Broken [Solance]

Wat hem had bezielt tussen de middag met de gordijnen dicht even te gaan slapen wist hij niet, maar wat hem overkwam toen hij wakker werd van wat een van de ergste nachtmerries moest zijn geweest in jaren, leek het alsof hij verlamd was. Hij was bij bewustzijn, maar kon zich niet bewegen. Riot's ademhaling versnelde en de paniek begon op te wellen. Hij opende zijn ogen voor een moment, dat lukte net, maar hij lag niet meer op de bank ik de woonkamer. De muren waren een donker graniet. Riot sloot zijn ogen weer. Toen hij ze weer even open keek hij recht in het gezicht van Akira, die in zijn hand een mes hield. Glanzend bloed, Riot's eigen bloed, droop van het lemmet.
Langzaam echter, begon Riot weer een klein beetje beweging te krijgen in zijn vingers. Hij knipperde opnieuw. Akira's zachte lach klonk achter hem. Denigrerende opmerkingen. Vingers die hem aanraakten. Paniek die hem duizelig maakte.
En toen kon hij zich weer bewegen. De ruimte nam weer herkenbare vormen aan, maar Riot was nog niet de oude. Hij trilde over zijn hele, door en door bezwete lichaam. De ruimte leek te tollen. Misselijkheid drong zich aan hem op en tegelijkertijd was het alsof hij gewoon geen lucht meer kreeg. Bijna ging hij over zijn nek.
Zijn hartslag ging sneller dan ooit en hij keek om zich heen, op zoek naar iets wat hem houvast kon geven, controle, maar dat maakte het alleen maar erger. De weerloosheid was vreselijk. Hij was licht in zijn hoofd maar doodsbang zijn bewustzijn te verliezen. De nachtmerrie en de hallucinaties stonden hem namelijk nog levensecht voor de geest, alsof het echt gebeurd was.
Hoe lang het duurde wist hij niet. Zolang hij erin zat was het alles waar hij zich bewust van was.
Het trillen werd eindelijk minder, en ook de duizeligheid trok weg, maar het gevoel van intense angst en kwetsbaarheid bleef langer hangen. Riot probeerde diep adem te halen. Hij slikte en knipperde met zijn ogen. Jezus.
Langzaam stapte hij van de bank af en keek hij, enigszins kalmerend, naar de omgeving die hij net nog had aangezien voor de kelder waar hij die bewuste nacht mishandeld was. Lang hadden de waanbeelden niet zo realistisch geleken en hij schudde zijn hoofd, als om het weg te jagen.
Hij rilde. Ergernis kwam langzaam opborrelen, frustratie. Hij was zwak. Zwak en bang. Hij walgde van zichzelf. Het leek wel alsof er niets was wat hij kon doen om aan zichzelf te ontkomen, aan de demonen die hem tot op vandaag de dag achterna zaten. En dat terwijl hij voor andere dingen nooit wegrende. Iemand die nooit opgaf, zo kende men hem. En was was dit dan? Bang op de bank zitten.
Hij ramde zijn vuist tegen de muur. En nog eens. En weer. Al snel lagen zijn knokkels op. Ruw sloeg hij een vaas met twee rozen van de koffietafel, waar hij vervolgens tegenaan trapte, alsof dingen stukmaken een uitweg kon maken voor de dingen die in hem vastzaten. Keer op keer haalde hij uit, naar alles. Het luchtte niet op. Deze keer niet.
Deze uitbarsting duurde niet lang, maar een aantal deuken in zowel de deur als de dunne wand eromheen en de scherven op de grond gaven de intensiteit van Riot's uitbarsting weer. Deze was nu echter geheel verslagen. Hij zat met gebogen hoofd op zijn knieën tussen de scherven op de grond. Zijn ademhaling ging jachtig. Zijn nagels boorden zich in de palmen van zijn handen. Handen, waarvan de knokkels rood waren van het bloed.
