Bad Blood (Open) o3o

Het waren net karkassen. Fucking karkassen. Riot stond een de rand van de verlaten sporen naar de treinwrakken te kijken. Deze plek fascineerde de jongen met het sneeuwwitte haar enorm, al kon hij niet goed verklaren waarom.
Hij kwam hier vaak. In uiterste gevallen had hij er zelfs wel eens de nacht doorgebracht.
De avond was inmiddels gevallen, maar door de bewolking leek het veel en veel later.
Hij liep tussen de metalen doden door tot hij coupé vond waar de deur van openstond. Een smerige geur kwam hem tegemoed. Hij was dus niet de enige die hier wel eens geslapen had.. Toch verbaasde het hem; wat moest een zwerver zo ver uit de buurt van de stad? Oh well.
Hij liep de coupé verder in. Er was niemand, al telde die stank haast wel voor iemand, omdat het haast een massief iets was.
Riot sprong weer soepel uit de coupé en liep verder. De modderige grond had zijn schoenen doorweekt. Alles was hier grauw en had iets doods. Grijzige en bruine tinten domineerden en niets was echt schoon. Riot kon het hebben; hij had ook lang niet altijd toegang tot hygiëne.
Hij vond een coupé die niet stonk. het ding was roestiger en verwrongener dan alle anderen die hij van binnen had gezien, maar een van de bankjes was nog relatief ok.
Hij ging zitten, ontspannen, want hier hoefde hij toch niet op zijn hoede te zijn. Hier kwam nooit iemand, voor zover hij wist.
Zijn borstkas ging langzaam en regelmatig op en neer en hij sloot zijn ogen, vermoeid.
Net toen hij weg dreigde te zakken in een onrustige slaap, zoals die zich aandienden als je op een plek als deze in slaap viel, hoorde hij voetstappen in de modder. Hij schoot overeind, gespannen. Door de smerige ramen kon hij niets zien, maar hij was niet alleen, dat wist hij zeker. Zijn ogen vernauwden zich, wantrouwend.

Zoo.. iemand? Vond dit een vette locatie, vandaar ^^

"Patrick, Patrick, kom terug!" Solance struikelde in het donker over haar eigen voeten en moest zich aan iets vastgrijpen. Daardoor keek ze op en zag waar ze was aanbeland. Patricks blaffen had haar geleid naar.. hier. Een vage plek, een rare plek, een.. uitgestorven plek. Het voelde hier echt doodeng aan, maar het was zo donker en.. Waar was Patrick? Ze zag zijn voetsporen in de modder staan en bekeek het aandachtig. Zo zag ze welke kant hij was opgegaan en op een of andere manier.. om een of andere reden ging hij een trein binnen. Of was hij een trein binnengegaan. Verslagen stond ze voor zich uit te kijken. Zonder Patrick terug was geen optie. Sowieso vanavond teruggaan was geen optie. Ze had ruzie gehad met haar ouders, alweer, en deze waren zo loeikwaad op haar geworden dat ze kwaad de woonkamer was uitgestampt, Patrick had geroepen en de straat op was gerend. Maar Patrick had iets of iemand geroken en was weggerend. En Solance kon niet zonder Patrick.
"Patrick?" Haar ogen wenden inmiddels gauw aan het donker en ze wist de oude karkassen van de treinen die ooit over de rails hadden gereden te herkennen. Ze wist heel niet dat hier een treinenkerkhof was... En waarom was Patrick hier heen gegaan? Wie was hier? En waarom was diegene hier? Op haar tenen sloop ze een coupé binnen en luisterde strak of ze Patrick hoorde. Nee, ze hoorde niets. Ze liep door, voorzichtig, want hier leek het net iets donkerder te zijn, toen ze over iets of iemand heen viel.
"W... Wat is dat?" riep ze geschrokken uit, toen ze zich zodanig had gedraaid dat ze iets kon zien. "Wie ben jij?" vroeg ze nu, iets zekerder van haar zaak. "En heb jij toevallig mijn hond gezien?" Er klonk geen vertrouwd getrippel, geen vertrouwd geblaf maar ze voelde wel modder op haar hand. Ze keek weer even in de richting waar het voorwerp lag waardoor ze gevallen was en ze lachte hardop. Wat had ze debiel gedaan! Er lag daar enkel een domme plank waardoor ze was geschrokken. Ze kroop weer overeind en liep verder, wat meer op haar gemak. Wie zou hier 's nachts willen zijn?
"Patrick!" riep ze weer, en nu hoorde ze toch zeker het vertrouwde blaffen.
"Patrick!" riep ze nogmaals. Ze volgde het geluid van het gekke blafje en kwam zo terecht bij een jongen en Patrick. Patrick was helemaal geïntresseerd in de jongen en was zijn gezicht aan het besnuffelen en als hij de kans kreeg ook aan het belikken. Solance lachte.
"Oh Patrick," zuchtte ze. "Je gaf me een hartaanval!" De hond schoot op haar geopende armen af en legde zijn hoofd op haar schouder. Ze sloeg haar armen even strak om zijn hals, drukte toen een kus op zijn snuit en liet hem los. Ze ging weer overeind staan, haar armen langs haar lichaam, en Patrick ging naast haar zitten.
"Hoi," zei ze. "Mag ik je vanavond gezelschap houden? Patrick heeft bewezen dat je oké bent en ik kan vanavond toch niet terug naar huis."

