A little adventure [Open]

Zoals wel vaker het geval was, en deze keer dus ook, was Viyave afgedwaald. Dat soort dingen gebeurden altijd heel ongemerkt, bijvoorbeeld als ze in gedachten was. Dan draafde ze zonder iets door te hebben een andere richting op dan de groep paarden deed waarmee ze al haar hele leven optrok. Sterker nog, ze was er geboren dus dan was het logisch. Over andere kuddes in dit gebied had ze wel eens wat gehoord, blijkbaar moest er hier nog een kleine kudde rondlopen. Nieuwsgierig was ze wel, dat was nou eenmaal haar karakter, maar ze wist wel dat in haar eentje reizen te gevaarlijk was. Zeker voor een jonge merrie zoals zij, pas vier jaar geworden. Sterk maar in gevechten niet de beste. Daarom bedwong ze dat karaktertrekje en nam genoegen met haar simpele leven. Vluchten, grazen, slapen, vluchten. Als veulen had ze zich wel eens afgevraagd of hun leider niet paranoïde was. Bij dingen die zij niet eens zag, gaf hij al het sein om weg te wezen, ook als ze net iets interessants had ontdekt. Ze had haar mening tegen haar moeder verteld en dat was de eerste en ook de laatste keer dat ze ooit over dat onderwerp spraken. "Viyave," had haar moeder haar gezegd, "hij weet heel goed wat hij doet. Je bent nog maar een veulen, je snapt het leven nog niet." Over deze woorden had ze nagedacht en, koppig als ze was, ze had besloten dat haar moeder het gewoon zelf ook niet wist. De schuld daarvan schoof ze maar af op haar dochter. De volgende dag was ze het echter weer vergeten. Het geroep van een arend liet haar opschrikken en verward stond ze stil. "Niet weer!" praatte ze tegen zichzelf, en keek achterom. Ze wilde net weer op haar weg terug beginnen toen een geluid achter haar, haar aandacht trok en haar daardoor liet blijven staan.

De goden lieten de wind opwaaien en verplaatsten bladeren onder zijn hoeven. Ze waardeerden hem als profeet en lieten dat weten door hem het geluid te gunnen van brekenden takken. Hij stapte voort, neus in de wind, genietend van elke ademtocht die hij kon maken dankzij de goden. Zijn goden zorgden daarvoor. En daar was hij dankbaar voor, dankbaar als water. Water moest ook dankbaar zijn voor de goden. Alles moest dankbaar zijn voor de goden.
De geur van een merrie drong in zijn neus. De goden gaven hem die geur in. En de geur van wel meerdere paarden. Maar die leken wel weg te zijn. Of verder weg. In zijn hoofd was de merrie aardig dichtbij. Hoe hij wist dat het een merrie was? Dat kon niet anders dan dat de goden hem dat soort dingen geleerd hadden.
Eerbiedig hinnikte hij naar de richting waar hij vandaan was gekomen, uit de bergen. Fidelis was meer een bergenpaard en daar voelde hij zich thuis. Hier tussen alle bomen had hij het gevoel contact te verliezen met zijn dierbare goden, terwijl de kans dat hij ze hier in vaste vorm tegenkwam, tienduizend malen groter was.
Goden waren tweebenige wezens, die gekke geluiden maakten met hun stem. Zachte ledematen waarmee ze je rustig aan konden raken. In Fidelis' geloof was het toegestaan om met de goden mee te gaan. Drie dagen mocht je bij ze leven, ze ervaren, hun ideeën over je heen laten spoelen, maar daarna moest je weg. Je mocht niet te veel vragen van goden.
Fidelis had ooit een god gezien en was daar drie keer de zon gebleven. Daarna had hij zijn god, de god van de woestenij, de rug toegekeerd, uit eerbied voor deze. Waarom Fidelis wist dat dit de god van de woestenij was? Deze god werkte met touwen, bond Fidelis vast en werd woest als Fidelis schrok van onverwachte dingen. Als Fidelis deze god nogmaals tegenkwam, mocht hij hooguit een zon bij hem blijven. Zou Fidelis deze god een derde keer tegen het lijf lopen, zou hij slechts de god mogen begroeten en kwam hij hem een vierde keer tegen, was hij ten dode opgeschreven.
