Let no one else -Open-

Opeens sprong Syrena op en zei blij: "Ik ga je Western leren!" Flicka keek haar met een schuin hoofd aan. Ze werd uit stal gehaald er werd een zwaar zadel op haar rug gelegt. Ze schudde even met haar hoofd, ze heeft alleen maar lichte Engelse zadels op haar rug gehad. Ook kreeg ze een hoofdstel om haar hoofd, dit keer met bit. Ze mocht eerst even wennen dus Flicka stapte en draafde wat. Het voelde raar dat zware zadel. Ze galoppeerde aan en bokte een paar keer, maar het zadel ging er niet af helaas. Dan maar accepteren, waarschijnlijk had Syrena hier ervaring mee. Anders zou ze het Flicka ook niet kunnen leren. Flicka voelde hoe Syrena makkelijk maar rustig op haar rug terrecht kwam. Ze brieste even, het viel wel mee. De teugels liet Syrena langer dan Flicka normaal gewent was. Syrena klikte met haar tong waarna Flicka braaf wegstapte. Flicka's ras was niet getraint en ontwikkeld voor western maar ze kon het vast leren.

Ze wist wel dat ze een paard iets probeerde te leren wat niet in zijn aard lag, maar wat zou paardrijden zijn zonder een beetje uitdaging? Terweil ze stapten bedacht Syrena dat ze Flicka als eerst neckreining zou leren, dat zou haar hopelijk helpen het hele western gebeuren te begrijpen. Bij de letter B legde ze de teugels tegen de rechter kant van de hals, waarbij ze dus vroeg daarvan weg te gaan. Om te zorgen dat ze het begreep trok ze de linker teugel iets naar haar toe, maar niet te veel, zodat Flicka niet zou denken dat dat erbij hoorde. Ze legde haar buiten been tegen de singel,, dat zou wellicht ook helpen.

Bij de letter B aangekomen werd de rechter teugel tegen haar hals gelegd en met de linker teugel werd contact gemaakt in haar mond. Ook Syrena's rechter voet werd tegen de singel gedrukt. Flicka moest vast naar rechts dus ze wendde van de hoefslag af. Zo moeilijk was dit niet, nou nog niet tenminste. Nog steeds was ze bang dat ze geslagen werd als ze wat fout deed. Ze was niet bang voor Syrena ofzo maar alsnog liep dat trauma haar achterna. Ze stapte nu wat enthousiaster naar voren. Het was altijd leuk om iets nieuws te leren vond ze.

- Sorry, maar ik kan echt niet veel met jou postje

Syrena klopte de merrie op haar hals toen ze afwendde. Nu moest ze langzaam de andere hulpen weg nemen en de western hulpen versterken, zodat Flicka al ging wenden als ze de teugel tegen haar hals voelde. Eerst zou ze daarmee beginnen, als ze dan dat onder de knie hadden, zou ze de andere oefeningen gaan doen, en ook alles vaak herhalen. Syrena liet Flicka even een rondje stappen door de bak. Voor zichzelf zette ze een parcour uit: van F naar H wenden, dan van K naar B. Dat zou ze eerst proberen. Ze legde weer de teugel tegen Flicka's hals, en liet dit keer de beenhulp weg. Nu zou Flicka misschien twijfelen, maar dat mocht, ze moest de kans hebben fouten te maken.

[Ja sorry, ik was moe...]

Syrena liet Flicka een paar rondjes stappen maar toen Syrena de rechter teugel tegen Flicka's hals legde snapte Flicka het even niet meer en schudde met haar hoofd. De enige hulp die ze kreeg was de teugel tegen haar hals en daar snapte ze niks van. Ze brieste en bleef of de hoefslag. Na nog even door stappen probeerde Syrena het opnieuw en toen Flicka van de hoefslag wendde werd Flicka beloond. Dat was dus het juiste om te doen, nu wist ze dat ze moest wenden als de teugel tegen haar hals werd gelegd. Dat was dus een van de onderdelen van Western. Maar Flicka wist wel dat dit alleen een van de basis onderdelen was en dat het nog veel moeilijker werd.

- Tjaa..

