Depressed feelings [open]

Rotwekker. Dat was haar eerste gedachte toen ze een rotgeluid hoorde. Ze nam haar wekker en keek eerst hoelaat het was om vervolgens de wekker door de kamer te gooien. Ze stond op en keek naar buiten. Ze zag verschillende mensen joggen en sommigen keken recht in haar ogen van beneden af. Dat kwam misschien omdat ze zonder schaamte in haar naakte lijf voor het raam stond. Ze deed de gordijnen dicht en ging haar omkleden in de badkamer. Ze woonde nog bij haar ouders en dat hoorde ze dan ook. Haar vader was weer aan het roepen tegen haar moeder. Het zou niet de eerste keer geweest zijn dat hij haar moeder zou slagen. Ze was dit al heel haar leven gewoon dus gaf er amper iets om. Het enige dat ze wilde was weggaan thuis. Maar daar had ze eerst een baan voor nodig zodat ze een huisje kon huren. Effy was een hard meisje. Ze liet nooit of amper haar gevoelens zien. Niemand kende haar echt, zelfs haar ouders niet. Ze zweeg als ze thuis was of ze liep 's nachts weg van huis om te gaan feesten. Na een half uurtje was ze aangekleed en was er een laag make-up op haar gezicht aangebracht. Dit was altijd donker dus altijd zwart. Ze had geen rijkleren aan. Rijden zat er niet in vandaag dus dan maar longeren. Ze nam haar tas vast en checkte of alles er in zat. Pilletjes, sigaretten, portomonnee, aansteker. Jep, dat was alles. Ze deed oude schoenen aan en vertrok. Ze liep gewoon rond in haar normale dagelijkse kleren. Alles gescheurd dus. Het waren tenslotte ook niet echt nieuwe kleren. Ze wandelde rustig naar buiten door het geschreeuw van haar ouders. Sloeg de deur dicht en stak een sigaret op. Ze stak alles weer in haar tas en wandelde rustig verder. Onderweg stond er een kraampje waar ze koffie verkochten. Ze stopte keek eens naar de vent die erachter stond en vroeg toen voor een zwarte koffie. De man keek haar raar aan en dat kwam door de kleren. 'Is er iets?' Vroeg ze op een sarcastische manier. Keek hem eens vies aan en liep toen verder. Ze moest maar een paar straten wandelen en ze was al bij de stal aangekomen. Het was er niet echt zo een luxe maar de mensen die er rondliepen kende ze al en ze waren van niets meer verbaasd over Effy. Ondertussen werkte Effy ook op de trainingsstal Scodelario. Ze zou ooit wel eens aan Pasqual vragen of ze haar paard daar niet mocht stallen. Natuurlijk zou ze eerst daar eventjes moeten werken en daarna zou ze het wel vragen. Ze ging een linkse straat in en was er bijna. Ze versnelde haar pas een beetje en gooide haar sigarettenpeuk weg. Ze liep de stallen binnen en ging rechtstreeks naar haar paard Sultan. Ze aaide hem over zijn hoofd en ging naar haar paardenkast. Ze gaf de code in en nam het slot er af. Haar zwart kieffer zadel en hoodstel lagen erin. Samen met een longeersingel, hulpteugels, halster,dekens,beschermers enzovoort. Ze keek eens door haar kast en knikte nee-schuddend met een spottend lachje. Het was zo een rommelboel. Ze nam haar borstels en longeersingel met hulpteugels en ging naar een poetstal. Zette haar spullen neer en nam de hoevenkrabber uit haar bak. Ze ging terug naar Sultan en begon zijn hoeven uit te krabben. Ze merkte dat zijn voorste hoefijzer los begon te komen. Nou ja, het zou er wel afvallen en dan pas de hoefsmid laten komen. Hij moest toch over een week nieuwe hoefijzers krijgen. Zijn leren halster hing aan de stal met een touw erbij. Ze deed dit aan bij Sultan en nam hem mee naar de poetsplaats. Ze begon hem te borstelen en je merkte dat hij het goed vond. Ze kwam zeker elke dag langs om hem te borstelen en aandacht te geven. Toen ze klaar was met borstelen begon ze hem op te zadelen. Nou ja, zijn longeersingel opleggen en vast maken. Hoofdstel aandoen en de hulpteugels door zijn benen door.
Ze gaf hem nog een koekje voor hij zijn bit in kreeg. Terwijl ze het hoofdstel ging aandoen kreeg ze commentaar van iemand die er net bij was komen staan maar die persoon had nog geen blik waardig geweest van Effy.

