easy going.

In de sneeuw was een spoor van paarden hoeven te zien, als
je verder keek zag je een valk hengst lopen.
Assassin stapte rustig vooruit om niet uit te glijden over die irritante
witte sneeuw. Het had vandaag een pak gesneeuwd en het was kouder geworden, dit
was het nadeel om vrij te zijn. De ander paarden stonden lekker warm in hun
hokje. Langzaam kwam Assassin vooruit in de hogen sneeuw, steeds als hij ademde
kwam er een wolkje uit zijn mond. Toch was hij liever hier dan in die kleine
hokjes, hier kon hij tenminste de hemel zien
en doen wat hij wilde. Het sneeuw kraakte onder zijn hoeven, Assassin
wist nog hoe lijp hij reageerde toen hij voor het eerst sneeuw zag. Toen was
hij tenminste nog vrij bij zijn kudde, hij reageerde toen zo druk dat hij wel
eens vaker onder de sneeuw terecht kwam. Nu hij alleen was moest hij zijn
krachten besparen en kon hij niet als een gek rond gaan springen hoe graag hij
het ook wou. Langzaam was Assassin bij het einde van de berg gekomen, je keek uit over een prachtig stuk vallei die onder
de sneeuw zat. Dit maakte het dat hij nog meer heimwee kreeg naar zijn kudde,
maar die waren te ver weg hij kon geen zee over zwemmen. Er was een klein padje
om naar beneden te komen, Assassin twijfelde toch even het was riskant om met
dit weer naar beneden tegaan maar aan de andere kant terug gaan had hij ook
geen zin in. Even bleef hij staan en briesde even, onlangs het gesneeuwd had
was het niet koud de zon scheen zelfs. Het liefst zou hij hier nu van willen
genieten, maar in je eentje is dat gevaarlijk, je let even niet op en je valt
ten prooi aan een roofdier. Toch besloot Assassin om naar beneden te gaan, in
de vallei lag er misschien onder de sneeuw nog wat gras. Voorzichtig nam hij
het smalle padje waar gelukkig minder sneeuw oplag omdat het beschermd werd
door de berg. Stapvoets liep hij de berg af, bij het horen van wat gekraak keek
hij meteen op. Luid snoof Assassin en keek rond, was er een roofdier. Oplettend
stapte hij verder, onder hem begonnen wat steentjes te rollen. Met zijn benen
bijna helemaal onder zijn lijf liep hij de iets steiler helling dan dat hij
dacht af. Langzaam maar zeker kwam hij beneden, blij was hij toen hij helemaal
beneden was. Z’n afdaling was met normaal weer al gevaarlijk laat staan nu.
Even keek Assassin de vallei rond op zoek naar enig gevaar. Toen hij er zeker
van was schraapte hij met zijn hoeven wat sneeuw weg opzoek naar voedsel.

-Iedereen -

"Haat aan sneeuw" dacht een witte merrie die de naam Indigo droeg. Ze wist eigenlijk ook niet helemaal waarom ze zich in dit gebied begaf. Ze had een hekel aan sneeuw, het was koud, nat, vies, het gras werd er niet lekkerder op en nog een heleboel andere nadelige dingen. Het had eigenlijk maar 1 voordeel: Als er gevaar dreigde hoefde ze alleen maar een geschikt plekje te zoeken, te gaan liggen en ze was voor dergelijke roofdieren nauwelijks te herkennen tussen de sneeuw. Die beesten waren eigenlijk ook best dom. Wie kan een paard nou weer niet van sneeuw onderscheiden? Zij had er niet zo heel veel moeite mee, soms was het best handig. Maar waarom ze hier was wist ze eigenlijk niet. Ze dwaalde al een poosje rond en opeens was ze hier. Eigenlijk ook vreemd als je ergens ‘opeens’ was. Waarschijnlijk had ze de hele weg met haar gedachten ergens anders gezeten. Ze zou nu gewoon dit gebied oversteken en weg was ze van de sneeuw. Gelukkig. Maar echt de tijd om over te steken had ze niet. Ze rook een geur, gelukkig wel van een paard, ze had niet zo heel veel zin om haar krachten te moeten opgeven aan een roofdier. Ach, paarden kon ze wel aan, het lag er alleen aan hoe groot ze waren. Ze snoof terwijl er witte wolkjes uit haar neusgaten kwamen. Ze hoorde het geluid van rollende stenen naar beneden waardoor haar hoofd in die richting schoot. Ze zag een paard naar beneden komen, het verging hem goed, maar wel met moeite, zag ze. Hij zag er nou niet echt kwaadaardig uit, dus liep ze hem tegemoet. Ze had al een hele poos niet gepraat met andere, alleen tegen zichzelf en dat begon haar een beetje te vervelen. Ze kon immers niet zelf terug antwoorden. Ja het kon wel maar veel had ze er dan niet aan. Ze bleef op een paar meter van de hengst af staan. Aan de buitenkant kon je natuurlijk nooit weten of een paard goed of slecht was. Ze snoof en nam hem eens in haar op. “Jou ken ik nog niet?” Vroeg ze aan hem.

Assassin schraapte met zijn hoeven de sneeuw weg om bij het gras te komen, het was niet lekker gras maar het voedde tenminste. Op zich was het best wel slim bedacht om je hoeven te gebruiken dan werd je neus niet zo koud en nat, het nadeel was dat het gras geplet werd en er dus nog viezer van smaakte. Zijn hoofd schoot omhoog toen hij de geur van een ander paard, niet zomaar een paard een merrie, in zijn neus voelde prikken. Zijn oortjes stonden meteen recht naar voren, op zoek naar geluiden waar de merrie was. Algauw had hij haar gevonden een witte merrie, bijna net zo wit als de sneeuw, stond een paar beter van hem af. Voorzichtig en gespannen bleef hij staan, misschien was dit wel haar gebied, maar dan kwam er meestal een hengst op je af. Zou ze ook alleen zijn, zijn nieuwsgierigheid werd de baas en hij bleef staan, echter stond hij wel klaar om te rennen, vechten had geen zin dan zou je je zelf verwonden en dat was vataal in je eentje in dit weer. De merrie sprak met de woorden “Jou ken ik nog niet?” . Assassin keek haar aan met een twinkel in zijn ogen, deze merrie was waarschijnlijk niet slecht. “En ik jou ook niet” zei hij koppig. Hij zou zijn naam niet zomaar geven want je weet het maar nooit, hoewel ze nu zijn geur en uiterlijk al wist antwoordde hij ersnel achteraan “Assassin is de naam “ . Hij schraapte even met zijn hoef om toch in beweging te blijven anders bevroor hij straks nog echt.