Littekens tekende Fidelis, pijnlijke plekken die hij had gekregen van zijn meesters. Drie strepen horizontaal en daardoorheen twee strepen diagonaal. Het heilige teken. Of een van de heilige tekens. Dat betekende dat Fidelis uitverkoren was voor het geloof.
"Niet weer," hoorde hij, terwijl hij een hoef zo neerzette dat er een tak doormidden brak. Meh, goede goden. Bedankt voor uwen bescherming, dat ik mijzelf niet bezeerd heb, dacht Fidelis dankvol terwijl hij de merrie bekeek.
"Gegroet, zuster. Ik breng u de groet van de god van Woestenij," sprak hij als een echte profeet. "Dankzij de goden hebben onze wegen zich gekruist. Fidelis is mijn naam, gelovig is de betekenis. Uw naam is belangrijk voor een goede conversatie."
Met zijn heldere, donkere ogen bekeek hij de merrie die voor hem stond. Hij kon geen mening geven, want het was een paard en daar behoorde gelovigen geen mening over te geven. Dat was alleen aan de goden. En Fidelis had de god van Woestenij in zich, maar daar mocht hij enkel een groet van overbrengen.
Als een volleerde meester maakte hij een buiging, die eerbiedig was tegenover de merrie en respectvol keek hij haar aan, zijn oren naar voren, bereid om informatie van de wereld op te vangen. Klaar voor elk teken van zijn goden.

Het was het kraken van een takje geweest, wat haar aandacht had getrokken. Op haar hoede keek ze naar de borst van het paard dat het veroorzaakt had, gespierd en veel groter dan de hare. Haar ogen gleden via zijn hals naar zijn hoofd en eindigden bij zijn ogen. Met een verbaasde blik keek ze hem aan, ze had niet verwacht om hier een ander paard tegen te komen. Nu kon ze natuurlijk niet meer zomaar weglopen, dat zou onbeleefd zijn tegenover hem.
"Gegroet, zuster. Ik breng u de groet van de god van Woestenij," opende de hengst het gesprek, haast eerbiedig. "Dankzij de goden hebben onze wegen zich gekruist. Fidelis is mijn naam, gelovig is de betekenis. Uw naam is belangrijk voor een goede conversatie."
Haar mening was al snel gevormd: het was een rare kwast maar niet gevaarlijk. Alhoewel ze wel op haar hoede bleef, je wist maar nooit. Trouwens: ze had geen idee wie die 'God van Woestenij' moest voorstellen.
"U hoeft niet zo deftig te doen hoor, ik ben gewoon een simpele merrie," antwoordde ze, "ik heet Viyave."
Haar overtuiging dat hij raar was, nam toe toen hij voor haar boog, alsof ze een godin was. Kom op zeg, ze was toch gewoon net zoveel paard als hij? Zijn oren stonden naar voren maar ze voelde zich een beetje ongemakkelijk door zijn blik. Zo... plechtig.
"Wat doe je-, euh, doet u hier?" vroeg ze hem onzeker, niet echt wetend of ze hem met 'je' mocht aanspreken. Hij zag er zo oud en wijs uit, ze voelde zich bijna dom. "Heeft u geen kudde waar u moet zijn? Ik heb wel een kudde maar ik ben... afgedwaald." Hij zag er zo edel uit, dat ze het niet over haar hart kon verkrijgen tegen hem te liegen voor haar eigen mogelijke veiligheid. Bovendien, ze kon het zich niet voorstellen dat hij iets kwaads in de zin had met haar. Zijn houding, zijn respect. Dus vertelde ze hem de waarheid en keek een beetje beschaamd omlaag. Afdwalen van je kudde was het domste wat je ooit kon doen en ook al nam ze zich telkens voor het niet meer opnieuw te doen en was haar moeder nooit écht boos op haar als ze weer terug was, er was toch steeds een schuldgevoel en zelfverwijt. Want het was gewoon dom om zo dromerig te zijn. Misschien wilde Fidelis nu wel niks met haar te maken hebben of zou hij haar zo'n stomme preek geven, zoals haar moeder altijd deed toen ze nog een veulen was, als Viyave weer eens ongehoorzaam was geweest. Dat laatste hoopte ze niet, want het was altijd heel vernederend geweest. Zeker als het door een hengst die ze amper kende, alleen zijn naam, werd gezegd.

