Eenie meenie miney mo. [Pasqual] (16+)

- Timeskip met toestemming - 

De jongen stond naar het meisje te kijken. Zijn mond open, ongeloof in zijn ogen. Haar blik was vastbesloten. Vastberaden. Tegelijkertijd zo hulpeloos. De woorden die ze uit had gesproken waren bij hem binnen gekomen, had hij gehoord, had hij tegelijkertijd niet ontvangen. Niet willen ontvangen. Beweging kwam terug in zijn ledematen en hij deed een stap naar voren. Zij deed een stap terug. 
"Is dit wat je wilt?" zijn stem trilde. Alles trilde. Zijn hart deed zeer, maar het was niet van het besluit. Hij had het besluit ook genomen, maar nooit de stap durven zetten. Het deed zo'n pijn dat alles wat ze zo zorgvuldig hadden opgebouwd, met deze woorden weg was. Maar Pasqual wist het ook, het was niet te redden. Wat hij zichzelf ook voor hield. De dagen waren pijnlijk afstandelijk geworden, het bed te klein. Nu was dit dan het bittere eindpunt. Hoe hard hij het ook geprobeerd had.
Kathie was nu drie weken weg. Volledig uit zijn leven verdwenen. Met Kento was ze naar een andere stal gegaan en hij had niets meer van haar vernomen. Vandaag was de dag dat hij met Moora de eerste balkjes ging doen. Hij had haar de eerste weken de dressuur bij willen brengen en hoewel ze alles snel had opgepikt had hij gewild dat ze toch wat langer bezig bleef. Ze had er een feeling voor. 
En er was misschien een andere factor. Er was iets met het meisje wat de jongen niet kon benoemen. Hij kon stil staan en feitelijk Moora's gezicht het helderst van allemaal zien. Alsof hij verscherpt werd door een lens. En iedere keer als ze lachte voelde hij iets. Een onderlaag. Maar hij wist niet wat het was, hij wist niet of er door het meisje heen te breken viel. 
Het was vreemd hoe snel hij was begonnen met het genieten van het alleen leven. Hoe snel hij de voordelen ervan in was gaan zien. Hoe fijn het was dat hij zich niet constant druk hoefde te maken of zijn 'vriendin' zich weer van het leven wou beroven. Er was een last van zijn schouders gevallen waarvan hij niet eens wist dat hij het had. Pasqual was de ochtend weggeweest voor zaken en was nu terug. Hij ging op zoek naar Moora en zag dat ze bezig was met het poetsen van een paard. Onwillekeurig kroop er een grijns over zijn gezicht. Wat was haar verhaal in godsnaam en wat moest hij doen om die uit haar te krijgen?
Hij liep de stal in en overwoog om zijn hand even op haar rug te leggen. Echter bleef hij te lang twijfelen en naar haar kijken dat ze tegen die tijd de jongen zelf al gespot had. Hij grijnsde. 
"Moora, hee. Je bent Soothy al aan het poetsen zie ik. Weet je al wat we gaan doen vandaag?" Zijn grijns werd breder. 
"Ik kan je in ieder geval verzekeren dat je spierpijn gaat krijgen en dat je vermoedelijk gaat vallen. Tenzij je weer eens laat zien hoe goed je balans is."

Heerlijk was dit voor haar. Op haar gemak Soothy poetsen na al het ochtendwerk in de stallen. Het was ontspanning, zowel voor haar als voor Soothy. Afgelopen weken was ze gehecht geraakt aan de ruin. Hij was ontzettend braaf geweest en had geen enkele stap verkeerd gezet. De ruin verdiende uitgebreide poetsbeurten en een worteltje elke ochtend en avond. Moora zelf had echt genoten van de lessen die ze hier kreeg: zowel de lessen in op tijd zijn en verantwoordelijkheden hebben, als de lessen op Soothy. Ze kon niet wachten tot ze kon gaan springen, al bracht dat een vervelende belofte aan zichzelf met zich mee. Ze mocht niet te gehecht geraken aan deze plaats, wat als dit haar niet gelukkig maakte? Uiteindelijk was én bleef ze een zwervertje, op dit moment.
Plots kreeg ze een gevoel in de stal: iemand die aanwezig was, en ook Soothy leek op te kijken. Ze draaide zich om en glimlachte. "Hoi Pasqual", klonk het begroetend en lichtelijk verrast. Hij leek wel goed gezind, vandaag. Er was iets 'los' aan hem, iets wat ze de afgelopen drie weken écht had gemist. Het was geweest alsof Pasqual in een soort roes leefde, alsof hij op automatische piloot stond en niet 'genoot'. Eerst dacht ze dat het aan haar lag, daarna had ze zichzelf overtuigd van niet en had ze hem proberen op te beuren. Niets hielp echter, als hij lachtte, leek het meer een masker dat hij opzette. Moora had hem er niet mee geconfronteerd. Als hij vond dat hij iemand nodig had om mee te praten, zou hij dat waarschijnlijk met zijn vriendin doen. Als hij behoefte had om Moora in te lichten, dan had hij dat vast al lang gedaan.
Toch vond ze zijn aanwezigheid meer dan aangenaam, telkens weer. Er waren ook geen moeilijke gesprekken geweest afgelopen drie weken, ze hadden elkaar oppervlakkig leren kennen. Vaak betrapte ze zichzelf erop dat ze teleurgesteld als Pasqual een halve dag afwezig was of iets in die aard. Dat gevoel echter, drukte ze steevast weg. Dat was iets wat niet thuishoorde in Moora's nieuwe leven. Iets dat alles ingewikkeld zou maken en iets waardoor het moeilijk zou zijn om haar oh zo veilig masker op te kunnen blijven houden. Hoe minder persoonlijke dingen hij van haar wist, hoe beter. Want Pasqual had een vreemd effect op haar en dat vormde een bedreiging.
Wat ze gingen doen vandaag? Het meisje keek nieuwsgierig naar de jongen en beet ongeduldig op haar onderlip. "Vallen?" Het duurde even voor haar euro de grond raakte. "Gaan we beginnen met springen? Of iets in die aard?" Haar stem klonk erg enthousiast en haastig legde ze haar borstel weg. Het tuig van Soothy had ze al gehaald en ze begon hem meteen op te zadelen. "Ik hoop alleen niet dat ik val, ik ben bang dat ik er dan niet meer op zou durven kruipen", gaf ze ondertussen toe. Ze keek even naar de jongen en grijnsde. "Blij dat je er weer bent.", sprak ze zachtjes. Voor haar ging dat zinnetje niet alleen over het feit dat hij er niet was deze morgen, maar ook over 't feit dat hij de goedgezinde Pasqual leek te zijn van een tijdje terug. De afgelopen weken had ze niet tot hem kunnen doordringen.

Het duurde eventjes voordat Moora doorhad waar Pasqual het over had en toen ze eindelijk uitsprak wat ze gingen doen, liet Pasqual even een vrolijke lach horen.
“Hè hè, dat duurde,” grijnsde hij onwillekeurig. Toen knikte hij bevestigend.
“Ja, je gaat vandaag springen. Niet heel hoog, maar we gaan eens kijken hoe paardvast je inmiddels bent.” Zijn lach was ontwapenend, en niet voor het eerst vroeg hij zich af welk effect Moora op hem had en of hij dit wel wou toelaten. Het was verwarrend en zoals ze zo openhartig tegen hem deed, het maakte het allemaal niet makkelijker. Maar hij vond het heerlijk om zo makkelijk met iemand om te kunnen gaan, waar woorden niet in de lucht bleven hangen, wachten en smekend om gezegd te worden. Het was fijn om bij iemand te zijn die –
Die wat.
Moora begon met het optuigen van Soothy en maakte zich druk over het feit of ze niet echt zou vallen. Ze gaf ook direct aan dat ze niet zou weten of ze er dan direct zou opkruipen. Dat baarde hem zorgen. Had ze nog niet genoeg vertrouwen in haar eigen kunnen? En zolang ze dat niet had, kon ze onmogelijk vertrouwen in een paard overbrengen om over de sprong heen te gaan. De instructeur in Pasqual werd wakker en zijn ogen vernauwden even terwijl hij nadacht over een oplossing.
“Ik beloof je dat je vandaag gaat vallen. Maar ik beloof je ook dat je daarna gewoon weer opstaat en op het paard klimt.” Zijn ogen keken Moora indringend aan toen hij dit zei. Hij zou haar vandaag niet alleen leren hoe ze moest zitten als ze ging springen, maar hij zou vandaag ook oppikken wat ze moest doen als ze de sprong niet goed kon uitzitten of als het paard de sprong weigerde. Beide niet geheel onbelangrijk.
Haar opmerking over dat ze blij was dat hij terug was ontging hem niet en hij had het haar zo graag uitgelegd. Zo graag verteld wat er was. Even deed hij zijn mond open om iets te zeggen maar hij sloot hem weer. Het leek hem niet gepast. Niet nu. Niet zo vlak voor het rijden.
Van zijn luchtigheid was niets over en alles in hem was weer compleet verward. De afstand tussen hem en Moora was klein en er was maar een klein gedeelte in Pasquals brein dat hem ervan weerhield die afstand te overbruggen. Hij wist niet hoe Moora erover dacht. Hij wist niet wat het meisje voelde. Hij wist feitelijk niets meer dan kleine feitjes over het meisje. Maar hij wist wel dat zij dit moest voelen. Dat dit onmogelijk niet wederzijds kon zijn. Dat dit vanaf moment een, het moment dat ze elkaar in het bos ontmoet hadden, al speelde. Ze kon anders nooit zomaar zijn ingegaan op zijn voorstel om even een rondje op Papalita te doen. Terwijl zij bezig was met Soothy bleef hij naar haar kijken en de momenten dat hun blikken kruisten wendde hij zijn blik niet af maar glimlachte hij naar haar. Het was een verwarde glimlach, een glimlach vol onuitgesproken woorden. Een glimlach waar zelfs spijt in te zien was.
Toen ze klaar was, klapte de jongen in zijn handen.
“Ben je klaar?” vroeg hij opgewekt, zijn gedachten en emoties wegduwend voor ander werk. “Dan gaan we.” Alles lag al klaar. Dean had goed werk verricht en was op de hoogte geweest van Pasquals plannen, waardoor hij de springbalkjes neer had gelegd. Allison had opgewekt geholpen en had honderduit tegen Dean gepraat. Pasqual had het meegekregen en had geglimlacht. Die twee waren dol op elkaar en dat was te zien in alles wat ze samen ondernamen.
Zou het er ook zo uit zien als hij met Moora bezig was, vroeg Pasqual zich af. Kort keek hij weer naar Moora, maar hij vond dat er teveel verwardheid bij kwam kijken. Allison en Dean waren spontaan naar elkaar en er was geen moment van twijfel. Hoogst waarschijnlijk omdat Dean niet hier vlak voor een vriendinnetje had gehad die zichzelf van het leven had proberen te beroven. Dean kon gewoon naar Allison kijken en lachen, zonder dat daar ook maar een greintje twijfel bij kwam.
Pasqual moest voor zichzelf een keuze maken. Als hij echt wat voor Moora voelde, moest hij wat doen en niet aan de zijlijn toekijken.
Het was niet zoals met Kathie, of met Chloë. Dit was een hele andere manier van connectie. Het was alsof, op het moment dat hij Moora voor het eerst had aangekeken, het universum een seintje had gegeven van ‘dit is het’. Een seintje op een verkeerd moment. Een seintje waar hij tot vandaag niet openlijk over na had durven denken omdat het teveel emoties in hem los maakte. De jongen was bang. Bang omdat hij, ieder moment dat hij een meisje in zijn leven toeliet, dit onafwendbaar uitliep tot een drama. Wou hij weer in een levende hel terecht komen?
Ze waren inmiddels aangekomen bij de bak en Pasqual wou iets zeggen, wou een deel van zijn gedachtes delen aan Moora. De gedachte aan wat hij ging zeggen maakte hem zo rood als een tomaat en toen hij zijn blik naar Moora wende wist hij niet hoe hij het had. Ging hij deze stap zetten?
Mocht hij alles verkeerd interpreteren kon hij het gewoon afdoen als een rebound. Als een simpele ‘ik-flirt-alleen-maar-met-je’. Iets niet serieus. En was het wel wat, nou ja, dan kon hij zich daarna zorgen maken.
Want waarom zou hij moeten wachten met daten? Hij was niet heel lang samen geweest met Kathie en iedereen had gezien dat het de afgelopen tijd toch niet tussen hen liep.
Misschien was Moora wel het lot uit de loterij.
Misschien moest hij niet zo angstig doen en het meisje gewoon mee uitvragen.
Hij had zich al naar Moora gewend. Alles sprak boekdelen dat hij op het punt stond haar iets belangrijks te vragen en alles wees erop dat hij schijt zenuwachtig was. Hij deed zijn mond open. Deed deze weer dicht. Keek Moora met een halve glimlach aan en het was net alsof er een waterval uit zijn mond kwam.
“Ik weet dat het nog vroeg is. Misschien vraag ik wel iets heel stoms. Misschien kom ik nu wel over als een mannelijke slet. Misschien ben ik dat ook wel, maar Moora, heb je zin om eens iets te doen buiten het rijden om? Alleen, wij tweeën?” Ze kon nu zelf de invulling ‘date’ geven, hij had het voorzetje gedaan. Hij vouwde zijn handen samen en frummelde deze ineen, om op deze wijze zijn spanning te proberen te verbergen. Maar het was te lezen op zijn gezicht en in zijn hele houding, dat hij nu een stap had gezet die hem niet alleen verward lieten met zijn emoties, maar ook dat deze stap hem in conflict bracht met zichzelf.

