Eenie meenie miney mo.
Haar blauwe ogen speurden de omgeving af. Heerlijk, keuzes maken. Een blond meisje met een zwarte, versleten rugzak op haar rug, stond midden op een kruispunt van verschillende bosweggetjes. Als misschien één van de weinige mensen op aarde, vond Moora het gewéldig om keuzes te maken. Elke keuze betekende misschien een spannende plot-twist en spannende plot-twists waren precies wat het meisje nodig had om iéts te maken van haar leven. Om iéts betekend te hebben. Om niet te zijn zoals al die anderen. Om niet te rennen naar haar nine-till-five job. Om niet uiteindelijk al het verdiende geld te moeten uitgeven aan rekeningen waarmee je enkel maar de staatskas mee aanzuivert. Om niet in de supermarkt aan te schuiven zoals iedereen om 18.00 u en om niet te vloeken op dat oude vrouwtje met al haar koperen muntjes. Kortom, om niet haar leven te vergooien zoals al die anderen.
Met haar versleten sneakers besloot ze het linkse pad te kiezen. Rustig en genietend van alle lentebloesems, wandelde ze het bos door. Benieuwd waar ze zou uitkomen. Moora was een slank meisje met lange blonde haren. Ze leek één van die opgetutte, populaire meiden van een of andere middelbare school in de buurt, maar gaf eigenlijk bijzonder weinig om haar uiterlijk. Het kwam zeker van pas als ze wat nodig had van mannen en daar maakte ze maar al te graag gebruik van.
Plots stoof er iets langs haar voeten heen. Het meisje slaakte een klein gilletje en sprong een halve meter naar achteren. Haar blik gleed pijlsnel naar de struiken naast zich, waar ze een klein konijntje in zag zitten. Vreemd genoeg liep het diertje niet weg, maar bleef het gewoon naar haar kijken. De borst van het beestje pompte razendsnel op en neer. "Hee, kleintje.", fluisterde Moora zachtjes en een glimlach verscheen op haar gezicht. Traag zette ze haar rugzak naast zich neer en ging met haar knieën op de grond zitten. Nog steeds bewoog het kleine diertje niet. "'t Is oké", mompelde het meisje terwijl ze haar beide handen open bij elkaar op de grond legde. Het kleine diertje keek ongerust toe - de hartslag van het diertje was duidelijk al een beetje vertraagd. Snel bewoog het kleine neusje op en neer. Het duurde enkele minuten maar Moora had alle tijd van de wereld. Nieuwsgierig liet 't konijntje zijn kopje zakken en duwde de onderkant van zijn kin op haar vingertoppen.
Haar blauwe ogen speurden de omgeving af. Heerlijk, keuzes maken. Een blond meisje met een zwarte, versleten rugzak op haar rug, stond midden op een kruispunt van verschillende bosweggetjes. Als misschien één van de weinige mensen op aarde, vond Moora het gewéldig om keuzes te maken. Elke keuze betekende misschien een spannende plot-twist en spannende plot-twists waren precies wat het meisje nodig had om iéts te maken van haar leven. Om iéts betekend te hebben. Om niet te zijn zoals al die anderen. Om niet te rennen naar haar nine-till-five job. Om niet uiteindelijk al het verdiende geld te moeten uitgeven aan rekeningen waarmee je enkel maar de staatskas mee aanzuivert. Om niet in de supermarkt aan te schuiven zoals iedereen om 18.00 u en om niet te vloeken op dat oude vrouwtje met al haar koperen muntjes. Kortom, om niet haar leven te vergooien zoals al die anderen.
Met haar versleten sneakers besloot ze het linkse pad te kiezen. Rustig en genietend van alle lentebloesems, wandelde ze het bos door. Benieuwd waar ze zou uitkomen. Moora was een slank meisje met lange blonde haren. Ze leek één van die opgetutte, populaire meiden van een of andere middelbare school in de buurt, maar gaf eigenlijk bijzonder weinig om haar uiterlijk. Het kwam zeker van pas als ze wat nodig had van mannen en daar maakte ze maar al te graag gebruik van.
Plots stoof er iets langs haar voeten heen. Het meisje slaakte een klein gilletje en sprong een halve meter naar achteren. Haar blik gleed pijlsnel naar de struiken naast zich, waar ze een klein konijntje in zag zitten. Vreemd genoeg liep het diertje niet weg, maar bleef het gewoon naar haar kijken. De borst van het beestje pompte razendsnel op en neer. "Hee, kleintje.", fluisterde Moora zachtjes en een glimlach verscheen op haar gezicht. Traag zette ze haar rugzak naast zich neer en ging met haar knieën op de grond zitten. Nog steeds bewoog het kleine diertje niet. "'t Is oké", mompelde het meisje terwijl ze haar beide handen open bij elkaar op de grond legde. Het kleine diertje keek ongerust toe - de hartslag van het diertje was duidelijk al een beetje vertraagd. Snel bewoog het kleine neusje op en neer. Het duurde enkele minuten maar Moora had alle tijd van de wereld. Nieuwsgierig liet 't konijntje zijn kopje zakken en duwde de onderkant van zijn kin op haar vingertoppen.