Rainy evenings [OPEN]

Vanuit de dicht opeengepakte wolken miezerde de regen gestaag omlaag. De overwoekerde perrons glansden van het water en hier en daar waren inmiddels al plassen ontstaan.
De toch al naargeestige oude treinstellen zagen er zo mogelijk nog troostelozer uit op deze manier.
De avond begon al te vallen en er was vrij weinig licht hier. De lantaarnpalen die het nog deden waren zo vies dat er weinig licht meer door kwam.
Naast het geluid van de regen waren Riot's voetstappen het enige wat er te horen was. Hij liep met zijn handen in zijn zakken. Schouders opgetrokken.
Zijn haar plakte aan zijn gezicht en zijn T-shirt begon al redelijk doorweekt te raken.
Toen hij op weg ging was het nog droog geweest, maar zelfs nu was de temperatuur eigenlijk nog best lekker.
Hij passeerde een treinstel dat hij direct herkende en stapte licht aarzelend naar binnen. Ja, dit was hem. Dit was het treinstel waar hij en Solance elkaar voor het eerst hadden ontmoet.
De vloer kraakte onder zijn schoenen toen hij verder de duistere wagon in liep. De bekleding was gescheurd er zat meer graffiti op de wanden en ramen dan de laatste keer dat hij hier was geweest. Veel meer.
Een van de raampjes was ingeslagen en dat gat liet nog het meeste licht door.
De deur aan het einde van de wagon was half open. Riot voelde eraan. Nee, die ging geen kant meer op.
Het was op dat moment dat er weer iets kraakte en met een ruk draaide hij zich om, maar hij zag niets. Hij fronste. Een moment lang bleef hij bevroren staan luisteren, maar hij hoorde niets. Hij liep door, de volgende coupé in.
Deze was zo mogelijk nog donkerder dan de vorige. Het stonk er ook behoorlijk. Vermoedelijk sliep hier 's nachts genoeg.
Het was inmiddels harder gaan regenen. De druppels tikten luid op het dak van de trein en liepen langs de ramen omlaag. Zo luid inmiddels dat het kraken van de vloer bijna niet meer te horen was.
Een gebruikte spuit rolde voor zijn voeten weg.
Hij was bijna aan het eind van de coupé toen hij weer iets hoorde. Een stem. Boven de regen uit zelfs. En de persoon klonk verre van vrolijk.

-wie dan ook, voel je vrij hier een twist aan te geven-

Angstig draaide Olivia zich om. Wat was dat geluid? Het was een hard en duidelijk geluid geweest. Zat er iemand achter haar aan? Was iemand haar aan het volgen? Het meisje slikte, kon geen persoon ontdekken. Dat was ook niet zo heel erg moeilijk: het was hier ook zo donker. Waarom was ze hier in vredesnaam ook alweer naar toe gegaan? O ja, dat was waar ook: ze wilde een stukje gaan wandelen en was toen verdwaald geraakt, waarna het was gaan regenen en ze op zoek was gegaan naar een plekje om te schuilen. En toen was ze hier uitgekomen. Al vrij snel was Olivia erachter gekomen dat dit niet echt de meest ideale plek was om te schuilen, aangezien deze plek meer leek op een horrorfilm dan een daadwerkelijk gezellig plekje, maar ze was verdwaald en had geen idee waar ze nu naar toe moest gaan. Misschien kon ze een trein naar binnen gaan, daar een beetje droog worden en proberen haar moeder te bellen? Ja, dat was een top idee.

Olivia stapte een random trein binnen en deed voor de zekerheid de deur achter zich dicht. Krakers zouden er waarschijnlijk toch wel inkomen, maar het had een veiliger gevoel als ze de deur dicht deed. De regen roffelde luid op het dak en Olivia stond als een verzopen hondje in de trein. Ze keek om zich heen. Deze plek leek zo goed als verlaten te zijn. Goed, nu was het tijd om op te drogen en haar moeder te gaan bellen. Haar natte iPhone haalde ze uit haar broekzak en ze probeerde het nummer van haar moeder te bellen, maar de telefoon gaf aan dat er geen bereik was. “Chips” mompelde Olivia met een pruillipje en keek om zich heen. Nou ja, misschien was het verstandigste wat ze nu kon doen, hier blijven en wachten tot de regen opgehouden was, en daarna verder gaan met het zoeken van de juiste weg. Het enige probleem was: hoe lang zou ze hier nog moeten blijven? Olivia was niet echt gekleed op het weer en ze had ook geen eten en drinken bij. Misschien was dat iets om zich later druk om te maken.

