It's a kind of Magic - Fenna

Hij gooide de voordeur met een klap dicht, hij was boos woedend eerder te noemen. Zijn moeder had hem weer af zitten zieken en hem een klap gegeven. Met veel moeite had hij zich ingehouden om haar terug te slaan, met zijn handen gebald tot vuisten had hij zichzelf briesend van woede kunnen kalmeren. Hoe durfde dat wijf? De enige reden dat hij nog bij zijn moeder was voor zijn zusje, zonder hem was ze allang ten einde raad geweest. Hij was haar enige houvast. Zijn moeder kon alleen hém niet hebben, met zijn zusje had ze geen moeite. Tot ergernis van Daniël. Hij nam het Malice niet kwalijk maar zijn moeder… Hij kon haar echt niet uitstaan. Hij was het huis uit gevlucht, en zat nu op zijn fiets onderweg naar de manege. Hij wou even bij “zijn” paardje zijn. Een lastige merrie die niet snel mensen vertrouwde, een pracht van een paard. Maar vertrouwde niet snel iemand, Daniël was als een blok voor haar gevallen en had haar vertrouwen gewonnen door met regelmaat haar een bezoekje te brengen. En haar te belonen als ze gezadeld was, iets wat ze erg eng leek te vinden. En daardoor de singel uit je handen probeerde te trappen, tot ergernis van sommige manegeruiters toe. In alle haast was hij zijn pet vergeten op te zetten, zijn kort gekrulde haar was nog nat van het douchen. Hij had geen paard rijkleding aan omdat hij geen zin, tijd en geld had om een paardrijbroek te kopen. Ook omdat hij het gewoon overbodige luxe vond, in een baggy jeans kon je makkelijk paardrijden. Althans dat vond hij, niet zeuren moest je. De hekken van de manege kwam al in zicht, waar in krullende letters de naam was geschreven. Hij gooide zijn oma-fiets tegen de muur voor het hek. Hij kreeg vuile blikken toe geworpen van een paar jongens die er rond liepen, hij rolde met zijn ogen en liep door. De meiden hier keken totaal anders naar hem gingen staan smoezen en giechelen als hij voorbij kwam. Hij gunde ze een glimlach en liep door de stallen in tot hij bij zijn grote schat kwam. Hij glimlachte breed toen hij haar zag staan, Magical… Ze stond met haar rug naar hem toe haar witte staart nerveus heen en weer zwiepend. Hij floot zachtjes, haar oren draaide naar achteren toe. Om het geluid op te vallen, hij floot het melodietje van. A kind of magic van queen. Hij vond het wel toepasselijk, en na het elke keer te gefloten te hebben als hij aankwam. Was Magical er gewend aan geraakt en wist ze dat hij er was. Het stro kraakte toen ze zich naar hem omdraaide en brieste. Hij glimlachte, haar bries was als een soort toestemming om naar binnen te komen vond hij. Hij opende de staldeur door de hendel omhoog te halen en naar achteren te schuiven. Hij liet haar ruiken aan zijn gestrekte hand en kroelde haar achter haar oor. ‘Hey meisje ik ben het’ prevelde hij zachtjes in haar oor waarna hij even ontspannen aaide. Om vervolgens de stal weer uit te lopen. Hij liep naar het einde van de stal-gang en pakte daar een aantal borstels. Die daar in een kist lagen, vrij voor gebruik. Stond er in blokletters op. Hij opende de staldeur weer, en duwde hem zachtjes dicht. Niet dicht genoeg dat hij op de hendel ging maar dicht genoeg om Magical het gevoel te geven dat hij dicht zat. Hij nam het zekere voor het onzekere als het om haar