En zijn schouders schokten. Hij verborg zijn gezicht in zijn gehavende handen, beschaamd en ellendig.
De laatste keer dat hij had gehuild was lang geleden, de laatste keer dat dat niet om een ander geweest was nog veel, veel langer. Maar hij kon het niet tegenhouden. Hij probeerde het, maar het wilde niet.
En dat was het moment waarop Riot zich iets realiseerde. Iets wat de verslagenheid er nog dieper inkerfde. Die vier jaar had hij zich gedragen alsof hij niet te breken was. Hij wist nu beter. Hij was niet opnieuw te breken geweest, dat was het. Want deze zielige vertoning maakte het hem meer dan duidelijk dat Akira hem grondig kapot had gemaakt. En nog steeds waren die scherven niet gelijmd.
Hij kon zich niet herinneren ooit in zo'n diep dal te hebben gezeten, een dal waarvan de wanden spekglad leken en waar niet tegen op te klimmen was. Als hij nog enig zelfrespect had gehad zou dat nu zeker weten honderd procent zijn verdwenen.

Zachtjes streelden haar vingertoppen het zachte paardenhaar. De vertrouwde geur van pony drong haar neus binnen en de ouderwetse gezelligheid van het paardrijden fleurde haar op. Solance had al een lange tijd niet meer de trainingsstal van Pasqual opgezocht, maar na meerdere malen gebeld te zijn had ze besloten toch maar te gaan. Pasqual had Rosie even van haar overgenomen, had aangeboden om Rosie een kleine rijles te geven zodat Solance zelf ook even kon rijden. Ze mocht zelf kiezen op wie ze wou rijden en omdat ze erg vaak en verlangend naar Digno had gekeken, had Pasqual gezegd dat ze Digno mocht zadelen.
Nu stond ze in zijn stal, voelde zich klein en nietig, haast angstig om iets verkeerd te doen. Maar Digno deed niets, duwde regelmatig zijn neus tegen haar heup aan om haar aan te sporen. Het ritmische van het poetsen van een paard kalmeerde haar en het af en toe even tegen de hengst aanleunen om hem te knuffelen zorgde voor iets van een connectie. Patrick was niet mee, ze wou niet dat de hond zich bevond onder de paarden. Wat als het fout ging en hij een trap kreeg?
Uiteindelijk kon ze een cap opzetten, eentje van Pasqual, dat dan weer wel. Ze nam Digno mee naar de buitenbak waar het gelukkig leeg was en ze zette hem daar op het midden. Nog even aansingelen, de beugels op maat maken en erop klimmen. Digno sloeg onrustig met zijn staart en toen ze erop zat kon hij niet wachten met het hevig wegstappen. Een aantal meisjes hadden zich al om de bakrand heen verzameld, het gebeurde immers niet iedere dag dat er iemand anders dan Pasqual buiten de lessen op hem reed.
De hengst begon spontaan te draven waardoor Solance de teugels steviger vastnam en begon te klemmen, iets wat resulteerde in een hardere draf. Ze moest ontspannen maar ze was de feeling kwijt die ze jarenlang had gehad. De hengst begon te galloperen, wat dus betekende dat ze haar benen te sterk had aangeklemd.
"Hoo!" mompelde ze binnensmonds, een geluid waardoor ze zichzelf lang en zwaar maakte. Hij remde inderdaad af, ging weer terug naar een draf en zakte uiteindelijk terug in een stap. Gewoon een kwestie van wennen, hield Solance zichzelf vol.