De jongen die eens vreemd was gegaan en die nu, drie weken na het eindigen van zijn relatie met zijn suïcidale ex-vriendin, een meisje vroeg om samen wat te gaan doen.

“Ja, sorry. Soms wat traag van begrip”, grijnsde het meisje terug naar hem. Zijn vrolijke lach was aanstekelijk en ze voelde een gelukszalig gevoel over zich heen komen.
Officieel springen. Wauw. De grijns op haar gezicht werd steeds breder terwijl ze Soothy helemaal optuigde. Toen hij beloofde dat ze vandaag zou gaan vallen, keek ze naar hem terwijl ze de neusriem van Soothy vastmaakte. Ze kon haar blik ook niet van hem afwenden, hij bleef haar indringend aankijken, waardoor het meisje alleen maar kon knikken en zich verder volledig doorgrond voelde. Het was beangstigend. Leuk tegelijkertijd. Tellen later trok ze haar blik los van de zijne. Moeilijk allemaal. Ze dacht zelfs niet meer aan het feit dat ze misschien niet weer durfde opstappen als ze viel, er hing plots een heel andere sfeer tussen hen.
Het leek even alsof hij wilde uitleggen waarom hij er tegenwoordig niet echt bewust van alles bijliep. Ze had graag die uitleg gehoord, ze was nieuwsgierig naar hoe hij zich voelde en wat er zich afspeelde in zijn hoofd. Je kon bijna zeggen dat Moora bezorgd was om hem. Bezorgd, ja. Moora.
Terwijl ze Soothy’s keelriem ook vastmaakte en zijn voorpluk onder de frontriem uithaalde, voelde ze zich bekeken door Pasqual. Als ze dan naar hem keek en hun blikken kruisten, glimlachte hij alleen maar naar haar. Ontwapenend, telkens weer. Ze probeerde zich luchtig te gedragen maar haar gedachtes sloegen op hol. Wat was dit allemaal? Waarom kon ze zich niet meer gewoon gedragen? Waarom werd haar hoofd zo op hol gebracht en waarom voelde ze in haar borst dat kriebelende gevoel, dat warme gevoel? Het gevoel dat ze niets liever wilde dan zijn volle lippen te kussen, haar handen door zijn haren te laten gaan en Pasqual dicht tegen zich aan te trekken? Was er een ‘uit’-knop? Please, laat er een ‘uit’-knop zijn. Dit maakte haar bang. Pasquals glimlach hielp hier alleszins niet bij. Die was speciaal, en dat was dan op z’n zachtst uitgedrukt. Het leek alsof hij haar iets wilde zeggen, iets wilde duidelijk maken en ze probeerde er niet op in te spelen. Probéérde, ja. Ze kon er niet aan doen, maar glimlachte automatisch terug naar hem.
Ze was klaar en knikte toen Pasqual vroeg of dat inderdaad zo was. Na die glimlach van net kwam het er heel luchtig uit bij hem en het meisje duwde de gedachten weg dat het allemaal iets zou betekenen. Het was maar beter zo, het zou alles alleen maar moeilijker maken. Samen met hem liep ze, met Soothy aan de hand, de stallen uit. Ze kon het niet beschrijven, maar er leek nog steeds een vreemde sfeer te hangen tussen hen. Eentje die ze niet kende. Moora had wel erg veel zin in het springen en ze kreeg de kriebels al op haar lijf toen ze de balken zag liggen, al bezorgde het haar een moeilijk gevoel. Als ze een keer zou springen dan zou dat betekenen dat ze weg kon. Dat ze de belofte die ze aan zichzelf had gemaakt, moest gaan volgen.
Ze liepen samen de bak in en de jongen leek haar plots aan te kijken, alsof hij iets belangrijk wilde zeggen. Moora liet Soothy stoppen en keek de jongen onderzoekend aan. Hij wilde niet gewoon zeggen dat ze al kon opstappen. Het was iets anders. Hij gaf haar het gevoel dat hij iets belangrijks wilde zeggen. Hij leek zenuwachtig, zijn gezicht kleurde en het meisje voelde een benepen gevoel bij haar opkomen. Eindelijk kwam het er dan uit, na zijn mond even geopend en gesloten te hebben.  “Ik weet dat het nog vroeg is. Misschien vraag ik wel iets heel stoms. Misschien kom ik nu wel over als een mannelijke slet. Misschien ben ik dat ook wel, maar Moora, heb je zin om eens iets te doen buiten het rijden om? Alleen, wij tweeën?” Moora fronste lichtelijk terwijl ze zijn woorden aanhoorde en wist even niet waar ze het had, hoe ze moest reageren en wat ze precies moest doen.
“Ehh”, bracht Moora uit. Hiermee had ze nog nooit gedeald. Wel dat jongens haar uitvroegen, maar niet op deze manier. “Ik ehh.” Ze keek hem aan en wendde haar blik daarna af terwijl ze zocht naar de juiste woorden. Naar de juiste beslissing. Haar blik kwam terecht op de balken en ze beet op haar lip. Straks moest ze weg. Straks moest ze haar belofte aan zichzelf nakomen en alles hier achter zich laten. Ook Pasqual. Een moeilijke, voor de eerste keer in haar leven. Een jongen achterlaten was iets dat ze heel goed kon. Maar Pasqual? Ze moest ingrijpen voor het te laat was, ze kon zichzelf hier niet door laten meeslepen. Het meisje ademde uit nadat ze blijkbaar haar adem heel die tijd had ingehouden en richtte haar blik weer op Pasqual.
“Ik denk niet dat je vriendin dat zou appreciëren.”, reageerde ze met een quasi-vastberaden blik. Oké, ze had geen enkele seconde aan het feit dat hij een vriendin had gedacht en het was net die laatste milliseconde toch in haar hoofd opgekomen. Handig om een excuus te hebben, handig om hem niet te hoeven vertellen dat ze beloofd had aan zichzelf om weg te gaan. Handig om niet in zijn ogen te hoeven kijken en zichzelf helemaal te verliezen, waardoor ze misschien automatisch zou zijn ingegaan op zijn voorstel. “Toch bedankt voor de uitnodiging, maar ik kom liever niet tussen een relatie.” Ze glimlachte even in een poging om haar woorden kracht bij te zetten en draaide zich om naar Soothy, die ze nog een laatste keer aansingelde. Haar handen trilden. Haar hoofd draaide. Ze kreeg dat staafje maar niet in het gaatje van de singel en vloekte binnensmonds.

De schok op zijn gezicht was groot toen ze dat zei. Zijn mond viel open en haastig klapte hij deze dicht.
“Het is uit,” fluisterde hij. “Al een tijdje.” Hij zou zoiets nooit gevraagd hebben, echt nooit, als hij nog samen was met Kathie. Hij wist hoe het met Perrie was afgelopen toen hij wel zoiets soortgelijks had gedaan, maar de relatie met Perrie was nooit gepland geweest. Had hij nooit op gerekend. Het was een simpele date geweest waar Perrie meer van had gemaakt.
Hij had de hele situatie compleet verkeerd ingeschat en ongemakkelijk stak hij zijn handen in zijn zakken en wachtte hij op een afstandje tot Moora klaar was met het aansingelen van Soothy. Tot ze erop zat. Hij durfde haar niet aan te kijken en hoewel hij het liefste al zijn gevoelens die hij voelde, tegen het meisje had geschreeuwd, bleef hij akelig stil. Hij wou zeggen dat ze niet tussen een relatie kwam zitten. Maar misschien was dat maar gewoon een excuus geweest op een nette afwijzing. Misschien maakte het helemaal niet uit of hij in een relatie was of niet, maar was dit voor haar gewoon het makkelijkst om te zeggen.
De jongen maakte de afstand nog groter en hij weigerde het om Moora nog aan te kijken. Hoe had hij ook zo stom kunnen zijn. Hoe had hij ook in zijn hoofd kunnen halen dat zij ook maar ergens gevoelens voor hem had. Zelfingenomen zak dat hij er was! De jongen voelde dat hij trilde en hij wist zich geen houding te geven. Hij wist dat hij kon proberen om het uit te leggen, uit te leggen wat er aan de hand was, maar aan de andere kant kon hij zichzelf daar gruwelijk mee voor schut zetten.
“Ik weet niet eens of je het wel wilt horen. En ik weet niet eens of het wat uitmaakt.” De jongen haalde zijn schouders op. “Toch denk ik dat ik het met je wil delen, dat je begrijpt dat dit ergens vandaan komt.” Hoewel hij huiverig was, overbrugde hij de afstand en hielp Moora met de singel.
“Klim er maar op,” sprak hij zachtjes, alsof hij niet meer hard durfde te spreken in haar bijzijn. Ze maakte hem gruwelijk onzeker en zorgde ervoor dat hij zich geen raad meer wist met zichzelf. Hij gaf Soothy een klein klapje op zijn kont en bleef naast Moora lopen toen ze aan het stappen was. Om op zachte toon uit te leggen wat er aan de hand was.
“Ik zou je nooit vragen om tussen een relatie te komen, Moora,” sprak hij terwijl hij haar indringend aankeek maar al snel zijn blik neersloeg. “Het is nu drie weken uit en we waren daarvoor al zo’n twee maanden zo instabiel dat het geen echte relatie meer was. Ze was suïcidaal, moet je weten. Dat is allemaal niet erg. Moeilijk, maar niet erg. Maar het drijft een afstand tussen je relatie. Ieder moment dat ze zichzelf pijn deed, was de afstand moeilijker te overbruggen en kwam er een steeds dikkere muur tussen ons in. Een muur waar ik niet doorheen kon komen, een muur die me pijnlijk bewust maakte dat ik geen invloed meer had in haar leven. Dat ze haar eigen plan trok. Iedere snee die ze zichzelf gaf was alleen maar een bevestiging. Ik hielp haar niet. Ik hielp haar alleen maar naar de klote.” De jongen slikte even. “En ik dacht echt dat, omdat ik van haar hield, ik haar beter kon maken. Maar ik kon niets tegen de demonen beginnen. En ik dacht echt dat wat we hadden, iets was. Maar op het moment toen ik, als vriendje, niet genoeg reden meer voor haar was om te leven… Dat hakt erin. Ik was zo vastberaden het beste te zijn voor haar wat ik kon.” Waar wou hij in hemelsnaam heen met dit verhaal. Wou hij Moora echt overtuigen dat hij niet zo fout bezig was als zij dacht?
“Maar we wisten allebei dat ik niet hetgeen meer was wat haar kon helpen. En we wisten allebei dat onze relatie niet kon voortleven op deze manier.” De jongen zuchtte eens diep en liet toen een halfslachtig lachje horen.

“Ik weet niet eens waarom ik je dit vertel Moora. Misschien omdat ik dan geen eikel lijk die er nog een meisje naast zijn vriendin op na wil houden?” Hij deed een paar passen terug.
“Neem de teugels maar op maat, we gaan beginnen,” sprak hij, alles wat hij zojuist vertelt had naar achteren duwend. Hij had zich flink verkeken op Moora. De situatie compleet verkeerd ingeschat. Wat hij voelde voor haar betekende niet dat zij ook maar de minste belangstelling had voor hem.

