The sound within the silence

-Shadow-

Indigo kon op dit moment maar aan drie dingen denken. Hitte. Hitte. Hitte. Dat het drie dezelfde dingen waren kon haar niets schelen. Het maakte haar ook niets uit dat ze alle drie hetzelfde betekende. Nou, dat hoefde eigenlijk niet. Of wel. Geen idee. En ze liep nog op een veld ook waar geen schaduw was die veroorzaakt werd door de bomen. Er was alleen een meer en hoewel het er erg aantrekkelijk uitzag om een duik te nemen deed ze dat niet. Ze was soms een beetje raar, en dat wist ze zelf ook. Maar als ze nat werd dan bleef alles aan haar vast plakken, en daar had ze niet zo heel veel zin in. Dan werd ze weer vies en zo en dan zag ze er niet uit. Wit was meestal niet echt ideaal. In de zomer kon ze eigenlijk maar 1 voordeel bedenken: Wit was koeler dan zwart. Al merkte ze daar op dit moment heel weinig van. Voor de rest kon ze alleen maar nadelen bedenken. Vliegen, hitte, warmte. Wacht, dat was hetzelfde. Ehm… eigenlijk was ze best wel een zeurkous. Was het zomer? Dan verlangde ze naar de winter. Was het winter? Dan verlangde ze naar de zomer. Eigenlijk waren de herfst en de winter voor haar ideale seizoenen. Behalve als het regende, wat ook redelijk vaak gebeurde. Of als het heel hard waaide, dat was ook niet fijn. Hoewel een koel briesje wel oké was. Net toen ze dit dacht kwam er ook echt een briesje voorbij. Erg verkoelend was het niet, maar wel gewoon het idee dat er een briesje was geweest was erg aannemelijk. Ze keek nog een keertje verlangend in de richting van het meer en zag dat een veulen samen met zijn ouders lekker aan het spartelen waren. Het zag er wel erg aantrekkelijk uit. Ze kon zichzelf niet meet tegenhouden dus nam ze een sprintje en galoppeerde de verkoeling tegemoet. Ze liep tot ze met haar voeten niet meer bij de bodem kon en daarna zwom ze een stukje. Het veulen was van haar geschrokken dus die was een heel stuk aan de kant gegaan. Ze zag er ook echt heel eng uit. Oké, haar oren lagen wel drie van de vier keer achter in haar nek, maar dat was meer om lastpakken bij haar uit de buurt te houden. En dat werkte goed, soms iets te goed. De enige die ze lende was Urise, maar die leek wel van de aardbodem verdwenen te zijn, net zoals de vroegere kuddeleden. Misschien moest ze hem maar weer eens een keertje opzoeken. Niet dat ze wist waar ze moest beginnen met zoeken, misschien was hij wel vertrokken uit dit gebied en zat hij nu in Verweggistan. Wat haar erg sterk leek, want dan zou ze het wel weten. Dus dan zou hij hier nog ergens zijn. Ach, ze maakte zich er ook niet zo heel erg druk om, hij mocht zelf weten wat hij allemaal deed. Ze zwom terug naar de oever en hees zichzelf uit het water wat redelijk soepel ging, en liep op een rustig tempo naar een boom die heel zielig in zijn eentje stond en lekker veel schaduw bood. En het gras zag er ook nog eens heel lekker uit. Ze boog haar hals om wat van het gras soldaat te maken toen ze vanuit haar ooghoeken het veulen aan zag komen lopen met zijn moeder in zijn kielzog. “Mevrouw, wilt u me de volgende keer niet zo laten schrikken?” Ze wierp de merrie die achter het veulen stond een blik van ‘niet dichterbij’ en keek toen weer voor zich naar het kleine ding. “Sorry kleine, dat was niet mijn bedoeling” Zei ze terwijl ze glimlachte. Volwassene paarden die ze niet goed kende wilde ze eerst even uitproberen, maar bij veulens was ze zo om. “Wil je anders een keer samen het meer in rennen? Dan kun jij de volgende keer andere paarden ook laten schrikken” Het veulen wilde dat maar al te graag en niet veel later galoppeerden ze samen naar het meer toe, de merrie achterlatend. Ze moest wel moeite doen om haar tempo aan te passen, maar het ging redelijk goed. Ze croste het water in. Eigenlijk was ze helemaal niet van plan