Uiteindelijk had ze nog weten te genieten van het rijden ook en had ze nog even lekker kunnen rijden. Rosie had het ook naar haar zin gehad en Pasqual had aangeboden ze een stukje terug te rijden. Zijn auto was toch groot genoeg voor Solance haar fiets. Ze had Pasqual wel gevraagd wat verder van huis te stoppen, dan kon ze zelf het laatste stukje fietsen. Pasqual bleek toch minder afschuwelijk dan Solance had verwacht en ze had op sommige momenten zelfs met de jongen kunnen lachen. Toch had ze groeven in zijn gezicht gezien en hem op sommige momenten kunnen betrappen op afdwalen. Hij leek er niet bij te zijn met zijn geest, maar blijkbaar kon hij zich wel focussen op de dingen die belangrijk waren voor dat moment, zoals bijvoorbeeld de les van Rosie.
"We zijn er bijna, dame," sprak Solance toen ze met Rosie al een klein eindje onderweg was op de fiets. Het huis was misschien nog vijf minuten fietsen weg. "Weet je al wat je gaat doen deze middag?" Rosie had het over prinsesje spelen en iets over Patrick, maar Solance kon het niet helemaal volgen. Eenmaal bij het huis aangekomen klonken er dreunen die Solance niet thuis kon brengen. Riot zou vandaag niet klussen volgens haar, dus waarom...
Solance stapte af, tilde Rosie van de fiets af en hield haar adem in. Haar hart begon te hameren in haar borstkas, bang voor wat ze aan zou treffen. Patrick blafte luid en hij en Gypsy kwamen naar de achterdeur gestormd. Solance gebaarde naar Rosie dat ze even buiten moest wachten. Ze opende de achterdeur, liet de honden naar buiten en liep toen weer naar Rosie toe.
"Ga jij maar eventjes met de hondjes naar buiten, oké? Mama moet even wat doen." Ze drukte een dikke kus op de wang van het meisje en gaf een klein duwtje zodat Rosie begon te lopen. Rosie had een opgewekte lach op haar gezicht, leek niet bezorgd te zijn. Samen met Patrick begon ze te rennen, Gypsy die naar Patrick zijn staart hapte. Op een ander moment had Solance erom kunnen lachen, nu maakte het haar alleen maar misselijk.
Solance opende de deur weer, ging naar binnen toe en scande de omgeving af. Toen zag ze hem. Haar hart leek gebroken te zijn, leek kapot te vallen op de grond bij het zien van Riot. Zijn vuisten lagen open, bloed zat op de muur dus het was niet heel moeilijk om te gissen wat ze had gehoord daarstraks. Zijn lichamelijke pijn deed haar eigenlijk vrij weinig. Hoewel dit gemeen klonk, was dit alsnog niet de reden waarom Solance steken had op de plek waar haar hart zat. De blik van Riot, de tranen die over zijn wangen rolden maakte haar van streek, maakten dat ze zwijgend op hem af snelde en hem weg duwde van de muur. Haar armen lagen om zijn schouders heen en ze drukte hem tegen zich aan. De jongen die haar op zoveel momenten had kunnen troosten, lag nu zelf in puin. Het was niet te doen om hem zo te zien en ze hield hem dan ook stevig vast. Haar hand veegde over zijn rug, haar omhelzing was stevig, alsof ze hem nooit meer los ging laten.
Wat zou er gebeurd zijn? vroeg ze zichzelf af. Maar hij zou het wel zeggen. Hij zou vanzelf wel gaan praten als het daar tijd voor was.

Haar aanwezigheid merkte hij pas toen ze bij hem was. Zijn spieren verstrakten, hij wilde overeind komen, maar toen voelde hij haar dunne armen om zijn lichaam. Ze streek over zijn rug.
Gemengde gevoelens. Een deel van hem wilde dit niet, wilde niet dat ze hem zo zag, wilde opstaan en beweren dat alles in orde was. Maar hij kon het niet. Hij was nog nooit zo intens laag gezonken en wist niet hoe hij met deze emoties om moest gaan. Zwakjes veegde hij de tranen van zijn gelaat.
Een ander deel van hem was blij dat ze er was. Want hij wist dat ze hem hier niet om zou veroordelen. En ergens gaf die omhelzing hem geborgenheid.
