Nee! Het miezerde, maar dat was niet wat er aan de hand was. De groene ogen van de jongen stonden anders als dat ze normaal deden. Niet blij, niet vrolijk en dat alles leek er ook even niet in te zitten. Het was woede, verdriet en vooral onbegrip dat zich als mix in zijn hoofd, een weg probeerde te vinden. Maar dit alles leek enkel een grote modderige massa te worden die niet weg wilde. Die bleef hangen in zijn hoofd en zich niet in een rechte spiraal naar een blij gezicht werkte. Hij beet op de zijkant van zijn wang, weg, deze gedachte moesten weg.
Hij liep langs de bomen, de lage zon maakte lange schaduwen die dit uitgedunde stuk bos in schaduwen hulde. Een geïrriteerde kreun, een vuist die uithaalde naar een dikke boom. Gekraak, zijn knokkels vonden de boom alles behalve leuk. Maar op dit moment had Ryan er vrij weinig behoefte aan om naar zijn lichaam te luisteren. Weer een klap tegen de boom, nog een, en zo ging hij door. Totdat hij hijgend zijn gezicht tegen de boom aan legde. Een geluid deed hem opkijken, zorgde voor een snip in zijn lip door de schors van de boom. Hij duwde zichzelf van de boom af, vandaag had een dag als geen ander moeten zijn. Vandaag moest alles goed en blij zijn, althans, zonder aan de ernstige gebeurtenis te denken. Maar inplaats van dat, had hij te horen gekregen dat zijn vader zelfmoord had willen plegen. De dag dat hij zijn moeder, broer en zusje had verloren, wilde zijn vader zich ook van het leven beroven. Een makkelijke keuze. Ryan duwde zich door wat dennenbomen heen, merkte hoe een tak zich langs zijn wang schraapte en een stuk vel meenam. Het maakte ook eigenlijk niks uit. Als het dadelijk bleek dat zijn vader inderdaad dood was, dat ze hem niet uit de kritieke toestand konden halen. Dan was hij toch alleen over. De schulden van zijn alcohol verslaafde vader kon hij niet op zich nemen. Hij streelde zijn vochtige haren achterover, zijn knokkels zaten onder het bloed, waardoor er wat in zijn haren kwam te zitten, maar de regen werkte er al aan om het uit zijn haren te spoelen. De wond die door een tak op zijn wang was gemaakt zorgde voor wat sijpelend bloed over zijn wang. Maar tranen vermengde zich al snel met het regenwater en bloed. Hij beet op zijn linkerhand, waar hij een vuist van had gemaakt. Dit alles leek als een perfecte gelegenheid om jezelf van een klif af te werpen inderdaad. Zijn voeten zakte wat dieper weg, hij was bij het strand? Hij hief zijn hoofd op, had het geluid wat de golven maakte niet eens opgemerkt. De jongen die anders zo vrolijk was, leek nu in een grote puinhoop te verkeren. Alles om hem heen leek uit elkaar te vallen en hij moest sterk blijven. Als een pilaar niet alleen zichzelf overeind houden, maar ook zijn act. De mensen doen geloven dat hij inderdaad de vrolijke jongen was. Natuurlijk was hij niet de depressieve jongen, maar hij was zeker niet altijd zo vrolijk. Al deed hij zich zo voor en moesten mensen dat denken, eigenlijk was hij gewoon alleen. Hoeveel mensen ook dachten een vriend van hem te zijn of dachten dat hij hen aardig vond. De waarheid was dat hij zelf niet eens klaar was met het verwerken van de dood van deze dierbare. Dat hij iedereen die hij had ontmoet, nog steeds als een vreemdeling zag. Hij bleef doorlopen, het zand werd soppiger en zijn voeten en onderkant van zijn broek werden nat. Stop. Hij riep zichzelf toe in gedachte, het was niet zijn bedoeling om werkelijk de hele zee in te lopen. De jongen wist op dit moment gewoon geen raad met zichzelf. Hij zakte dan ook door zijn knieën, het zorgde ervoor dat het water wat meer omhoog spatte. Dat de kou zich een weg door zijn lichaam zocht. Maar zijn hoofd stond nu niet bij water of dat het koud was. Enkel dat hij over een paar uur de enige overgebleven van de familie zou kunnen zijn. Tranen biggelde van zijn wangen, al was dat niet te zien door de regen die sneller en met grotere druppels was gaan vallen. Je kon het enkel aan het snikkend geluid horen en door hoe zijn lichaam met iedere snik een kleine schok leek te maken. Voor het eerst voelde hij zich werkelijk alleen, hij voelde aan zijn broekzak. Zijn mobiel, deze was niet enkel nat, maar wie zou hij kunnen bellen? Niemand, want de act die hij opvoerde paste niet bij dit plaatje. Roya ging hij er niet mee lastig vallen en Culain ook niet en alle andere namen die enkel gezichten bij hem naar boven haalde. Niemand mocht weten wat er met zijn familie was gebeurt en dat hij zichzelf shit voelde daardoor. Al zou het kunnen dat ze het graf van zijn moeder, broer en zusje hadden gezien.