De hoge hakken van Olivia klonken als kanonschoten door de stille trein heen. Ze slikte. De plek was bedolven onder stof, maar ze kon wel zien dat er af en toe geleefd werd. Er lagen gebruikte condooms, spuiten van junks, blikjes drinken en allerlei andere soorten troep. Haar lieve, bruine ogen gleden door de ruimte, maar ze kon niets ontdekken. Tot ze uiteindelijk op een soort plekje kwam waardoor je van de ene wagon naar de andere wagon kon lopen. Haar oren vingen een geluid op. Waren het…voetstappen? O god, was er nog iemand in deze trein? Olivia slikte eventjes. “W-w-wie i-i-s-s-s d-d-d-aar?” stotterde ze zachtjes en schraapte haar keel, waarna ze de zin iets luider herhaalde, maar het niet mocht baten. Olivia bleef doodstil staan, probeerde geen geluid te maken, maar ze hoorde hoe de persoon steeds dichterbij kwam. Achter haar stond een tafel, misschien kon ze daar achter schuilen? Heel voorzichtig deed ze een paar stappen naar achteren, maar ze had een misschatting gemaakt en liep er dus tegen aan, waardoor de stoelen, die op de tafel stonden, naar beneden vielen?

Hardop gilde Olivia en dook weg achter de tafel. Trillend en snikkend dook ze zo ver mogelijk in elkaar, met haar handen over haar hoofd. O god, wat ging die persoon met haar doen? In haar hoofd bereidde ze alvast de ergste scenario’s voor: verkrachting, mishandeling, moord, beroving. Een paar tranen liepen over haar wangen, wat moest ze nou toch doen?

Voor de coupédeur hield Riot abrupt stil toen er hoorbaar dingen vielen aan de andere kant. Honderd procent alert luisterde hij. Een gil volgde. Dat was genoeg voor hem om direct te reageren. Hij forceerde de klemmende coupédeur open en haastte zich de volgende in, om daar, een beetje anti-climactisch, maar een iemand aan te treffen. Een meisje, ineengedoken achter een tafel. In andere omstandigheden had Riot zich ongetwijfeld afgevraagd waarom de fuck er een tafel in een treinstel stond, helemaal vanwege de stoelen erbij. Maar nu werd zijn aandacht vooral getrokken door het ellendige hoopje mens dat zich achter de tafel had verscholen.
Snel scanden Riot’s ogen de rest van de wagon op een mogelijke belager, maar het leek erop het slechts hen twee was. Toch bleef hij waakzaam. Iemand kon zich op zich best ergens tussen de smerige stoelen schuil houden.
Langzaam stapte hij naar voren, richting het meisje en haar tafel. Ze zag er bepaald niet uit als het soort dat hier vaak kwam. Te gezond en schoon voor een junk, en hij geloofde ook geen moment dat ze een prostituee was. Wat de fuck had ze hier dan te zoeken? Ook in deze coupé maakten gebruikte condooms en spuiten meer dan duidelijk wat voor types het waren die hier systematisch kwamen.
Hij hurkte voor het meisje neer. Ze had tranen op haar gezicht en Riot had met haar te doen. Tegelijkertijd vroeg hij zich af wat er kon zijn gebeurd dat ze zo in was gestort.
“Gaat het?” vroeg hij scherp. Hij zag geen verwondingen, maar dat hoefde niet te betekenen dat er niets aan de hand was. Was ze op de vlucht voor iemand? Verdwaald?

In haar hoofd was Olivia al afscheid aan het nemen van haar moeder, haar nichtje, de rest van haar familie, haar vrienden. Zeker toen ze de stappen dichter naar haar toe hoorde komen, wist ze dat ze de klos was. Wat zou de persoon met haar gaan doen? Ze had hier helemaal nooit naar toe moeten komen, dit was geen plek waar vrolijke stuiterballen als zij moesten zijn, die moesten naar…weet ik veel, Regenboogland ofzo. Niet naar een plek als deze. Olivia haar adem stokte eventjes toen ze de voetstappen dichter naar haar toe hoorde komen. Ze slikte. Misschien ging de persoon wel weg? Als ze zich heel erg stil hield? Of misschien, als die persoon naar haar keek, dat hij of zij dacht dat ze misschien geen geld had, of iets in die richting? Alles wat Olivia kon doen was bidden en hopen. Er gleden nog meer tranen over haar wangen naar beneden, en ze kon een zachte snik niet onderdrukken. Uiteindelijk was de persoon dichtbij genoeg, als hij of zij haar nu zou zien, zou ze zo gepakt kunnen worden.

Maar….dat gebeurde niet. In plaats daarvan bukte er iemand bij haar neer. Wilde hij haar beter in zich opnemen voor hij een mes in haar stak? Bang hield Olivia nog steeds haar armen beschermend om zich heen. “Gaat het?” hoorde ze toen een stem zeggen en voorzichtig kwam Olivia wat overeind, zodat ze de persoon voor zich aan kon kijken. Hij was een paar jaar ouder dan haar, zag er misschien wel wat gehavend uit, maar hij leek haar niet het type dat haar zomaar aan zou vallen. En misschien was het daarom dat Olivia toen opeens heel hard begon te huilen, van de opluchting. Ze sloeg haar handen voor haar gezicht en schudde met haar hoofd, niet echt als antwoord op zijn vraag, maar meer omdat het ook ontzettend fout had kunnen aflopen.