ging. Hij wou niet dat ze uitbrak, maar al helemaal niet dat hij gevangen zat als ze begon te bokken en trappen. Als ze een uitbarsting had, nee hij wou geen hersenschudding oplopen. Met rustige bewegingen begon hij haar te borstelen. Na het borstelen gleed hij met zijn hand vanaf haar bovenbeen tot haar hoef zodat ze begreep dat hij wilde dat ze een voetje gaf. Ze maakte een schijnbeweging met haar hoofd, alsof ze hem ging bijten. Meestal schrikte dat de manegeruiters wel af, bij hem werkte het niet. Hij tilde haar hoef op en krabde hem net zolang tot hij schoon was. En liet hem toen pas los, hetzelfde deed hij bij haar andere hoeven. Hij merkte toen hij het zadel en haar zadeldekje op haar rug deed, dat hij gekalmeerd was. Dankzij Magical, doordat hij zo geconcentreerd met haar bezig was, vergat hij even zijn zorgen. Hij prevelde rustig een paar woordjes terwijl hij rustig de singel pakte en hem op het eerste gaatje deed. Als ze haar hoofdstel om had zou hij haar singel wel strakker doen besloot hij. Het hoofdstel in doen ging in tegenstelling tot het opzadelen erg makkelijk. Hij deed de neusriem en de keelriem vast en gaf haar een klopje op haar hals. En prevelde dat ze een braaf paardje was. Hij deed de singel strakker, wat ze nu makkelijker toeliet met hoofdstel in tot hij goed zat. Hij deed de teugels wat naar voren en pakte ze toen vanonder beet. Hij opende de deur door er tegen te duwen, hij ging soepel open. Hij stapte met Magical naar buiten draaide haar half om en deed de staldeur dicht. Daarna klopte hij haar op der hals en liep met haar door de open geschoven deur. Een paar meisjes waren zo vriendelijk om de rubberen flappen open te houden voor hem. Hij gunde hen een charmante glimlach en een enkele een knipoog. Ja hij was een flirt, maar wist dat de meiden. Ook wisten dat hij een flirt was en hij zich geen zorgen hoefde te maken over hun tedere zieltjes. Hij brak hun harten niet dus ze hadden geen problemen met hem. Hij was gewoon de hunk, van de manege. Zo zagen ze hem volgens zijn zusje Malice Althans dat zei ze. Hij zag een meisje haastig over het terrein lopen en meende haar te herkennen hij fronste en keek haar na. Opeens wist hij waar hij haar van kende, het was Fenna! Hij keek om zich heen opzoek naar iemand waar hij de teugels van Magical kon geven. Een ouder meisje wie hij al eerder met Magical had zien omgaan kwam hem het best uit, ‘Katty wil je Magical even vast houden’ nog voor ze ja kon zeggen had hij de teugels al in haar handen gedrukt en rende hij achter Fenna aan. Hij haalde haar uiteindelijk in en glimlachte verleidelijk naar der. Ze had al een relatie, in ieder geval dat had hij gehoord. Maar flirten kon altijd zolang er maar een grens was volgens hem. ‘Hey Fenna, ik wou net gaan rijden. Zin om mee te gaan?’. Vroeg hij vrolijk met een glimlach erbij. Een paar meiden stonden stil en duidelijk te smoesen. Over hun, aan hun knikkende hoofden te zien. Hij zwaaide naar hen, ‘is er iets te zien dames?’ vroeg hij. Hij liet zijn wel bekende scheve glimlach zien en trok even zijn wenkbrauwen op. Een paar van hun kleurde diep rood en sloegen hun ogen neer.. Kibbelend over aan wie hij geglimlacht had liepen ze verder. ‘Zo daar hebben we ook geen last meer van’ sprak hij glimlacend.

