The magic sound of water....{open}

De bruinkleurige ogen lieten nieuwsgierigheid zien, terwijl het donkerbruine paard kalm over de vochtige rotsen liep. Ze stapte met lange, maar rustige passen. Ze had geen haast, ze was nergens op uit. Ze was alleen nieuwsgierig. Haar hoeven vormden een ritmisch melodie doordat ze telkens met een zacht geluid op de antracietkleurige rotsen terecht kwamen. Nordy moest oppassen waar ze liep, het smalle pad dat haar naar haar doel leidde was steil en glad. Het geruis van water was namelijk haar kleine, oren binnengedrongen, toen ze op een van de vele vlaktes aan het grazen was. Nordy zou Nordy niet zijn als ze de herkomst van het geluid niet ging achterhalen. Ze had nog lang niet alles van HH gezien en dat wilde ze maar al te graag. Dus nu was het paard opgewekt op weg naar haar bestemming. Een koele bries zorgde ervoor dat er een rilling door haar lichaam ging. Ze was bijna onderaan de rots en ze kon nu in een sierlijke draf overgaan, de ondergrond waarop ze nu liep was van mos en vlak genoeg. De melodie van zijn hoeven verstompten en geruisloos zette ze haar weg voort, nog steeds met haar oren strak naar voren. Haar dikke staart was fier opgestoken en voer als een prachtige, zijden lint met haar mee. Het geluid van het water werd luider en ze kon horen hoe woest water door de rotsen werden gebroken. De merrie vertraagde weer naar stap en ze manoeuvreerde tussen varens door. Ze bogen soepel mee in zijn richting en bevochtigden hem, doordat er glinsterende druppels op de grote bladeren hadden gelegen. De ondergrond was erg drassig en spetters modder bevuilden haar donkerbruine benen. De zee van varens verminderde en toen stond ze langs de oever van het prachtige meer. Links kletterde het water agressief van de rotsen, maar het kalmeerde al vrij snel doordat er een paar rotsen uit het water omhoog staken. Het meer was strak en rustig. Nordy stapte voorzichtig het water in, dat langs de oevers nog maar tot haar koot reikte. Enthousiast draafde ze aan en de spetters sprongen in het rond. Toen ze in het midden was aangekomen reikte het water tot haar schoft. ze zwom verder, iets meer in de richting van de watervallen. Haar vacht was weer stralend bruin na het verfrissende bad. Het wildere water sloeg tegen haar borst. Ze bracht haar hoofd naar beneden en hapte speels naar de schuimkraag die op het water ontstond. Het kinderlijke deel van het paard kwam omhoog en ze brieste verontwaardigd toen het water in haar neus terecht kwam. Opeens hoorde ze iets achter zich, ze draaide haar hals en stak haar oren naar voren. Op de hoge rotswand - waar lange, ineengestrengelde slingerplanten langs omhoog klommen - stond een paard. Nordy keek tegen het licht in dus details kon ze niet zien, alleen het gracieuze silhouet van het dier.



{iedereen
liefst iemand die dezelfde lengte terug kan schrijven {zo vaak mogenlijk} }

Yannick vond het wel eens tijd om weer naar buiten te gaan met zijn merrie. Ze had al weer enkele race's achter haar rug gehad, en ontspanning was nodig voor een paard om te ontspannen. Natuurlijk lag er een race zadel op haar rug maar dit keer gingen ze niet expres trainen. Natuurlijk gaf hij de mogelijkheid om haar te laten uitrazen, daar was ze voor gemaakt en dat was waar zo voor leefde. De winter was gegaan en het zonnetje scheen mooi.

De merrie liep snuifend en bezweet de richting op waar Yannick haar maar toe stuurde. Haar oortjes stonden vrolijk naar voren gericht en hij stuurde haar met lange teugels richting een meertje. Damp kwam nog steeds van de merrie af toen hij in de buurt van het water was. Angstig keek Zenyatta naar het water, en dribbelde van links naar rechts, en vertikte het om er door heen te gaan. Yannick klakte nog eens met zijn tong, en dreef haar nog eens stevig aan. Uiteindelijk liep ze het water in, dat zachtjes om hoog spetterde. Water was goed voor de pezen van een paard. Uiteindelijk begon Zenyatta er plezier in te zien en spetterde ze in het water. Tot ze stokstijf stil bleef staan. En keek richting het niets, tenminste dat dacht Yannick want hij zag een merrie staan, bij de watervallen in de buurt. Daar was het water wat heviger. Hier was het nog stilstaand en geen witte schuimlagen. Yannick keek naar de bouw van de merrie, het leek op een mustang maar hij wist het niet zeker toen hij beter keek was het geen mustang, groter waarschijnlijk een KWPN want het leek een beetje op een XX. Zenyatta luide een uitnodigende hinnik. Het was een donkerbruine merrie met kleinere oogjes als een Engels volbloed.. Zenyatta was ook donkerbruin, maar dunner; grotere ogen ;en wat gestroomlijnderd. en zeker sneller. Yannick wist niet precies wat hij moest doen, was het een eigenaarspaard, waarschijnlijk wel het was een KWPN. Maar misschien was ze echt wild..

De zon verdween achter een wolk en Nordy kon zien dat er iets op de rug van 't paard zat. Het paard was dun had zo te zien geen wintervacht en was licht bezweet geweest. Nordy keek wantrouwig naar het mens op de rug van 't paard ze vertrouwde die beesten niet maar haar nieuwgierigheid werd gewekt door de merrie die uitnodigend hinnikte. Nordy beantwoorde de groet maar vertelde meteen dat ze niet dichterbij kwam door het geval op haar rug. Ze liet haar hoofd weer zakken en slurpte wat water op haar lange benen zaten helemaal onderwater ze zette een paar stappen totdat ze de bodem niet meer kon voelen en begon met haar benen heen en weer te bewegen net zoals ze op het land deed. Ze liet een schrille hinnik horen van plezier en was even het paard en het mens op de rug daarvan vergeten. Ze duwde haar neus half onder water en blies haar adem uit er verschenen grappige belletjes. Als ze had kunnen glimlachen had ze het nu zeker gedaan maar ze brieste enkel vrolijk. Ze kwam steeds dichter in de buurt van het geluid van de watervallen ze bewoog haar benen weer totdat ze weer grip had op de gladde stenen. Haar staart was nu voor het meredeel nat ze zwiepte er vrolijk mee voor zover dat kon. Uitdagend hinnikte ze naar de merrie die nog altijd boven haar stond. Haar wintervacht was nu doorweekt hoewel die wel al dunner begon te worden je kon nu al beter haar spieren zien ook leek ze minder dik. Door haar wintervacht leek ze altijd een stuk of vijf kilo dikker terwijl ze dat niet was in de zomer zou haar vacht weer gaan glimmen en zouden haar spieren duidelijk zichtbaar zijn. Misschien zou ze nog een partner vinden deze zomer ookal leek dat haar zeer onwaarschijnlijk. Haar vroegere partner was gestorven en daar was ze eigenlijk nooit goed over heen gekomen. Geen hengst was goed genoeg de een was te slijmerig de ander te sirieus of ze begrepen niet dat ze nog steeds tijd nodig had in het verwerken van haar verdriet. Ze hief haar hoofd weer en keek met haar bruinkleurige ogen weer naar het paard en het schepsel daarop.


-morgen ben ik btw weg totement donderdag ik ga proberen te posten -