De merrie schudde haar hoofd bij de eerste keer, maar leek het toen te snappen. Syrena zette haar stil in het midden, steeg af en gaf Flicka een wortel. Ze nam de merrie mee naar de poetsplaats waar ze het tuig afdeed en de merrie poetste. Toen zette ze haar in de wei en maakte zelf een wandeling over het erf. "Zo Syrena." geschrokken draaide het blonde meisje zich om, maar ze voelde haar haar armen hardhandig op haar rug werden geduwt. Ze beet op haar lip en probeerde zich los te trekken. Wat natuurlijk niet lukte. "Je had moeten weten dat je hier niet veilig bent, nergens ben je veilig." ze voelde iets kouds maar scherps op haar rug, maar voor ze kon bedenken wat, voelde ze een hevige pijn. Het was een mes! Ze werdt naar voor geduwt, waarna ze hoorde dat hij wegging. Want het was duidelijk een jongensstem geweest. Ze strompelde terug naar de wei. "Flicka!" riep ze schor. "Gaat het wel?" de vrouw die haar haar slaapkamrt had gewezen rende naar haar toe. "Kom maar even mee, dan cerbind ik het." ze vond het eng, maar wist dat het verbonden moest worden, dus liep ze mee. De vrouw verbond het snel en handig, en dus stond ze weer snel buiten. Met een pijnlijk gezicht strompelde ze naar Flicka. Nu wist ze het zeker; mensen waren niet te vertrouwen.

[Hopelijk is dit beter, sorry voor de typ fouten ik zit op de ipad]

Na een paar keer geoefend te hebben liet Syrena Flicka naar het midden gaan en stapte vervolgens af. Flicka kreeg een wortel en Flicka at hem dankbaar op. Flicka werd afgezadelt en gepoetst en werd vervolgens op de weide gezet waar Flicka bokkend rond galoppeerde. Na een paar rondjes galopperen stopte ze en begon wat te grazen. Haar hoofd schoot omhoog toen ze haar naam hoorde. Het was Syrena! Haar oren lagen in haar nek en stapte naar achter. Ze nam een aanloop en sprong over het hoge hek. Ze galoppeerde op het geluid af en zag Syrena op de grond liggen. Er stond een jongen met een mes in zijn handen bij Syrena staan. Boos galoppeerde ze op de jongen af en steigerde waarna de jongen achteruit viel. De jongen kroop naar achter en riep bang: 'Ga weg stom beest!' Toen Flicka neerkwam stond de jongen moeizaam op en rende weg. Flicka stampte even boos en brieste. Daarna draaide ze zich om en drukte haar neus tegen de wang van Syrena. Het meisje die haar al eerder had geholpen hielp haar omhoog en bracht haar naar binnen. Ze zal daar wel goed verzorgd worden, dacht Flicka. De vriendelijke man die daar de baas was bracht Flicka weer naar de weide waar Flicka weer tevreden begon te grazen. Niemand kwam zomaar aan Syrena.

Opgelucht zag ze Flicka de jongen achterna racen, die zou voorlopig niet terug komen. Ze strompelde met knikkende knieën naar de wei, waar ze zich aan het hek vast hielt. Ze was in shock dat was wel te merken. Er kwam een grote glimlach op haar gezicht toen Flicka meedelevend naar haar toe kwam. Syrena liet haar trillende hand over Flicka's hals gaan. Ze haalde even diep adem en de trillingen verdwenen. Hopelijk begreep Flicka dat ze nu niet tussen de mensen wilde zijn, maar zo was Flicka gelukkig wel. Voorzichtig liet Syrena het hek los en sloeg haar armen om Flicka's hals, waarna de tranen haar ogen verlieten. Ze verborg haar gezicht in Flicka's manen zodat niemand zou zien dat ze zat te huilen.