"U hoeft niet zo deftig te doen, ik ben gewoon een simpele merrie," Fidelis draaide wat met zijn oren en schraapte met zijn hoef. Een merrie was nooit 'gewoon simpel', had Fidelis van zijn leermeesters geleerd. Merrie's konden nieuw leven op de wereld zetten. Misschien bedoelde ze dat ze niet hoog wou staan in een rang, of dat ze gewoon wou laten zien dat hij ook wat waard was.
"Ik heet Viyave," zei ze. Viyave... Het was iets moois, vond Fidelis. De naam sprak hem aan, leek haast een verborgen boodschap te hebben. Net als alles. Alles had een verborgen boodschap.
Hij speurde om zich heen, verbaasd dat een merrie zoals zij hier helemaal alleen was. Wist ze dan niet dat vooral merrie's ten prooi vallen aan de heidenen?
"Wat doe je-, euh, doet u hier?" vroeg ze, onzeker of hij aangesproken behoorde te worden met 'je' of met 'u'. Hij bekeek Viyave tevreden, het was een goede, vriendelijke merrie. Respectvol voor hoe er met haar om werd gegaan. Volgens hem had ze geen streken.
"Het maakt niet uit hoe u me aanspreekt. Zolang u respectvol blijft praten, is alles in orde," verhelderde hij. Dat was immers ook zo. Zolang de merrie maar respectvol bleef, was er niets aan de hand. Hij liet zijn blik nogmaals over haar heen glijden en vond haar vacht prachtig. Wat zij voor ras was, wist hij niet, maar hij vond dat ze er gaaf uit zag. Als een.. opvallende merrie. Hoe oud zou ze zijn?
"Wat ik hier doe?" herhaalde hij de vraag. "Goden sturen ons soms ergens heen, om op onderzoek te gaan voor eerbiedige plekken voor de goden. De goden wilden dat Fidelis van zijn berg af kwam en de bossen ging onderzoeken. Misschien hebben de Goden een ontmoeting met een andere God gepland." Hij hoopte oprecht dat hij op deze reis een God tegen zou komen, maar de God van Woestenij hoopte hij niet meer te zien, want ondanks dat het een God was, had deze God Fidelis behoorlijk angstig gemaakt.
"Heeft u geen kudde waarbij u moet zijn?" vroeg Viyave en Fidelis snoof.
"Fidelis heeft broeders en zusters over de gehele aardbodem, waarom één kudde terwijl er meerdere mogelijk zijn?" Toen zweeg hij, want van de Goden had hij wel ingekregen dat het tijd werd voor zijn eigen kudde.
"Ik heb wel een kudde... maar ik ben afgedwaald," sprak de merrie terwijl ze er steeds beroerder uit ging zien. Volgens Fidelis moest een kudde je veiligheid, plezier en vertrouwen geven, maar als het gepresteerd kan worden om af te dwalen en er niet uit te zien alsof je terug wou, dan kon je maar het beste van de kudde vertrekken.
"De Goden hebben gezegd dat het tijd is om zelf te gaan," verklaarde Fidelis zelfverzekerd. Of het waar was? Hij dacht zelf van wel. "Als u wilt, kunt u een tijdlang met Fidelis samengaan? Misschien bestaat er een mogeljikheid dat jullie samen een kudde opstarten?" Zo. Basis voor vertrouwen en vriendschap gelegd. Of dat hoopte hij.
Rustig snoof hij terwijl een vliegje op zijn billen landen. Loom zwiepte hij deze weg met zijn staart, maar niet te ruw, want dat was oneerbiedig tegenover de Goden.