Na een paar seconden werd ze weer wat rustiger, al snikte en hikte ze nog wat na. “H-h-het gaat wel” piepte het meisje zachtjes, waarna ze nog wat rustiger werd en de tranen van haar gezicht veegde. “Het is alleen…ik hoorde iemand, en diegene kwam heel erg snel hier naar toe, dus ik dacht dat het een slecht iemand was…dus ik dacht dat ik dood ging ofzo…” Met grote, betraande ogen en een pruillipje keek ze de jongen naast haar aan. “Nu vind je me vast en zeker stom?” Ze sloeg haar ogen neer.

Riot wist even niet waar hij het moest zoeken toen het meisje nog harder moest huilen, vrij plotseling ook. Onbewust spanden zijn spieren zich aan, klaar om te reageren als er nog iets onverwachts gebeurde. Echter, ze kalmeerde alweer en wist uit te brengen dat ze okee was. Riot keek haar met een lichte frons aan toen ze uit begon te leggen. Ze dacht dat ze dood ging. Op zich niet onredelijk hier.
Haar vraag bracht hem van zijn stuk.
“Wat?” bromde hij verward. Hij keek kort rond maar kwam toen weer overeind. Hij stak een hand naar haar uit om haar overeind te helpen.
“Kom,” zei hij stug. “Je moet weg hier.” Hij zat er niet op te wachten dat ze ook nog eens een of andere freak tegen zouden komen hier, zeker niet aangezien hij er geen moment van overtuigd was dat ze zich op welke manier dan ook kon verdedigen.
Hij had zijn woorden echter amper uitgesproken toen hij weer iets hoorde. Ditmaal geen gil en ook niet het nasnikken van het bruinharige meisje. Hij luisterde. Voetstappen. Godverdomme.
“We zijn niet alleen, geen geluid,” zei hij kortaf, zijn stem gedempt. Hij keek haar niet aan terwijl hij sprak, maar hield zijn blik strak gericht op de deur van waarachter de voetstappen klonken. Het kon gewoon een junk zijn die hoopte hier ongestoord zijn fix te kunnen verwerken, het kon problematischer zijn. Riot was in ieder geval niet van plan zich erdoor te laten verrassen.

Olivia had hier nooit naar toe moeten komen. Niet dat ze niet blij was dat de jongen geen gestoorde freak was, maar het was alsnog doodeng om hier iemand tegen te moeten komen. Het meisje bibberde, terwijl ze gestopt was met huilen. “Kom. Je moet weg hier.” Yay, deze jongen kon haar gedachten lezen. Oké, dat was ook wel weer griezelig als dat echt zo was. Dus dat zou betekenen dat hij alles kon lezen wat zij dacht? Ghehehehehe. Oké, Olivia, FOCUS. Olivia pakte dankbaar zijn hand aan en stond op. “That sounds like a million dollar idea” zei ze met een lief glimlachje en slingerde even haar arm heen en weer zodat zijn arm ook heen en weer vloog. Hihihi. Blijkbaar vond de jongen het iets minder, want hij was een beetje stug. Maar dat maakte niet uit, Olivia wist honderd procent zeker dat ze hem weer zou kunnen opvrolijken.

Maar opeens hoorde Olivia een geluid. De jongen had het ook gehoord. “We zijn niet alleen, geen geluid” zei de jongen kortaf. Olivia’s ogen werden even groot en een beetje angstig. “Dat is niet echt mijn sterkste punt, stil zijn” piepte Olivia zachtjes. Bezorgd fronste haar wenkbrauwen zich en ze keek heen en weer, als een soort tenniswedstrijd tussen de twee deuren en de jongen. Olivia ging een beetje achter de jongen staan, want hey, hij was groter en gespierder dan haar en Olivia was maar klein en tenger. Ze hoorde nog een keer het geluid en schoot bijna een halve meter de lucht in. “Kunnen we niet heel hard naar buiten rennen?” fluisterde ze toen heel zachtjes.

“Dat is niet echt mijn sterkste punt, stil zijn.”
Riot fronste.
“Hou je mond,” zei hij slechts, zijn toon gespannen. De voetstappen kwamen dichterbij.
“Kunnen we niet heel hard naar buiten rennen?”
Riot antwoordde niet. Zijn lichtblauwe ogen waren gefixeerd op de deur. Elke vezel in zijn lichaam was gespannen. Klaar om te reageren. De spanning in het treinstel leek bijna tastbaar en ineens was de ruimte bijna benauwend.
Knarsend ging de deur open. In het weinige licht was eerst niets dan een silhouet te zien. Deze stond doodstil, zo stil dat het bijna verbeelding had kunnen zijn. Seconden gingen voorbij.
“Hey! Wat moet je,” zei Riot toen. Zijn stem klonk hard in de stilte van ervoor. Nog steeds bewoog de figuur niet. Toen echter, verdween hij terug het tussenstuk in, zonder de deur weer te sluiten.
“Hey!”
Riot had hier totaal geen goed gevoel bij. Hij wierp een korte blik op het meisje. Het was vooral dat hij met haar zat. Ze leek enorm kwetsbaar zo.
Hoorde hij nu voetstappen buiten? De ramen waren te vies om daar antwoord op te geven.
“Kom,” zei hij tegen het meisje, en zonder aarzelen pakte hij haar pols beet. Hij trok haar mee in de richting waar hij zelf vandaan was gekomen, al keek hij achterom om te zien of de onbekende nog terug was gekomen. Achter hen was niets.
Hij trok de deur open. Hij was er klaar mee, hij haalde haar hier weg en als iemand zich nog liet zien kon hij of zij ruzie krijgen.
Het tussenstuk waar ze op uit kwamen was echter niet leeg. De vreemdeling was omgelopen. En hij had iets smals en langwerpigs in zijn hand. Zijn gezicht was onttrokken aan het zicht met een donkere capuchon.
Riot liet het meisje los.
“Ga terug, de andere kant langs,” zei hij haastig.