De hond was een verrassing geweest, maar een aangename. Riot had altijd iets met dieren gehad; hij kon er beter mee overweg dan met mensen. Dieren begrepen je, waren enthousiast en lieten je niet vallen.
Het hondje besnuffelde hem en hij grijnsde. Hij liet zelfs toe dat de hond zijn gezicht likte en rond zijn mond speelde een oprechte lach, een die de jongen meteen een liever en zachter gelaat gaf.
Plotseling was er ook een meisje in de coupé, bij wie de hond blijkbaar hoorde. De glimlach was meteen weg en het wantrouwen was terug. Dit was een vreemde en vreemden kon je niet vertrouwen.
Het hondje schoot op haar af.
"Hoi," zei het meisje uiteindelijk tegen hem. "Mag ik je vanavond gezelschap houden? Patrick heeft bewezen dat je oké bent en ik kan vanavond toch niet terug naar huis."
Het kwam nogal bazig op hem over, als hij eerlijk moest zijn. Hij fronste. Ookal gaf de bandmet haar hond aan dat ze niet slecht was voor dieren, zijn wantrouwen was nog lang niet weggenomen.
"Sure," bromde hij uiteindelijk. Hij kon moeilijk zeggen dat ze weg moest; dit was niet zijn eigendom of iets dergelijks.
Hij ging weer iets ontspannener zitten en keek naar Patrick, die hij vooralsnog de vriendelijkste van de twee vond, al was dat meestal zo bij dieren en hun eigenaars, omdat hij met die eerste makkelijker overweg kon. Mensen reageerden meestal negatief op hem omdat hij zelf erg negatief was. Sommigen werden humeurig van hem, sommigen bang en andere kregen de neiging te proberen hem in het gareel te krijgen. Die laatsten hadden hem dan ook veranderd in de koppige einzelgänger die hij was.


Fucking inspiloos, sorry -.-

Solance plofte tegenover hem neer en liet Patrick tussen haar benen kruipen. Patrick gaapte en legde zijn kop op haar knie.
"Je bent braaf, jongen," fluisterde ze, terwijl ze zijn kop aaide. "Waar was je nou ineens? Ik schrok me kapot, je weet dat ik niet zonder je kan, hea? Maar gelukkig, 't is oké." Ze zweeg even en keek toen naar Riot. Ze had zich nog niet netjes voorgesteld en nouja, ze had eigenlijk totaal geen idee welke indruk ze tot nu toe had achtergelaten. Ze wou zich er niet al te druk over maken, 't was wel oké zo.
"Eh, ik ben Solance," begon ze zachtjes, misschien sliep hij al ofzo en ze gunde hem zijn nachtrust. "En eh, nouja, eigenlijk omdat Patrick weg was kwam ik hierheen." Ze wist niet meer wat ze moest zeggen dus liet ze haar hoofd achterover vallen en wachtte rustig af. Als hij wakker was en nog zin had om met haar te praten, kon ie dat best zelf doen. Patrick was moe, ze voelde het aan zijn ademhaling, en op die manier kalmeerde ze ook. Patrick was echt haar alles. Zijn opvoeding was misschien wel een hel geweest, de kleine pup die ze om de zoveel uur moest voeren, maar ze liet niemand anders toe en zo was Patrick haar vriend geworden. Ja, hij was alsnog een allemansvriendje, maar hij gehoorzaamde aan haar. Lichaamstaal was zo overduidelijk voor Patrick, hij was zo op haar gefocust. Hij wist precies wat ze nodig had en zou er altijd voor haar zijn. Daarom liep hij eigenlijk altijd zonder riem omdat hij haar toch wel naar goede plekken zou leiden. Ditmaal weer, hij had haar een verschuilplek en zelfs gezelschap gegeven. Het was ideaal. Patrick was braaf, ja... Zonder hem leven was onmogelijk. Nu ze Becky, Morte én Brian niet meer had, was alleen hij nog maar over. En op een of andere manier redde ze het wel. Ja, er stonden nog zeker een aantal recente kerven in haar arm, maar het waren er al minder dan een maand geleden. Toen had ze geheel open gelegen en had ze drie keer in één week naar het ziekenhuis gemoeten om het te laten hechten. Tja, wist zij veel dat ze té diep ging. En was dat niet haar intentie geweest?
Ze schudde haar hoofd en kwam weer terug naar de realiteit. Het was voor haar niet moeilijk om zich weg te laten glijden in gedachtes, die waren er namelijk altijd en overal. Gedachtes.. Gadver, ze verachtte ze, ze hield van ze. Ze wist niet wat ze er mee moest. Ze tilde haar hoofd maar weer op en bekeek de jongen voor haar neus. Zijn haar werd opgelicht in het maanlicht en ze glimlachte. Het was echt van dat haar wat je niet vaak tegenkwam en ze vond het eigenlijk wel mooi. Die positieve gedachte bracht haar even van haar stuk. Het was een tijd geleden dat ze zoiets simpels had gedacht. Ze wou iets zeggen, maar wou hem ook gewoon tijd gunnen om te praten.

