Paradigm Shift
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.
Paradigm Shift

Een RPG die zich centreert rond het leven in een stad waar alles kan gebeuren.


Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

Paradigm Shift » Het Oosten » De Huizen » These feelings are killing me. [Lawrence]

These feelings are killing me. [Lawrence]

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

Vanessa

Vanessa

Eigenlijk was ze meer zenuwachtig, dan dat ze er écht naar uitkeek. Natuurlijk was ze blij dat ze het lef had gehad weer contact met hem te zoeken, maar de angst dat de gevoelens die ze voorheen voor hem had weer terug zouden komen, zorgde voor de slopende zenuwen. Op dit moment had ze geen sterke gevoelens voor hem, ze zou altijd wel een zwak voor hem hebben, het was immers een enorm leuke jongen. Waarschijnlijk zouden die gevoelens wel weer opbloeien zodra ze vaker met hem rondhing, dat was vroeger ook zo gewest. Had ze dit eigenlijk wel moeten doen?
Een diepe zucht glipte tussen haar rode lippen door en ze besloot haar aandacht maar te richtten op haar make-up, voordat dát ook weer mislukte. Gelukkig had ze Avan het huis uit weten te krijgen, ze wist precies hoe haar broer was en die zou er waarschijnlijk voor zorgen dat het ongemakkelijk zou worden. Zodra ze tevreden was met haar make-up, glimlachtte ze een enkele keer naar haarzelf in de spiegel. Haar wangen had ze rood gekleurd met blush; niet te veel, maar nu zou het niet opvallen als ze zou blozen.
Haar natte haren zaten nog in een handdoek gewikkeld en zodra ze een blik op de klok wierp, slikte ze. Nu moest ze opschieten, want over een halfuur zou hij hier aan de deur staan. Vanessa haalde de handdoek van haar hoofd af, gooide haar haren naar achter en ging er een aantal keer met haar handen door. De krullende, zwarte en nog vochtige lokken vielen speels over haar schouders heen. Alleen even föhnen en eventueel bijwerken met de krultang, dan zou dat ook wel goed zijn. Ondertussen voelde ze hoe haar hart in haar keel bonkte. Wáárom was ze zo zenuwachtig? Het was haar beste vriend sinds de middelbare school, de enigste persoon waar ze écht haarzelf kon zijn en natuurlijk maakte zij zich weer druk. Hoofdschuddend trok ze haar kast open, trok er een lichte, hoge spijkerbroek uit en gooide die op bed. Een zwart blousje met studs op de kraag zouden er wel bij passen, right? Zuchtend ruilde ze haar slaapkleding om voor haar normale, nette kleding.
Nadat ze tevreden was over haar kleding deed ze nog wat aan haar haren en liet haar voeten in haar zwarte laarsjes glijden. Natuurlijk met hakken, ze wist van vroeger dat Lawrence bijna een kop groter was met haar en met wat hogere hakken viel het een stuk minder op. Vanessa ruimde haar kamer wat op, poetste haar tanden en spoot nog wat parfum op. Dat moest wel goed zijn. Niet dat ze nog iets aan haar uiterlijk kon veranderen, want de deurbel vulde de stilte in het grote huis. Meteen sprintte ze naar beneden, onderaan de trap haalde ze nog een keertje diep adem en liep op haar gemak naar de deur. Met een quasi-ontspannen glimlach rond haar lippen opende ze deur en in haar enthousiasme vloog ze Lawrence om zijn nek. "Wat ben ik blij je weer te zien!" Floepte ze er meteen uit, waarna ze hem losliet en gebaarde dat hij naar binnen mocht komen.

& Lawrence (:

Lawrence Posner

Lawrence Posner






















L A W R E N C E





These feelings are killing me

De hete stralen die uit de douchekop kwamen verwarmden zijn verkleumde lichaam. Het was barkoud buiten, stilaan begon hij meer en meer te geloven van de sneeuwstorm waar iedereen het de laatste tijd over had. Zijn moeder was er in ieder geval al helemaal van overtuigd, ze begon stilaan voorraden aan te leggen, net een hamster die zijn wintervoorraad aanvulde. Lawrence wist natuurlijk dat zijn moeder zoals gewoonlijk weer aan het overdrijven was, en liet haar maar haar gang gaan. De stralen deden hem langzaam weer bewust worden van zijn vingers en tenen, die net nog ijsklompjes leken. Hij was verbaast van zichzelf hoe hij in staat was geweest om zich uit te kleden, maargoed, hij kreeg stilaan terug gevoel in zijn lijf en dat was de bedoeling van deze douche geweest. Natuurlijk ook een om de geur van paarden van zijn lichaam af te wassen, hij was immers net nog bij Vixen geweest, die hij in de binnenpiste wat had gelongeerd en natuurlijk was hij weer handschoenen vergeten.
Hij schoot in een zuivere jeans en trok een bordeaux supedrypull aan. Dure merken waren altijd zijn favoriete geweest. Hij spoot wat parfum op zijn kraag en smeerde slordig wat wax door zijn haren, wat weer zoals altijd die warrige en uitdagende look van hem creërde. Zijn voeten droegen hem al stommelend de trap af en hij zocht zijn moeder, die hij uiteindelijk ik de keuken aantrof "Mam, ik ben even naar Vanessa." mompelde hij terwijl hij op zijn iPhone Vanessa een berichtje stuurde. -Ik vertek zo, heb er zin in- Zijn moeder keek hem verrast aan. "Vanessa? Daar heb ik je lang niets meer over horen zeggen." Een lichte fonkeling speelde door zijn donkere ogen. "Ik heb ze ook lang niet meer gezien of gesproken, waar ik best spijt van heb. Maar nu ben ik echt door..." Hij stopte zijn gsm in de zak van zijn lederen jas die hij net had aangetrokken, wikkelde nog een sjaal om zijn hals en warme handschoenen om zijn handen. "Tot straks danmaar." Hij drukte een zoen op zijn moeder's wang en verliet het huis door de voordeur waar een ijskoude wind hem tegemoet kwam. Op dit moment had hij spijt dat hij zijn auto voor het jaarlijks onderhoud bij de garage had binnengebracht. Daarom moest hij tot volgende week alles met de motor doen. Met weinig moeite opende hij de garagepoort en stapte binnen. Zijn helm lag al op het rek te wachten en zijn motor stond vertrekkensklaar. De helm zette hij op zijn hoofd en klepte het glas dicht, een speciaal afvoersysteem voor uitgeademde lucht zorgde ervoor dat het glas niet aandwasemde, ideaal met dit weer. Na enig gesuggel door zijn handschoenen kreeg hij uiteindelijk toch de sleutel in het contact en kwam de oude Dukati tot leven. Met piepende banden verliet hij het huis.
Na een halfuur rijden arriveerde hij op de oprit van Vanessa's huis. Normaal deed hij er enkel tien minuten over - afgezien van de maximale snelheidsnormen - maar nu door de sneeuw had hij tegen zijn goesting voorzichtig moeten rijden. Hij haalde sleutel uit het contact en bevestigde zijn helm aan het stuur. Hier stond hij dan... Een diepe zucht rolde over zijn lippen, die een hele wolk van hete lucht deed opstijgen. Hoe langer hij naar de voorgevel keek, hoe opegewekter hij werd. Zenuwen had hij niet, daar kende hij Vanessa al te lang voor, maar toch kriebelde er iets, het was immers ook al zo lang geleden.
Zijn vinger drukte op de bel en moest nog geen halve minuut wachten tot ze de deur opende. Ze zag er stralend uit, haar zwarte krullen wiegde heen en weer door de wind die het huis binnenwaaide en haar strakke jeans accentueerde haar countouren. Hij kon niet ontkennen dat Vanessa een pracht van een meisje was. Zijn armen sloeg hij om haar rug en tilde haar een stuk van de grond, ookal was droeg ze hakken, hij bleef veel groter dan haar, hij was in de tijd dat ze elkaar niet meer gezien hadden aardig wat gegroeid, maar zij leek even klein te blijven. "Je ziet er goed uit!" zei hij al lachend en was enorm blij haar in zijn armen te hebben. Hij drukte kort zijn lippen tegen haar wang alvorens hij haar terug neerzette en binnenwandelde...