~Magical~

Gehaast stond ze op, vandaag zou ze naar de manege gaan om een paardje te gaan rijden. Eindelijk, want het was echt al een hele tijd geleden dat ze dát had gedaan. Vandaar dat ze er ook zo ontzettend veel zin in had, dus met een brede glimlach rond haar lippen pakte ze een bruine paardrijbroek uit de kast, een zwart shirtje en vervolgens stapte ze naar de badkamer. Sprong ze onder de douche, voelde ze hoe het warme water haar vermoeidheid wegspoelde en tevreden stapte ze onder het water vandaan. Droog ze haarzelf af, kleedde zich aan en besloot haar haren in een lange vlecht te doen. Daarna wreef ze even over haar gezicht heen, bracht wat makeup aan en sprintte naar beneden. Sita kwam al vrolijk aangerend en begroette haar door eventjes tegen haar aan te springen en Fenna kriebelde even met haar lange nagels in haar nekje. Grijnzend pakte ze de brokken uit de kelder, vulde het bakje van de hond met een klein laagje en zette de zak weer terug. Nu voor haar zelf nog wat eten maken, daarna zou ze haar make up nog wat bij werken en naar de manege gaan. Damn. Wat had ze er enorm veel zin in! Fenna smeerde een boterham, ging op de bank zitten en zette de TV aan, ondertussen at ze haar boterham op. Sinds ze een relatie had met Edward voelde ze zich écht goed. Niet precies wetend waarom dat zo was, maar het voelde gewoon goed bij hem. Wat overigens alleen maar goed was in een relatie, right? Zodra ze haar boterham opgegeten had, liep ze naar de gang en trok ze haar dunne, zwarte zomerjas aan. Haar voeten gleden in de leren rijlaarzen die onder de kapstok stonden en rustig liep ze nog eventjes naar de keuken toe. Vulde ze het waterbakje van Sita zodat die de rest van de dag ook fris water zou hebben. Hmm. Ze moest nog uitgelaten worden, dat was waar ook. Fenna liep weer terug naar de gang en zodra Sita het gerinkel van het riempje hoorde, kwam ze al enthousiast aangerend. Ze klikte het riempje aan haar halsband, liep naar buiten en liet haar even alles doen; waarna ze weer terug naar haar huis liep en Sita binnen zette. Nu was ze écht klaar, dus het was tijd dat ze naar de manege zou gaan. Ze griste nog even haar sleutels van het kastje af en klikte haar auto open, waar ze heen liep en op haar gemak instapte en de motor startte. Time to go.
Fenna reed richting de manege, parkeerde haar auto netjes en stapte uit, om hem vervolgens op slot te klikken. Ze liep de kantine in, werd meteen aangesproken door de vrouw waarvan het paard was waar ze op zou gaan rijden. Wat overigens niet bij een keer zou blijven, het was like; een soort verzorgpony. Zo mocht ze de merrie in ieder geval noemen en ze mocht er álles mee. Buitenrijden, springen, dressuur. Zolang ze maar verantwoord met het paard om zou gaan. Wat geen probleem was voor Fenna. Fenna beloofde haar dat ze voorzichtig zou doen en ze kreeg de sleutels van de kast in haar handen geduwd, dankbaar knikte ze eventjes naar haar en zwiepte de deur open om vervolgens in de heerlijk ruikende paardenstallen terecht te komen. Nu moest ze alleen nog even naar de merrie zoeken; Fealyn heette ze. Zodra ze wist dat ze niet in dít stallencomplex moest zijn, liep ze het terrein over richting de andere stallen. Toen ze ineens voetstappen achter haar hoorde trok ze haar wenkbrauw lichtjes op, maar de brede glimlach van de jongen die vervolgens voor haar stond kwam haar énorm bekend voor. Daniël! ‘Hé! Ja hoor, tuurlijk.’ Even ging ze stilstand, keek ze naar de meisjes die duidelijk naar hun aan het smoezen waren en een glimlachje verscheen rond haar lippen. Het was dus duidelijk dat het grote deel van de meisjes hier dol was op aandacht van Daniël. Achja, het was logisch. Hij was absoluut geen lelijke jongen. ‘Dan zie ik je over een halfuurtje hier oké? Ik ga dan nu even Fealyn poetsen en opzadelen.’ Na haar woorden greens ze even richting hem, liep ze de stallen in en kwam al snel uit bij de bruine merrie. Wáuw. Ze was prachtig en zo te zien ook nog niet zo oud. Ze was van 2003, dus ze was 9. Teder liet ze haar hand over het hoofdje van de merrie glijden, opende haar stal en werd begroet met een neus tegen haar arm aan. Grinnikend deed ze het zwarte halster bij de merrie om, liep met haar richting de poetsplaats en zette haar vast. Gretig nam ze het snoepje aan toen Fenna die haar voor hield, waarna ze naar de kast liep die langs de poetsplaats stond en het slot eraf haalde. Een grote poetskits stond onder in de kast, Fenna pakte hem eruit en zette hem langs de muur. Met zachte bewegingen begon ze het paard te poetsen, deed haar hoeven tot ze uiteindelijk helemaal klaar was. Ze deed rustig aan, ze had nog 10 minuten om op te zadelen en ontspannen legde ze het zadel met een roze dekje en een zwart bontje eronder op de rug van de merrie. Die haar oren even naar achter legde, maar dat negeerde Fenna. Bijna elk paard deed moeilijk met het zadel, mensen zeiden haar dat ze er beter geen aandacht aan kon steden. Rustig singelde ze haar aan; gaatje voor gaatje. Toen ze het zadel los liet en hij zat goed, draaide de oren van Fealyn weer strak naar voren. Vervolgens pakte ze het zwarte hoofdstel, met een frontriem vol diamantjes. Hmmz. Kalm liep ze naar de merrie, deed de teugels over haar hoofd en maakte haar halster los, om die uiteindelijk op de grond te leggen en haar het bit in te doen. Fenna maakte de keelriem, de neusriem en het sperriempje vast. Klaar om te gaan; ze had nog twee minuten; ze zou buiten wel wachtten. Fenna liep met Fealyn aan de hand de stallen uit, géén cap op. Daar had ze serieus een hekel aan gewoon. Buiten ging ze stilstaan, klopte de grote merrie op haar hals en wachtte rustig af tot Daniël zou komen.

