Moving in [Roya]

'Kristin, serieus - als je dat ding niet duwt komen we nooit een meter verder!'
Annabell en haar huisgenoot Kristin stonden halverwege de trap en hadden net de laatste doos voor de zoveelste keer neer moeten zetten. Het was niet bepaald ideaal om drie hoog te wonen als je al je spullen naar beneden wilde krijgen, maar Annabell en enkele anderen hadden aangeboden om de vrouw te helpen en het meeste was al uit zijn appartement gehaald.
Anna richtte zich op en bond haar haar vast terwijl Kristin over haar zere arm wreef. 'Waarom wil je niet gewoon met de lift? Die dozen zijn echt niet zo zwaar en we zijn twee keer zo snel beneden.'
De ander trok een gezicht en boog zich tegelijkertijd voorover om de doos weer van de grond te pakken. 'Je weet dat ik claustrofobisch word in dat ding. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik er in vast kom te zitten.'
Daar had ze een punt; de lift in het gebouw was nogal riskant en had de neiging om vaak vast te blijven zitten. Dus hield Annabell wijselijk haar mond en droeg stapje voor stapje, om maar niet achterover van de trap te vallen, de laatste doos naar beneden, tot ze uiteindelijk met z'n tweeën voor het appartementencomplex stonden. Ze keek toe hoe Kristin de doos achterin haar auto duwde, haar armen achter haar hoofd en haar rug uitgestrekt, voor de ander de deur dicht gooide en zich glimlachend naar haar omdraaide, haar jas op haar arm en haar autosleutels al vast. 'Nou, dat was het dan.'
'Eindelijk,' grapte ze. 'Veel succes, meid.'
'Dank je. Ik zal het nodig hebben. Ik spreek je nog wel.' Kristin grijnsde en ging met haar vingers door haar haar voor ze naar voren stapte en Annabell kort omhelsde. Toen lieten ze elkaar weer los en keek de blondine zwijgend toe hoe Kristin in haar auto stapte. Ze keek hoe de auto de straat uit reed, zwaaide voor een laatste keer en wachtte tot ze eindelijk de hoek om was verdwenen voor ze terug naar binnen stapte. Het zou waarschijnlijk niet lang meer duren voordat Roya zou arriveren en Annabell wilde eerst controleren of alles wel in orde was. Natuurlijk waren alle spullen van Kristin al weg, maar het zou wel zo leuk zijn dat Roya zich een beetje thuis zou voelen als ze er eenmaal was.
Annabell was niet echt een expert op het gebied van bakken. Maar het idee dat ze haar vriendin iets kon aanbieden bij haar aankomst was wel zo leuk, en zo moeilijk kon het onmogelijk zijn.
Dat was gedeeltelijk waar. Het maken van het cakebeslag was op zichzelf niet heel uitdagend zolang ze zich netjes aan het recept hield, maar toen ze de cakejes uiteindelijk uit de oven haalde was ze toch niet helemaal tevreden met hoe ze eruit zagen. Er werd nooit echt tijd gemaakt om dit soort dingen te doen toen ze nog met Mortimer en Darius onder één dak woonde en ze had nooit de moeite genomen, maar ach - van fouten kon je leren.
Dat was in ieder geval wat ze zichzelf wist aan te praten terwijl ze haar keuken schoon maakte en de cakejes op de keukentafel af liet koelen. Ze was vergeten haar schort af te nemen en stond al neuriënd het aanrecht af te nemen.

Het was in de middag en de verhuiswagen stond te wachten in het bleke zonnetje. De wagen was wat te groot, want zo gek veel had Roya niet mee, maar het was dan wel weer teveel om zomaar mee te nemen in een gewone auto, vooral omdat er ook meubilair bij zat.
Roya stapte in, met Sir Fluffington’s reismandje op haar schoot. De kitten leek het allemaal maar spannend te vinden, maar hij was niet de enige. Roya zelf voelde zich een piepklein beetje misselijk. Ze had eigenlijk geen idee hoe de huisbaas zou zijn en het was een tijd geleden dat ze een huisgenoot had gehad. Toch was ze ook opgewekt en had ze er zin in. Ze zou Anna als roommate krijgen, dus dat moest wel goedkomen. En ach, niet meer alleen zijn was vooral fijn. Zeker omdat ze merkte dat ze Bryce toch wat was gaan claimen, terwijl die natuurlijk ook gewoon lekker af en toe uit wilde gaan met zijn vrienden.
De wagen begon te rijden. De verhuizers waren vriendelijke kerels die haar allerlei belangstellende vragen hadden gesteld, en de chauffeur was niet anders. Wat ze deed, of dat nou moeilijk was, zo’n studie, hoe de kat heette. Roya vond het wel gezellig. Ze was de laatste tijd wat meer timide richting vreemden, maar zulke open mensen stelden haar toch makkelijk op haar gemak.