geweest om het water weer in te gaan, maar ze had al zo lang niet meer met iemand gepraat, ook al was het een veulen, die kans liet ze niet lopen. “Hoe heet je eigenlijk, kleine?” Vroeg ze aan het veulen. Ze kreeg te horen dat hij Sendero heette. Ze vond het een naam die je niet overal tegenkwam. Zelf was hem nog nooit tegen gekomen, sinds vandaag. Indigo keek even in de richting waar Sendero ’s ouders stonden en kreeg een boze blik. “Laat ik je maar weer even terug brengen” Ze kreeg van Sendero te horen dat zijn ouders best chagrijnig waren. Ze zei maar niet dat zij dat ook kon zijn. Ze bracht hem terug, kreeg een kort knikje va de hengst en toen was ze weer alleen. Ze zuchtte en liep terug naar haar plekje onder de boom en wilde weer opnieuw aan de grassprietjes beginnen toen ze iemand achter haar hoorde kuchen. Ze zuchtte en draaide zich om en zag de moeder van Sendero staan. Ze draaide haar oren naar achteren zodat ze een en al vijandelijkheid uitstraalde. “Wat is er?” Zei ze op een nog wat vriendelijke manier. “Zou je voortaan mijn veulen met rust willen laten?” Zei de merrie op een bitse toon. Toen was het voor haar ook niet meer echt zinvol om vriendelijk te blijven. Ik schat Sendero zo’n… 4 maanden? Zeker al oud genoeg om sommige beslissingen zelf te nemen. Bijvoorbeeld met wie hij om wil gaan. Het is wel erg sneu dat hij geen vrijheid krijgt hea?” Zei ze op een bitse toon terug. ”Fijne dag verder” Ze draaide haar kont naar de merrie toe en voelde tanden tegen haar huid aan. Het deed geen pijn maar erg fijn was het ook niet. Ze gaf een flinke trap naar achteren en de merrie was verdwenen. Gelukkig. Ze hoopte dat ze eindelijk een beetje rust kreeg om even wat te eten. Dat Sendero langs kwam vond ze juist gezellig, maar dat zijn moeder daarna ook nog even kwam buurten vond ze iets teveel van het goede. Ze had net een paar happen naar binnen gewerkt toen ze weer iemand naar haar toe hoorde omen lopen. Dit keer was het Sendero weer. Ze herkende hem aan zijn geur en aan de kleine pasjes die hij maakte. Ze draaide zich om en werkte haar gefrustreerdheid van haar gezicht af. “Sorry dat mijn moeder langs kwam, maar zo is ze dus altijd…”. “Geeft niets, daar kun jij toch ook niets aan doen.” Ze had deze woorden nog maar net gezegd of ze hoorde geschreeuw uit de bomen komen. “SENDEROOOO!!” Ze keek verbaasd van Sendero naar de plek waar de schreeuw vandaan kwam. “Volgens mij is je moeder niet heel erg blij met je.” Op dat moment kwam ze naar Sendero toe gerend en beet hem vol in zijn neus. Indigo kon dat niet aanzien dus vloog ze de merrie aan. “Doe is normaal joh! Vind je het heel gek dat hij anderen opzoekt om zich mee te vermaken? Het lijkt wel of dat veulen in een hoekje word gepropt waar hij nooit uit mag komen! Geef hem eens de vrijheid om even lekker veulen te zijn en geen mama’s kindje.” Ze stond tussen Sendero en zijn moeder in met haar oren plat in haar nek. Ze snoof goed de geur van de merrie op zodat ze hem zou herkennen als ze haar tegen kwam. “Ik zou maar normaal doen tegen je zoon, want ik weet je te vinden.” Zei ze op een dreigende toon. Ze schonk Sendero nog 1 meelevende blik en liep toen in een andere richting wat dichter naar het meer toe. Het had haar toch wat meer inspanning gekost dan dat eigenlijk de bedoeling was, dus ze had aardig dorst gekregen. Ze nam een paar slokken water en besloot om maar bij de rand te blijven. Er stond genoeg gras en dan hoefde ze niet heel de tijd heen en weer te lopen als ze wilde drinken. Dat was veel handiger. Er was alleen wel 1 nadeel: Er was geen schaduw en dat was toch behoorlijk warm. Haar vacht was ondertussen ook weer opgedroogd dus dat bood ook geen verkoeling meer jammer genoeg. Net op het moment dat ze de omgeving afzocht op een boom langs de oever voelde