Uit zenuwen lette ze op elk geluidje dat van Pasqual kwam. Haar vingers werkten nog steeds niet mee met de singel en ze begon haar geduld te verliezen, terwijl Soothy er rustig bij stond. Het was uit. Het was uit. Haar vingers stopten automatisch met het singelgevecht en toch draaide ze zich niet om om naar Pasqual te kijken. Al een tijdje? En hij had het niet nodig gevonden om dat aan haar te vertellen? Hoewel, waarom zou hij het ook aan haar moeten vertellen, right? Zij was Moora maar. Moora die kwam en ging.
Het verklaarde wel dat hij er de afgelopen weken zo anders bijgelopen had en ergens was het meisje blij dat het enkel en alleen om die reden was geweest. Ze keek om en wilde wat zeggen, maar de jongen keek haar niet aan. Snel richtte ze haar blik weer op het aansingelen. Ze was niet ingegaan op zijn voorstel en de gezichtsuitdrukking van de jongen deed haar geloven dat hij oprecht spijt had van haar antwoord. Van haar misschien niet zo heel erg subtiele afwijzing.
Toen de jongen weer begon te praten, luisterde ze aandachtig. Hij zou het uitleggen. ‘Ja, Pasqual, alsjeblieft!’ wilde ze schreeuwen, hoewel ze uiterlijk heel kalm bleef. Automatisch zette ze een stap opzij toen Pasqual haar hielp met de singel. Zijdelings keek ze de jongen aan, maar haar blik werd niet beantwoord. De manier waarop hij zei dat ze erop mocht klimmen, baarde haar zorgen. Alsof hij bang was om iets verkeerds te zeggen? Was ze zo grof geweest dan, om hem te zeggen dat ze niet tussen hem en zijn vriendin – eh, ex blijkbaar – wilde komen? Het meisje klom rustig op Soothy en gaf die automatisch een klopje op zijn schouder. Pasqual bleef naast hen lopen terwijl Moora ademloos wachtte op zijn uitleg. Ze keek hem ook aan en heel even ontmoetten hun blikken elkaar, een indringende blik van de jongen verraste haar en ze was blij dat hij snel die ook weer neersloeg. Nee, inderdaad. Ze had hem niet aanzien voor een jongen die er buiten zijn vriendin nog een scharrel op na hield.
En toen kwam het. Het was veel, heel erg veel. Het meisje voelde zichzelf al duizelig worden tijdens de woorden van de jongen. Wauw. Ergens wist ze wel dat de jongen een verhaal bij zich had, maar leven met een meisje met suïcidale neigingen… Dat moest heel erg zwaar geweest zijn. Automatisch kreeg ze een gevoel van  respect voor de jongen. Het leek ook alsof hij het nog tegen niemand zo open gezegd had en aandachtig en zonder onderbreken, luisterde het meisje naar zijn verhaal terwijl Soothy zorgeloos verder stapte.
Het was zo mooi dat hij zo zijn best gedaan had voor haar. Het was zo triest dat hij dat blijkbaar allemaal voor niets had gedaan. Verschillende vragen kwamen in haar op. Waar was het meisje nu? Wist hij zeker dat ze zich niet van het leven zou beroven doordat ze hem verloren had? Had hij dat niet op voorhand moeten weten? Vragen die ze echt wel wilde stellen, maar waarvan ze dacht dat ze hem daarmee alleen maar dieper in de put zou werken. Hij wist niet waarom hij haar dit vertelde, misschien omdat hij inderdaad geen eikel wilde lijken. Maar misschien ook omdat hij het aan iemand kwijt moest?
Blijkbaar was er geen tijd om op een reactie te wachten van haar, want hij zei haar dat ze haar teugels op maat moest nemen. Dat deed ze automatisch, maar ze was met haar gedachten volledig ergens anders.
Haar gevoelens bij dit alles? Ze was opgelucht: ze was blij dat het uit was tussen hem en zijn vriendin en dat gevoel had ze nog nooit eerlijk aan zichzelf kunnen toegeven, tot nu. Ook voelde ze zich kwaad op zichzelf. Door zo te reageren op zijn verzoek om met hem op date te gaan, had ze de jongen bruut geraakt. Hij had perplex gestaan en de nood gevoeld om zichzelf te verantwoorden. Wat langs Moora’s kant dan weer totaal niet had gehoeven, nu kon ze de jongen namelijk nog minder uit haar hoofd houden. Ze voelde zich verward, in de knoop met zichzelf en al haar beloftes aan zichzelf. Bekropen met schuldgevoel. Dat ze Pasqual maar gebruikte om een keer te kunnen springen. Dat hij haar anderzijds dan weer van de wijs kon brengen en gek kon maken, was een gevoel dat ze nooit had moeten krijgen. Het was nooit de bedoeling geweest. Een gevoel waarvoor het nu te laat was. Een gevoel waarvan ze de naam weigerde uit te spreken, bang om zich er volledig aan over te moeten geven.
Haar blik viel op de springbalken die in de piste lagen en haar adem stokte. Springen betekende weggaan. Weggaan betekende Pasqual niet meer zien. Nee, nee, dit kon ze niet, of wel? Of niet. Ze beet op de binnenkant van haar wangen en had al heel de tijd de jongen niet aangekeken, aangesproken of maar één vorm van bevestiging gegeven over zijn verhaal. Voor ’t eerst werd Soothy ook zenuwachtig. Alsof ze haar gevoelens volledig afstraalde op de ruin. Hij begon met zijn hoofd te schudden en haast ter plaatse te trippelen. “Pasqual”, klonk het.  Haar stem trilde, haar hoofd draaide. Dit kon ze niet. Ze voelde al het gevoel in zich opborrelen en hield haastig de ruin tegen en sprong van hem af. “I can’t.”, bracht ze uit zonder Pasqual aan te kijken.
“Ik weet niet wat je bedoeling was”, begon ze, buiten adem door al de herrie in haar hoofd. “Maar ik kan niet met je uitgaan.” Ze kneep in de teugels die ze vasthad, zodat Soothy – die inmiddels nochtans rustig was geworden – zeker niet zou gaan rennen.  “Ik weet niet wat je verwacht van me.” Ze klemde haar tanden kort op elkaar en keek strak voor zich uit. “Het zou voor mij misschien teveel betekenen. Meer dan voor jou. Ik speel spelletjes, dat is mijn ding. Maar met jou lukt dat niet. Dat heeft een reden.” Nee, ze zou dat gevoel ook niet benoemen. Ze kon het niet. Oh hemel, de woorden waren haast te zwaar om uit te spreken. Ze balde haar vuisten, alsof ze haast letterlijk moest vechten tegen de woorden die ze voelde opborrelen. Plots keek ze op en richtte ze haar blik indringend op Pasqual. Hij zou de verwarring en spijt in haar ogen kunnen zien. “Ik zou niet goed voor je zijn. Ik wil je niet kwetsen. Ik vertrek beter voor ik nog meer schade kan aanrichten.” De woorden die ze uitsprak, sloegen bij haar vanbinnen in als een bom en ze wilde niet denken aan hoe ze zich zou voelen als ze zou vertrekken, hoe ze zichzelf recht zou houden. Haar benen voelden nu al aan als pudding. Maar ze moest de belofte die ze had gemaakt aan zichzelf, houden. “Het spijt me.”, en dat was waarschijnlijk het eerste gemeende excuus dat ze in haar leven al had gemaakt. Ze rijkte Pasqual Soothy’s teugels aan.

De eerste reactie die kwam was het noemen van zijn naam. Nadat het een akelig lange tijd stil was geweest. Vervolgens de reactie dat ze het niet kon. Wat kon ze niet? Wat had hij hier gruwelijk verpest? De jongen keek haar aan en zag tot zijn schrik dat ze van Soothy afstapte. Had hij teveel gepusht? Had hij niets moeten zeggen? Had hij gewoon moeten zwijgen en haar niets moeten vertellen over de hele situatie? De jongen was er nu allang achter dat hij haar niet mee uit had moeten vragen. Dat was overduidelijk en dat was ontzettend stom van hem geweest. Het feit dat hij het zo erg verpest had door haar alleen uit te vragen en vervolgens te verklaren dat hij absoluut niet met twee meisjes ervandoor ging, kon hij haast niet verdragen en hij nam nog net niet zijn vuist in zijn mond om erop te bijten. Het scheelde niet veel.
Ze wist niet wat hij van haar verwachtte. Hij wist het zelf ook niet. Hij had verwacht dat ze enthousiaster zou reageren, hij had verwacht dat hij haar blikken niet verkeerd geïnterpreteerd had. Maar hij had niet verwacht dat ze zo zou reageren. Hij gaf dan ook geen antwoord maar keek haar slechts zwijgend aan. Hij had zijn zegje al gedaan.
Het zou voor haar teveel betekenen? Pasqual wou haar tegenspreken, zeggen dat het voor hem minstens net zo veel betekende. Maar ja, hoe ga je dat uitleggen aan iemand die je net een maand kent? Hoe ga je dat verwoorden nadat het pas 3 weken uit was met je ex? Toch sprak hij.
“Je bent heus niet de enige,” fluisterde hij zachtjes.
Toen vertelde ze dat ze niet goed voor hem zou zijn.
“Ben je suïcidaal?” klonk het vrij afgemeten uit zijn mond. Zijn blik werd grimmig en hij wou protesteren. Als zij werkelijk iets voor hem voelde, waarom kon ze dan niet accepteren dat hij ook iets in haar zag? Voelde ze dan niet wat er tussen hen in speelde? Was het niet duidelijk dat het van twee kanten kwam?
“Ik weet vrij zeker dat ik genoeg shit heb meegemaakt om jou aan te kunnen,” sprak de jongen grimmig. Hij wist niet wat hij moest doen om haar tegen te houden. Hij wist niet of hij haar tegen kon houden en hij wist al helemaal niet of hij haar tegen moest houden.
Toen ze hem de teugels reikte en hem daarbij per ongeluk aanraakte, wist hij dat hij haar tegen ging proberen te houden. Hoe stom het ook was. Hoe ondoordacht dit misschien ook kon zijn en hoeveel scheve blikken hier hij ook van zou krijgen. Hij greep haar pols vast.

“Het is niet moeilijk voor mij, hè,” begon hij zachtjes terwijl hij haar indringend aankeek. Hij begon te beseffen dat het niet zijn probleem was, maar dat ze het zijn probleem probeerde te maken zodat zijzelf veilig weg kon lopen onder het mom ‘hem beschermen’.
“Jij weet net zo goed als ik dat ik dit allemaal wel kan handelen.” De jongen koos zijn woorden niet meer zorgvuldig uit maar alles wat in hem opkwam gooide hij eruit.
“Het ligt bij jou dit keer. Moora, waar ben je bang voor? Wat mag ik niet te weten komen?” Hij had Soothy’s teugels losgelaten, het dier kon werkelijk geen kant op in deze bak. De jongen deed een stap naar Moora toe.
“Je kan me niet laten geloven dat ik de enige ben die dit voelt.” Hij legde zijn hand op Moora’s wang en bleef haar aankijken.
“Waar ben je bang voor?” besloot de jongen als laatst te vragen.

Of ze suïcidaal was? Het meisje schudde heftig haar hoofd op zijn vraag, al was die waarschijnlijk retorisch. Toen Pasqual zei dat hij zeker genoeg shit zou hebben meegemaakt om haar aan te kunnen, reageerde ze door hem gewoon stilzwijgend aan te kijken. Mensen hoorden geen shit meegemaakt te hebben. En al zeker geen problemen op te zoeken. En met haar daten, laat staan samenzijn, was absoluut het ongeluk opzoeken. Ze wilde weg van problemen, ze wilde geluk maken. Màken, ja. Niet blijven stilstaan, altijd blijven rennen. Rennen voor elk mogelijk ongeluk. Rennen voor problemen. Dat was waar ze goed in was, dat was haar ding.
Toen ze hem de teugels had aangegeven, nam hij plots haar pols vast en geschrokken keek ze op. Nee, doe dit niet. Alsjeblieft. Ze keek hem smekend aan bij die gedachte en voelde haar pols tintelen, wat gepaard ging met een vreemd gevoel in haar buik. En dat te midden van al deze drama?
De manier waarop hij naar haar keek en de woorden uitsprak, maakte haar van slag. Ze wilde praten, maar kon geen woord uitbrengen. Ze wilde schreeuwen dat hij moest stoppen met tot haar door te dringen – en tegelijkertijd liet ze hem begaan. Was het niet moeilijk voor hem om met haar om te gaan? Een lichte frons verscheen op haar voorhoofd en nog steeds hield het meisje haar adem in toen de jongen verderging en verklaarde dat hij het allemaal wel kon handelen. Ze probeerde haar blik van hem af te wenden, wat niet lukte. Toen hij zei dat het bij haar lag, wilde de normale Moora protesteren en zeggen dat dat niet zo was, maar op één of andere manier had hij haar in zijn greep, en daarmee bedoelde ze niet dat hij nog steeds haar pols vasthad.
De vragen die hij stelde, maakten haar bang. Waar zij bang voor was? Wat hij niet mocht weten? Heel haar leven. Alles. Maar ze kon dit niet, ze kon hem niet alles vertellen, ze kon niet opbiechten dat ze weg moest. Moest, ja. Toch?
Het werd er niet beter op toen de jongen dichter bij haar kwam staan en plots zijn hand op haar wang legde. Haar adem stokte en zijn woorden bleven maar komen. De manier waarop hij naar haar keek was ontwapenend en met elke kracht die ze had probeerde ze ertegen te vechten. Hij, zo dichtbij. Iets waar ze regelmatig al aan had gedacht als ze ’s nachts op de hooizolder lag. Zijn hand op haar wang voelen, het was allemaal net een droom. Ze hoopte dat ze zou wakker worden terwijl ze eigenlijk niet wakker wílde worden.
Haar onderlip trilde, haar ogen stonden plots glazig en onwillekeurig drukte ze haar wang harder tegen zijn hand. “Ik voel het wel. Alles.” Gaf ze toe, terwijl ze haar ogen neersloeg en hem probeerde niet aan te kijken. “Ik voelde dit nog nooit, ik weet niet hoe ik ermee moet omgaan. Ik wil je weg hebben maar tegelijkertijd wil ik je bij me hebben.” Ze probeerde naar woorden te zoeken maar leek haar concentratie er niet bij te kunnen houden. “Hoe kan dat nu in hemelsnaam op zo’n korte tijd, en dan nog bij iemand als ik. Ik wil dit niet voelen. Of wel. Ugh, ik weet het niet.” Ze keek hem weer aan, duidelijk verward. “Hoewel ik op één of andere manier wel heel graag ooit wil weten hoe het zou voelen om je te kussen of knuffelen, op één of andere manier krijg ik bij die gedachte een heel fijn gevoel en word ik ook nog eens zenuwachtig.” Klonk het daarna en zonder na te denken praatte ze gewoon verder.
“Maar ik kan hier niet blijven. Dit is niet het leven dat mij gelukkig kan maken." Ze haalde haar schouders op en schudde haar hoofd. "Dat was bij mijn moeder ook het geval en het laatste wat ik wil, is zo eindigen. Daarom ben ik bang. Daarom kan ik dit niet. Ik wil je niet kwetsen, op een dag ben ik weg zonder aankondiging of briefje, weg van hier en naar één of ander vergeten stadje, en dat wil ik je niet aandoen.” Een traan baande zich een weg vanuit haar ooghoek naar beneden en Moora slikte, ze wilde niet nadenken bij al die beschamende woorden die ze net had uitgesproken. Dat hij geschrokken zou zijn van haar en misschien meteen een afkeer zou hebben van haar, zou dingen wel gemakkelijker maken. Dan kon ze gewoon nu heel erg hard wegrennen en nooit meer terugkeren. Dan was alles voorbij. En dan kon ze dit alles wegduwen en verdergaan. Moora sloeg haar ogen neer, maar ondernam daarentegen dan weer geen poging om zijn hand van haar wang weg te halen.
Hij zou geschrokken kunnen zijn van al die opgekropte gedachten die uit haar hart kwamen, terwijl ze eigenlijk al die tijd onverschillig had geleken. Maskers waren haar favoriete bezigheid, maar voor hem had ze haar masker een klein stukje afgelaten. Hij had nu een fractie van de verwarde, ware Moora gezien en ze voelde zich ongemakkelijk bij de gedachte hieraan. Het was beangstigend, ze voelde zich kwetsbaar, hoewel hij nog niet echt veel wist van haar. Ze moest wel toegeven dat  het haar goed deed om één keer eerlijk te zijn tegen iemand.
Daarom was 't misschien voor één keer ook niet erg om iemand duidelijk te maken dat dit anders was.
"Het spijt me als ik vreemd overkom", sprak ze plots terwijl ze tussen haar wimpers door naar hem keek, waarna ze haar blik weer volledig op hem richtte. "Het spijt me dat ik de schuld hiervoor in jouw schoenen probeerde te schuiven. Ik weet gewoon helemaal niet hoe ik hier op moet reageren. Ik zou 't liefst gewoon weggaan nu. Dat is beter voor me. Ook voor jou." Een lichte frons verscheen op haar voorhoofd. "Maar als ik echt weg wilde, stond ik hier nu niet meer. Alsof je na een maand al zo'n effect op me zou kunnen hebben. Alsof iemand dat ooit had kunnen hebben. Ik snap dit allemaal niet. Ik weet 't niet." Haar stem klonk breekbaar en zacht en helemaal niet zoals die Moora met dat masker op.