Riot keek op toen ze op de bank tegenover hem plofte, maar aangezien ze tegen har hond begon te praten zei ij niets. Hij volgde afwezig haar woorden en merkte bij zichzelf dat hij al minder wantrouwend was. Hij was nu eigenlijk net als anders; ongenschijnlijk rustig maar ondertussen alles wat hem werd gezegd behandelend als een beker die mogelijk vergiftigd kon zijn. Zo'n beker rook j eerst zorgvuldig aan voor je proefde, en in wezen deed Riot dat ook, behalve wanneer hij bij mensen was die hij echt vertrouwde.
Hij was enigszins met zijn gedachten afgedwaald. Zou hij er niet verstandiger aan doen naar huis te gaan? De gedachte aan zijn huisgenoten weerhield hem daarvan. Hij mocht geen van hen en zij mochten hem ook niet. het enige wat hij er had was Duchesse, zijn paard, en die had rond dit tijdstip waarschijnlijk bepaald geen behoefte aan gedoe aan 'r hoofd.
Riot schrok lichtelijk op toen het meisje zich voorstelde.
Hij zweeg even, overwegend een valse naam op te geven, maar dat was achterlijk; het was binnen tien minuten te doen om te achterhalen wie hij was en dit meisje leek hem geen bedreiging.
"Riot," stelde hij zich voor. Het was niet de naam die hij bij zijn geboorte had gekregen maar dat had een reden. Die naam had de jongen met het sneeuwwitte haar, haar dat nog wel sinds zijn geboorte hetzelfde was, voorgoed afgezworen. Die bestond niet meer en iedereen die daar anders over dacht had het mis. Riot was een naam die hij met een soort van trots droeg; hij werd immer minachtend een relschopper genoemd, dus had hij besloten die naam met trots te dragen; hij boog zijn hoofd voor niemand.
Hij was inmiddels in de lagere kringen van de samenleving redelijk bekend, maar vooral omdat hij een herrieschopper was. Een crimineel vond hij zichzelf niet; hij perste geen mensen af, dealde niet, beroofde niemand.. Hij verachtte mensen die dat wel deden. Vooral dealers. Dealers waren in zijn ogen het ergst. Drugs verkopen alsof het groente was en je niet bekommeren om de schade die je ermee aanrichtte. Misselijkmakend.
De stilte die erna viel was eigenlijk niet echt onaangenaam. het gaf de jongen de tijd eraan te wennen dat hij hier niet alleen zat en hij was toch al niet iemand die zo even met een vreemde een gesprek aanknoopte.
Hij door het raam, of liever gezegd; náár het raam, aangezien het zo smerig was dat hij er niet door kon kijken.
Hij meende op het raam zelf echter wel iets aparts te zien en streek voorzichtig met zijn vingers over het glas. Hiermee onthulde hij letters die in het raam waren gekerfd. Het werk van een verliefd stelletje. Een moment lang voelde de jongen met de ijsblauwe ogen een steek van jaloezie, ervan overtuigd dat hij niet in staat was om zich voldoende open te stellen om echt iets met iemand op te kunnen bouwen. Ruw drukte hij die gedachte weg; het was beter zo, dingen als liefde brachten slechts problemen met zich mee. En niemand was te vertrouwen, after all, zelfs vrienden konden je een mes in je rug steken.

Ze hield zijn bewegingen nauwlettend in de gaten. Niet bewust, eerder onbewust, door behoefte aan een leeftijdsgenoot, die eigenlijk eenzaam was en toch.. snakte naar aandacht. Nee, het was niet.. nee... Dat was het niet. Ze wou vrienden worden met de jongen, haar zorgen bij hem uiten, met hem dollen en grappen. Maar ach, ze kon 'm niet eens. Patrick bewoog in zijn slaap en ze glimlachte liefkozend. Patrick was toch ook haar vriend.
Weer gleden haar ogen naar de jongen, Riot was zijn naam. Wat zou zijn geschiedenis zijn? Zou hij zichzelf haten, of mocht hij zichzelf wel? Zou hij een hekel hebben aan mensen, of waren anderen in zijn ogen wel oké? Had hij veel vrienden, of was hij liever op straat in zijn eentje? En het toch wel belangrijkste in haar ogen, hield hij van dieren? Riot bewoog en streek met zijn vinger over de muur, of het raam, ze wist het niet zeker en hij ging daarna weer zitten. Ze hield wel van de stilte. Voor het eerst sinds tijden was het ook in haar hoofd stil, iets wat.. nooit gebeurde. Riot oogde enger dan dat stemmetje in haar hoofd wat zich daarom ook angstvallig afzijdig hield. Héérlijk vond Solance dat. Stilte, stilte en rust. Nouja, rust.
Ze bewoog wat, want ze zat in een ongemakkelijke positie. Patrick schoot even wakker maar snurkte daarna vrolijk weer verder.
"Au..." siste ze, ze had per ongeluk haar pijnlijke arm ergens tegenaan geduwd. Ze was het gewoon even vergeten. Tranen sprongen in haar ogen maar ze schudde ze gelijk weer weg. Ze had geen zin meer om te huilen, het was oké zo, ze had hier geen middelen om zichzelf pijn te doen en ze had hier ook geen reden. Riot viel haar niet lastig en zat gewoon te zitten, haar ouders konden niet tegen haar zeuren en Patrick lag weer veilig bij haar, naast haar, tegen haar aan. Solance liet haar hoofd zakken in Patricks vacht en zuchtte eens diep. Ze miste Morte... Ze miste Becky.. en bovenal, ze miste Brian. Althans, nee.. Ze miste Brian niet meer. Riot was nu al fijner gezelschap ondanks dat ie nauwelijks een woord met haar gewisseld had. Maar Becky, lieve kleine Becky, had niets fout gedaan. En nouja, Solance ook niet. Maar ze begreep het. Het was nu veilig voor Becky, veilig voor haar. En Morte, ja... Waar dat mis was gegaan, wist ze ook niet. Ze dacht dat ze alles goed had gedaan, maar blijkbaar.. was er toch iets mis gegaan en had haar moeder Morte achter haar rug om verkocht.
"Wat doe je normaal, als je niet in treinen slaapt?" vroeg Solance nieuwsgierig aan de jongen. Ze vroeg het zachtjes, om haar slapende vriend niet wakker te maken. Maar ze wou wel duidelijk maken dat als hij het een te persoonlijke vraag vond, dat hij het niet hoefde te beantwoorden.
"Als 't me niets aangaat moet je het me ook maar gewoon zeggen hoor," zei ze gauw. Ze wist niet echt meer hoe ze sociaal moest doen maar het kwam wel uit dat het donker was, zo hoefde ze hem niet in zijn gezicht aan te kijken.

