend de straat op, maar de auto remde te laat. Hij raakte de hond met zijn linkervoorlicht en… Reed gewoon verder. Ze hoorde het dier janken en rende ernaartoe. Ze zag de zwarte bestelwagen nog in de verte verdwijnen. De hond bleef op de weg liggen en het meisje hurkte bij hem neer. Hij jankte zachtjes.
Er was niemand anders in de buurt en Moora nam het dier op en bracht het voorzichtig naar de kant van de weg. Uit de tas die ze had laten vallen, haalde ze een flesje water. Ze bekeek het dier beter. Ze kon niet zeggen dat het er goed uitzag. Zijn achterpoten zagen er niet goed uit en hij leek buiten bewustzijn te zijn.
Dat was het moment waarop ze haar mobiel nam, die ze enkele dagen geleden nog van Pasqual had gekregen ‘voor noodgevallen’. Ze belde hem op. De manier waarop hij opnam en haar naam zei, stond haar niet aan. Alleen was dit geen moment om hierop te reageren en ze liet hem zijn volgende zin niet afmaken. “Kan je zo snel mogelijk naar de Steenweg komen? Ter hoogte van die boerderij met die geiten.” Ze keek rond en vertelde wat ze zag. “Breng misschien een deken mee, ik zag net een hond aangereden worden en hij is er slecht aan toe. Hier is niemand en de dader is doorgereden. Haast je!” Ze brak het gesprek af zonder op een antwoord te wachten, in de veronderstelling dat hij wel gewoon zou komen. En hem kennende, zou hij al haast in de auto zitten.
Toen besliste ze om ook het nummer van de dierenambulance te bellen. Zij vertelden haar dat ze er meteen aankwamen.
Ze trok haar trui uit – gelukkig één die ze al lang had, en niet een nieuwe – en bond die om één poot van het hondje, om het te laten stoppen met bloeden. Iets wat ze ooit eens gezien had op de televisie. Ze spoelde het bloed van zijn poten om te zien hoe erg het was, en het viel écht niet mee. De hond werd wakker maar verzette zich niet.
“Komt wel goed, jongen. Ik ga je helpen.” Fluisterde ze zachtjes tegen hem, terwijl ze hem over zijn hoofd bleef strelen. Hij had geen halsband aan, leek er vrij verwilderd uit te zien. “’t Is oké.”
Het diertje knipperde met zijn ogen en jankte onophoudelijk, ze probeerde hem comfortabel te leggen en nam zijn hoofd tussen haar handen, legde het op haar benen toen ze ging zitten met haar benen onder zich. "Komaan jongen, hulp is onderweg." Ze probeerde het diertje te troosten, maar de manier waarop zijn achterpoten bleven bloeden, zinde haar niet. Wanhopig probeerde ze zijn bloed af te snijden, maar ze was bang om wat verkeerds te doen.
De hond hield op met janken. Zijn ogen waren half open en reageerden niet meer. "Nee. Nee!' Ze legde het dier neer en plaatste haar hoofd op zijn borst. Heel zachtjes hoorde ze traag zijn hart kloppen. Het geluid stierf weg. "Nee, godverdomme!" Met wat water tegen zijn lippen te laten lopen, probeerde ze hem wakker te krijgen. Tranen sprongen in haar ogen.

Ze vroeg hem met ernst in haar stem of hij naar de Steenweg kon komen. Met een angstig voorgevoel en een kramp in zijn maag sprak hij uit dat dit geen probleem was. Ze vervolgde dat ze een hond aangereden had zien worden, dat hij een deken moest meebrengen. Dit was geen probleem, reageerde hij alweer.
De dader was doorgereden en hij moest zich haasten. Daarmee had ze de telefoon opgehangen en de knoop die Pasquals maag had gevormd, was weer bezig te ontdraaien. Er was niets met háár aan de hand, alleen maar een hond.. De jongen zuchtte even trillerig, borg de mobiel op en keek toen even naar Kaya, die met haar armen over elkaar naar hem stond te kijken.
