Haar blonde haren striemden in haar gezicht terwijl de harde wind haar achterover probeerde te blazen. Ondanks dat het nu officieel lente was, was het weer nog steeds niet te harden en was ze verkleumd tot op het bot. Haar handen waren verkleurd en haar neus was rood. Haar vingers hadden geen gevoel meer en haar tenen waren bijna bevroren. Ze piepte zachtjes toen een windvlaag haar omver dreigde te gooien. De enige reden dat ze niet in het warme, behaaglijke huis van Riot en haar zat, was omdat ze vandaag therapie had. Ze had nog contact gehad met haar ouders, althans, hoe het was gelopen wist ze niet precies maar het kwam erop neer dat ze de keuze had; opgenomen worden of therapie volgen. Solance wist niet zeker of ze verplicht was om die opname te volgen, omdat ze inmiddels meerderjarig was, maar toch leek de gedachte haar al te overvallen. Dan zou ze echt gek zijn, dan zou ze echt met haar neus op de feiten gedrukt worden. Dat wou ze niet. Dus had ze besloten dat ze maar 'vrijwillig' naar de therapie ging. Vandaag was de eerste keer dat ze er heen ging en ze wist dus ook niet wat ze kon verwachten. Ze had wel gezegd dat ze Patrick hoe dan ook meenam. Het enige wat ze aan reactie had gekregen was dat het voor deze keer in orde was, maar dat dit niet elke keer zo kon zijn.
"Hier is het," zei Solance zachtjes terwijl ze Patrick sommeerde dichterbij te lopen. Vandaag had ze haar hond een riem om gedaan, slechts om maar iets om handen te hebben. Patrick liep toch wel dicht naast haar. Ze kon zich gelukkig prijzen met een hond zoals Patrick. Natuurlijk vond ze de hond van Riot, Gypsy, ook wel een leuk beest, maar ze had gewoon meer met Patrick. Meer met hem beleefd, hem van pups af aan gered. En nu was hij de hond die haar leek te redden. Ze kon het niet uitleggen maar de band tussen haar en Patric leek soms magie te zijn. Hij was zo op haar afgespeeld dat ze zich nooit zorgen hoefde te maken om haar veiligheid, behalve als ze deze zelf in gevaar bracht, iets wat ze constant deed. Hoewel ze geprobeerd had om te stoppen met het snijden, gebeurde het soms nog wel dat ze een slippertje had. Ze sneed niet meer zo vaak, hooguit een keer per week, en het aantal wonden per 'sessie' was teruggedrongen naar maximaal vijf. Ook probeerde ze niet meer zo diep te snijden en de wonden de kans te geven goed te helen door ze te ontsmetten en er pleisters op te houden indien nodig. Dus wat dat betreft ging het wel iets beter, en ze probeerde het zo goed mogelijk vol te houden voor Riot. Al met al ging het eigenlijk wel iets beter. Haar hoofd kwam tot rust in hun huisje daar in het bos. Alleen... eten. Eten bleef de pest. Het stond haar zo tegen om iets te eten dat als het kon, ze vrijwel geen eten tot zich nam. Het eten wat ze binnenkreeg hield ze dan ook wel binnen, over het algemeen, maar was het te veel, kwam het vooralsnog naar buiten.
Aarzelend liep ze het gebouw binnen waar met koeienletters 'RIAGG' stond. Het maakte haar bang. Patrick voelde haar angst want hij kwam nog dichter bij haar lopen en keek alert om zich heen. Toen er een vrouw naar Solance toe kwam, begon hij zachtjes te grommen.
"Jij moet Solance Ainsworth zijn," zei de vrouw vriendelijk. SOlance keek haar wantrouwig aan. "Je hebt een afspraak bij mevrouw Burghman?" Een kort, aarzelend knikje. "Om tien uur?" Nog een kort knikje. "Ja, dan ben jij Solance. En dat is je hulphond?" De vrouw wees naar Patrick.
"Nee mevrouw, hij is een expert drakenjager," mompelde ze terwijl ze hard in het handvat van de riem kneep. De vrouw grinnikte even.