Hij voelde haarfijn aan dat ze hem in de gaten hield, maar het was niet de manier van in de gaten houden die je vernam bij mensen die iets van plan waren, dus Riot reageerde er niet op; hij was moe en had absoluut geen zin in gedoe. Onenigheid had de jongen met het sneeuwwitte haar al vaak genoeg.
"Au..." Haar stemgeluid alarmeerde hem direct en hij nam haar even nauwlettend op, om vervolgens tot de conclusie te komen dat er niets aan de hand was en weer enigszins te ontspannen.
Zijn aandacht dreef weer van haar weg tot het moment dat ze hem aansprak, doormiddel van een vraag, en wel een over zijn persoonlijke leven. Dat waren de lastigsten. Hij dacht er dan ook geruim tijd over na, afwegend wat hij ging zeggen. Dat hij niet in detail zou treden sprak voor zich en dat het meeste van zijn dagelijkse activiteiten haar geen ruk aangingen ook, al was dat voor een groot deel zelfbescherming. Alleen Duchesse was een veilig gespreksonderwerp.
"Van alles.. Ben veel bezig met m'n paard," bromde hij, met lichte tegenzin. Hij vond het ontzettend onaangenaam om over zichzelf te praten. Het was iets wat in de loop der jaren was gegroeid. Hij was steeds geslotener geworden en steeds wantrouwender. Te vaak had hij mensen ontmoet die niet waren wie ze leken. Leugenaars, dieven en erger. Vaak genoeg was ook gebleken dat mensen heel wat nare dingen konden doen met persoonlijke informatie.
Er waren maar een paar mensen bij wie Riot redelijk zichzelf was; een aantal 'vrienden' dat hem al lang kende en zoveel van hem wist dat dingen geheimhouden compleet overbodig was. het traject naar omgaan met mensen op die manier toe was echter het lastigst. Riot wílde zich wel open stellen voor mensen, hij kon het alleen niet. Hij zou het nooit toegeven, maar er huisde een zekere angst in hem, een angst die hij slecht onder woorden kon brengen maar die ermee te maken had dat hij bang was op mensen te vertrouwen.

Een paard. Dat bleef hangen. Dat stak, deed zeer, zorgde ervoor dat het brullende monster weer bezit van haar nam. Als ze even wachtte, kon ze zelf wel voorspellen wat haar kwelgeest ging zeggen, maar wat er nu kwam, was toch vrij onverwachts.
"Zie je nou wel? Iedereen heeft iets met paarden, iedereen kan het, behalve jij. Je bent niets waard, Solance, geef het op en stop met jezelf voor te liegen. Hij mag dan misschien hier zitten, in zijn eentje, in een oude en verlaten trein, maar hij zal te goed voor je zijn. Jouw aandacht wil hij niet, want je bent een vies, vet varken. Je hoorde het al aan zijn toon. Hij had geen zin om met je te praten maar omdat het moest, omdat hij 'goed' opgevoed is, deed hij het wel. Niemand wil met je praten, je bent een mislukkeling, je bent afschuwelijk, je bent afstotelijk, niemand mag je, geef het gewoon op. Snij nou eenmaal op een goede plek, zodat niemand meer last van je heeft."
Een snik borrelde omhoog vanuit haar keel toen ze keihard in haar arm kneep, op de meest recente snee die ze had. Het deed zeer maar zorgde ervoor dat dat stomme monster haar kop hield. Voor zover dat ging.
Patrick werd wakker en begon haar gezicht te likken, de tranen weg te halen die onbewust waren gaan stromen.
"Sorry Patrick," fluisterde Solance. "Ik weet het, ik moet me sterk houden, het is niet echt, het is niet waar. Ik ben veilig." Ze droogde haar tranen en liet haar hoofd naar achter vallen. Haar brein was ontzettend uitputtend voor haar en op dit soort momenten wist ze echt niet wat ze met zichzelf aan moest. Zwijgend zat ze daar, Patrick die weer aan het rondsnuffelen was, maar zij die nergens meer op kon focussen. Ze sloot haar ogen en begon heel zachtjes voor zichzelf te zingen. Dat kalmeerde haar soms.
"Armies have conquered
And fallen in the end
Kingdoms have risen
Then buried by sand
The Earth is our mother
She gives and she takes
She puts us to sleep
In her light we'll awake
We'll all be forgotten
There's no endless fame
But everything we do
It's never in vain

We're part of a story, part of a tale
We're all on this journey
No one is to stay
Where ever it's going
What is the way?"
Ze zweeg en sloot haar ogen. Dit nummer zat constant in haar hoofd, kalmeerde haar en Patrick ook. Patrick lag nu weer rustig tegen haar aan en kalmeerde haar op die manier. Het was goed zo, besloot ze, en ze zuchtte diep. Het ging weer. Het ging weer goed. Haar monster was weggeëbd, die kon niet tegen muziek. En zijzelf, ach, zijzelf leefde nog. Zingen leidde haar af, en pijn ook. Zo overleefde ze het wel. Ze zat namelijk nu toch in het donker met een wildvreemde jongen die net zomin behoefte had aan moeilijkheden, althans, dat dacht ze.

De snik van het meisje deed hem opnieuw opkijken en zijn blik viel op de snee in haar arm. Had iemand haar.. Nee, dit leek eerder het soort verwonding dat iemand zichzelf toebracht.
Tot zijn pure verbijstering merkte Riot dat hij op de een of andere vreemde manier hij met dit meisje te doen had, deze volslagen vreemde. Misschien was het omdat ze ook met zichzelf in de knoop scheen te zitten, zij het op een volslagen andere manier. Dit was iemand die ook een verleden met zich meezeulde, vermoedde Riot. Misschien was dat wel de reden dat zijn wantrouwen langzaamaan weg begon te zakken.
Hij hoorde haar tegen haar hond fluisteren en voelde zich op dat moment misplaatst; een lompe indringen die getuige as van iets wat niet voor zijn onwetende ogen bestemd was. Hij wendde zijn blik af, iets wat hij niet vaak deed.
Hij wilde plotseling erg graag weg, al bleef hij zitten. Ze deed hem ergens aan hemzelf denken, dat was de reden. En dat vond hij niet fijn; hij zag zichzelf niet graag en zijn verleden al helemaal niet.
Hij hoorde haar zacht zingen en dat deed hem opnieuw opkijken. Hij kende het nummer. Natuurlijk; veel bekender kon je het niet krijgen als het op symphonic metal aankwam, had hij zo het idee.
"Within Temptation, eh?" zei hij. Zijn stem was enigszins schor van het vele, lange zwijgen en weinige spreken en hij vroeg zich af of hij überhaupt wel verstaanbaar was geweest.