Syrena aaide Flicka over haar hals. Flicka voelde haar trillen, ze snapte nu beter waarom ze heel wantrouwend was tegenover mensen. Nadat Syrena even diep adem haalde werd het trillen minder. Syrena liet het hek los en sloeg haar armen om de hals van Flicka. Ze begon te huilen en Flicka legde haar hoofd zacht op Syrena's schouder. Het verdriet van Syrena raakte Flicka als een kogel. Misschien weten mensen niet dat paarden ook gevoelens hebben maar dat hebben ze wel degelijk, en zeker Flicka. Ze heeft altijd gevoelens al goed kunnen voelen. Syrena verborg haar gezicht in Flicka's manen. Flicka hoorde iemand op het grindpad en zag een meisje in haar ooghoeken. Syrena liet los en keek het meisje met rode ogen van het huilen aan. Het meisje was zoiezo te vertrouwen en de wond die Syrena was opgelopen moest zeker verzorgd worden. Het meisje bood haar hulp aan en Flicka brieste aanmoedigend. Syrena moest wel meegaan. Het was inmiddels al rond de late middag en de zon stond oranje, half aan de hemel. Flicka had geen zin meer in iets, ze was moe en had een snee in haar onder been door het mes dat de jongen vast hield. Nu besefte Flicka de pijn pas, ze was net te druk met Syrena maar nu viel het echt op. Flicka liet haar hoofd zakken en keek naar de diepe snee die in haar linker voorbeen te zien was. De pijn werd versterkt en er liep nu ook bloed langs haar been. Een zachte, schelle hinnik was te horen. Er moest nu wel iemand komen om het te verbinden.

~ flut

De merrie legde haar hoofd op haar schouder waardoor ze geschrokken een paar stappen opzij deed. "Oh sorry meisje" zei ze spijtend. Nadat het meisje haar wond had verzorgt snelde Syrena terug naar Flicka. "Je bloed!" riep ze geschrokken. Voorzichtig klikte ze het halstertouw aan haar halster en bond haar vast aan het hek. Ze liep met een grootte boog om de vrouw heen en pakte de EHBO doos. Ze pakte er verband uit en liep terug naar Flicka. Ze wikkelde het verband stevig en snel om haar been, en zette het vast. "Rustig maar meisje, het komt wel goed." zei ze geruststellend. Ze zette haar in de stal. Ze zou daar moeten blijven tot de wond geheeld was, en dan zou Syrena Flicka's conditie langzaam weer opbouwen.

Nadat Flicka hinnikte kwam Syrena er alweer fris aangerend. Flicka schraapte even met haar hoef. "Je bloed!" Riep Syrena geschrokken waarna ze het halster om Flicka's hoofd deed en haar vast zette. Ze nam een grote bocht om de vrouw, en pakte de EHBO doos. Syrena was nog zeker wantrouwend maar daar lette Flicka even niet op. Ze wikkelde verband stevig maar snel om Flicka's bloedende been en maakte het vervolgens vast. Het deed Flicka pijn. "Rustig maar meisje, het komt wel goed." De woorden van Syrena werkte als kalmerend middel. Flicka zou het die jongen nooit vergeven en ze zou hem ook altijd herkennen. Syrena leidde Flicka de stal in. Flicka zou vast niet vaak naar buiten mogen. Dat vond ze jammer want als Flicka 1 dag niet bewoog zat ze al vol energie. Door het lopen prikte de wond maar het werd minder toen ze stil stond. Ze was zo blij dat Syrena haar weggehaald had uit die vreselijke stallen. Ze werd verwaarloosd maar alsnog wilden de mensen haar niet kwijt. Ze was blij dat ze Syrena kon helpen met haar problemen. En ze hadden in deze paar dagen al een hechte band opgebouwd. Ze hapte naar haar been toen ze een hevige steek voelde. De wond was diep dus er zat een rode vlek op het witte verband. Het zou wel even duren voordat de wond weer volledig geheeld is.

Het deed Flicka pijn, dat zag Syrena. Ze voelde een steek in haar hart, het raakte haar ook. "Sorry meisje, het is echt voor je eigen bestwil." fluisterde ze op een spijtende toon. Flicka hapte naar haar been, waarop Syrena haar hoofd snel omhoog trok. "Nee!" zei ze streng. Ze keek de merrie met een strenge blik aan. Dit zou wel moeten helpen. Daarna liep ze de stallen uit en liep naar de bak. Ze zag een meisje met een western paard. Syrena verstopte zich en keek gefacineerd naar het meisje en haar paard. Het paard reageerde op de minimale hulpen die het meisje gaf. Zo wilde ze dat ook bij Flicka. Ze zou het ook lopend kunnen doen. Flicka zou eerst moeten leren reageren op haar lichaams taal, morgen zou ze daar mee beginnen.