"Mevrouw Burghman komt er zo aan, neem maar plaats in de wachtkamer." Solance keek om zich heen en zag een bordje met 'wachtkamer' erop. Er zaten in een kleine ruimte een aantal mensen en het stond haar niet aan dat ze daarbij moest gaan zitten. Dus besloot ze tegen de muur te gaan zitten. Ze liet zichzelf rustig neerzakken en spoorde Patrick aan om naast haar te gaan liggen. Hij legde zijn grote kop op haar been neer en zuchtte diep. Een paar minuten later kwam er een vrouw met grijs haar in wat krullen naar beneden zetten. Haar gezicht was verweerd en gerimpeld van de ouderdom. Solance hoopte dat ze niet haar kant op kwam, want dat zou betekenen dat ze officieel startte met haar therapie. Haar hoop was tevergeefs. De vrouw kwam wel haar kant op en hurkte voor haar neer.
"Jij moet Solance zijn," sprak ze met een zalvende, rustgevende stem. Solance knikte schuchter.
"En dan is dit... Patrick." De vrouw glimlachte breed naar Solance. "Ga je mee? Dan gaan we naar boven toe. Kan Patrick traplopen of kunnen we beter met de lift gaan?" Solance durfde geen antwoord te geven. De vrouw was te onbekend en de situatie was haar iets te nieuw. Zwijgend staarde ze dus maar naar Patrick, die vrolijk met zijn staart aan het zwiepen was.
"Solance?" De vraag hing tussen hun in. Een tijdje ging voorbij, de vrouw wachtte geduldig tot Solance gereed was om antwoord te geven.
"Ik weet het niet, mevrouw," mompelde ze zachtjes. "Trap lopen is niet goed voor Patrick, maar hij is nog nooit in een lift geweest." Ze frommelde haar handen samen en weigerde het om mevrouw Burghman aan te kijken.
"Zullen we hem maar proberen de lift in te krijgen?" vroeg ze toen aan Solance. Solance' ogen werden groot van angst. Dat was een slecht plan! Dan moest ze met een wildvreemde vrouw in een kleine ruimte staan en...
"Solance?" Blijkbaar was ze te lang stil geweest. Ze haalde haar schouders op. Als ze er zo over nadacht, was het misschien niet zo goed geweest om zo afgelegen te leven. Ze wantrouwde iedereen en bleef het liefst zo ver mogelijk bij iedereen uit de buurt.
"Wil je zelf met de lift gaan? Patrick vertrouwd je het meeste. Dan ga ik wel met de trap. Dan moet je bij de lift op me wachten, dan kom ik je vanaf daar halen." Solance knikte aarzelend en liep achter mevrouw Burghman naar de lift toe. "Weet je hoe hij werkt?"
"Natuurlijk," mompelde Solance zachtjes. Ze hielp Patrick de lift in en zorgde ervoor dat hij aan haar voeten zat alvorens de liftdeur dicht gleed. Ze klikte op het knopje om het ding naar boven te laten gaan en de lift zoefde soepel omhoog. Patrick zag er vooralsnog geschrokken uit en trilde lichtjes.
"Het is oké," mompelde ze zachtjes. Ze aaide de hond zachtjes door zijn lange vacht en hielp hem de lift uit. Mevrouw Burghman stond al geduldig op haar te wachten.
"Zo. En, ging het?" vroeg ze. Solance haalde haar schouders op en ging door haar hurken om Patrick een aai te geven. Een tijdje bleef het stil.
"Goed, we gaan naar mijn kamertje toe, volg mij maar." mevrouw Burghman liep al weg en Solance liep haar langzaam achterna. Aarzelend volgde ze de vrouw de kamer in en zonk neer op een diepe, lekker zittende stoel in de kamer.
"Wil je wat te drinken?" vroeg mevrouw Burghman. Solance knikte, al was het alleen maar om even aan dit kamertje te kunnen wennen zonder dat deze vrouw naar haar zat te staren. Mevrouw Burghman liep het kamertje uit en dat gaf Solance even ademruimte. Ze omhelsde Patrick stevig en fluisterde zachtjes in zijn oor: "Ik vind het hier maar niets." Na een paar minuten kwam mevrouw Burghman weer terug en gaf ze een glaasje water aan Solance. Ze nam het trillend aan en zette het direct op een tafel neer, bang om het anders om te gooien.