"Nou?" vroeg hij op beheerste en vriendelijke toon. "Weet u al wat u gaat doen?

Fidelis keek om zich heen, verbaasd dat ze alleen was, voordat hij haar vraag beantwoordde.
"Het maakt niet uit hoe u me aanspreekt. Zolang u respectvol blijft praten, is alles in orde," verduidelijkte hij, terwijl hij haar haast tevreden aankeek. Weer bekeek hij haar, ze kreeg er een beetje ongemakkelijk gevoel van maar probeerde niets te laten merken.
Direct werd ook haar tweede vraag beantwoord. "Wat ik hier doe?" herhaalde Fidelis eerst. "Goden sturen ons soms ergens heen, om op onderzoek te gaan voor eerbiedige plekken voor de goden. De goden wilden dat Fidelis van zijn berg af kwam en de bossen ging onderzoeken. Misschien hebben de Goden een ontmoeting met een andere God gepland."
Ze had geen idee wat hij met die Goden bedoelde, zelf had ze daar nog nooit van gehoord. Misschien was hij net zo paranoïde als de kuddeleider mogelijk was geweest.
"Fidelis heeft broeders en zusters over de gehele aardbodem, waarom één kudde terwijl er meerdere mogelijk zijn?" vertelde de hengst weer verder. Weer zo'n raadselachtig antwoord waar ze maar de helft van begreep. Maar beleefd als ze was, wachtte ze tot hij helemaal uitgepraat was, voordat ze zou vragen wat hij er precies mee bedoelde.
"De Goden hebben gezegd dat het tijd is om zelf te gaan," antwoordde hij op haar verklaring van het feit dat ze hier alleen was. "Als u wilt, kunt u een tijdlang met Fidelis samengaan? Misschien bestaat er een mogeljikheid dat jullie samen een kudde opstarten?"
Dat ge-u van hem werkte zo langzamerhand op haar zenuwen en ze vond het best raar dat hij in de derde persoon praatte. En het voorstel om samen verder te reizen, maakte haar wel wat nerveus. Het was wel een beetje snel naar haar mening. Maar aan de andere kant: ze was wel ontzettend nieuwsgierig geraakt naar Fidelis en waarom hij nou zo anders was...
"Alsjeblieft, je hoeft echt geen u te blijven zeggen hoor," drong ze voorzichtig aan, "je zal vast niet veel ouder zijn dan mij." Omdat hij het niet erg leek te vinden als ze 'je' zei, deed ze dat ook maar. Misschien zou dat ervoor zorgen dat het wederzijds was. "En ik weet niet of ik zomaar mijn kudde kan verlaten, het is mijn familie, ziet u... ze zullen zich zorgen gaan maken." Ze betwijfelde of het nou echt zo'n ramp was omdat haar enige familie haar moeder was, die zou ook weer nieuwe veulens krijgen. Bovendien was er meer gezeik op haar dan dat er liefde voor haar werd getoond. "Oké, misschien niet iedereen maar... je snapt het wel. En ik had eigenlijk nog een vraag: wie bedoelt u eigenlijk met Goden? Ik heb er in mijn vier jaar durende leven nog nooit van gehoord, alleen geleerd over dingen die nodig zijn om te overleven." Verwonderd keek ze Fidelis aan, het voorstel om samen verder te reizen begon steeds verleidelijker te klinken in haar oren.

"Ah, de Goden," zei hij met een tevreden zucht, alsof daar alles mee gezegd was. Ja, voor hem wel. De Goden. De Goden waren alles. De Goden waren de reden dat hij nu nog leefde. Want dankzij de Goden was hij bij de meesters terechtgekomen en had hij een goede jeugd gehad. Had hij een opvoeding gehad die goed waren voor de Goden. Nee, dat was niet de juiste omschrijving. Dóór zijn opvoeding wist hij hoe hij de Goden optimaal kon dienen. En zijn opvoeding had hem geleerd dat hij anderen ook bij zijn geloof moest betrekken.
