Pieces of broken memories -Roya-

Zijn voeten bewogen zich langzaam voort over het gras. Hij had gehoord over de heuvels, over dat ze mooi waren. Maar in plaats van dat hij werkelijk rond keek. Was hij te druk bezig geweest met zijn handen. Zoals gewoonlijk sierde daar 52 kaarten. Simpele speelkaarten, maar voor hem was het iets wat verdiende. Hij verdiende met de kaarten en het zorgde ervoor dat hij dichter bij de mensen kon komen. Dichter bij het geld wat hij wilde hebben, zijn groene ogen keken op. Maar in plaats van dat hij de plek werkelijk zo mooi vond, zorgde het enkel voor de herinneringen. De pijnlijke herinneringen die hij soms door kreeg. Hij had een shirt aan en de ronde littekens waren ze zien op zijn arm, van de pinnen die daar zijn arm bij elkaar hadden gehouden. Het was niet zo verkeerd geweest, als zijn halve familie niet was doodgegaan. Ryan schudde de gedachte van zich af, wilde er niet aan denken. Soms kwam het gevoel omhoog, iets wat hij totaal niet wilde.
Zijn groene ogen richtte hij weer op de kaarten, die steeds sneller gingen. Steeds agressiever was het misschien beter te zeggen. Totdat zijn handen het niet meer bij konden houden. Hij voelde hij het grip verloor op de kaarten.
“Schoppen aas.” Mompelde hij toch zacht in zichzelf waardoor hij nog net een kaart kon grijpen en die tussen het puntje van zijn duim en wijsvinger vast had. Hij bekeek hem en een geïrriteerde grom ontsnapte uit zijn keel. De ruiten koningin keek hem vanuit haar arrogante houding aan. Ja, een arrogante houding noemde hij het. De andere kaarten lagen op de grond, hij had er geen zin in. Maar hij pakte ze toch op, telde ze ondertussen en kwam erachter dat hij ze allemaal had. Iets wat niet langer had moeten duren. Want hij was op dit moment behoorlijk ongeduldig. Hij liep verder de heuvel op en toen hij dan toch boven aan was gekomen, ging hij zitten.
Zijn groene ogen keken even rond, waardoor hij een flauwe glimlach op zijn gezicht kreeg van een vogeltje dat even kwam kijken. Ja, hij hield van dieren en misschien moest hij maar eens een paard van stal gaan halen om eens een rondje te maken. Hij had al een tijdje niet meer op een paard gezeten, het was gewoon duur en hij had het niet meer kunnen betalen. Misschien dat als hij genoeg geld bij elkaar kreeg, dat hij even kon ontspannen door te paardrijden. Dat was ook iets waarom hij hier was, paardrijden. Hopelijk dat hij er weer mee kon beginnen.
Opnieuw mompelde hij zacht een kaart in zichzelf, deze keer was het wel goed en dat kon je ook aan zijn gezicht zien. Hij was er al een stuk blijer mee en zijn slechte gedachtes ebde weg. Het was ook iets wat al lang geleden gebeurt was en hij was eroverheen gekomen. Zijn vader was nogal verslaafd geraakt aan bepaalde goederen en hij was dan ook best snel uit huis. Hij bekeek zijn kaarten, hij moest meer gaan doen. Niet blijven hangen op kaarten, dat simpelweg omdat hij daarmee niet groter ging worden. Geen shows zou kunnen doen, hij moest groter worden. Hij had al wel een paar dingen in gedachte, maar hoe hij het ging aan pakken? Dat was iets anders. Ryan had er dingen voor nodig die hij nog niet had. Een klein boekje haalde hij uit zijn zak en schreef er wat op. Kleine dingen, die hij zou moeten gaan halen. Hij moest namelijk zelf dingen in elkaar gaan knutselen en eigenlijk had hij meiden nodig. Of in ieder geval eentje, die in al die dozen ging zitten. Al kon hij daar ook zelf mee beginnen.
Een twinkeling was ontstaan in zijn ogen, want hij was een doorzetter en wilde er dan ook graag komen. Want hij wilde niet enkel bij deze kaarten blijven steken.

Het was nog best lekker weer, vond het blonde meisje dat de stad uitliep. Ze was op weg naar de heuvels, voor een wandeling. Ze had met Gael willen gaan, maar bedacht zich, aangezien ze de vorige dag al veel met hem bezig was geweest en een dagje op wei staan niet slecht voor hem zou zijn.
Dus liep ze hier in haar gewone kleren, donkergroene cargoshorts tot aan haar knieën, een zwart hemdje en wandelschoenen. Om haar hals hing het kristallen kettinkje. Dat ene kettinkje, waar in Roya's ogen figuurlijk bloed aan kleefde.
En dat was precies waarom ze het droeg. Precies waarom ze het bij zich had. Ze weigerde zichzelf te laten vergeten wat ze had gedaan. Ja, ze zou doorgaan met haar leven, positief blijven zoals ze hiervoor ook altijd met tegenslagen had gedaan, maar vergeten zou ze niet. Daar was dit te ernstig voor.

