KITTON. [open]

Al enkele dagen hing de advertentie aan haar koelkastdeur. Een advertentie van een asiel, met enkele dieren erop die dringend een baasje nodig hadden. Een ervan, onderdeel van een nestje kittens, had haar hart veroverd. Hij was klein, héél klein, pluizig en hij zag er zo kwetsbaar maar toch zo nieuwsgierig uit.
Toch had ze aanvankelijk getwijfeld. Immers, ze had Gael ook al. Maar Gael paste niet in haar woonkamer. Of op haar voeteneind. Of op de rugleuning van de bank. Lang verhaal kort; ze had zich direct aan het katje gehecht en eigenlijk moest en zou hij er komen.

Dus zo kwam het dat uiteindelijk, ergens tegen de middag, Roya had gedaan waarvan ze eigenlijk al wel meteen had kunnen weten dat ze het zou gaan doen. Ze had de kleine zwarte kitten opgehaald. Hij was als enige nog over, iets wat haar verbaasde. Daarvoor had ze al andere dingen gekocht. Voer, speciaal voor kleintjes, een mandje, speeltjes, een krabpaal en een reismandje. Die laatste had ze nu bij zich. Met de kitten erin. Die avontuurlijk door het mandje klauterde, waardoor het alle kanten op schommelde.
In totaal was het allemaal een rib uit haar lijf geweest, maar aangezien ze amper nog dingen als winkelen of uit eten gaan met vrienden deed sinds die bewuste dag met Uruha, kon ze het zich veroorloven. En ze kon wel een klein, zacht vriendje gebruiken.
Ze ging weer op weg naar huis en ging bij de dichtstbijzijnde bushalte zitten, met het mandje op schoot. Ze keek erin en kon niet stoppen met grijnzen. Ze pakte haar telefoon en stuurde snel Anna een smsje.
Ik heb een kitten gehaald. Ik wist niet dat ik zo impulsief kon zijn. Je bent bij deze uitgenodigd voor de babyshower.
Ze verstuurde hem en stuurde een aantal vriendinnen iets soortgelijks tot eindelijk de bus er was. De kitten maakte zachte geluidjes toen Roya opstond en ze de bus in ging. In de bus keken mensen vertederd naar het diertje en Roya's grijns werd zo mogelijk nog breder. God, wat was het lang geleden dat ze zich zó goed had gevoeld.
Ze ging weer zitten, wederom met het katje op schoot, dat zijn neusje tegen het deurtje van de mand had gedrukt.

Een of ander oud liedje fluitend stak Annabell in een stevig tempo de straat over, haastig haar pas versnellend toen er aan haar linkerhand een auto de bocht om reed. Met een klein sprongetje stapte ze de stoep op, duwde het houten hekje open en liep, haar handen nu uit de zakken van haar spijkerbroek, richting de voordeur van huis nummer 7. Ze had eigenlijk ook gewoon achterom kunnen gaan, maar als Darius of Mo achter in de garage bezig was voelde ze er weinig voor één van de twee te laten schrikken.
Daarom belde ze aan en wachtte tot iemand open zou doen.
En inderdaad, niet veel later opende haar neef de deur en keek haar met een stralende grijns aan. 'Goedemiddag, Bella.'
'Noem me nog één keer Bella en je gaat er spijt van krijgen.'
Darius lachte zacht en stapte opzij om haar binnen te laten. 'Ik zal het proberen. Is er iets waarmee ik je kan helpen?'
'Ik heb geen brood meer en de winkels zijn dicht.' Ze viste haar telefoon uit haar broekzak toen deze af ging en grijnsde onwillekeurig toen ze Roya's berichtje las. 'Is het oké als ik even een sandwich voor mezelf maak en er dan weer vandoor ga?'
Darius liep met haar mee naar de keuken. 'De bedoeling is dat je voor jezelf leert te zorgen, Anna. En dat betekent ook dat je ervoor zorgt dat je brood in huis hebt.'
Annabell negeerde dat volledig en trok een la open. 'Ik leen je motor even.'
'Wat - waarvoor -'
'Belangrijke redenen, McKane.' Ze grijnsde even. 'Sorry, ik had langer willen blijven maar een vriendin van mij heeft me nodig.'
'Oh. Het zal wel.' Hoofdschuddend verdween Darius door de zijdeur die naar de garage leidde.
Zacht grinnikend pakte Annabell haar telefoon weer, en sms'te terug:
On my way.