De sfeer was verandert. Iets was verandert. Was zij het? Was hij het? Waren ze het allebei? Haar ultrasonische gehoor gaf haar te kennen dat hij haar favoriete band kende, Within Temptation.
"Ja," fluisterde ze terug. "Zonder hun kan ik niet verder. Zij zijn op sommige momenten mijn redding." Ze keek hem recht aan, in zijn ogen, wou niet langer meer haar ogen neer blijven slaan. Een oprechte nieuwsgierigheid, een oprechte vriendelijkheid. Hij zat hier niet voor niets, zij zat hier niet voor niets. In een donkere trein met enkel het 'iets' dat de twee verbond. Ze zuchtte diep, haalde die verdomde tranen weer weg. Ze was het zat, wou tegen het monster schreeuwen maar kon het niet. Voor het eerst in haar leven begon ze erover te praten, tegen hem, tegen Riot.
"Ken je het? Iets wat bezit over je neemt, iets wat tegen je schreeuwt, iets wat zich opdringt waar je nooit meer vanaf komt?" Ze liet een stilte vallen en sloeg daarbij haar ogen neer. "Een stem in je hoofd. Ze laat je dingen doen en je kan er niets tegen doen om ertegen te vechten. Ze zegt dat je lelijk bent, zegt dat je dik bent, zorgt voor een waterval van info in je hoofd. Uiteindelijk kan je het niet meer aan en wil je haar het zwijgen opleggen. Een eerste snee is zo gemaakt. Het doet pijn, het doet vreselijk veel pijn, maar daarna.. kalmeert het. De pijn verdooft je ziel. Je geest. Je voelt niets anders dan de pijn, je hoeft niets anders te doen dan de pijn te veroorzaken. En dan, dan moet je het verborgen houden. Ze stopt even met schreeuwen, je hebt even geen last meer van haar. Maar na een tijdje, komt ze weer... Ze schreeuwt tegen je, zegt dat je meer jezelf moet toetakelen. Als je het niet doet, ontplof je. Dus dan ga je weer.. En iedereen, iedereen die belangrijk voor je is, stel je teleur." Ze sloot haar ogen, maar ging gepijnigd door. "Je gaat door, tot je bloed ziet. En dan, vraag je je af waar de pijn is. Je mist de pijn. Naderhand komt hij pas. En dan... Dan voelt het goed." Ze beet op haar lip en keek hem aan.
"HEb jij dat ook? Verlang jij ook naar de pijn?" Ze wou hem niet overbluffen, ze wou hem niet.. bang maken, maar ze wou praten. Ze wou het zeggen. Zeggen wat haar dwars zat. Niemand anders had ze dit ooit verteld. Dat ze zichzelf sneed kon je niet ontkennen, maar ze had er nooit open over verteld en al helemaal niet aan iemand.. anders waarvan ze niets wist. Maar hij leek geen kwaad te kunnen. Elk antwoord zou nu goed zijn, hij zou haar niet kwetsen.
Was het trouwens wel eerlijk om iemand erbij te betrekken? "Je hoeft niets met deze informatie," fluisterde ze zachtjes. "Maar ik wou.. het gewoon kwijt. Het voelt veilig om bij jou achter te laten."

Hij had kalm geluisterd naar haar relaas over pijn en als hij heel eerlijk moest zijn kon hij het niet begrijpen, verlangen naar pijn. Negatieve gevoelens wist hij alles van en pijn ook, maar niet op die manier.
En toch herkende hij veel in haar relaas, maar dan in een compleet andere context.
Hij kon niet goed inhoudelijk ingaan op wat ze hem verteld had. Waarschijnlijk zou hij dan toch niet echt weten wat te zeggen of hoe het te formuleren.
Hij besloot nu ook open kaart te spelen, hier in de donkere, smerige en verlaten trein. Wat maakte het ook nog uit? Als zij hem dit soort dingen vertelde kon hij evengoed hetzelfde doen; de kans dat ze het tegen hem zou gebruiken leek hem klein.
"Nee.. Ik zou niet weten hoe het is als iets in je hoofd tegen je schreeuwt," zei hij zacht. "Al is er vaak genoeg tegen me geschreeuwd."
"En mezelf heb ik ook nooit pijn gedaan. Dat deden anderen wel voor me," vervolgde hij. In zijn stem weerklonk een onverholen bitterheid.
"Het kalmeerde niet, dat kan ik je wel vertellen. Je kalmeert absoluut niet als je vast zit en het bloed van je bovenlichaam druipt, als je geen kant op kan en je uur na uur vernederd wordt, als je verwondingen gaan ontsteken door de smerige rotzooi waarin je overnacht."
Hij zweeg, naar de vloer van de trein starend. Met zijn voet porde hij tegen een stukje kauwgom, dat echter geen millimeter verschoof. Riot liet het voor wat het was.
Hij sprak niet verder, plotseling wilde hij niet meer. Wat had hij zitten denken net? Zomaar van alles over zichzelf vertellen. Hij had alleen maar een oude wond heropend die dicht had moeten zitten in het verleden. Hij leunde tegen de zijkant van de wagon, hoe smerig deze ook was.
Haar laatste woorden hadden effect op hem. Het voelde veilig? Hoe kon dat? Hij was meestal wel de laatste bij wie mensen zich veilig voelden en hij keek haar dan ook met oprechte verbazing in zijn anders zo achterdochtig staande ogen aan, opnieuw niet wetend wat hij nou precies moest zeggen.
Het verwarde hem. Alle sociale dingen verwarden hem. Als iemand op straat je uitschold, schold je terug. Als iemand je probeerde te bedwingen verzette je je enzovoort. Maar wat moest je als iemand zo eerlijk over diens eigen misère was?