Ze bereikte al snel, na door het bos te zijn gegaan, het heuvellandschap, uitgestrekt, wijds en groen. Een glimlach verscheen op Roya's gelaat. Het was hier prachtig.
Ze begon rustig te lopen door het heldergroene gras. Een lichte bries maakte de warme temperatuur aangenaam en deed haar haar wat naar achteren waaien, terwijl ze tegen een eerste heuvel opliep. Het scheelde dat ze goed schoeisel droeg; ze moest de hele afstand die ze hierheen was gelopen natuurlijk ook nog weer terug.
Ze haalde diep adem en genoot van de natuur om haar heen. Het werkte heerlijk kalmerend.
Het was toen ze op de derde heuvel stond dat ze op de volgende iemand zag zitten. Kalm en beheerst daalde ze af, op een manier die weergaf dat ze dit was gewend.
Ze liep tegen de volgende op, om bij de jongen die er zat tot stilstand te komen.
“Eh, hoi,” groette ze, ietwat schaapachtig en ze glimlachte. Ze nam hem op. Hij had iets ernstigs, op een bepaalde manier. Zou er iets schelen? Ze keek naar de kaarten voor hem en knielde neer.
“Sorry dat ik zo onbeleefd ben, maar, wat was je aan het doen?” vroeg ze, duidelijk geïntrigeerd, en ze keek hem afwachtend aan. Was hij een goochelaar? Voor hetzelfde geld zat hij natuurlijk maar gewoon patience te spelen hierzo, omdat hij dat leuk vond of zo. Maar toch hoopte Roya dat het meer was dan dat. Illusionisme fascineerde haar nogal.

De jongen was zo in gedachte en zo bezig met zichzelf, dat hij niet eens hoorde dat er iemand aan was gekomen. Pas toen er wat tegen hem gezegd werd, keek hij op. In eerste instantie verbaasd, maar dat sloeg al snel om naar een brede lach. Het was misschien vreemd, maar dit was wat hij naar de buitenwereld liet zien. Hij wilde geen medelijden en dat mensen wisten van wat er met hem was.
"Hey!" Zei hij dan ook vrolijk terug, zijn ogen die meteen blij stonden. Hij was er goed in, blij zijn en lachen en dat was ook iets wat je moest. Dat vond hij, je moest niet enkel iets goed kunnen doen, maar je moest ook zeker mensen laten zien dat je er ook plezier in had. Hij schudde zijn kaarten, waarna hij op keek bij haar vraag.
"Dat is niet onbeleefd." Was het eerste wat hij zei. "het zit in de mensen om nieuwsgierig te zijn. Dat is juist goed." Hij bekeek zijn kaarten en daarna keek hij naar haar.
"Ik goochel met de kaarten." Gaf hij haar dan als antwoord, waarna hij nu toch speels richting het meisje keek.
"Zorg ervoor dat alles gaat zoals het moet gaan." Hij knipoogde speels naar haar. Hij was soms iemand die veel praatte, ook omdat hij hiermee hoopte dat ze niks zou gaan vragen over zijn serieuze blik. Natuurlijk had hij daar wel een antwoord op, want zijn truc ging even slecht. Maar dat hield niet in dat hij het fijn vond dat het gevraagd werd. Hij hield de kaarten bij haar voor, ach, hij kon wel eens kijken of er wat nieuwe dingen zouden lukken. Hij was nog niet van plan om iets mee te nemen van haar, maar hij moest toegeven dat de ketting rond haar hals heel aanlokkelijk was.
"Dus vertel schoonheid, wat word jou kaart?" Grijnsde hij haar, wanneer hij zulke dingen zei, wilde hij iets waar hij meer vertrouwen voor nodig had. Juist, de ketting en die kon hij niet zo makkelijk afnemen als een briefje van vijf uit iemands binnenzak.

"Dat is niet onbeleefd,” zei de jongen, waardoor Roya zich iets opgelucht voelde; ze wilde hem niet irriteren.
Toen hij vertelde te goochelen met kaarten werden haar ogen iets groter. Door zijn blik glimlachte ze even, en wendde ze kort haar blik af. Ze was erg nuchter, maar nooit echt een flirt geweest. Dit soort dingen waren een van de weinigen waar ze soms even door van haar stuk werd gebracht. Naast moordenaars, die brachten haar ook best wel van haar stuk.
Hij knipoogde ook nog eens en Roya grijnsde even. Waarschijnlijk was dit gewoon zijn manier om met mensen om te gaan, dacht ze.
Toen hij de kaarten voor haar hield, aarzelde ze even.
"Dus vertel schoonheid, wat word jou kaart?"
Ze merkte dat ze verrassend ontvankelijk was voor zijn vleiende manier van doen. Misschien was het het zelfvertrouwen; onbewust vond ze het fijn in de buurt te zijn van mensen die zelfverzekerd waren, omdat ze zich zelf de laatste tijd juist zo kwetsbaar en onzeker voelde.
Ze trok aarzelend een kaart en bekeek hem. Schoppen vier. Ze kon het niet ontkennen; het intrigeerde haar. Wat ging hij doen? Wat voor truc werd dit? Ze wist eigenlijk helemaal niets van goochelen of wat er ook maar bij in de buurt kan.
“En nu?” vroeg ze verwachtingsvol.