Olivia wilde gewoon naar huis, met een warme kop thee een boek gaan lezen. Ze wilde helemaal niet meer hier zijn. Niet dat ze de jongen niet lief of aardig vond, want je moest iedereen een kans geven, maar Olivia was gewoon nog nooit zo bang geweest in haar leven. De haartjes op haar arm stonden recht overeind en er was kippenvel op haar lichaam aanwezig. Ze slikte. De jongen had grof gezegd dat ze haar mond moest houden. “Oké…o sorry, uhm…”, maar Olivia sloeg haar hand voor haar mond. Op het moment dat ze “oké” had gezegd, had ze zich gerealiseerd dat ze dus toch wat had gezegd. Haar gedachtegang was nou eenmaal een stroom van binnenvliegend informatie en Olivia had nou eenmaal wat meer moeite om het allemaal een plekje te geven. Op het moment dat ze weer haar mond wilde open trekken, ging de deur open. Maar het was noch de jongen noch Olivia die de deur openmaakte. Het was een gestalte, met een capuchon op en iets in zijn hand. O my God! Dit was net als Pretty Little Liars. Was dit hun A? “O my God” piepte ze heel zachtjes en sloeg haar handen voor haar gezicht. Als ze het niet zag, bestond het ook niet.

Er was een doodse stilte in de coupé, die uiteindelijk door de jongen werd doorbroken. “Hey! Wat moet je?” zei hij best wel hard en Olivia schoot van angst bijna een halve meter de lucht in. De persoon die in de deuropening had gestaan liep weg, maar liet de deur dicht. Nou, hij had beter de deur dicht kunnen doen, want Olivia vond het allemaal maar eng. Angstig keek ze om zich heen, ze hoorde voetstappen buiten. Was dat…waren er meer? Bang slikte ze. Tijd om er over na te denken kreeg ze echter niet, want de jongen had haar pols meegepakt en sleurde haar mee. Braaf liep ze mee met de jongen. “Denk je dat hij weg is? Denk je dat ik naar huis kan?” piepte Olivia zachtjes en bezorgd fronste ze haar wenkbrauwen “Pleasie?”

Maar de jongen gaf geen antwoord. Hij sleurde haar mee naar de plek waar hij zelf vandaan was gekomen. Olivia zag dat hij nog eventjes naar achteren keek en ze glimlachte eventjes onzeker. Ze was dan wel doodsbang, maar een glimlachje kon er bij haar altijd vanaf. De glimlach bevroor echter toen ze zag wie er voor hen stond. “O mijn God!” hijgde ze en merkte dat hij haar losliet. Zonder na te denken volgde Olivia meteen zijn instructies op en liep terug, naar het stuk waar ze vandaan kwamen.

Na een klein stukje lopen was ze weer terug op het plekje waar ze was begonnen. Maar…ook daar was Olivia niet alleen. Tegenover haar stond een man. Tenminste, dat is wat Olivia van zijn silhouet kon aflezen. Ze merkte dat ze versteende. De man was gehuld in een capuchon, had in zijn hand een spuit, maar deed voor de rest niks. Olivia deed een stapje achteruit, maar de deur was om onverklaarbare redenen dicht. Daarom slaakte ze een zacht gilletje toen ze tegen de deur aanliep. De man schudde zijn hoofd. Olivia knikte met haar hoofd. De man schudde nogmaals met zijn hoofd. En Olivia knikte met haar hoofd. “M-m-mag ik weg?” piepte Olivia zachtjes en de man schudde nogmaals zijn hoofd. Maar Olivia was niet van plan om hier lang te blijven.

Met een ruk draaide ze zich om, trok de deur open en spurtte door het tussenstuk. De man kwam echter meteen in beweging, dit had Olivia ook in de gaten, maar doordat ze naar achteren keek, had ze dus niet in de gaten dat ze tegen de jongen aanliep en ze zag het eventjes duizelen. Met een ruk draaide ze zich om, zag dat de man haar gevolgd was en nu in de deuropening stond, dus ze konden niet weg. “Er is er nog een, en hij is me gevolgd en sorry, maar hij versperde de weg en ik wist niet wat ik moest doen” begon Olivia te huilen.

