Only the sound of the wind

Stilte. Dat was het eerste dat haar opviel, geen mens te bespeuren hier alleen een meisje van zestien dat over de rotsen klauterde -voor zover dat mogelijk was- Het was Rue die hier wel eens naartoe kwam als ze nood had aan rust.
Toen ze aan haar gebruikelijke rustplekje aankwam veegde ze de parelende zweetdruppels van haar voorhoofd. De wind suisde door haar aszwarte haar. Afvragend wie deze plek nog zou kunnen kennen keek ze naar de eindeloze golven die tegen de kliffen beukte. De meeste waagden zich niet zo ver boven de zee maar Rue was fijn en tenger gebouwd dus was er een kleine kans dat de kliffen het zouden gebeven onder haar gewicht en in de zee zou stortten. Ze moest er niet aan denken en dacht aan haar oom,die vaak bergen beklom en al heel veel botten had gebroken. Vroeger wilde ze ook klimmer worden maar nadat ze een paar keer meegegaan was met haar oom beviel het haar toch niet zo, iedereen bleef maar door ratelen over waar je je voet moest zetten, ook waren ze er allen overeens dat het tengere meisje te klein was. Rue was nogal klein voor haar leeftijd maar ondanks haar lengte zag ze er wel uit als een meisje van zestien. Het was niet meer lang voordat ze Zeventien werd, maar ze zag er nooit naar uit, dan moest ze naar haar vader die haar moeder had bedrogen met een jongere vrouw met O-zo-toevallig een mega cupmaat. Rue mocht haar niet ze bleef altijd maar zeggen dat ze eens wat make-up kon gebruiken en dat Anabelle, haar dochter, mij wel zou helpen. Dat was wel het laatste wat ze wilde met Anabelle in 1 kamer, Anabelle was niet echt iemand waarvan je kon zeggen dat ze vriendelijk was. ZE bekeek Rue altijd met haar persoonlijke blik die ze altijd opzette als ik er was: De blik die Rue -De-ik-ben-en-blijf-toch-altijd-beter-dan-jou- noemde, en het ergste was dan nog dat Rue's vader haar een Schatje vond. Rue moest er bijna al van kokhalsen.
Een steen rolde naar beneden, Rue keek naar boven en zag dat er beweging was, maar van wie of wat dat kon ze niet zien.

Assassin was nu al weer een tijdje geleden uitgebroken. In die weken had hij nog niet echt een kudde gevonden. Het was wel gevaarlijk geweest en koud in de winter, maar Assassin was een sterke hengst. Het was al weer lente geworden en zijn winter vacht was al weer helemaal weg. Door de hoogte wapperde zijn lange manen van links naar rechts. Voorzichtig zette Assassin hoef voor hoef voor zich. Hij was zo hoog gegaan omdat er iets achter hem aan zat. Wat wist hij niet maar het rook slecht. Nu was hij gelukkig weer veilig en kon hij zijn weg voorzichtig voort gaan, opzoek naar een plek om naar beneden te gaan. Ineens schoot zijn hoef naar beneden, hij had een pas misgedaan. Geschrokt sprong hij wat opzij , voor zo ver het kon want naast hem zat de wand van de rots. Toen Assassin zich weer had vermand stapte hij rustig ver.

(srry late reactie geen tijd gehad XD)
Een hoef ging aan haar gezichtsveld voorbij, had ze het nu werkelijk gezien? Een paardenhoef? Rue reed paard ze kon het best goed maar ze had haar paard moeten laten inslapen omdat hij een dubbelgebroken been had, daarna had ze niet meer gereden. De herinneringen aan Mystic kwamen boven, hij was zo'n geweldig paard geweest, hij was erg goed in dressuur wat Rue graag deed. Het plateau bewoog zacht, maar wel hard genoeg om woest door die herinneringen te gaan. Het meisje werd met een schok wakker en keek rond, had ze het nu gedroomd of had ze het gezien. Ze besloot om toch eens te gaan kijken. Met voorzichtige voetstappen verliet ze het wiebelende plateau. Als het een paard was dan was die zeker verdwaald want welk paard ging nu naar de gevaarlijke kliffen. Geconcentreerd keek ze rond tot haar blik bleef steken bij de hengst die trots op één van de plateaus stond, tot haar grote verbazing was de hengst niet bang om hier te komen, niet bang voor te vallen in de eindeloze diepte. Met rustige passen liep het bange meisje naar hem toe, ze had een appel bij die ze pakte en uitstak naar het mooie paard, hij leek totaal niet op Mystic en daar was ze blij mee, ze was nog niet over de dood van haar paard. Ze had zoveel meegemaakt met haar trouwe paard. Hij zou voor haar door het vuur gaan.. Ze maakte zachte klikgeluiden om de aandacht van het paard af te leiden.. Hoe zou het paard reageren?