http://jannegoffinghs.tumblr.com/

Vanessa

Vanessa

Een warm gevoel overviel haar toen ze de lippen van Lawrence op haar wang voelde, maar ze dacht er verder niets bij. "Dankje! Je ziet er zelf anders ook niet verkeerd uit." Zei ze vluchtig op zijn compliment, waarna ze een keertje lachend naar hem knipoogde. Overigens was het was allemaal vriendschappelijk en dat zou het waarschijnlijk ook blijven, want Vanessa had niet het lef hem te vertellen wat ze daadwerkelijk voor hem voelde. Misschien dat ze het hem ooit nog ging vertellen, maar voor nu liet ze dat onderwerp nog maar achterwegen. Vanessa sloot de deur toen Lawrence eenmaal binnen was en ze liep achter hem aan de woonkamer in. Haar Golden Retriever kwam hen al begroetten en glimlachend liet ze haar hand over zijn koppie glijden. Al snel gleed haar blik naar Lawrence. "Ga maar zitten hoor." Vanessa wees naar de grote zetel die schuin langs de bank stond, ondertussen liep ze naar de keuken en schonk voor haarzelf en voor Lawrence wat te drinken.
Voorzichtig schoof ze het glas op tafel, zette haar eigen drinken ook op de eikenhouten tafel en plofte vervolgens neer op de bank. "Wauw, het is echt lang geleden dat ik je weer gesproken heb. Hoe is het eigenlijk met je?" Na haar woorden ontblootte ze haar witte tanden eventjes en haalde kort haar hand door haar haren. Hopelijk was het niet te zien dat de zenuwen door haar lichaam gierde, want ze had echt een enorm dubbelgevoel. Ergens wilde ze hem dolgraag vertellen dat ze gevoelens voor hem had, maar aan de andere kant was de kans aanwezig dat hun vriendschap dan geruïneerd was. Dat risico wilde ze niet nemen, dus Vanessa hield voor nu haar mond. Haar hond Balou had al een halve bank opgeeïst en lag met zijn hoofd op de schoot van Vanessa. Ondertussen gleed haar blik weer terug naar Lawrence. "Nog iemand ontmoet in de tussentijd?" Ze haalde lachend een keer haar wenkbrauwen op, alleen maar om te verbergen dat ze ergens hoopte dat hij niemand had. De kans was overigens wél aanwezig dat hij iemand had, het was een enorme charmante jongen en hij zag er goed uit. Welk meisje voelde zich nou niet aangetrokken tot hem? Een diepe zucht glipte tussen haar lippen door en Vanessa nam een slok van haar cola.
Desondanks alle gevoelens die nu door haar heen spookte, was ze blij dat ze weer contact met hem had opgenomen. Ze mistte hem enorm in haar leven, vroeger zagen ze elkaar élke dag en ineens was dat verdwenen. Misschien dat ze het ook wel mistte, omdat ze in die tussentijd nog steeds gevoelens voor hem had. Vanessa beet even op haar lip, ze moest de gevoelens onderdrukken en zorgen dat hij het niet merkte, ze wist toch al dat het nooit iets zou worden dus waarom zou ze het hem überhaupt ooit vertellen? Dan zette ze haarzelf alleen maar voorschut.
Nu was het niet de tijd om daar over na te denken, ze was allang blij dat hij was gekomen en voor nu liet ze haar gedachten achterwegen.

Lawrence Posner

Lawrence Posner

LAWRENCE





















L A W R E N C E





These feelings are killing me

Balou snuffelde aan zijn broekspijp en Lawrence moest grinnikken. Zijn hand wreef onwennig over de rug van de hond voordat hij verder naar de living wandelde en plaatsnam op de bank nadat Vanessa hem een zitplaats aanbood. Meteen daarna verdween ze in de keuken waar ze wat in de koelkast rommelde. De Golden Retriever stond kwispelend voor Lawrence en hij sloeg een been over zijn ander, zodat zijn enkel op zijn knie rustte. De hond kwam elke keer dat hij hier was weer naar hem toe, maar nooit schonk lawrence hem erg veel aandacht, hij was immers niet zo goed in het overweggaan met honden.
Hij knikte als bedankje toen ze het glad voor hem op de houten salontafel plaatste. "Wauw, het is echt lang geleden dat ik je weer gesproken heb. Hoe is het eigenlijk met je?" Hij zuchtte even kort en wreef met zijn vingers door zijn haar dat wat platter was gaan liggen door zijn motorhelm. "Goed, ik leef op m'n moeders en vaders kostten en met Vixen gaat het ook steeds de betere kant op!" Hij glimlachtte met een scheve mond en nam een slok van de cola die ze voor hem had meegebracht. Hij merktte aan de sfeer die er hing dat haar iets dwars zat, of dat er iets was wat ze wou vertellen maar niet kon of durfde. "En hoe gaat het met joú?" Aan de manier waarop hij dat zei was te merken dat het een diepere betekenis had, dat hij echt wou weten wat er scheeldde. Hij kende haar immers lang genoeg om te weten dat niet alles honderd procent oké was. "Nog iemand ontmoet in de tussentijd?" Weer rolde er een zucht over zijn lippen en liet hij kort zijn blik over de hond glijden die Vanessa's schoot en de halve bank had ingepalmd voor hij antwoordde. "Je kent me hè... Er lopen hier zoveel leuke meisjes rond, dus veel kom ik niet te kort. Er is trouwens wel een meisje dat me erg anstaat" Zacht lachend beet hij op zijn onderlip en zuchtte weer diep waardoor zijn borstkas fel op en neer daalde.
"Ik hoop trouwens dat die sneeuwstorm nog een tijdje achterblijft, of gewoon niet komt want het zou zonde zijn als ik de komende weken niet meer hier geraak aangezien mijn auto in de garage is en het nu al levensgevaarlijk is om met de motor de baan op te gaan. Ik heb je gezelschap wel gemist." Een kleine glimlach sierde zijn lippen en zijn ogen fonkelden. Wat hij zij meende hij oprecht. De laatste tijd was het stil geweest tussen hun twee. Hij had vrienden genoeg om mee rond te hangen, maar soms miste hij toch het gezelschap van eentje van het vrouwelijke geslacht. Met haar kon hij over echt alles praten en ze stonden elkaar bij met raad en daad. Even was hij in gedachten weggezonken, totdat Vanessa antwoordde op zijn vraag die hij net gesteld had...