ze een regendruppel op haar neus. De zon was ook verdwenen, maar de warmte was er nog. Verbaasd keek ze omhoog waar de lucht donker was gekleurd. Er kwamen steeds meer druppels naar beneden vallen. Voor de eerste keer in haar leven was ze blij met regen. Het was de warmste dag dit jaar geweest, en hoewel het meer goede verkoeling bood was het water binnen no time weer opgedroogd en kon je weer het water in. Als je nou een uur nat bleef was het veel beter geweest. Het was opeens een stuk koeler geworden, maar niet onaangenaam. Ze werd er ook gelijk een stuk actiever door. En het was een poos geleden dat ze eens lekker door de regen had gescheurd. Het was trouwens ook een poos geleden dat ze zich even had laten gaan. Of het was te warm of het regende en dan stond ze ergens onder een boom of in een grot te schuilen. Maar nu had ze daar even geen zin in. Ze sprintte in een keer weg en ging als een speer door de regen. Hoewel het op sommige stukken best glad was door de regen hoefde ze niet echt uit te kijken dat ze niet uitgleed. Ze ging in zo’n vaart dat het eigenlijk onmogelijk was om uit te glijden. Het leek wel alsof haar hoeven de grond niet eens raakten. Nu wist ze zelf ook wel dat dat ook weer niet kon anders zou ze vliegen en paarden konden dat nu eenmaal niet. En anders zou ze ook stilhangen in de lucht want dan kwam ze niet vooruit, wacht, als je kon vliegen kon dat wel en… laat maar. Ze begreep zichzelf niet eens meer. Soms gebeurde dat wel vaker, dan zat ze allerlei dingen te bedenken en zichzelf van alles wijs te maken en dan sloeg haar hoofd een soort van op hol, dan was ze de weg even kwijt en snapte ze even niks meer van zichzelf. Erg irritant. En vervelend. Of was dat hetzelfde? Oké, ze moest echt stoppen met in zichzelf praten, want anders was ze zichzelf straks weer kwijt. Dat klonk trouwens best raar. Je kon jezelf toch niet kwijt zijn? Want je bent namelijk altijd bij jezelf dus kon je jezelf niet kwijt zijn. Dat klonk logischer. Oké, ze werd echt moe van zichzelf. Ze besloot om even alles uit te zetten voor zover ze wist hoe dat moest. Hoe moet je eigenlijk je gedachten uit zetten? Ze besloot om zich te concentreren op de druppels die op haar neus sloegen. Ze tellen was misschien ook een goed idee. Toen ze bij de 10 was gaf ze het al op. Ze had namelijk het idee dat er geen 10 maar 30 druppels op haar neus waren gevallen, dus tellen was eigenlijk onmogelijk. Ze was zo bezig in haar gedachten dat ze even vergat met de bocht mee te gaan en zo het meer in rende. Ze hinnikte van schrik, want dit had ze niet verwacht, sterker nog, dit had ze niet gewild. Maar veel maakte het haar eigenlijk ook niet uit, ze was toch al zeiknat en… Weer zo’n raar woord: zeiknat. Je kon het net zo goed waternat of frisdranknat noemen. Misschien klonk dat ook raar, maar ze snapte niet helemaal waarom er ooit door iemand voor zeiknat was gekozen. Ze merkte dat ze nog steeds in het water was en dat was eigenlijk ook niet helemaal de bedoeling. Ze kroop uit het water en schudde zich uit. Ze merkte dat het al wat minder was gaan regenen. Of de druppels waren minder dik geworden, dat kon ook. Maar ze hield het er op dat het wat minder was gaan regenen want de lucht was minder donker en verderop was de zon alweer volop aan het schijnen. Daar wilde ze maar al te graag naartoe. Ze nam weer een sprintje en binnen no time was ze op het zonnige plekje. Zelfs het gras was hier niet nat. Het was dan zeker weer een plaatselijke regenbui. De rest van de dag vulde ze in met eten, drinken, luieren en het warm hebben. Ze zocht voor de nacht een plekje waar ze wel eens vaker had geslapen, beschut tussen de bomen. Het duurde niet lang voor ze in slaap was. Zoals altijd sliep ze vrij licht zodat ze om elk angstaanjagend geluidje wakker werd.

