Paradigm Shift
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.
Paradigm Shift

Een RPG die zich centreert rond het leven in een stad waar alles kan gebeuren.


Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

Eenie meenie miney mo. [Pasqual] (16+)

2 plaatsers

Ga naar pagina : 1, 2, 3, 4, 5  Volgende

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 5]

1Eenie meenie miney mo. [Pasqual] (16+) Empty Eenie meenie miney mo. [Pasqual] (16+) zo nov 01, 2015 10:35 pm

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Eenie meenie miney mo.
Haar blauwe ogen speurden de omgeving af. Heerlijk, keuzes maken. Een blond meisje met een zwarte, versleten rugzak op haar rug, stond midden op een kruispunt van verschillende bosweggetjes. Als misschien één van de weinige mensen op aarde, vond Moora het gewéldig om keuzes te maken. Elke keuze betekende misschien een spannende plot-twist en spannende plot-twists waren precies wat het meisje nodig had om iéts te maken van haar leven. Om iéts betekend te hebben. Om niet te zijn zoals al die anderen. Om niet te rennen naar haar nine-till-five job. Om niet uiteindelijk al het verdiende geld te moeten uitgeven aan rekeningen waarmee je enkel maar de staatskas mee aanzuivert. Om niet in de supermarkt aan te schuiven zoals iedereen om 18.00 u en om niet te vloeken op dat oude vrouwtje met al haar koperen muntjes. Kortom, om niet haar leven te vergooien zoals al die anderen.
Met haar versleten sneakers besloot ze het linkse pad te kiezen. Rustig en genietend van alle lentebloesems, wandelde ze het bos door. Benieuwd waar ze zou uitkomen. Moora was een slank meisje met lange blonde haren. Ze leek één van die opgetutte, populaire meiden van een of andere middelbare school in de buurt, maar gaf eigenlijk bijzonder weinig om haar uiterlijk. Het kwam zeker van pas als ze wat nodig had van mannen en daar maakte ze maar al te graag gebruik van.
Plots stoof er iets langs haar voeten heen. Het meisje slaakte een klein gilletje en sprong een halve meter naar achteren. Haar blik gleed pijlsnel naar de struiken naast zich, waar ze een klein konijntje in zag zitten. Vreemd genoeg liep het diertje niet weg, maar bleef het gewoon naar haar kijken. De borst van het beestje pompte razendsnel op en neer. "Hee, kleintje.", fluisterde Moora zachtjes en een glimlach verscheen op haar gezicht. Traag zette ze haar rugzak naast zich neer en ging met haar knieën op de grond zitten. Nog steeds bewoog het kleine diertje niet. "'t Is oké", mompelde het meisje terwijl ze haar beide handen open bij elkaar op de grond legde. Het kleine diertje keek ongerust toe - de hartslag van het diertje was duidelijk al een beetje vertraagd. Snel bewoog het kleine neusje op en neer. Het duurde enkele minuten maar Moora had alle tijd van de wereld. Nieuwsgierig liet 't konijntje zijn kopje zakken en duwde de onderkant van zijn kin op haar vingertoppen.

Pasqual Scodelario

Pasqual Scodelario

"Ik ben er vandoor." Nauwelijks reactie. Kathie zat bewegingsloos in de stoel in een boek te staren. Pasqual had niet eens het vage idee dat ze echt aan het lezen was. Ze was in een vreemde stemming en Pasqual kon het niet aan. Kon de verantwoordelijkheid niet meer aan, kon het niet aan dat het meisje nu zo koud en kil tegen hem deed. Er was een afstand tussen hen ontstaan en hij wist niet wat hij ermee moest. Hoe graag hij het meisje uit haar toestand had willen trekken, was hij op het punt dat het nu genoeg was geweest. Hij had alles gedaan, probeerde nog steeds zo veel mogelijk te doen en alle reactie die hij terug kreeg was een koude schouder. 
Het was vreemd hoe zeker hij voorheen was geweest van deze relatie, hoe onzeker hij nu over alles was. Haar gedrag was werkelijk iets waar hij niet meer mee kon omgaan en het sloopte hem langzaam maar zeker. Haar koude, kille en afstandelijke gedrag maakte dat hij niet meer bij haar wou zijn, niet meer in haar omgeving wou zijn. De warmte die ooit in haar ogen had gestaan had plaats gemaakt voor een afstandelijke blik. Het was alsof hij moest smeken voor een beetje liefde.
De jongen maakte gauw de deur open en zuchtte haast van verlichting toen hij buiten stond. Hij liep het woonerf af en ging richting de stallen, waar hij als eerste bij de stal van Digno terecht kwam. De hengst stond niet in zijn stal en Pasqual bedacht zich dat hij meeliep in een beginnerslesje. Kort ging hij naar de les toe en nam zwijgend plaats aan de bakrand om even te kijken hoe zijn hengst de sterren van de hemel liep en de onervaren het gevoel gaf een talent te zijn. Het was een jonge dame wat nog met vastgrijpknop reed. Die kon aan het zadel bevestigd worden zodat ze, mocht ze uit balans raken, deze vast kon grijpen. De vrouw had het af en toe nodig en toen ze gingen galoperen ging ze naar het midden toe, zodat ze niet mee hoefde te doen. 
Het duurde een lange tijd voordat Digno Pasqual door had, maar toen het paard zijn eigenaar in de smiezen had, klonk er een langgerekte en luide hinnik waardoor iedereen moest lachen.
"Ik ga er al vandoor," grijnsde de jongen en hij verdween dan ook van de les. Met zijn handen in zijn zakken slenterde hij door het stallencomplex heen en hield stil voor de stal van de merrie die hij van zijn vader had gekregen. Het was een donkerbruine merrie met een brede bles en prachtige, begripvolle ogen waarin je weg smolt. Ze hinnikte zachtjes toen ze hem ontdekte.
Niet al te lang geleden was Pasqual begonnen met haar bitloos en zadelloos te berijden. Ze had een heerlijke zit en reageerde al vrij vlot op de overstap die hij had gedaan van hoofdstel naar neckrope. Echter was ze nog lang niet ver genoeg dat hij op haar een buitenrit durfde te maken waarin hij haar zonder hoofdstel reed. Bitloos zou gaan, neckrope niet.
De jongen liep naar de zadelkamer toe om haar hoofdstel te halen. Onderweg kwam hij Kathie tegen, die op de terugweg naar Kento's stal was. Ze versnelde haar pas toen ze hem zag. Vertwijfeld liep Pasqual door, haalde Papalita's hoofdstel op en deed een korte, vluchtige maar grondige poetsbeurt bij de merrie. Hij nam haar mee naar de buitenbak, waar niemand reed, stapte op met behulp van het krukje en maakte vanaf de rug van Papalita het hek open.
Tijdenlang kwam hij niemand tegen op zijn rit. Het enige wat klonk waren de geluiden die van Papalita afkwamen. Toen klonk er een gil, van niet zo ver weg. Pasqual zette zijn merrie in tot een fikse versnelde draf tot hij bij de bron van het geluid kwam. Het meisje stond gebukt bij iets, wat Pasqual niet kon onderscheiden. Bezorgdheid won het van zijn nieuwsgierigheid en hij liet zich van Papalita afglijden. Hij sloeg de teugels om en nam Papalita aan de hand mee. Zijn ene vrije hand legde hij op de schouder van het meisje.
"Gaat het goed?" vroeg hij bezorgd.

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Het lieve, kleine konijntje deed het meisje glimlachen. Zijn kinnetje was zo fluffy en meneer Konijn leek haar wel te mogen. Moora bewoog haar vingertoppen zachtjes en het gevlekte diertje leek dat heel erg te appreciëren. Hij duwde zijn kopje wat meer richting haar handpalm toe en kroop stilletjes dichterbij.
Het was niet vreemd voor Moora om dit mee te maken -  ze had een rustgevend effect op dieren en dat terwijl haar ziel net heel levendig was. Blijkbaar vonden dieren haar openheid en vrolijkheid aantrekkelijk. Bij mensen echter, was het anders. Bij de meesten toch. Vaak werd Moora beschreven als een 'moeilijk persoon', omdat ze het niet eens was met de maatschappij en het moeilijk had om in de rij te blijven lopen net zoals de rest. Ook werd ze ook wel eens een 'aandachtstrekker' genoemd, maar dat beschouwde het meisje als een compliment: mensen waren gewoon jaloers omdat zij 't niet aandurfden om soms eens een grens te overschrijden. 'Dom' was ze ook, volgens sommige mensen. Waarschijnlijk omdat het meisje random keuzes maakte die niet altijd de juiste zouden zijn. Maar dat maakte het net allemaal spannend, toch?
Helemaal gefocusd hield Moora het beestje in de gaten. Hij was nog zo klein, zo schattig en zo verschrikkelijk naïef. Zo worden mensen geboren en oh god - bleven ze maar zo. Onschuldig, zonder vooroordelen. Het was zo integrerend dat het meisje Pasqual helemaal niet had horen aankomen, laat staan dat ze Papalita's hoefgetrappel zou gehoord hebben. Een hand op haar schouder kwam zo onverwacht dat het meisje schrok, opkeek en, ookal zat ze op haar knieën, bijna meteen haar evenwicht verloor. Het meisje viel opzij met haar kont op de grond en fronste een fractie van een seconde. Haar blik gleed naar de plaats waar meneer Konijn zat, maar die was met de noorderzon vertrokken. Een klein zuchtje verliet haar keel en daarna keek ze opnieuw op naar de figuur die haar had doen laten schrikken. Hij had wat gezegd, maar ze wist niet echt wat. "Hi", klonk het plots vriendelijk uit haar mond en er verscheen een glimlach op haar gezicht. Ondertussen stond ze recht en veegde ze het zand dat op haar broek zat allemaal weg. Ondertussen berekende ze heel even kort de situatie - de jongen zag er - op het eerste zicht toch - al niet uit als een verkrachter of een dronkaard. Dat was een belangrijk punt.
Hoewel ze heel erg hield van avontuur, actie en spanning; probeerde ze wel altijd de personen waar ze mee te maken kreeg, in te schatten. Een verkrachter en een dronkaard had ze al eens gehad en dat wilde ze simpelweg niet opnieuw erbij hebben. Daarom vertrouwde ze wel steeds op haar buikgevoel als het op vreemde mensen aankwam.
"Oh wauw", mompelde ze even, waarna ze de jongen doodleuk voorbijliep en zijn paard bewonderde. "Prachtig dier", klonk het binnensmonds, terwijl ze zonder aarzelen haar hand in de nek van de merrie legde en haar zachte vacht streelde. De merrie was donker van kleur en had een prachtige brede bles - net wat Moora knap vond. Maar daarenboven had ze nog een enorm vriendelijke en rustige uitstraling. Na enkele tellen draaide Moora zich om naar de jongen. "Ik ben Moora trouwens. Wat doe jij hier?", vroeg ze nogal direct, terwijl ze hem met een brede glimlach aankeek.