"En, wat moet je neukje?" vroeg ze. Pasqual keek haar woedend aan. Hij haalde diep adem en probeerde zijn woedende gedachte uit te bannen, maar het ging niet.
'Dat jij dat nou met iedereen doet betekend niet dat ik het met iedereen doe," grauwde hij. Kaya keek even alsof hij haar geslagen had, toen trok ze weer een snibbig gezicht. Ze draaide zich om en liep weg en Pasqual had niet de behoefte om haar achterna te lopen. Het feit dat ze constant ellendig tegen hem bleef doen, hoe hard hij ook zijn best deed om aardig tegen haar te zijn, maakte dat hij klaar was met haar gedrag. Hij voelde zich voor het moment niet schuldig om zijn opmerking en haastte zich naar zijn auto toe. Onderweg zag hij dat Kaya woedend met iemand stond te bellen, op een plek waar ze niet op zou vallen en Pasqual had medelijden met diegene waarmee ze aan de telefoon was. 
Pasqual sprong in zijn auto en reed ermee naar de plek waar Moora hem nodig had gehad. Hij zag haar in de berm zitten met het diertje in kwestie en ze zag er overstuur uit. Pasqual parkeerde zijn auto en besloot om de motor te laten draaien. Hij opende zijn portier, stapte haastig uit en gooide de deur achter zich dicht. Achterin zijn auto lag een deken, deze haalde hij er dan ook uit. Toen liep hij naar Moora en zag dat er tranen langs haar wangen liepen. Het vermoeden bestond dat het hondje in kwestie het niet gehaald had.
De jongen hurkte in stilte naast Moora neer en sloeg een arm om haar schouder heen. Hij keek naar de hond maar er leek weinig meer in te zitten.
"Je hebt je best gedaan," besloot hij te zeggen. Hij legde de deken voorzichtig over de hond heen. Hij vond het zielig het dier zo te zien liggen en vreemd genoeg maakte het hem oprecht verdrietig. Terwijl hij nooit zichzelf als een echte hondenmens had gezien.

Ze wist al dat ze te laat was. Diep vanbinnen wist ze dat. En toch hoopte ze dat het dier nog wakker zou worden. Ze wist niet hoelang ze daar zat. Maar opeens voelde ze Pasquals aanwezigheid. Zijn schouder om hem heen. De warmte die hij veroorzaakte. Niet alleen aan de buitenkant, ook vanbinnen. Als hij bij haar was, voelde ze zich compleet. Hij zei haar dat ze haar best had gedaan en haalde haar schouders op. "Ik had meer kunnen doen, als ik geweten had wàt precies." Haar stem trilde en ze veegde haar tranen weg.
De woede, omdat ze niet in staat was om te kunnen doen wat iemand anders wel had kunnen doen, maakte zich meester van haar. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en hoorde de dierenambulance stoppen, twee mensen stapten uit en traag keek Moora op. "Ze zijn te laat, godverdomme.", haar stem klonk fluisterend, zodat alleen Pasqual het kon horen. Langzaam stond ze op en balde haar vuisten. De mensen liepen naar het dier toe. "Oh, doe geen moeite hoor." Haar stem klonk cynisch en vol afgrijzen, alsof het hún schuld was. Want dat was makkelijk. Een ander de schuld geven."Hij is al dood. Sneller kon niet, zeker?", verweet ze hen.  Haar stem trilde niet meer en ze plantte haar nagels in haar handpalm. Ze wist dat ze hier weg moest, omdat ze anders een uitbarsting zou krijgen en ze keek even naar Pasqual. "Ik ga alvast in de auto zitten. Mijn trui, die mogen ze houden." deelde ze mee, waarna ze de hulpverleners geen blik meer waardig gunde. Pasqual moest het maar even opvangen. Zou hij zeker doen en hij kon het daarbij ook goed.
"Hij reed gewoon door, Pasqual." Zei ze toen Pasqual weer de auto instapte. De woede en pijn was te horen in haar stem. Ze kon er niet bij, ze wist niet waarom mensen dat konden doen. "Ik snap het echt niet. Hoe laf is zoiets? Gewoon echt weglopen voor je -" Problemen. Ze zweeg. Haar stem stierf abrupt weg en ze sloot haar ogen even. Het was vast iemand zoals zij.  "Laten we dit voorval gewoon vergeten." Ze duwde de pijn weg die ze voelde.