Maria, David en Mary Marshall.
Moeder, broer en zusje. Met een beetje onderzoek via internet konden ze zo achterhalen wat er precies gebeurt was en dat hij familie was van deze drie mensen. Zo handig was internet nou eenmaal. Maar als iemand zou vragen of de drie grafstenen van familieleden waren, dan zou hij het ontkennen. Zeggen dat de achternaam gewoon toeval was. Meer konden die achternaam toch hebben? Een zucht, terwijl hij naar de halve maan keek die aan de hemel stond. Zijn groene ogen gevuld met tranen, zijn tanden die door de kou op elkaar klapperde. Een irritant geluid, maar het lukte hem niet om zijn tanden op elkaar te houden en het geluid te stoppen. Hij was nog niet van plan om op te staan en terug te gaan naar het kraakpand dat hij zijn huis noemde.
Geschrokken probeerde hij zichzelf omhoog te duwen, maar vaste ondergrond was verdwenen onder zijn handen. Hij leek als het ware te zweven, weggetrokken te worden door de lucht. Echter kon hij geen adem halen en wanhopig zwaaide hij door zich heen.
Zijn hoofd bereikte het oppervlakte van het water en hij hapte naar lucht. Deze vulde zijn longen, al zorgde de waterdruppels die meer waren gekomen ervoor dat hij moest hoesten. Dat hij het gevoel had dat hij geen lucht kreeg. Zijn voeten had hij op een vreemde manier onder zich gekregen en tot zijn geluk kon hij staan. Nog hoestend was hij overeind gaan staan en toen dat eenmaal over was, keek hij om zich geen. Het was nog steeds donker, de regen was echter wat minder geworden en Ryan merkte nu pas op hoe ver hij in het water stond, tot zijn middel... Hij slenterde uit het water, probeerde de pijn te negeren van zijn longen. De pijn te negeren van zijn hart. Zou hij zijn vader kwijt zijn? Niet dat hij nog veel op bezoek ging bij hem, iedere keer als hij daar kwam, viel zijn vader hem aan. Hij leek teveel op zijn broer en dat kon zijn vader nooit hebben. Dat hij het gezicht zag van zijn overleden zoon. Ryan moest het enkel met hier en daar een telefoongesprek doen. Meestal eindigde deze met een huilende vader, misschien dat Ryan niet verbaasd had moeten zijn dat hij zichzelf van kant wilde maken. Misschien moest hij de man zijn rust gunnen.
Maar wat moest hij zelf dan? Dan was er weer een begrafenis en dan! Hij gromde met zijn tanden op elkaar en sloeg tegen het zand. Wat moest hij dan doen, de schulden van zijn vader betalen en hopen dat hijzelf niet in hetzelfde schuitje kwam.
Hij liep langs de bomen, de lage zon maakte lange schaduwen die dit uitgedunde stuk bos in schaduwen hulde. Een geïrriteerde kreun, een vuist die uithaalde naar een dikke boom. Gekraak, zijn knokkels vonden de boom alles behalve leuk. Maar op dit moment had Ryan er vrij weinig behoefte aan om naar zijn lichaam te luisteren. Weer een klap tegen de boom, nog een, en zo ging hij door. Totdat hij hijgend zijn gezicht tegen de boom aan legde. Een geluid deed hem opkijken, zorgde voor een snip in zijn lip door de schors van de boom. Hij duwde zichzelf van de boom af, vandaag had een dag als geen ander moeten zijn. Vandaag moest alles goed en blij zijn, althans, zonder aan de ernstige gebeurtenis te denken. Maar inplaats van dat, had hij te horen gekregen dat zijn vader zelfmoord had willen plegen. De dag dat hij zijn moeder, broer en zusje had verloren, wilde zijn vader zich ook van het leven beroven. Een makkelijke keuze. Ryan duwde zich door wat dennenbomen heen, merkte hoe een tak zich langs zijn wang schraapte en een stuk vel meenam. Het maakte ook eigenlijk niks uit. Als het dadelijk bleek dat zijn vader inderdaad dood was, dat ze hem niet uit de kritieke toestand konden halen. Dan was hij toch alleen over. De schulden van zijn alcohol verslaafde vader kon hij niet op zich nemen. Hij streelde zijn vochtige haren achterover, zijn knokkels zaten onder het bloed, waardoor er wat in zijn haren kwam te zitten, maar de regen werkte er al aan om het uit zijn haren te spoelen. De wond die door een tak op zijn wang was gemaakt zorgde voor wat sijpelend bloed over zijn wang. Maar tranen vermengde zich al snel met het regenwater en bloed. Hij beet op zijn linkerhand, waar hij een vuist van had gemaakt. Dit alles leek als een perfecte gelegenheid om jezelf van een klif af te werpen inderdaad. Zijn voeten zakte wat dieper weg, hij was bij het strand? Hij hief zijn hoofd op, had het geluid wat de golven maakte niet eens opgemerkt. De jongen die anders zo vrolijk was, leek nu in een