Pasqual Scodelario

Pasqual Scodelario

Het meisje leek er helemaal niet mee te zitten dat hij haar had laten schrikken en op de grond had laten vallen. Ze leek ook niet in paniek en er leek niets met haar aan de hand. Ze begroette hem met een brede glimlach die Pasqual automatisch beantwoordde. Hij vroeg zich nog steeds af wat voor haar de reden was geweest om te gillen, maar hij had niet het gevoel dat hij daar antwoord op ging krijgen. 
Het meisje krabbelde overeind en liep met een 'Oh wow' strak voorbij hem. Hij draaide zich naar haar toe, bevreemd wat ze bedoelde maar toen het duidelijk werd dat het om Papalita ging, kwam er een grijns tevoorschijn op zijn gezicht. Iemand die ook maar een klein beetje zijn paarden bewonderde, won automatisch een plekje in zijn hart. Het meisje mompelde iets wat Pasqual niet kon verstaan en ze aaide de merrie. Papalita brieste eventjes en stak haar neus uit naar het meisje. De merrie had de geweldige eigenschap om iedereen zijn hart te winnen. Pasqual bleef geduldig wachten tot het meisje haar aandacht weer op hem richtte. Ze stelde zichzelf voor als Moora en vroeg zich af wat hij hier deed. De manier waarop ze het vroeg maakte hem alweer aan het lachen. Ze was heerlijk direct maar de manier waarop ze direct was, was aangenaam. Het was niet bot, maar vriendelijk, open. Alsof niets haar stoorde en het haar allemaal niets deed dat de jongen haar genadeloos op de grond had laten vallen. 
"Je gegil," beantwoordde hij haar eerlijk. "Ik was toevallig in de buurt met deze mooie dame hier en toen hoorde ik gegil. Vanzelfsprekend dat ik er dus op af ben gegaan." Hij grijnsde even, haast verontschuldigend.
"Als ik had geweten dat er niets aan de hand was, dan had ik je natuurlijk nooit laten vallen," zei hij met een halve glimlach op zijn gezicht. "Sorry daarvoor." Toen stak hij zijn hand uit.
"Ik ben trouwens Pasqual. En mijn merrie heet Papalita." Hij wachtte of het meisje zijn hand aannam, maar het leek hem van wel. 
"Heb je iets met paarden? Je liep namelijk zo spontaan op Papalita af," vroeg de jongen nieuwsgierig. Het gebeurde niet heel vaak dat hij een nieuw iemand tegen het lijf liep, gezien hij iedereen in de omgeving wel leek te kennen op een of andere manier.

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Gegil? Het meisje tuitte haar lippen even nadenkend. Oh, ja. Dat kon wel. "Ja, heel erg vanzelfsprekend," sprak het meisje terwijl ze even knikte. Als zij iemand had horen gillen, dan was ze er natuurlijk ook op af gelopen. Al was dat waarschijnlijk meer uit nieuwsgierigheid dan om haar superheldgehalte boven te halen. Deze jongen leek al meteen een cape om te hebben en dat stoorde haar vanaf de eerste moment al niet. Superhelden zijn awesome, right? Zou hij eerder Superman zijn of was hij misschien de Hulk? Lucky Luke leek anders wel heel erg goed te passen bij de jongen. Om het paard, natuurlijk.
Dromerig staarde ze even voor zich uit. Toen hij zijn verhaal vervolgde echter, werd haar aandacht weer opnieuw naar hem toe getrokken. Laten vallen? "Oh je liet me niet vallen hoor", verdedigde ze hem meteen. "Ik was sowieso al van plan om op m'n kont te gaan zitten, geen paniek." De glimlach op haar gezicht sprak boekdelen maar toch reageerde ze niet op zijn excuses. Excuses hoefden niet voor haar. Het was tijdverspilling - ze was er niets mee en tegelijkertijd bood ze zelf haar excuses nooit aan. Het waren immers maar woorden en enkel daden konden iets oplossen. Het feit dat de jongen vriendelijk tegen haar was, zorgde er automatisch voor dat ze hem zo'n banale dingen vergaf.
"Papalita dus, mooie naam.", reageerde ze op zijn woorden. Opnieuw keek ze naar de lieve merrie. Vanuit haar ooghoek merkte ze plots de  hand van de jongen op, die hij uitgestoken had. Wie deed dat eigenlijk nog in deze tijd? Ze grijnsde even vriendelijk en schudde kort maar krachtig zijn hand, waarna ze de onderlip van de merrie begon te kriebelen.
Of ze iets met paarden had? Was he kidding her? "Sowieso met dieren, maar met paarden heel erg. Alleen met omgaan hoor - ik heb er nooit opgezeten. Maar dat maakt niet uit. Ik vind ze al overweldigend en majesteus van op de grond, ik hoef er niet op te rijden om ze perfect te vinden." Ze duwde een lok uit haar gezicht en glimlachte toen Papalita haar lip bewoog als reactie wanneer Moora stopte met het gekriebel. "Ik doe al verder", giechelde ze terwijl ze doorging. "Dus Pasqual - was het, he? - Er is niets met me aan de hand en je moet waarschijnlijk weer lekker verder gaan wandelen, dus doe alsjeblieft waar je zin in hebt. Ik wil je leven niet verkorten door je hier op te houden." Ze zei het vriendelijk en volledig zonder bijbedoelingen. Moora verspilde haar tijd ook niet aan anderen, dus anderen hoefden dat ook niet aan haar te doen.

Pasqual Scodelario

Pasqual Scodelario

Ze grapte dat ze al van plan was geweest om op de grond te gaan zitten.
"Zoiets dacht ik al, dom dat ik daar niet gelijk aan heb gedacht," ging Pasqual mee in op haar verhaal, waarna hij haar een brede grijns toezond. Daarna vond ze dat Papalita een mooie naam was. Daar kon Pasqual zich helemaal in vinden.
"Past bij haar," vond Pasqual. Papalita was namelijk een prachtmerrie met een top karakter wat Pasqual simpelweg niet beter had kunnen treffen. Hij keek even trots naar haar om vervolgens te zien dat de merrie ten volste aan het genieten was van de aandacht die ze kreeg. Aandachtstrekker die ze er was. Pasqual grijnsde even. Ze nam zijn hand aan en beantwoordde zijn vraag of ze iets had met paarden met het volgende; "Sowieso met dieren, maar met paarden heel erg. Alleen met omgaan hoor - ik heb er nooit opgezeten. Maar dat maakt niet uit. Ik vind ze al overweldigend en majesteus van op de grond, ik hoef er niet op te rijden om ze perfect te vinden."
"Wil je er een keer opzitten?" vroeg Pasqual nieuwsgierig. Hij had zin om iets spontaans te doen en hij wist honderd procent zeker dat Papalita te vertrouwen was. Als hij Moora nu op Papalita's rug zou zetten, zou de merrie keurig naast Pasqual blijven lopen tenzij Moora de merrie zelf hulpen ging geven. Maar voor iemand die geen ervaring had met paarden zou dat een zeer onwaarschijnlijk iets zijn. 
"Dus Pasqual - was het, he? - Er is niets met me aan de hand en je moet waarschijnlijk weer lekker verder gaan wandelen, dus doe alsjeblieft waar je zin in hebt. Ik wil je leven niet verkorten door je hier op te houden." Hij lachte even.
"Fijn dat je in orde bent. Je houdt me niet op hoor, ga vooral door met haar te aaien, zo te zien vindt ze het wel lekker en mist ze helemaal niets aan me." De jongen liet een vriendelijke glimlach zien, voor de zoveelste keer. 
"Maar mijn aanbod staat, als je er op wilt klimmen dan wil ik je best een handje helpen. Papalita gaat nergens heen zonder de juiste hulpen." 