"Zo, vertel eens iets over jezelf," begon de vrouw.
"Ehhh... Nou... Ik ben Solance, ik ben achttien jaar, en mijn vriendje heet Riot -"
Na anderhalf uur stond ze eindelijk weer buiten. Tranen stonden op haar wangen, een angstige blik trok over haar gezicht. De vrouw had te veel persoonlijke dingen gevraagd en Solance was bang geweest dat ze in therapie gezet zou worden als ze niet eerlijk antwoord gaf. Dus had ze op de meeste dingen eerlijk antwoord gegeven. Het naarste moment was misschien wel het moment waarop mevrouw Burghman haar geconfronteerd had met haar eigen littekens. Ze had zich nauwelijks staande kunnen houden en was nog net niet in janken uitgebarste. En toen ze afscheid namen legde die vrouw ook nog eens de nadruk erop dat Patrick de volgende keer maar thuis moest blijven. Wat dacht zij? Dat Solance ALLEEN in een kamer met haar ging zitten? Echt niet! Patrick hielp haar, steunde haar, maakte haar sterker en zorgde ervoor dat ze zich tenminste iets veiliger voelde. Niet heel veel...
Ze liep het gebouw uit en knipte Patricks riem los. Hier zou hij niet zoveel gevaar lopen. Nadat hij een plasje had gedaan, maakte ze hem weer vast en liep de stad in. Ze moest nog hondenvoer hebben want sinds die pup van Riot er was, ging het voedsel van de hondjes steeds sneller op. Patrick leverde zelfs voedsel in voor het jonge dier. Ze floot zachtjes een riedeltje en keek even naar Patrick, die vrolijk kwispelend rond liep. Hij bleef even staan, zag iets, trok de riem voor het eerst uit haar handen en rende achter een kat aan. Solance viel voorover op de grond en kwam met een 'UHMF' neer. Au! Ze krabbelde haastig overeind.
"PATRICK, HIERKOMEN!" schreeuwde ze angstig terwijl ze naar haar hond zocht. "Patrick!" Ze was zo bang dat hij zou overreden worden door een auto of een fietser of zo. Dat zou ze zichzelf nooit vergeten. Ze klampte een willekeurig iemand van haar leeftijd aan en praatte voor het eerst sinds tijden met een wildvreemde. Of was diegene niet zo vreemd?
"Help, alsjeblieft. Ik moet die blonde Golden Retriever terug zien te krijgen. Alsjeblieft!" Haar stem sloeg over en haar lip trilde.
- open -
"Hier is het," zei Solance zachtjes terwijl ze Patrick sommeerde dichterbij te lopen. Vandaag had ze haar hond een riem om gedaan, slechts om maar iets om handen te hebben. Patrick liep toch wel dicht naast haar. Ze kon zich gelukkig prijzen met een hond zoals Patrick. Natuurlijk vond ze de hond van Riot, Gypsy, ook wel een leuk beest, maar ze had gewoon meer met Patrick. Meer met hem beleefd, hem van pups af aan gered. En nu was hij de hond die haar leek te redden. Ze kon het niet uitleggen maar de band tussen haar en Patric leek soms magie te zijn. Hij was zo op haar afgespeeld dat ze zich nooit zorgen hoefde te maken om haar veiligheid, behalve als ze deze zelf in gevaar bracht, iets wat ze constant deed. Hoewel ze geprobeerd had om te stoppen met het snijden, gebeurde het soms nog wel dat ze een slippertje had. Ze sneed niet meer zo vaak, hooguit een keer per week, en het aantal wonden per 'sessie' was teruggedrongen naar maximaal vijf. Ook probeerde ze niet meer zo diep te snijden en de wonden de kans te geven goed te helen door ze te ontsmetten en er pleisters op te houden indien nodig. Dus wat dat betreft ging het wel iets beter, en ze probeerde het zo goed mogelijk vol te houden voor Riot. Al met al ging het eigenlijk wel iets beter. Haar hoofd kwam tot rust in hun huisje daar in het bos. Alleen... eten. Eten bleef de pest. Het stond haar zo tegen om iets te eten dat als het kon, ze vrijwel geen eten tot zich nam. Het eten wat ze binnenkreeg hield ze dan ook wel binnen, over het algemeen, maar was het te veel, kwam het vooralsnog naar buiten.