"De Goden, waar moet ik beginnen?" zei hij bedachtzaam, terwijl hij wat heen en weer begon te lopen. "Laat ik maar starten bij het begin der tijden, dat er nog niets was. Helemaal niets. En dat de Goden vanuit niets alles hebben opgebouwd. Beetje bij beetje."
"Eerst was er het 'Niets', daar heerste de God van het Alles over. Hij zorgde allereerst voor water, want ookal kunnen wij paarden daar weinig mee, toch was dat het eerste waar hij voor zorgde. Daarna zorgde hij voor de aarde, de lucht en toen het gras. Hij besloot dat hij het niet alleen kon en wou en hij maakte van zichzelf meerdere Goden. De God van het Kwaad, God van de Woestenij, God van de Schimmen, en ga zo maar door. Voor alles maakte hij een God. God van de Vruchtbaarheid, God van de Tevredenheid, God van de Vrede. Echt voor alles. Toen kwamen er wezens, waaronder ook wij. En wij, de paarden, zijn de dienaren van de Goden." Even zweeg hij, dit was zo ongeveer de geschiedenis van de Goden. Het was niet heel erg uitgebreid, maar dit was wel het begin, de basis, die iedereen moest weten. Hij wou Viyave vertellen over hoe de Goden zich toonbaar maakten. Dat was het enige wat hij haar nog wou vertellen. De rest zou later wel komen, als het hem te binnen viel. Fidelis had een lange reis gemaakt en was allang blij dat hij nu iemand tegen het lijf was gelopen, om misschien mee verder te reizen.
"De Goden vertonen zich als een wezen die op twee poten loopt en gekke geluiden maakt met zijn mond. Ze hebben vacht op hun hoofd, soms ook op hun kaken, maar voor de rest zijn ze geheel bedekt met stoffen.
Elk van deze Goden zijn een God apart. Je mag als je ze voor het eerst tegenkomt, drie dagen dienen en bij ze zijn. Daarna moet je weg. Als je diezelfde nogmaals tegenkomt, mag je maar één zon bij ze zijn. En als je diegene voor de derde keer treft, sterf je." Hij kreeg een tevreden uitdrukking op zijn gezicht.
Een korte zwiep met zijn staart maakte een einde aan het irritante gezoem van een vlieg. Bedankt, God van de Woestenij, God van het Alles. Bedankt voor deze ontmoeting.

"Ah, de Goden," was de opening van Fidelis' uitleg. Viyave brandde van nieuwsgierigheid en ontplofte bijna in de stilte die naar haar mening veel te lang duurde. Net op tijd praatte hij verder. "De Goden, waar moet ik beginnen?" Het begin antwoordde ze bijdehand, in stilte. Fidelis begon te ijsberen en praatte weer verder. "Laat ik maar starten bij het begin der tijden, dat er nog niets was. Helemaal niets. En dat de Goden vanuit niets alles hebben opgebouwd. Beetje bij beetje." Verbaasd hoorde ze het aan. Dit had haar moeder nooit verteld! En als Viyave ernaar vroeg, hoe de aarde nou gemaakt was, kreeg ze vage antwoorden. Ze begreep op haar jonge leeftijd bijna meteen dat haar moeder het ook niet wist, omdat die normaal nooit zo vaag praatte. "Eerst was er het 'Niets', daar heerste de God van het Alles over. Hij zorgde allereerst voor water, want ook al kunnen wij paarden daar weinig mee, toch was dat het eerste waar hij voor zorgde. Daarna zorgde hij voor de aarde, de lucht en toen het gras. Hij besloot dat hij het niet alleen kon en wou en hij maakte van zichzelf meerdere Goden. De God van het Kwaad, God van de Woestenij, God van de Schimmen, en ga zo maar door. Voor alles maakte hij een God. God van de Vruchtbaarheid, God van de Tevredenheid, God van de Vrede. Echt voor alles. Toen kwamen er wezens, waaronder ook wij. En wij, de paarden, zijn de dienaren van de Goden." Als je al die Goden moest dienen, kreeg je toch nooit vrije tijd? Er waren zoveel