Hij reageerde. Praatte terug. Speelde open kaart en was eerlijk tegen haar. Solance zuchtte opgelucht toen ze die reactie kreeg. Hij beoordeelde haar niet op haar zooi, hij vertelde over zijn eigen zooi, over zijn eigen troubles. Twee totaal verschillende mensen, twee totaal verschillende levens, en toch lagen ze zo dicht bij elkaar. De emotionele schade die ze beide hadden opgelopen, het niet vertrouwen van de mensheid. Maar waarom ze hem wel dan vertrouwde, kon ze niet verklaren. Hij was een jongen, een jongen in een trein, en deed niets anders dan tegenover haar zitten en met haar praten. Maar hij beoordeelde haar niet, en dat was haar zo veel waard.
"Bedankt," fluisterde ze. Daarin zei ze bedankt voor alles. Voor haar niet te beoordelen. Zou hij het begrijpen? Ze voelde zich beter, veel beter, dan wanneer ze het allemaal niet had gezegd. Ze voelde zich alsof ze een verklaring moest geven voor haar gedrag, aan iemand. Niet aan al die hulpverleners waarbij ze tot nu toe nooit meer had verteld dan haar naam, leeftijd en hobby. En zeker niet aan haar ouders, die bij het minste of geringste wat om haar gezondheid ging al in de stress raakten. Ze kon haar ouders maar beter uit al dit gedoe laten. Dat haar ouders sommige dingen wel wisten maar niets mee deden, was misschien maar beter zo. En dat ze de ernst van sommige dingen niet inzagen, was ook wel prettig. Al met al waren haar ouders behoorlijk naiëf en goedgelovig. Als Solance zei dat het veel beter met haar ging en dat ze weer normaal at, geloofden ze het. Ze hoefde niet meer mee te ontbijten en nu ging lijnen makkelijker dan ooit. Haar ouders hadden haar weer het volste vertrouwen gegeven en ze misbruikte het. Ze vond het niet leuk, maar met haar ouders praten deed ze toch nooit. En daarbij, ze had haar ouders nog steeds niet vergeven dat Morte weg was. Verkocht. Zo ineens.
Toen pas zag ze de verbazing in zijn ogen. Zij verbaasde hem? Maar hoe… wat? Hoe kon ze hem verbazen? Kwam het doordat ze had gezegd dat het veilig voelde om het bij hem neer te leggen? Moest ze nu gaan vertellen waarom ze het veilig bij hem neer kon leggen? Het leek haar weinig kwaad te kunnen, Riot had geen kwaad in de zin en zou zeker alles niet misbruiken.
“Misschien is het raar,” begon Solance. “Maar je… oogt als iemand die vecht tegen de wereld. En met wat je gezegd hebt, klopt dat aardig. Je hebt je eigen zooi, bent waarschijnlijk niet een van de makkelijksten, maar je lijkt niet gelijk te oordelen. En ik ben er heilig van overtuigd dat wat ik gezegd heb, geen kwaad kan in jouw handen. Jij zal vast weten wat je wel of niet moet doen met de informatie die ik je gaf.” Ze gaf een oprechte glimlach naar de jongen tegenover haar. “En daarbij, je gaat goed om met Patrick.” Ze maakte het gespreksonderwerp wat luchtiger en ze gaf haar hond een aai over zijn kop. Patricks ogen schoten open, hij fronste met zijn wenkbrauwen en deed ze daarna maar weer dicht omdat hij gezien had dat het Solance was. Solance zelf was ook gekalmeerd, voelde zich voor het eerst sinds tijden opmerkelijk kalm, misschien nog wel kalmer dan wanneer ze zichzelf toetakelde en had na een lange tijd een rustige glimlach op haar gezicht.

“Misschien is het raar,” hoorde hij het meisje tegenover hem zeggen en hij keek haar afwachtend aan, zich vaguely afvragend wat er ging komen.
“Maar je… oogt als iemand die vecht tegen de wereld. En met wat je gezegd hebt, klopt dat aardig. Je hebt je eigen zooi, bent waarschijnlijk niet een van de makkelijksten, maar je lijkt niet gelijk te oordelen."
Dat was een hoop informatie. Hij keek oprecht verbaasd. Hij had niet verwacht een dergelijk conclusie te horen te krijgen, al was hij vrij accuraat. Hij haalde een beetje onwennig zijn schouders op, niet echt wetend hoe hij hierop moest reageren. het was absoluut waar; hij verzette zich tegen alles en iedereen die hem probeerde te onderdrukken, wat dat ook voor gevolgen had. Ja, vaak had het pijn en opsluiting tot gevolg gehad, maar hij was trots en sterk genoeg oom zich daar doorheen te slaan. Goed, het deed absoluut wat met hem en hij was lang niet zo sterk mentaal als velen dachten, maar sterk genoeg om door te blijven vechten was hij zonder twijfel.
Soms oordeelde hij wel snel; als hij in een achterbuurt een groep zag naderen was hij niet zo stom om af te wachten of ze gewoon een gezellige tijd wilden hebben met elke willekeurige voorbijganger en vaak zag hij mensen te snel als een bedreiging. Maar als ze bedoelde dat hij dingen niet snel raar vond.. ja, dat klopte wel. In de vorige stad waar hij woonde was hij zowaar bervriend geraakt, voor zover hij daar destijds toe in staat was, met een lesbisch meisje, puur omdat hij haar eens uit de brand had geholpen - iets met mensen die haar lastigvielen. Ze deden dat niet weer. Het had hem niets uitgemaakt; ze was aardig en vrolijk en fijn gezelschap geweest voor iemand als hij.
"En ik ben er heilig van overtuigd dat wat ik gezegd heb, geen kwaad kan in jouw handen. Jij zal vast weten wat je wel of niet moet doen met de informatie die ik je gaf.”
Hij fronste licht. Dus ze was al net zo paranoïde als hij. Bijna glimlachte hij wrang. In zekere zin had ze ook hier een punt, ware het niet dat uiteindelijk iedereen iedereen kon verraden, iets wat hij al vroeg had geleerd. De trouwste vriend kon onder bepaalde dwang je diepste geheimen aan je nemesis onthullen, uiteindelijk. Maar wederom snapte hij haar punt.
“En daarbij, je gaat goed om met Patrick.”
Die opmerking ontlokte bij de jongen een zeldzame glimlach en hij boog even naar voren en met zijn vingertoppen streek hij voorzichtig over de kop van de hond die hem even terug zo enthousiast had begroet.
Hij leunde weer achterover. Hij liet zijn achterhoofd tegen de rugleuning van de stoel rusten. Deels wist hij nu zeker dat dit meisje geen bedreiging vormde, maar toch voelde hij zich nog niet helemaal op zijn gemak; de barrière opheffen die hij immer rond zich droeg was makkelijker gezegd dan gedaan.
"Je vertrouwd me wel bijzonder snel voor iemand die een onbekende vent in een verlaten trein tegenkomt," merkte hij op, al wat spraakzamer dan eerst. Aan zijn stem was te horen dat hij het niet echt serieus bedoelde, want dat van beide kanten nu wel duidelijk was dat de ander geen gevaar vormde besefte hij ook wel.