Roya grijnsde toen ze Anna's reactie ontving.
"Hoor je dat, er komt bezoek," zei ze tegen de kitten, die er maar weinig van leek te snappen.
Toen ze van de bus afkwam zag ze een aantal mensen haar nakijken. Ze weerstond de verleiding de opening van de reismand even naar de aanschouwers te draaien.
Ze was al snel weer bij haar appartement en eenmaal binnen zette ze de reismand midden in de kamer. Ze opende het deurtje en stapte achteruit. Nieuwsgierig kwam de kitten naar buiten. God, wat was het een tenger klein diertje. En dan die enorme oren! Met onhandige stapjes kwam hij haar kant op en gehurkt stak Roya haar hand uit, waar het kleintje geïnteresseerd aan snuffelde. Roya giechelde en pakte hem heel voorzichtig op. Dat hij het toeliet gaf al aan dat degene die het nestje had de kittens van heel kleins af aan al aan mensen had laten wennen. Toch zette ze hem al snel weer neer, zodat hij zijn avontuur door haar woonkamer kon voortzetten. En voortzetten deed hij het. Dapper stapte het zwarte katje met zijn staartje in de lucht onder de koffietafel door, ruikend aan alles. Roya keek vol genegenheid toe en moest zich inhouden hem niet meteen weer op te pakken. Ze keek op haar horloge. Anna zou er met hooguit een kwartiertje wel zijn gokte ze, dus ze begon vast wat dingen klaar te zetten, zodat ze zo koffie of thee kon zetten. Ze had nog koeken in huis, dat scheelde. Een smsje deed haar opkijken. Ze pakte haar telefoon. Een vriendin, Lora, dat ze de komende week langs kon komen en dat het haar verplicht was eerder al foto's te sturen. Roya keek met een glimlach naar de kitten die erin was geslaagd op de bank te klauteren. Foto's zouden wel goedkomen. Daar had ze het volste vertrouwen in. De kitten zette zijn tocht voort naar de rugleuning, waar hij bijna terugtuimelde. Als ze niet oppaste had ze hem waarschijnlijk zo in de gordijnen.

Annabell had haar haar vast gemaakt om er voor te zorgen dat onder het rijden ze niet belemmerd zou worden, en nadat ze de garagedeur achter haar op slot had gedaan reed ze de straat op. Als het goed is wist ze Roya's appartement nog wel te vinden van de laatste paar keer, al wist ze dat ze een stukje zou moeten lopen voor ze het kon bereiken - er was een deel in de stad waar ze niet met haar motor mocht komen.
Dus zo'n vijf minuutjes later parkeerde Anna het voertuig onder een afdakje, liet de sleutels in haar zak glijden en nam onder het lopen haar helm af zodat ze weer wat frisse lucht binnen kreeg.
Ah, hier was het. Als ze niet had geweten dat ze hier moest zijn en alleen een beschrijving had gehad had ze het hoogstwaarschijnlijk niet kunnen vinden.
Toen ze Roya's appartement had bereikt kwam ze tot stilstand en drukte op de deurbel, voor ze iets naar achteren stapte en wachtte tot ze binnen gelaten zou worden.

Roya schoot overeind toen de deurbel ging. De kitten keek nieuwsgierig op, verbaasd over dit nieuwe geluid, maar zette toen moedig zijn tocht over de rugleuning van de bank voort.
"Ik ben er zo weer," zei Roya tegen het kleine, zwarte beestje, waarna ze haastig naar de deur liep en deze open deed. Ze glimlachte breed naar Anna, blij haar te zien. Ze kon niet wachten tot Anna het kleintje te zien zou krijgen. Je hart moest wel van steen zijn als je niet meteen weg van hem was.
"Heey," groette ze opgewekt. "Dat heb je snel gedaan! Je moet hem echt zien, het is zo'n moppie."
Ze stapte opzij, zodat Anna naar binnen kon.
"Wil je wat drinken, trouwens?" bood ze toen aan. Wel zo beleefd, en ze had gisteren nog boodschappen gedaan, dus ze had ook nog eens van alles in huis.