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

De jongen leek erg trots op zijn merrie en dat mocht hij ook zeker en vast zijn. Ze was prachtig, geen zenuwachtig type en heel zachtaardig. "Dat denk ik ook", reageerde het meisje glimlachend toen Pasqual zei dat het bij haar pastte. Ze luisterde naar zijn woorden en Moora maakte maar meteen van de gelegenheid gebruik om de jongen wat beter te bekijken. Hij had bruine ogen en volle lippen maar hij straalde heel veel openheid en vriendelijkheid uit. In fact was hij niet mis voor een Lucky Luke.
Of ze er een keer op wilde zitten? Het duurde even enkele tellen voor ze doorhad wat hij zei en het meisje hield zich daarna even in om niet té gretig de kans te grijpen. Ze schraapte haar keel even kort en keek van Papalita weer naar Pasqual. Moora was al heel erg vaak bij paarden geweest en ging er ook heel erg graag mee om. Waarom Moora nooit op zo'n paardenrug had gezeten? Simpel - ze had er gewoon nog niet over nagedacht. Ze zag wel graag mensen rijden maar het zélf doen? Alleen maar als de kans zich voordeed. En dat was nu het geval!
Het was apart dat een eigenaar zomaar een wildvreemde op zijn paard zou laten zitten. Dat betekende sowieso dat hij heel veel vertrouwen had in de merrie, maar tegelijkertijd ook dat hij heel naïef was - of instantvertrouwen in haar had. Vreemd, maar ze kon alleen maar van de situatie gebruik maken om het toch één keer in haar leven te doen.
Op zijn woorden knikte ze even. Ze verplaatste haar hand naar de merrie haar borst en kroelde haar daar, waarvan Papalita duidelijk genoot. "Je hebt wel een vrouwenmagneet bij je, op deze manier", sprak ze zonder eerst enkele seconden na te denken over haar woorden (maar dat was anderzijds gewoon haar stijl). Ze probeerde zich er dan ook niet uit te praten - het was vaak fijn om de reactie te zien van mensen als ze een opmerking kregen die ze niet bepaald aan hadden zien komen. En vaak lokte het ook verrassende antwoorden uit. Ondertussen legde ze haar hand op de rug van het paard en sprong op. In één beweging zat ze op de rug van het paard. Dit had ze vooral te danken aan haar ervaring met het klimmen over muurtjes en hekken als ze ergens wat interessants had gezien.
"Brave meid", fluisterde Moora zachtjes terwijl ze haar handen op de nek van het paard zette. Het meisje keek om zich heen en een brede grijns stond op haar gezicht te lezen. "Wauw, je lijkt kleiner nu, Pasqual", merkte ze lachend op. Papalita was braaf stil blijven staan en leek nergens om te geven.
"Mensen hebben gelijk, de rug van een paard is echt een soort hemel op aarde." De pretlichtjes in haar ogen zeiden meer dan duizend woorden.

Pasqual Scodelario

Pasqual Scodelario

"Je hebt wel een vrouwenmagneet bij je, op deze manier" Pasqual grijnsde even om deze woorden.
"Waarom denk je dat ik het doe?" reageerde hij met een brede lach op zijn gezicht. Dat hij een vriendin had? Pff. Hoeveel daar nog van over was. Oké, zo mocht hij niet denken en zo mocht hij dit ook niet beschouwen, als een manier om Moora te versieren. Zo zag hij het uiteraard ook zelf niet, maar nou ja. Hij zou alle kansen hebben. Moora kon echt niet vertellen dat hij al een vriendin had. 
Pasqual wou als opstaphulpje dienen maar Moora legde haar hand op de schoft van Papalita en sprong soepeler dan Pasqual verwacht had op de merrie haar rug. Papalita deed een kort stapje opzij om haar balans te bewaren maar herstelde al vrij snel. Ze keek even nieuwsgierig om naar het meisje dat haar net nog gekroeld had en dat nu ineens op haar rug zat. Pasqual was trots op haar. 
"Wauw, je lijkt kleiner nu, Pasqual" hij grinnikte.
"Noem je me nou klein? Want dan is het feestje snel afgelopen hoor!" sprak hij quasi-streng tegen Moora. "Nee hoor, grapje, blijf alsjeblieft zitten." Hij legde de teugels goed en gaf ze aan Moora terwijl hijzelf nog een deel van de teugels vasthield zodat Papalita niet zomaar ergens heen kan gaan.
"Ik moet toegeven, voor iemand die nog nooit op een paard heeft gezeten heb je een opvallend goede houding, Moora," becomplimenteerde hij het meisje. 
"Mensen hebben gelijk, de rug van een paard is echt een soort hemel op aarde." Moora's gezicht sprak boekdelen, ze vond dit nog prachtiger dan alleen het aaien van Papalita.
"Klopt," gaf Pasqual toe. "Er is niets beters dan op de rug van een paard zitten. Nou, gezien je zo'n goede houding hebt, als je het aandurft, duw je benen iets tegen haar buik aan, als het goed is gaat ze dan stappen. Ik loop met je mee, dus er kan niets gebeuren," verzekerde hij het meisje. Maar hij was behoorlijk nieuwsgierig naar hoe ze op Papalita zat als de merrie in beweging was.
Hij overwoog zelfs haar zometeen aan te bieden om op Papalita's rug mee terug te gaan naar de trainingsstal zodat hij haar daar rond kon leiden en eventueel kon strikken voor een lesje. 

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

"Dat dacht ik al!", het meisje grijnsde uitgebreid toen de jongen speels toegaf dat Papalita zijn persoonlijke vrouwenmagneetje was. Toen Pasqual hoorde dat ze hem kleiner noemde, perste ze haar lippen even op elkaar toen ze een strenge reactie terugkreeg. Oeps. Toen hij daarna zei dat ze alsjeblieft mocht blijven zitten, glimlachte ze even qausi-opgelucht. Hij dacht immers toch niet dat ze haar plaats om die reden zou afgestaan hebben aan hem? Moora zou verbaal gevochten hebben om op de merrie te kunnen blijven zitten en misschien was het maar goed dat de jongen dat niet wist, anders mocht hij haar misschien al niet meer. Nog steeds glimlachend nam ze de teugels van de jongen aan. "Ze moeten tussen je pink doorgaan hé, in plaats van ze gewoon vast te houden?", mompelde ze even half vragend aan de jongen, terwijl ze de teugels in haar handen hield zoals ze andere ruiters wel eens had zien zitten. Haar oog voor detail zorgde er vaak voor dat zo'n dingen haar meteen opvielen.
Pasqual becomplimenteerde haar houding en het meisje trok scheef grijnzend even één wenkbrauw op. "Well thank you, Cowboy", reageerde ze met een overdreven vrouwelijk Texaans accent. Of het compliment nu bedoeld was om te flirten, zoals elke jongen misschien zou doen; of of hij het nu echt meende, dat maakte het meisje in principe niet uit. Ze was al blij genoeg dat ze hier was en op de rug van een bloedmooie merrie mocht zitten. Wat voor moois het leven je toch kon brengen, niet?
Ze luisterde even aandachtig naar Pasquals volgende woorden. Heel even twijfelde Moora. Er kan niets gebeuren? Als ze viel, dan viel ze maar. Dat mocht. Maar wat als ze de merrie pijn deed? Het meisje knikte heel even en beet geconcentreerd op haar onderlip terwijl ze haar benen, zoals Pasqual had uitgelegd, iets tegen de buik van de merrie aandrukte. Haast meteen leek er beweging in de merrie te komen. "Oh", klonk het aarzelend uit haar mond. Ze was zo geconcentreerd dat ze enkele seconden erg serieus was.

10Eenie meenie miney mo. [Pasqual] (16+) Empty Re: Eenie meenie miney mo. [Pasqual] (16+) di nov 03, 2015 10:44 pm

Pasqual Scodelario

Pasqual Scodelario

Moora vroeg hoe de teugels gehouden moesten worden en Pasqual knikte toen ze opmerkte dat deze door haar pinken dienden te gaan.
"Klopt,' sprak hij. "Ondanks dat je er nog nooit op hebt gezeten, heb je wel de nodige kennis, hoor ik al." Toen gaf Moora Papalita de hulpen om te gaan stappen. De merrie reageerde, omdat ze gewend was op elke beenhulp te reageren. Pasqual hield de teugels lichtjes vast en liep naast Moora mee, die geconcentreerd zat te kijken. Hij liet een vrolijke lach horen, het gezicht van het meisje had in hun ontmoeting nog nooit zo serieus gestaan. 
Pasqual stuurde Papalita een bospad in.
"Had je plannen vandaag?" vroeg hij haar, terwijl hij Moora nauwkeurig bekeek. Het meisje had een goede houding en ging als vanzelfsprekend mee in de bewegingen van het paard. Als het aan hem lag ging ze nu nog mee naar de stal en zou hij haar eerste les geven.
Nog voordat ze antwoord kon geven op zijn vraag, besloot hij haar in te lichten van zijn plannen.
"Ik had het niet gezegd maar ik ben eigenaar van een trainingsstal. En ik ben eigenlijk altijd wel op zoek naar talent die mee kan rijden met wedstrijden. Nou heb je natuurlijk geen wedstrijdniveau, maar het leek me wel heel interessant om je een keer les te geven. Zou het je wat lijken om nu met mij op Papalita mee terug te rijden naar stal en daar een lesje te volgen?' De jongen keek haar met een ietwat onzekere grijns aan, omdat hij haar toch wel iets voorstelde wat best gewaagd was. Ze kon hem bijvoorbeeld ook prima een enge kerel vinden, al zou hij dat dan inmiddels wel gemerkt hebben.

11Eenie meenie miney mo. [Pasqual] (16+) Empty Re: Eenie meenie miney mo. [Pasqual] (16+) di nov 03, 2015 11:08 pm