[open]

Effy's kleren:

Paard Sultan:

Haar arm was vuurrood. Knalrood. Absurd pijnlijk. Er zaten blaren op.
Ja, ze was in paniek. Ze was in complete paniek. Over een grens gegaan waar ze niet overheen had moeten gaan. Ze had verdomme naar zichzelf moeten luisteren, had naar haar gezonde verstand moeten luisteren.
Kon ze Pasqual bellen?
Avan misschien?
Godverdomme.
Ze hurkte neer, klemde haar kaken op elkaar, perste haar lippen dicht, moest zichzelf dwingen niet te gaan gillen maar het was een onmogelijke taak. Ja verdomme ze moest nu wel naar het ziekenhuis. Maar ze zouden begrijpen waar de brandwond vandaan kwam, het was namelijk niet de eerste brandwond op haar arm. Niet de laatste brandwond op haar arm. En Kaya vroeg eigenlijk liever niet om hulp, ze loste het zelf wel op, als het even kon. Als... In dit geval...
Ze kon internet raadplegen! Oh wacht natuurlijk, dan moest ze haar arm bewegen.
Oké. Internet was geraadpleegd. Conclusie was snel getrokken: blijkbaar moest ze ermee naar de huisarts. De wond vertoonde namelijk blaren en was groter dan een 2 euro muntstuk. Ze deed er wel weer een verbandje omheen. Deed ze altijd. Hoewel ze nu gruwelde bij het idee hier een verbandje omheen te doen, vooral vanwege de vellen die eraan zouden blijven kleven.
"Kom op, Kaya," moedigde ze zichzelf aan. "Je hebt erger doorstaan."
Ze moest trouwens opschieten. Heel erg opschieten. Ze had namelijk een afspraak op een van de stallen in de omgeving, zochten nog een stalknecht en zij had ervaring. Oh ja zij had ervaring. Had zich nooit bezig gehouden eigenlijk met de paarden, maar goed ze had genoeg opgepikt. En dit verdiende. En ze moest geld hebben. Veel geld...
"Kaya Scodelario!" De stem klonk opgewekt. "Ik voel me zowaar vereerd, familie van Pasqual?" Kaya keek de vrouw aan die haar hand vast had gepakt en uitgebreid aan het schudden was. Was het slim om hier antwoord op te geven? De vrouw kon toch haar conclusies wel trekken, Kaya en Pasqual leken op elkaar.
Ze knikte.
"Ja. Hij is mijn..." Moest ze zeggen dat hij haar broer was?
"Ik wist het wel! Kaya Scodelario, het meisje wat vermist werd, was het niet? Oh ik wist wel dat het onzin was, dat je wel weer terug zou komen. Het is zalig om je weer 'ns te zien, weer eens te horen." Kaya fronste, wat had die vrouw met haar te maken? Kon Kaya haar?
"Ach ja, jouw broer, zo'n leuke knul hè," begon de vrouw en Kaya probeerde zichzelf tegen te houden. Niet doen, Kaya, dacht ze bitter. "Ik vind het toch ook zo sneu. Eerst jij weg, toen dat meisje, Chloë. Ach ja die komt ook wel weer terecht. En dat nieuwe ding, dat andere blonde meisje, da's ook al zo'n geval apart. Maar god wat is Pasqual toch weer goed voor haar. Weet je wat ik gehoord heb? Nou hè, een vriendin van me werkt bij dat tehuis waar zij woont, Pasqual heeft wel elke dag daar aangeklopt. Wou haar zien. God o god, jonge liefde hè?" Kaya sloot even kort haar ogen. Pasqual had dus een nieuwe vriendin. Was hij Chloë vergeten? Over haar heen? Ze wist het niet. Ze wou Pasqual zien.
"Maar goed, jij vraagt je zeker af hoe ik zoveel kan weten van Pasqual, of niet soms?" Kaya keek nu de vrouw weer aan. Boeide het haar? Eigenlijk wel, het was onlogisch dat Pasqual haar dit zelf verteld had.
