Calm and easy. [Volente]

Het was een hectische dag geweest. Anders was hij gewoon niet te noemen. Hij had een aantal paniekaanvallen gehad, had veel moeite moeten doen om niet compleet uit te flippen, maar het was met moeite gegaan. Uiteindelijk had hij een van zijn klasgenoten flink hard geslagen en was eruit gestuurd. Zijn docent had zijn moeder gebeld en die was hem op komen halen. Zwijgend hadden ze in de auto gezeten, tot zijn moeder uiteindelijk begon.
"Zo kan het niet langer, Brian," zei ze. Brian antwoordde niet. "Je bent inmiddels zeventien, je bent een slimme jongen en je weet dat dingen zich niet oplossen door middel van geweld." Brian zei haar maar niet dat die jongen hem eerst geslagen had. Het hele verhaal was uiteindelijk zo verdraaid dat het allemaal Brians schuld was en dat die jongen onschuldig was en 'zomaar' slachtoffer van Brian was geworden. Alsof Brian dat zou doen! Dat zou vet oneerlijk zijn. Zijn moeder had nog gepreekt, maar hij had niet geluisterd. Hij had zelfs niet geknikt. Hij was gewoon gevlucht in zijn eigen fantasie-wereld, waar alles tot leven kwam, waar hij gewoon vrienden had. Vrienden, behalve Cassie. En zelfs bij Cassie voelde hij zich niet voor honderd procent op zijn gemak. Ja, hij deed echt zijn best hoor, maar het lukte gewoon niet. Ze was vriendelijk, ze was aardig, maar god, ze was zo.. Cassie. Zo menselijk.
In zijn fantasiewereld had hij dus vrienden, stelde hij wat voor, was het zelfs mogelijk dat hij een vriendinnetje had. In real was dat gewoon onmogelijk. Hij was het. Hij was saai, oninteressant, luisterde naar klassieke muziek, verzamelde stenen, hield ongelooflijk veel van hardlopen... Hij was eenzaam, iets anders kon hij er niet van maken.
"Zo, wat ga je doen?" vroeg ze, nu ze thuis waren aangekomen. Brian keek voor het eerst sinds de hele auto-reis op. "Waarschijnlijk wil je me weghebben," zei hij gekwetst. "Ik ga naar het meer toe. Kalm worden. Nadenken, ofzo. Want dat wil je zo graag. Dat ik nadenk over mijn daden. Me schuldig ga voelen over wat anderen me aandoen." Hij deed de autodeur woest open, stapte eruit, knalde de deur dicht en bleef even kil naar zijn moeder kijken. Toen draaide hij zich om en begon te rennen. Daardoor zag hij niet de traan die langs zijn moeders wang biggelde en hoorde hij niet dat zijn moeder fluisterde;
"Arme jongen." Zij wist niet wat ze voor hem kon doen en hoe ze hem kon helpen.
Zijn voetstappen klonken hol op het zachte zandpad. Het was een onprettige ondergrond om op te lopen, ookal deed hij het toch. Hij wou naar dat meer toe, wou daar misschien gaan zwemmen, maar misschien ook eens flink uithuilen. Het verwarde hem, frustreerde hem, dat hij anders was dan de rest, hoe erg hij ook zijn best deed om 'normaal' te zijn. Op zijn weg naar het strandje, rende hij vol tegen een meisje op, wat hij niet aan had zien komen doordat hij zo erg in gedachten verzonken was.
"Oh appel ," riep hij dan ook uit. "Sorry, sorry!" stamelde hij. "Het was niet netjes om te schelden. Oh, sorry voor het tegen je aanlopen." Hij werd rood, keek haar ondertussen aan vanonder zijn lange redelijk meisjesachtige wimpers. "Gaat het?" Hij schaamde zich kapot en wist zich geen houding te geven.