De volgende dag werd ze al wakker door de eerste lichtstralen van de dag. Dan vond ze soms wel een nadeel van buiten slapen: Je werd altijd zo vroeg wakker, en dan was je ook altijd eerder moe omdat je anders slaaptekort had. En dat had ze dus meestal. Daarom ging haar voorkeur meestal uit naar een grot of iets anders wat niet buiten was. Maar meestal was dat toch een grot. Maar daar sliep ze eigenlijk ook liever niet in, want stel die grot of dat hol was al bewoond en die kwam thuis als zij er al in was dan zat ze in de val. Nu kon ze wel in een keer naar voren stuiven en het dier dat voor haar stond opzij duwen. Gelukkig was het nog nooit bij haar gebeurd maar ze had wel eens verhalen gehoord van paarden waarbij het wel overkomen was. Hoewel ze niet erg bang was, wilde ze het liever niet meemaken. Dus daarom sliep ze meestal buiten. Als het regende was het wel wat minder, maar ja, ze werd liever nat dan dat ze moest zien te overleven in de handen van een eng monster. Bang zou ze er niet voor zijn. Ze moest ooit eens als opdracht om bij de kudde te mogen komen een dier meebrengen. En dan geen dom hertje. Ze was toen met een yeti terug gekomen. Wat een eng en angstaanjagend ding was dat zeg. Ze was blij toen ze geslaagd was voor die test, anders had ze het allemaal voor niets gedaan. Hij was nog zwaar geweest ook. Het laatste stukje ging gelukkig berg afwaarts en er lag een dikke laag sneeuw dus had ze hem zo naar beneden laten glijden en kwam hij zo voor de voeten van Urise terecht. Dat gezicht wat hij toen had getrokken was echt geniaal. Hij wist toen nog waar hij vandaan kwam. Ja, dat was best wel grappig. Ze gaapte en rekte zich uit. Ze was nooit zo goed geweest in wakker worden. Ze voelde zich dan altijd zo moe. Wel merkte ze dat het zonnetje zwakker was dan de dag ervoor, waar ze erg blij mee was. Gisteren was het gewoon echt te warm, en dat was dan gewoon niet leuk meer. Ze zuchtte en liep tussen de bomen door in de richting van de plek waar ze gisteren de dag had doorgebracht: Het meer met het omliggende veldje vol vers gras en zonder schaduw helaas. Nou ja, bijna geen schaduw dan. Als je goed zocht dan kwam je wel een boom tegen die dichter bij het meer stond dan de bomen aan het rand van het veldje. Dan moest je zo ver lopen voor je bij het water was. Gelukkig was het nu nog goed uit te houden in de zon. Voordeel van het wit zijn. Ze liep naar het meer toe en nam een aantal slokken water. Daarna volgde ze de oever tot ze een perfect plekje had gevonden om even te blijven.