Aarzelend liep ze het gebouw binnen waar met koeienletters 'RIAGG' stond. Het maakte haar bang. Patrick voelde haar angst want hij kwam nog dichter bij haar lopen en keek alert om zich heen. Toen er een vrouw naar Solance toe kwam, begon hij zachtjes te grommen.
"Jij moet Solance Ainsworth zijn," zei de vrouw vriendelijk. SOlance keek haar wantrouwig aan. "Je hebt een afspraak bij mevrouw Burghman?" Een kort, aarzelend knikje. "Om tien uur?" Nog een kort knikje. "Ja, dan ben jij Solance. En dat is je hulphond?" De vrouw wees naar Patrick.
"Nee mevrouw, hij is een expert drakenjager," mompelde ze terwijl ze hard in het handvat van de riem kneep. De vrouw grinnikte even.
"Mevrouw Burghman komt er zo aan, neem maar plaats in de wachtkamer." Solance keek om zich heen en zag een bordje met 'wachtkamer' erop. Er zaten in een kleine ruimte een aantal mensen en het stond haar niet aan dat ze daarbij moest gaan zitten. Dus besloot ze tegen de muur te gaan zitten. Ze liet zichzelf rustig neerzakken en spoorde Patrick aan om naast haar te gaan liggen. Hij legde zijn grote kop op haar been neer en zuchtte diep. Een paar minuten later kwam er een vrouw met grijs haar in wat krullen naar beneden zetten. Haar gezicht was verweerd en gerimpeld van de ouderdom. Solance hoopte dat ze niet haar kant op kwam, want dat zou betekenen dat ze officieel startte met haar therapie. Haar hoop was tevergeefs. De vrouw kwam wel haar kant op en hurkte voor haar neer.
"Jij moet Solance zijn," sprak ze met een zalvende, rustgevende stem. Solance knikte schuchter.
"En dan is dit... Patrick." De vrouw glimlachte breed naar Solance. "Ga je mee? Dan gaan we naar boven toe. Kan Patrick traplopen of kunnen we beter met de lift gaan?" Solance durfde geen antwoord te geven. De vrouw was te onbekend en de situatie was haar iets te nieuw. Zwijgend staarde ze dus maar naar Patrick, die vrolijk met zijn staart aan het zwiepen was.
"Solance?" De vraag hing tussen hun in. Een tijdje ging voorbij, de vrouw wachtte geduldig tot Solance gereed was om antwoord te geven.
"Ik weet het niet, mevrouw," mompelde ze zachtjes. "Trap lopen is niet goed voor Patrick, maar hij is nog nooit in een lift geweest." Ze frommelde haar handen samen en weigerde het om mevrouw Burghman aan te kijken.
"Zullen we hem maar proberen de lift in te krijgen?" vroeg ze toen aan Solance. Solance' ogen werden groot van angst. Dat was een slecht plan! Dan moest ze met een wildvreemde vrouw in een kleine ruimte staan en...
"Solance?" Blijkbaar was ze te lang stil geweest. Ze haalde haar schouders op. Als ze er zo over nadacht, was het misschien niet zo goed geweest om zo afgelegen te leven. Ze wantrouwde iedereen en bleef het liefst zo ver mogelijk bij iedereen uit de buurt.
"Wil je zelf met de lift gaan? Patrick vertrouwd je het meeste. Dan ga ik wel met de trap. Dan moet je bij de lift op me wachten, dan kom ik je vanaf daar halen." Solance knikte aarzelend en liep achter mevrouw Burghman naar de lift toe. "Weet je hoe hij werkt?"