Spoiler:

Fenna leek blij hem te zien wat zijn humeur deed opklaren, wat nog steeds niet honderd procent vrolijk was. Voordat hij Fenna tegenkwam, de gedachte aan zijn moeder deed hem zijn vuisten weer ballen. Nee als Malice oud genoeg was om ook uit huis te gaan, was hij weg. Hij knikte na de woorden van Fenna en beantwoorde haar glimlach. Hij liep relax terug naar buiten, en duwde de flappen open. Katty stond nog met Magical aan haar hand, Magical leek moeilijk te doen zag Daniël. Hij fronste wat had katty gedaan dat ze zo onrustig was? Hij keek haar verontschuldigend aan, ‘sorry ik zag een bekende die ik even niet moest missen’ legde hij niet onaardig uit. Hij nam Magical van haar over, en klopte even geruststellend op haar hals. De merrie danste op haar hoeven en had haar hoofd geheven. Niet relax dus. ‘Waarom doet ze zo onrustig?’ vroeg hij terwijl hij naar Magical deed. ‘Ik weet niet ze deed zo toen je achter de flappen verdween’ antwoord Katty. Schouderophalend, ‘ik ga weer’ deelde ze mee waarna ze wegliep. Daniël fronste, rare meid. Hij aaide Magical tot ze weer rustig was en haar neus tegen zijn wang duwde hij glimlachte. ‘Ja ja braaf meisje’ sprak hij prevelend. Magical torende boven hem uit ze was groot te noemen, want Daniël was niet bepaald ‘klein’. Eerder lang, maar het kwam hem wel mooi uit dat Magical zo groot was. Dan had hij tenminste niet het gevoel dat hij haar plette, wat hij bij sommige paarden had. Dan voelde hij zich gewoon schuldig omdat hij op hun zat. En meestal zat hij ze ook gewoon in de weg tijdens het rijden. Hij merkte dat Magical wat onrustig werd dus besloot een rondje met der te lopen. Hij liep net zijn 2e rondje met Magical toen hij Fenna zoekend om zich heen zag kijken. Hij glimlachte en liep op haar af, Magical werd meteen weer onrustig bij het bijzijn van een vreemde en een paard dat ze niet kende. ‘Sssht rustig’ zei hij terwijl hij haar hals streelde. Ze kalmeerde wat onder zijn aanrakingen en zijn warme stem maar helemaal op der gemak was ze nog niet aan haar oren en ogen te zien. Hij glimlachte vrolijk naar Fenna, ‘zullen we gaan? Ik heb gehoord dat je hier mooi kan rijden.’ Hijzelf was nog niet op buitenrit gegaan, hij vond het saai in zijn eentje. Het kwam dan ook mooi uit dat Fenna hier was. De merrie die naast haar stond had hij wel eens gezien maar er zelf nog niet op gereden. ‘Oh voor ik het vergeet dit is Magical, ze is een beetje wantrouwend naar vreemde. Trek je er niks van aan’ sprak hij terwijl hij haar liefdevol aaide. Ja ze was zijn schat, het was soms wel handig als manegeruiters bang voor der waren. Dan reden ze niet zo dicht op je tijdens een groepsles en haalde ze je ook niet zonder pardon in.

Kort klopte ze de merrie op haar hals, die ontspannen briesde en even met haar hoofd langs de bovenarm van Fenna schuurde. Grinnikend gleed haar hand over de zachte neus van het paard, die haar oortjes naar voren duwde en een hinnik liet horen toen Daniël aan kwam met een paard aan zijn zijde. Raar om te zien eigenlijk, Fenna had nooit verwacht dat hij zo goed met paarden om kon gaan en überhaupt kon rijden. Toch vond ze het wel leuk om te zien, dat ook een jongen zich interesseerde in paarden. Glimlachend keek ze hem even aan, luisterde ze aandachtig naar zijn woorden. ‘Jup. Is goed.’ Eventjes gleed haar blik over het paard dat langs Daniël stond, mooi beestje; dat was het zeker. Fenna vestigde haar aandacht bij Fealyn, singelde de merrie nog een gaatje aan en zette haar voet in de beugel, waarna ze opsteeg. Wauw. Dat was echt lang geleden; in het begin zou het zeker nog wel even wennen zijn. Maar ze ging er van uit dat ze het nog wel kon, dus erg druk maakte ze haar niet. Fenna klopte Fealyn op haar hals, liet de teugels nog een beetje lang zodat ze eventjes warm kon lopen. Kort keek ze even naar Daniël. ‘Ze is mooi. Hmm. Ik weet niet of je d’r kent, maar dit is Fealyn.’ Glimlachend en met twinkelde ogen klopte ze de grote merrie op haar hals, wachtte tot Daniël ook op zijn paard zat en vervolgens dreef ze Fealyn een beetje aan, die meteen reageerde op de hulpen en een soepele overgang maakte naar een stap. Naast haar reed Daniël; ze waren op weg naar het bos. Al snel naderde bomen, tot ze uiteindelijk op een breed zandpad kwamen, omringd door grote, groene bomen waar hier en daar wat bloesems in hingen. Het was echt heerlijk weer gewoon, damn. Wat had ze dit gemist zeg! Het werd echt tijd dat ze vaker ging rijden, al was het maar op een verzorgpony of een lease paardje, daar zou ze al blij mee zijn. Gewoon zo af en toe een keertje lekker de bossen in en serieus trainen, dat vond Fenna echt heerlijk. Ondertussen had ze haar teugels al wat meer op maat gemaakt, zag ze hoe Fealyn automatisch een beetje nageeflijk ging lopen en tevreden greens ze. ‘Hoe gaat het met je trouwens?’ Vroeg ze lachend, kort draaide ze haar hoofd even richting Daniël en keek hem aan. Een fris windje zorgde ervoor dat het niet té warm was voor de paarden en voor hun zelf, een paardrijbroek kon namelijk ontzettend warm zijn. Fealyn liep ontspannen, kauwde af en toe eventjes op haar bit, maar erg vervelend vond Fenna het niet. Ze had haar handen wat meer ontspannen, hield de teugeltjes losjes zodat de merrie wist dat ze niet persé nageeflijk hoefde te lopen. Toch bleef ze zo lopen, waarschijnlijk omdat ze het gewend was en het was zo wie zo beter voor haar rug. Dus waarom ook niet.

Hij zwaaide nog even naar de dames achter zich die ongegeneerd stonden te kijken. En keek Fenna met rollende ogen aan. ‘Ze leren het ook nooit’ fluisterde hij. Hij keek hoe Fenna opstapte hijzelf deed ook zijn beugels naar beneden, ging onder de hals van Magical door en deed de andere beugel ook naar beneden. Hij pakte haar teugels in een hand beet en zette zijn voet in de beugel. Waarna hij opsteeg. Hij trok zich niks van de starende blikken aan, wat mocht een jongen niet in zijn jeans en sneakers rijden? Was het verboden? Nee dus ze moesten niet zeuren vond hij. Een cape vond hij onnodig, normaal had hij ook zijn pet op. Die hij vergeten was vandaag. Waardoor het zonnetje zijn kort gekrulde haar droogde, wat nog nat was van het douchen vanochtend. Hij keek naar de merrie van Fenna Fealyn heette ze volgens haar. De naam paste wel bij de mooie merrie bedacht hij zich grinnikend. Hij streelde Magical even teder over haar hals waarna hij rustig zijn hakken uitdrukte. Waardoor ze in beweging kwam, ze reden samen het hek uit. Die werd opengehouden door een stal hulp, op weg naar het bos. De omgeving veranderde naarmate ze verder van de manege af reden. Hoewel er om de manege groene weilanden waren en er ook een grote eik op het midden van het erf stond. Was de natuurlijke omgeving een groot verschil met het gebied rond de manege. Die aan een drukke weg lag. De lichtgroene bladeren lieten zonlicht zwak toe wat een bijzonder lichtspel gaf op het onverharde ruiterpad. Hij genoot van de bosrijke omgeving, Magical ontspande ook zichtbaar, hij keek naast zich. Fealyn liep ontspannen maar erg nageef lijk vond hij. Hij fronste, niet dat hij er tegen was maar het was raar omdat Fenna haar handen losjes had en eigenlijk helemaal niet vroeg naar nagefelijkheid. Hij keek naar Magical die rustig haar benen voort zetten. Hij keek op toen hij haar vraag hoorde, ‘goed hoor’ zei hij glimlachend. Hij keek naar zijn handen, ‘niks interessants gebeurd ’mompelde hij er achteraan. Het leek hem dat hij geslagen was door zijn bloedeigen moeder, niet echt op het lijstje van Fenna stond voor interessant. Als ze door zou vragen en oprecht geïnteresseerd leek te zijn dan zou hij het haar misschien vertellen. Hij snoof en keek naar het groen naast zich, wat opeens heel interessant was. ‘Maar nog iets bijzonders gebeurd bij jouw?’ vroeg hij met een geforceerde glimlach. Terwijl hij haar aankeek, zijn ogen lachte enkel niet mee.

Zodra ze de teugels wat tussen haar vingers door liet glijden, ontspande de merrie en strekte ze haar hals een beetje. Tevreden klopte ze Fealyn op haar hals, drukte haar hakken nog wat uit en speelde wat met een plukje manen die net over het dekje heen viel. De staart van Fenna viel krullend over haar rechterschouder, ze had besloten haar cap niet op te doen, dat zat alleen maar vervelend en zo wie zo vond ze het onnodig. Toen ze de woorden van Daniël hoorde keek ze hem even bedenkelijk aan. Zo vrolijk zag hij er anders niet uit, maar ze zou er maar niet op door vragen. Het ging haar waarschijnlijk ook niks aan. ''Nopes. Niet echt iets bijzonders gebeurd.'' Merkte ze vervolgens op, terwijl ze voelde hoe de merrie de teugels lichtjes tussen haar vingers trok. Fenna greens kort.
Een fris windje zorgde ervoor dat ze het niet te warm hadden, het was heerlijk weer om te paardrijden en de zachte zonnestralen die ervoor zorgde dat de temperatuur aangenaam bleef scheen door de lichtgroene bladeren door. Op sommige plaatsen was het ruiterpad verlicht, wat een ontspannen en rustige sfeer in het bos gaf. De melodieën die over het gebied klonken, afkomstig van de vogels, zorgde ervoor dat Fealyn haar oren een tikkeltje onrustig heen en weer draaide, maar desondanks bleef ze rustig. Zodra ze weer even naar Daniël keek, zag ze dat hij er echt niet heel erg gelukkig uit zag. Hmmz. Zal ze er dan toch maar naar vragen? Aarzelend beet ze eventjes op haar onderlip, keek naar Daniël en zuchtte zachtjes. ''Er is iets hè?'' Merkte ze zachtjes op; haar stem klonk zacht, maar tegelijkertijd aarzelend en vooral bezorgd. Ze kon Daniël niet heel lang, maar op de een of andere manier zag het er echt uit alsof er iets was gebeurd.
Misschien was het een stomme vraag geweest, maar als Daniël er niets over wilde zeggen was dat ook prima. Dat zou hij zelf vast wel aangeven, right? Fealyn stopte zodra een hert tussen de bomen door glipte, het zandpad overstak en vervolgens weer tussen de groene, grote bomen verdween. Fenna gaf een kalmerend klopte op haar hals, waarna ze haar zachtjes aandreef waardoor de merrie weer een soepele overgang naar een stap maakte. Ondertussen was haar blik weer op Daniël gericht, afwachtend en een tikkeltje nieuwsgierig.