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Toen hij zei dat ze de nodige kennis leek te hebben, haalde ze even kort haar schouders op. Dat kon. Dat ze een groot deel van haar leven bij de paarden had doorgebracht, had blijkbaar zijn vruchten afgeworpen. "Wat?", mompelde ze terwijl ze onder haar diepe concentratie de jongen hoorde lachen. Moora keek op en fronste lichtjes naar de jongen. Maar voor ze kon vragen waarom hij zo lachtte, vroeg hij naar haar plannen.
Terwijl hij de merrie een bospadje liet inslaan en ze eerst wachtte tot ze helemaal uit de 'bocht' waren gestapt, zocht Moora naar een niet te vreemd antwoord. Een 'Oh ik? Ik was gewoon maar konijntjes aan het rapen in het bos. Met vlechtjes in mijn haren, huppelend en niet gevend om wat de toekomst zou brengen', zou nogal vreemd overkomen. Al was in principe niets minder waar. Het meisje dacht kort na, opende haar mond en... Sloot die dan weer meteen. Fjieuw. Dit was waarschijnlijk één van die zeldzame keren dat het meisje blij was dat ze niet hoefde te praten.
Terwijl het meisje genoot van de gang van het paard die haar als het ware één deed voelen met het machtige dier, luisterde ze aandachtig naar de uitleg van Pasqual. Eigenaar van een trainingsstal? Ze zou het hem niet aangeven. Hij was zo - zo. Jong? Geen idee waarom ze 't niet in hem zag, maar dat was misschien ook omdat de enige staleigenaar die zij kende, haar bloedeigen vader was. Oude mensen moesten staleigenaar zijn.
Of het interessant voor haar was? Natuurlijk. Elk nieuw avontuur was een nieuw geluksgevoel dat ze kon krijgen. Een lesje volgen leek haar wel oké. Dan kon ze ook een keertje sneller gaan dan deze passen, spannend.
Dat ze Pasqual geen zekerheid kon geven over haar aanwezigheid op de stal in de toekomst, besloot ze achterwege te houden. Het zou namelijk niet sympathiek zijn om te zeggen dat ze wel af en toe eens de gewoonte had om met de noorderzon te verdwijnen en nooit meer terug te komen. Dat kon ze dus niet maken en zeker niet als ze wat langer op de rug van de knappe merrie wilde vertoeven. Ze wilde dus de kans wel grijpen om een keer te kijken wat paardrijden was.
Dapper en steeds op zoek naar eigen geluk, zoals ze was, knikte ze. "Ik wil wel een poging doen om het te leren."
Spijt had ze niet van haar woorden en de onrechtstreeks valse belofte die ze hiermee voor de jongen maakte als ze 'goed genoeg' bleek te zijn. Ze keek de jongen niet aan en keek voor zich terwijl de merrie rustig verderstapte. Vóór er hier een vreemde stilte zou vallen en vóór haar geweten het haar lastig zou komen maken, besloot ze hem aan de praat te houden. "Wat knap van je dat je al staleigenaar bent op zo'n jonge leeftijd. Je moet wel trots op jezelf zijn. Heb je veel paarden en ruiters? Woon je daar dan zelf ook of rij je heen en weer? Wat deed je hier in het bos als je het drukke leven van een staleigenaar hebt?"

12Eenie meenie miney mo. [Pasqual] (16+) Empty Re: Eenie meenie miney mo. [Pasqual] (16+) di nov 03, 2015 11:23 pm

Pasqual Scodelario

Pasqual Scodelario

"Ik wil wel een poging doen om het te leren." Het gezicht van de jongen lichtte op op dit antwoord. Hier zat hij op te wachten, hier kon hij wat mee! Hij had nu al zin om met haar aan de slag te gaan, maar het was niet beschermd genoeg om haar zonder zadel en zonder cap op Papalita de beginselen van het paardrijden bij te brengen. 
"Ik hoop dat je het niet akward vind, maar gezien het een stukje naar de stal is klim ik zodadelijk ook op Papalita en kunnen we terug richting de stal," zei hij. Uiteraard zou hij voorop gaan. Niet alleen was Moora onbekend met hoe ze Papalita moest besturen, ook was ze niet bekend met de route. 
"Wat knap van je dat je al staleigenaar bent op zo'n jonge leeftijd. Je moet wel trots op jezelf zijn. " Pasqual keek het meisje even bedenkelijk aan en haalde toen zijn schouders op. Trots op zichzelf was hij niet en hoewel hij absoluut passievol was over wat hij deed, had hij niet het gevoel alles uit zijn leven te halen. Hij deed wat zijn vader vroeger deed en hij had het opzetje van zijn ouders gekregen. Net als al het geld. Zijn ouders hadden dit als investering gevonden en Pasqual had maar gewoon meegedaan omdat hij niet wist wat hij anders met zijn leven moest doen.
"Valt mee," sprak de jongen met een flauwe grijns, waarna hij, om zichzelf een houding te geven, even zijn hand door zijn haar haalde om het wat warriger te maken. "Ik ben opgegroeid in Spanje, op een fokkerij voor Lippizaners. Dus ik ben vanaf dag 1 het voordeel gehad om ermee in aanraking te komen. Mijn vader en moeder hebben veel voor me betaald dus echt heel veel heb ik hier niet voor hoeven doen. Plus ik krijg echt enorm veel hulp van een vriendin van mijn moeder, zonder haar zou ik dit echt niet kunnen." De jongen grijnsde weer eventjes.
"Maar ik doe het met plezier." Het was geen leugen, het was geen waarheid.
"Heb je veel paarden en ruiters?" Was haar volgende vraag.
"Eh, nou, we zitten wel aardig vol," bekende Pasqual. "We zijn de enige echt actieve stal in de omgeving en iedereen komt hierop af. Ook is dit de ideale stal als je echt verder wilt trainen in het springen."
"Woon je daar dan zelf ook of rij je heen en weer?" vervolgde ze.
"Ik woon in een bungalowtje vlakbij het terrein. Het is twee minuten lopen en dan sta ik letterlijk tussen de paarden. Handig voor als er iets gebeurt." Dat was het. Niet alleen als er iets op stal gebeurde, ook als er iets met Kathie gebeurde.

"Wat deed je hier in het bos als je het drukke leven van een staleigenaar hebt?" Pasqual liet een klaterende lach horen.
"Dat ik staleigenaar ben betekend niet dat ik altijd hard moet werken. Zoals al eerder vermeld heb ik hulp en dus kan de stal wel een dagje zonder mij." Pasqual liet Papalita halt houden.
"Oké, schuif wat naar achteren, dan kom ik erbij." De jongen zette zich af en klauterde op de rug van Papalita. Papalita, nu enigerwijze verward door het verdubbelde gewicht op haar rug draaide een oortje naar achteren. Pasqual klopte de merrie even op haar hals.
"Let's go?" vroeg hij aan Moora. Toen was het zijn beurt voor een vragenronde.
"Dus, hoe lang woon je hier al?" vroeg de jongen. "Wat doe je zo in het dagelijks leven? Hoe komt het dat je nog nooit op een paard hebt gezeten? Zou je willen groeien in de paardensport?"

13Eenie meenie miney mo. [Pasqual] (16+) Empty Re: Eenie meenie miney mo. [Pasqual] (16+) di nov 03, 2015 11:45 pm

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Of ze het awkward zou vinden? Nahh. 'Let's go', zou ze zeggen, als ze niet eerst even beleefd moest wachten tot hij haar vragen had beantwoord.  "Valt wel mee" het meisje keek fronsend naar de jongen maar probeerde haar gezicht weer glad te strijken. Dat klonk alleszins alsof hij zo gelukkig was met zijn zaak dat hij overliep van enthousiasme. Toch luisterde ze naar zijn levensverhaal. Hij had het allemaal mee en ook nog eens hulp van buitenaf. Dat was allemaal heel erg goed en heel fijn voor hem, maar ze kon zich levendig voorstellen dat zij in zijn plaats iets zou missen in zijn leven. Een tekort. Alsof het dit maar was. De manier waarop hij "maar ik doe het met plezier" zei, stond haar ook niet echt aan. Het klonk niet alsof zijn hart en ziel die mening volledig deelden - maar het kon ook gewoon dat het meisje het zich verbeeldde en dat ze zichzelf te veel projecteerde op de situatie van de jongen. "Wat fijn voor je", was haar niet al te enthousiaste reactie.
Dus het was daar meer dan gewoon gezellig druk waarschijnlijk. De stal van haar vader was haar glorietijden al lang voorbijgegaan. Het was nu meer een verlaten ranch met een verloren pony, een geit en een koe en hiermee niets van wat het ooit geweest was. "Oh, springen?" Bucketlist aangevuld. Ze zou hier blijven tot en met de eerste keer dat ze sprong en dan kon ze weg. Goal set.
"Oh, een bungalowtje? Gezellig! En inderdaad handig voor als er iets gebeurd." Ze knikte even nadenkend. "Wat fijn dat je personeel hebt om de vuile klusjes op te knappen", plaagde ze hem terwijl ze voorzichtig naar achteren schoof. Ze legde haar handen op haar bovenbenen en wachtte tot de jongen op Papalita's rug was komen zitten. Meteen hield ze zich vast aan de zijkanten van zijn shirt - uit eigen veiligheid. Echt.

Zijn andere vragen echter, sloegen even als een bom in bij het meisje. Hij zou het gevoeld moeten hebben wanneer ze haar handen even krampachtig in vuisten balde. Houd het luchtig, houd het luchtig. "Ik? Ik woon hier al eventjes." Als in. Het was vandaag de eerste keer dat het meisje hier was. "Ik studeer nog. Houtbewerking." Fuck. Natuurlijk was dat het eerste wat haar te binnen schoot met al die bomen hier in de omgeving. "Ja, houtbewerking. Ik ben een stoere meid hoor. Niet lachen.", sprak ze streng - in de hoop zo spontaan over te komen. "Ik heb nooit de neiging gehad om op de rug van een paard te kruipen, ookal was mijn vader zelf staleigenaar." Dat was enigzins correct. Ze verzweeg dat ze nooit levenslust had gehad in haar jongere jaren en dat ze nooit ergens zin in had. Dat ze slechts een schaduw was van de persoon die ze nu was. En dat de dood van haar moeder ervoor gezorgd had dat het meisje haar leven over een hele andere boeg had gegooid.
"Ja. Ik zou best willen groeien in de paardensport." Moest het niet zo zijn dat Moora vanaf dat ze iets té graag deed, waarschijnlijk weer zou afhaken. Want je hechten aan iets, bezorgt je enkel maar teleurstelling. Er zijn andere dingen in het leven die je dan weer dat nieuwe, euforische gevoel konden bezorgen. "Genoeg nu met die vragen, je lijkt wel een paparazzo." Sprak ze streng terwijl ze een pluk haren uit haar gezicht haalde en hoopte dat ze snel op de stal zouden zijn.