En toen was ze er. Ze stapte haastig uit en liep naar de deur om aan te bellen. Ze voelde zich opgelaten, maar op een goede manier.
“We zijn er!” mompelde ze opgewonden tegen Sir Fluffington, wiens neusje net door het raamwerk van het deurtje te zien was. Ze keek even achterom. De klep was al geopend. Dit was het dan. Een nieuwe woning. Het was aanvankelijk jammer geweest dat ze de oude uit had gemoeten, maar wat ze ervoor terugkreeg was veel beter.
Sir Fluffington stootte een hoog, piepend miauwtje uit en Roya glimlachte automatisch.
“Rustig maar, jij gaat het hier ook leuk vinden, weet ik zeker."

Een hoog, piepend geluidje kwam vanaf achter de bank en Annabell keek, met de vochtige doek nog in haar handen, over haar schouder. Ze grijnsde toen ze zag hoe Barones, de oranje kitten, van de houten koffietafel sprong en haar kant op kwam.
'Hi, meisje,' zei ze zacht toen de jonge poes over haar in felgroene sokken gestoken voeten klom. 'Roya komt zo, heb jij er ook zo'n zin in?'
Ze reikte naar het bakblik dat ze op het fornuis had gezet - en trok met een gil haar hand weer terug toen haar huid contact maakte met het nog steeds gloeiend hete metaal. Barones was geschrokken van haar plotselinge kreet en was terug onder de bank geschoten.
Zacht vloekend draaide ze de kraan open en stak haar hand onder het water, er zorgvuldig voor zorgend dat de straal net iets boven de verbrande plek terecht kwam. Langzaam werd de pijn wat verzacht en na enkele minuten draaide ze de kraan weer uit. Met haar vrije hand trok ze een kastje open en trok daar het verbandkistje uit, dat ze nogal onhandig open maakte.
Ze had net de twee licht verbrande vingers verbonden toen de bel ging. Opnieuw vloekte ze binnensmonds, stopte snel het verbandkistje terug in de kast en haastte zich toen de gang op, zonder de moeite te nemen om het schort af te nemen dat ze nog steeds om had (en wat een grappig contrast vormde met de rest van haar kleding). Op haar sokken racete ze naar beneden en was licht buiten adem toen ze de voordeur van het slot haalde.
Er verscheen een stralende glimlach op haar gezicht toen de deur open zwaaide en ze oog in oog met Roya stond. 'Goedemiddag,' zei ze vrolijk, een plukje haar uit haar ogen vegend. 'Heb je een goede reis hier heen gehad?'

De deur ging open en een breed glimlachende Anna verscheen in de deuropening. Vrijwel automatisch beantwoordde Roya die glimlach. Het zien van haar vriendin maakte haar altijd spontaan vrolijk.
“Hey!” groette ze terug. Ze knikte en kwam binnen. “Ja, het is bijna griezelig hoe soepel alles ging,” zei ze. Toen ze naar Horse Home was verhuisd waren er twee glazen stuk gevallen en hadden haar ouders haar diezelfde avond nog gebeld; ze was iets van drie dingen vergeten.
Maar deze keer was alles gewoon in een keer goed gegaan. Ach, je leerde natuurlijk ook van dit soort dingen.
Roya draaide zich om en hield het reismandje omhoog.
“Denk je dat ze klaar zijn om elkaar te ontmoeten?” vroeg ze met een grijns. Ze was er stiekem wel een beetje nerveus voor. De twee katjes waren zo jong nog dat het vast wel goed ging - met een paar maand zou het al moeilijker zijn geweest - maar toch. Wat als ze ruzie kregen? Zeggen dat Roya beschermend was over Sir Fluffington zou het understatement van het jaar zijn.
Door het deurtje van de reismand was het kleine zwarte neusje te zien, dat zichtbaar alle nieuwe geuren opnam.
Voor Roya was het toch wat minder nieuw; zij kende zowel Anna als haar woning al langer. Echter, dat ze nu huisgenoten zouden worden was ook voor Roya genoeg om aardig enthousiast en tegelijkertijd opgelaten te zijn.
Ze kon door de deuropening zien dat de eerste dozen al uit de verhuiswagen getild werden.
“Je staat er echt versteld van hoeveel troep ik heb verzameld in de tijd dat ik hier woon,” lachte ze.