"Sorry meisje, het is echt voor je eigen bestwil." Fluisterde Syrena. Toen Flicka naar haar been hapte zei Syrena streng:"Nee!" Dat mocht Flicka dus niet doen. Het was moeilijk om van haar been te blijven als het pijn deed. Flicka verveelde zich heel snel dus toen Syrena een tijdje weg was begon Flicka zich ook daadwerkelijk te vervelen. Ze stond daar maar een beetje saai voor zich uit te kijken. Ze zette een stap naar voren zodat ze haar hoofd over de staldeur kon leggen. Ze zag een meisje met haar paard in de bak Western rijden. Ze keek goed naar de bewegingen en stak er een beetje van op. Toen ze rond keek zag ze Syrena in de bosjes naar het meisje en haar paard in de bak kijken. Ze wil het zien maar ze wil niet met het meisje in gesprek raken. Ondeugend hinnikte Flicka even hard zodat het meisje omkeek en Syrena zag zitten. Flicka hield van een beetje plagen, ze briestte en schoptte met haar goede been tegen de deur. Ze wilde natuurlijk dat Syrena vrienden zou worden met het meisje. Ze reden allebij Western en ze zagen er ook wel ongeveer even oud uit. Ze deed haar oren naar voren om iets op te vangen ze hoorde het meisje: 'Uh, is dat jou paard?' Verder kon ze niks horen. Niet dat ze er iets van begreep maar dat maakte niet uit. Ze wist alleen wat sommige woordjes betekenden zoals 'nee' bijvoorbeeld. Dat betekende dat je iets niet mag.

Syrena schrok toen Flicka hinnikte en maakte zich meteen uit de voeten. Ze hoorde het meisje nog praten maar wist dat ze haar niet gezien had. Ze wierp Flicka een woedende blik toe. "Hoe kun je?!" siste ze. Maar als je door haar woedende blik door keek zag je angst en het verlies van vertrouwen. Syrena beet op haar lip om de tranen tegen te houden en rende weg. Ze sloeg het pad naar het bos in en rende tot ze niet meer kon. Zo, hier zou ze vast geen mensen meer tegen komen. Ze was gewoon verraden door haar eigen paard! En ze was nog zo meelevend geweest. Syrena liet zich tegen een boom aan zakken en voog met haar mouw de tranen weg. Flicka zou nu wel door hebben dat ze dat niet nog een keer moest doen, hoopte ze.

Syrena liep boos op Flicka af en siste: "Hoe kun je?!" Waarna de tranen bijna in haar ogen schoten. Syrena rende weg, op weg naar het bos. Flicka had spijt, ze had niet goed nagedacht over wat ze deed. Maar ze kon Syrena ook niet zomaar alleen in het bos laten. Het was immers al bijna donker en het werd frisser. Flicka trapte hard tegen de staldeur en hinnikte. Maar niemand kwam. Nu moest Flicka even slim nadenken, ze zou nooit door die deur kunnen breken. Nieuwsgierig stak ze haar hoofd naar buiten en keek waar het slot zat. Slim maakte ze met haar lip het slot open. Flicka galoppeerde meteen haar stal uit. In haar ooghoek zag ze de man die daar woonde nog naar buiten rennen, maar Flicka was al weg. Eenmaal in het bos aangekomen ging ze terug naar een langzame draf en probeerde de geur van Syrena op te vangen. Maar dat hoefde al niet meer toen Flicka Syrena met rode ogen tegen een boom aan zag zitten. Ze had duidelijk gehuild. Schuldig stapte Flicka met hangend hoofd op Syrena af waar ze met haar neus tegen Syrena's wang blies. Op dat moment voelde ze de pijn in haar been weer terugkomen. De bloedvlek was groter geworden maar Syrena was nu even belangerijker. Ook liep Flicka anders dan normaal, maar wat moet je nou als je een diepe snee in je been hebt. Flicka brieste even kort waarna ze een stap achteruit deed.

Zoals ze al verwacht had stond de merrie binnen 10 seconden weer voor har neus. Ze brieste zachtjes en duwde haar neus tegen die van Syrena aan. Die zuchtte en opstond. "En je luisterd niet naar me ook." zei ze. Ze had Flicka op gedragen in haar stal te blijven. "Nu zul je nog langer in stal moeten blijven hoor!" zei ze, terweil ze de voorpluk van de merrie pakte en haar terug naar de stal bracht. Ze deed het slot erop en deed er nog een touwtje aan. Nu zou Flicka echt niet meer kunnen onsnappen. Toen zag ze aan de binnenkant van de deur een hoef afdruk. "Nee dat meen je niet!" de merrie had op haar voorbenen moeten staan om met haar achter benen te kunnen trappen. "Dat worden toch echt twee weken hoor." ze zuchtte.