"Ik ben weg!" schreeuwde ze naar haar moeder, die boven bezig was met de was. Om verdere vragen te negeren griste ze haar bruine cowboysbag van de tafel, propte er een knijpfruitje en een energiereep in en pakte haar handdoek. Het was zulk lekker weer vandaag, en ze besloot even naar het meer te gaan. Zonnen of even zwemmen, of misschien waren haar vrienden er wel. Ze was gekleed in een crèmekleurig, zomers jurkje. Een paar gouden armbanden van verschillende breedtes rinkelden aan haar linkerpols. Haar haar was schuin gevlochten, en sommige honingkleurige lokken sprongen vanonder haar bruine haarbandje. Ze deed haar witte oortjes in en zette een zomers nummer op, om even in de stemming te komen. Haar gouden sandaaltjes klakten over het grindpad wat ze insloeg. Geïrriteerd wapperde met haar handen de vele vliegjes weg. Dat was wel het nadeel van het meer, er waren zoveel vliegjes. Ze ging zo op in haar muziek dat ze niet merkte hoe het grindpad overging in zand, totdat alle lucht ineens uit haar longen werd geperst en ze met een plof in het zand terecht kwam. Vloekend krabbelde ze overeind, wendde haar hoofd op om degene die haar liet struikelen eens flink uit te schelden. Tot ze zag dat degen die tegen haar opbotste een jongen was. Hij verontschuldigde zich uitgebreid. Ze kroop overeind, streek haar jurkje glad en klopte het zand van haar geschaafde knieën. "Nee nee, het geeft echt niet, ik lette ook niet op". Antwoordde ze met een zucht. Ze wierp een blik op haar knieën. Bloed liep in een stroompje naar beneden. "Auw" ze veegde het weg, een pleister was niet nodig. Ze bekeek de jongen wat beter. Ze kende hem ergens van.... " zit jij niet op de zelfde school als mij?" vroeg ze. "ik ben Volante trouwens. Zullen we anders..... Hmm..... daar gaan zitten?" Ze wees naar een plekje onder een boom, aan het meer. Deze kans moest ze benutten toch? Ze hield ervan om nieuwe vrienden te maken.

Omg faal, m'n eerste post met een mens.....

"Volante?" Hij dacht even na terwijl hij het meisje overeind hielp. Zaten ze serieus bij elkaar op school? Dat kon best wel eens kloppen. Dus knikte hij, terwijl hij haar zwijgend ondersteunde. Een plekje onder de boom opzoeken, in de schaduw. Sure, why not? Hij had toch niet veel bijzonders meer te doen vandaag. Nadenken kon vanavond wel. Wat hij geheid ook ging doen. Aangezien vrijwel alles zijn schuld was. Jes, schuld krijgen. Hij was inmiddels gespecialiseerd in een geniale oogrol, maar ja, wat wil je anders met mensen in je omgeving die je constant de schuld geven van alles en nog wat? Ja, hij had over bepaalde dingen geen overzicht, kon bepaalde dingen neit inplannen, was totaal niet trouw aan zichzelf, maar hij deed zo afschuwelijk veel zijn best. Maar dat leek te worden vergeten. Even gromde hij, maar dat was op zo'n moment dat het ook een grom van inspanning had kunnen zijn. Niet dat Volante zwaar was, maar gewoon. Voor Brian was ze zelfs enorm licht en hij had haar op ontiegelijk veel manieren kunnen tillen zonder dat het lastig werd. Maar dat was niet een goed plan. In een redelijk traag tempo liepen ze naar de boom toe en toen hij gras onder zijn voeten voelde, ging er een opluchting door hem heen. Voorzichtig zette hij Volante neer en ging vervolgens naast haar zitten.
"School, hè?" begon hij het gesprek. "Ik herken je wel, ja. We zitten niet bij elkaar in de klas, maar ik geloof dat ik wel eens een project samen met je heb gedaan. Maar dat was in de brugklas, ofzo." Er kwam een glimlachje van zijn lippen af. Ja, de brugklas, hij wist vrijwel alles nog van de brugklas. Er was namelijk een interessante lesmethode geweest die onder andere ging over stenen en mineralen. En laat dat nou net de reden zijn geweest dat Brian verslaafd werd aan het verzamelen van stenen en informatie erover opzoeken. Hij wist echt alles. En om heel eerlijk te zijn, hij had ook altijd een steen bij zich. Zijn gelukssteen. Het was een onyx, die hij zelf in een vorm had geslepen. Een hartje. En met een ijzerdraadje had hij er een 'barst' in gekerfd. Het was iets bijzonders, het stond beeld voor de pijn die hij in zijn hart had gevoeld toen zijn vader ervandoor ging. Zijn vader die het niet meer aankon. Ook stond het symbool voor de relatie die Brian had met zijn moeder. Een slechte, niet goed onderhouden relatie. Ookal deed Brian nog zo zijn best.
"Sorry," zei hij zachtjes. "Ik ben nogal afgedwaald in mijn hoofd, het gebeurd vaker. Trek het je alsjeblieft niet persoonlijk aan." Hij glimlachte verlegen en keek Volante toen aan. "Vertel anders eens iets over jezelf?" stelde hij voor. Op die manier zou hij op haar in kunnen haken, zou hij iets over haar te weten komen, en zou hij misschien ook wel iets over zichzelf vertellen. Maar al met al, misschien kon hij haar dan wel plaatsen. Iets wat hij nu niet kon.