[ik geef het op xD]

Shadow galoppeerde over de bospaden. Hij had het helemaal gehad. Hij was moe was uitgedroogd en had niemand om mee te praten of iets in die richting. Nu had hij daar nu ook niet zo’n behoefte aan maar het ging om het idee dat er iemand in zijn buurt was waar mee hij een beetje kon op trekken. Hij had in HH niet zoveel wilde paarden gezien en dat irriteerde hem best wel mateloos. Misschien was hij wel de enige ? Dat maakte hem best wel bang. Wat nou als hij de laatste echt over gebleven wild dier was in heel HH? Dat zou echt zo niet fijn zijn.. Dan zouden alle mensen raar op kijken als hij voor bij kwam. Nu vond hij mensen zowizo echt vreselijk. Alle tweevoeters haatte hij. Hij is des tijds ontstapt aan Mido. Vreselijk joch.. Nu miste Shadow hem ergens wel aangezien hij de enige was die een beetje normaal tegen hem deed, maar de rest vond hij vreselijk! Shadow brieste even stopte en bekeek waar hij was. Het was een bebost gebied nog steeds maar hij zag in de verte een opening. Stapvoets liep hij er heen. Zijn benen voelde lam aan. Hij had liever nog even blijven liggen, maar aangezien er een beer zijn pad bedreigde te eindigen had hij beter weg kunnen gaan. Hinnikend naar andere paarden liep Shadow naar het meertje. Er was geen hond te bekennen. Geïrriteerd begon hij te drinken. Het water was wel lekker verkoelend. De hele dag was het al snik heet geweest. Het zweet liep Shadow over zijn rug heen. Shadow waagde zijn hoeven in het water. Ineens hoorde hij in de verte iets aan komen. Het was een witte merrie. Ze rende het water in samen met een klein veulentje. Met veel kabaal en gespetter kwamen ze in het water. De merrie leek niet veel ouder dan hem te zijn. Met veel tegenzin liep hij het water weer uit. Hij had geen zin in een merrie met een veulen. Die paarden waren altijd zo chagrijnig. Even later lag Shadow in de schaduw en keek naar het schouwspel voor hem. De merrie bleek niet de moeder te zijn van het veulen, en dat maakte het best grappig. Het veulen bleek van een ander stel te zijn en dat stel mocht de witte merrie echt niet en beet haar in haar kont. Shadow moest zijn lach in houden en begon maar een beetje te rollen in het zand. Hij had geen zin om naar de witte merrie toe te gaan. Hij had het veelste warm dus legde hij zijn hoofd maar op de grond neer en hijgde een beetje. Zijn neusgaten stonden wijdt open gesperd en zijn zwarte oortjes lagen in zijn nek zoals ze gewoonlijk ook altijd lagen. Ja een dominante Hengst was het wel, maar praten met vreemde merries of hengsten vond hij maar niks. Nu vond hij zowiezo Hengsten vreselijk om tegen te praten. Dus dat deed hij liever ook gewoon niet. Toch trok de merrie zijn aandacht. Ze was best wel stevig gebouwd zag er ook wel sterk uit. En om niet te vergeten ze was net als hij W..I…L…D.. De eerste paarden sinds hij hier is die niet met een touw worden voortgetrokken door tweevoeters. Met veel tegenzin stond Shadow op en liep terug naar het meertje en liep er stapvoets in. Voetje voor voetje liep hij het water in om te genieten van elke druppel die zijn lijf aanraakte om hem af te koelen. Je hoorde nog net geen TSSSJJ geluid van zijn lichaam af komen. “Ja waarom ben je dan ook zwart geboren he” dacht hij in zich zelf. Shadow rolde met zijn ogen en begon een stukje te zwemmen door het kleine meer. Toen hij eenmaal klaar was liep hij naar de kant toe schudde zich uit en liet zich in het zand vallen en rolde zich een paar keer om. “Ha.. dat voelt fijn” verzuchtte Shadow zich en stond weer op. De merrie stond al weer bij het water en keek hem vragend maar ook nauwlettend aan. Shadow schudde zich uit zodat het zand weer op de grond viel en keek de merrie ook aan. “Hallo” mompelde Shadow over zijn droogde lippen. Dat was ook het enigste wat hij zei meer niet. Meer was ze hem niet verschuldigd. Shadow liep terug naar zijn plekje en liet zich daar in het zachte koude gras vallen. Blijkbaar had de