Hij was niet de enige die het voelde. De opluchting die door hem heen ging toen ze bekende dat zij, net als hij, voelde wat er speelde, was groot. Hij had zich anders zo’n idioot gevoeld. Zo’n volslagen idioot.
Toen ze bekende dat ze hem bij haar wou hebben maar niet wist hoe ze hiermee moest omgaan, glimlachte hij flauwtjes. Het voelde voor hem hetzelfde. In zekere zin. Maar hij had zijn keuze gemaakt, hij had besloten dat hij dan maar een stap in het diepe moest zetten, dat hij dan maar gewoon ‘moest doen’. Met alle gevolgen van dien. Hij zou het heus te horen krijgen als iemand hem met haar zou zien, zo snel na Kathie al. Maar dat was aan hem. Het was zijn leven, zijn keuze en hij had niemand waaraan hij deze verantwoording hoefde af te leggen.
Ze zei dat ze graag zou willen weten hoe het was om met hem te knuffelen en een halve grijns trok over zijn gezicht. “Je hoeft het maar te vragen,” fluisterde hij. Hij overwoog nog een stap dichterbij te zetten, het kleine beetje ruimte wat er tussen hen in was te overbruggen en haar gewoon een kus te geven, maar het leek hem niet gepast. Het leek hem dat ze alleen maar verwarder zou worden.
Hoezo kon dit leven haar niet gelukkig maken?
“Wat maakt je wel gelukkig?” vroeg hij terwijl hij haar nieuwsgierig aankeek. Het onaangename gevoel wat hij net had gehad, was als sneeuw voor de zon verdwenen toen Moora bekende dat hij niet de enige was die dit alles voelde.
Ze zei dat ze weg zou zijn, een briefje zou achterlaten.
“Ik zou je achterna reizen,” besloot Pasqual, terwijl hij zijn hand van haar wang verplaatste en nu haar hand vastnam en haar pols al lang geleden losgelaten had. “De hele wereld achterna, tot ik je vond.” Hij had een vastberaden blik in zijn gezicht. “Reizen is een stuk minder erg dan je half dood te moeten treffen in een badkuip.” Een traan rolde over haar wang en hij ving hem op, veegde hem teder weg.

Ze snapte het niet, waarop Pasqual zacht een lachje liet horen.
“Ik snap het vanaf dag 1 al niet, Moora. Ik kon Kathie niet eens meer aankijken zonder aan jou te denken, met een schuldgevoel haast. Omdat ik wel alles over jou te weten wou komen en met haar de afstand die tussen ons in stond niet eens meer wou overbruggen. Ik sliep naast haar, iedere nacht weer en iedere keer vroeg ik me af hoe het zou zijn als.” De jongen trok een gezicht.
“We zijn pas net uit elkaar en ik denk niet eens meer aan haar. Wat me een schuldgevoel geeft, want het zou toch moeten? Ik kan alleen aan jou denken en angstig zijn. Is het niet veel te vroeg? Zijn het niet hormonen? Moet ik dit wel doen?” Hij keek haar onderzoekend aan.
“We zijn allebei bang. Allebei voor iets anders, maar allebei bang. Laten we samen bang zijn.” Hij liet haar hand uit de zijne glijden en stak de zijne zodanig omhoog dat ze hem aan kon pakken.

Op het feit dat ze zei dat ze best wel eens een knuffel of kus van hem wilde, fluisterde hij dat ze 't enkel maar hoefde te vragen. En heel even had ze gedacht dat hij dichter zou komen en iets zou ondernemen, maar gelukkig bleef dat uit. Niet dat ze dat niet zou willen - god, integendeel - maar het was nu niet de juiste moment geweest.
Wat haar wel gelukkig maakte? Geen idee. Het meisje haalde haar schouders op. "Dat moet ik nog uitzoeken. Daarom wil ik niet blijven stilstaan." Een fijne glimlach verscheen om haar lippen, voor de eerste keer sinds hij haar uit had gevraagd. Het was lief dat hij ernaar vroeg, wat haar gelukkig zou maken. Het was anderzijds dan weer spijtig dat ze daar geen antwoord op had. Dat dat niet het leven van haar moeder was, liet ze - wat volgens haar erg verstandig was - buiten beschouwing.
Achterna reizen? Voor Moora het wist, was de jongen zijn hand plots weg en voelde ze haar eigen hand tintelen. Het was al duidelijk dat dat vreemde buikgevoel en de tintelingen een signaal voor haar waren dat Pasqual in de buurt was. "Dat is waar.", reageerde ze toen ze zich plots visueel zichzelf halfdood zag liggen in een badkuip. Het feit dat hij haar achterna zou reizen, was voor haar dan wel iets dat ze niet helemaal geloofde tot ze 't zou gezien hebben. Wel was het een primeur. "Ik denk niet dat iemand zoiets liefs ooit tegen me zei." Haar glimlach was verlegen en onwennig en dat zeker toen de jongen de traan wegveegde. Toch leek ze zich heel erg op haar gemak te voelen van de ene moment op de andere en voelde het ook juist. Ze wilde even niet vechten tegen haar buikgevoel. Ze wilde even rustig genieten van dit moment.

Toen hij toegaf dat hij zijn vriendin niet meer kon aankijken zonder aan haar te denken, voelde ze zichzelf schuldig. Ze wist dat zij niet de reden was van zijn breuk met Kathie, maar toch voelde ze zichzelf schuldig ten opzichte van het meisje. En Pasqual zo te horen ook. Hoe het zou zijn als? Daar dacht ze de laatste tijd op de hooizolder ook aan. Wat haar wel zorgen baarde was dat ze voor hem misschien gewoon een rebound zou zijn. Het meisje beet op haar onderlip terwijl hij die woorden zei en knikte aarzelend. "Dat snap ik." Reageerde ze fluisterend. Toch voelde dit voor haar niet aan alsof het voor de jongen een rebound zou zijn. Het was heel erg uniek dat hij gewoon zo, in één ogenblik, telkens opnieuw, tot haar kon doordringen. Ze geloofde niet in 'the one', maar dit was toch iets dat ze niet zomaar voorbij kon laten gaan.

Zijn volgende woorden deden haar slikken. Bang, ja. Dat was ze. En hij ook. Toen hij haar hand loste en haar zijn hand reikte, glimlachte ze, waarna ze haar hand voorzichtig in de zijne legde. "We kunnen altijd proberen", sprak ze. Het kwam er onverwachts en heel erg luchtig uit, waardoor ze even lachte. "Ik bedoel. Als we toch niet lijken te matchen, kan ik nog altijd gewoon vertrekken, niet?" Ze grijnsde eventjes, hoewel haar blik vroeg om bevestiging. Veiligheid. Dat ze nog weg kon, dat ze nergens aan vasthing.
Vervolgens liet ze haar hand uit de zijne glijden. "Verwacht alsjeblieft niet teveel van me. Ik ben gewoon een meisje, ik kan je geen zekerheid geven." Haar blik werd iets serieuzer, ze wilde dat hij dat van haar wist. Dat ze zich later geen zorgen moest maken als ze weg wilde, dat ze de jongen op tijd had gewaarschuwd.

Niemand had ooit zoiets liefs tegen haar gezegd.
“Dan ben je nog niet de juiste personen tegengekomen,” vond Pasqual. Hij kon het zelf niet uitleggen, het was niet zo dat hij bij Moora het gevoel had dat ze het liefste, aardigste meisje op deze hele wereld was. Ze was momenteel hetgeen wat hem zijn bed uit hielp, ze was momenteel het enige wat hij zag en kon zien, ze was momenteel de reden dat hij niet gek werd. Ze was het eerste waar hij aan dacht als hij op stond en het laatste waar hij aan dacht als hij ging slapen. Met vleugjes schuldgevoel over Kathie er hier en daar bij. Schuldgevoel omdat hij het gevoel wat bij Kathie was gaan ontbreken, hij wel kon hebben voor het onbekende meisje. Voor een meisje wat hij was tegengekomen in het bos en waar hij het gewoon leuk mee kon hebben.
“We kunnen altijd proberen.” Er brak een glimlach door op Pasquals gezicht die van oor tot oor ging. Toen ze zijn hand aan nam werd deze glimlach zo mogelijk nog breder. Proberen, dat was fijn. Niets vast afspreken nog, gewoon kijken hoe het gaat. Gewoon leuke dingen doen. Samen zijn. Samen lachen en vanuit daar kijken hoe of wat. Hij zou haar nog niet gaan beladen met bloemen, of serenades gaan brengen aan haar balkon. Maar hij zou niet meer zijn gevoelens voor zich hoeven te houden. Hij zou het kunnen uiten, blij kunnen zijn met haar. Kunnen zeggen wat hij voorheen niet durfde te zeggen.
En als ze niet zouden matchen, zou ze zomaar kunnen vertrekken. Pasqual dacht even na.
“Dit kan…” begon hij, maar hierna trok hij een moeilijk gezicht. “Maar doe me dat alsjeblieft niet aan. Geef me de kans om om je te geven.”
Ze kon hem geen zekerheid geven.
“Dan zorg ik voor die zekerheid,” besloot Pasqual. Hij kon niet met de gedachte leven dat ze uit zijn leven zou verdwijnen. Dat, als ze iets op hadden gebouwd, ze zomaar ineens weg zou zijn. Hij zou haar achterna gaan. Op zijn minst. Hij zou het niet aankunnen als er weer iemand vertrok uit zijn leven.
Hij nam haar hand vast.
“Alsjeblieft, vertrek niet,” fluisterde hij. “Niet zonder me te waarschuwen op zijn minst. Geef me dan op zijn minst de kans je over te halen om niet te vertrekken. Ik zou niet weer iemand willen verliezen.” Het hele gedoe met Chloë stond hem nog maar al te vers in het geheugen en hij zou het werkelijk niet kunnen handelen als zij nu ook vertrok, hem liet zitten met gevoelens waar hij niets meer mee zou mogen. Simpelweg omdat zij de keuze had gemaakt te vertrekken.

De jongen liet haar hand los en leek in gedachten verzonken in de verte te staren. Hierna richtte hij zijn blik weer op haar en hij glimlachte halfslachtig.
“Ga je dan wel met me op date?” vroeg hij. “Gewoon. Iets simpels. Je hoeft niets speciaals aan te trekken en ik zal het je niet moeilijk maken. Als je niet beter zou weten zou het zo vriendschappelijk kunnen zijn.” Dat leek hem een goed begin. Rustig starten. Geen gekke capriolen uithalen. Haar niet zomaar aanraken en het allemaal rustig houden. Dat was voor hem ook het veiligst, hoe graag hij haar ook wilde knuffelen.

Of ze de juiste personen nu tegen was gekomen of niet, ze veronderstelde dat Pasqual inderdaad de eerste juiste was. Ze had nooit iemand gevonden die zo'n effect op haar kon hebben en misschien was dat wel een signaal om hier even bij stil te staan. Om hem de kans te geven om haar te leren kennen, al zou dat heel langzaam gaan. Haar muurtje stilaan afbouwen voor hem alleen. Voor één keer, viel dat niet mee, dan kon ze zichzelf voornemen dat nooit of te nimmer nog te doen.
Toen hij glimlachte om haar woorden, voelde ze opluchting. Haar hart ging als een razende tekeer, alsof ze een adrenalinestoot kreeg hierdoor. Ze had zin om de jongen te leren kennen. Toen ze het echter had over dat ze zomaar weg zou kunnen, leek de jongen dat eerst oké te vinden, maar dan weer niet. Een lichte frons verscheen op het voorhoofd van het meisje en ze knikte. Dit kon ze hem niet beloven. Ze kon hem niet vertellen dat de kans bestond dat ze toch er de brui aan zou geven. Ze was onvoorspelbaar, ook voor zichzelf.
Toen hij zei dat hij voor de zekerheid zou zorgen, knikte ze even. Ja, wat moest ze daar nou op zeggen? Wat kon ze hem beloven, als ze soms zo impulsief reageerde op dingen, dat Moora zelf zichzelf niet kon volgen?
Toen hij haar hand vastnam, keek ze op. Hij smeekte haar om niet zomaar te vertrekken. Niet weer iemand verliezen? "Ik weet niet wie je zo verloren hebt, maar ik zal m'n best doen om je te waarschuwen. Ik kan je niets beloven, ik weet soms zelf niet hoe ik reageren zal." Ze zuchtte zachtjes en wilde dat ze zichzelf zo mooi onder controle had als elk ander normaal mens.