Langzaam liet de blonde jongen zijn hoofd op haar schouder zakken. Al zijn verzet was weggevaagd. Hij was verward, gefrustreerd met zichzelf en verlangde naar geborgenheid.
Hij sloot zijn ogen, maar was zich nog steeds bewust van de chaos die hij veroorzaakt had.
"Het spijt me," zei hij zachtjes, schor. Hoewel het fijn voelde, de veiligheid van haar omhelzing, voelde het ook alsof hij die niet verdiende. Hij hoorde er voor haar te kunnen zijn. Ze had al genoeg shit aan 'r hoofd zonder zijn emotionele gedoe er bij. Hij leek wel een oud wijf.
"Van de spullen en zo."
Hij wilde nog meer zeggen, wilde uitleggen hoe het kwam, waarom hij het had gedaan. Hij wilde zeggen dat hij het zou fixen, dat hij het normaal schoon zou maken dit keer, zodat hij een grap kon maken over die keer dat hij de badkamer schoon zou maken, om de sfeer te verlichten.
Maar hij kon het niet. Hij kon slechts tegen haar aan blijven zitten.
Het drong maar langzaam tot hem door, deels omdat zijn verdediging misschien nog wel deels in werking was en hij dit nooit graag toegaf, maar hij had haar nodig. Hij kon dit niet alleen. Hij wist niet eens waar hij moest beginnen.
De volgende woorden waren bijna niet meer dan een fluister, een schorre fluistering.
"Help me.. alsjeblieft.."

"Het spijt me."
Solance zei niets, trok hem enkel wat dichter tegen zich aan. Wat moest ze tegen hem zeggen? Dat het haar speet van alle keren dat zij het verneukt had? Van alle dingen die ze hem had aangedaan. Ze zou er niet op ingaan. Het was niet nodig, hij zou het wel begrijpen. Nou ja, zij begreep het.
De zwijgende omhelzing, zijn hoofd die op haar schouder kwam te liggen. Haar ademhaling versnelde en ze voelde hoe moeilijk ze adem haalde. Zijn pijn leek door te stromen in haar, ze leek te voelen wat hij voelde. God: ze wou hem gewoon gelukkig zien. De jongen zien lijden deed haar pijn, kon ze niet aan en ze wist nauwelijks hoe ze ermee om moest gaan. Haar zwijgen was eigenlijk een excuus, een smoesje, een andere optie om om te gaan met de situatie.
"Van de spullen enzo." Doelde hij op de muur? Dacht hij echt dat ze ook maar een fuck gaf om de muur?
"Maakt niet uit," verzekerde ze hem. "Het maakt echt niet uit, dat regelen we wel." Ze hield hem weer vast, liet haar wang tegen de zijne rusten, probeerde zelf rust uit te stralen, probeerde haar eigen ruggengraat te rechten om vertrouwen uit te stralen, om duidelijk te maken dat ze sterk genoeg was, dat ze dit wel voor hem kon doen. Dat ze er zou zijn, dat ze er was.
De volgende woorden braken ook haar, maakte dat er tranen in haar ogen sprongen.
"Help me... alsjeblieft..." Ze schudde haar hoofd wild, zorgde ervoor dat de tranen verdwenen. Een verbeten trek kwam rond haar mond te liggen.
"Ik ben er," sprak ze, waarna ze hem weer tegen haar aan drukte.
"Wat is er gebeurd?" vroeg ze toen. "Waarom nu?"

Na zijn laatste woorden schudde ze met haar hoofd, iets wat hem op deed kijken. Onhandig ging hij iets rechterop zitten. Het voelde nog steeds verkeerd, emotioneel zo zwaar op haar leunen, maar hij kon niet anders. God, hopelijk begreep ze dat.
"Ik ben er."
Opnieuw trok ze hem tegen zich aan. Hij verzette zich niet. Hij was haar dankbaarder dan hij ooit uit zou kunnen drukken. Dankbaar dat ze er voor hem was, dat ze sterk was nu hij dat niet meer was.