http://jannegoffinghs.tumblr.com/

Vanessa

Vanessa

Een tikkeltje zenuwachtig gleden haar handen over het hoofd van Balou, die ondertussen zijn tong half uit zijn bek had hangen en zijn ogen gesloten. Haar donkere ogen werden weer op Lawrence gericht en toen hij vertelde dat het goed met hem ging, speelde een liefdevolle glimlach met haar lippen. Fijn om dat te horen, je wist immers nooit wat er in de tussentijd kon gebeuren. "Met mij gaat het prima! Heb ondertussen weer een paard gekocht en het rijden gaat prima tot nu toe." Loog ze, het ging niet prima. Toen hij antwoord gaf op haar vraag of hij iemand had ontmoet, vervaagde haar glimlach bijna meteen. Al snel wist ze haarzelf te herstellen en haar mondhoeken weer omhoog te drukken. "Dat is.. ehm, fijn voor je! En wie is dat meisje dat je erg aanstaat?" Niet zij, dat wist ze zelf ook wel.
Door de verschillende emoties die haar lichaam overnamen, voelde ze hoe er een brok in haar keel ontstond. Wáárom moest zij dit nou weer hebben? Waarom moest ze haar beste vriend leuk vinden, die haar waarschijnlijk toch nooit leuk zou vinden. Vanessa wendde haar blik even van Lawrence af en beet opnieuw op haar onderlip. Ergens had ze het natuurlijk aan zien komen, maar desondanks kwam het hard aan. Vanessa nam eventjes diep adem, wendde haar blik weer naar Lawrence en glimlachte opnieuw naar hem. "Dat hoop ik ook. Ik heb geen zin om je weer zolang niet meer te zien. Het was echt énorm saai zonder je." Grinnikte ze.
Balou trok haar aandacht toen hij sloom zijn hoofd optilde en even geeuwde. Vervolgens sprong hij van de bank en ging voor zijn drinkbak liggen, het was dus duidelijk dat hij water wilde. "Momentje." Vanessa kwam van de bank af en vulde zijn drinkbak opnieuw, was ze ook van dat gezeur af. Even leunde ze tegen de aanrecht, kneep haar ogen kort samen en slikte. Ze moest het hem vertellen, anders bleef ze er maar mee rondlopen. Vanessa liep terug richting de woonkamer, plofte weer terug op de bank en richtte haar ogen met een dit keer wat serieuzere blik op Lawrence. "Ik eh.. moet je iets vertellen." Na haar woorden grinnikte ze even ongemakkelijk, vouwde ze haar handen in elkaar om vervolgens eventjes voorzichtig te grijnzen. "Nou.. ik heb zeg maar sinds dat ik je leerde kennen.. ehm." Met een peinzende blik keek ze hem aan. "Gevoelens voor je. Meer dan alleen vriendschappelijke gevoelens." Was dit wel het goede moment? Vast niet, dan had ze het nu al helemaal verpest.
"En ik weet dat je niets voor mij voelt, maar ik vind het wel zo eerlijk tegenover jou, dat je weet wat ik voor je voel.." Dat was er tenminste uit, maar de angst spookte nog steeds door haar lichaam heen. Waarschijnlijk zou dit alles verpestten, maar ze kon er niet langer mee lopen. Uiteindelijk had ze het toch moeten vertellen, dus of ze het nou nu deed of niet; het was er waarschijnlijk toch wel van gekomen.