(Sorry voor flut, maar ik hoop dat je er wel iets mee kan)

"En je luisterd niet naar me ook." Zei Syrena zuchtend. Syrena was echt boos en teleurgesteld. De wond van Flicka was er niet beter op geworden, dus dat word langer op stal staan.. "Nu zul je nog langer in stal moeten blijven hoor!" Vervolgde ze. Flicka had niet uit haar stal mogen gaan maar ze kon Syrena echt niet alleen het bos in laten gaan. Flicka keek Syrena een beetje schuldig aan, met haar hoofd gebogen. Syrena pakte de voorpluk van Flicka en nam haar mee naar huis. Flicka hield er niet van als iemand aan haar voorpluk zat dus schudde ze met haar hoofd. Toen Syrena boos achterom keek wist Flicka wel dat ze nu moest stoppen ookal vond ze het irritant. Eenmaal thuis leidde Syrena Flicka haar stal in en wikkelde nog even strak een touw om het slot. Zo kon Flicka niet meer uitbreken. Syrena keek naar de deur vanaf de binnenkant en zag de 2 hoefafdrukken van de Flicka. "Dat worden toch echt twee weken hoor." Zuchtte Syrena. Flicka stond op rust met een hangend hoofd. Ze keek Syrena met haar grote bruine ogen aan.

Ze zag Flicka met haar bruine kijkers naar haar kijken. "Wat is er nou? Ik kan er niets aan doen dat ik zo bang ben ja. En ja, ik ontwijk mensen liever, dat heb je ondertussen toch wel gezien lijkt me?" zei Syrena, terweil ze een wortel in de voer bak van de merrie legde. Toen pakte ze schoon verband en wikkelde het oude verband eraf, en deed het nieuwe erom. Ze bleef Flicka aaien om haar gerust te stellen, ze wist maar al te goed hoe pijnlijk een messteek kon zijn. Ze voelde aan het verband om haar rug, gelukkig was dat niet helemaal doorweekt. Syrena liep de stal uit en zag de zon achter de wolken schuiven, hele donkere wolken. Ook dat nog... Meteen daarna plensde de regen neer, met dikke, koude druppels. Zonder na te denken rende ze terug Flicka's stal in, dat was dichterbij dan het huis. Ze deed de boven deur half dicht, zodat het niet zou inregenen. "Nou meisje. Ik zal hier nog wel even blijven." zei ze tegen de merrie en ze aaide de merrie tussen haar oren. "Wel lief tegen me doen he?" zei ze nog. Maar streng klonk het allang niet meer. Syrena schrok op toen ze een donder hoorde, met daarop gevolgt een bliksem, en nog een donder. Blijkbaar waren ze onder een onweerswolk. Geruststellend aaide ze Flicka over haar hals. "het is niks meisje, het is tromgeroffel en foto's er worden alleen maar foto's gemaakt." dat was wat haar moeder altijd zei toen zij bang was voor onweer.

Syrena klonk nog een beetje boos met wat ze zei. Maar toen Flicka een wortel in haar voerbak hoorde vallen begon ze die meteen te eten. Ze brieste toen ze hem op had en keek even langs Syrena naar buiten. Syrena wikkelde schoon verband om Flicka's beenwond, dat voelde veel beter. Toen Flicka weer naar buiten keek werd ze een beetje onrustig, het ging stormen. Syrena aaide over Flicka's hals om haar te kalmeren, het hielp best wel. Toen Syrena naar buiten liep begon het ineens met bakken uit de hemel te vallen. Syrena rende Flicka's stal binnen en zei dat ze daar nog wel even bleef, dat snapte Flicka ook wel. "Wel lief tegen me doen he?" Vervolgde ze. Flicka hinnikte laag als antwoord. Er waren flitsen te zien en harde donder. Er kwam duidelijk een onweerswolk over hen heen. Flicka werd een beetje nerveus en stapte wat van zijde naar zijde. Maar Syrena aaide over Flicka's hals waardoor ze meer ontspande. Flicka brieste. Het was eigelijk ook best gezellig omdat de bovenste deur bijna dicht zat. De donder werd luider, de wolk kwam dus dichterbij.