Ze probeerde zich ergens anders op te focussen. "Gaan we zo nog naar stal? Ik wil gerust nog wat helpen, afleiding. Hoe was je dag trouwens al? Een beetje niet te lastige situaties gehad?" Ze dacht terug aan het moment waarop hij de telefoon had opgenomen. "Je klonk nogal geïrriteerd toen je opnam, namelijk." Ze schrok ervan hoe ze de jongen al kende, hoe ze dingen kon horen in zijn stem, zonder zijn gezicht te zien. En hoe ze zijn gedachten leek te kunnen lezen soms, zonder dat hij wat zei.

Verdrietig sprak ze dat ze meer had kunnen doen als ze had geweten hoe. Maar ze had het niet geweten, ze had waarschijnlijk gedaan wat ze kon. Hij nam haar iets dichter tegen zich aan. Hij zou zich net zo beroerd voelen als er iets gebeurde met een van de paarden, dat hij dan wel iets probeerde te doen maar dat hij niet kon helpen. 
Moora sloeg om van verdriet naar woede toen de mensen van de dierenambulance kwam en haar reactie was gewoon niet gepast. Pasqual wou haar sussen, zeggen dat ze echt hun best wel deden en zo snel mogelijk probeerden te komen als ze konden, dat dit niet nodig was. Maar Moora was woedend en Pasqual schrok van haar. Dit was hij niet gewend, hij had haar nog nooit boos gezien. Hij streek haar even over haar arm en stond toen met haar op. Moora deelde mee dat ze in de auto ging zitten en dat hij ze de trui mocht laten houden. Ietwat verbouwereerd bleef hij daar staan, met een dode hond aan zijn voeten. De hulpverleners kwamen naar hem toe, waarbij er eentje neerhurkte bij de hond en de ander naar Pasqual liep. Pasqual stak zijn hand uit, stelde zichzelf voor en vertelde dat het Moora was die had gebeld. Dat het om deze hond ging maar dat het al te laat was, dat er niets meer was te doen. 
Ze vroeg hem naar het verhaal en hij haalde zijn schouders op. "Ik weet het niet," bekende hij eerlijk. "Ik weet alleen dat hij is aangereden en nou ja, dat dit is gebeurd." De andere hulpverlener die om de hond gebogen zat deelde mee dat het einde oefening was. Dat ze het dier maar beter mee konden nemen en zouden kijken of het gechipt was. 
Pasqual vroeg of hij nog iets kon doen maar het was nu aan hun en ze namen afscheid. De hond werd geborgen en Pasqual liep naar de auto toe. Om de trui en de deken vroeg Pasqual niet meer. Hij nam plaats aan de bestuurderskant en Moora deelde mee dat de bestuurder was doorgereden. 
Hij begreep het niet. Als je een dier aanreed dan stopte je toch? Dan maakte je toch zeker dat het dier in orde was? Moora zei dat ze het niet snapte. Hoe mensen weg konden lopen voor hun problemen. Althans, dat laatste dat wou ze zeggen maar zei ze niet. Ze viel stil.
Laten we dit voorval vooral vergeten. Pasqual keek haar verward aan. Wou ze doen alsof dit niet gebeurd was? Dit gewoon wegduwen? Alsof het haar niets gedaan had? De jongen begreep haar niet, probeerde haar te begrijpen. Ze vroeg of ze nog naar stal gingen. Hoe zijn dag geweest was en of hij nog lastige situaties had gehad.
"Ja, we moeten wel terug," besloot Pasqual. "Ik moet nog les geven vanavond, de vaste instructrice van vanavond is namelijk ziek." Niet dat hij het erg vond om les te geven. "Als je wilt kan je meerijden, het is een gevorderden les, we hebben nog wel ruimte en we gaan springen vanavond."
Ze merkte op dat hij nogal geïrriteerd had geklonken toen hij opnam.