merrie de smaak te pakken van hem en liep achter hem aan. Nog steeds nauwlettend. Ze had iets bots en arrogants. Dat vond Shadow wel grappig aan deze merrie. “Ja je kan het beste in de schaduw gaan liggen” zei Shadow en wees met zijn neus naar de schaduw waar hij ook in lag. “Is het wat koeler dan daar waar jij nu staat. Voor mij in ieder geval wel” zei hij doelend op zijn kleur vacht. De hengst legde zijn hoofd weer op de grond en sloot zijn ogen. Meer zei de hengst ook niet liet zij zich maar eerst voorstellen of wat ze ook wilde gaan doen. Daar was hij echt niet voor aangelegd een gesprek starten. Ookal had hij dat toch wel gedaan. Shadow komt vanuit een ver land. Hij wist niet precies waar maar het was een lange weg om deze plek te vinden. Het was hier beter dan daar in ieder geval. Elke dag prachtig weer in zijn oude land, maar te veel roofdieren die je wakker hielde de nacht lang. Shadow wilde niet elke avond weer bang zijn om de volgende morgen wakker te worden in de maag van een wolf. Dat wilde hij liever niet. Shadow wilde gewoon een kudde beginnen. Dat deed hij een aantal jaar later ergens ver weg van zijn land. Zijn kudde werd opgejaagd door een andere kudde. De wolven zaten ze op de hielen.. Maar de tweevoeter was de boosdoener.. De kudde werd uit een gedreven en alleen Shadow was uit de handen van de tweevoeter ontsnapt. Wat best wel mooi was gelukt. De tweevoeters kwamen nooit over de grens van hun land bang dat ze zouden worden neer geschoten door de buren, maar de beesten natuurlijk wel en de buren deden niks aan de dieren van het land van hun buren. Zuchtend dacht Shadow er over na hoe pijnlijk het was om Mylena achter te moeten late.. Ow wat was dat moeilijk geweest. Mylena was de beste merrie die hij ooit had gekent.. Hij had met haar veulens willen maken.. Hij wilde voor altijd bij haar blijven, maar het was ze helaas niet gegund. Shadow keek op en zag dat de merrie een andere schaduw plek had gevonden en daar was gaan liggen. Niet al te ver van Shadow vandaan maar ze had al die tijd nog niks gezegd. Rollend met zijn ogen begon hij zich maar voor te stellen tegen zijn zin in. “Mijn naam is Shadow, en die van jou?” vroeg hij en keek naar aan. Ergens interesseerde het hem echt niet wat haar naam was. Hij was ergens ook wel weer blij dat hij nu iemand had gevonden om mee te praten. Ookal was hij niet zo’n praat schuur zoals de meeste wilde paarden die hij in zijn hele leven was tegen gekomen. Neem bijvoorbeeld Little. Ow wat was die vervelend! Die praatte letterlijk de oren van je hoofd af. Die praatte aan een stuk door. Shadow die praatte tegen zich zelf aan een stuk door. In zijn hoofd. Maar niet tegen andere paarden. Hij wist hoe irritant andere paarden dat soms vonden. Shadow keek naar de merrie en nam haar goed in zich op. Misschien dat als ze elkaar nog eens tegen komen ze een beter gesprek konden houden. Het was te warm om eigenlijk te praten. Die nacht daar voor was ookal zo vreselijk. Zo klef en heet dat Shadow dacht dat hij neer zou vallen. Toen hij eindelijk een verkoelende grot had gevonden sliep er een beer in van minstens een huis groot. Dat was best wel eng geweest toen Shadow samen met de beer wakker werd. Die vond het niet fijn dat Shadow was komen buurten. Zeker weten niet dat hij dat leuk had gevonden.. Hij werd gelijk het huis van de beer uitgegooit. Shadow is toen hier heen gegaloppeerd om er zeker van te zijn dat hij niet werd achtervolgt door de beer. En inderdaad de beer had hem niet gevolgt. Waarschijnlijk had de beer kleintjes of iets in die richting. Meestal waren de beren niet zo agressief in dit seizoen. Behalve als ze kleintjes hadden. De merrie leek niet echt sociaal te zijn dus legde Shadow zijn hoofd maar weer neer en keek doelloos voorzich. Zijn staart zwiepte hier en daar wat heen en weer voor de vliegen die bij zijn lichaam kwamen. Ja want hij stonk ook zo erg. Zo sarcastisch dacht Shadow grijnzend in zich zelf .