Toen de merrie de wortel hoorde vallen begon ze meteen te eten. Flicka werdt nerveus door het weer. Langzaam werden de donderslagen harder, en het begon te waaien, te stormen. Syrena keek naar de bomen voor hun, die wel erg angstaanjagend heen en weer gingen. Bijna automatisch gingen Syrena's handen naar de schoft van haar paard, klaar om erop te springen en weg te racen van het gevaar. Ze had het zo vaak gedaan dat ze er niet meer over na hoefde te denken. Syrena aaide Flicka geruststellend terweil ze de bomen naast de stal goed in de gaten bleef houden. Want die stonden wel gevaarlijk scheef steeds...

-Sorry dat het weeer zo lang duurde, ik heb wat problemen op school...-

De bomen waaide gevaarlijk heen en weer. Op het punt om zo om te vallen. Flicka werd nu wel erg onrustig. Ze voelde gevaar. Dat was ook niet zo gek, want om het stallenblok heen stonden allemaal bomen, het was immers een bos. In de stal naast hen stonden de merrie en haar veulen. Aan de andere kant een stevig gebouwde ruin. Ze hoorde hem tegen de stalmuur trappen dat haar nog nerveuser maakte. Ze stapte nog steeds wat van zijde naar zijde. Ze moest hier weg. Ook Syrena stond op het punt om op Flicka's rug te spring en weg te racen. Maar ze aaide Flicka nog wel over haar hals. Normaal hielp het wel maar nu niet. Als ze zouden vluchtten zou Flicka de rest van de paarden niet achterlaten. En zeker het jonge veulentje niet. Na nog een paar minuten ademloos wachten viel de eerste tak al op de stal van de ruin naast haar. Dit was de druppel. En dat merkte Syrena ook. Als ze zou vluchten zou haar been nóg meer tijd nodig hebben om te genezen. Dat wist ze maar al te goed, maar het moest. Syrena klom op Flicka's rug. Flicka trapte met haar voorbenen de staldeur kapot. Ze deed het zelfde bij de merrie en veulen. De ruin had Flicka's voorbeeld al gevolgd en het zelf gedaan. Flicka hinnikte als een soort van: 'volg mij' gebaar. Ze galoppeerde eerst van het erf af. Ze keken nog even om, en op dat moment viel een grote boom op het stallenblok. Als ze daar nog in hadden gezeten. Flicka galoppeerde het bos in. Ze wist wel een plek. Ze hadden een grote binnenbak die open was voor iedereen. Nou eigenlijk was het een oude binnenbak die ze nooit weg hebben gehaald. Ze stapte naar binnen, hier waren ze wel veilig. Het was wel kleiner dan een echt bak, wel gezellig. Het was oud en de planken kraakte. Ze waren hier tenminste veiliger dan daar buiten. Dit pand zal echt niet zo snel instorten. Syrena gleed van Flicka's rug af. De merrie en haar veulen gingen maar wat in een hoek staan en de andere ruin die trappelde maar wat onrustig rond. Flicka wist dat dit veilig was, maar zei waarschijnlijk niet. Flicka stapte naar een hoek en ging daar liggen. Wachten tot de storm over was gekomen.

Toen Syrena merkte dat Flicka echt zo weg zou sprintten sprong ze op haar rug, maar nog voor ze zat, racede de merrie al door de kapot getrapte deur, en Syrena zag een ruin haar voorbeeld volgen, en de merrie met het veulen. Syrena pakte een lasso van de zadelbok waarme ze de paarden de goede kant op 'joeg' maar zonder ze te raken natuurlijk. Flicka galoppeerde naar een binnenbak en de andere paarden volgden. Syrena gleed van haar rug af en zag de merrie en haar veulen naar een hoek lopen, en Flicka ook. Alleen de ruin stond nog onrustig te trappelen op zijn benen. Syrena liep rustig op hem af, pakte zijn halster en stapte rustig een paar rondjes door de bak, tot de ruin weer rustiger was. Daarna ging ze naar Flicka. De oude bak kraakte angstaanjagend, maar het was goed gebouwt, dus het zou niet snel instorten.