"Mijn dochter nou, Vivian, die werkt met Pasqual samen. Vivian wou het hier niet overnemen, is het niet eens met mijn plannen. Ze vond dat ik verder moest uitbreiden, er meer van moest maken. Maar het is goed zo. We draaien, we zijn niet al te groot, maar van Fief moest alles groter." Wie de fuck is Vivian?
"Maar goed. Wil je hier werken? Ik kan je gebruiken, zeker als mensen weten dat jij het zusje van bent. Zul je zien, staan er ineens tien jongens extra hierzo. Willen gaan lessen. Je bent een mooi meisje."
"Kan ik vandaag nog beginnen?" kapte Kaya haar uiteindelijk af. De vrouw leek wat verbaasd te zijn, vond Kaya het dan niet leuk om met haar te praten? Het simpele antwoord was: NEE. Kaya had hier echt geen trek in.
"Ja... Ja dat kan. We hebben een tekort. Loop wat rond in de stallen, help met zadelen. Ik loop wel mee, leg het je wel uit. Je weet hoe paarden werken, toch? Hoe je moet zadelen, mesten, voeren, toch?"
Uiteindelijk had de vrouw Kaya alleen gelaten met een paar taken. Ze was de enige stalhulp vandaag, er hoefde niet gemest te worden, voeren zou over twee uur gebeuren en daar zou de vrouw bij helpen, uiteraard. Kaya was een paar meiden tegengekomen, twee figuren die Kaya aan zou strepen als 'huppelkut', een figuur wat wat onzuiverder was. Kapotte kleding, zware make-up.
Kaya was bezig met het aanvegen van de stal toen een van de huppelkutjes naar het meisje toe ging en begon te klagen.
"Zou je dat wel doen? Wat een onzin, dat paard gaat er echt niet beter van lopen hoor. Waarom probeer je het eigenlijk nog?" Kaya keek even op maar schudde vervolgens haar hoofd en ging weer bezig met haar taakje.
"Kaya, lieverd, je hebt zo hard gewerkt." De vrouw kwam binnengelopen. "Gaat lekker rijden joh! Ik wil wel eens zien hoe het zusje van dé Scodelario de paarden rijdt." Oh god. Waarom had Kaya ooit het idee gehad hier te komen? En waarom werd Pasqual zo hoog ingeschat door het mens?
"Ik ben niet zo goed," mompelde ze. "Heb al tijden niet meer ge-"
"Ik heb hier een paard staan van jullie stal, uit Spanje?" Kaya's hart begon wild te bonzen. Jaren geleden was een van haar favoriete merries verkocht. "Daar ken ik Pasqual van. Ik heb leuk contact gehad met je moeder, leuk mens is dat zeg. En je broer, mocht haar voorrijden. Wat een enige dame is dat zeg! Ik geniet van haar met volle teugen. Maar goed, ik word een beetje oud. Ga jij haar maar zadelen. Ze staat daar verderop, Suave. Haar spullen hangen bij de rest van de spullen."
Kaya keek nu de vrouw met grote ogen aan. Suave. Dat was haar. Suave! Ze zette de bezem weg, holde de stallen door op zoek naar de merrie. Ze zag haar staan.
"Suave..." Kaya maakte de stal open en sloeg haar armen om de merrie heen. Niet dat de merrie haar nog herkende, maar goed. Wat een heerlijk dier, wat had Kaya een lol met haar gehad.
Kaya moest gauw weer loslaten, ze leunde met haar pijnlijke arm tegen de hals aan.
"En?" De vrouw glimlachte vriendelijk.
"Ja, ik ga graag op haar rijden," lachte Kaya, voor het eerst sinds tijden een oprechte lach. "God, wat oud zal Suave nu zijn. Twintig ofzo?" De vrouw knikte.
"Je kent haar natuurlijk, of niet?" Kaya knikte nu ook.
"Ja. Ja... Een van de merries waar ik op heb leren rijden."
"Ga lekker met Effy rijden, Effy is dat meisje dat in die stal daar stond. Kan misschien wel wat vrienden gebruiken." Kaya haalde haar schouders op. "Geniet ervan, Kaya!"