[ ik ook ]

Het duurde niet lang voor de geur van een ander paard haar neus binnendrong. En nu hoopte ze vurig dat het een wild paard was. Een paard zoals zij. Er kwamen hier ook wel eens paarden langs die onder de plak zaten van hun ruiter. Dat leek haar echt vreselijk. Zo’n vreemd ding om je hoofd met een nog vreemder ding in je mond waar ze aan konden trekken, ene iets dat op je rug lag met een band om je buik waar de mensen op zaten… Als ze dit verhaal aan andere paarden vertelde geloofden ze haar meestal niet. Dan kwamen ze meestal aan met vragen zoals ‘Hoe weet je dit allemaal’ en bla bla bla. Maar ze had het toch echt allemaal niet verzonnen. Altijd als er een mens aankwam met een paard wist ze niet hoe gauw ze in een beschut gebied moest komen. Maar steeds was ze weer nieuwsgierig. Tot ze een keer bij de bosrand bleef staan kijken. Het paard was in stapvoets langs gekomen dus ze had alles goed kunnen bekijken. En alles wat ze gezien had, had er vreselijk uitgezien. Dus ze hoopte dat het een wild paard was zodat ze niet weg hoefde te rennen. Nu kwamen er niet zo heel veel ruiters langs hoor, rond deze tijd van het jaar. Maar sommige waren zo gek om in de winter een buitenrit te maken. Winter, kou, nattigheid, bah. Gewoon echt bah. En dan kwam er ook nog eens een wintervacht bij, wat bij haar gewoon echt lelijk stond. Ze was al niet zo stevig gebouwd, dus ze leek net een beer met haar wintervacht. Het enige voordeel aan de winter was het schutkleurtje. Alleen werkte dat natuurlijk alleen als er sneeuw lag. Maar verder kon ze echt geen voordelen bedenken. Alleen nog maar nadelen. Voedseltekort bijvoorbeeld. Hier, waar ze nu was, op et veld viel het opzich wel mee. Het enige wat ze hoefde te doen was met haar neus in de sneeuw wroeten tot ze bij gras was beland. Alleen was het gras smerig. Maar wel eetbaar. Op dat moment zag ze een paard aankomen. Ze had nu eindelijk een beeld bij de eerdere geur. En ze was opgelucht met dit beeld. Geen mens te bekennen, geen tuig, niets. Ze liep de hengst tegemoet met haar oren in hun standaard houding -Oren nog net niet helemaal in haar nek-. Waarom ze altijd zo stonden? Toen ze hier voor het eerst kwam was ze een goed paard. Ieder ander liep over haar heen en dat wilde ze niet meer. Haar oren in haar nek gaven haar een harde uitdrukking. Vooral bij vreemde paarden was het zo. Maar als ze haar eenmaal kende kon ze ook heel lief zin hoor. als ze ook lief waren voor haar... anders was ze een echte bitch. "Indigo" Zei ze tegen de hengst. Ze had altijd van haar ouders meegekregen dat je een gesprek bij een vreemd paard altijd moest beginnen met jezelf voorstellen.

De hengt voelde hoe de koude wind hun kant op trok. De merrie liep naar hem toe. "Indigo" zei ze kort. Aan haar houding te merken had ze veel mee gemaakt in haar leven. Maar waarom ze dan zo graag naar hem toe wilde komen was het tweede. Shadow was een kop groter dan haar. Hij keek op haar neer. "Shadow, aangenaam" zei hij kortaf terug. Zijn wonden lieten zien da er niet met hem te sollen viel. Hij was wel aardig tegen paarden die aardig tegen hem deden. Daar was hij helemaal niet op tegen aardig zijn, het moest alleen wel kunnen. "Zeg.. Zijn wij de enige?" vroeg hij en keek naar de merrie die met haar neus in de sneeuw aan het wroeten was opzoek naar iets eetbaars. Ze hief haar hoofd en keek hem aan. "Er zijn genoeg wilde paarden.. maar te weinig om te vinden.. Het is lastig" verklaarde ze. Aan haar ogen te zien had ze het moeilijk. Blijkbaar was ze iemand dierbaars verloren of iets in die richting. "Die tweevoeters zijn vreselijk" murmelden Shadow. "Ik zou willen dat ze niet bestonden.. Soms dan.. Die ene jongen met raar haar is opzich wel aardig.. Je moet alleen opeletten want eenmaal in de hand en je komt nooit meer er uit" zei Shadow en hief zijn hoofd. "Behalve ik natuurlijk". Als paarden konden grijnzen had hij dat nu gedaan.