Lawrence Posner

Lawrence Posner






















L A W R E N C E





These feelings are killing me

Hij luisterde aandachtig toen ze vertelde over hoe goed het met haar paard en met haarzelf ging. Het deed hem goed om te horen dat ze hier toch haar draai had gevonden en stilaan het normale levensritme terug opnam. Hij wou nog vragen wat voor paard ze gekocht had en of ze eens zin had om samen te gaan rijden, maar toen was ze hem al voor om te vragen wie het meisje was dat hem erg aanstond. Een grimas verscheen op zijn gezicht en een typisch onschuldig glimlachje sierde zijn lippen. "Alice. Je kent haar vast niet maar ze is echt een type voor mij. Alhoewel weet ik niet of het iets serieus zal worden. Je kent me hè... Alles voor een nacht." Een zachte lach vulde de ruimte en zijn ogen fonkelden.
Hij wisselde even van welk been onderaan lag, want stilaan begon hij kramp te krijgen. Vanessa was even haar hond water geven en dat gaf hem wat tijd om te denken. Haar gedrag was niet honderd procent hetzelfde als anders en hij wou dolgraag weten wat er met haar scheeldde. Maar dat leek sneller te komen dan hij verwachtte. Ze zette zich voor hem op de bank en keek hem serieus aan, meteen voelde hij dat er iets serieus mis zat. Ofja, net goed misschien... Ze begon te vertellen en voor Lawrence leek het alsof het allemaal een droom was, maar hoe langer en dieper hij er over nadacht, hoe vanzelfsprekender het leek. De verlegen blikken, de soms wat 'te intiemere' momentjes dan vrienden normaal met elkaar omgingen, de kadootjes bij kerst en verjaardagen... Het voelde alsof er een enorme brok in zijn keel kwam te zitten en zijn hart een slag oversloeg. "En ik weet dat je niets voor mij voelt, maar ik vind het wel zo eerlijk tegenover jou, dat je weet wat ik voor je voel.." Zijn ogen stonden strak open en hij staarde tegen de muur aan. "Vanessa, ik.. Ik had absoluut geen idee en ik weet niet hoe ik mij erover moet voelen." Meer kreeg hij voor het moment niet uitgebracht. "Als je het niet erg vindt..." Hij wees richting de achterdeur en hees zichzelf recht uit de zetel. Wat frisse lucht, dat had hij nodig. Zijn benen brachten hem naar de tuin, waar een dikke laag sneeuw het gras bedekte en de koude lucht zijn longen vuldde. Maar net op het moment dat hij nog een pas vooruit wou zetten gleed zijn voet onder hem uit en belandde hij languit in het gras. De voet onder hem lag in een oncomfortabele houding en had hard gekraakt toen hij in de sneeuw belandde. Zijn tanden had hij op zijn lippen geklemd en beet er hard op om het niet van de pijn uit te schreeuwen. Verdomme, dat moest nu ook nog!

Het is nogal een flutje.. Moest je er niets mee kunnen, zeg het mij en ik pas wat dingen aan