Het meisje begon te rennen en Riot richtte zijn aandacht op de vreemde voor hem. Deze was wat dichterbij gekomen. De lange stok die hij vast had zou gevaarlijk kunnen zijn, maar het scheelde dat Riot zelf, zeker een op een, ook erg gevaarlijk kon zijn. Het meest als hij kwaad was. En dat was hij.
Achter hem klonken allemaal geluiden, maar omkijken kon hij niet. Er was inmiddels voor hem niet veel meer nodig om de man voor hem aan te vliegen en dat zou hij ook zonder gewetensbezwaren hebben gedaan als het meisje niet ineens tegen hem opknalde.
Ze huilde weer. God, ook dat nog. Hij waagde een vluchtige blik over zijn schouder. Ze waren ingesloten. Riot draaide bij en keek van de een naar de ander. Had die twee nou een spuit vast? Wat er aan de hand was wist hij niet, dat er snel gehandeld moest worden wel. Een spuit met God mocht weten wat erin was gevaarlijker dan een paar gebroken botten, dus zonder verder nog te aarzelen duwde hij het meisje ruw opzij en schoot hij naar voren. Zijn vuist raakte de man vol in zijn maag en de spuit viel op de grond. Hij trapte op het ding en krakend brak het glas onder zijn schoenen.
Vrijwel direct daarop echter, raakte iets met een harde klap zijn bovenarm en een withete pijn schoot erdoorheen. Hij vloekte en draaide zich om.
Het ging heel snel. Ineens stond degene die nu niets meer bij zich had bij het meisje. Riot bevroor.
“Wat moeten jullie van ons?” vroeg hij bot. Hij stond strak van de adrenaline, maar was helder genoeg om te beseffen hoe diep ze ongetwijfeld in de problemen zaten nu.

Het gebeurde allemaal zo snel. Vliegensvlug had de jongen Olivia opzij gegooid en was zij in een hoekje beland. De man met de spuit was zijn spuit verloren, de vloeistof die in de spuit had gezeten was nu overal op de vloer verspreid. Walgend keek Olivia er naar, maar waar ze nog banger van werd, was toen de jongen hard werd geslagen. “Nee!” gilde Olivia bezorgd en wilde een stap naar voren zetten, maar dat had ze beter niet kunnen doen, aangezien de man, die net een spuit in zijn handen had gehad, naar haar toe was gestapt. “Wat moeten jullie van ons?” schreeuwde de jongen en bang keek Olivia hem aan. Wist hij nu ook niet meer wat ze moesten doen? De man die bij haar stond greep haar handen en polsen beet. Olivia deed niet eens haar best om te protesteren, overal had ze namelijk gelezen dat het beter was om mee te werken en bovendien, ze was 1.65 en woog nog minder dan 60 kilogram…wat zou zij moeten uitmaken tegen twee mannen?

Maar ondanks dat ze doodsbang was, gleden haar ogen door de ruimte. De mannen communiceerden ondertussen met elkaar in een taal die Olivia niet begreep. Het klonk als een Oost Europese taal, maar dat wist ze niet zeker. Haar ogen gleden naar de vloer, op zoek naar een wapen. Iets verder bij de jongen lag een flinke stok hout. Haar ogen werden groot en ze probeerde de jongen zijn aandacht te trekken, zo onopvallend mogelijk natuurlijk. Ze knikte een paar keer, bijna onzichtbaar, naar de plank en hoopte maar dat de jongen het zou zien. Misschien kon zij aan een afleidingsmanoeuvre beginnen? “Luister eens” zei Olivia toen “Wist je dat er in Australië een keer een eenhoorn is gezien? Iedereen zegt dat het gewoon een paard was met een hoorn op zijn hoofd, maar ik ben er van overtuigd dat het een eenhoorn was…ik denk dat we over enkele jaren onder de eenhoorns horen en dat ze met ons paren.”

De bizarheid van wat het meisje aan het uitkramen was, zorgde ervoor dat de mannen eventjes “off guard” waren. Het meisje bleef maar raaskallen over eenhoorns, die helemaal niet bestonden natuurlijk dat besefte Olivia ook wel, maar ze hoopte maar dat de jongen op tijd kon zien dat de mannen niet aan het opletten waren en dat ze op deze manier misschien een uitweg zouden vinden?