"Wat is er gebeurd?" vroeg ze.
Riot ging weer iets rechter op zitten en haalde onhandig zijn schouders op. Zijn huid voelde trekkerig, maar hij was in ieder geval blij dat die godverdomde tranen waren gestopt.
"Waarom nu?"
Hij haalde diep adem, en nog eens, om een beetje te kalmeren. Het scheelde dat ze bij hem was.
Hij besloot vanaf het begin te beginnen, voor zover zijn gebrekkige woordenschat hem toe zou laten.
"'k Was even gaan slapen, op de bank. Had 'n nachtmerrie, over toen zeg maar, maar toen ik wakker werd kon ik niet bewegen," legde hij uit, een machteloos handgebaar maken. Hij had geen idee hoe hij het anders kon verwoorden of wat het überhaupt was wat er gebeurd was.
"Alles zag was anders, alsof ik gewoon daar was," vervolgde hij, wederom kon hij de juiste woorden niet vinden, maar hij vertrouwde erop dat ze hem begreep. Dat ze snapte dat 'daar' de locatie was waar dit alles was begonnen.
"Hij was er ook. Ik hoorde 'm en hij raakte me aan en.." Riot viel stil. Hij slikte. Er trok een rilling over zijn rug. Hij keek Solance niet aan. Het was al moeilijk genoeg om dit deel te vertellen zonder ook nog oogcontact te maken en ach, het was nu toch wel duidelijk dat hij niet zo sterk was als hij zichzelf altijd voor had gehouden. Hij probeerde de terugkerende herinneringen te verjagen. God, het had zo echt geleken. En dat terwijl die klootzak dood was, courtesy van Iseco.
"En toen het weer normaal was leek het alsof 'k met m'n hoofd nog daar was weet je. Het was... gewoon.. fucking klote.."
In een andere situatie had het lachwekkend kunnen zijn, die beschrijving, maar hoe vertelde je iemand dat je je intens machteloos, kwetsbaar, bang en weerloos tegelijk voelde als je met gewone beschrijvingen al moeite had en je amper wist hoe het moest, praten over je gevoelens.
"Ik had 't niet meer," mompelde hij, met een nieuw schouderophalen. "Weet niet wat ik had maar wilde weg van mezelf, weet je."
Hij keek haar weer aan. Zijn ogen stonden nu dof.
"Ik weet het gewoon niet meer."

Het was een bizarre situatie, als ze het zo kon zeggen. Niet dat ze er tegen was, niet dat ze teleurgesteld was, niet dat... Het was gewoon zo dat meestal Riot diegene was die háár moest troosten en andersom was gewoon bijna nooit voorgevallen. Niet dat ze hem niet wou troosten, oh god nee! Natuurlijk, ze wou er voor hem zijn. Eens terug doen wat hij voor haar deed. Wat hij allemaal voor haar deed, bewust en niet bewust. Zou hij het weten?
"'k Was even gaan slapen, op de bank. Had 'n nachtmerrie, over toen zeg maar, maar toen ik wakker werd kon ik niet bewegen." Hij kon niet bewegen? Bleef hij dan in een halfslapende toestand hangen? Volgens haar had ze er wel eens over gehoord, over dat soort situaties. Mensen die het gevoel hadden dat er mensen bij hun bed stonden maar dat ze niet konden bewegen en dat die mensen er maar gewoon stonden. Leek haar enorm eng.
"Alles wat ik zag was anders, alsof ik gewoon daar was." Wat verklaarde waarom het zo eng was. Hij was wakker in een omgeving, in een nachtmerrie-omgeving waar hij niet kon bewegen. Van alle posities die je kon hebben...
Daar was waarschijnlijk... had hij het over.. de situatie waar hij al die littekens was opgelopen? Kon niet anders. Of nou ja.. kon wel.