Toen de jongen haar hand losliet, stak ze automatisch haar handen in haar zakken. Genoeg, voor nu. Of ze wel mee op date ging? Een grijns verscheen op haar gezicht. Ze knikte terwijl hij uitlegde dat het gewoon simpel zou zijn, niet moeilijk en haast vriendschappelijk. Dat was prima voor haar. Ze kreeg een rustig gevoel. "I'd love to.", grijnsde ze terwijl ze hem even lieftallig aankeek. Vervolgens nam ze Soothy's teugel weer vast, die blijkbaar roerloos was blijven staan. "Ik ben blij dat dit er even uit is, ik knapte bijna. Ik ben blij dat wat ik voelde, beantwoord is. Misschien was het niet op de manier die bij normale mensen gebeurt, misschien was het niet zo fijn als het bij andere mensen zou zijn, maar voor mij was dit goed. Perfect. En de date die we hebben, ik kijk er echt naar uit."  Ze glimlachte even naar hem en overbrugde automatisch de afstand tussen hen. Ze gaf hem een haastige kus op de wang en nam meteen daarna weer afstand. Wauw, zo dicht bij hem zijn alleen al, bezorgde haar een duizelingwekkend gevoel. Heerlijk. "Bedankt voor de uitnodiging. Wanneer wil je gaan? Ik ben vrij als mijn baas me vrijgeeft." Hij dus, ze grijnsde even en gaf ondertussen Soothy een klopje in zijn hals.

De waarschuwing alleen al zou al meer dan voldoende zijn. Hij verwachtte niet dat ze binnen afzienbare tijd al weg zou zijn dus dacht hij zo dat hij genoeg tijd had om haar te overtuigen niet weg te gaan. Oké, zou ze volgende week al zeggen dat ze er vandoor ging, wist hij niet of hij al genoeg overtuigingskracht zou hebben om haar tegen te houden. Maar zouden ze al zo gegroeid zijn tegen de tijd dat ze weg wou, nou, dan zou hij alles op alles gooien om haar tegen te houden. Om te voorkomen dat ze ging. En anders zou hij met haar meegaan, daar was geen woord aan gelogen.
Op zijn nieuwe voorstel of ze mee op date ging, antwoordde ze nu wel positief, waardoor er een grote grijns op het gezicht van de jongen doorbrak en hij haar het liefst, patsboem, geknuffeld had. Maar hij deed het niet, hij hield zich in. Hij bleef maar staan grijnzen tegen haar, alsof iets anders dan grijnzen niet mogelijk was.
Ze was blij dat dit eruit was en dat haar gevoelens beantwoord waren. Ja, nou, wat dacht ze van hem? Dat hij niet minstens zo blij was dat wat hij voelde, wederzijds was? En dat het niet was zoals het normaal zou moeten liet Pasqual lachen.
“Ik weet niet eens meer hoe dat gaat, ‘normaal’,” grinnikte de jongen. Hoewel het met Chloë vrij normaal was gegaan, was het met Aya niet het geval geweest. En met Kathie? Hij wist het niet eens. Daarbij, wat was de definitie van ‘normaal’?
Ze keek uit naar de date die ze zouden hebben. Zijn belofte dat het niet al te speciaal zou worden maakte dat hij baalde, hij wou het juist speciaal maken, wou er juist voor zorgen dat Moora de beste tijd van haar leven zou hebben. Maar als het luchtig moest blijven kon hij niet alles uit de kast gaan halen voor die date. Dat moest hij nu nog maar niet doen, daar was het misschien nog te vroeg voor.
Wat ze daarna deed, verbaasde hem. Een blije verbazing. De plek waar ze hem had gekust voelde alsof het elektrisch was. Het tintelde. Niet alleen daar, in zijn hele lichaam leken er allemaal zenuwen te schieten naar die plek. Zijn grijns werd breder en het was dat ze zelf een stap terug had gedaan, anders had hij haar vastgenomen en haar ter plekke gezoend. Maar hij moest het rustig aan doen. Dat was misschien voor allebei de partijen vele malen beter.
Ze was vrij als de baas haar vrij gaf.
“Dadelijk. Je baas heeft besloten dat je na de springles de middag vrijaf mag nemen, maar dat betekend wel dat je morgen extra vroeg op stal moet zijn.” Hij deed een poging streng te kijken, maar dit mislukte heimelijk.
“Kom op, klim op die knol. Die begrijpt er helemaal niets van. Is hij helemaal gezadeld en hoeft hij niet te werken.” Hij reikte haar de teugels aan en moest zichzelf daarbij tegen houden om haar niet kort op de lippen te kussen. Dat kwam wel. Geduld. De jongen raakte daarbij echter wel haar hand aan en liet zijn hand wat langer dan nodig op de hare liggen.
“Ik wil je vandaag nog zien vallen en vliegen,” vond hij.
 

(Je mag eventueel een tijdskip doen naar ‘na de les’, ‘voor de date’)

Haar lippen voelden heel warm aan na de simpele kus op de wang die ze hem gegeven had, een onbeschrijfelijk gevoel dat haar haast deed hunkeren naar iets meer. Een raar gevoel was het, maar ze hield er wel van.
Pasqual had breef gegrijnsd en had er duidelijk weer helemaal zin in.
Moora grijnsde toen hij haar vrijaf gaf en extra vroeg op stal moest zijn. "Bedankt, joh.", een brede grijns verscheen op haar gezicht toen ze zag hoe Pasqual duidelijk en streng wilde overkomen, maar daar niet in sloeg. Toen hij daarna haar de teugels aanreikte en haar zei dat ze er weer op moest kruipen, had Moora er weer helemaal zin in. Een hindernis moeten nemen was deze keer niet iets dat meteen einde verhaal zou betekenen. Deze keer ging ze het daadwerkelijk doen, letterlijk en figuurlijk. Ze nam de teugels van hem aan en merkte dat Pasquals hand net iets langer dan normaal de hare aanraakte en ze liet de jongen ook lekker begaan. Toen hij zei dat hij haar nog wilde zien vallen en vliegen, stak ze kort haar tong naar hem uit, waarna ze haar voet in de stijgbeugel zette.

Tijdssprongetje.

Eindelijk, Soothy was volledig afgezadeld, afgespoeld en drooggewreven en stond al rustig in zijn stalletje aan zijn hooi te knabbelen toen Moora de staldeur dichtdeed. "Bedankt jongen", sprak ze de ruin toe, waarna ze zijn halster aan het daarvoor bedoelde haakje naast de deur hing en zijn tuig naar de zadelkamer bracht. Pasqual was terwijl ze de ruin verzorgde, de nodige dingen al gaan doen die moesten gebeuren voor zijn afwezigheid straks. Vooral dan instructies geven aan de andere stalknechten. Het meisje grijnsde even om haar gedachten. Terwijl ze de zadelkamer wilde uitwandelen, liep ze langs een spiegel. Haar blik gleed over haar spiegelbeeld. En ze walgde. Ze was vuil, had gisterenmorgen toen ze bij een jongen die ze was tegengekomen, de nacht had doorgebracht, voor 't laatst gedoucht. Ze ging met een hand door haar haren en probeerde het wat in model te leggen. Ook dat leek niet te lukken. Ze had lichte wallen onder haar ogen - niet alleen van het harde werk, ook van de momenten wanneer de nachten op de hooizolder te koud werden of wanneer het 's nachts lang duurde voor ze een slaapplek vond.
Voor 't eerst sinds ze wegging bij haar vader, voelde ze zich een zwervertje. Een sukkeltje. Ze was vuil, ongewassen en had ook niet veel meer knappere kleren bij dan dat ene veel te korte jurkje waar ze slaapplekken mee versierde. Hoe kon ze goed zijn voor Pasqual op deze manier? Ze wilde douchen. En ze kon moeilijk de jongen vragen of ze ergens mocht douchen. Hij zou teveel vragen stellen. Hij ging er vanuit dat ze een stekje had. Zoals ieder normaal persoon. Een zucht ontsnapte  tussen haar lippen door en ze waste ondertussen haar handen in het daarvoor bedoelde wasbakje.

De les was voortreffelijk verlopen, zoals Pasqual had verwacht. Hoewel hij de valoefeningen uiteindelijk geskipt had, was hij wel van plan deze uiteindelijk nog wel met Moora te doen. Ze moest gewoon leren hoe ze het beste kon vallen en hij had liever dat ze dit zachtjesaan leerde dan dat ze ineens flink hard van een paard zou lazeren, wat geheid nog eens zou gebeuren. Hij hoopte natuurlijk van niet, maar het zou niet meer dan 'normaal' zijn als het wel gebeurde. Elke goede ruiter diende een keer te vallen.
Ze hadden de les afgerond en Moora was Soothy aan het verzorgen, wat hem de kans gaf even de stal rond te gaan en hier en daar wat taken uit te delen. Hij had goed gepland, Miriam was er vandaag, wat hem vrijheid gaf om met Moora te doen wat hij wou. Toen hij Miriam uitlegde dat hij er vandoor ging, keek ze hem voor het eerst met een afkeurende blik aan.
“Ik snap dat je verdrietig bent vanwege Kathie, maar om nu al de aandacht van een nieuwe dame te zoeken?” Pasqual keek haar slechts zwijgend aan.
“Het zijn niet mijn zaken, ik weet het, maar Pasqual, weet je wat voor gelul dit gaat geven?” Hij haalde zijn schouders op.
“Wat is het probleem?” vond Pasqual. “Ik ga gewoon iets doen met een meisje, wat is het punt?” Miriam zuchtte.
“Het punt is dat je geen goed voorbeeld geeft aan alle meisjes hier op stal. Je geeft ze het gevoel dat het oké is om te pas en te onpas met mensen te daten.” Pasqual haalde opnieuw zijn schouders op.
“Zeg, Miriam, ik vind het fijn dat je om me geeft, maar vind je het goed als ik gewoon mijn eigen leven volg?” Miriam haalde haar schouders op.
“Ik geef gewoon om je, knul,” besloot ze te zeggen.
“Dat weet ik,” maar hij had gewild dat het er niet zo beroerd uit was gekomen. Miriam klopte hem op zijn schouder.
“Doe wat je moet doen,” eindigde ze mee en ze ging doen wat ze moest doen. Pasqual liep niet al te erg op zijn gemak naar Moora toe, die haar handen stond te wassen in een wasbakje. Hij legde zijn handen op haar schouders, kneep er zachtjes in en liet toen weer los.
“Hee,” sprak hij terwijl er een brede grijns over zijn gezicht trok. “Ik ga zo richting huis, om me een beetje op te doffen en ik kan me ook zo voorstellen dat jij dat ook wil.” Hij bekeek haar even en knipoogde toen.
“Niet dat er iets mis is met een beetje paardenlucht, maar hee, meisjes houden ervan om een beetje opgetut te zijn.” Hij overwoog haar hand vast te pakken maar deze was nog nat dus dat deed hij niet.

“Waar kan ik je zometeen oppikken?” vroeg hij haar. Hij was heel nieuwsgierig geworden naar waar ze woonde. “Ik bedoel, jou kennende ga je vast eerst douchen en schone kleding aantrekken.” De jongen bleef naar haar glimlachen.