Eindelijk spraken de twee, al verstond Riot er geen fuck van.
“Spreek je moerstaal,” beet hij hen toe. Hij was mentaal op het punt waar alles wat ze zeiden of deden hem alleen nog maar bozer maakte, en de pijn in zijn arm maakte dat alleen maar erger. Hij werd afgeleid door het meisje, en dankzij haar zag hij de stok ook liggen. Ruw hout, maar lang genoeg om bruikbaar te zijn. Vervolgens begon het meisje over… eenhoorns? Riot keek haar verward aan en ook de mannen leken van hun stuk gebracht.
Riot greep echter zijn kans. Hij griste de stok van de grond. Met een keiharde klap raakte deze de zijkant van het hoofd van de man die Riot geslagen had. Diens arm protesteerde, maar Riot negeerde de pijn en klemde zijn kaken op elkaar. De man greep gedesoriënteerd naar iets om zich aan overeind te houden, toen het hout in zijn hals neerkwam. De knuppel rolde weg over de grond en de tweede man greep ernaar. Riot haalde echter opnieuw uit met het stuk hout. Er klonk een naargeestig krakend geluid, en het was niet de stok die stuk ging. De man schreeuwde het uit. Riot gooide de stok opzij en was in twee stappen bij hem. Zijn vuist trof hem vol in zijn gezicht.
Op dit moment had blinde woede de leiding. Puur het feit dat deze twee mensen duidelijk onomwonden kwaad in de zin hadden terwijl ze hen niets gedaan hadden maakte hem furieus. En zoals altijd wanneer hij furieus was, was het resultaat niet mooi.
Toen hij weer kalmeerde lag de man wiens hoofd hij met de stok had geraakt nog steeds versuft op de grond, en had de ander een bloedneus en hoogstwaarschijnlijk een gebroken arm. Met de goede hield hij zich overeind aan een handgreep.
Riot keek zwaar ademend een moment toe. Hij richtte zich vervolgens op het meisje en stak voor de tweede keer die avond een hand naar haar uit.
“Kom,” was het enige wat hij zei. Hij gokte dat dit haar beeld van hem niet ten goede zou komen, maar dat was dan maar zo. Hij was hier niet om vriendjes te worden met mensen.

De afleiding van Olivia had goed gewerkt. De jongen had gelukkig gezien wat haar bedoeling was – namelijk dat hij het stuk hout zou pakken. Hij had de mannen goed bewerkt met het stuk hout en de man die Olivia had vastgehouden, had haar gelukkig losgelaten. Snel deed ze een paar stappen vooruit en zag hoe de jongen nog even te keer ging tegen de mannen. Haar ogen werden groot, straalden angst uit. Ze wist dat de jongen het alleen maar deed om zichzelf en haar te beschermen, maar toch vond ze het er best eng uit zien. De jongen draaide zich naar haar toe, stak zijn hand uit en zei enkel en alleen “Kom”. Bang keek ze eventjes naar de jongen, maar pakte uiteindelijk toch zijn hand aan. Ze liet zich meetrekken door Riot. “Ik ben nog steeds bang” piepte ze zachtjes, terwijl ze achter hem aan huppelde liep. “Fuck you, Monica” hoorde ze een van de mannen kreunen en haar ogen werden groot. Mo-mo-monica? Dat was haar nicht! O my God. Olivia begon te bibberen. “H-h-h-hey” piepte het meisje zachtjes en kneep zachtjes in de hand van de jongen die haar meetrok. Ze wist nog steeds zijn naam niet, maar ze hadden ook nog niet echt de kans gehad om zichzelf aan elkaar voor te stellen. “Monica is mijn nicht.” Niet dat de jongen er iets aan had, maar ze moest het gewoon eventjes hardop melden, om de bizarheid van de situatie te laten doorschemeren. Maar precies op dat moment hoorde ze buiten een pistoolschot - ze dook naar beneden, en trok daarbij de jongen half mee, omdat ze nog steeds zijn hand vast had. Ze liet zijn hand los en sloeg haar armen over haar hoofd. "Ikwilnaarhuis ikwilnaarhuis ikwilnaarhuis" snikte ze.

“Ik ben nog steeds bang."
Ja, dat was meer dan duidelijk. Toch wist Riot bij God niet wat hij daaraan moest doen. Hij was niet het soort om te zeggen dat het wel goed kwam. Natuurlijk was hij niet van plan te zwichten voor dit tuig, maar wat voor garantie kon hij die meid geven? Voor hetzelfde geld stond er iemand buiten te wachten en zouden ze eindigen met een mes in hun maag.
“Volhouden,” bromde hij, kortaf maar niet onvriendelijk.
“Fuck you, Monica,” wist een van de twee uit te brengen en hoewel Riot slechts dacht dat het meisje dan Monica moest zijn, leek ze er zelf meer van van slag. Het kneepje in zijn hand deed hem haar aankijken.
“Monica is mijn nicht,” zei ze. Riot fronste. Wat had haar nicht hier mee te maken? Hij had echter niet de tijd zich er verder over te verwonderen, want ineens klonk er buiten een harde knal, een geluid dat hij maar al te goed kende. Het was niet dichtbij genoeg om hier op het perron te zijn - zijn oren piepten niet namelijk - maar dichtbij genoeg om hiermee te maken te hebben.
Hij verloor bijna zijn evenwicht toen het meisje naar beneden dook. Ze liet hem los, maar hij greep direct haar pols beet. In een klap was hij in de overlevingsstand geschoten. Ze waren nu absoluut in levensgevaar en alles in hem was alert.
Het meisje jammerde weer en het leidde hem af.
Hij woog de opties een moment lang af. Tegen een vuurwapen was verweren niet mogelijk, en waar normaal zijn trots hem tegen zou hebben gewerkt, speelde hier vooral mee dat het meisje compleet weerloos was. Nee, ze moest hier weg en snel.
Ruw hees hij haar overeind.
“Kom mee,” was het enige wat hij zei. Hij had geen tijd voor uitleg, niet nu. Later zou hij zich misschien verontschuldigen voor zijn gedrag, maar nu stond niet doodgaan op nummer een.
Met zijn hand nog steeds stevig om haar onderarm begon hij te rennen, zo dicht mogelijk langs de treinen, uit het zicht. Er klonk een tweede schot, al even luid en hij kon amper plaatsen waar het vandaan kwam.
Hij was nu zowaar blij dat de paar lantaarnpalen die niet stuk waren zo weinig licht verspreidden; geen enkele schutter zou met zo weinig licht en dit weer goed kunnen mikken. Het was niet veel, maar het gaf hem een klein beetje hoop.
Aan het eind van de trein stopte hij. Hij luisterde, maar hoorde geen voetstappen. Tussen het treinwrak waar ze bij stonden en het eind van het terrein stond een hek. Er was een weg omheen, maar dat was flink om vanaf hier.
“Kan je klimmen?” vroeg Riot aan het meisje.