"Oh... ja..." Hij wou het er niet over hebben maar besefte ook wel dat hij het niet eeuwig voor haar kon verzwijgen.
"Kaya kwam langs." Pasqual zuchtte eens diep. "En Kaya -" hij dacht na over hoe hij dit het beste kon zeggen.
"Kaya vindt... die... euh." Hij wist het niet.
"Lullig gezegd; Kaya vind je mijn neukje. En vind mij een slet omdat ik nu met jou ben. En ze zegt dat ik jou uit huis moet zetten. En nou ja, we hebben nu lichtelijk ruzie." Maar dat was niet moeilijk met Kaya. Je had al snel ruzie met haar.
"Maar goed. Daar valt niets aan te veranderen denk ik zo." Hij zette de auto aan, stak nog even zijn hand op naar de hulpverleners en reed toen richting stal. Hij wou meer zeggen over de ruzie met Kaya, maar hij kon het niet plaatsen. Hij was niet iemand die snel gemene dingen zei, hij hield zich over het algemeen keurig in, maar Kaya had hem tot het uiterste gedreven, gemaakt dat hij niet anders kon doen dan vals reageren.
"Maar Kaya heeft er een handje van om iedereen waarmee ik date belachelijk te maken. Kathie heeft ze ooit ook kapot gemaakt." Hij wou zijn zusje terug. Hoe ze vroeger was en niet de bitch waarin ze nu veranderd was.

Gelukkig vroeg hij niet meer naar het voorval, of rakelde hij het niet op. Ze wilde het zo snel mogelijk wissen uit haar geheugen. Wegduwen.
Ze moesten toch terug. Hij moest lesgeven vanavond gezien de instructrice ziek was. Ze zouden springen. Moora aarzelde. Misschien was het beter om gewoon even toe te kijken. De situatie van daarnet zou nog nazinderen in haar hoofd en ze wist niet of ze dat kon. Wat ze wel kon, was al naar huis gaan. Lekker eten klaarmaken en wachten tot hij thuis was. Daar had ze wel zin in. Hem ook eens wat verwennen na alles wat hij voor haar had gedaan. En koken, dat kon ze best wel.
"Oh - ik. Ik weet niet. Ik zou me niet kunnen concentreren. Zet me anders maar gewoon even thuis af." mompelde ze zachtjes, toch wel hoorbaar. Ze wilde zo min mogelijk enthousiast lijken.
Waarom hij zo geïrriteerd had geklonken? Ze luisterde aandachtig. Kaya was langs geweest, iets wat ze nog niet van hem had gehoord. Hij zocht naar woorden en een diepe frons verscheen op haar voorhoofd. Wat hij ging zeggen, was niet aangenaam, dat voelde ze al aankomen. Zijn woorden maakten haar kwaad, al kwamen ze niet van hem. "Ze - wat?!" Haar stem klonk donker, vuil. Daarna herpakte ze zich - het was en bleef Pasquals zusje.
Al had ze haar graag wel eens willen zien en vertellen dat ze niet moest oordelen voor ze iemand kende. Maar ze had waarschijnlijk dan wel een weerwoord klaar, en met wat ze had meegemaakt, kon Moora het haar wel vergeven. Alleen - aanschouwd worden als een sletje, als iemand waar Pasqual snel vanaf moest komen, het was... Pijnlijk. Zeker omdat Pasqual Moora's eerste vriendje ooit was - als ze het dat al durfde te noemen - en ze nog nooit. Wel, ja.
"Oh, gezellig." Was haar enige verdere reactie, terwijl ze haar benen heel rustig over elkaar sloeg en haar vingers in elkaar vlocht.
Vervolgens zei Pasqual haar dat Kaya er een handje van had om het bij iedereen waarmee hij datete dat te doen. Een zucht ontsnapte van haar lippen. "Het spijt me voor je dat ze zo geworden is, Pasqual.", klonk het zachtjes. Ze legde haar hand even op de zijne, die op de versnellingspook lag. "Ik hoop echt dat ze ooit weer je kleine zusje van vroeger wordt." Ze beet even op haar onderlip. "Ik hoop alleen dat je niet naar haar luistert, want ik bedoel het écht wel goed met je. Dat weet je."