Hetr duurde niet lang voor de hengst tegen haar terug praatte. En zo kwam z er achter dan hij Shadow heette. Geen hele gekke naam voor de kleur vacht die hij had. "Aangenaam" Zei ze terug. Haar oren lagen nog steeds plat in haar nek en ze kwamen er voorlopig ook niet vandaan. "Er zijn genoeg wilde paarden.. maar te weinig om te vinden.. Het is lastig..." Zei ze tegen hem als antwoord op zijn vraag. "Het enige wilde paard dat ik goed ken is Urise. Ik ken hem ook al best wel lang en ik heb bij hem in een kudde gezeten. Ik heb zelfs nog een kudde mey hem samen geleid" Zei ze met een glimlachje. Ach ja. Af en toe kwam ze Urs nog eens tegen, maar vaak was dat niet. En omdat er in dit gebied maar weinig wilde paarden leefden was het ook nog eens lastig om paarden op te sporen. Ja tuurlijk, je had je geur en je gehoor, maar als je een paard zocht helemaal aan de andere kant van HH? Dan kon je ook niet even vragen aan andere paarden of ze wisten waar hij uithing. Dus ze zag Urs eigenlijk alleen als ze zijn geur een keertje tegenkwam of als ze elkaar gewoon tegemoet kwamen in het zelfde gebied enzo. Ach, Ze was ondertussen zo gewend om alleen te leven, dus het maakte haar ook niet zo heel veel uit. "Ben je al lang hier, ik heb je nog nooit gezien." Ze zei het met een strakke face, oren nog steeds naar achteren. Ze wilde gewoon echt dat hij begreep dat er zeker niet met hem te sollen viel. Ze was dan niet zo groot, maar ze kon hem echt welaan. Ze had niet voor niets een eigen kudde gehad.

[Zou je please niet voor mij willen schrijven? Dan zit ik namelijk aan die zin vast, en kan ik niets zeggen wat ik wil dat Indigo zegt. En dat is echt heel irritant. En zo'n zin past gewoon niet bij indigo als ze tegen vreemde praat.]

[ ow, sorry ]

Shadow trok zijn wenkbrauw op. " Zeg, ik doe je niets hoor" bromde hij. Hij hield er niet van als paarden zijn of haar oren achter in hun nek lieten liggen voor niets. " En ik val geen merries aan" zei hij en keek haar strak aan. Hij wist best wel dat hij op moest passen met een aantal dingen bij merries, maar hij zou ze nooit zomaar ineens gaan aanvallen zo was shadow niet. Shadow keek om zich heen. " Of ik hier al lang ben? Hm redelijk lang ja. Ik denk nu een half jaartje ongeveer" zei hij en keek strak voor zich uit. Even flitsten er een herinnering langs zijn gezichtsveld. Die ene avond.. Hij schudde zijn hoofd om het weg te krijgen. " Jij? Ben jij lang hier? Ik heb jou namelijk ook nog nooit gezien" zei hij en gaapte even. De avond was lang geweest. En hij had geen zin in ruzie met een of ander paard dat hij tegen was gekomen. Maar ag, wat maakte het uit. Ze zou waarschijnlijk toch niet luisteren. Indigo had nu een camoeflage kleur. Helemaal wit, en dat viel minder op in de winter dan Shadow. Hij was zwart, dat maakte hem juist een makkelijk doelwit. Shadow rolde met zijn ogen. Jagers zouden hem snel kunnen vinden zo, niet dat hij daar echt bang voor zou zijn maar ja. " En, wat doe jij meestal? Ik verveel me namelijk elke dag weer dood" murmelde Shadow.