Sneller dan verwacht voelde ze zijn handen op haar schouders. Hij kneep er zachtjes in en het gaf Moora een meer dan fijn gevoel. Automatisch keek ze naar hem in de spiegel en daarbij verscheen er een glimlach op haar gezicht. De woorden die daarop volgenden echter, deden haar het heel erg warm krijgen. En dat was deze keer niet door de kriebels die ze vanbinnen voelde. Haar glimlach bleef gelukkig wel staan, en ze knikte. “Natuurlijk”, sprak ze monter terwijl de jongen naar haar had geknipoogd. “Nee, paardenlucht is niets om mee op date te gaan.” Ze glimlachte en ondertussen ging ze op zoek naar oplossingen, al kreeg ze daar de kans niet echt voor. Waar hij haar moest oppikken? Ze richtte haar blik strak op haar handen, die ze aan het afdrogen was.
Haar kennende zou ze inderdaad willen douchen en schone kleding aantrekken. Daar zat hij juist. Ze was alleen op dit moment niet dié persoon. Het was simpelweg technisch niet mogelijk. Onwillekeurig verscheen er een lichte frons op haar voorhoofd terwijl ze haar handen bleef afdrogen, al waren die al lang niet nat meer. “Oh, ik kom wel gewoon naar hier hoor”, mompelde ze, al had ze meteen spijt van die woorden. Ze zou zich ergens moeten gaan douchen. Een noodoplossing zoeken. Haar gedachten gleden naar de veel te korte jurk die in haar rugzak zat. Wat moest Pasqual wel niet denken? Die jurk zei namelijk maar één ding: neem me mee naar bed vannacht. En zo wilde ze helemaal niet overkomen, dat was echt not done. Ze wilde een goede indruk maken bij Pasqual en niet te gemakkelijk overkomen.
Misschien kon ze even een jurk lenen uit een of andere winkel? Maar hoe kon ze ooit tijd genoeg hebben om én een jurk ergens mee te grissen én een doucheplaats te zoeken? En dan ook nog ongemerkt de hooizolder opklimmen om haar spullen te halen? De moed zonk haar in de schoenen. Nog steeds had ze haar blik strak op haar handen gericht en nog steeds was ze die aan het afdrogen. Voor haar ging het bliksemsnel maar in werkelijkheid duurde het toch enkele minuten voor ze nog wat zei.
Ja, wat kon ze zeggen? Welk excuus kon ze verzinnen? Ze stond met haar rug tegen de muur. De enige oplossing voor haar? Schreeuwen dat het al niet meer hoefde, schreeuwen dat iedereen gewoon weg moest gaan en haar met rust moest laten. Ze voelde zich boos op iedereen op heel deze wereld. Op iedereen, behalve op zichzelf. Want niet zij, maar iedereen stelde moeilijke vragen en bracht haar in een lastige positie. Iedereen moest gewoon haar de Moora laten zijn wie iedereen wilde dat zij zou zijn. Want de Moora die ze echt was, bleek een grote teleurstelling te zijn voor iedereen. En ze gaf hen geen ongelijk.
Ze legde de handdoek weg en keek via de spiegel naar Pasqual. Ze kwam zijn blik tegen en voelde haar hart haast in haar keel slaan. “Ik denk dat we dit beter niet doen, Pasqual.” Sprak ze helder en duidelijk. Elke trilling in haar stem poogde ze te verbergen. Of dat echt lukte, was een andere zaak. “Het is geen goed idee, zo snel al na het einde van je vorige relatie.” Zo probeerde ze vat op hem te krijgen, hem schuldgevoel aanpraten. Doen alsof ze dit deed voor hem. Haar hart deed echter pijn.
Want wat keek ze ernaar uit om samen met hem op date te gaan. Wat keek ze ernaar uit om hem te kussen. Niet nu meteen, maar op termijn. Ze geloofde er ergens wel in. Maar Pasqual kende haar niet. En zou haar niet meer willen als hij wist wat er allemaal speelde. Hoe ze op een hoerige manier aan haar slaapplekken kwam als ze de hooizolder beu was. Dit was voor haar eigen bestwil. Dat ze Pasqual hiermee zou raken, vond ze nochtans het pijnlijkste van allemaal.
“Ook al gaan we als vrienden en met de bedoeling om vrienden te kunnen blijven, ik zou het daar niet bij kunnen houden, dat weet ik nu al. Hier werken is dan al confronterend genoeg.” Ze draaide zich om zodat ze hem nu zonder de spiegel rechtstreeks kon aankijken. Aankijken was dé manier om overtuigend genoeg over te komen, volgens haar. Wat ze echter niet wist, was dat je de spijt en pijn in haar ogen kon zien. Al probeerde ze het te verbergen. “Laten we het gewoon hierbij laten.” Haar keel deed haast pijn als ze deze woorden zei, evenals haar hart. Ze schrok zelfs van de pijn die ze voelde en probeerde zichzelf een houding te geven door haar vestje vast te maken.
Ze keek hem aan en zette een stap dichter naar hem toe, ze wilde hem zo graag een knuffel geven om hem te doen voelen dat dit haar ook pijn deed, maar ze bedacht zich op het laatste moment. “Ik moet trouwens zometeen wel dringend ergens naartoe, ik heb niet zoveel tijd meer.” Waarom ze dat precies zei, wist ze niet. Misschien omdat ze graag weg wilde uit deze moeilijke situatie. Ze had zoveel schrik om haar masker te laten zakken en te bekennen dat ze een vrijwillige landloopster/schooister was. Ze had zoveel schrik dat hij de ware Moora zou zien. Vooral omdat het haar kon schelen wat de jongen over haar dacht. Ze wilde hem niet zien weglopen van haar, dan hield ze liever de eer aan zichzelf.
Doordat ze daarnet op het nippertje had besloten om hem geen knuffel te geven, stond ze nog steeds dicht bij hem. Toch had ze niet de neiging om weer afstand te nemen, ze hield van zijn nabijheid en had het moeilijk om afstand te houden. "Het spijt me, Pasqual.", mompelde ze zachtjes. "Ik wil je niet kwetsen."

Het was akelig lang stil. Na een bevestiging bleef Moora haar handen maar afdrogen en Pasqual voelde iets in de lucht hangen. De toon die ze had aangeslagen had allesbehalve opgewekt geklonken en Pasqual probeerde zich te bergen voor wat er ging komen, probeerde een schild op te stellen, zodat, wat Moora ook ging zeggen, het niet pijn zou doen. Dat hij niet gekwetst zou raken. Maar het was onmogelijk toen de woorden eruit kwamen.
Ze dacht dat dit geen goed idee was, al helemaal niet zo snel na zijn relatie met Kathie. Zijn blik moest voor voldoende woorden spreken toen ze dat uitsprak. Hij vroeg zich een ogenblik af waarom ze dit naar voren bracht. Of het echt de bedoeling was om het op die manier te zeggen. Het maakte dat hij zich een stuk kleiner voelde dan hij was. De manier waarop ze het bracht was misschien nog het ergste. Want hij voelde dat er iets aan háár knaagde, wat ze op hem probeerde af te draaien. En om heel eerlijk te zijn? Nadat hij zo open tegen haar was geweest, stak het dat ze nu die openheid tegen hem gebruikte. Hij voelde het, voelde hoe er ergens in zijn hart gestoken werd, een hart dat al aan diggelen was maar dat wanhopig bij elkaar werd gehouden om een beetje ‘Moora’ mee te pikken.
Ze had zich omgedraaid, had gezegd dat ze de confrontatie niet aan kon. Was dit dan nu al het punt waarop ze ging vertrekken? Vlak nadat ze had gezegd dat ze het konden proberen? Hij wou lachen, lachen om te ontkennen dat dit hem raakte. Aan de andere kant wou hij dolgraag tegen haar zeggen dat ze misschien gelijk had, dat ze misschien maar weg moet, maar de gedachte dat zij nu, op dit moment, uit zijn leven zou verdwijnen was een gedachte die nog ondragelijker was dan de hele break met Kathie.
Ze zei dat ze het hier maar bij moesten laten. Pasqual keek haar aan, wou iets zeggen maar de woorden bleven hangen.
“Als dat is wat je wilt,” reageerde hij verslagen. Maar hij geloofde niet dat dat precies was wat ze wou. Hij dacht dat ze hem wou. Maar waarom ze voortdurend terug bleef krabbelen wist hij niet. Toen ze zei dat ze iets anders te doen had, schudde hij zijn hoofd, probeerde hij zijn zelfvertrouwen terug te vinden. Ze had bekend dat zij, net als hij, voelde wat er tussen hen was. Dan was het niet mogelijk dat ze dat nu al kwijt was.
De ‘ik wil je niet kwetsen’ was de druppel voor de jongen. Hij keek haar als een geslagen hond aan. Hij wou een sneer maken, zeggen dat ze daar rijkelijk laat mee was. Hij deed het niet.
De afstand tussen hen in was niet groot en hij voelde hoe al zijn zenuwen bewust waren van Moora’s nabijheid. Hoewel hij deze afstand had willen verkleinen, was dit alweer niet het moment. Het was lullig, maar Pasqual moest het spelletje spelen zoals Moora deze speelde. Hij moest het naar haar gaan wenden, op haar gevoel inspelen. Haast net zo manipulatief gaan doen als zij bij hem deed op het moment dat er iets aan de hand was. Want dat was het spelletje dat ze speelde; iedere keer als het dichtbij kwam, gooide ze het roer om, gooide ze het op iets persoonlijks van hem waardoor zij weg kon rennen.
Hij overwoog boos te worden, maar hij had niet het idee dat ‘woede’ het juiste was.
“Waarom lieg je tegen me?” begon hij. “Als je ergens heen had gemoeten, had je nooit de date geaccepteerd.” Hij dacht na. Wat had hij gezegd dat ze nu ineens terugkrabbelde? Hij stak dan ook zijn hand op, zijn vinger om precies te zijn.
“Ik ben even aan het denken,” sprak hij uit. “Even aan het nagaan wat ik heb gedaan dat jij nu niet meer wilt. Maar ik weet niet wat ik mis. Ik weet niet wat ik heb gezegd waardoor je nu niet meer wil.” Hij keek haar met een halve glimlach aan.
“Wat het ook is, ik weet vast en zeker dat ik de oplossing heb. Moora, je geeft om me. En ik geloof er geen enkel woord van dat je nu al weggaat.” Er was zelfvertrouwen van zijn gezicht af te lezen, want hij besefte dat het waar was. Moora ging nog niet weg. Dat kon ze op een bepaalde manier niet.
“Dus wat is het dat je me niet verteld waar je je voor schaamt?” Hij probeerde dieper na te denken en het enige wat hem te binnen kwam was dat hij net het had gehad over klaarmaken. Het enige wat hij zich kon bedenken was dat ze misschien geen plaats had om zich klaar te maken, maar die gedachte leek hem zo absurd dat hij deze direct wegduwde. Hoewel, als hij er dieper over nadacht, deze mogelijkheid er was. Ze liep altijd in dezelfde kleding en leek nooit iets anders aan te hebben. Ondanks deze gedachte hield hij zijn mond en gaf hij Moora zelf de kans te vertellen wat er aan de hand was.

Hij had gereageerd. “Als dit is wat je wilt”, had het geklonken en het voelde allemaal verkeerd. Het meisje vocht met zichzelf en probeerde zich in te houden en niet te schreeuwen dat hij haar moest helpen met de innerlijke strijd die ze voerde. Hij schudde zijn hoofd toen ze had gezegd dat ze wat anders moest doen en zijn blik voorspelde voor haar niet veel goeds, al leek hij best wel kalm te blijven. Dat Moora de jongen geraakt had, besefte ze niet. Dat haar woorden scherp waren geweest, daar was ze zich niet van bewust. Pasqual gooide het daarop echter over een andere boeg.
Hij leek luidop te beginnen denken en de woorden deden haar een benepen gevoel krijgen. Hij had door dat ze de schuld bij hem wilde leggen, dat ze alles op hem wilde schuiven. Dit was niet goed. Ze liet hem dan ook uitspreken en zijn halve glimlach sprak boekdelen. Pasqual kwam heel zelfzeker over en ergens stelde hij haar ook gerust door te zeggen dat hij een oplossing zou hebben. Ook geloofde hij niet dat ze zou weggaan, waarop ze haar schouders ophaalde. De Moora in haar wilde haar handen al in haar zij zetten, haar hoofd opheffen en zeggen ‘oh maar ik heb jou niet nodig hoor, ik kan het allemaal zelf’, waarna ze stoer naar buiten zou zijn gewandeld. Maar deze Moora zweeg als een geslagen hond en bleef alleen maar naar hem staan kijken. Wat het was waar ze zich voor schaamde?
Ze kon hem onmogelijk vertellen dat ze op zíjn hooizolder sliep. Dat was ronduit schandalig en onaanvaardbaar. Dat ze regelmatig nachten met vreemde jongens doorbracht in ruil voor een heerlijk bed en een goede douche, dat zou ze hem nooit durven bekennen. Het was oppassen geblazen en ze wilde niet liegen. Ze wendde haar blik van hem af en zuchtte. Hij zat altijd maar in haar hoofd en ontwapende haar mentaal, dit was haar nog nooit overkomen. Moora stak haar handen in haar zakken en haalde nogmaals haar schouders op. “Goed dan, als je het per sé wil weten.”, sprak ze met een licht verwijtende ondertoon. Dit was gevaarlijk, ze was bang en zette haar stekels op. Haar hart bonkte opnieuw in haar keel en het zweet brak haar uit. Tienmaal dacht ze na over haar woorden, waarna ze weer naar hem keek. “Waar ik verblijf, is geen douche. Douchen kan ik dus niet. Ik regel soms wel wat bij vrienden” – aka onbekende jongens, maar dat moet jij niet weten, Pasqual – “maar ik ben nu in paniek omdat ik niet zomaar iemand kan bellen om te zeggen dat ik nu snel in hun douche zou vinden. Bovendien voel ik me daar al vervelend genoeg over.” Ze slikte even en richtte haar blik daarna op de grond. “Je loopt er nu eenmaal niet mee te koop als je geen deftig sanitair had, en ik wilde niet miserabel overkomen.”
Zo, het belangrijkste was eruit. Hiermee had ze niet gelogen, hoogstens wat verbloemd of weggelaten. “Ik hoef geen medelijden, dat vind ik absoluut niet fijn. Ik heb ook niet echt een inkomen. Geld heb ik dus heel erg weinig, ik stoor me er niet aan nochtans. Bijvoorbeeld een mooi jurkje om aan te trekken, heb ik ook niet echt. Het jurkje dat ik heb is nogal eh”- ze keek de jongen met een onschuldige blik aan. “uitdagend.”

Een excuus was volgens haar wel op zijn plaats. Eén van de weinige momenten dat ze echt schuldgevoel voelde en dat ze de nood voelde om zich te verklaren. “Als ik panikeer, wil ik weglopen. Ik wilde je echt niet kwetsen, Pasqual. Ik hoop ook dat je me nu niet marginaal vindt. Ik hoop dat je nog steeds met me op date zou willen – ookal zou dat zijn in een iets té uitdagend jurkje.”