"Je vertrouwd me wel bijzonder snel voor iemand die een onbekende vent in een verlaten trein tegenkomt," zei Riot tegen haar. Ze grinnikte en antwoordde bijdehand;
"Liever een zichtbare vreemde man in de trein die tegen me praat dan dat debiele, onzichtbare meisje in mijn hoofd, right?" Hij had ergens een punt met wat hij zei, maar aan de andere kant... Je gaat niet zomaar zonder reden in een verlaten trein zitten. Als hij graag iemand kwaad had willen doen, had hij een plek uitgezocht waar veel mensen langs kwamen en had zich daar verdekt op gesteld. Een verlaten trein was nou niet echt een plek waar mensen vaak langskwamen. Ze was er niet zeker van of ze dit wel moest opmerken, want hij had het niet al te serieus bedoelt en ze wou het grappend houden.
"Ik bedoel, als je graag iemand aan had willen doen, was je wel ergens anders gaan zitten." Ze zweeg even en streek wat haar uit haar gezicht. Patrick besloot dat het tijd was om ergens anders te gaan zitten en liep dus maar naar Riot toe en legde zijn poot op zijn knie. Vermoedelijk keek hij Riot met van die bedelende puppy-ogen aan, wat hij altijd deed als hij aangehaald wou worden. Solance grijnsde, het was Riots eigen schuld want hij haalde Patrick aan.
Waarom had ze haar labrador eigenlijk ookalweer Patrick genoemd? Ze grinnikte weer eens in zichzelf. Het was vanwege het boek; Gone. Daar had de labrador van een van de hoofdpersonen óók Patrick geheten, maar dat was een 'domme' hond. Solance was dol op dat boek geweest en al helemaal dol op dat personage, want ze was zelf net zo gek, en had daarom in een opwelling haar labrador ook Patrick genoemd. Maar háár Patrick was niet dom, was zelfs bovennatuurlijk intelligent en gedroeg zich voorbeeldig. Hij bracht haar enkel nieuwe situatie's waarin ze kon leren, maar bracht haar nooit in gevaar. Hij hielp haar, steunde haar en zorgde dat ze niet gek werd. Patrick was van onschatbare waarde voor haar en ze was zeer trouw aan het diertje. Patrick was ook trouw aan haar, maar zat nu even bij Riot, bedelend voor aandacht, misschien zelfs wat lekkers als Riot het had.
"Daar kom je niet meer van af," merkte Solance op met een grijns. "Tot hij genoeg aandacht heeft gekregen. Hij bepaald wanneer hij genoeg heeft gekregen, en aan 'm te zien, kan je lang bezig zijn." Maar ze wist ondertussen ook al dat Riot het niet erg vond om Patrick aandacht te geven. Ze matchten goed met elkaar en dat vond Solance fijn om te zien. Als ze misschien ooit een soort vriendschap met hem op zou kunnen bouwen, moest hij 't wel met Patrick kunnen vinden, en dat kon hij. Het stelde haar gerust. Mensen die leuk met honden omgingen, gingen vaak ook wel goed met haar om.
"Hou je trouwens ook van andere dieren buiten honden om?" vroeg ze.

Hij wilde net antwoorden op wat ze zei toen de hond zijn poot op Riot's knie zetten. Hij kon het niet helpen; hij grijnsde breed. Hij was het een steeds leuker dier gaan vinden. Wellicht zouden sommige mensen het vies vinden, de hondenpoot op hun kleren, maar als je hier kwam zitten deed modder en troep je weinig en Riot was het wel gewend om vuil te zijn.
"Daar kom je niet meer van af. Tot hij genoeg aandacht heeft gekregen," hoorde hij het meisje zeggen. Het maakte hem niet uit. Dan was hij maar lang bezig; hij mocht Patrick wel en kon niet ontkennen dat hij het leuk vond dat deze hem ook leek te mogen.
Hij krabbelde de hond achter diens oren en aaide hem over zijn kop.
"Hou je trouwens ook van andere dieren buiten honden om?"
Hij keek op. Hij knikte.
"Ja, de meeste dieren zijn fijn om mee om te gaan," antwoordde hij, Patrick rustig aaiend. Hij keek naar het hondje. Wat moest het heerlijk zijn om zo enthousiast en zorgeloos te kunnen zijn, dacht hij. Dat was iets in honden waar hij haast jaloers op was, al zou hij er zelf nooit een willen zijn; altijd maar onderdanig zijn en gehoorzamen. Nee, dat waren twee dingen waar de rebelse jongen niet goed in was. Helemaal niet goed.
Hij keek weer op, naar Solance.
"Heb je hem al lang?" vroeg hij, de hond gedachteloos over diens rug aaiend. Onbewust dacht hij eraan hoe hij doorgaan reageerde als iemand zíjn rug zomaar aanraakte en weer kon hij niet anders dan constateren dat het geweldig moest zijn om zo onbevangen te kunnen zijn als Patrick. Niet dat hij de hond naïef schatte, in tegendeel, maar zonder meer onbevangen.
De zachte vacht van het dier voelde aangenaam onder zijn vingers. Hij begreep goed dat zo'n beestje veel troost kon bieden aan mensen. Toen hij Hell nog had, wat inmiddels alweer dik twee jaar geleden was, had hij ook veel steun aan het dier ontleend, die eigenlijk niet veel meer deed dan gewoon hond zijn en enthousiast doen, als het erop aankwam.