dingen waar je zo'n God voor bedenken. "De Goden vertonen zich als een wezen die op twee poten loopt en gekke geluiden maakt met zijn mond. Ze hebben vacht op hun hoofd, soms ook op hun kaken, maar voor de rest zijn ze geheel bedekt met stoffen. Elk van deze Goden zijn een God apart. Je mag als je ze voor het eerst tegenkomt, drie dagen dienen en bij ze zijn. Daarna moet je weg. Als je diezelfde nogmaals tegenkomt, mag je maar één zon bij ze zijn. En als je diegene voor de derde keer treft, sterf je." Peinzend keek ze Fidelis aan. "Mijn moeder heeft me verteld over mensen. Nou ja, wat ze ervan wist. Die lopen ook op twee benen, heeft ze gezegd. Omdat mijn opa er een keer eentje heeft gezien, die is al heel lang dood en het was heel vluchtig. Maar als Goden ook op twee benen lopen, zijn mensen en Goden dan hetzelfde?" Het was een absurd idee. Haar grootvader had gezegd dat ze raar waren en niet te vertrouwen. Nou zeiden wilde paarden dat van alles wat vreemd was maar... goed, ze trok gewoon te snel conclusies. "En ik reis natuurlijk met je mee. Ik ben nieuwsgierig naar die Goden, ook al vind ik het allemaal nog een beetje vaag, en ik wil avontuur, niet hetzelfde saaie leven." Opgewekt duwde ze haar neus tegen zijn nek aan. "En je bent anders dan anderen, ik houd wel van wat apartheid. Anders wordt het ook zo saai op de wereld."

Als een paard had kunnen blozen, was Fidelis knalrood geworden door de korte aanraking van Viyave. Schokken gingen door hem heen via de plek waar zij hem had aangeraakt. Geschokt deed hij een stap achteruit, om een beetje afstand te bewaren.
Nee, nee, nee, dacht hij in paniek. Naast de Goden kan ik toch niet van iemand anders houden? Onmogelijk, toch? Ik bedoel, ik ben een vriend van alle paarden, ik heb geen merries waar ik verliefd op ben, allen zijn mijn zusters, maar waarom dit gekgekleurde paard dan wel? Ik heb er zo veel ontmoet, Goden, wat is hier de reden van?
Paniek was duidelijk in zijn ogen te zien, hoe hard hij het ook probeerde te verbergen. Op een normale manier probeerde hij te zeggen;
"Och, zo apart ben ik niet." Hij was van slag, en dat was ook te merken aan zijn manier van spreken. Het deftige was eruit en zijn accent verdween op slag. Wat zeiden de Goden ookalweer over 'liefde', vroeg hij zich af? Hij wist het niet meer, het enige wat omhoog borrelden was; Doe het met vuur, en alle respect die je hebt. Gá ervoor!
Maar Fidelis was er niet zeker van of dat hij zoiets had horen zeggen in een kudde, of dat er iets andes achter zat. Gefrustreerd steigerde hij en kwam met een zacht plofje neer.
"Nou, dan vinden de Goden het tijd voor ons om te gaan," zei Fidelis, weer iets hersteld. "De Goden vinden het niet nodig om op een plek te blijven en Fidelis heeft hier zijn doel voltooid, zijn kudde gevormd." Oké, enkel hij en Viyave was niet echt een kudde, maar wel een begin. Misschien, heel misschien...
nee, hij verwierp de gedachte. Ongehoord dat juist HIJ zoiets dacht. Dat hij dacht aan paren en veulens krijgen.

Viyave schrok van de geschokte reactie van Fidelis die een stukje achteruit liep. Was ze te snel geweest? Maar dat deden alle paarden, neusjes geven ten teken dat je om elkaar gaf. Dat hoefde niet perse liefde te zijn, het kon ook een goede vriend zijn of familie of gewoon een vriendelijk paard. Maar Fidelis gedroeg zich alsof ze hem had gevraagd om haar te dekken. Diep van binnen was er wel een verlangen naar veulens en ze voelde ook wel genegenheid voor Fidelis maar hij moest echt niet denken dat ze het nu meteen van plan was!