Haar verklaring was ergens een goede verklaring. Geen sanitair, maar Pasqual geloofde niet dat dat alles was. Desondanks ging hij er niet over door en besloot hij het maar over een andere boeg te gooien.
"Is het blijvend?" vroeg hij. "Want als je blijvend geen sanitaire voorziening hebt, moet je maar bij mij blijven crashen tot je iets anders hebt. Ik heb een logeerkamer en alles schoon. Alleen shampoo en dergelijke zou ik nog voor je moeten regelen, maar da's niet zo'n punt." Het was niet zo dat hij wou dat ze in de logeerkamer ging slapen, maar hee, het was al helemaal raar om te zeggen van: 'kruip bij mij in bed, we kennen elkaar net maar dat geeft niet, vindt je vast gezellig'.
Ze wou geen medelijden. De jongen grijnsde.
"Heb ik je ooit een portie medelijden gegeven? Sorry hoor, maar dan moet je toch echt met een zieliger verhaal komen. 'Geen sanitair' is ongebruikelijk, maar goed, daar is een oplossing voor." Hij vroeg zich af waarom ze ergens woonde waar geen sanitair was, het was een raar verhaal en hij hoopte dat ze op zijn voorstel in ging. Want een plek waar ze niet fatsoenlijk kon douchen was geen goede plek, vond Pasqual.
"Maar denk maar na over mijn voorstel."
Toen begon ze over het weinige geld en opnieuw vroeg Pasqual zich af hoe ze leefde. Hij besloot dat hij ging aandringen op zijn voorstel dat ze maar bij hem moest crashen. Hij wou haar wat zekerheid geven in een leven dat volgens hem zo onzeker was als het maar zijn kon. Als ze niet voor vast een douche kon regelen en als er een gebrek aan geld was... Kijk, haar aannemen als stalhulp zou kunnen, voor nu deed ze haar werk goed. Hij zou haar er geld voor kunnen geven maar hij zou dan niet meer de lessen kunnen geven die ze nu gaf. Dat zou een krom beeld geven waarvan hij dacht dat het geen goed signaal was. Hoewel hij het wou, zou het niet rechtvaardig zijn tegenover de rest van zijn stalhulpen.
Toen vertelde ze dat het jurkje enige jurkje wat ze had, te uitdagend zou zijn, grinnikte hij.
"En ik ben zeker fout bezig als ik zeg dat ik best benieuwd ben hoe het jurkje eruit ziet?" grapte hij.
"Je ziet er vast leuk in uit, ookal is hij uitdagend," vond Pasqual.
Ze legde uit dat ze, wanneer ze panikeerde, wat ze dus had gedaan toen Pasqual haar lichtelijk in een ongemakkelijke positie had gezet, ze wou weglopen. Ze wou hem absoluut niet kwetsen.
"Dat scheelt." hij glimlachte vergefelijk naar haar. Hij kon zich ook niet voorstellen dat ze ook maar iets bewust zou doen dan om hem te kwetsen. Ondanks dat haar woorden soms vuil waren en haar spelletjes behoorlijk vals leken te zijn, leek het nooit bewust te gaan, iets waar Pasqual heel blij mee was. Anders was het heel snel 'einde alles' geweest. Einde wat ze ook hadden, einde vriendschap. En of hij nog met haar op date wou. Zijn glimlach werd breder.
"Oké, vooruit," zei hij. "Op voorwaarde dat je zolang bij mij crasht voor goed sanitair. Tot je wat anders hebt gevonden. Aan een baan kan ik je niet helpen, maar je kan altijd met Dean spreken, die jongen is altijd op zoek naar een baantje en weet een hoop te vinden, mocht je toch wat geld willen verdienen. Zodat je meer uitdagende jurkjes kan kopen." hij grijnsde breed naar haar.
"Ik kan je trouwens geen meidenkleding aanbieden ben ik bang. Maar als je bij mij komt crashen, nou ja... Hebben we een deal?"

Of het blijvend was? Daarop haalde Moora haar schouders op. Dat was niet de bedoeling, nee. Natuurlijk niet. Ze had nooit de intentie gehad om echt te blijven en als tijdelijke oplossing was de hooizolder en scharrels zoeken een mooi plan geweest. Of ze het op deze manier zou volhouden deze winter, wist ze niet. De nachten werden – eerlijk gezegd – al een aardig stuk kouder en ze gebruikte haar jasje als deken. De koude was misschien ook de reden dat ze tegenwoordig niet zo lekker sliep.
Toen hij voorstelde dat ze mocht blijven crashen tot ze iets ander had, klemde ze haar tanden op elkaar. Zijn voorstel was heel lief en vooral aantrekkelijk, maar was ze klaar om te kunnen leven met zijn nabijheid, zonder dat het té snel, té veel zou worden en ze het zou aftrappen? Alles moest geleidelijk gebeuren. Zowel voor haar als voor hem. Het feit dat hij een logeerkamer had maakte het aan de andere kant dan weer dragelijker.
Toen ze had gezegd dat ze geen medelijden wilde, grijnsde de jongen. Dan moest ze met een zieliger verhaal komen? Een flauwe glimlach verscheen op haar gezicht. “Ja, dat is waar.”, was haar korte reactie. Wist hij veel wat er allemaal speelde. Het was goed dat hij dat niet wist, maar nu leek ze zelf een flauwe baby en dat enkel en alleen omdat ze geen sanitair had. Toen hij zei dat ze moest nadenken over zijn voorstel, knikte ze even. Dat zou ze misschien wel eens kunnen doen, ja. De flauwe glimlach die ze had opgezet na zijn woorden, stond nog steeds op haar gezicht te lezen. “Doe ik.”
Gelukkig werd de sfeer even minder bedrukt toen hij lachte om haar te uitdagende jurkje. Ook op haar gezicht verscheen een gemeende glimlach toen hij bekende dat hij best benieuwd zou zijn naar hoe het eruit zou zien. Dat maakte dat ze het wel wilde aandoen, al was het maar om hém uit te dagen. “Fout bezig? Leuk bedoel je? Ik zeg wel één ding: je hebt het zelf gezocht.” Reageerde ze plagend, met duidelijk de pretlichtjes in haar ogen. Ze zou het eerlijk gezegd wel spannend vinden om hem uit te dagen. Zien hoe ver ze kon gaan.
Hij leek haar te vergeven om haar woorden en het liefst had ze hem op dat moment een knuffel gegeven.  Ze was blij dat hij haar vergaf, ook al kon ze soms heel kwetsend overkomen. Ze moest met zichzelf dealen voor ze Pasqual ook maar een eerlijke kans kon geven, dat was al zeker.
Gespannen wachtte ze af toen ze had gevraagd of hij nog steeds op date met haar wilde. Die spanning viel dan ook van haar af toen hij toestemde. Er was wel een voorwaarde aan verbonden. Een date met hem in ruil dat ze bij hem zou crashen? “Dat is oneerlijk.”, reageerde ze eerst licht-verontwaardigd. Hij liet haar geen keuze. Ze wilde absoluut met hem op date en ze wist haast zeker dat hij zou blijven aandringen tot ze in zou gaan op zijn voorstel. De gedachte aan een warme douche en een heerlijk zacht, warm bed probeerde zich meester van haar te maken. Dat ze maar op zoek moest gaan naar een baantje. Met Dean moest spreken. Het meisje knikte even, al zou ze er zelf wel eentje zien te vinden. Of dat een standaard baantje zou zijn, was al zeker van niet. Ze had een beetje uitdaging nodig.
Het was duidelijk dat ze serieus nadacht over zijn voorstel, gezien het een tijdje duurde voor ze antwoordde. “Goed dan. Ik beloof je wel dat ik zo snel mogelijk wat anders heb, van zodra dat mogelijk is.” Ze vertrouwde Pasqual ergens al wel heel erg en wist dat hij geen slechte bedoelingen zou hebben. “Ik kijk heel erg uit naar een warme douche en een warm bed.”, voegde ze daar nog aan toe, om te verklaren dat ze het heus niet om hem alleen deed – om niet te gemakkelijk over te komen. Ze had wel ‘warm bed’ vermeld, waar ze misschien beter over had moeten nadenken, waar zou hij denken dat ze nu verbleef? Snel gooide ze het over een andere boeg.
“Eerst zien of je één uitdagend jurkje wel aankan, voor ik er meerdere zou kopen.” Ze knipoogde naar Pasqual. Toen hij zei geen meidenkleding aan te kunnen bieden, maar dat ze bij hem kwam crashen ‘nou ja’, grijnsde ze. “Nou ja.” Reageerde ze op plagende toon. “Om te slapen heb ik niet echt wat nodig, want ik slaap graag in ondergoed.” Ze sprak wat zachter gezien er net iemand voorbijliep. Een steelse glimlach speelde om haar lippen en ze knikte terwijl ze de hand van de jongen nam en die kort schudde. Kort, want het bezorgde haar een spannend gevoel, hem aanraken. “Deal.”

Ze dacht na over zijn voorstel. Daar had hij alvast een stap gewonnen. Ergens voelde een 'nadenken over' al als winnen. Was het misschien een slag wanhopig? Hij wist het niet. Hij wist alleen dat hij graag wou dat alles goed was, dat Moora het beste en aangenaamste leven had wat ze kon hebben. Meer wou hij niet voor haar.
Hij was niet fout bezig, maar leuk, waardoor hij breed naar haar grijnsde. Hij was echt heel benieuwd hoe ze eruit zag in het jurkje, maar hij kon zich prima voorstellen dat het vrij ongemakkelijk zou zijn als ze deze nu al zou aantrekken. Als ze hem aantrok was het zijn schuld.
"Nou, neem ik graag op me," reageerde hij net zo vrolijk terug. Ze leek hem uit te dagen, iets wat hij net zo leuk zelf terug kon doen. Hij kon wel wat hebben, hij kon wat incasseren.
Toen stelde hij de voorwaarde; ze zouden daten als ze bij hem zou crashen. Ze vond het oneerlijk. Hee, oneerlijk was beter dan chantage. maar hij wou gewoon dat ze onder goede omstandigheden was. En op een plek waar geen fatsoenlijke sanitaire voorziening was, dat was gewoon geen plek met goede omstandigheden, vond hij. Waarschijnlijk met hem nog een hele hoop anderen.
Ze beloofde hem dat ze snel iets anders zou hebben en hij wuifde met zijn hand.
"Doe kalm aan," vond hij. "Ik heb de ruimte, je woont lekker dicht bij stal en ik kan heerlijk koken. Maar als je wat vind wat je comfortabeler vind mag je er absoluut heen. Als je maar niet weggaat van mij." Hij grijnsde wat onbeholpen, verlegen haast.
Een warme douche en een warm bed. Een warm bed? Hij was heel blij dat ze toegezegd had, want phoe, dat klonk verontrustend. Had ze geen fatsoenlijke omgeving die warm genoeg werd 's avonds? Waar bracht ze haar avonden eigenlijk door? Wat voor afschuwelijke plek was dat?
Ha! Of hij een uitdagend jurkje aan kon.
"Ik weet niet of ik al mijn mannelijke gevoelens wel in kan houden," grapte hij, waarop hij al heel snel vervolgde; "Geen zorgen trouwens, ik kan me uitstekend inhouden." Voordat ze ging denken dat hij op seks uit was. Want jezus, dat was hij dus echt niet.
Ze had niets nodig, want ze sliep in ondergoed.
"Moet je maar oppassen dat ik niet heel toevallig langs kom. Nee maar als je zou willen mag je daarvoor best een tshirt van me lenen. Ik heb er zat." Niet alleen dat, uit eigen ervaring wist hij dat diegene waar je een crush op had, het lekkerst van de hele wereld rook.
Ze schudde zijn hand om daarmee hun deal te bezegelen en hij grijnsde breed. Hij trok haar kort in een omhelzing. De kort werd iets langer, gezien hij haar gewoon tegen zich aan wou voelen, de kilte wou laten verdwijnen die zo aanwezig was geweest door Kathie en het hele gedoe eromheen. Hij liet haar uiteindelijk los, ietwat ongemakkelijk, misschien was hij wel te ver gegaan.
"Zullen we richting mijn huis gaan om ons dan voor te bereiden op de date?"

Hij verzekerde haar dat ze kalm aan mocht doen. Heerlijk koken? Haar lege maag begon al op en neer te springen uit vreugde. Automatisch verscheen er een glimlach op haar gezicht. ‘Als je maar niet weggaat van mij.’ Ze duwde kort de gedachte weg dat ze geen beloftes en zekerheid kon geven aan de jongen en dat haar gedachten met de wind konden draaien. “Zal ik niet zo snel doen.” Dat was ook eerlijk, iemand die zo'n effect op haar had, kon ze niet zomaar achterlaten.
Ze grijnsde breed toen hij zei dat hij niet wist of hij zichzelf zou kunnen inhouden. Waarna hij, wat grappig was, meteen haar geruststelde dat hij zich zeker zou kunnen inhouden. “Ik maak me geen zorgen om je, ik vertrouw je.” Dat was ook zo. Pasqual voelde goed. Anders had hij haar nooit zover gekregen om te stoppen met weglopen. Hij had invloed op haar, kon in haar hoofd zitten. Anders was ze nu al weg geweest.
Een t-shirt van hem lenen? Damn, graag. Dat zou een mooi alternatief zijn om niet meteen haar lichaam ‘per ongeluk’ aan hem te laten zien. Dat lag gevoelig. “Goed idee, ik zou je hoofd niet té gek willen maken”, grapte ze, waarna ze hem een knipoog toewierp.
Toen ze zijn hand nog vast had, trok hij haar plots naar zich toe en omhelsde haar. Automatisch sloeg ze haar armen ook om hem heen. Het gebeurde zonder nadenken, en toen ze zich bewust werd van hoe dicht hij nu wel bij haar was, ging er een overweldigend gevoel door haar heen. Het voelde zo heerlijk warm aan. Veiligheid, geborgenheid. Het voelde juist. Beter dan ze ooit had gedacht dat het zou voelen. Zijn warme lichaam, zijn geur...
Toen hij haar losliet, wilde ze zich aan hem vastklemmen om het wat langer te laten duren, maar ze wilde niet vreemd overkomen en dus liet ze hem gedwee los. Haar wangen kleurden van spanning en als ze hem nu zou aangekeken hebben, had ze iets ondernomen. Uit angst hiervoor, had ze haar blik van hem afgewend. Het duurde ook even voor ze weer bijkwam van dit gevoel. Het liefst had ze hem heel de dag lang vastgehouden.
Toen hij voorstelde om richting zijn huis te gaan, knikte ze. “Ik haal nog snel even mijn rugzak, die staat op de hooizolder. Veilig voor diefstal.”, verklaarde ze. Zo zou hij zich daar geen vragen bij stellen. Ze glimlachte even, de blos nog steeds op haar wangen, haar benen voelden aan als pudding. “Ben zo terug”, mompelde ze. Ze wilde hem haast een kus geven en deed hier ook duidelijk aanstalten voor, maar bedacht zich op tijd. “Eh, ja. Dus ik ben zo terug.” Awkward.
Snel liep ze de jongen voorbij, voor zover die pudding haar kon dragen. Ze liep naar het andere stalgebouw, klom de hooizolder op en raapte snel haar spullen bij elkaar. Geen enkel spoor van haar verblijf daar, mocht overblijven. Snel probeerde Moora de strohalmen te verwijderen uit haar rugzak, waarna ze zich weer naar beneden haastte.
“Ik ben klaar.”, opperde ze monter. Ze had er erg veel zin in. En was bovendien benieuwd naar Pasquals woonst, warme logeerkamer en douche. En hem.