Solance knikte.
"Ik geloof rond de zeven maanden, ofzo. Niet echt ontzettend lang voor een mensenleven, maar wel voor Patricks leven. Patrick kan niet heel veel ouder zijn dan zeven maanden. Als puppy van nauwelijks twee weken of misschien nog véél jonger heb ik hem gekregen. Een jongen bood de puppy's aan, gratis, en Patrick zat er ook tussen. Hij was de kleinste. Eerst had ik de jongen gezegd dat ik geen pup wou, maar toen een andere pup wat met hem was overgebleven, toch nog werd weggegeven, en de jongen hem bij het grof vuil wou zetten, heb ik hem maar genomen. Dagen en nachten moest ik om de zoveel uur op om hem te voeden en na een tijdje kwam het erop neer dat hij enkel kalm werd van mijn stemgeluid. Nouja, zo lang heb ik hem dus nog niet." Ze wist niet precies wat ze duidelijk wou maken. Maar aan hem had ze ook nog zo veel vragen, dat ze haast niet uit haar eigen woorden leek te kunnen komen.
"Wat vind je bijvoorbeeld van paarden?" vroeg ze nieuwsgierig. Ze had zelf een gigantische liefde voor paarden, maar sinds Morte er niet meer was door die stomme en achterlijke verkoop, was ze niet meer met paarden in contact geweest. Überhaupt de stal weer ingaan deed al te veel zeer. Haar moeder probeerde het niet meer, ze had het al opgegeven.
"Shit," zuchtte Solance. "Morte, jongen... Waar ben je toch?" Dit was meer voor haarzelf bedoeld en eigenlijk was het ook niet de bedoeling dat ze het hardop zei. Haar gedachten dwaalden half af. Ja, ze pikte nog wel op wat Riot zei, maar ondertussen zag ze Morte voor zich, het heftigste paard wat ze ooit ontmoet had.
De stalhulpen hadden zich verkneukeld om het meisje wat met zowel angst als met vertrouwen het weiland van het ergste dier op stal was ingelopen. Een enkeling had haar via gedachten het beste toegewenst, de rest verheugden zich op een potje vechten van Morte's kant. Ze kenden de heftigheid van het dier en hadden er menigmaal mee te maken gehad. Solance liep zonder ook maar echt om te kijken naar de mensen, naar Morte toe, die gelijk kwaad werd. Ze was op zijn rug geklommen, had hem uitgeput, werd eraf gegooid, was er weer opgeklommen en had hem uiteindelijk zo de trailer in gedirigeerd. En elke dag, elke dag, was er vooruitgang te zien. Maar die ene val, de enigste, was ook de laatste geweest. Haar moeder had besloten Morte te verkopen omdat hij te gevaarlijk was. En nu, nu moest Solance het enkel doen met de herinneringen.
Ze schudde haar hoofd, schudde Morte's beeld weg en probeerde niet aan hem te denken. Ze wist namelijk totaal niet waar hij nu tercht was gekomen.

Hij luisterde naar haar antwoord en knikte.
"Wat vind je bijvoorbeeld van paarden?"
Ook over hoe hij deze vraag beantwoorden zou dacht hij even na. Had hij eerder al niet gezegd dat hij een paard had? of was hij in de war met een ander gesprek? Wat maakte het ook uit, zelfs al zei hij het voor een tweede maal; tijd had hij zat en zij vermoedelijk ook.
"Ik heb veel bewondering voor paarden," zei hij uiteindelijk. "Ze zijn mooi, slim en betrouwbaar.. Heb sinds een paar maand een eigen paard, Duchesse.." Hij viel stil. Het voelde nog wat onwennig, over zichzelf praten tegen een ander zonder op botheid of hooguit steekwoorden te vervallen zoals hij vrij vaak deed als mensen echt naar dingen vroegen.
Hij keek haar aan.
"Jij dan? Hou je ook van paarden?"
Hij vermoedde dat het antwoord ja zou zijn. Hij kon zich niet voorstellen dat iemand wel gek op een hond was maar paarden niks vond, al kon er natuurlijk iets zijn gebeurd, maar het leek hem vrij sterk.
Hij hoorde haar weer in zichzelf mompelen en zei er niets van. Inmiddels was hij er enigszins aan gewend geraakt dat ze zo nu en dan van alles mompelde dat niet voor hem was bedoeld. Daar kwam bij dat ze op dat gebied nog best meeviel. Hij had vaak genoeg mensen ontmoet die continu van alles mompelden, soms tegen zichzelf, soms tegen denkbeeldige kameraden.. Nee, hij keek er niet echt van op.
Hij keek weer even uit het raam. Als hij erover nadacht was hij eigenlijk best veel vreemde vogels tegen gekomen en hij had het nooit erg gevonden; ze waren het makkelijkst om mee om te gaan omdat ze erg ruimdenkend waren, over het algemeen. Of in ieder geval de exemplaren die hij had ontmoet.