grote puinhoop te verkeren. Alles om hem heen leek uit elkaar te vallen en hij moest sterk blijven. Als een pilaar niet alleen zichzelf overeind houden, maar ook zijn act. De mensen doen geloven dat hij inderdaad de vrolijke jongen was. Natuurlijk was hij niet de depressieve jongen, maar hij was zeker niet altijd zo vrolijk. Al deed hij zich zo voor en moesten mensen dat denken, eigenlijk was hij gewoon alleen. Hoeveel mensen ook dachten een vriend van hem te zijn of dachten dat hij hen aardig vond. De waarheid was dat hij zelf niet eens klaar was met het verwerken van de dood van deze dierbare. Dat hij iedereen die hij had ontmoet, nog steeds als een vreemdeling zag. Hij bleef doorlopen, het zand werd soppiger en zijn voeten en onderkant van zijn broek werden nat. Stop. Hij riep zichzelf toe in gedachte, het was niet zijn bedoeling om werkelijk de hele zee in te lopen. De jongen wist op dit moment gewoon geen raad met zichzelf. Hij zakte dan ook door zijn knieën, het zorgde ervoor dat het water wat meer omhoog spatte. Dat de kou zich een weg door zijn lichaam zocht. Maar zijn hoofd stond nu niet bij water of dat het koud was. Enkel dat hij over een paar uur de enige overgebleven van de familie zou kunnen zijn. Tranen biggelde van zijn wangen, al was dat niet te zien door de regen die sneller en met grotere druppels was gaan vallen. Je kon het enkel aan het snikkend geluid horen en door hoe zijn lichaam met iedere snik een kleine schok leek te maken. Voor het eerst voelde hij zich werkelijk alleen, hij voelde aan zijn broekzak. Zijn mobiel, deze was niet enkel nat, maar wie zou hij kunnen bellen? Niemand, want de act die hij opvoerde paste niet bij dit plaatje. Roya ging hij er niet mee lastig vallen en Culain ook niet en alle andere namen die enkel gezichten bij hem naar boven haalde. Niemand mocht weten wat er met zijn familie was gebeurt en dat hij zichzelf shit voelde daardoor. Al zou het kunnen dat ze het graf van zijn moeder, broer en zusje hadden gezien.
Maria, David en Mary Marshall.
Moeder, broer en zusje. Met een beetje onderzoek via internet konden ze zo achterhalen wat er precies gebeurt was en dat hij familie was van deze drie mensen. Zo handig was internet nou eenmaal. Maar als iemand zou vragen of de drie grafstenen van familieleden waren, dan zou hij het ontkennen. Zeggen dat de achternaam gewoon toeval was. Meer konden die achternaam toch hebben? Een zucht, terwijl hij naar de halve maan keek die aan de hemel stond. Zijn groene ogen gevuld met tranen, zijn tanden die door de kou op elkaar klapperde. Een irritant geluid, maar het lukte hem niet om zijn tanden op elkaar te houden en het geluid te stoppen. Hij was nog niet van plan om op te staan en terug te gaan naar het kraakpand dat hij zijn huis noemde.
* * *
Geschrokken probeerde hij zichzelf omhoog te duwen, maar vaste ondergrond was verdwenen onder zijn handen. Hij leek als het ware te zweven, weggetrokken te worden door de lucht. Echter kon hij geen adem halen en wanhopig zwaaide hij door zich heen.
Zijn hoofd bereikte het oppervlakte van het water en hij hapte naar lucht. Deze vulde zijn longen, al zorgde de waterdruppels die meer waren gekomen ervoor dat hij moest hoesten. Dat hij het gevoel had dat hij geen lucht kreeg. Zijn voeten had hij op een vreemde manier onder zich gekregen en tot zijn geluk kon hij staan. Nog hoestend was hij overeind gaan staan en toen dat eenmaal over was, keek hij om zich geen. Het was nog steeds donker, de regen was echter wat minder geworden en Ryan merkte nu pas op hoe ver hij in het water stond, tot zijn middel... Hij slenterde uit het water, probeerde de pijn te negeren van zijn longen. De pijn te negeren van zijn hart. Zou hij zijn vader kwijt zijn? Niet dat hij nog veel op bezoek ging bij hem, iedere keer als hij daar kwam, viel zijn vader hem aan. Hij leek teveel op zijn broer en dat kon zijn vader nooit hebben. Dat hij het gezicht zag van zijn overleden zoon. Ryan moest het enkel met hier en daar een telefoongesprek doen. Meestal eindigde deze met een huilende vader, misschien dat Ryan niet verbaasd had moeten zijn dat hij zichzelf van kant wilde maken. Misschien moest hij de man zijn rust gunnen.
Maar wat moest hij zelf dan? Dan was er weer een begrafenis en dan! Hij gromde met zijn tanden op elkaar en sloeg tegen het zand. Wat moest hij dan doen, de schulden van zijn vader betalen en hopen dat hijzelf niet in hetzelfde schuitje kwam.