"Hij was er ook. Ik hoorde 'm en hij raakte me aan en.." Ze trok hem weer naar zich toe, alsof ze hem niet wou laten uitspreken. Ze wou het eigenlijk ook niet, hem uit laten spreken. Ze had namelijk het gevoel dat ze hem het nogmaals liet doormaken en dat wou ze hem niet aandoen. Niet nogmaals. Erover dromen is al erg genoeg.
"En toen het weer normaal was leek het alsof 'k met m'n hoofd nog daar was weet je. Het was... gewoon.. fucking klote.." Solance knikte, dat begreep ze. Natuurlijk was het klote, hoe kon het ook anders. Iets wat je wanhopig graag probeerde te vergeten maar niet kon vergeten. En dan voelde het alsof je het opnieuw beleefde.
"Ik had 't niet meer."
Ze drukte haar lippen kort op zijn voorhoofd. "Weet niet wat ik had maar wilde weg van mezelf, weet je." Ja. Ja dat wist ze.
"Ik weet het gewoon niet meer."
"We moeten er even tussenuit, denk je niet? Andere omgeving, andere mensen.. even ontspannen.' Het klonk zo simpel, zo loos. Het zou geen fuck oplossen. Toen zuchtte ze.
"Dat is het slechtste advies wat ik ooit heb gegeven." Ze verviel in zwijgen, dacht diep na. Het enige wat in haar hoofd omhoog popte was: 'je hebt hulp nodig'. Maar wat voor hulp? Zij kon niets bieden, zij was Solance maar.
"Misschien een behandeling," mompelde ze uiteindelijk, in verlegenheid gebracht door haar eigen woorden. "Ik kan niets anders verzinnen. Zo'n EMDR behandeling. Maar -" ze maakte haar zin niet af. Wat ze had gehoord van zo'n behandeling was niet tof en het leek haar sterk dat Riot zich open ging stellen aan een wildvreemde. Dat hij dat inmiddels deed bij haar was logisch, ze was zijn vriendin. Maar bij een ander?
Ze omhelsde hem.
"Kan ik iets voor je betekenen?" vroeg ze toen, terwijl een gevoel van machteloosheid haar bekroop.

"We moeten er even tussenuit, denk je niet? Andere omgeving, andere mensen.. even ontspannen." stelde Solance voor, en hoewel ze zichzelf direct corrigeerde voelde Riot er eigenlijk wel wat voor, ware het niet dat ze hier ook al heen waren gekomen om uit de stad te zijn. Goed, het had iets ingewikkelder gelegen dan dat, maar in principe was dit ook al een nieuwe omgeving, bosrijk en rustig, en veel had het niet voor hem gedaan.
'je hebt hulp nodig'.
De woorden deden Riot argwanend opkijken. Wat voor hulp bedoelde ze? Hij zou het nooit hardop toegeven, maar de gedachte zijn hele ziel en zaligheid aan een zielenknijper toe te moeten vertrouwen was verre van rustgevend voor hem, ook al wist hij inmiddels diep van binnen wel dat hij het in zijn eentje niet ging redden.
Ze ging verder over een EMDR behandeling en viel toen stil.
Gaat dat voor mij net zo goed helpen als jou? vroeg hij zich af, en hij schrok zelf bijna van die scherpe gedachte, maar hij kon er niet aan ontkomen. Solance leek in zijn ogen amper baat te hebben bij die therapie van haar en ze dacht dat het hem wel zou helpen?
"Kan ik iets voor je betekenen?"
Hij haalde zijn schouders op. Hij wist het echt niet. Hoe langer dit duurde, hoe stommer hij zich voelde.
"Nee, dank je," mompelde hij onhandig. "Ik- ik weet 't gewoon effe niet." Hij voelde zich opgelaten. Ergens was het idee er desondanks tussenuit te gaan wel even blijven hangen. Misschien dat een oord vrolijker dan dit gebouwtje zou helpen. "Misschien toch even weg of zo, ik weet het niet."