Haar groet werd al even enthousiast beantwoord. Snel stapte Annabell opzij om Roya binnen te laten en haar ogen gingen onmiddellijk naar het reismandje in haar hand - daar zat zonder enige twijfel de zwarte kitten in die Roya nu voor de laatste paar maanden volledig had vertroeteld. Niet dat ze haar vriendin kwalijk nam; het beestje was ongeveer het schattigste wezen op aarde.
“Denk je dat ze klaar zijn om elkaar te ontmoeten?” vroeg Roya grijnzend, en Anna's mondhoeken trokken eveneens omhoog. 'Dat zal vast wel,' antwoordde ze luchtig. 'Barones is sowieso al helemaal weg van je en ze is vrij makkelijk met andere katten, dus dat moet goed komen.'
Ze volgde Roya's blik naar buiten en zag dat enkele mannen al druk in de weer waren met verhuisdozen uit de wagen te laden.
“Je staat er echt versteld van hoeveel troep ik heb verzameld in de tijd dat ik hier woon,” lachte het meisje naast haar, en Annabell grinnikte. 'Dat geloof ik inderdaad graag.' Haar blik ging weer even naar de verhuiswagen. Ze had zich al tijden lang verheugd op het moment dat Roya bij haar zou komen wonen en nu was het eindelijk zo ver. Natuurlijk was het jammer van haar vorige woning maar stiekem was ze best blij geweest toen Roya had gemeld dat ze een nieuwe plek zocht.
'Als die gasten buiten geen hulp nodig hebben kunnen we alvast naar boven,' stelde ze voor.

"Barones is sowieso al helemaal weg van je en ze is vrij makkelijk met andere katten, dus dat moet goed komen,” zei Anna en Roya glimlachte even. Nou, dat moest wel goed komen. Sir Fluffington was nog altijd een beetje timide van aard, dus die zou ook niet zo snel voor problemen zorgen gokte ze.
Ze volgde Anna’s blik naar buiten.
“Lukt alles zo?” riep ze. Een van de verhuizers, een forse man met een vriendelijk gezicht, grijnsde breed en stak zijn duim op.
“Geen zorgen meissie, wij hebben vaker met dit bijltje gehakt!” kwam het luchtig terug. Roya wendde zich weer tot Anna.
“Lijkt me helder,” zei ze opgewekt. Het was dat ze nog altijd het kattenmandje vast had, anders was ze in sneltrein vaart die trap op gerend. In plaats daarvan liep ze met grote passen naar boven. Het was niet moeilijk te raden om welke kamer het ging; er had zichtbaar een bordje op de deur gehad dat inmiddels weg was, en een iets donkerdere vlek achter had gelaten waar de zon het hout niet had verkleurd. Roya keek achterom en grijnsde naar Anna, waarna ze naar binnen stapte. Het was nog behoorlijk kaal, maar toch voelde ze de vlinders opkomen; dit was hem. Haar nieuwe kamer. Vanaf nu zouden zij en Anna huisgenoten zijn.
Voorzichtig zette ze de reismand op de grond neer. Ze zou hem er pas uitlaten als de verhuizers klaar waren, want zo’n klein katje kon zo naar buiten schieten en hij kende de omgeving niet, maar zo kon hij in ieder geval al een beetje wennen.

Het werd al snel duidelijk dat de verhuismannen bij de wagen geen hulp nodig hadden, en bij nader inzien had Annabell daar niet zo veel problemen mee. Ze had de hele ochtend al geholpen met het inpakken van de laatste spullen die Kristin nog had staan en daarvoor had ze ook al de wat grotere meubels - weliswaar met de hulp van enkele mannelijke flatbewoners - naar beneden moeten zien krijgen en als ze eerlijk was kon ze nog steeds de spieren in haar schouders voelen.
Dus in plaats van naar buiten te gaan om Roya's spullen naar binnen te halen liep ze glimlachend achter het meisje aan de trap op. Terwijl ze naar boven liep realiseerde ze zich plotseling dat ze haar schort nog steeds om had - haastig nam ze deze af en rolde hem op. Die kon na het bakken - voor zover je dat zo kon noemen - wel in de was.
Haar grijns keerde echter gelijk weer terug toen ze achter Roya bleef staan en de deur iets verder dichttrok.
'Het is nog een beetje kaal,' gaf ze na een korte stilte toe en sprak daarmee de gedachten van haar vriendin uit. 'Maar dat verandert wel als jij hier je spullen hebt staan.'
Een oranje kitten stak haar kop van onder de bank vandaan. Snel stapte Annabell langs Roya heen en pakte Barones van de grond. 'Jij gaat even het waskamertje in,' zei ze. Ze verdween de gang op om nog geen tien tellen later terug te keren. 'Barones hier rond laten lopen terwijl die verhuizers hier zijn lijkt me geen strak idee.'
Haar ogen bleven rusten op het bakblik dat nog steeds op het aanrecht stond. 'Oh ja, en die waren voor jou.' Ze gebaarde met een flauw handgebaar naar de koekjes en liep terug de kamer door. 'Ze zijn niet echt geweldig, ik ben nooit een pro in bakken geweest. Sorry.' Ze grijnsde wat schaapachtig en ging met haar hand door haar blonde haar.