Syrena pakte het halster dat om het hoofd van de onrustige ruin zat. Ze stapte wat rondjes door de oude bak waardoor de ruin er al meer ontspannen uit zag. De ruin ging vervolgens rustig ergens in de bak staan. Syrena liep relaxed op Flicka af. Flicka boog haar hals en keek Syrena schattig aan. Ze hoorde hoe de sterke windvlagen langs de bak vlogen. Het kraakte, maar het zou vast niet instoren. Een boom dat op de bak viel was nu het enige wat kon gebeuren. Maar aangezien er daar niet veel bomem groeide was die kans ook heel klein. Flicka wist eigenlijk niet of ze wel terug konden naar de plek waar ze de vorige paar dagen 'woonde'. Maar ze kon de merrie, haar veulen en de ruin niet meenemen of hier achterlaten. Ze zouden hen eerst weer naar hun huidige baas moeten brengen. Als ze de paarden mee zouden nemen zouden ze diefen zijn en eigenlijk konden ze de paarden ook niet meenemen op hun 'rondreis'. Als de storm was gaan liggen zouden ze hen terug brengen en dan weer op zoek naar een volgende plek om te overnachten. Flicka hoopte dat er niks was gebeurd met het huis van de baas van de paarden. Anders zou hij ook geen plaats meer hebben om te wonen. Maarja, daar kon Flicka toch niks aan doen.

Ze wachtte tot Syrena iets ondernam. Inmiddels was de storm minder geworden en was er nu alleen nog zachte wind te horen. Ze zouden nu makkelijk naar het huis van de man kunnen rijden. Maar Flicka was geen wild paard, ze was het paard van Syrena. Dus ze moest de commando's van Syrena opvolgen. Flicka was een slim paard maar ze was wel gehoorzaam. Op een gegeef moment liep Flicka naar de opening van de bak en keek achterom. Ze wilde dat Syrena de paarden haalde en haar volgde. Flicka wist de weg naar het huis nog precies. Ze hinnikte laag en draaide haar hoofd even naar de deur. Er lagen takken en veel bladeren op de grond. Maar er stonden maar een paar bomen. Dit soort stormen komen hier niet vaak voor, het komt zelden voor. Flicka draaide haar hoofd vervolgens terug en hinnikte laag.

Syrena zag Flicka naar de uitgang van de bak gaan en liep naar de paarden. De ruin en de merrie hield ze vast, dan zou het veulen wel volgen. Toen ze naar hun oude woonplek gingen keek Syrena steeds achterom of het veulen niet viel over de takken. Maar het beestje bleef vrolijk naast haar moeder lopen. Na een tijdje waren ze terug en zette ze de paarden in de wei. Van de stallen was niets meer over. Syrena sprong op Flicka's rug. Ze moesten naar Valerie, haar zus. Die had haar en Flicka een woonplek aangeboden. "Kom maar meisje, we gaan naar mijn zus. En ze dreef aan.

-Ik heb ook al een topic met Valerie, is het goed als ik daarin doe dat ik jouw haal, terug ga naar Vals huis met jouw, dan hebben we gelijk een topic met z'n drieën.-

Syrena sprong op Flicka's rug en spoorde aan. Braaf stapte Flicka weg, ze wist waar ze naartoe moest dus stapte ze daar heen. Toen ze daar aankwamen was alles verwoest. De boom op de stallen lag nog op dezelfde plek. De wei was leeg, op wat takjes na dan. Het hek was nog heel dus de paarden konden daar veilig blijven. Syrena stapte af en leidde de paarden het weiland in waar ze begonnen te grazen. Ze keek de paarden na maar sprong toen weer op Flicka's rug. Flicka schudde met haar hoofd en stapte weg. Haar hoofd liet ze hangen. "Kom maar meisje, we gaan naar mijn zus." Hoorde ze Syrena zeggen. Toen Flicka druk op haar vlank voelde draafde ze aan. Haar hoofd en staart geheven. Ze brieste, het was best fris en de wind was nog niet helemaal gaan liggen. Ze reden op het zand pad, het was zwaarder dan gras maar dit was ook te doen. Flicka was zand inmiddels ook wel gewend. Ze zwiepte met haar staart toen een vlieg op haar kont ging zitten. Zo irritand vond ze dat.

- Is goed (=