http://jannegoffinghs.tumblr.com/

Vanessa

Vanessa



























De reactie die hij gaf had ze verwacht, desondanks deed het daarom niet minder pijn. Hij had het altijd vriendschappelijk gezien, maar bij haar zat er veel meer achter. Ze was verliefd op hem. Vanessa had niet gewoon 'gevoelens' voor hem, het was veel meer dan dat en dat was ook de reden dat het haar zo enorm veel pijn deed. Toen hij richting de achterdeur wees en vervolgens verdween, prikte de tranen in haar ogen. Had ze het maar voor haarzelf gehouden, dan was dit nooit gebeurd. Wat bereikte ze er eigenlijk mee? Niets. Hun vriendschap was nu totaal geruïneerd en een relatie zat er zo wie zo niet in, dus zoals ze altijd deed, had ze haarzelf zwaar voor lul gezet. Ze had niet anders verwacht, Lawrence zag haar als een gewone vriendin en dat had ze nu verpest.
Vanessa stond op, voelde hoe een traan uit haar ooghoek rolde en vluchtig veegde ze hem weg. Het deed haar pijn, enorm veel pijn, ook al wist ze dat dit hoogstwaarschijnlijk ging gebeuren. Vanessa dacht dat als ze haarzelf er een beetje op voorbereidde, het dan wel mee zou vallen, maar ze had het mis. Het deed haar meer dan ze verwacht had.
Voorzichtig gleed haar blik naar het grote raam waardoor je de achtertuin kon zien. Toen ze geen Lawrence meer zag, leek het alsof haar hart in duizenden stukjes werd gebroken. Was hij er serieus vandoor gegaan? Vanessa besloot voor de zekerheid nog even te kijken. Zodra ze de achterdeur opende, zag ze dat hij languit over de grond lag. "Lawrence? Wat heb je gedaan, gaat het?" Ze gooide krachtig de achterdeur wagenwijd open, stapte op hem af en hielp hem zonder enige twijfel omhoog, om hem vervolgens binnen op de bank weer te laten zitten. Ondanks wat er net was gebeurd, probeerde ze te doen alsof het vergeten was en ze er zand over hadden gegooid. Vanessa wilde zoiets hun vriendschap niet laten verpestten, dus het leek haar het beste om er niet meer over te spreken. Ondertussen had ze haar lichaam naar de keuken verplaatst, schonk een glaasje water voor hem in en drukte die in zijn hand. Het was duidelijk dat hij last had van zijn voet, dus besloot ze ook maar een icepack in een handdoek te draaien, om vervolgens zijn schoen en sok uit te doen en de koude icepack er zachtjes tegenaan te drukken. Zo zou zijn voet niet gigantisch opzwellen en als hij wilde, kon ze hem naar de eerste hulp brengen. "Moet je niet even naar de huisarts of iets dergelijks? Ik wil je wel brengen?"
Het kon ook niet anders. Of hij moest een van zijn vrienden bellen die hem op konden komen halen, wat ze ergens ook begrijpelijk vond. Waarschijnlijk was deze hele situatie voor hem ook vrij awkward.

Lawrence Posner

Lawrence Posner






















L A W R E N C E





Hij had zin om het uit te schreeuwen, met dingen te gooien, op iets te slaan. De pijn was heel intens en hij had het gevoel dat hij nooit meer zou kunnen wandelen. Natuurlijk wist hij van zichzelf ook dat dat overdreven was, de eerste pijnen waren meestal de ergste, maar toch. Zo had hij het nog nooit een pijn meegemaakt, zelfs niet die ene keer toen hij van Vixen was afgevallen nadat die zich enorm had verschoten van een vrachtwagen die toeterend voorbij kwam gereden. Vanessa was sneller dan hij dacht bij haar, en in de verte hoorde hij haar stem roepen: "Lawrence? Wat heb je gedaan, gaat het?" Het moment daarna voelde hij hoe hij werd opgetrokken en terug naar binnen werd gehesen, een voet achter hem aan slepend. Alle geluiden rondom hem waren vaag en zijn zichtvermogen was ook wazig geworden, zo had hij zich gefocust op de pijn. Hij werd uit zijn trance opgewekt toen ze een glas water in zijn handen drukte en zijn schoen uitdeed, waardoor hij zijn hoofd naar achter sloeg en zijn vuist in zijn mond probeerde te stoppen om de pijn te verbijten.
Even later, toen de koude van het ijspack in zijn voet trok begon de pijn te minderen en kon hij een slok water nemen. Zijn heel voorhoofd stond onder de zweetdruppels, zo verkrampt had hij zich gehouden en zo hard probeerde hij de pijn te onderdrukken. "Dankjewel.." zei hij zachtjes tegen haar toen ze voor hem stond en vroeg of hij naar de huisdokter of iets dergelijks wou. "Nee, ik ben oke zo." Aan zijn gezicht stond af te lezen hoe hij afzag. Zijn kleur was weggetrokken en hij zag bleek. "Laat me hier maar even liggen." Hoe awkward hij dit moment ook vond, hij had te veel pijn om nu op te staan en ergens heen te gaan. De aders in zijn ogen zagen rood, wat betekende dat er enkele gesprongen waren doordat hij zo hard zijn ogen had dichtgeknepen. Zijn tong liet hij even over zijn lippen gaan voordat hij nog een slok water nam. "Hoe ehh.." Een diepe denkrimpel verscheen op zijn voorhoofd, en hij hield zijn hoofd wat schuin. "Hoe wil je nu verder? Ik bedoel tussen ons..."







http://jannegoffinghs.tumblr.com/

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

Paradigm Shift » Het Oosten » De Huizen » These feelings are killing me. [Lawrence]

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum