Klein kind.

Haastig rende Leroy achter Nouca aan. Zijn nieuwe hondje was nog niet echt goed getraind en rende af en toe weg wanneer ze een andere hond aankwam. Ook dit keer was ze er weer vandoor gegaan. Niet eens toen ze in het park gewoon aan het wandelen waren maar vanaf het erf achter een andere hond aan. Bah, wat kon hij zich er toch aan ergeren. Ondertussen was hij al een paar minuutjes aan het rennen maar Nouca ging telkens een andere kant op waardoor hij onderuit ging. Niemand hield haar dan ook tegen wat hem best wel heel erg irriteerde. Pas bij de speeltuin in het park bleef ze stilstaan. Vlug pakte hij haar op, keerde haar om zodat hij haar als een baby vast had. "Nouca, je mag niet zomaar wegrennen." Best wel boos keek hij haar aan. Ze wist maar al te goed wanneer ze op haar kop kreeg en wanneer niet. Op de schommel, waar net een paar kinderen vanaf waren gegaan, liet hij zich neerploffen. Zachtjes schommelde hij heen en weer in de hoop dat de sneeuw op de balk boven hem niet naar beneden zou vallen. Nouca hapte af en toe speels in zijn hand waar hij dan weer op reageerde. Jammer genoeg werd ze door zijn reacties een beetje heel erg druk. Dat zou nog wat worden als hij terug moest lopen met haar. Geen riem mee omdat ze in een keer er vandoor was gegaan. Heel de tijd tillen zou niet gaan, daar zou ze helemaal gek van worden. Voorzichtig zette hij haar op de grond neer. Haar halsband hield hij nog even vast omdat hij nog wat moest zeggen. "Niet buiten de hekken van de speeltuin. Heb geen zin om weer achter je aan te rennen." Omdat Nouca in de sneeuw begon te happen kwam hij op een idee. Sneeuwballen weg gooien die ze dan mooi mocht gaan ophalen. Niet dat ze er eentje terug zou kunnen brengen, maar het was leuk om haar bezig te zien. Sneeuwbal na sneeuwbal gooide hij weg tot Nouca moe was en op zijn voet neer plofte. Gekke hond had hij toch.

(&Mido)

Mido liep met zijn kraag hoog opgetrokken door het parkje heen. Hij had eigenlijk geen zin om binnen te zitten, maar buiten was het echt veelste koud. Toch liep hij stug door. Hij had echt geen zin om weer de hele tijd aan te moeten horen hoe zielig hij er wel niet uit zag. Mido gaapte eens. Ineens hoorde hij rennende voetstappen achter hem. Hij wilde achterom kjken, maar er rende al een jongen voor bij hem. Verbaasd keek hij naar de jongen die achter een hond aan rende. Grijnzend keek hij de twee achter na. Rare mensen heb je ook in HH. Mido liep door. De sneeuw was gekomen. Alles was wit, koud en nat. Echt geweldig hoor de winter. Grommend liep hij verder. Hij liep zoals gewoonlijk naar het speeltuintje. Hij zag daar de jongen zitten die hij al eerder was tegen gekomen. Hij was sneeuwballen aan het weg gooien voor zijn pup. Mido trok een wenkbrauw op. Ze had geen riem om, en was een pup. Hij vond het daarom ook erg logisch dat ze weg rende voor haar baasje. Maar dat kon aan Mido liggen. "Sinds wanneer mogen honden los lopen in het speel tuintje?" vroeg Mido met een grote grijns op zijn gezicht. Lucky kwam zich zelf verraden en rende langs Mido. Hij ging naast Mido zitten en hield zijn kopje schuin toen hij de pup naast de voet van de jongen zag liggen hijgen. Mido gaf zijn herderspup een aai over de bol. Hij was vele male groter dan deze pup dus moest hij oppassen dat hij niet de pup zou vertrappen. "Was ze ontsnapt?" vroeg Mido en keek naar de pup. "Je rende ineens voor bij, dacht dat er een tornado voorbij kwam" gniffelde hij en keek de jongen aan. Mido ging op de draaimolen zitten. Lucky snuffelde over de grond en hapte in de sneeuw als er een korrel op zijn neus bleef liggen. Ow wat had de pup een lol in zijn eentje.

"Sinds ik dat vind." Onschuldig keek hij naar de jongen die het speeltuintje in was komen lopen. Leroy keek raar op toen er opeens een redelijk grote herderspup aan kwam rennen. Waar kwam die opeens vandaan? Nouca bleef een beetje afwachtend op de grond liggen tot ze de pup goed had bekeken. Het was beter geweest als de herderspup niet naar haar toe was gekomen omdat Nouca gelijk wilde spelen. "Jaa, ze moet nog een aantal dingen leren." Hij lachte even in de richting van de jongen voor hij zichzelf afzette en weer heen en weer schommelde. Wat te doen in de sneeuw als je je verveeld. Elke keer als hij met zijn voet sneeuw omhoog trapte vloog Nouca er naartoe om weer in de sneeuw te happen. Omdat er een andere hond aan kwam hield hij haar halsband voor de zekerheid maar even vast. Haar kleine lichaam kon makkelijk tussen de spijlen van de hekken door. Als ze daar doorheen zou gaan moest hij weer achter haar aan. Volgende keer zou hij de riem als eerst pakken, daarna achter haar aan gaan. Alleen dan had hij haar misschien uit het oog verloren. Volgende keer beter. Omdat hij uitgeschommeld was richtte hij zich weer tot de jongen op de draaimolen. "Ik ben Leroy trouwens, en die kleine is Nouca."

Mido bekeek de pup nog eens van de jongen voor hem. Het was nogal een kleine pup vergeleken de herders pup van hem. Hij moest Lucky toch maar een beetje in de gaten houden. "Sinds ik dat vind" antwoorden de jongen. Grijnzend bekeek hij de jongen nog eens. Hij kon niet veel jonger zijn dan hem schatte hij de jongen in. Ongeveer 3 a 4 jaar jonger. "Ik ben Leroy trouwens, en die kleine is nouca" zei de jongen. Mido glimlachte. "Ik ben Mido, en dat is Lucky" grijnsde hij. Mido duwde met zijn voet zodat hij rondjes ging draaien. Hij wist van zich zelf dat hij dit niet te vaak of te lang moest doen, want dan zou hij kots misselijk worden. Mido pakte zijn riem en zijn reserve riem en gooide die naar Leroy. "Vangen" zei mido en grijnsde. "Me reserve riem. Voor het geval de mijne breekt als die daar weer is hard trekt. Je mag hem wel lenen voor het geval dat geval weer weg rent" grijnsde hij.

Afwachtend keek hij naar de jongen, Mido genaamd. Wanneer zou hij misselijk gaan worden? Leroy trok zijn blik los toen Nouca begon te blaffen en in zijn been beet. Niet hard, gewoon om te spelen. Zachtjes gaf hij haar een duw en corrigeerde hij haar omdat ze niet naar hem mocht blaffen of bijten. "Nouca, niet doen." De woorden kwamen best wel heel erg streng uit zijn mond. Iets strenger dan hij had bedoeld maar Nouca stopte er tenminste wel mee. Omdat hij niet met haar wou spelen ging ze maar terug naar de andere pup. Van die pup wist hij nu ook de naam, Lucky. Leuke naam al zou hij hem zelf niet uitgekozen hebben. Gewoon omdat hij er waarschijnlijk niet op zou zijn gekomen. Plotseling werd er iets in zijn richting gegooid. Automatisch stak hij zijn hand op om het te vangen. Lichtelijk verbaasd keek hij naar de riem in zijn hand. Een reserve riem? Je zou het maar mee moeten zeulen. "Dankje, als ik terug naar huis ga krijg je hem terug." Een kleine lach stond op zijn gezicht terwijl hij naar Mido keek. Op het eerste gezicht had hij hem maar vaag gevonden, maar hij was wel aardig. Veel vrienden had hij niet meer sinds hij zich anders was gaan gedragen. Hij was zich helemaal niet anders gaan gedragen, hij was opgegroeid, ouder geworden. Dat anderen nou in hun kleutertijd bleven hangen. Oké, hij vond het ook helemaal geweldig om dingen te doen die hij eigenlijk niet meer moest doen. Maar hij ging niet als een stelletje gillende keukenmeiden achter elkaar aanrennen op de manege of ergens anders. Zoiets deed je niet meer als je 20 was. Nouca kwam naar hem toegewandeld wat best wel goed uitkwam. Nu hoefde hij tenminste niet op te staan om te riem vast te maken. Aan de D-ring van haar halsband klikte hij de riem vast. Nog steeds kon ze lekker in de sneeuw spelen, alleen kon ze niet meer weg. Nouca haar zwarte neusje zat helemaal onder de sneeuw net zoals haar pootjes. Bah, stom dat hij nu zijn camera niet mee had.

Mido keek grijnzend naar Leroy. "Zit wel goed jho" glimlachte hij. Lucky was aan het spelen met een raar beest in de sneeuw. Het zag er echt raar uit. Mido voelde hoe de wind van richting veranderde en zijn haar mee waaide de andere kant op, waar zijn haar nou net niet moest liggen. Geïrriteerd keek Mido naar zijn haar voor zijn verkeerde oog. Waarom bestond er zo iets als wind? We hadden er niet echt veel aan in de winter. Er waren geen bloemen die moeten bestoven worden, en zijn geen bijtjes die op de wind moeten vliegen dus waarom was het er nu? Mido deed zijn haar weer goed, alleen de wind waaide opnieuw zijn haar de verkeerde kant op. Zuchtend liet hij het maar zo. Lucky hapte naar weg waaiend sneeuw. Grijnzend keek Mido er naar. Nouca was vast gezet aan de lijn, en had een wit neusje gekregen door de sneeuw. "Wat schattig" grijnsde Mido. "Mido pakte zijn telefoon en maakte er een foto van. "zo" grijnsde hij. "Heb je bluetooth?" vroeg Mido en keek naar Leroy. Zachtjes begon het te sneeuwen. Witte dwarrelende vlokjes sneeuw kwamen naar beneden en gingen in het zwarte haar van Mido zitten. Lucky keek er gefacineerd naar en begon er in te happen. Ook daar maakte Mido een foto van. Mido was ergens in gedachte verzonken maar ook weer niet. Hij wilde zo snel mogelijk weer verder lopen alleen hij was bezig met zich zelf misselijk maken op de draaimolen. Mido kwam er van af en wankelde eventjes. "Wha.." gniffelde hij en viel in de sneeuw. "Rond draaien op een draaimolen ding is slecht voor je" lachte mido. Lucky rende op Mido af en besprong hem om vervolgens zijn gezicht af te likken. "Af Lucky!" lachte mido. "Dat kieteld niet doen". Mido duwde de pup van zich af, die vervolgens weer naar de vlokjes aan het happen was.