Ze reden de oprit van Pasquals huis op en ze nam de reservesleutel die ze van hem had gekregen, voor noodgevallen, uit haar zak. Ook de boodschappentas nam ze vast.
"Ik zal hier zijn als je terugkomt. Haast je wel, wil je? Ik kijk er naar uit om je straks terug te zien." Ze ging naar hem toe hangen en  kuste zachtjes zijn lippen. Enkele tellen later duwde ze haar lippen iets harder op de zijne. Een grijns verscheen op haar lippen en ze loste zijn lippen weer. Ze knipoogde haast verleidelijk en nam afstand van hem, stapte de auto uit en keek nog even naar hem op voor ze de portier dicht deed. "Tot strakjes, s-" Ze aarzelde even en keek hem weer even aan. "Schatje."

Moora sloeg de les af wegens het feit dat ze zich niet zou kunnen concentreren. Hij vond het jammer maar begreep het wel. Hij had het niet zien gebeuren, had alleen het lijk gezien. Ook vervelend, maar minder traumatiserend dan het hele voorval zien, dacht hij zo. Dus kon hij haar thuis afzetten. Nou ja, dat zou hij dan ook maar doen. Niet dat het ver was vanaf zijn huis naar de stal. Dat was een deur open doen en dan was je er. 
Moora reageerde verontwaardigd op Kaya en Pasqual begreep haar verontwaardiging. Hij voelde hetzelfde. Zou in Moora's geval hetzelfde hebben gereageerd hoogstwaarschijnlijk. 
Het speet haar dat ze zo was geworden en Pasqual zuchtte even.
"Dat spijt mij ook ja," mompelde hij, minder emotioneel dan hij zich er werkelijk over voelde. Moora hoopte dat hij niet naar haar zou luisteren want Moora bedoelde het goed met hem. 
"Ik weet dat jij het goed bedoelt. " Hij keek haar kort maar ernstig aan. 
"Ze bralt maar raak," vond hij. Toen waren ze er en hij zette de auto stil.  Moora beloofde dat ze er zou zijn als hij thuis kwam en hij moest zich haasten.
Het was vreemd, hoe hij niet kon wennen aan het speciale gevoel wat hij van binnen kreeg iedere keer als Moora hem zoende. Hij had gedacht dat het minder zou zijn, dat hij er een soort van aan zou wennen, maar zijn hart bleef opspringen. Het begon rustig, maar ze drukte haar lippen steviger op de zijne, waardoor hij haar wat langer tegen zich aan wou drukken maar nog voordat hij ook maar actie kon ondernemen, week ze van zijn lippen. 
Ze noemde hem schatje en hij kon niets anders doen dan grijnzen.
"Tot straks, prinses!" riep hij haar nog na, waarna hij zelf ook de auto verliet en richting stallen ging. Het eerste wat hij moest doen was les geven.
Nadat de les was gegeven had hij Digno nog wat beweging gegeven. Het was druk geweest in de bak vanavond dus veel van het dollen wat Pasqual gebruikelijk met Digno deed was er vandaag niet van gekomen, maar omdat er nog balkjes stonden van de springles had hij besloten te springen. Dit met zadel maar zonder hoofdstel. Het zadel bood gewoon meer steun op het moment dat Pasqual landde en maakte dat Digno's rug beter beschermd was. Het hoofdstel wees Pasqual steeds vaker af, gezien hij het zonder hoofdstel rijden erg gaaf vond en het steeds beter begon te beheersen. Digno pakte het ook goed op en het was zichtbaar dat de hengst het rijden zonder hoofdstel aanzienlijk leuker vond, ook omdat Pasqual andere dingen deed. 
Toevallig reed hij nu in de bak met Allison, waardoor Dean langs de kant zat en de twee over en weer aan het grappen waren. Allison reed een van de pensionpaarden bij, gezien de eigenaresse momenteel op vakantie was en deze wist van Allison. Allison had een tevreden lach op haar gezicht en deed voornamelijk aan dressuur, maar toen Pasqual haar toch vroeg een sprongetje te wagen, deed ze dit ook.
