In a corner of the bar (Fenna)

Het was zonder meer koeler geworden. Flink wat koeler. Seth trok de kraag van zijn jas hoger op.
Hij voelde enkele spetters op zijn wang. Ook dat nog, regen.
Hij hoopte op tijd weg te zijn voor de hel losbarste, maar het mocht niet baten. Nog voor hij de straat uit was, was er een ware stortbui losgebroken.
Seth keek rond en zag een café. Dan daar maar heen. Hij haastte zicht erheen en ging vlug naar binnen, de deur snel achter zich sluitend, waarna hij diep ademhaalde.
Hij was bepaald geen fan van café's; drukte, veel mensen.. Nee, voor een schuw iemand als Seth werd je er niet vrolijk van.
Maar het was beter dan in de regen lopen, bedacht hij zich. Hij was nog niet eens zo heel nat geworden, dus hij mocht niet klagen.
Hij liep naar het tafeltje het verst uit de buurt van het deel waar de meeste mensen zaten; aan de bar en er vlakbij.
Hij vond een klein tafeltje, bij het raam, driepersoons. Hij trok een van de stoelen zacht naar achteren en hing er zijn natte jas overheen. Hij ging zitten en schoof aan.
Hij keek naar buiten, al was er weinig te zien door de regen die in dikke stromen over het glas naar beneden liep. Meer dan vage omtrekken zag Seth niet. Het gaf niet; hij zat binnen, het noodweer was buiten.
Er kwam een kille kou van het glas af, wat weer werd gecompenseerd door de radiator eronder.
Een serveerster kwam zijn kant op.
"Kan ik een bestelling opnemen?" vroeg ze opgewekt. Seth zou het niet kunnen, een baan als de hare.
"Een glas warme chocola graag," mompelde hij en de serveerster verdween, om al snel met zijn bestelling terug te komen.
De warme chocola was een enorme oppepper en hij dronk het tevreden leeg.
Hij keek voorzichtig rond naar alle mensen in het café. Hij voelde een soort gemis. Hij wílde zich wel bij dat soort mensen voegen, maar het lukte hem gewoon niet.
Hij staarde naar het tafelblad en hoopte dat de lucht vlug op zou klaren.

Gapend rekte ze haar lichaam uit, rende vrolijk te trap af en stoof de badkamer in, waarna de deur met een knal in het slot werd gegooid. Hmmz~. Ze had geen idee waarom, maar haar humeur was bijzonder goed vandaag. Snel gritste ze haar krultang uit het kastje onder de wasbak, duwde de stekker in het stopcontact en ondertussen deed ze haar make up, zodat de stijltang langzaam warm kon worden. Zodra haar makeup goed zat, pakte ze haar stijltang en draaide een plukje lichtblond haar rondom de lange stang. Zo deed ze dat ongeveer een halfuurtje lang; tot het goed zat naar haar zin. Glimlachend keek ze even in de spiegel, duwde haar oorbellen met twee lange, zwarte veren eraan in haar oren en vervolgens rende ze door naar haar kamer. Elegant plofte ze op haar bed neer, haar kast stond al open en eventjes liet ze haar donkerbruine ogen over de verschillende kledingstukken glijden. Júist. Het was niet heel erg lekker weer buiten, dus ze kon best wel een shirt met lange mouwen aan. Al snel had ze er een gevonden, gewoon een random wit shirt met; i love life erop in sierlijke, pikzwarte letters.
Daaronder droeg ze een gewone, normale lichtblauwe spijkerbroek. Niets bijzonders aan. Fenna liep de trap af naar beneden, pakte haar haarband uit de la en duwde die in haar haren. Ze zou wel wat gaan drinken bij het Café, iets beters had ze vandaag toch niet te doen. Rustig liet ze haar voeten in haar wit met zwarte hoge pumps glijden, pakte haar paraplu en liep de deur uit. In een rustig tempo tikte haar hakken tegen de geasfalteerde weg.
Zodra ze aangekomen was bij de ingang van het Café, klapte ze haar paraplu dicht en zette hem in een hoekje vlakbij een kapstok. Glimlachend stapte ze naar binnen, liep naar de bar en bestelde een Thee voor haarzelf. Zodra die klaar was, nam ze hem aan en betaalde alvast. Kort keek ze even rond, kijkend waar ze zou gaan zitten. Zowat alles was al bezet en toen een jongen in haar netvlies verscheen stapte ze op hem af; hij zat immers nog helemaal alleen. Met een vriendelijke glimlach keek ze hem aan. 'Kan ik erbij komen zitten?'

Whaa, flut sorry haha! Is echt al lang geleden dat ik met een mens heb gerpg'd :3

Het waren haar hakken die al aangaven dat ze eraan kwam, dit onbekende meisje; de serveerster had niet op hakken gelopen.
Seth keek op. Het meisje had lang, blond haar en donkere ogen. Ze had een kop thee in haar handen, zag hij. Ze leek ongeveer van zijn leeftijd kwam vriendelijk op hem over, al was hij uit het veld geslagen doordat ze recht op hem af was komen lopen. Seth was nou eenmaal enigszins mensenschuw; hij kon het niet helpen dat zelfs dit soort situaties hem wat nerveus maakten.
"Kan ik erbij komen zitten?" vroeg het meisje hem.
"Tuurlijk," mompelde hij, een beetje onzeker. Hij bedacht zich dat als ze zat, ze weer op gelijke hoogte zouden zijn en hij zich meer op zijn gemak zou voelen.
Met zijn voet duwde hij een van de andere twee stoelen een stukje achteruit; voor zijn doen een erg sociaal gebaar.
Hij bedoelde het niet bot of onvriendelijk, deze gesloten houding. Hij wist zich er alleen gewoon niet zo goed raad mee.
Het leek wel of die schuwheid de laatste tijd erger was geworden. Kwam vast omdat hij net in deze stad woonde; hij kende hier nog niemand en was op zichzelf aangewezen, waardoor hij gewoon wat teruggetrokkener was geworden. Hij was ervan overtuigd dat het beter zou gaan als hij wat contacten op had gedaan. Zo was het in de vorige stad ook gegaan; toen hij eenmaal met wat mensen vriendschap had gesloten werd hij losser, opener en vrolijker. Dit was waarschijnlijk gewoon een drempel waar de donkerblonde jongen even overheen moest.
Hij dacht na. Hij dwong zichzelf zich als eerste voor te stellen. Nog een manier om van die verdomde onzekerheid af te komen was gewoon doen, wist hij. Gewoon assertief zijn en niet halverwege opgeven.
Hij stak daarom zijn hand naar haar uit.
"Seth," stelde hij zich voor. Zijn stem klonk een heel stuk zekerder dan net.

is okay ^^ Mijn posts zijn ook lang niet altijd even lang

Meteen werd haar glimlach breder zodra de jongen een antwoord op haar vraag gaf. Hij duwde met zijn voet de stoel tegenover hem een stukje naar achter, om hem te bedanken knikte ze eventjes naar hem en nam plaats op de stoel, waarna ze haar kop thee op de tafel zette. Kort bekeken haar donkere ogen hem even, ze nam hem even in zijn op en zuchtte vervolgens kort. Het was koud, haar handen waren ijskoud en ze trok haar mouwen daarom over haar handen, hopend dat ze snel warmer zouden worden. De jongen stak zijn hand naar haar uit, stelde zich voor als Seth. Fenna schudde eventjes kort zijn hand, vervolgens zochten haar ogen naar zijne en zodra ze die had gevonden, hield ze zijn blik vast. 'Aangenaam Seth. Ik ben Fenna.' Haar vrolijke stem klonk ditmaal zacht, maar haar o zo vrolijke en vriendelijke ondertoon was er duidelijk in te vinden. Fenna was een vrolijk meisje en hield van gezelschap, daarom zat ze eigenlijk ook niet vaak thuis.
Voor zover ze had gemerkt, was Seth nogal teruggetrokken. Alsof hij onzeker was, dus Fenna probeerde zoveel mogelijk afstand te houden en het hem zo gemakkelijk mogelijk te maken, zodat hij zich tenminste zou kunnen ontspannen. 'Hmpf. Wat een rot weer hè.' Terwijl ze haar woorden uitsprak gleed haar blik naar de regendruppels tegen het raam. Zonde, ze wilde eigenlijk vandaag eventjes een wandeling maken met haar hond, maar dat zou ook wel weer niet doorgaan. Fenna pakte haar kopje met thee, haalde het zakje eruit en legde die op het bordje waar het kopje op stond. Ze nam een klein slokje, om te voelen of het nog steeds zo enorm heet was; het viel wel mee. Fenna nam een grote slok, zette haar kopje weer terug op het bordje en glimlachte eventjes kort naar de jongen. 'Ben je al lang hier?' Om een ongemakkelijke stilte te vermijden, begon ze maar wat random vragen te stellen.
Fenna vond het toch wel moeilijk om een gesprek lopend te houden, ze wist nooit goed wat ze moest zeggen of moest doen, misschien ook een beetje onzekerheid. Ze was bang dat ze de verkeerde dingen zou zeggen en het allemaal zou verknallen of zichzelf énorm voor schut zou zetten. Op het eerste gezicht leek ze een zelfverzekerd, vrolijk en gelukkig meisje; het enigste wat daarvan klopte was het vrolijke en gelukkige. Zelfverzekerd was ze niet, ook niet enorm onzeker, maar ze twijfelde héél snel en was niet tevreden met zichzelf. Tuurlijk had iedereen dingen die ze aan zichzelf wilde veranderen, maar door het gepest van vroeger was Fenna énorm veranderd; gelukkig had ze na een lange tijd wel haar plekje kunnen vinden en was ze veel zelfverzekerder dan vroeger geworden.

Het meisje schudde zijn hand.
"Aangenaam Seth. Ik ben Fenna." Fenna dus. Ze ging zitten en Seth voelde zich meteen beter; het maakte voor hem veel verschil op hij naar iemand omhoog keek of dat hij deze persoon gewoon recht in de ogen kon kijken. Het was niets groots, maar toch iets wat voor hem een sterk signaal afgaf.
"Hmpf. Wat een rot weer hè."
Seth volgde de blik van het meisje en knikte.
"Yep, takkeweer," antwoordde hij. Hij voelde zich al een stuk meer op zijn gemak; ze was goedgehumeurd en vriendelijk en dat was eigenlijk wat de jongen nodig had om een beetje tot rust te komen. Het maakte dat hij zich wat meer op zijn gemak voelde bij iemand.
Hij keek nog wat uit het raam tot hij het gelui hoorde van een kopje dat op een schoteltje gezet werd en hij keek op.
"Ben je al lang hier?" werd hem gevraagd en hij schudde zijn hoofd. Hij ging ervan uit dat ze op het café doelde.
"Nee, ik werd overvallen door het weer en ben toen hier snel naar binnen gegaan," zei hij met een kleine grijns en hij knikte naar het raam; buiten regende het nog steeds pijpenstelen en hij vond het moeilijk te geloven dat het daarnet nog gewoon droog geweest was.
Hij merkte dat hij alweer wat begon te ontspannen en voelde zich er zelfverzekerder door.
Hij was op zich helemaal geen wantrouwend iemand die het slechtste in iemand zag, integendeel, hij had alleen tijd nodig om aan iemand te wennen en moest vooral niet bij een ander tegen een muur van verdediging opbotsen, want dat resulteerde er bij hem in dat hij dan precies hetzelfde deed.
"Kom je hier vaak?" vroeg hij aan Fenna. Hij besloot dat hij haar wel mocht. Voor zover hij haar in kon schatten was ze geen persoon dat opeens een rotopmerking zou maken of dat een ander snel uitlachte.
Hij keek kort het café rond. Hij was hier zelf nog nooit geweest en wist dat hij er ook niet snel weer zou komen, of iemand die hij vertrouwde moest hem al meeslepen. Was in zijn vorige woonplaats ook wel eens gebeurd. Een van de weinige mensen met wie hij echt close was geweest had zo zijn eigen manieren gehad om Seth socialer te maken. Namelijk, hem met akelige regelmaat naar dit soort gelegenheden slepen, maar dan net nog even wat drukker. het was tekenend voor de vriendschap geweest dat Seth zich mee had laten slepen en niet zijn hakken in het zand had gezet.
Hij keek weer naar Fenna. Hij kon niet goed schatte of ze iemand was die vaak naar café en aanverwanten ging en was dan ook nieuwsgierig naar wat ze zeggen ging.

Opzicht mocht ze hem nog wel, Fenna wilde hem graag beter leren kennen. Ze wilde weten wáárom hij zo in zichzelf getrokken was, waarom hij zich zo afzonderde. Want zelf zou ze echt niet in het hoekje van het Café gaan zitten, ze schoof gewoon bij een random persoon aan en begon er een gesprek mee. Zo was Fenna dan weer, ze was enorm sociaal en absoluut niet verlegen, het enigste wat ze moeilijk vond was het gesprek goed lopend en interessant houden. Fenna nam nog een enkele slok van haar thee, opende het koekje dat erlangs lag en nam een klein hapje. Haar aandacht was gericht op het weer buiten, tot de stem van Seth haar gedachten overstemde. Nog steeds glimlachend keek ze hem aan, haar tanden werden iets ontbloot en ze knikte instemmen op zijn reactie. Het was écht vreselijk weer gewoon, toch had ze geen zin om alleen maar thuis op de bank te hangen. Daar was ze geen type voor, Fenna was erg sportief en was dan ook het liefste bezig.
Seth gaf al snel antwoord op haar vraag, fijn dat hij haar vraag begreep. Want ze doelde inderdaad op hoelang hij al in het Café was. 'Awh, ik snap het haha.' Gaf ze als antwoord. Nadat ze haar woorden had uitgesproken kon ze zichzelf wel voor haar kop slaan. Waar slóeg dat nou weer op? Naja, ze zei wel vaker stomme dingen, dus dit viel nog wel mee. Grijnzend haalde ze haar hand even door haar haren, speelde met een lange, krullende pluk haar en bekeek haar felroze nagels even. Hmmz. Ze moesten echt nodig eens gedaan worden, maar daar had ze de afgelopen dagen geen tijd voor gehad. Fenna was een héle tijd afwezig geweest, er waren wat problemen met haar familie en daar moest ze dus bijzijn. Jammer, want ze had graag wat meer mensen gekend hier. Op het moment kon ze vrij weinig mensen en de mensen díe ze al kon, waren allemaal spoorloos verdwenen.
De vraag van Seth drong pas wat later tot haar door. Djééz. Wat wilde ze graag dat dit weer voorbij zou zijn, gewoon een lekker warm zonnetje zodat ze met haar hond heerlijk de bossen in kon. 'Zo af en toe eens, als ik niks te doen heb meestal. Én natuurlijk als het zo'n weer is als dit, dan is er buiten toch niks te beleven.' Was haar antwoord. Meteen nadenkend over een eventuele vraag die ze aan hem kon stellen. Fenna gaapte kort, keek even op haar horloge en zag dat het nog aardig vroeg was. Dit werd dus echt een enorme saaie dag, want zoals het er nu uitzag duurde het nog wel even voordat de regen voorbij was. 'Hmm. Vertel eens wat over jezelf. Heb je huisdieren, hoe oud ben je, wat zijn je hobby's of whatever.' Vroeg ze hem lachend, terwijl een vrolijke glimlach rond haar rood gekleurde lippen verscheen.

Hij luisterde naar haar antwoord. De vraag die vervolgens kwam sloeg hem lichtelijk uit het veld, maar hij herstelde zich direct.
"Hmm. Vertel eens wat over jezelf. Heb je huisdieren, hoe oud ben je, wat zijn je hobby's of whatever."
Hij glimlachte even. Dat waren er nogal wat.
"Over mijzelf.. Ik kom uit New York, waar ik tot mijn achttiende gewoond heb. Ben nu negentien," begon hij. Hij ging niet teveel in op zijn achtergrond in New York; het leek hem nu niet echt relevant en het raakte vaak erg beladen als hij op het punt van zijn ouders kwam. Het was niet echt fijn voor hem om daarover te spreken maar hij wist dat het voor een gesprekspartner ook niet echt fijn was om aan te horen omdat zoiets behoorlijk uit de lucht kon komen vallen. Nee, dat soort dingen waren niet echt ideaal om uit de doeken te doen als je iemand net kende.
"Ik heb een hond, een golden retriever. Hij heet Eastman." Seth grijnsde even, zich ervan bewust dat Eastman een vrij aparte naam was voor een hond.
"Een naam die ik hem overigens niet heb gegeven," voegde hij er daarom aan toe. "Mijn hobby's.. Ik ben graag met dieren bezig, loop graag in de natuur met m'n hond en luister graag muziek."
Hij zweeg even. Ht verbaasde hem hoe makkelijk dit gesprek ging. Hij klaagde niet. Het was fijn met iemand te kunnen praten hier.
"Jij dan? Heb jij huisdieren?" vroeg hij. "En wat doe jij het liefste in je vrije tijd?"
Hij hoopte dat het niet als een kruisverhoor klonk; hij kon soms zo onhandig in dit soort situaties zijn. Hij was blij dat zij eerst vragen was gaan stellen; nu kon hij gewoon dezelfde dingen terugvragen, zodat hij niet opeens iets hoefde te verzinnen. Dat gaf rust, vond hij. Nu maakte het echter niet veel meer uit; hij begon wat in het gesprek te komen en het ging vanaf hier vermoedelijk wel vanzelf.
Hij had haar net even op haar horloge zien kijken en vroeg zich eigenlijk ook af hoe laat het precies was. Hij keek kort het café rond maar er hing nergens een klok en hij vond het onbeschoft om zijn telefoon ervoor tevoorschijn te halen. En het maakte ook niet echt veel uit, aangezien hij voor vandaag toch niet echt wat op de planning had staan. Hij had de tijd.

Toen hij begon met het beantwoorden van haar vragen, luisterde ze aandachtig en knikte ze af en toe om geïnteresseerd over te komen. Dat was ze ook zeker, Fenna vond het altijd fijn om andere beter te leren kennen. Hij had dus in New York gewoond en woonde pas een jaar hier, hóe kon hij dan deze taal al zo goed spreken? Ze vond het knap, want ze hoorde niet echt een accent als ze er nu over nadacht. Hmm. Wat maakte het verder ook uit. Dus hij had ook een Golden Retriever? Fennna ook. Toen hij verder begon te vertellen, kwam ze erachter dat ze véél gemeen had met Seth. Heel erg veel, vooral zijn hobby's. Fenna begon haarzelf steeds meer op haar gemak te voelen en zover ze kon merken was dat bij Seth ook zo, hij stelde nu ook vragen aan haar en leek véél ontspannender dan toen ze hier net bij kwam zitten. Maar dat was normaal, Fenna viel altijd meteen enorm vrolijk binnen en dat kon sóms een beetje weird overkomen.
'Ja, ik heb ook een Golden Retriever. Nog een puppy van drie en een halve maand. Heb hem pas, ze heet Sita. En die naam heb ik óók niet zelf bedacht hoor.' Lachte ze kort, ondertussen was haar thee alweer op en had ze het veel warmer dan eerst. Fenna had echt een enorme hekel aan koud weer, vandaar dat ze in de Zomer en Lente ook zoveel mogelijk buiten probeerde te zijn, vooral met haar hondje. Glimlachend keek ze even naar Seth, nu ze hem eens goed bekeek.. was hij helemaal niet lelijk. Hmm, maar daar hadden ze het nu niet over; wát deed ze in haar vrije tijd. 'Ik zing heel graag en ik ben heel veel buiten met mijn hondje. Verder eigenlijk vrij weinig.' Beantwoordde ze zijn vragen. Ondertussen dacht ze alweer na over een vraag die ze hem vervolgens kon gaan stellen.
Oké, even was het ongemakkelijk stil en Fenna was druk bezig met het bedenken van een vraag, niet wetend wat ze nog moest zeggen haalde ze haar neus eventjes kort op. 'Dus je bent hier nog maar één jaar?' Vroeg ze hem toen maar; een korte glimlach duwde haar mondhoeken ietsjes omhoog en ondertussen ontspande ze zich weer een beetje. Ze had tenminste weer iets gezegd, dus de gespannen stilte was doorbroken. Wat voor haar véél opluchting veroorzaakte.

"Ja, ik heb ook een Golden Retriever. Nog een puppy van drie en een halve maand. Heb hem pas, ze heet Sita. En die naam heb ik óók niet zelf bedacht hoor."
Toen ze dat vertelde lichtten Seth's ogen op. Hij voelde zich opgelucht; ze hadden in elk geval al iets gemeen. En hij kon niet ontkennen dat hij het leuk vond dat ze allebei een hond van hetzelfde ras hadden; als je het over toeval had. Hij grijnsde even.
Hij voelde dat ze hem bekeek, wat anders voelde dan wanneer ze hem gewoon aankeek en hij dwong zichzelf niet zijn blik af te wenden; hij moest maar eens wat steviger in zijn schoenen staan. Hij was gewend aan mensen die erg snel en hard oordelen dus wanneer hij zich 'gekeurd' voelde, maakte hem dat nerveus.
Toen ze echter weer verder vertelde, verliet dat nerveuze gevoel hem, wat een soort opluchting achterliet.
"Ik zing heel graag en ik ben heel veel buiten met mijn hondje. Verder eigenlijk vrij weinig."
Hij was vrij nieuwsgierig hoe haar zang klonk, maar om daar nou te vragen. dat zou erop neerkomen dat hij haar vroeg middenin een café te zingen en of ze dat nou zo zou waarderen. Hij dacht niet dat men het haar kwalijk zou nemen; ze was mooi en als ze ook nog een goede stem had zou men zich daar zeker niet aan storen.. Hij drukte die gedachte vlug weg.
Hij besloot maar weer eens assertief te zijn;
"Hmm, als je ook van lopen met je hond houdt, kunnen we misschien eens samen gaan lopen," stelde hij voor, zijn best doend om niet te mompelen.
"Als het weer wat beter is, uiteraard," voegde hij er met een kleine grijns aan toe, ergens hopend dat het snel op zou klaren.
Zijn blik viel onwillekeurig op iets wat hem nog niet eerder op was gevallen. Aan de muur hingen verscheidene jachttroffee's. Hij deed zijn best zijn gezicht niet te laten betrekken en wendde er snel zijn blik vanaf. Als hij iets haatte, was het wel het doden van dieren; het was een van de paar dingen die al zijn schuwheid en verlegenheid als sneeuw voor de zon konden doen verdwijnen, want als hij iets dergelijks zag gebeuren kon hij razend worden.

Haar lange, krullende blonden haren vielen speels langs haar schouders af, tot ongeveer haar middel. Vroeger had ze altijd kort haar gehad en toen ze eindelijk wat langer haar had, stak ze het áltijd op. Nu was dat anders, ze had het meestal gewoon las hangen, stijl of krullen; meestal eigenlijk krullen. Aangezien ze niet heel erg dik haar had. De stem van Seth trok haar aandacht, haar donkerbruine ogen werden op de zijne gericht en aandachtig volgde ze zijn woorden. Instemmend knikte ze, met zijn tweeën lopen was altijd leuker dan alleen natuurlijk, dus dat vond ze een prima plan. Toen hij er nog snel een paar woorden aan toevoegde, lachte ze. 'Hmm. Misschien klaart het nog wel wat op vandaag.' Bedenkelijk keek ze naar de lucht, de grijze wolken waren langzaam aan het wegdreven en er kwamen al wat lichtere wolken aan, maar het zou nog wel even duren voordat het droog zou zijn.
Een serveester liep voorbij, pakte haar lege kopje thee en dankbaar glimlachte richting het nog jonge meisje, waarna ze haar mobiel voelde trillen; maar besloot niet te kijken. Dat vond ze onbeschoft. Minuten streken voorbij, ondertussen was de regen bijna voorbij en haar blik werd weer gericht op Seth. 'Heb je verder nog iets te doen vandaag? Zo te zien is het aan het stoppen met regenen.' Vroeg ze hem. Ze had wel zin om eventjes heerlijk buiten te lopen met haar puppy. Gewoon even heerlijke frisse lucht, daar was ze wel aan toe. Toen ze even met haar hand door haar haren ging om een pluk voor haar ogen weg te halen, rinkelde haar armband zachtjes. Toen ze naar buiten keek, zag ze dat de wolken uiteindelijk plaats hadden gemaakt voor een waterig zonnetje. Hmmz. Nu konden ze eventueel wel met de honden wandelen; als hij daar natuurlijk ook mee instemde.
Fenna snoof eventjes zachtjes, richtte haar aandacht volledig op Seth en kantelde haar hoofd lichtjes. 'Heb je zin om nu met de honden naar buiten te gaan? Het is eindelijk droog.' Vroeg ze hem maar uiteindelijk, nieuwsgierig naar zijn antwoord. Hij was immers degene die het voorstelde en Fenna zou het leuk vinden als hij nu mee zou gaan, dan kon ze hem nog wat beter leren kennen; tot nu toe mocht ze hem immers wel. Ondanks dat hij teruggetrokken was, als Fenna eenmaal iemand aardig vond, wilde ze gráág meer over diegene weten.

"Heb je verder nog iets te doen vandaag? Zo te zien is het aan het stoppen met regenen."
Seth keek naar buiten en zijn gezicht klaarde op, evenal het weer duidelijk aan het doen was en hij schudde zijn hoofd.
"Nope, heb niets op de planning staan," antwoordde hij.
Al snel was het droog en weken de wolken langzaam uiteen. De zon, zij het met weinig kracht, brak door.
een dunne lichtstraal viel over hun tafeltje en gedachteloos legde Seth zijn hand erin. De warmte voelde prettig op zijn huid. Het was vrij extravert voor zijn doen; zomaar een dergelijke beweging maken in een café, maar hij wilde gewoon graag de zon voelen.
"Heb je zin om nu met de honden naar buiten te gaan? Het is eindelijk droog."
Hij knikte. "Is goed," zei hij en hij glimlachte even. Hij wenkte de serveerster, die vlug op hen afgedrenteld kwam; hij moest nog afrekenen.
Hij betaalde en stond op. Hij vond het fijn hier weg te kunnen. Hij was liever in het gezelschap van een tot drie mensen, maar liever ook echt niet meer. Hij pakte zijn jas, welke inmiddels droog was en trok deze aan.
Hij haakte zijn duimen achter zijn broekzakken en keek naar buiten, waar de zon zowaar aan kracht leek te winnen.
"let's go," zei hij, goedgehumeurd. Hij had er zin in; hij mocht haar, was nieuwsgierig naar haar hond en keek ernaar uit om Eastman weer eens wat natuur op te laten snuiven. Zijn hond was behoorlijk sociaal, dus hij vermoedde niet dat Eastman problemen zou gaan geven. Hij was nogal een goedzak; kleinere honden konden bij wijze van spreken zo ongeveer aan zijn oren gaan hangen. Dat was ook wat Seth zo leuk aan hem vond; het was een gezellig dier dat eigenlijk nergens een punt van maakte. Goed, behalve wandelstokken, die vond hij om de een of andere reden - hij was nog nooit met een in aanraking geweest voor zover Seth wis - doodeng.

Toen hij zei dat hij niets op de planning had staan, pakte ze alvast haar sleutels uit haar zak en riste haar jas wat verder dicht. En toen hij ook nog eens instemde bij het idee met de honden, glimlachte ze breed en wachtte ze rustig af tot hij betaald had, waarna ze tegelijk met hem opstond en richting de uitgang liep. Daar pakte ze haar paraplu, haar dunne hakken tikte ritmisch tegen de grond en toen ze eenmaal buiten stonden voelde ze de warme, gouden zonnestralen op haar huid. Heerlijk dit, ze had nu al zin om te zien hoe haar kleine puppy reageerde op de waarschijnlijk grotere hond - voor zover ze wist was hij al volwassen. Ze knikte instemmend toen hij zei let's go, eventjes keek ze Seth aan. Ze ging er maar van uit dat hij gewoon met haar meeliep en dat ze daarna wel even mee ging naar Seth om zijn hond te halen, dus rustig liep ze richting huis om Sita op te halen.
Zodra ze aangekomen was, duwde ze haar sleutel in het gat en het luide geblaf van haar jonge hondje was duidelijk hoorbaar. Lachend aaide ze het beestje over zijn hoofd toen ze de deur openende en hij hijgend op haar afgerend kwam. Fenna liep naar binnen, liet de deur openstaan en pakte de riem, waarna ze die aan het roze halsbandje van Sita klikte. Snel duwde ze haar sleutels weer terug in haar zak en liep samen met Sita terug naar Seth. 'Ze is nogal druk trouwens.' Merkte ze toen zachtjes op, want zodra Sita de jongen zag sprintte ze er meteen op af om met haar voorpootjes tegen zijn broek aan te springen en enthousiast te blaffen. Grinnikend schudde Fenna haar hoofd, keek eventjes naar Seth en liet haar hand even langs het hoofdje van de pup glijden. 'Woon je hier ver vandaan? Anders pak ik gewoon even de auto.' Ze had haar autosleutels toch bij nu.
Niet dat Sita eerder in de auto geweest was, maar daar zou ze vast niet moeilijk over doen. Ondanks haar leeftijd was ze bést makkelijk, ze luisterde al goed en ze kon makkelijk los in de bossen.

De zon buiten deed de donkerblonde jongen zonder meer goed. bevrijd van de bedompte café lucht en diens drukte voelde hij zich een heel stuk rustiger.
Nog voor de deur openging hoorde hij het hondje al. Hij glimlachte.
Fenna ging naar binnen en kwam al snel terug met een klein hondje en Seth kon een vertederde grijns niet onderdrukken; het wezentje deed hem aan Eastman denken toen deze nog klein was.
"Ze is nogal druk trouwens." hoorde hij Fenna zeggen. Dat bleek.
Het hondje stormde op hem af en sprong tegen hem op, enthousiast blaffend. Seth bukte en aaide het diertje, nog steeds vertederd.
"Woon je hier ver vandaan? Anders pak ik gewoon even de auto."
Seth keek op, nog steeds gedachteloos het kleine diertje achter diens oortjes kriebelend.
"Eh.." Hij dacht even na; waar zaten ze hier ook alweer? Hij kende de stad nog niet ontzettend goed. Toch herinnerde hij het zich weer.
"Ik woon een wijk of vier, vijf verderop," antwoordde hij. Hij keek naar het kleine hondje. Zou die genoeg energie hebben om dat te lopen en vervolgens de natuur nog in te gaan? Hij vond het moeilijk om in te schatten voor zo'n klein hondje.
Misschin was de auto de beste optie; dan hadden beide honden al hun energie nog als ze aankwamen, wat het waarschijnlijk alleen maar leuker wandelen maakte.
"Denk dat we het beste met de auto kunnen gaan," zei hij daarom.

Een brede glimlach stond op haar gezicht toen ze zag dat Seth de jonge pup achter zijn oortjes kriebelde. Genietend van de aandacht zag ze hoe Sita haar oogjes sloot en zodra Fenna de stem van Seth hoorde, keek ze eventjes op. Vier of vijf wijken hier vandaan.. Dan konden ze índerdaad beter met de auto gaan, anders was Sita al half dood vóór ze in het bos waren. Instemmend knikte ze toen hij zei dat ze beter met de auto konden gaan, samen met Seth liep ze richting het zwarte, kleine autotje dat vlak voor haar huis geparkeerd stond. Sita keek even bedenkelijk naar de achterbank, maar toen Fenna haar optilde en haar erin zitten begon ze enthousiast aan de bank te snuffelen. Grinnikend klikte ze het riempje van haar halsband af, liet de deur in het slot vallen en stapte vervolgens zelf in. Fenna startte de auto, wachtte tot Seth was ingestapt en reed langzaam achteruit.
'Zeg maar waar ik heen moet.' Aandachtig luisterde ze naar de aanwijzingen die ze van Seth kreeg en braaf reed ze de kanten in waar ze naartoe gewezen werd. Huizen ruiste voorbij en Sita was ondertussen languit op de achterbank gaan liggen. Zodra ze aangekomen waren bij het huis waar Seth woonde, stapte ze uit en opende de deur achter, hield haar kleine puppy tegen voordat ze als een dolle zonder riem over de straat zou rennen. Vlug klikte ze het riempje aan het ringetje van de halsband, tilde de witte hond uit de auto en zette haar zachtjes weer op de grond. Vrolijk kwispelend keek hij toe hoe een andere hond uit het huis gelopen kwam. Al blaffend probeerde ze Fenna om te trekken, maar lachend bleef ze op haar plek staan en keek hoe enorm vrolijk ze was toen de grotere hond dichterbij kwam. 'Rustig kleintje.' Zei ze lachend tegen het hondje, maar koppig ging ze door met haar geblaf.
Ondertussen waren ze al aangelopen richting het bos, die zou vast wel hier vlakbij zijn, want vanaf haar huis was het ook nog zeker tien minuutjes lopen. Nog steeds had ze haar hakken aan, anders was ze véél kleiner dan Seth. Ja, Fenna was echt maar een klein meisje, vandaar dat ze eigenlijk het meeste van de tijd hoge hakken aanhad, dan leek ze toch nog wat langer.

De auto stopte en Seth stapte uit. Hij liep naar de ingang van het grote gebouw. Er zaten drie appartementen in en een ervan was de zijne.
Hij ging naar binnen en ging door naar zijn deel, waar hij naar zijn kamer liep. Met een ethousiast geblaf kwam Eastman onder het bed weg. Seth grinnikte en knuffelde de vrij grote hond. Hij rechtte zijn rug en liep naar de kast, waar de riem hing. Eastman drentelde ondertussen opgewekt rond de benen van zijn eigenaar, die in de lach schoot.
Vlug lijnde hij de hond aan, die opgewekt blafte.
"Kom jongen," zei Seth met een grijns. De hond volgde hem de trap af. Tegen de tijd dat ze bij de voordeur waren was hij alweer een stuk rustiger; hij had Seth begroet en was aangelijnd.
De jongen opende de deur en stapte naar buiten, waar hij bleef staan om de deur weer te sluiten en op slot te doen.
Hij liep richting Fenna en Sita. De laatste ging nogal uit haar dak toen Eastman naderbij kwam, die vooral rustig aan het kleinere hondje rook en met zijn staart kwispelde. Seth grinnikte.
Het was een aardig eindje lopen richting het bos; Seth woonde immers in de binnenstad, maar het was op zich best te doen.
Al vrij snel stonden er amper nog huizen en niet veel later werden ze alleen nog door bomen omringd.
Seth besloot Eastman nog niet los te laten; de hond trok behoorlijk en als hij hem losliet in het bos wilde hij nog wel eens behoorlijk uit zijn dak gaan.
Hij genoot van de omgeving; de grote, stokoude bomen met hun bladerdek waar de zon net tussendoor wist te kruipen. Eastman blafte opgewekt en draafde naar een van de bomen toe. Seth bleef ontspannen staan wachten tot het grote dier klaar was.
"Moet je de boel weer claimen, grote jongen?" vroeg hij grinnikend.

Bedenkelijk keek ze hem even aan toen ze onderweg naar het bos waren. Eigenlijk was ze best benieuwd waarom hij hier naartoe verhuisd was, als hij achttien jaar in New York gewoond had? Maar was dat niet.. raar, om dat zomaar te gaan vragen? Misschien had hij het er liever niet over, dus voor nu besloot ze haar mond er maar gewoon over dicht te houden. Ontspannen liep ze door, tot ze in het bos aankwamen. Meteen vulde het kleine lichaampje van Sita zich weer met energie, want het teefje begon als een gek aan de riem te trekken. Grijnzend liep ze door, toen ze eenmaal wat dieper in het bos waren riep ze Sita naar haar toe, die vrolijk aan gehuppeld kwam. Fenna aaide haar, klikte het riempje los en zodra Sita dat door had spurtte ze weg. Ze wist dat ze dichtbij zou blijven, want ze dúrfde niet eens alleen op pad. Vandaar dat ze het ook gewoon vertrouwde en amper op haar hoefde te letten. Zodra de andere hond ook los was vermaakte ze zich toch wel.
Glimlachend keek ze toe hoe Sita de aandacht van de grotere hond probeerde te trekken. Wat waren het toch ook leuke beesten, honden. Tóch verlangde ze weer naar een eigen paard, want dat miste ze toch nog wel het allermeeste. Eventjes keek ze naar Seth. Het was stil; enkel en alleen het knapperige geluid van de bladeren die onder haar voeten kraakte was hoorbaar. Ze besloot er toch maar naar te vragen. 'Je had het erover dat je hier naartoe was verhuisd hè.. Waarom eigenlijk? Als je al zolang in New York woonde.' Toch had haar stem ietwat onzeker geklonken, omdat ze niet wist of hij er wel wat over wilde zeggen. Sommige mensen praatte liever niet over hun verleden en aangezien Seth nogal teruggetrokken was, vond ze het moeilijk om dat te beoordelen.
Nadat ze haar woorden had uitgesproken, waren haar ogen nog heel eventjes op Seth gericht, maar haar blaffende pup trok al snel de aandacht. Kort haalde ze haar hand door haar haren, draaide zenuwachtig een plukje haar rond haar vinger waarna ze haar handen terug in haar jaszakken duwde. Right.

Seth keek toe hoe Fenna Sita losliet maar hij hield Eastman nog even aangelijnd. Hij zag dat het kleine hondje verwoede pogingen deed Eastman's aandacht te trekken, die deze moest verdelen tussen dit andere hondje en de interessante omgeving.
"Je had het erover dat je hier naartoe was verhuisd hè.. Waarom eigenlijk? Als je al zolang in New York woonde."
Hij keek Fenna aan. Hoe ging hij dit verwoorden zonder het esprek teveel te verzwaren?
Hij haalde zijn schouders op en gaf zichzelf wat meer tijd door Eastman los te maken, die meteen begon te rennen. Hij grijnsde even.
"Ik had er niets meer," zei hij uiteindelijk schouderophalend. Niet dat hij dat ooit had gehad. Niet na zijn moeder's dood in elk geval.
"Toen ik achttien werd kon ik niet langer in het weeshuis blijven wonen en ik moest ergens heen. Mijn ouders hadden me een aardige erfenis nagelaten en mijn moeder had altijd gewild dat ik ergens heen ging waar ik gelukkig zou worden. Zo ben ik hier terecht gekomen. Ik hoorde dat dieren hier een enorme rol speelden, dus ik dacht dat Eastman en ik wel goed terecht zouden komen hier."
Hij glimlachte mat. Hij wilde liever niet al te veel details vertellen; bepaalde dingen waren prima, zolang je ze maar liet in het verleden waar ze gewoon thuishoorden.
"De taal leren viel me enorm mee. In dat complex waar ik woon zit een student Engels die me geweldig heeft geholpen.. We hebben vaak tot diep in de nacht dingen gerepeteerd.." Hij viel stil. Waarom vertelde hij dit uit zichzelf? Hij keek naar Fenna. Hij vermoedde niet dat ze dit tegen hem zou gebruiken, misschien was dat het wel. Ze straalde betrouwbaarheid uit, vond hij.

Ze had niet gedacht dat hij ook daadwerkelijk op haar vraag in zou gaan, maar al snel maakte hij zijn hond los en begon hij met zijn verhaal. Geïnteresseerd knikte ze af en toe tussen zijn woorden toe en de glimlach rond haar lippen werd alsmaar breder. Als hij daar straks zo teruggetrokken was nu veel opener, zou dat betekenen dat Seth haar vertrouwde? Af en toe keek ze eventjes richting de twee honden, maar haar kleine pup probeerde nóg steeds de aandacht te trekken van Eastman. Nog steeds was Seth aan het woord en haar aandacht was dan ook snel weer op hem gevestigd, eventjes schrok ze toen hij zijn verhaal vervolgde. In een weeshuis, waren allebei zijn ouders dan overleden? Kort schudde ze haar hoofd, Fenna keek even voor haar uit en zodra hij was uitgesproken beet ze even op haar onderlip. Toen hij klaar was met praten, kwam ze tot de conclusie dat hij een zwaar verleden had.
Misschien dat ze nog niet eens zo'n verkeerde jeugd gehad had, want als ze hoorde wat hij allemaal meegemaakt had kreeg ze spontaan medelijden met de jongen. Was hij dáárom zo teruggetrokken? 'Dus.. allebei je ouders zijn overleden?' Misschien had ze beter haar mond verder kunnen houden, maar iets in haar was zo enorm nieuwsgierig naar zijn antwoord. Dat moest vreselijk zijn, geen ouders meer hebben. Ook al voelde dat ook zo voor Fenna, maar ze wist dat altijd nog naar haar moeder kon als ze dat wilde, hij kon dat dan niet meer natuurlijk. Djééz. Ze was echt even geschrokken van zijn woorden, desondanks stond er een vaag grijnsje rond haar lippen en was ze ontspannen. 'En hoelang heb je dan in dat weeshuis gezeten?' Vroeg ze.
Het was beter geweest als ze er verder niet over zou doorvragen, maar het waren dingen die ze echt heel graag wilde weten nu, vandaar dat ze toch maar besloot het te vragen. Als hij het er niet over wilde hebben zou hij dat vast wel aangeven en dan zou ze daar ook respect voor hebben. Niet iedereen praatte graag over zijn verleden en bij Seth zou dat echt honderd procent begrijpen.

Hij was blij dat ze aandachtig luisterde; het zou pijnlijk zijn geweest als ze desinteresse had getoond, gezien de aard van zijn verhaal, al zag hij haar er niet voor aan zoiets openlijk te doen.
"Dus.. allebei je ouders zijn overleden?"
Hij knikte mat. Hij dacht terug aan zijn ouders. De pijn en het verdriet van toen waren er niet meer; hij was nu negentien, vijf jaar verder, en had er goed mee leren leven, al miste hij ze nog vaak, zelfs zijn vader.
"En hoelang heb je dan in dat weeshuis gezeten?"
"Sinds mijn veertiende. Na de dood van m'n moeder," zei hij zacht. Hij slikte. Hij praatte er niet vaak over en merkte dat het minder makkelijk ging dan hij gedacht had.
Hij haalde diep adem en keek haar aan.
"Zou je het erg vinden om dit onderwerp nu te laten rusten?" vroeg hij, enigszins mompelend. Hij bedoelde het niet bot; hij was gewoon bang voor vragen die nog konden komen en wilde zich veilig stellen voor die vragen gesteld konden worden.
"Hoe lang woon je hier al?" vroeg hij uiteindelijk, om van onderwerp te kunnen veranderen en hij glimlachte even.

Flut, sorry

Het was fijn dat Seth haar vragen beantwoordde, maar op de een of andere manier had ze het idee dat hij het er liever niet over had. Fenna zou er verder dan ook niet meer over doorvragen, wat hij vervolgens ook aan haar vroeger. Fijn dat hij het aangaf, want dan was het voor Fenna ook duidelijk. 'Nee hoor, geen probleem.' Was haar vriendelijke reactie, waarna ze haar chocoladebruine ogen weer voor haar richtte. Ze snapte dat het moeilijk voor hem was en vandaar dat ze het respecteerde en het verder liet rustten; als hij er nog iets over kwijt wilde kon hij dat altijd zelf aangeven en dan zou ze naar hem luisteren. Rustig liep ze verder, keek ze even op haar horloge hoe laat het was. Bijna etenstijd; dan had ze nog lang daar binnen in het Café gezeten! Het werd al laat en ze moest nog van alles doen in huis, dus misschien werd het zo tijd dat ze ging.
Ze hoorde de vraag van Fenna en kort haalde ze haar schouders op. 'Ik woon hier al wel een tijdje, alleen ben ik ook een paar maanden thuis geweest omdat mijn vader op sterven lag.' Na haar woorden glimlachte ze lichtjes. Nog steeds vond ze het moeilijk om erover te praten, maar op de een of andere manier had het haar wel sterker gemaakt. En het was beter voor haar vader dat hij nu rust had, het was verschrikkelijk om te zien met hoeveel pijn hij nog leefde en tóch vocht hij door. Fenna duwde haar gedachten opzij, richtte haar blik op die van Seth en wachtte ontspannen op enige reactie. Soms dwaalde haar blik een beetje af naar Sita en Eastman, maar haar aandacht was grotendeels op Seth gericht. Ook het geblaf van de honden trok haar aandacht niet meer.

- mijne ook :c

'Ik woon hier al wel een tijdje, alleen ben ik ook een paar maanden thuis geweest omdat mijn vader op sterven lag.'
Seth keek haar meelevend aan. Hij wist zonder meer hoeveel pijn het kon doen als familie ziek werd of stierf.
"Wat erg voor je," zei hij zacht. Hij meende het. Hij volgde haar blik even naar de twee honden, die geen van beiden last leken te hebben van deprimerende gedachten.
"Was hij erg ziek?" vroeg Seth uiteindelijk voorzichtig, wetend dat hij zich misschien wel op erg glad ijs begaf; dit kon evengoed iets zijn waar zij het liever niet over had.
Ach, als dat zo was respecteerde hij dat, zoals ze dat ook bij hem gedaan had. Hij keek voor zich. Eastman porde opgewekt met zijn neus tegen de kleinere hond, maar hij hield zich duidelijk in, was duidelijk voorzichtig met het kleinere wezentje.
De zon deed de hondenvachten goudkleurig oplichten. Het deed de jongen haast wensen dat hij even zorgeloos kon leven als de twee viervoeters voor hen.