14Eenie meenie miney mo. [Pasqual] (16+) Empty Re: Eenie meenie miney mo. [Pasqual] (16+) wo nov 04, 2015 10:50 pm

Pasqual Scodelario

Pasqual Scodelario

"Oh, een bungalowtje? Gezellig! En inderdaad handig voor als er iets gebeurd." Hij knikte instemmend.
"Ja, gezellig is het zeker. Het is heel fijn om op jezelf te wonen want je kan het zo knus maken als je zelf wilt." Niet dat hij zijn huis heel knus had ingericht. Het was meer efficiënt ingericht. Haast zakelijk te noemen. Veel warmte straalde de inrichting niet uit maar huiselijkheid was niet iets waar Pasqual mee bezig was. Zo vaak was hij immers niet thuis. De kantine van de trainingsstal was cosy en gezellig en daar bracht hij dan ook meestal zijn tijd door. Daar waren mensen en Pasqual hield van de mensen. Hij hield niet van alleen thuis zitten.
"Wat fijn dat je personeel hebt om de vuile klusjes op te knappen" Pasqual stak even zijn tong uit naar het meisje.
"Pas op met wat je zegt hè, ik zet je zo weer van het paard af," plaagde hij haar terug. "Maar ja, daar is het personeel wel voor," grijnsde hij. "Maar ik doe natuurlijk ook mijn aandeel. Maar mesten hoeft niet meer als je allemaal hulpjes hebt die het graag voor wat geld willen doen." Het had zo inderdaad zijn voordelen om staleigenaar te zijn. Hij was nu niet meer verantwoordelijk voor de kleine klusjes, dat kon hij gewoon overlaten aan de stalhulpen. 
Toen klauterde de jongen op Papalita en zodra hij zat hield Moora haarzelf vast aan zijn shirt. Hij vroeg er wel een beetje om ja. Een glimlach die hij niet zelf kon doorgronden kwam rondom zijn lippen te liggen en enigsinds verward stuurde hij Papalita aan om op pad te gaan. Om Moora even te laten wennen aan de bewegingen van het paard liet hij de merrie stappen, maar hij zou zo dadelijk overgaan naar een wat sneller tempo, anders zouden ze net zo goed er naast kunnen gaan lopen. 
Ze woonde hier al eventjes. Maar Pasqual had haar nog nooit gezien. Dat hinderde niet, hoefde niets te betekenen. Je kon hier prima eventjes wonen zonder dat je bepaalde mensen ontmoette. Ze zei dat ze aan houtbewerking deed maar de toon waarop ze sprak gaf hem een onbestemd gevoel. Alsof ze niet de volledige waarheid zei. Hij besloot er geen aandacht aan te besteden en ermee in te gaan.
"Houtbewerking hè? Dus als ik je in wil zetten op de stoel in de kantine, kan je deze voor mij fixen? Hoe ben je eigenlijk ooit terecht gekomen bij een studie als houtbewerking?" Hij had er nog nooit van gehoord dat een meisje, zeker een meisje als Moora, aan houtbewerking deed. Maar goed, het kon altijd. 
"Je hebt nooit op de rug van een paard willen zitten terwijl je vader staleigenaar was?" dat klonk hem zo absurd in zijn oren dat hij het herhaalde.
"Echt?" Wat maakte het dan dat ze het nu wou?
"Waarom nu wel?" 
Het feit dat ze verder wou groeien in de paardensport stemde hem gelukkig. Dat hij geen vragen meer mocht stellen bevreemde hem. Wat had het meisje te verbergen?
"Goed, goed,' besloot de jongen, "Ik zal je niets meer vragen. Dan kan je mysterieus blijven, dat vinden meisjes toch altijd zo leuk?" Als hij haar had kunnen zien had hij haar een knipoog gegeven. Ondertussen waren ze op een punt aangekomen dat Papalita wel kon gaan draven.
"Oké, hou me goed vast, ik ga Papalita namelijk nu laten draven," waarschuwde de jongen Moora, waarna hij de merrie aanspoorde over te gaan tot een drafje. De merrie sukkelde in een niet al te hoog tempo weg.

15Eenie meenie miney mo. [Pasqual] (16+) Empty Re: Eenie meenie miney mo. [Pasqual] (16+) wo nov 04, 2015 11:14 pm

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

"Ik ben al braaf", opperde ze gehoorzaam toen de jongen dreigde om haar van Papalita's rug af te halen. Het was logisch dat Pasqual de vuile werkjes liet opknappen voor mensen die geld zouden géven om poep te mógen scheppen. Want zo waren die tienertjes ook vaak. Toen Pasqual opstapte en Papalita aanspoorde, was het verschil in tred haast meteen te merken. De merrie stapte sneller door en Moora klampte zich instinctief wat steviger vast aan de jongen.

Houtbewerking. Fucking houtbewerking. Moora, please - what have you done? Gelukkig kon Pasqual haar gezicht niet zien, want ze vloekte zonder geluid en als ze een heel boze blik naar zichzelf kon werpen, dan deed ze dat nu. Zou hij 't testen, of ze een stoel kon in elkaar zetten? Vast niet. "Ja hoor, stoelen zijn gemakkelijk, ik maakte er al veel. Enzo.", pochte ze terwijl ze opschepperig haar hand even de lucht in zwaaide. Wat een stuk slecht acteerwerk, argh.
Hoe ze terecht was gekomen bij een studie als houtbewerking? "Ik hou van hout." Het meisje kreeg het gevoel alsof ze een examen aflegde en zich probeerde te redden uit een vraag waar ze het antwoord niet op wist. "Hout ruikt lekker." Oh - God. Zwijg gewoon. "Ik bedoel, ik vind hout mooi." Misschien moest ze zich gewoon maar van het paard laten glijden als een pudding en lekker op de grond blijven liggen tot Pasqual verdwenen was. Dit vond ze niét leuk. Haar comfortzone was heilig en ze had zin om heel hard weg te rennen.
"Je hebt nooit op de rug van een paard willen zitten terwijl je vader staleigenaar was?", de vraag van de jongen zorgde ervoor dat het houtbewerkinggedoe even opzij gelegd kon worden. "Ik had een andere levensstijl toen.", sprak ze eerlijk. Toen hij vroeg waarom nu wel, kneep ze haar ogen even toe. "Gewoon, het kan toch dat interesses veranderen?" hoezeer ze ook haar best deed, ze kon de geïrriteerde toon in haar stem niet verbloemen. Ze was dan ook blij dat de jongen haar verzoek om te stoppen met vragen stellen, respecteerde. Dat hij daarbij veronderstelde dat ze zichzelf mysterieus wilde houden, zoals al de andere meisjes; zou normaal gezien een opmerking van Moora teweeg hebben gebracht, maar in plaats daarvan besloot ze zichzelf veilig te stellen. Ze knipte in haar vingers. "Preciés ja, jij wéét het." Toen de jongen zei dat hij Papalita ging laten draven, hield ze zichzelf even goed vast. Het drafje was niet zo hobbelig als ze verwacht had - het was aangenaam. Ze plofte niet op en neer en kon zelfs het shirt van de jongen wat minder stevig vasthouden.
"Zo, dat is fijn.", merkte ze op terwijl ze hoopte dat ze snel bij de stal zouden aankomen en dat de jongen het voorval van haar leugens snel zou vergeten. En er niet al te veel aandacht meer aan zou schenken, zoals elke gemakkelijke persoon op deze wereld.

16Eenie meenie miney mo. [Pasqual] (16+) Empty Re: Eenie meenie miney mo. [Pasqual] (16+) wo nov 04, 2015 11:59 pm

Pasqual Scodelario

Pasqual Scodelario

Haar verhaal over haar houtbewerking klonk steeds minder geloofwaardig. En alles wat ze zei begon hij steeds meer in twijfel te trekken. Waarom zou ze liegen over haar opleiding, vroeg Pasqual zich af. En waarom zou ze dan houtbewerking als studie noemen, iets wat al niet echt... te behappen was.
Hij besloot haar er niet naar te vragen, maar wel een opmerking te maken over het feit dat hij wist dat ze aan het liegen was.
"Hee, ik vind het tof dat je zo van hout houdt, maar als je liever niet je opleiding vertelt kan je dat rustig zeggen hoor. In plaats van een houterig en gammel verhaal op te hangen over houtbewerking." De jongen liet een hand los van de teugels en klopte even op Moora's been, voor zover dat soepel lukte. Hij wou op deze wijze laten weten dat hij er niet al te erg mee zat, maar dat ze wel respect moest hebben voor hem en hem niet moest gaan voorliegen. Daar was de jongen gewoon niet van gediend. Hij was eerlijk tegen haar, hij bood haar dingen aan, dan moest ze niet gaan liegen. Dat was gewoon not done, vond hij. 
Dat ze een ander levensstijl had klonk opzich wel logisch. Als hij vroeger meer met zijn skaten bezig wou zijn, zou hij ook geen tijd hebben gehad om op een paardenrug te klimmen. Maar het had zijn interesse wel gehad.
Haar volgende antwoord kwam er zo venijnig uit dat hij onwillekeurig zijn rug rechtte en iets van haar af ging zitten. Het was nergens voor nodig om zo tegen hem te doen en hij zou zich dan ook niet op zijn kop laten zitten door een meisje die hij mogelijk talentvol achtte. Het was 1) zijn paard en 2) hij bood háár een kans. Dan moest ze die niet gaan verspillen door onaardig tegen hem te gaan doen. 
Gelukkig verzachtte ze even later weer, maar het was opmerkelijk hoe weinig Moora over zichzelf ten toon wilde stellen. Wat had het meisje in godsvredesnaam allemaal te verbergen en wou Pasqual dit wel over zichzelf uitroepen? Hij wist het niet. Hij was het eigenlijk wel zat met alles en iedereen die alles over zichzelf verborgen wou houden.
Pasqual zweeg, diep in gedachten, en liet Papalita draven totdat ze bij de achterkant van het terrein waren uitgekomen. Hij liet de merrie stilhouden en gleed met ietwat moeite van de paardenrug af. Hij maakte het hek open en leidde de merrie het terrein op, waarna hij Papalita naar de bak toe stuurde en Moora gebaarde af te stappen.
"Ik zal zo eerst Papalita eens naar haar stal brengen en daarna zal ik je een rondleiding geven. En daarna kunnen we wel eens kijken voor een paardje waar je op kan lessen." De jongen glimlachte even naar haar maar keek haar toen vertwijfeld aan. Hij wou het kwijt. Wou kwijt dat ze eerlijk tegen hem moest zijn omdat hij anders geen toekomst zag. Hij besloot het te zeggen.
'Voordat we ook maar enige vorm van samenwerking gaan vertonen wil ik iets duidelijk hebben," begon de jongen. "Ik wil je heel graag helpen om verder te komen in de paardensport want ik zie dat je overduidelijk talent hebt. Maar op het moment dat je tegen me liegt over dingen, houdt het heel snel op. Ik kan niet tegen leugens. Ik kan er prima tegen als je niet alles wilt vertellen, maar wees daar dan eerlijk in. Ik ben ook eerlijk, ik lieg ook niet tegen je." Pasqual keek Moora ernstig aan.
"Kunnen we dat afspreken?"