Pasqual ging niet hoog vandaag en hij eindigde zijn ritje met een kleine wilde uitspatting van Digno en Digno die niet braaf meer rondjes wou rijden. Hij eindigde al lachend in het zand, stapte nog even op om nog een ronde of twee te stappen en toen maakte hij er een einde aan. Hij zadelde Digno af, zette hem op stal en gaf hem nog een aantal wortels na. De jongen nam afscheid van de mensen die er nog waren en hij ging naar huis toe, waar het hele huis lekker rook naar etensgeuren.
"Ik ben er weer!"

Ze was blij dat hij haar volgde in haar bedenkingen over Kaya, maar anderzijds was het zo jammer voor hem dat dàt de harde waarheid was. Ze voelde de nood om met Kaya te praten, er alles aan te doen om haar anders te laten reageren – op z’n minst tegen hém, maar then again, waarom zou het meisje naar Moora luisteren? Of überhaupt naar iemand?
Dat hij haar prinses noemde, zoals hij al eens eerder had gedaan, deed haar op wolkjes lopen. Ze stapte Pasquals huis binnen, laadde snel de boodschappentas uit en liep eerst naar de badkamer om zichzelf om te kleden en op te frissen. En klaar te maken voor iets waar ze vanavond klaar voor moest zijn, want dat was ze ergens wel. Of hij dat was, daar was ze wel zeker van. Hij had afgelopen weken heel netjes gewacht op haar.
Eens klaar, kleedde ze zich om in schone kleren, anders dan haar werkkleding, maar wel nog casual. Zoals ze was, eigenlijk. Jurkjes droeg ze normaal gezien enkel bij speciale gelegenheden. Het jurkje dat ze droeg op hun eerste avond, was er omdat ze in principe niets anders had gehad toen. Al voelde ze zich er wel verschrikkelijk vrouwelijk in, maar Pasqual wist dat haar stijl meer casual was en had die stijl wel aanvaard.
Ze had al beslist wat ze wilde maken. Het was wat simpels, maar simpel was goed genoeg: macaroni met kaas en hesp. Snel klaar én tijd genoeg om nog verse chocomousse als dessert te maken. Alle ingrediënten waren in huis en als een sneltrein vloog ze erin.
Eenmaal de chocomousse stond te rusten in de koelkast en de pasta aan het koken was, begon ze de tafel te dekken. Een donkerrood tafellaken dat ze wist liggen in een lade samen met twee hoge kaarsen. Ze dekte de tafel netjes, zette alles heel recht en was ergens trots op het eindresultaat toen ze de tafel zag.
Ze goot de pasta af en op het moment dat ze de kookpot op tafel zette, hoorde ze de deur opengaan en Pasqual roepen dat hij er was. Snel stak ze de kaarsjes aan en liep ze naar hem toe. Hij stond nog in de inkomhal en enthousiast liep ze op hem af. “Hello, hello”, sprak ze liefelijk, terwijl ze haar handen op zijn beide wangen legde en hem een korte kus op de lippen drukte.
Ze ging achter hem staan en legde haar handen op zijn ogen, duwde hem zachtjes in de richting van de keuken en haalde haar handen tenslotte van zijn ogen. “Tadaa”, deed ze enthousiast, waarna ze hem verwachtingsvol aankeek.
“Oh – en vóór je wat zegt, waag het niet om eerst te gaan douchen.”, klonk het al waarschuwend, terwijl ze naar de tafel hem naar de tafel duwde, zijn stoel wegschoof en hem haast op de stoel dwong te gaan zitten.
Ze schepte zowel voor hem als voor haar een portie macaroni uit en ging zitten. Met een blik van ‘kijk, kijk wat ik voor je gedaan heb’, keek ze hem, heel erg trots op zichzelf, aan.
Voor Moora was het namelijk een primeur dat ze zoiets romantisch ondernam en dat ze er ook helemaal zélf was opgekomen om dit voor iemand te doen. Normaal gezien was romantiek niets voor haar, maar bij Pasqual leek het vanzelf te gaan en ze genoot er nog van, ook.