Haar rugzak hield ze op de hooizolder tegen diefstal.
"Had dat gezegd, dan had je het ook op mijn kantoor kunnen zetten, had ik die zo voor je op slot gedaan." Hij glimlachte naar haar. Maar als het voor haar -
Oké, nee, het was gewoon een vreemd verhaal. Aan diefstal werd op zijn stal, voor zover hij wist, niet gedaan, maar hij kon zich ook vergissen. Tot nu toe had hij in ieder geval nog nooit iemand gehad die naar hem toe was gekomen met een klacht over diefstal. Wel wat vermissingen van borstels, maar ja, dat had je nou eenmaal op een stal. Daar vond Pasqual niets schandaligs aan. Het was niet handig, maar nou ja, het was niet echt diefstal, want het gebeurde vaak per ongeluk.
Hij merkte dat er dingen gebeurde. Moora stond op het punt om haar tas te halen en op een bepaalde manier afscheid te nemen en de spanning was te voelen. Spanning waar Pasqual op wou reageren, maar hij wou het aan Moora laten. Ze deed het niet. Zijn hart hamerde in zijn borstkas en hij keek haar hoopvol aan.
Ze liep naar de hooizolder en hij bleef de hele route naar haar kijken. Zich afvragend wat er was gebeurd als hij een stap had gezet. Hij stak zijn handen in zijn zakken en probeerde zichzelf een beetje te kalmeren. Zodat, wanneer ze terug was, hij haar -
Nee. Hij moest niet zo denken. Dat was fout van hem, dat was gewoon niet juist. Want dat was niet de uitgangsbasis van een 'relatie'. Vond hij dan.
Ze was er klaar voor. Hij gebaarde dat ze mee moest lopen en met zijn tweeën liepen ze naar het gebouw wat in de buurt van het kantinegebouw lag. Ze moesten er echter wel aan de andere kant in lopen, gezien de voorkant aan de andere kant zat. Het was een wit, strak gebouw waar Pasqual een gigantische liefde voor koesterde. Alles in zijn huis zag er strak uit. De kalmte die dit uitstraalde, maakte dat hij ook rustig thuis kwam en zijn zorgen van zich af kon gooien.
Hij stak de sleutel in het slot en zwaaide de deur open.
"Treed binnen,' gebaarde hij, waarna hij Moora voor liet gaan. Hij sloot de deur nadat ze naar binnen was gegaan en even stond hij wat onwennig in de hal. Toen ging hij haar voor naar de huiskamer.
"Dit is het." Hij werd er haast verlegen van, wat zou ze van zijn huis vinden? Straks vond ze het niets, of vond ze het te overdreven of... 
"Volg mij, dan laat ik je kamer zien. Al moet ik er misschien nog wel wat schoon wasgoed weghalen." Hij ging haar voor, verder het gebouw in, gezien hij geen trappen had, was alles op de begane grond. Hij opende aan het eind van de gang een deur naar een vrij ruime eenpersoonskamer. Waar een ruim anderhalfpersoonsbed stond en een kast. Alles was licht van kleur, omdat Pasqual van lichtheid in zijn huis hield.
Op bed stond echter nog een wasmand en lag nog een stapel wasgoed, wat hij wegnam en in de gang zette.
"Dit is het. Hier kan jij vertoeven," sprak hij wat verlegen. 
"Maak het jezelf gemakkelijk, je mag in de koelkast kijken voor wat te drinken en wat te eten, ik ga heel even gauw douchen. Als je wilt kan jij ook dan daarna onder de douche springen, dan leg ik wat spullen voor je klaar."
Pasqual overwoog haar heel vluchtig op haar wang te kussen en even deed hij een stap naar voren. Hij besloot om kort over haar wang te strijken met het topje van zijn vinger, waarna hij glimlachte en wegliep naar de douche. Kort nam hij een douche, droogde zijn haar, deed er gel in en sloeg een handdoek om zijn middel. Gauw opende hij de deur en hoopte snel naar zijn kamer te glippen. Echter stond Moora daar en botste hij tegen haar op. Hij voelde hoe de handdoek begon te glijden maar hij kon er geen vat op krijgen. Zijn handen grabbelden maar toen stond hij daar, in zijn volledige naaktheid. Een knalrode kleur steeg naar zijn wangen en snel grabbelde hij de handdoek naar zich toe, verontschuldigde zich, liet de handdoek nogmaals vallen en maakte zich uit de voeten.
Eenmaal op zijn kamer haalde hij opgelucht adem.
Oh hemel... wat zou ze nu wel niet van hem denken!?

Hij liet haar eerst zijn huis binnenwandelen en misschien iets te enthousiast, huppelde ze binnen. Wat een gentleman. "Dankjewel, Pasqual", klonk het lieflijk, waarna ze haar ogen de kost gaf. Ze volgde de jongen naar de woonkamer en een brede glimlach verscheen op haar gezicht. "Wauw", bracht ze uit. Nu, ze was niet echt heel wat gewend, het huis van haar ouders was eerlijk gezegd op sterven na dood en moest hoogdringend gerenoveerd worden. Dit was gewoon echt chique, al was het niet reusachtig. Haast automatisch volgde ze hem naar de logeerkamer, wachtte tot hij het wasgoed had opgeborgen en liet haar blik ondertussen over de hele ruimte glijden. "Perfect." Alles was mooi licht, straalde rust uit. Ze voelde zich hier meteen thuis.
Ze wilde hem nogmaals uitgebreid bedanken, maar Pasqual sprak al verder. Moora zou geen moeite hebben met het zich gemakkelijk maken. Het bed zag er zo aantrekkelijk uit, dat ze er echt wilde op neerploffen. Echter zou ze nooit, nooit of te nimmer eten of drinken uit iemands koelkast halen. Hij ging even douchen en daarna kon zij gaan. Het meisje knikte even.
De jongen kwam dichter naar haar toe maar leek op het laatste moment nog van gedacht te veranderen. Herkenbaar. Daarbij voelde ze wel zijn vingertop die over haar wang streek en dat gevoel bezorgde haar kippenvel. Ze was al blij dat hij enkele tellen later de badkamer in was verdwenen, anders had ze op dat moment niet kunnen instaan voor de mogelijke gevolgen.
Het meisje zette haar rugzak neer in de logeerkamer en overwoog om op het bed te gaan zitten. Ze deed het echter niet, haar kleren waren vuil en ze wilde de lakens niet besmeuren. Om toch wat om handen te hebben, wandelde ze even rond om het huis wat te verkennen. Kastjes en laden opentrekken zou ze niet doen, ze bleef netjes overal vanaf. Het huis was zoals Pasqual: netjes, rustig, maar toch een eigen karakter. Ze vond het hier dus nu al leuk.
Terwijl ze door de hal wandelde, ging plots de deur van de badkamer al open. De jongen knalde tegen haar op en het duurde enkele tellen voor Moora doorhad wat er precies gebeurde. Haar blik gleed onwillekeurig over zijn lichaam en de handdoek die al op de grond lag. Ze draaide zich zo snel mogelijk om en kneep haar ogen toe. Oh, dit was vreselijk ongemakkelijk. Voor hen allebei.

Oké, ze moest toegeven; wauw. Voor die glimp dat ze van naakte Pasqual had gezien was het haar meer dan wat dan ook bevallen. Niet dat ze het puur voor zijn blijkbaar enorm lekkere lijf zou doen hoor. Echt. Maar als ze hem niet kende en ze was hem tegengekomen als ze weer eens op zoek zou zijn naar een slaapplek, dan had ze haar best gedaan om in zijn bed te belanden, zonder echt rekening te houden met of hij nu een rotkarakter had of niet. Om gewoon naast zo'n lijf te kunnen slapen.
Toen ze een deur hoorde dichtgaan, veronderstelde ze dat de kust veilig was, voorzichtig draaide ze zich om. Dit was vreselijk ongemakkelijk. Gezien zijn slaapkamerdeur opeens dicht was, wist ze waar hij naartoe was.
Automatisch liep ze ernaar toe, ze wilde aankloppen maar bedacht zich nog net. Nee, stel je voor dat hij nog steeds naakt was. Ze wist ook niet heel erg goed wat ze moest zeggen en hij moest ook wat beschaamd zijn, dus ze besloot naar de badkamer te gaan en te douchen. Misschien bracht het stromende water haar op ideeën? Ze haalde de spullen die ze nodig had en begaf zich heel erg stil naar de badkamer.
Het was heerlijk, de warme douche. Moora had er heel erg graag langer onder gestaan, maar haar nieuwsgierigheid liet haar dat niet toe. Ze droogde zich af, trok haar uitdagende jurkje aan - ja, wat moest ze anders? Ze kon moeilijk die vuile kleding van net alweer aantrekken, dan stonk ze opnieuw. Toch?
Ze borstelde haar haren en bekeek zichzelf in de spiegel. Het was beter dan daarnet in de stallingen, ze was schoon en rook naar Pasquals douchegel. Heerlijke geur, trouwens. Ze liet haar haren los hangen deze keer, normaal gezien bond ze haar haren altijd samen in een paardenstaart. Zo had Pasqual het misschien nog nooit gezien, maar los was veel mooier. En ze wilde wel mooi zijn voor Pasqual, al moest ze eerst proberen met hem te praten.
Ze trok het té korte zwarte kleedje nog wat naar beneden vóór ze de badkamer uitliep. Ze bracht haar spullen naar de kamer en keek even rond. De deur van Pasquals kamer was nog steeds gesloten. Onderhand zou hij zich wel moeten omgekleed hebben, niet? Moora haalde diep adem. "Pasqual?", ze klopte zachtjes op de deur. Toch deed ze die meteen open, zonder echt op een antwoord te wachten. Het meisje bleef even, wat onzeker over haar outfit en haar net gedoucht-wezen, in de deuropening staan, waarna ze toch aarzelend de kamer binnenstapte. Haar blik zocht die van de jongen. Ze wilde niet dat dit ongemakkelijk bleef en probeerde er daardoor een grapje aan vast te maken. "Ik eh, ik ben gedoucht. Ik had heel even het idee om enkel een handdoek om te slaan, maar heb toch besloten om meteen m'n kleren aan te trekken. Stel je voor, zeg. Dat we elkaar zo vroeg al volledig naakt zouden zien. Dat zou verschrikkelijk ongemakkelijk zijn."

Het bleef even stil op de gang en Pasqual schaamde zich dood. Echt, dood. Uiteindelijk hoorde hij douche-geluiden en haalde hij opgelucht adem. Gauw begon hij zijn spullen te verzamelen en kleedde hij zich aan. In ieder geval dat hij een onderbroek aan had. Hij koos uiteindelijk voor een witte broek, ietwat afgesleten, een hemd en een vest eroverheen. En voor de extra deed hij zijn haaientandketting om.
Oké, rustig ademhalen. Zijn haar zat in ieder geval goed, zijn kleding zag er oké uit, en jezus christus hij had in zijn nakie voor Moora gestaan. Wat zou ze wel niet denken? Dat hij erop uit was? Het liefste had hij van schaamte de hele date afgeblazen. En gezegd dat ze misschien maar ergens anders moest vertoeven want hij kon niet eens fatsoenlijk zijn handdoek om zijn middel houden. Het was te erg voor woorden.
Toen werd er op de deur geklopt en nog voor hij ook maar enige vorm van reactie had kunnen geven, kwam Moora binnen. Hij wist zich geen houding te geven. Toen hij zag wat ze aanhad en hoe ze eruit zag, benam hem dat even zijn adem. Ze was echt prachtig! Het jurkje was niet gepast voor wat ze gingen doen, maar ze was absoluut prachtig en het jurkje stond haar zo goed. Ze kon het uitdagende hebben. Haar haren hingen voor de verandering los en hoewel hij niet breed grijnzend naar haar had willen kijken in verband met oncomfortabel zijn, deed hij het toch. Een brede grijns was over zijn gezicht getrokken en had meester van hem gemaakt. Wat zag ze er onweerstaanbaar uit zo.
Ze kwam terug op de handdoekactie en de grijns verdween direct van zijn gezicht en een schuldgevoel verspreidde zich weer. Het zou ongemakkelijk zijn als ze elkaar nu al volledig naakt zouden zien. Wat had zij net gezien? Was hij niet volledig naakt geweest ofzo.

Hij wou een snarky opmerking maken, puur vanwege het feit dat hij zich zo oncomfortabel voelde maar hij reageerde niet. Hij haalde slechts zijn schouders op.
“Je ziet er leuk uit,” mompelde hij dan maar, een ietwat onschuldige opmerking die niet zoveel kwaad kon. “Maar ik weet niet of dit wel geschikt is met wat ik van plan ben.” Hij probeerde zijn ongemakkelijkheid weg te duwen.
“Ik wou je meenemen naar een kerstmarkt. Heb je eventueel iets warmers? Anders moeten we een warmere activiteit gaan uitzoeken.” Daar had hij ook geen moeite mee. Ze konden prima bijvoorbeeld naar een restaurant gaan, al was het nog wel vrij vroeg en kon Pasqual zich voorstellen dat ze zich daar een beetje ongemakkelijk bij zou voelen. Ze waren niet ‘samen’, hij had haar alleen op een date gevraagd en wou deze een beetje luchtig houden.