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Hij had door dat ze loog. Natuurlijk had hij door dat ze loog, met wat voor een poep er allemaal uit haar mond was gekomen, was dat een niet al te grote verrassing voor het meisje. Gelukkig zat ze netjes achter Pasqual en kon hij zo het schaamrood op haar wangen niet zien. Het bemoedigende klopje op haar been, bezorgde haar enigszins rust.
Waarom ze loog over haar opleiding, eerlijk? Ze wou niet onderdoen. Moora had geen opleiding genoten, ze was midden in haar al met succes gevolgde opleiding Project- en Eventmanagement gestopt om haar leven te ‘beteren’. Er was niemand van alle mensen waaraan ze dit al aan had verteld die deze beslissing van haar steunde en haar volledig begreep. Maar er was ook niemand die haar verhaal kende, die háár überhaupt kende. Iedereen zag een masker, een stoer meisje met een avontuurlijk karakter. Aantrekkelijk, eigenzinnig. Een betere Moora dan ze werkelijk was.
En sinds ze gestopt was met studeren, had ze letterlijk niets gedaan. Ze had niet veel spaargeld, maar trok gewoon rond en maakte plaatselijk vrienden. Zo kon ze zonder veel geld te spenderen haar zoektocht naar geluk vervolgen. Zeggen dat ze niets deed, en dan maar een luilak zou zijn volgens vele mensen, vond ze beschamend en zeker met een staleigenaar voor zich die elke ochtend vroeg opstaat om te beginnen met werken en amper vakantie neemt. Zij stond ook vroeg op ’s morgens, maar dan omdat ze haar dag ten volste wilde leven en zo min mogelijk bezig wilde zijn met dingen die ze tegen haar zin zou moeten doen.
Na haar bitsige antwoord kon ze merken dat Pasqual haast letterlijk afstand van haar nam door zijn rug te rechten. Schuldgevoel probeerde zich meester van haar te maken, maar zoals altijd probeerde ze dat weg te drukken. Als antwoord op zijn non-verbale beweging had ze hem graag  gewoon losgelaten, maar gezien het drafje van de merrie was dat niet echt mogelijk voor de onervaren amazone.
De stilte die volgde na al deze zaken, was ongemakkelijk. Althans voor haar. Ze wilde er zich niet druk over maken, maar om één of andere reden vond ze het echt erg. Ze voélde de teleurstelling van de jongen gewoon – of misschien was het haar teleurstelling in zichzelf die ze voelde.
Wat was ze óh zo blij dat ze eindelijk aan het hek gekomen waren en Pasqual afstapte. Op zijn wenken stapte ook zij af. “Oef, dat was hoog”, mompelde ze terwijl ze haar evenwicht herstelde na even wankelen. Ze knikte op zijn woorden – God, waarom voelde ze zich zo ongemakkelijk? Het liefst van al zou ze gewoon weglopen nu. Lekker weer naar het bospadje, waar een konijntje haar zou doen schrikken en ze gewoon verder kon gaan waar ze gebleven was. Ze tandknarste.
Toen het even stil bleef langs Pasquals kant, richtte ze haar blik op hem. Ja, nu zou het komen. Ze kon het voelen in haar kleinste teen. En het kwam. En het raakte haar. Ze kreeg medelijden met Pasqual. Het schuldgevoel dat al heel de tijd op de loer lag, kreeg de bovenhand. Hij zou het waarschijnlijk aan de blik in haar ogen gemerkt hebben. Dat gevoel dat ze had – een onzichtbare hand die haar keel dichtkneep. Ze voelde zich in een hoekje gedreven en wilde het uitschreeuwen – een jongen die ze nog maar een tien minuten kende en nu al zo’n effect op haar gemoedsrust had: dit was gevaarlijk. Rusteloos beet ze op de binnenkant van haar kaak terwijl ze hem ononderbroken aan bleef staren, ook al was hij al lang klaar met zijn woorden. Daarnet kon je duidelijk het schuldgevoel in haar ogen zien – nu was het gewoon één zooitje ongeregeld waaruit je niet kon opmaken wat ze precies dacht.
“Yep, sure”, sprak Moora toen uit het niets heel erg luchtig. Aan excuses aanbieden deed ze niet, ook al voelde ze ergens heel erg de drang om dit te doen.
“Wat kost een les?”, vroeg ze vervolgens schijnbaar rustig, hoewel het in haar hoofd één complete chaos was. Als de jongen dit alles gratis aanbood, wist ze niet hoe ze ermee om moest gaan. Ze zou het gevoel kunnen krijgen dat ze iets terug moest doen. En schuldgevoel zou haar dan opvreten. Ze moest zichzelf beschermen en veilig stellen.

Pasqual Scodelario

Pasqual Scodelario

De jongen liet een ietwat trieste glimlach zien. Hij had gezien hoe Moora had gekeken toen hij had gezegd wat hij zei en de luchtigheid waarmee ze zo overschakelde maakte dat hij het verdrietig vond. Niet voor hem, maar voor haar. Dat ze overduidelijk een rol speelde en niet zichzelf was. Een masker voorhield waar ze zich achter verschool. En dat was gewoon in en in triest. De jongen had het meisje een knuffel willen geven, willen verzekeren dat het allemaal niet nodig was, maar wie was hij om dat te doen? Waarom zou hij dat ook doen? 
Nou, de waarom was makkelijk te beantwoorden; hij was bezorgd om haar. Wou haar oprecht zien. Niet het meisje van het masker. Maar om een wildvreemde toe te laten en daarvoor je masker af te zetten, dat was wat aan de vreemde kant. Hijzelf zou het ook nooit doen. Hij was ook maar schijn, hij was nooit kwetsbaar. Zorgde ervoor dat hij nooit kwetsbaar was. Maar bij hem was niet alles schijn. Hij was oprecht, oprechter dan Moora tot nu toe was geweest. Al zou dat niet voor alles gelden als zij naar zijn geschiedenis zou vragen. Maar er was nooit een reden voor mensen om naar zijn pijnlijke verleden te vragen. De mensen die ervan wisten vroegen er niet naar omdat ze zijn blik zagen zodra ze er over begonnen en die blik sprak boekdelen, zei voldoende dat de jongen het er niet over wou hebben. Dat respecteerde ze. En de mensen die het niet wisten die vroegen er al helemaal niet naar. Zelfs de mensen die ervan haddeng ehoord maar die niet zeker wisten of het waar was vroegen er niet naar. Gelukkig. 
Ze vroeg naar de kosten van de les. Het was inderdaad zo dat hij wat zou kunnen vragen voor de lessen. Hij haalde even zijn hand door zijn haar.
"Dat hangt er maar helemaal vanaf," sprak hij. "De eerste les bied ik je sowieso gratis aan. En afhankelijk van hoeveel ik deze les in je zie, kan ik je een talentprogramma aanbieden. 50 euro in de maand, dan heb je intensief elke dag les maar wordt er ook van je geacht dat je meehelpt met de verzorging van de paarden en het trainen van de paarden. Oké, alleen in het weekend heb je geen les, maar op zaterdag is het mogelijk om recreatief aan buitenritten te doen. Dit hangt alleen een beetje van je inzet af allemaal." De jongen glimlachte, nu wat warmer en oprechter dan hij daarstraks had gedaan. 
Hij nam de teugels van Papalita steviger in zijn hand en begon de weg naar haar stal te lopen, met een korte hoofdknik gebaarde hij dat Moora hem moest volgen. 
"We lopen nu door het gedeelte heen waar eigen paarden staan," sprak hij toen ze in het stallencomplex van de pensionpaarden liepen. Digno, die inmiddels weer op stal stond, liet een doordringend gehinnik horen.
"Die druktemaker die je daar hoort," sprak Pasqual, met een hoofdgebaartje naar de hengst, "dat is Digno, net als Papalita mijn eigen paard. Echter worden beiden ook wel ingezet voor de lessen." Pasqual zette Papalita in de stal naast Digno en haalde vluchtig het hoofdstel eraf. Even kroelde hij de merrie achter haar oor, daarna sloot hij de staldeur en liep hij richting stalkamer, waar hij het hoofdstel weg legde.
"Wij gaan nu eerst even naar de kantine toe, daar hangt een rooster met welk paard wanneer loopt. Ik heb al wel een idee op wie ik je wil zetten maar ik wil even weten of het paard in kwestie niet teveel gelopen heeft." Zo gezegd zo gedaan liep hij met Moora in zijn kielzog naar de kantine toe waar hij de lijst van de paarden bestudeerde. 
"Yes, het kan," sprak hij. "Je gaat een typisch beginnerspaard rijden voor je eerste les. Soothy, lekker rustig, dan kan je gewoon op je gemakje rijden en hoef je je geen zorgen te maken over eventuele gekke dingen." De jongen grijnsde. "Zullen we hem maar gaan poetsen?"