"Och, zo apart ben ik niet," zei hij, hij probeerde het vast en zeker normaal te laten klinken maar het enige wat Viyave erin kon horen, was angst en geschoktheid. Vond hij het echt eng? Via een steiger leek Fidelis het af te reageren.
"Nou, dan vinden de Goden het tijd voor ons om te gaan," deelde Fidelis mee, "de Goden vinden het niet nodig om op een plek te blijven en Fidelis heeft hier zijn doel voltooid, zijn kudde gevormd." Hij had zich weer hersteld en een kudde? Het was maar wat je onder een kudde verstond. Maar als Fidelis haar zou dekken, waren ze al met zijn drieën... nee, daar moest ze nu niet aan gaan denken. Voorlopig waren twee paarden genoeg. "Waar gaan we heen? Het maakt mij niet uit, alles is goed voor mij. Behalve de bergen, die zijn me echt te koud. Maar als je daarheen wilt, ga ik wel mee." Afwachtend keek ze Fidelis aan, nieuwsgierig naar wat hij van plan was.

Hij keek naar haar. Hij keek écht naar haar en opeens wist hij het. De Goden hadden hun wegen laten kruizen zodat hij erachter kon komen dat het vrouwelijke geslacht iets was om respectvol mee om te gaan, om veulens mee te creeëren. En dat zijn vrouw, zijn heldin, hier voor hem stond.
"Ik ga overal, overal waar jij ook gaat," fluisterde hij emotioneel. Zijn neus had haar hals gevonden en snoof haar geur op, die nu overal omheen wervelden. De prachtige omgeving, de groen wordende bomen, de vogels die floten. Eentje die dichterbij hipte en zijn lied zong, oh! Alles tintelde en Fidelis voelde zich gelukkig, intens gelukkig. Hij brieste, zwiepte wat vliegjes weg met zijn staart, schoof wat met zijn hoef en legde toen zijn hals over de schoft van Viyave heen.
"Wat ruik je lekker," zei hij, terwijl hij alle deftige taal vergat. Zijn hoofd zat vol Viyave, vol met haar geur, haar stemgeluid, haar gezicht, haar alles. Hij sloot zijn ogen, dommelde weg, de zon scheen, Viyave was bij hem, hij voelde haar warmte, en alles was goed. Of toch niet? Nam Viyave dit wel goed op? Daar dacht hij niet echt over na.

[Trolol, dit is best wel een slechte post, maar ach. XD]

"Ik ga overal, overal waar jij ook gaat," antwoordde Fidelis, op een totaal andere toon dan zijn normale toon en hij leek ook niet van slag. Nee, hij klonk... liefdevol. Het was plotseling maar alsof het afgesproken was, laaiden haar gevoelens voor hem ook op, om duidelijk te maken dat ze hem zijn gang moest laten gaan. Dat dit goed was. Dat híj goed was. Fidelis snoof haar geur op en leek ervan te genieten, het vleide haar. Zonder nog te aarzelen legde hij zijn hals over haar schoft heen. Het was hetzelfde en tegelijk anders dan wat ze de hengst die haar ex-kudde leidde, had zien doen bij de andere merries. Ze besefte nu dat hij niet van ze had gehouden en dat Fidelis wel oprecht van haar hield, want zijn bewegingen straalde liefde en genegenheid uit. "Wat ruik je lekker," complimenteerde hij haar, ze brieste zacht. "Dankje, jij ook..." Ze had niet aan hem geroken zoals hij aan haar maar haar gevoel vertelde haar gewoon hoe hij rook. Toch strekte ze haar hals uit en snoof zijn geur op. Haar gevoel had het helemaal juist gehad, hij rook heerlijk. Naar paard, zoetig. "Je bent wel een typische hengst hè," plaagde ze hem, "niet eens vragen wat ik ervan vind. Maar dat maakt niet uit." Ze keek omhoog voor zover dat ging en luisterde naar het getjilp van de vogels, het ruisen van de bomen en de geluiden van andere bosdieren. "Ik weet niet waar ik naartoe wil, alles is goed," antwoordde ze nog op zijn eerste zin.