Fluhúúút. - Fufuu o3O

Hij knikte bij haar antwoord, het was ook een beetje een rare vraag geweest. Als er iets bijzonders gebeurd was dan had ze het wel uit zichzelf verteld leek hem. Hij wou zijn mond open trekken en haar vragen over die ene Edward maar hield hem toch gesloten. Hij leunde wat naar achteren in zijn zadel en genoot van de zonnestralen op zijn gezicht, die een keer niet overschaduwd werd door een LA pet. Hij liet zich afleiden door de omgeving en door Magical die onrustig deed en met haar hoofd begon te schudden. Met wat rustige sussende woorden was ze al gekalmeerd. Hij zag in zijn ooghoeken hoe Fenna op der lip beet, hij grijnsde even. Haar woorden brachten hem kort van zijn stuk, normaal kon hij zijn gevoelens redelijk verbergen, voor anderen. Alleen zijn zusje en zijn close vriendengroep wist dat er iets was. Een normale vriendin had het niet eens opgemerkt. Dus hij verwonderde zich erover dat Fenna het zo snel en duidelijk kon zien. Hij knikte kort, ‘het is gewoon…’ begon hij zuchtend. ‘Mijn moeder, ze-‘ god wat klonk dit kinderachtig zeg. Een jongen van 17 die een probleem met zijn moeder had. Hij balde zijn vuisten onbewust toen hij aan der dag, hoe ze hem vernederde. ‘We hadden vanochtend ruzie, ze was laaiend en gaf me een klap. Dat trok ik niet dus smeet ik een bord kapot waarna me stiefpa zich er mee ging bemoeien en me een paar klappen gaf.’ Sprak hij knarstanden, de woede laaide weer in hem op. Die klootzak, hij was niet eens zijn vader. Hij noemde hem dan zijn vader dan ook niet. Voor hem was het gewoon zijn moeder, zijn zusje en hij. Het was perfect als zijn vader er nog was geweest… Dan was hij vast minder agressief geweest en had zijn zusje elke avond niet gehuild. Hij merkte dat hij zijn vuisten strak gebald had en zijn kaken op elkaar had geklemd. ‘Ik hield me in…Voor mijn zusje’ voegde hij er aan toe, anders had die man al een blauw oog gehad. Klootzak. Hij ontspande met moeite zijn kaken en vuisten.

Toen hij over zijn moeder begon beet ze even bedenkelijk op haar onderlip. Zelf had ze ook áltijd problemen met haar moeder en ze vond het verschrikkelijk om erover te praten, dus ze begreep het als hij er liever niet over doorging. Maar desondanks zette hij zijn verhaal voort, Fenna toonde interesse en luisterde aandachtig naar zijn woorden. Wauw. Net haar moeder, die gaf je ook altijd een klap als je ruzie had en ze maar geen gelijk kreeg. Een lichte rilling liep over haar ruggengraat, ze dacht liever niet terug aan haar moeder, ze wilde haar nóóit meer zien. Fenna slikte, keek even hoofdschuddend naar Daniël. ''Verschrikkelijk. Ik weet precies hoe je je voelt, mijn moeder was hetzelfde. Als je ruzie met d'r had, had ze altijd losse handjes.'' Gaf ze toe.
Fealyn liep ontspannen door, had haar hals gestrekt en haar hoofd lager naar de grond als daarnet. Ze wilde haar eigenlijk verder ook niet aan het werk zetten, het was immers gewoon een rustig buitenritje. Ondertussen had ze haar bruine ogen neergeslagen, bungelde haar blonde staart lichtjes door de bewegingen die ze maakte, veroorzaakt door het paard onder haar. Een frisse bries waaide tussen de bomen door, deed haar lichtjes rillen en met een aarzelende glimlach keek ze richting Daniël. ''Als het even niet gaat thuis, weet dat je altijd bij mij terecht kan hè.'' Vertelde ze hem vervolgens, om te laten merken dat Daniël in zo'n korte tijd al een best goede vriend van haar geworden was. Ze mocht hem wel. Op een vriendschappelijke manier dan.
Teder gleed haar hand over de bruine hals van de merrie, die tevreden een luide bries hoorbaar maakte en vervolgens haar hoofd schudde. Fenna was blij dat ze eindelijk weer een paardje had waar ze lekker alles mee mocht en kon doen, het was lang geleden dat ze weer paardgereden had. Vandaar dat het in het begin weer heel erg wennen was, maar als je acht jaar paardgereden hadden, verleerde je het niet meer zo snel.