"Natuurlijk," mompelde Solance zachtjes. Ze hielp Patrick de lift in en zorgde ervoor dat hij aan haar voeten zat alvorens de liftdeur dicht gleed. Ze klikte op het knopje om het ding naar boven te laten gaan en de lift zoefde soepel omhoog. Patrick zag er vooralsnog geschrokken uit en trilde lichtjes.
"Het is oké," mompelde ze zachtjes. Ze aaide de hond zachtjes door zijn lange vacht en hielp hem de lift uit. Mevrouw Burghman stond al geduldig op haar te wachten.
"Zo. En, ging het?" vroeg ze. Solance haalde haar schouders op en ging door haar hurken om Patrick een aai te geven. Een tijdje bleef het stil.
"Goed, we gaan naar mijn kamertje toe, volg mij maar." mevrouw Burghman liep al weg en Solance liep haar langzaam achterna. Aarzelend volgde ze de vrouw de kamer in en zonk neer op een diepe, lekker zittende stoel in de kamer.
"Wil je wat te drinken?" vroeg mevrouw Burghman. Solance knikte, al was het alleen maar om even aan dit kamertje te kunnen wennen zonder dat deze vrouw naar haar zat te staren. Mevrouw Burghman liep het kamertje uit en dat gaf Solance even ademruimte. Ze omhelsde Patrick stevig en fluisterde zachtjes in zijn oor: "Ik vind het hier maar niets." Na een paar minuten kwam mevrouw Burghman weer terug en gaf ze een glaasje water aan Solance. Ze nam het trillend aan en zette het direct op een tafel neer, bang om het anders om te gooien.
"Zo, vertel eens iets over jezelf," begon de vrouw.
"Ehhh... Nou... Ik ben Solance, ik ben achttien jaar, en mijn vriendje heet Riot -"
Na anderhalf uur stond ze eindelijk weer buiten. Tranen stonden op haar wangen, een angstige blik trok over haar gezicht. De vrouw had te veel persoonlijke dingen gevraagd en Solance was bang geweest dat ze in therapie gezet zou worden als ze niet eerlijk antwoord gaf. Dus had ze op de meeste dingen eerlijk antwoord gegeven. Het naarste moment was misschien wel het moment waarop mevrouw Burghman haar geconfronteerd had met haar eigen littekens. Ze had zich nauwelijks staande kunnen houden en was nog net niet in janken uitgebarste. En toen ze afscheid namen legde die vrouw ook nog eens de nadruk erop dat Patrick de volgende keer maar thuis moest blijven. Wat dacht zij? Dat Solance ALLEEN in een kamer met haar ging zitten? Echt niet! Patrick hielp haar, steunde haar, maakte haar sterker en zorgde ervoor dat ze zich tenminste iets veiliger voelde. Niet heel veel...
Ze liep het gebouw uit en knipte Patricks riem los. Hier zou hij niet zoveel gevaar lopen. Nadat hij een plasje had gedaan, maakte ze hem weer vast en liep de stad in. Ze moest nog hondenvoer hebben want sinds die pup van Riot er was, ging het voedsel van de hondjes steeds sneller op. Patrick leverde zelfs voedsel in voor het jonge dier. Ze floot zachtjes een riedeltje en keek even naar Patrick, die vrolijk kwispelend rond liep. Hij bleef even staan, zag iets, trok de riem voor het eerst uit haar handen en rende achter een kat aan. Solance viel voorover op de grond en kwam met een 'UHMF' neer. Au! Ze krabbelde haastig overeind.
"PATRICK, HIERKOMEN!" schreeuwde ze angstig terwijl ze naar haar hond zocht. "Patrick!" Ze was zo bang dat hij zou overreden worden door een auto of een fietser of zo. Dat zou ze zichzelf nooit vergeten. Ze klampte een willekeurig iemand van haar leeftijd aan en praatte voor het eerst sinds tijden met een wildvreemde. Of was diegene niet zo vreemd?
"Help, alsjeblieft. Ik moet die blonde Golden Retriever terug zien te krijgen. Alsjeblieft!" Haar stem sloeg over en haar lip trilde.
- open -