“Kom mee” was het enige dat de jongen zei. Ondanks het agressieve karakter van de jongen eerder, wilde ze hem toch gewoon vertrouwen. Hij was immers wel voor haar opgekomen en had haar beschermd tegen de enge mannen. Daarom liet ze zich vrijwillig meesleuren door de jongen. Ondertussen dacht ze na. Monica. Wat had Monica hier mee te maken? Was haar nicht in de problemen gekomen? Ze wist dat Monica af en toe wel stomme dingen deed, maar zou ze echt zo stom zijn om in de problemen te raken? Nee, dat zou absoluut niets voor haar zijn. Wat moesten die mannen dan van haar? En waarom dachten ze dat zij Monica was? Deze vragen spookten allemaal door haar hoofd, terwijl ze nog steeds meegesleurd werd door de jongen en de kogels om haar hoofd vlogen. Het was een wonder dat ze er niet door eentje geraakt werden, want Olivia was wel het type dat dan door een kogel geraakt zou worden. Maar dat gebeurde niet. Fijn.

Olivia stond nu samen met de jongen bij het einde van het treinwrak. Er stond een hek in de weg. “Kan je klimmen?” vroeg de jongen en Olivia haalde haar schouders op. “Misschien…” zei ze vaagjes en deed een stapje naar voren naar het hek. Ondertussen lette ze heel erg goed op of ze geen bewegingen zag. Heel voorzichtig pakte ze het hek beet. Het voelde koud aan onder haar handjes en het was niet prettig. “Had ik nou maar handschoenen meegenomen…” piepte ze zachtjes en probeerde zichzelf omhoog te trekken. Het werkte niet. Ze probeerde het nog een aantal keer, maar ze kwam gewoon niet omhoog. Tranen brandden achter haar ogen. Misschien vond de jongen haar een huilebalk, maar dat maakte haar helemaal niet uit. Hij had het geluk dat hij wist wat hij moest doen in dit soort situaties – Olivia had dit nog nooit meegemaakt. Ze was nog nooit zo bang geweest in haar leven. Daarom draaide ze zich om, naar de jongen.

Ze slikte en keek hem met verdrietige ogen aan. “Het lukt niet…” piepte ze zachtjes en sloeg haar ogen neer. Ondertussen hoorde ze voetstappen. Of verbeelde ze zich dat? Ze deed een paar stappen naar voren, ging bij de jongen staan. “Waarom gaan ze niet weg? Ik snap het gewoon niet…” piepte ze, maar daar zou de jongen waarschijnlijk niet zoveel aan hebben. “Kun je me helpen met klimmen?” vervolgde ze vervolgens zachtjes. Ze bibberde. Ze wilde naar huis. Naar haar moeder, naar Monica en naar Connor. Ja, ze wilde een grote dikke knuffel van Connor. Mweh.

Het lukte haar niet. Fuck. Voetstappen. Riot keek haastig om, maar kon in het donker niemand zien. Toen keek hij weer naar het meisje. Het hek was veel te hoog, hij zou haar er nooit overheen krijgen, zelfs niet met een voetje en hij schudde zijn hoofd, het hek verder afspeurend. Zag hij daar..?
“Kom mee,” zei hij, haar zonder aarzeling opnieuw mee trekkend. Hij had het gevoel dat ze te bang was om uit zichzelf snel genoeg te reageren.
Wat hij had gezien was inderdaad een poort, maar hij zat duidelijk op slot. Riot stapte naar achteren en trapte er tegenaan. Het ratelde, maar gaf niet meer. Hij trapte nog eens, en weer.
De regen was in kracht toegenomen en dat maakte het er niet beter op.
Hij stopte even om op adem te komen. Was er niets wat ze op konden stapelen zodat ze erover kon? Het leek er niet op.
En dat was het moment waarop hij een gedaante naar hen toe zag komen door de stromende regen. Instinctief positioneerde hij zich tussen de nieuwkomer en het meisje in. Als deze een vuurwapen had zou het geen verschil maken, maar toch.
Een in een regenjas gehulde man kwam naar hen toe, kort daarop doken er nog vier anderen op. Riot zette zich schrap, klaar om aan te vallen.
Ze leken ongewapend, maar vijf man kon ook hij niet tegen op.
“Aan de kant knul,” zei de man met de regenjas. Zijn blik was strak op het meisje gericht.
“Nee.” Riot’s enige antwoord klonk kort en agressief. De man zuchtte.
“Jij bent alleen, ik heb vier jongens mee. Ga aan de kant, of ik zorg ervoor dat je deze plek niet met je ribben intact verlaat."
Riot spoog laatdunkend op de grond. Alles aan zijn instinct zei hem dat hij moest maken dat hij wegkwam, maar zijn eergevoel en het feit dat het meisje weerloos was weerhielden hem daarvan. Hij verzette geen stap en keek de man recht aan.
“Dwing me eens,” beet hij hem toe.
“Omdat je het zo lief vraagt. Jongens, sic ‘em."
De vier kwamen dreigend naar voren, maar op dat moment klonken er van meerdere kanten politie sirenes. De man vloekte.
“Wegwezen!” brulde hij, en de vier stoven uiteen. Riot aarzelde ook geen moment en draaide zich om naar Olivia.
“Kom, wij moeten ook weg,” zei hij met klem.

Shit, er waren voetstappen hoorbaar door de regen. Olivia leek eventjes van steen gemaakt te zijn, maar gelukkig was de jongen beter in het reageren op dit soort situaties, en trok haar mee. Terwijl ze renden, dacht Olivia eventjes na over het feit waarom hij zo goed wist wat hij moest doen: zou hij al veel meegemaakt hebben? Daar was nu niet de tijd voor om over na te denken. Ze zaten namelijk met een ander probleem. Er was een poort voor hen, maar die ging niet open. “Pas op!” zei ze bezorgd en paniekerig, toen hij tegen de poort aan begon te trappen. Dadelijk zou hij zichzelf nog pijn doen en dat wilde Olivia ook weer niet. De regen nam toe en om het allemaal nog eens erger te maken, ontdekte ook zij de gedaante die hen de weg versperde. Angstig deed Olivia een stapje naar achteren, maar de jongen ging tussen haar en de persoon in staan. Ze slikte. Moest ze nu niet iets doen? Ze kon moeilijk van hem verwachten dat hij zijn leven voor haar zou geven, dat kon toch niet? Ze kenden elkaar nog niet eens.

Alles bleek uit de hand te lopen. De jongen weigerde om op zij te stappen, maar de persoon, die inmiddels was versterkt door zijn handlangers, bleek het daar niet mee eens. “O my God” piepte Olivia bang en wilde naar de jongen stappen, zeggen dat hij weg moest rennen en dat hij hier achter moest laten. Hij kon toch niet hier voor haar pijn gaan lijden? Misschien zouden ze hem wel dood maken? Dat kon toch niet? Hij had vast en zeker een familie, vrienden, die hem allemaal zouden missen. Olivia wilde niet de reden zijn voor hen verdriet. “Ik…je moet niet…” begon Olivia toen zachtjes, maar op het moment dat ze voor de jongen wilde gaan staan, waren er sirenes hoorbaar. Waarschijnlijk waren die op de pistoolgeluiden afgekomen. De mannen stoven uit elkaar en ze zag nog eventjes hoe een van de mannen haar aankeek, en vervolgens in het duister verdween. Olivia slikte. Ze had zo’n vaag vermoeden dat dit niet de laatste keer was dat ze hen tegen zou komen.

“Kom, wij moeten ook weg” ontbrak de jongen uit haar gedachtes en Olivia knikte. Haar ogen gleden door de ruimte. En voor het eerst deze avond had ze een helder moment. Haar ogen richtten zich namelijk op een aantal dozen. Achter de dozen scheen het hek vervormd te zijn, alsof er een gat was. Misschien was dat wel het gat waardoor de mannen naar binnen gekomen waren? “Kijk!” zei Olivia zachtjes en trok aan zijn arm. Het gat was niet ver bij hen vandaan dus daarom sloop ze er naar toe en keek toen weer terug naar de jongen, met bezorgde gefronste wenkbrauwen. Was het wel goed wat ze deed? Was dit niet te gevaarlijk? De mannen schenen nergens meer te zien te zijn en de politiesirenes kwamen steeds dichterbij. Heel voorzichtig gleed Olivia door het gat. Het was nauw, maar zijzelf was erg tenger, dus het paste precies. “Ik ga niet weg zonder jou hoor” zei ze bezorgd, aan de andere kant van het hek.