Rustig en met trotse stappen liep Assassin over de kliffen, hij was hier wel eens vaker geweest. Met zijn rond toch opzoek naar een kudde was hij al op verschillende plekken geweest. Gelukkig was het lente dus lag er geen sneeuw meer, op dit gebied was dat heel gevaarlijk. Langzaam daalde Assassin af naar beneden. Hij was niet bang om te vallen, hij wist dat hij geen stap verkeerd zou zetten als hij cool in zijn hoofd bleef. Hij was aan gekomen op een iets wat vlakker plateau wat ongeveer 2 zandbakken, of hoe die 2 benige het noemde rijbakken, groot was. Trots keek Assassin om zich heen, hij schrok meteen op toen hij een 2 benige zag. Hoe had hij haar niet kunnen horen, was hij zo voorzichtig en geconcentreerd bezig geweest. Assassin snoof en legde zijn oren in de nek schudden met zijn hoofd liet hij weten dat ze niet dichterbij in de buurt moest komen. Assassin vertrouwde de mens niet , hij was een mustang die al vaker gevangen door de mensen was, maar gebroken nooit nee zijn mustang bloed bleef vechten. Hij was eindelijk weer vrij en was niet vanplan om dat op te geven.

Nadat ze de blondkleurige hengst had gezien en naar hem toe wilde gaan was hij duidelijk niet erg blij dat ze bij hem kwam. Bang deinsde ze achteruit toen hij een bokje gaf en naar haar trapte. Toen ze weer op een veilige afstand stond bekeek ze hem, hij had waarschijnlijk een enorm vurig karakter. Toen ze bekomen was van de angst werd ze eigenlijk best wel bos, hij had naar haar getrapt en niet om haar gewoon weg te jagen maar om haar te raken. Ze stampte met haar voet op de grond, het normale paard zou zich omdraaien en weglopen, maar waarschijnlijk ging deze hengst niet aan de kant voor haar. Misschien moest ze hem maar wegjagen en naar huis gaan maar hij kon ook hem proberen te grijpen en hem trachten te temmen. Toen ging ze weer een stapje dichterbij, deze keer voorzichtiger en weg bij zijnhoeven het laatste wat ze wilde was wel een stamp op haar been zodat haar been gebroken zou zijn. Toen ze voor even haar ogen sloot dacht ze aan een manier om zijn aandacht te krijgen of om hem te temmen. Ze floot hard en schril hier zou de hengst toch wel van opkijken of niet soms. Daarna kklikte ze een paar keer met haar tong. Zo liet ze zien dat ze niet eer bang voor hem was, nog een keer stampte ze op de grond, maar niet te hard anders zou het wel eens kunnen dat een van de klippen zou afbreken. Ze stapte nog een stap erg zelfzeker vooruit en keek hem recht in zijn ogen aan, dit was een uitdaging wie zou het eerst wegkijken en zich gewonnen geven, al zou dat maar een begin zijn deed ze erg haar best om de hengst de baas te zijn.

Assassin haalde eens flink uit naar het meisje die voor zijn gevoel te dichtbij was . Hij was net een tijd vrij en was niet van plan om dat weer op te geven. Hoe dan ook, al zou hij het meisje pijn moeten doen, wat tegen zijn principe was meestal was hij namelijk een eerlijke hengst, maar wel met mustang bloed in zich. Het deed hem goed om het meisje zien weg te deinzen hij was de baas,de held. Met zijn oren op haar gericht keek hij haar brutaal aan, de afstand vond hij toch wel fijn. Bij het horen van het gestamp van haar voeten sprong Assassin even opzei, al gouw vermande hij zich en kwam met de oren in zijn nek op haar afgerend, wie niet wou luisteren moest maar voelen wie baas is. Net voor haar neus stopte hij en hapte net langs haar gezicht. Eerst zou hij haar nog eens waarschuwen maar de volgende keer zou ze het voelen. Met de oren in zijn nek draaide hij de achterhand naar haar toe en liep daarna een stuk van haar af. Zo zou ze toch genoeg weten dat hij niks van haar wilde weten. Een schrille fluit van het meisje liet Assassin opkijken en met zijn oren naar voren keek hij het meisje verbaast aan. Toen ze met haar tong klakte liep hij met zijn oren in de nek en dreigend schuddend met zijn hoofd achteruit. Dit meisje had lef maar hij zou niet opgeven, hij zou de baas zijn de krachtige en overheersende hengst. Toen ze weer op de grond stampte steigerde Assassin hoog, hij maaide met zijn benen naar haar hoofd, had ze dan niet genoeg geleerd. Toen hij weer neer kwam voelde hij het staren van haar ogen in de zijne. Brutaal staarde hij terug, hij zou niet opgeven. Dreigend schraapte hij met zijn hoeven en swiepte met zijn staart. Hier was hij niet van gediend.