Hij ademde langzaam uit. Langzaam stond hij op. Hoe meer tijd er tussen nu en de reeks gebeurtenissen van net kwam te zitten, hoe meer hij de neiging had terug te krabbelen, te doen alsof het allemaal wel ging. En toch… Hij had er de energie niet meer voor. Hij liep naar een kast en keek om.
"Ik pak even wat water. Jij ook?" zei hij. Zijn stem klonk iets krachtiger dan net, het was iets. Hij pakte in ieder geval alvast een glas. Hij moest iets te doen hebben, moest zichzelf even af zien te leiden.

"Nee, dank je." Ze wou het niet toegeven maar dat ze niets voor hem kon betekenen was een steek in haar hart. Zwijgend staarde ze dan ook naar de jongen en liet haar handen door zijn zachte blonde haar glijden. Haar gezicht was één frons, haar spieren aangespannen. Desondanks probeerde ze zichzelf zacht te maken zodat het aangenaam was als hij haar tegen zich aan voelde. Dat het niet voelde alsof hij een steen naast zich had liggen.
"Ik- ik weet 't gewoon effe niet." Zij wist het ook niet. Ze wist alleen dat ze hem gelukkig wou zien, dat ze niet de pure horror en verdriet op zijn gezicht wou zien. Het voelde alsof ze machteloos was. Alsof er weer gevochten moest worden tegen een ontastbaar monster. Was dat niet zo? Was het geen onzichtbaar en ontastbaar monster?
"Misschien toch even weg of zo, ik weet het niet." Solance voelde hoe de spieren van de jongen zich klaarmaakte om overeind te komen. Automatisch liet ze hem gaan, liet ze hem los, terwijl ze elke beweging van hem nauwlettend in de gaten hield, haast alsof ze hem ervan verdacht dat hij ieder moment in elkaar kon klappen. Het zou haar niets verbazen als dit ook het geval zou zijn. Als hij weer in elkaar zou vallen.
En toch zou het haar wel verbazen. Haar verbazing was al groot geweest dat het überhaupt een keer was gebeurd, maar als het zo snel na elkaar zou gebeuren... Ze wist het niet.
"Ik pak even wat water. Jij ook?" Solance sloeg haar blik neer, in verlegenheid gebracht door de verwarring die deze situatie met zich mee bracht. Haar hoofd laag, haar blik gericht op de handen die samengevouwen waren. Haar vingers vlochten zich door elkaar heen, ontvlochten, friemelden maar wat aan.
"Nee, nee dankje," antwoordde ze terwijl ze niet opkeek. Opkijken zou meer verwarring veroorzaken en ze moest haar gedachten helder hebben. Ze moest zijn steun zijn. Toen Riot zich naar de keuken bewoog, zette zij zich af van de vloer en liep ze hem achterna. Terwijl hij bezig was met het water, liet ze haar armen om zijn middel glijden en knuffelde ze zijn rug. Haar wang tegen zijn rug gedrukt was misschien een van de veiligste plekken op deze aarde.
"Laten we weg gaan," besloot ze te zeggen. "We pakken wat spullen. Een stuk wandelen. Zo laat is het nog niet. We zetten Rosie af bij mijn ouders.. nee.. We zetten haar af bij Pasqual." Haar woorden verbaasden haarzelf. De jongen die ze wantrouwde maar ze had hem eerder alleen gelaten met Rosie. De jongen leek een zeer goede vriend van Riot te zijn, dus het zou niet raar zijn als Riot hiermee akkoord ging.
"Dan gaan wij erop uit. Misschien kunnen we wat langer wegblijven als het nodig is. Eh. Als we dat van Pasqual kunnen vragen. Kunnen we dat van Pasqual vragen? Jij kent 'm beter, jij weet of hij er moeite mee heeft of niet."