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Na dit alles probeerde Moora zich te concentreren op zijn woorden, maar ze luisterde slechts oppervlakkig. 50 Euro in de maand, dat was doenbaar. Dat kon wel en gezien ze hoogstwaarschijnlijk na enkele weken zou vertrekken, was het het allemaal wel waard. Meehelpen in de verzorging en het trainen van de paarden, vond ze zeker wel oké, voor zolang het duurde. Het enige wat ze nog moest doen was een slaapplaats vinden, maar dat was iets waar het meisje zich niet druk om maakte. Stallen genoeg hier en ondertussen had ze al trucjes om ergens te kunnen douchen. Dat was geen issue.
Toen de jongen het teken deed dat ze moest volgen, wandelde ze achter hem aan. Toen ze om zich heen keek, leek ze tot rust te komen. Haar handen – die steeds in vuisten gebald waarden, ontspanden zich. Ze ademde rustig en snoof de geur van paarden op. Heerlijk. Bracht haar weer thuis. Beelden van vroeger schoten voorbij. Haar vader die zelf de paarden bekapte, de jongen waar ze sinds haar 5de een crush op had (veel ouder dan haar), die op een knappe zwarte hengst voorbijreed. Haar moeder die zat geknield bij hun oude fokmerrie Louise. Haar moeder. Moora kneep haar ogen enkele tellen dicht en opende die weer – het beeld was weg.
Een luid gehinnik was de perfecte manier om haar gedachten te doen vervliegen. Digno dus hé? “Wat een macho.”, grijnsde ze terwijl ze op Digno afliep en terwijl Pasqual Papalita wegzette, de druktemaker over zijn neus streelde. Hij genoot duidelijk van de aandacht. Het was een knappe hengst,  hij had een erg sprekend hoofd.
Ondertussen wachtte ze op Pasqual, die toen hij terugkwam opperde dat ze eerst naar de kantine zouden gaan. Blijkbaar had hij een lijst met al de paarden die aan het werken waren, nog moesten werken en al hadden gewerkt en stond het paard dat hij voor haar in gedachten had, er nog niet (veel) op. Het kon dus. Ze was ergens wel opgelucht toen hij zei dat Soothy een lekker mak beginnerspaard was.
“Sure”, reageerde ze rustig toen hij voorstelde om Soothy te gaan poetsen. Poetsen kon ze. En deed ze heel erg graag – het was haar therapie.
“Ik heb wel m’n goede kleren aan, eigenlijk”, merkte ze op. Normaal zou ze er niet om geven, maar ze kende het stalgebeuren: zometeen had ze een hoop groene of bruine smurrie aan haar broek hangen omdat Soothy het nodig zou vinden om haar als zakdoek te gebruiken. Voor anderen was ’t niet erg, aangezien ze meer kleren hadden, maar in de rugzak die ze bij zich droeg, zat alles wat ze had. Het was haar eigen keuze geweest toen ze vertrok, maar ze kon ’t niet aan om te veel gewicht mee te sleuren. “Heb je toevallig geen reservekleren voor mensen die iets zijn vergeten of zo?” Ze probeerde het onderwerp ‘woonst’ te vermijden en hoopte niet dat hij ging zeggen ‘ga even thuis andere kleren halen’. Ze keek de jongen glimlachend aan en hoopte op een fijn antwoord.
Je kon wel merken dat ze plots een heel stuk stiller was. De allesverhullende glimlach op haar gezicht vertelde menig mens echter dat er niets aan de hand was.
Ja, ze zat er wel mee, met dit alles. Toegegeven, het was de eerste keer sinds haar vertrek meer dan een jaar geleden, dat ze zich zorgen maakte om wat een ander persoon van haar dacht. Ze hoopte alleszins dat het poetsen en het ritje zometeen haar hoofd vrij zou maken en dat ze dat gevoel snel kwijt zou zijn.

20Eenie meenie miney mo. [Pasqual] (16+) Empty Re: Eenie meenie miney mo. [Pasqual] (16+) wo nov 18, 2015 10:33 pm

Pasqual Scodelario

Pasqual Scodelario

Bij het betreden van de stallen liep Moora direct op Digno af en gaf ze de hengst, die ernstig verlegen zat om aandacht, zijn portie aandacht. Ze noemde hem een 'macho' en Pasqual kon niets anders doen dan grijnzen. Digno was een matcho. Met een groot hart. En een eigenwijs hoofd. En Pasqual was dol op hem. En klaarblijkelijk had hij Moora's hart al gewonnen. Wat Pasqual fijn vond. Iemand die Digno niet kon waarderen kon Pasqual ook niet zo waarderen. 
In de kantine bleek dat ze geen rijspullen bij zich had. Wat hem niet verbaasde. Of hij iets te leen had voor mensen die geen spullen bij zich hadden. Hij bekeek haar even en haalde toen verlegen zijn schouders op. Het was voor hem niet gebruikelijk om mensen zo te bekijken. 
"Ehm, ik heb enkel een vest wat je eventueel van mij kan lenen, ben ik bang,' zei de jongen. Nu iets van Kathie lenen zou een doodswens worden. Hij kon het niet uitleggen maar de sfeer tussen hen in was nog nooit zo ijskoud geweest en hij wist, als hij nu voor een ander meisje iets zou lenen, dat hij daar zo veel gedonder mee zou krijgen. Ergens vond hij het jammer dat hij nu niet meer bij zijn ouders woonde, gezien daar spullen waren van Kaya. Rijbroeken, ander rijkledingachtige dingen.
"Ik heb wel eventueel rijlaarzen en een cap voor je," sprak hij. Want dat leende ze hier wel uit, alleen aan broeken uitlenen deden ze niet.
"Is dat voldoende?" De jongen wachtte haar antwoord af.

21Eenie meenie miney mo. [Pasqual] (16+) Empty Re: Eenie meenie miney mo. [Pasqual] (16+) wo nov 18, 2015 10:43 pm

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Het meisje lachte even bij het horen van zijn woorden. "Ik vrees dat een vest niet echt uitmaakt.", reageerde ze grijnzend terwijl ze hem een knipoog toewierp: het was oké, ze zou zo wel rijden. "Een cap is oké, rijlaarzen dragen waar iemand anders' voeten in hebben gezeten, vind ik echter niet zo heel fijn. Ik vind voeten niet zo - aantrekkelijk", drukte ze zichzelf uit met een lichte frons op haar gezicht. Voeten waren voor haar een gruwel: ernaar kijken, laat staan er eentje aanraken, bezorgde haar vreselijke onaangename kriebels en kokhalzingen. Hoewel ze niet precies wist of het om gehele voeten ging of enkel maar om de tenen, ze probeerde het onderwerp ten alle tijde te vermijden en er zo weinig morgelijk mee te maken te hebben. "Ik heb wel stevige schoenen aan, ik denk niet dat het zo erg is voor de eerste keer, dan zie ik later wel of ik er nog ga kopen of niet. Als het op voeten aankomt, deel ik niet zo graag." sprak ze heel erg serieus terwijl ze een haarlok even achter haar oren deed. "Voor mij is het allemaal goed."
Ze maakte al aanstalten om weer richting Soothy te gaan - ze had er best wel zin in. Met een - eerlijk?- aantrekkelijke jongen als lesgever kon het alleen maar genieten worden. De pretlichtjes in haar ogen waren weer helemaal terug en het meisje tuitte wat ongeduldig haar lippen. "Gaan we?"

22Eenie meenie miney mo. [Pasqual] (16+) Empty Re: Eenie meenie miney mo. [Pasqual] (16+) wo nov 18, 2015 11:40 pm

Pasqual Scodelario

Pasqual Scodelario

Toen ze gruwelend sprak over voeten kon hij niet voorkomen dat er een harde lach zijn lippen verliet. 
"Voeten? Dus zo kan ik je niet voor me winnen?" Hij knipoogde naar haar en besefte toen zelf wat hij gezegd had. Had hij dit echt gezegd? ging het zo slecht met Kathie? Meende hij dit? De jongen werd iets stiller toen hij besefte dat er een kern van waarheid in zijn gesproken woorden zaten. Het zat niet goed met Kathie en iedere vorm van andere, wel positieve aandacht zou welkom zijn. Dit was fout en Pasqual mocht niet in herhalend gedrag vallen. Hij had eerder iemand liefgehad maar haar verraden voor een ander. Dat hij daarna zolang het mogelijk was geweest, samen was gebleven met het meisje waarmee hij was vreemdgegaan, bewees wel dat hij een trouwe jongen was.
Toch?
Moora bleef doorgaan over de voeten en Pasqual glimlachte halfslachtig, verward door zijn eigen gedachtes van een niet al te lange tijd geleden. Soms begreep hij helemaal niets van zichzelf en van zijn eigen waardes en eigen normen. Het meisje ging nu dus in haar eigen kloffie rijden en zou de schoenen aanhouden waar ze nu in liep.
"Voor deze keer kan het wel," vond Pasqual. Kon hij haar mooi een reden geven om zonder beugels te rijden. "Maar als we vaker gaan lessen moet je wel echt rijlaarzen en een rijoutfit hebben, als het kan." Hij wou dat hij het voor haar kon regelen maar het viel niet te regelen. En het voor haar betalen zou scheven gezichten oproepen. Wat het trainen misschien ook al zou doen. Maar dat was toch wee randers.
"Goed, laten we gaan." Hij probeerde zijn rare gedachtes uit zijn hoofd te bannen en nam Moora mee naar de stal van Soothy, waar aan zijn stal een borstelsetje hing. 
"Ga je gang, poets hem maar alvast. Dan ga ik zijn zadel en hoofdstel halen."  De jongen ging op weg naar de zadelkamer en kwam een minuut later weer terug. Hij hing de spullen op. 
"Lukt het poetsen een beetje?" vroeg hij met een glimlach op zijn gezicht.

23Eenie meenie miney mo. [Pasqual] (16+) Empty Re: Eenie meenie miney mo. [Pasqual] (16+) do nov 19, 2015 10:14 am

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Blijkbaar was het heel erg grappig dat ze niet van voeten hield, en hoewel het meisje het heel serieus bedoelde, lachte de jongen er heel erg mee. Moora kon het niet laten om met hem mee te lachen, omdat het inderdaad misschien heel erg vreemd klonk. Zijn speelse woorden waren haar niet ontgaan, maar het meisje had er niet echt op gereageerd. Het bleef wel wat in haar achterhoofd hangen – flirten was ongelofelijk fijn, zolang ze maar niet gehecht aan die persoon hoefde te geraken. Flirten was onschuldig en ook wel leuk, al leek het meisje de jongen niet heel erg goed te kunnen lezen. Hij leek ook half in gedachten verzonken te zijn terwijl hij verder naar haar luisterde, maar dat nam ze hem niet kwalijk. Na haar woorden en zijn toestemming om zonder rijlaarzen te rijden, kon ze zelf ook even nadenken. Het was namelijk moeilijk voor haar om hoogte van hem te krijgen en ergens schrikte haar dat heel erg af. Misschien zelfs erger dan voeten haar afschrikten. Ze voelde de drang om te weten wat er in hem omging en zo’n drang was nu niet bepaald handig als je best nergens gehecht aan zou willen geraken.
Maar misschien blies ze het allemaal wel op, zo – en was Pasqual zoals elke jongen wél makkelijk te lezen. Ze zou nog afwachten en proberen erachter te komen. Als het te ingewikkeld werd, kon ze altijd nog weglopen. Right?
Toen hij zei dat ze als ze vaker ging lessen, wel een rijoutfit en rijlaarzen moest hebben, knikte ze even, met een glimlach op haar gezicht. ‘Natuurlijk, dat is vanzelfsprekend”, sprak ze met een toon in haar stem alsof het allemaal geen probleem zou zijn. Ze knikte erbij om haar woorden kracht bij te zetten, maar vanbinnen begon de molen alweer te draaien. Hoe kon ze dit blijven volhouden in de toekomst? Ze wou écht wel een keer springen met een paard, dat was haar doel. Hoe kon ze aan geld komen terwijl ze geen enkele bron van inkomsten had? Haar gedachten werden weggeduwd door Pasqual die haar meenam naar de stal van Soothy.
“Oké”, knikte ze wat afwezig terwijl ze een Hup Holland Hup-rubberen roskam vastnam en de staldeur voorzichtig opende. “Heey lieverd. Hier ben ik, je ruitertje voor het komende uur”, fluisterde ze zachtjes toen Pasqual weg was. Ze begon het paard te strelen en meteen ook met een draaiende beweging te poetsen. “Jij bent echt een knapperd, hé?”, ging ze verder terwijl ze met de ene hand poetste en met de andere hand het paard tegelijkertijd ook aaide. “En je gaat ook heel lief zijn voor me zometeen, en niet stout zijn. Want Pasqual heeft gezegd dat je lief ging zijn.”, sprak ze opnieuw  luidop en hiermee zichzelf tegelijkertijd moed in, wanneer plots Pasqual al terug bleek te zijn.
“Eh, ja hoor. Dat kan ik wel een beetje.”, reageerde ze glimlachend nadat ze even naar hem omkeek. “Poets je met me mee? Dat is wel gezellig.” Stelde ze voor terwijl ze achter het paard door wandelde met haar hand op zijn kont en aan de andere kant begon. “Heb je trouwens een vriendin ofzo? Of run je dit echt helemaal alleen?”, klonk het subtiel, maar wel klaar en duidelijk.

Pasqual Scodelario

Pasqual Scodelario

Fijn dat de rijoutfit vanzelfsprekend was. Hij hoopte dat het meisje zich voor de volle honderd procent zou inzetten voor haar lessen en daarbij dus ook alles zou doen wat erbij zou komen kijken. Paardverzorging en stalklusjes dus ook. Het zou een hoop vroeg opstaan worden voor de meid, kon Pasqual gelijk zien uit welk hout ze gesneden was. Hij was wel benieuwd of ze zich inderdaad ervoor zou inzetten. Tot nu toe leek ze enthousiast te zijn.
Pasqual had Soothy's spullen uit de zadelkamer gepakt en liep nu weer terug naar Moora, die bezig was met het poetsen van de ruin (hopelijk verander ik nu niet spontaan het geslacht x] ) Ruin in kwestie leek zeer tevreden te zijn met de aandacht en Pasqual had er alle vertrouwen in dat dit een aangename les voor Moora ging worden. Als er een paardje was waar je gemakkelijk mee weg kon rijden, was het Soothy wel. Soothy was zeer werkwillig en zeer gebruiksvriendelijk. Voor zowel beginners als de wat ervarenere ruiter. Pasqual zou haar nog niet op iets hevigers zetten als bijvoorbeeld een Digno. Digno zou met haar aan de haal gaan door haar zelfverzekerde houding en dat was iets wat Pasqual echt niet wou hebben. Voor in de toekomst misschien interessant, maar Moora moest eerst vast in het zadel zitten.
Moora stelde voor dat hij maar mee moest borstelen. Hij nam een harde borstel uit het poetskistje en begon daarmee Soothy's haren te borstelen. Soothy stak een nieuwsgierige neus uit waar Pasqual als vanzelfsprekend even overheen aaide. Toen vroeg Moora naar Pasquals liefdesleven en hij verstijfde. Ging hij eerlijk zijn?
"Ik ben samen met iemand," sprak hij wat terughoudend. Hij wou zich niet uitspreken over de twijfels. Zolang hij nog samen was met Kathie, was hij nog samen met haar. Hij had geen reden om het uit te maken, het zou vast en zeker wel loslopen met haar.
"Maar ik run de zaak hier ongeveer in mijn eentje. Mijn vriendin is tevens klant hier." Hij glimlachte nu een beetje maar zijn glimlach reikte niet tot aan zijn ogen. "Miriam, een vriendin van de familie, helpt me mee met alles. En ik heb een hele hoop stalhulpen die me ook fantastisch meehelpen met alles." Nu was zijn glimlach wel oprecht.
"Ik denk dat Soothy zo wel schoon is. Tijd om het zadel erop te gooien?"

25Eenie meenie miney mo. [Pasqual] (16+) Empty Re: Eenie meenie miney mo. [Pasqual] (16+) wo nov 25, 2015 10:27 am

Moora Hamilton

Moora Hamilton
\ (•◡•) /

Pasqual nam meteen een borstel vast en begon lieve Soothy mee te borstelen. Op een of andere manier stelde zijn antwoord haar teleur. Dat had verschillende redenen: het flirten zou vanaf nu langs haar kant beperkter worden. Flirten met een kerel die een vriendin heeft, was niet bepaald haar manier van ‘werken’. En ergens vond ze het oneerlijk van hem dat hij wel al een paar flirterige opmerkingen had gemaakt, terwijl hij een vriendin had. Ze had Pasqual niet als zo iemand aanzien, of misschien had ze zijn opmerkingen gewoon té flirterig geïnterpreteerd? Alleszins, plezier maken en het geluk opzoeken was één ding, maar relaties verpesten, daar deed ze niet aan. Nu ze het ook zeker wist, was dat voor haar een belangrijke factor voor de rest van hun omgang met elkaar.
Bovendien – ze kon niet zeggen waarom – het deed haar ook wel iets: de jongen was niet alleen knap maar ook erg lief en hij had iets in zich waardoor Moora moeilijkheden had om haar manipulatief gedrag vol te houden en haar masker op te houden. Ze kon het niet beschrijven, ze was er bang voor maar vond het fijn tegelijkertijd. Omdat hij anders was dan de gemiddelde jongen bij haar, was het voor haar een teleurstelling dat ze het flirten opzij moest zetten. Op één of andere manier was ze nieuwsgierig naar hem.
Maar wat het teleurstellendst was, was de manier waaróp hij antwoordde. De toon in zijn stem had haar doen stoppen met borstelen en doen opkijken, licht fronsend. “Dat klinkt enthousiast”, had ze gemompeld, helaas onbewust luidop, zonder de ietwat teleurgestelde toon in haar stem te verbergen. Blijkbaar was hij óf niet honderd procent tevreden met zijn vriendin, óf wilde hij er niet over praten en was hij op zijn privacy gesteld. Maar goed, ze zou het gewoon laten gaan. Hier zou ze zich niet mee bemoeien. Te moeilijk.

Ze wist daarom niet echt wat ze moest reageren op zijn liefdesstatus, gelukkig ging hij zelf al verder. Moora keek hem aan toen hij sprak over dat hij de zaak zowat alleen runde en zijn vriendin een klant was. Ze wist niet waar het aan lag, maar zijn glimlach kon haar niet overtuigen. Het meisje besloot hier niet op te reageren en borstelde verder, de jongen had het er duidelijk niet graag over. Hij vertelde over Miriam en een hele hoop stalhulpen en zijn glimlach veranderde zichtbaar. Alsof hij de stalhulpen fijner vond dan zijn vriendin. Vreemd. “Oh, dat is natuurlijk wel weer fijn dan. Gelukkig heb je genoeg hulp. En binnenkort nog een extra hulpje erbij!” Ze probeerde luchtig te klinken, al leek het haar niet goed te lukken. Ze kon die teleurstelling in haar stem moeilijk verbergen.
“Eh, ja, natuurlijk!”, reageerde ze toen hij meldde dat Soothy nu wel schoon genoeg was. Ze borstelde blijkbaar al heel de tijd op dezelfde plek door al dat nadenken en veegde haastig nog wat vuil weg. Het meisje wandelde naar buiten, pakte de spullen en legde zo het zadel alvast op. Hier was ze handig in: dit kon ze goed en ze wist hoe het werkte, van vroeger. Ook de singel bevestigde ze - niet te strak, dat kon later nog. “Zo. Het hoofdstel nog en dan zijn we ready to go.”, sprak ze trots terwijl ze vrolijk glimlachte naar Pasqual. Ze was benieuwd naar hoe het zou gaan zo en kon haast niet wachten om op Soothy te stappen.

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 5]

Ga naar pagina : 1, 2, 3, 4, 5  Volgende

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum