A new boss?

Chantal zuchten diep. "Het was zo echt. Ik maakte het allemaal weer opnieuw mee." Even was ze stil en slikte ze even. "Het hele ongeluk maakte ik weer mee. De spookrijder die op ons afkwam en ons vol op van voren raakte. Me ouders hadden geen eens kans. Op één of andere manier werkte de airbags niet. Me vader knalde vol op met zijn buik op het stuur en tegen de voorruit aan en me moeder vloog er door heen omdat ze geen gordel om kon vanwege der rechter arm." Ze vond het toch weer erg moeilijk maar als het hielp om er over te praten dan wilde ze dat maar wat graag. "E e en ik knalde met me hoofd tegen de hoofdsteun van me moeder en was bewusteloos. Volgens de verklaring van de mensen die het hebben zien gebeuren. Ik had een hoofdwond en een zware hersenschudding." Toen Darren zijn armen om der heen deed voelde ze zich helemaal veilig. Ze kroop haast in Darren toen hij zijn armen om der heen had. Chantal merkte dat haar ogen steeds zwaarder werden. "Zullen we naar boven gaan? Ik merk dat ik moe begin te worden." Ze keek hem met best slaperige oogjes aan.

Ontspannen zat hij bij Chantal. Echter veranderde zijn houding toen ze vertelde wat er gebeurd was. De gedachte alleen al liet rillingen over zijn rug heen lopen. Van anderen moeten horen wat er was gebeurd. Airbags die niet werken, zoiets werd toch altijd nagekeken? Tenminste dat dacht hij altijd. Wat hij moest zeggen wist hij niet. Praten was nooit een sterk punt bij hem geweest. Het liefste zat hij te luisteren en was hij gewoon een steunpilaar wanneer dat moest. Toen hij naast haar kwam zitten leek ze in hem weg te kruipen. Hoe ze tegen hem aan kwam zitten liet hem weer helemaal warm voelen van binnen. Het gevoel van geluk mocht van hem nooit meer weg gaan. Voor het eerst sinds tijden voelde hij zich gewoon goed. Ook al had bezorgdheid en medelijden nu even alle plek ingenomen. "Dat klinkt echt heel heftig." zei hij zachtjes. Wat moest hij dan zeggen? Hij was al blij dat ze er zelf met een hersenschudding vanaf was gekomen. Na het verhaal van Chantal leek zijn vermoeidheid in een klap verdwenen te zijn. Aangezien Chantal moe was moesten ze maar naar boven. "Goed idee." Stroef stond hij op. Eenmaal boven ging hij dit keer boven de dekens liggen. Ondanks de frisse lucht door het raam was het best wel warm in de kamer. Toen Chantal ook lag draaide hij zich om naar zijn zij. Nu hij toch weer wakker was kon hij net zo goed weer kijken hoe ze in slaap zou vallen. Na een tijdje rolde hij automatisch naar zijn rug. Zo lag het toch wel stukken beter.

Chantal zat echt letterlijk bijna in hem maar ze zocht nu gewoon echt zijn steun. Op zijn reactie van dat klinkt heftig zei ze niet. Ze wilde het nu een beetje achter zich laten. Hij wist het nu en dat deed haar goed eigenlijk niemand wist het van haar en haar ouders maar ja je vriend moest je het wel gewoon vertellen. Chantal pakte Indy onder het tafeltje vandaan en liep met Darren de trap op. Toen ze boven kwamen legde ze Indy op haar kussen en gin ze zelf aan haar kant van het bed liggen. Ze had helemaal geen zin om onder de dekens te gaan liggen dus lag er boven op. Aan haar hele gezicht kon je zien dat ze het fijn vond dat iemand het nu wist. Dat ze haar hart had kunnen luchten. Ze lag met haar gezicht naar die van Darren toe. "Dank je dat je een luisterend oor was nou ja bent. Ik weet echt niet wat ik nog zonder jou zou moeten." fluisterde ze heel zacht maar wel erg hoorbaar voor Darren. Nog een paar uur en dan zou het gips van haar arm af zijn. Chantal wilde eigenlijk wakker blijven maar dat lukt voor geen meter. Ze was te moe geworden en viel snel in slaap. Nadat ze met Darren had gepraat sliep ze een stuk beter. Ze droomde nu alleen maar fijn, fijn over de keer dat ze hem voor het eerst in het park zag.

De volgende morgen lag Chantal best nog lekker te slapen toen die irritante rot wekker af ging om zeven uur. Ze moest om negen uur in het ziekenhuis zijn. Ze had de wekker om zeven uur gezet zodat ze rustig wakker konden worden en natuurlijk de paarden voeren en daarna in de wei zetten. Chantal sloeg de wekker uit en keek naar het raam. De eerste zonnestralen kwamen alweer door de gordijnen. Ze keek naar Darren die blijkbaar door de irritante wekker heen sliep. Ze liet hem nog maar even liggen en ging naar de douche. Ze deed de walgelijke zak om der arm heen. Als alles goed was gegaan was het nu de laatste keer dat ze met dat die om moest douchen. Na het douche sprong ze op bed. Het praten van die nacht had der goed gedaan want ze was eigenlijk weer der vrolijke zelf. Haar bedoeling van het op bed springen was om Darren wakker te krijgen. Hij lag op zijn rug en de ging over hem heen zitten. "Wakker worden slaapkopje. Vandaag mag me gips er af of ben je dat vergeten." Heel onschuldig zat Chantal op Darren en keek hem aan.

Klaarwakker luisterde hij naar de woorden van Chantal. Luisteren kon hij beter dan praten. De woorden om iets terug te zeggen wat niet verkeerd opgevat zou gaan worden was moeilijk. Vooral als je je er niet veel van kon voorstellen. In elk geval was wat Chantal mee had gemaakt iets wat je niemand toe zou wensen. Zelfs je ergste vijand niet. Darren zuchtte diep, legde zijn ene arm onder zijn hoofd en zijn andere naast zijn lichaam. Wat te doen als je niet slapen kon. Normaal gesproken zou hij naar beneden gaan om iets te drinken, hij was daarnet al beneden geweest en opstaan kostte gewoon te veel moeite. Lui was hij zeker, dat zou hij niet ontkennen. Als iemand hem zou moeten omschrijven dan zou er zeker weten lui in voorkomen. Chantal lag al te slapen, die kon tenminste wel slapen. Hopelijk zou ze niet weer een nachtmerrie krijgen. Naast hem zag hij de wekker maar doorgaan. Een half uur later, een uur, tot hij eindelijk in slaap viel. Dromen deed hij niet, jammer genoeg.

In de verte hoorde hij wel een wekker afgaan, maar hij negeerde het volkomen. Heel even lag hij licht in zijn slaap. Echter viel hij alweer snel weg en sliep hij gewoon door. Vannacht had hij veel te lang wakker gelegen. Hoelang hij bij elkaar had geslapen wist hij niet. Slapen deed hij wel als hij er de kans maar voor kreeg. Dack was stil, Indy ook. Chantal lag of nog te slapen of ze was er al uit. In elk geval bleef hij nog mooi liggen. Morgen zou hij er wel eerder uit gaan. Dan kon hij een ontbijt maken voor haar aangezien hij zijn handen ook uit wou gaan steken in het huis. Doordat hij iets omhoog veerde werd hij weer half wakker. Eerst dag hij dat Dack op het bed was gesprongen. Automatisch spande hij dan ook zijn buik aan voordat er allemaal nagels in stonden. Alleen was het Dack niet maar Chantal. Koppig trok hij het kussen onder zijn hoofd weg en legde deze over zijn hoofd heen. Stiekem wou hij Chantal haar gezicht wel zien. Hopelijk zou ze weer vrolijk zijn en lachen in plaats van huilen en verdrietig zijn. Haar stem klonk wel al vrolijk dus dat was een goed teken. Het kussen haalde hij weer van zijn gezicht af waarna hij haar slaperig aankeek. Zijn ellebogen zette hij achter zijn lichaam neer zodat hij iets overeind kon komen maar Chantal gewoon kon blijven zitten. "Ook goede morgen." Nu kwam hij helemaal omhoog met zijn bovenlichaam waarbij hij zijn armen om Chantal heen deed zodat ze niet van het bed af zou vallen. "Al zenuwachtig dat je gips eraf mag? Straks mag je weer op Fly rijden." Hij gaf haar een kus op haar voorhoofd voor hij haar van zich aftilde en opstond om te gaan douchen. Lang duurde het niet voor hij helemaal gedoucht, en aangekleed weer in de kamer stond. Misschien 10 minuten bij elkaar. Vlug liep hij naar beneden waar hij Dack en Indy tegenkwam. Beide natuurlijk bedelend om hun ontbijt. Lachend keek hij naar beide honden die met hun voerbak in hun bek zaten te wachten. Omdat ze aan het bedelen waren liet hij ze nog even wachten. Eerst hun eigen eten dan maar klaar maken. "Wat wil je voor ontbijt? We hebben nog croissantjes of uhm, noem maar gewoon iets." sprak hij in de richting van Chantal. Zelf zou hij zeker gaan voor de een croissant. Omdat Indy en Dack zich stil hadden gehouden gaf hij hun toch maar hun ontbijt. Scheidsrechter hoefde hij gelukkig niet meer te spelen tussen die twee. Straks moesten ze naar het ziekenhuis, Chantal haar gips eraf laten halen. Als ze daar klaar waren zou hij haar thuisbrengen en zelf nog even richting de markt gaan om iets te halen. Voor Evelyn moest hij een ander frontriempje halen, degene die hij nu had vond hij niet leuk, en hij moest nog even opzoek naar wat anders. Voor Chantal. Wie weet moest hij nog meer meenemen. In zijn driekwart broek hobbelde hij door het huis heen. De salontafel was al redelijk leeg, op de spullen na die hij er weer neer had gegooid toen hij opzoek was geweest naar zijn sleutels. Terwijl hij wachtte tot ze konden gaan eten ruimde hij de boel een beetje op. Dack begon zelfs zijn speeltjes bij elkaar te halen en op een hoop te gooien. Misschien moesten er voor die speeltjes maar een bak komen. Indy had er tegenwoordig ook genoeg om overal rond te laten slingeren.

[Bam. Hoop dat je er iets mee kan.]

Chantal moest lachen toen hij vroeg of ze zenuwachtig was. "Nee ik ben juist erg blij dat het er af gaat. Kan ik weer mee leuke dingen met een lieve jongen doen." Eigenlijk zat ze best lekker en had nog best lol dat hij zijn kussen op zijn hoofd had gelegd. Al snel zetten Darren haar naast zich neer. Ze stond op toen hij naar de douche ging. Rustig ging Chantal naar de stallen en voerde de paarden. Toen ze terug kwam in de keuken wilde ze met het ontbijt beginnen maar tot haar verbazing vroeg Darren wat ze wilde. "Nou dat lijkt me best lekker een croissantje door een lief iemand gemaakt." Ze kwam bij hem staan en legde haar hoofd op zijn rug. Haar armen gingen om zijn middel heel en het stond erg lekker. Na het ontbijt was het jammer genoeg nou ja jammer maar het was tijd om naar het ziekenhuis te gaan. Chantal zetten nog even snel de paarden buiten en liep toen naar de auto. Na een kwartiertje met de auto rijden kwamen ze bij het ziekenhuis aan. Chantal liep met Darren het ziekenhuis in en ging gelijk naar de goede afdeling. Ze moest in de gipskamer zijn daar zou het gips verwijderd worden en werd gekeken of het er af kon blijven. Na een kwartier in de wachtkamer gezetten te hebben werd ze geroepen. Natuurlijk had ze nu braaf der mitella om omdat ze anders waarschijnlijk een probleem had. Ze moest op een tafel gaan zitten en gaf der arm. De verpleger pakte een speciale schaar en knipte het gips door. Het was echt een raar gevoel terwijl er geknipt werd. De verpleger haalde het gips weg en ze had een heel raar gevoel. Er moest nog even een foto gemaakt worden om te kijken of alles goed zat. Gelukkig was er op de foto te zien dat alles goed genezen was ze moest alleen nog een weekje een steunkous om wat gelukkig met douche en zo af mocht. Blij keek ze Darren aan. Wat zou het heerlijk zijn om weer het zwembad in te kunnen met die hitte.

Zo voorzichtig mogelijk pakte hij met twee vingers de croissantjes van de plaat af. Boven de borden liet hij ze snel los omdat ze erg warm waren. Met de borden liep hij naar de tafel waar hij ze neerzette. Na het ontbijt moest hij zich haasten met zijn schoenen zoeken. Achter het huis waren de mannen voor het dak alweer druk aan de slag. Misschien zou er vanmiddag gereden konden worden. Fly en Evelyn konden gelijk lekker hun benen strekken in de bak. Met Evelyn wou hij nog niet in zo'n grote ruimte gaan rijden. In de auto had hij de muziek aangezet. Na het verhaal van gisteravond hield hij zich keurig aan de snelheid regels. Vrolijk trommelde hij mee met zijn vingers op de muziek. Als er eenmaal een aanstekelijk nummer was gekomen kon je niet stoppen met trommelen. Tenminste, zo was het bij hem. In het ziekenhuis wandelde hij maar achter Chantal aan voor hij zou verdwalen. Onopvallend keek hij een beetje rond. Iedereen liep op gympen, dan ook nog eens witte. Bij hem zouden die nog geen dag wit zijn. Vooral niet als hij in de buurt van Evelyn kwam. Blijkbaar moesten ze naar de gipskamer, aangezien ze daar aankwamen. Geduldig wachtte hij tot er iemand naar hen toekwam om hen te helpen. Nieuwsgierig keek hij de gipskamer eens rond. Hier was hij eerder geweest, of niet. In elk geval konden ze hier ook hebben gezeten toen Chantal haar arm had gebroken. Met een of andere rare schaar werd het gips los geknipt. Hij werd achter een of ander raar glas gezet omdat de röntgenstralen niet goed voor hem waren. Zonder tegenstribbelen deed hij gewoon wat er van hem gevraagd werd. Zodra Chantal in zijn richting keek met een blij gezicht moest hij wel glimlachen. Die lach van haar was aanstekelijk. Eindelijk waren ze helemaal klaar en konden ze weer naar huis. In de auto keek hij haar schuin aan. "Zwemmen als we thuiskomen?" vroeg hij haar lichtelijk uitdagend. Eens een keertje niet in zijn eentje in het zwembad liggen. Nu kon hij haar ook weer normaal knuffels geven zonder belemmerd te worden door het gips. Natuurlijk was het belangrijkste van al dat hij haar weer in het water kon gooien.

In de auto zag ze zijn uitdagende blik terwijl hij vroeg of ze gingen zwemmen toen ze thuis komen . "Lieve Schat, Ik ga echt niet meer op jou uitdagende blikken in. De vorige keer hield ik er een gebroken arm aan over." Op haar gezicht stond een brede glimlach. Een glimlach waar aan je kon zien dat ze erg blij was dat het irritante gips er af was. "Maar om een antwoord te geven. Ja we gaan zwemmen als we thuis komen." Toen ze thuis kwamen stapte ze uit de auto en hoorde ze de honden alweer blaffen. Ze liep naar de deur en liet ze er uit. Zelf rende ze naar boven en kleden zich om. Ze trok aan bikini topje aan en haar zwemshort. Natuurlijk paste het prima bij elkaar want daar letten ze wel op. De steun kous die ze om had deed ze af en legde ze op haar nachtkastje neer. Ze liep de trap af en ging naar buiten. Ze was benieuwd waar Darren zo snel was gebleven. Nou ja snel zijn kennende lag hij misschien wel weer ergens te slapen. Maar dat maakte haar helemaal niets uit ze hield van hem om wie hij was niet. Ze liep naar het zwembad en haalde het zeil er vanaf. Heerlijk was het idee dat ze weer mocht zwemmen nou ja eigenlijk het idee dat ze alles weer mocht doen. Ze keek naar het water en letten even niet op wat om haar heen gebeurde. Indy had al door dat het zeil van het zwembad af was en renden naar het zwembad en sprong er in. Al het water wat omhoog kwam ging over Chantal heen. Ze gaf even een gil omdat ze het niet verwachten.

Voor een moment trok hij een pruillipje. Nu moest hij iets anders gaan verzinnen om haar sommige dingen te laten doen. Maar goed dat ze gingen zwemmen, even afkoelen. Ondanks dat de zon nog niet eens zijn hoogste punt had bereikt was het echt al warm gewoon. Darren parkeerde de auto en verdween naar binnen. Zijn short had hij snel aangetrokken, hierna verdween hij richting de zolder. Daar even de boel open gooien. De deuren van het balkon deed hij open. Misschien was het een goed idee om hier hun slaapkamer te maken. Het was ruimer dan zijn eigen kamer, met een balkon, wie weet vond Chantal het leuk om het in te richten. Voordat hij te lang weg zou zijn rende hij weer naar beneden. Indy lag al in het zwembad, lang duurde het dan ook niet voor Dack erin lag. Darren nam een klein aanloopje, zette zijn hand op de rand van het bad en zwaaide zijn lichaam over de rand heen. In het midden van het bad kwam hij terecht. Gelijk doorgekomen van het koude water. Door het zeil warmde het water niet echt op, nu was het ook nog niet zo laat waardoor de zon het water nog niet had opgewarmd. Lichtelijk gedesoriënteerd kwam hij weer bovenwater waarna hij zijn benen strekte zodat hij kon staan. Dack kwam naar hem toe getrappeld met een balletje in zijn bek. Het balletje vloog naar de andere kant van het bad zodat Dack weer even bezig was. Onschuldig keek hij naar Chantal. Hoe nat zou ze geworden zijn door zijn sprong? Wie weet zou hij door zijn actie wel weer ijsklontjes op zich krijgen. "Nu je gips eraf is mag ik je vast wel weer in het zwembad gooien.." Met een brede grijns op zijn gezicht keek hij haar aan. Chantal was echt degene waar hij van hield, niemand die haar nog van hem af kon nemen.

Chantal schrok der eerst rot van Indy die het koude water over haar heen spatten. Toen Darren ook nog eens een keer gigantisch water over der heen spetterde gaf ze nog een gil een keek hem beledigd aan. "Vond je dat nou echt nodig? Dat water is gewoon koud." Lang kon ze ze hem niet beledigd aan kijken. Wat hij met haar deed wist ze echt niet. Ze zag hem naar der toe komen en toch hij zei dat hij der nu vast wel in het water mocht gooien. Chantal deed snel een stap achter uit zodat hij eerst het water moest komen voordat hij der te pakken had. "Dat heb je zeker gemist of niet me zomaar in het water gooien of nat gooien." Eigenlijk vond ze het wel jammer dat het er af was want waarschijnlijk ging hij der goed terug pakken van het ijsklontjes gedoe. Dat vond ze een goede streek van der want hij was erg goed geschrokken. Hij zag echt recht overeind die nacht. Toch was het grappig elke keer hij iets wilde voor elkaar krijgen of zichzelf een beetje zielig vond zetten hij een pruillipje op. "Weet je dat het best schattig is dat pruillipje van je als je iets wilt." Chantal besloot maar om rustig te blijven staan. Veel nut had het toch niet als ze weg ging lopen. Hij zou toch wel achter der aan komen en dan zou hij der als nog optillen en mee nemen naar het zwembad. "Zal ik maar blijven staan voor je zodat je me in het water kan gooien. Ik zie aan je ogen dat je het graag wilt doen." Ze keek hem met een vrolijke lach aan. Één die je eigenlijk niet zo makkelijk kon weerstaan. Maar ja zijn kennende weerstond hij hem wel net als zij zijn uitdagende blik en pruillipje weerstond. Toch wist ze het diep van binnen ze hield met heel haar hart van hem en liet hem echt niet meer gaan. Als iemand tussen hun probeerde te komen kreeg die echt een groot probleem.

Hmpf, nu had Chantal ook al door dat hij een pruillipje trok wanneer hij iets van haar wou. Misschien moest hij haar maar met een neutraal gezicht gaan aankijken. Dan kon ze niet weten wanneer hij iets van haar moest hebben. Tuurlijk had hij het gemist om haar nat te gooien. Nu kon hij tenminste zijn wraak plan voor de ijsklontjes gaan verzinnen. Of niet, nu had hij haar toch al terug gepakt. Darren ging op de rand van het zwembad zitten. Chantal was naar achteren gestapt waardoor hij haar nu niet in een keer het zwembad in kon tillen. De lach van Chantal liet hem weer helemaal warm worden van binnen. Met enige moeite wist hij zijn schouders op te halen. "Als je stilstaat is het minder leuk." Toch was het wel beter dat ze stilstond, zo hoefde hij tenminste niet over het grind te rennen. Soepel sprong hij van de rand af, deed een stap naar Chantal en tilde haar soepel op. "Ondanks dat het minder leuk is doe ik het met alle plezier." Voor hij haar losliet stapte hij zelf in het zwembad. In het midden van het bad liet hij haar los. Wat hij nu weer terug zou krijgen als wraak wou hij best wel weten. Zolang het geen ijsklontjes waren midden in de nacht. Straks zou hij naar de markt moeten. Even een aantal spullen halen. In elk geval ook iets voor Chantal zodat ze dat op kon hangen, neer kon zetten, het zou niet uitmaken. Ontspannen liet hij zich achterover in het water vallen. Heerlijk om aan het begin van de dag al niets te hoeven doen en in het water te liggen.

Stiekem had ze gehoopt dat Darren der niet in het water zou gooien. Helemaal toen hij zei dat het minder leuk was had ze zoiets van hij gaat het nu toch niet doen. Toen Darren uit het zwembad klom slikte ze heel even. Voor ze het wist had hij der opgetild en liep richting het zwembad. Gelukkig dat het gips er af was nu kon ze haar armen tenminste normaal om zijn nek doen. Tot haar verbazing ging hij ook zelf het water in. Even dacht ze hij blijft me gewoon vast houden maar dat was dus niet zo. Net toen ze het dacht liet hij der los. Ze kon nog net op tijd adem halen. Gelijk kwam ze weer naar boven en keek hem aan. Boos kon ze echt niet worden op hem. Helemaal niet omdat hij waarschijnlijk gewoon nog wraak moest nemen vanwege der ijsklontjes. Nu was het toch weer haar beurt om hem terug te pakken. Wat ze ging doen wist ze nog niet toch waren die ijsklontjes erg leuk. Misschien moest ze hem nat spuiten als ze Fly afspoot of zoiets. Na een uurtje in het zwembad gezetten te hebben klom ze op de kant. "Ik ga maar eens met Fly rijden. Zes weken niet rijden was toch echt veeelste lang." Ze gaf hem een kus op zijn wang en ging van de rand af. Ze bond de badlaken om der middel en gaf even een knipoog naar Darren en verdween toen naar binnen. Chantal trok een hipster aan en daar over een korte broek. Haar topje verwisselde ze niet dat kon wel op Fly drogen. Chantal liep naar de paddock toe en riep Fly. Fly kwam keihard aangerend vrolijk en wel. Chantal deed het halster om en nam der mee. Na een half uurtje gepoetst te hebben ging Chantal het tuig halen. Ze zadelde Fly op en nam der mee naar de andere paddock en begon daar te rijden. Heerlijk gevoel was het om na zes weken weer te rijden.

Ontspannen dobberde hij een beetje rond in het water. Af en toe speelde hij met Dack en Indy, voor de verandering. Aangezien Chantal eruit ging kwam hij er ook maar uit. Omkleden en dan naar de markt. In een slakkentempo droogde hij zichzelf af, kleedde zichzelf weer aan en slofte naar beneden. Als hij terugkwam zou hij wel verder gaan met Evelyn. De zwarte enkelsokken die hij aanhad zaten verschrikkelijk. Tot je schoenen aandeed, dan zat het gewoon heerlijk. Hij had dit keer een donker creme drie kwart broek aangetrokken met een wit shirt erboven. Die zou zometeen wel helemaal zwart zijn door Evelyn. Jammer dan. Hij wandelde nog even naar de paddock om te zeggen dat hij even weg ging naar de markt. Morgen zou hij nog wel even gaan voor de spullen die nog gehaald moesten worden. In elk geval moest hij ook vandaag voor iets speciaals. "Ben even naar de markt. Duurt ongeveer een uurtje." Hij keek lachend toe hoe Chantal op Fly zat. Die zes weken waren lang geweest voor haar. In de auto zette hij de radio hard aan en liet hij de raampjes zakken. Vrolijk trommelde hij mee met zijn vingers op elk deuntje. De zomer mocht nog een hele tijd duren van hem. Op de markt liep hij gelijk door naar een kraam waar hij eerder ook had staan kijken. Fotolijstjes in allerlei maten en kleuren. Hij nam een normaal formaat, net zoals de foto van Chantal, met een donker bruine rand. Hierna hobbelde hij naar de winkel waar hij bijna vaste klant was geworden. Gelijk hobbelde hij door naar de frontriempjes. Kasten vol met die dingen. Iemand kwam hem helpen met het pakken. Uiteindelijk ging hij naar huis met twee frontriempjes, eentje met Evelyn haar naam erop en eentje met een klein bit erop gemaakt. Eenmaal thuis zette hij het frontriempje met Evelyn haar naam op haar hoofdstel. De andere zou hij opbergen voor als hij deze niet leuk meer vond. Fluitend liep hij weer naar buiten. Straks zou hij het fotolijstje wel aan Chantal geven.

Chantal was heerlijk aan het rijden. Op een of andere manier gooide Fly helemaal niet meer der hoofd omhoog. Had het misschien te maken met dat Darren een poos op de had gereden. In haar ooghoek zag ze dat Darren naar haar toe kwam. Rustig reed ze in een draf door en luisterde naar Darren die zei dat hij even weg ging. "Ja is goed. Ik zie vanzelf wel weer wanneer je terug bent." Rustig spoorde Chantal Fly aan en ging achter in het zadel zitten zodat Fly ging galop gaan. In de galop reed Chantal veel figuren en na een half uurtje in verschillende gangen en figuren hebben gereden ging ze Fly uit stappen. Chantal zat te verzinnen wat ze zo ging doen misschien ging ze maar even rek oefeningen met Fly doen zodat haar spieren soepelere werden. Na ruim een kwartier te hebben uitgestapt reed Chantal de paddock uit en ging naar de poetsringen. Bij de poetsringen sprong ze van Fly af en haalde het zadel er af. Van het zadel haalde ze de singel en legde het dekje op de kop op het zadel en daar de singel op. Zo werd het zadel niet stoffig en het dekje alleen aan de onderkant wat je toch niet zag omdat het op het paard lag. Op Chantal der rug lag toch een laagje zweet omdat de zon toch wel erg fel scheen. Eigenlijk was het bij Fly niet anders voordat ze naar de paddock gingen om rek oefeningen te doen spoot ze Fly eerst af. Ze zetten Fly even in de paddock en ging wat voer halen om met de oefeningen te gebruiken. Ondertussen kon Fly dan even rollen zodat ze daarna de aandacht bij Chantal kon houden. Na een half uurtje oefeningen zag je al echt verschil met in het begin. Aan het einde was Fly een stuk soepeler dan toen ze net begonnen. Toen ze klaar met Fly was zetten ze haar weer bij Evelyn in de paddock. Gelijk gingen de merrie's weer rennen door de paddock heerlijk gezicht. Van het rijden en zo had ze erg dorst gekregen en ging daarom naar binnen en pakte een glas ijskoud water heerlijk.

Darren hobbelde door het huis heen om een aantal spullen te zoeken. Waar had hij die zooi nou toch gelaten? Op de zolder gooide hij een aantal dingen aan de kant. Nog steeds kon hij niet vinden wat hij nou eigenlijk zocht. Na zeker een kwartier zoeken gaf hij het maar op. Dat zou hij later nog wel tegenkomen, en zo niet dan was het pech hebben. Beneden kwam hij Chantal tegen in de keuken met een glas water. Gelijk dacht hij aan het fotolijstje. Of ze het zou waarderen moest hij nog zien. Anders had hij vannacht misschien weer ijsklontjes op zijn buik liggen. In elk geval zou de foto van haar ouders erin mooi blijven. "Hier, daar kan je je foto instoppen zodat hij niet beschadigd." Met een kleine lach op zijn gezicht stond hij tegenover haar. Het fotolijstje in zijn handen. Straks zou hij proberen om op Evelyn te klimmen. Met Jace erop ging het heel goed, maar hij was toch wel een stukje groter dan Jace. Alleen rondjes stappen en draven kon ze ondertussen, galopperen vond ze nog een beetje vreemd. Dat zou vanzelf wel komen, en anders zou hij haar meenemen naar de manege waar hij beter met haar kon oefenen. Voor een dag zou ze daar dan staan, voor Fly was het dan wel een beetje zielig. Maar het was niet anders. Thuis kon Evelyn alle kanten op, op de manege was ze misschien wat beter te rijden. Die gedachten lieten hem eraan denken dat de bak misschien wel klaar kon zijn. Vlug drukte hij een kus op Chantal haar voorhoofd voor hij naar buiten snelde. Net toen hij bij de bak aankwam werd het laatste hoopje zand neergelegd. Er was drainage neergelegd, daarbovenop zand met kokosvezels erdoor zodat het lekker zou veren en niet gelijk naar de knoppe gereden kon worden. Darren stapte de bak in. Lekker ruim, heerlijk groot. Aan het plafon hingen zelfs lampen en sproeiers zodat de bak verlicht en gesproeid kon worden. Met een grote lach op zijn gezicht keek hij de ruimte eens rond. Hiermee kon hij makkelijk leven. Vlug ging hij naar Evelyn. Wie weet konden de twee merries er nog wel even in rondrennen als de werklui helemaal klaar waren. Evelyn kreeg een grondige poetsbeurt. Hierna werd het tuig opgedaan zodat ze weer aan de slag konden. In de bak singelde Darren een keertje aan zodat het zadel niet ging schuiven. Voorzichtig zette hij zijn voet in de beugel neer. Zo zachtjes mogelijk stapte hij op. Wonderbaarlijk genoeg bleef Evelyn gewoon staan met haar oortjes naar voren. Dit zou nog wat gaan worden. Voor de zekerheid had hij zijn knieband omgedaan zodat hij niet helemaal gek zou worden van pijn als hij zou gaan vliegen. Ontspannen liet hij Evelyn aan de lange teugel rond stappen en draven. Af en toe schrok ze van een geluidje. Onder het zadel was alles natuurlijk stukken enger.

Chantal stond met een mond vol tanden toen Darren haar het fotolijstje gaf. Ze voelde in haar ogen tranen komen. Ze knipperde even snel met der ogen om de tranen weg te krijgen. Ze pakte het lijstje van hem een en vloog haast om zijn nek. "Dank je, Je bent echt gewoon te lief." Nadat ze een kus op der voorhoofd had gekregen liep hij weg. Chantal besloot maar om naar boven te gaan om de foto uit het dagboek van haar moeder te halen en om die in het lijstje te doen die ze net had gekregen. Toen ze de foto zag kreeg ze heel even een brok in der keel en zuchten diep. Ze deed snel de foto in het lijstje en zetten die op haar nachtkastje. Vanuit het raam in hun slaapkamer zag Chantal dat Evelyn niet meer in de paddock stond. Snel ging ze naar beneden omdat ze gelijk wist dat Darren met Evelyn bezig was. Ze was erg benieuwd hoe het met Evelyn ging. Als die vriend van Darren er op reed nou ja reed Darren had der dan wel vast. Maar dan ging het echt goed. Chantal ging naar beneden en liep naar de bak. De bak zag er echt geweldig uit en stond er toch erg snel naar haar mening. Chantal ging bij de bakrand staan en keek naar Darren hoe hij Evelyn reed. Chantal vond het echt wonderbaarlijk goed gaan toen Darren opstapte bleef Evelyn perfect stil staan. Ze was echt zo braaf voor een driejarige merrie die waarschijnlijk nu twee a tweeënhalve maand onder het zadel liep. De hele uitdrukking en bewegingen van Evelyn waren neutraal helemaal één. Ze was echt gewoon ontspannen en dat ze af en toe van iets schrok was eigenlijk helemaal niet erg. Wat zou het heerlijk zijn als Evelyn helemaal doorgereden was dan konden ze met de paarden het bos in. En dan deze keer met tuig en zadel want veel zin in nog een gebroken arm had ze niet. Na een kwartiertje gekeken te hebben ging ze maar even naar binnen. In het huis moest nog het één en ander worden opgeruimd en de was moest ook nog buiten opgehangen worden. Tegen de tijd dat ze had opgeruimd en de was had opgehangen zou het tijd zijn voor een boterham als middag eten. Heerlijk was het zonder dat gips nu was ze veel sneller met dingen. Binnen een kwartier was de huiskamer opgeruimd en begon ze aan de was.


[Srry dat ik zo langzaam was. Er was iets met me vogel Sterker nog om 23:00 is me vogel in me handen overleden :'(]

Darren was redelijk geschrokken toen Chantal opeens tranen in haar ogen kreeg door het lijstje. Gelukkig was ze niet helemaal in huilen uitgebarsten en vond ze het lijstje niet erg. Onder hem sprong Evelyn opeens opzij doordat er een vogel langs vloog. Geruststellend aaide hij haar over haar hals. "Het is maar een vogel meisje." Hierna zette hij haar weer in draf en begon hij een aantal figuurtjes te rijden. Totaal geen moeilijke, een paar handveranderingen, voltes, en slangenvoltes om haar los te werken. Haar achterhand zou hij later wel naar beneden werken, wanneer haar hoofd ook naar beneden ging. Nu stond haar hoofd nog hoog in de lucht om alles te bekijken. Ondanks dat ze niet echt op hem lette luisterde ze wel goed. Pas toen hij langs de bakrand reed zag hij dat Chantal was komen kijken. Zelf vond hij het wel wat, Evelyn kon eindelijk bereden worden zonder echt rare fratsen. Hoe dat zou gaan tijdens de galop moest hij nog maar bekijken. Vandaag zou hij haar in elk geval nog niet laten galopperen. Eerst helemaal losrijden in de draf en zorgen dat ze goed ging opletten, dan pas zou hij een galopje inzetten. Soepeltjes liet hij Evelyn overgaan naar een ruime stap. Doorlopen moest elk paard wel van hem. Anders was het zo'n slakkentempo waar je helemaal niets mee zou kunnen. Hopelijk zou het hem lukken om haar zover te krijgen om te laten wijken en alles. Na nog een aantal rondjes lekker gedraafd te hebben kreeg hij haar eindelijk zover om haar hals te strekken. Lekker laag bij de grond waardoor ze haar rug wel moest gaan gebruiken. Tevreden klopte hij op haar hals en stapte hij haar uit. Veel hadden ze niet gedaan, maar ze hadden wel iets bereikt. Samen met Evelyn stapte hij de bak uit richting de poetsplaat waar hij haar afzadelde en afspoot. Zodra hij haar weer terugzette bij Fly rende ze als een gek rondjes. Vrolijk huppelde hij terug naar de poetsplaat waar hij zijn spullen op begon te ruimen. Gelijk een aantal borstels schoonmaken omdat er nogal wat haren in zaten. Nu hij toch aan het opruimen was kon hij net zo goed de hele zadelkamer een keer opruimen. Alles netjes neerleggen. In een kwartier had hij al het tuig netjes opgehangen aan de haken en steunen, nu de rest nog.

Chantal hing rustig de was buiten op achter het huis. Nadat ze dat was had op gehangen ging ze naar de zadelkamer. Tot haar verbazing had Darren al zijn spullen opgeruimd. "Heb je je leven gebeterd lieverd." gelijk zetten ze haar onschuldige lach op. Ze vond dat hij die opmerking wel verdiende vanwege het in het water gooien. "Kom je zo eten of wil je niet?" Ze gaf een kus op zijn wang en ging naar binnen. Op de keukentafel zetten ze beleg, twee borden, messen en twee glazen neer. Of hij aan tafel wilde eten wist ze niet maar dan konden ze nog altijd op de bank voor de tv gaan zitten. Terwijl ze wachten op Darren ging ze alvast eten voor die avond maken want ze moesten weer op tijd naar de manege. Nadat ze het eten had klaar gezet liep ze naar boven en kleden der om. Ze trok haar paardrijbroek, rijlaarzen en een shirtje met korte mouwen aan. Toen ze beneden kwam zag ze Darren in de keuken staan en deed vanaf achter haar handen voor zijn ogen en zei niets.


[Mega flut]

Bij het horen van Chantal haar stem, vooral opmerking, verscheen er een grote lach op zijn gezicht. "Ik heb een poging tot opruimen gedaan." zei hij met een klein stemmetje. Naar zijn idee zag het er wel redelijk opgeruimd uit. Het was in elk geval beter dan eerst. "Ik kom eraan." Via de keuken liep hij naar binnen aangezien hij zijn handen nog moest wassen. Die zaten onder de smurrie van Evelyn en het tuig. Naar zijn idee heerlijk, maar om dan te gaan eten was toch wel een beetje vies. Net nadat hij zijn handen had afgedroogd werd het opeens zwart voor zijn ogen. Verbaasd dat er handen voor zijn ogen zaten bracht hij zijn eigen handen naar achteren. Met moeite wist hij Chantal in haar zij te prikken. "Ik wil best wel met mijn ogen dicht eten, maar dan is het uitzicht minder leuk." Hij draaide zich om en sloeg zijn armen om Chantal haar middel heen. Helemaal klaar om naar de manege te gaan. Nu moest hij zich nog omkleden. "Je kan zo helpen met het rijden van de knollen op de manege nu je geen gips meer hebt." Les geven was af en toe best wel leuk, maar het rijden van de manege paarden bleef toch wel het leukste om te doen. Lekker klieren terwijl er ondertussen ook serieus gereden werd. Hij gaf haar een knuffel voor hij aan de tafel ging zitten om te eten. Honger had hij zeker, vooral na het rijden met Evelyn. "Ik hoop niet dat ze appeltaart mee hebben genomen, straks moet ik ze nog hun pony laten kiezen." Vorige keer had hij gezegd dat ze appeltaart mee moesten nemen voor hem als ze wouden kiezen of ruilen. Jammer genoeg moest hij hen dan wel laten kiezen als ze dat deden.

Toen ze haar handen voor zijn ogen had gedaan voelde ze een prik in der zij waardoor ze der handen voor zijn ogen vandaag haalde. "Ahhh Darren das gemeen." Snel vergat ze dat hij dat had gedaan omdat hij zijn armen om der middel deed. Tot haar verbazing mocht ze van Darren helpen met het rijden van de manege paarden. "Mag dat dan zomaar van je baas? Je vriendin zomaar rijden op een paard." Na de knuffel van Darren ging ze ook aan tafel zitten en schoot in de lach toen hij het over de appeltaart had. "Ik hoop het niet voor je straks raak je je mooie gespierde buik kwijt. En dan moet ik mijn heerlijke kussen missen." Onschuldig keek ze naar hem en pakte even een broodje. Op haar broodje deed ze hagelslag omdat ze niet echt veel zin had in vlees of zo. "Eigenlijk is het je eigen schuld hé als ze met taart komen. Je hebt het zelf gezegd tegen ze." Ze schok wat te drinken voor haar en Darren in en nam een slokje. "Weet je wat me leuk lijkt............ Als Evelyn helemaal onder het zadel is met ze tweeën en de paarden het bos in te gaan." Indy kwam ineens de keuken in gerend en sprong tegen Darren op met der voerbakje in der bek. Ze vond dat zij ook eten mocht als hun ook aten. Chantal zag het en wilde wat zeggen maar Darren was der al voor.

"Waarom zou jij er niet op mogen rijden als iedereen op ze rijd? We moeten ze alleen maar rijden omdat ze te weinig rijden op een dag. Je kan stukken beter rijden dan degene die op de paarden rijden in de lessen." Hij begon met zijn brood voor die middag te maken. Eerst een boterham met kaas die hij best wel snel naar binnen werkte. Hierna nog twee boterham met hagelslag. Straks nog een appel en dan kon hij er weer tegenaan tot het avond eten. Op haar opmerking over zijn buik keek hij haar even vreemd aan. "Ag, het gaat vanzelf weer weg." Die appeltaart zou hij er vanzelf wel weer vanaf werken. Met rijden of met het tillen van die verdomde strobalen. Nadat Chantal drinken in had geschonken keek hij haar even schaapachtig aan. Het bos in met Evelyn en Fly? Dat zou nog wel een tijdje duren aangezien Evelyn nog steeds van vogels schrok. "Dat gaat nog een hele tijd duren ben ik bang van." Voor een moment hield hij zijn mond. "Maar het lijkt me wel helemaal het einde." Net toen hij een slok van zijn drinken wou nemen sprong Indy tegen hem aan. Geïrriteerd keek hij naar haar. Zelfs Dack sprong niet meer tijdens het eten tegen hem op. Die lag nu zwaar beledigd naast zijn voerbak, de aansteller. "Als je bedelt krijg je helemaal niets. Op je kussen jij." Pas nadat hij haar een duw had gegeven zodat ze weer op de grond stond met vier poten kwam ze in beweging en liep ze naar haar kussen toe. Natuurlijk ook zwaar beledigd omdat ze geen eten kreeg. Ontspannen leunde hij naar achteren op zijn stoel. Vanavond moest hij weer de nieuwe rijden, dat zou nog een hele rit worden.

Chantal schoot licht in de lach toen Darren Indy op der kop gaf en toen ze beledigd naar der kussen ging. "Maar als het van je baas mag vind ik het best dan wil ik wel helpen met rijden van de paarden." Snel at ze haar broodje verder op en dronk der drinken op. Toen Darren ook klaar was zetten ze de borden en de glazen in de vaatwasser. "Ik neem aan dat we nu naar de manege gaan? Of pas na het avondeten?" Ze wist natuurlijk wat hij allemaal nog van plan was qua dingen thuis doen en ook niet wat hij nog meer op de manege wilde doen. Ondertussen gaf ze de honden beide een bak met brokken. Gelukkig hadden ze geleerd dat ze alleen nog maar hun eigen bakken leeg mochten eten en niet die van de andere. Indy lag nog steeds beledigd op haar kussen en wilde er niet vanaf. "Indy kom hier. Je mag van je kussen af en komen eten." Indy tilde haar kopje op en keek even voorzichtig naar Darren. Want van hem mocht ze niet van der kussen af. Chantal keek naar Darren en schoot in de lach. "Mevrouw durft niet van der kussen af omdat je der op der kop hebt gegeven."

"We kunnen nu gaan, maar we kunnen ook na het avond eten. Als we nu gaan kunnen we in alle rust de paarden rijden." In alle rust de paarden rijden leek hem wel wat. Het was wat Chantal wou. Hem haalde het niet zo heel veel uit. Mensen keken zo vaak wanneer hij bezig was met rijden. Vandaag zou het alleen waarschijnlijk wel een rodeorit gaan worden aangezien de nieuwe weer gereden moest worden. Hopelijk had ze niet heel de week stilgestaan. Verbaasd keek hij naar Indy die hem aankeek. "Zo erg was het nou ook weer niet." In een paar passen was hij bij Indy waar hij door zijn knieën ging en haar even aaide. "Vriendjes?" Indy gaf hem een lik over zijn hand heen nadat hij het had gevraagd. "Dat beschouw ik al een ja. Hop eten jij." Indy vloog van haar kussen af en viel haar etensbak aan. Nog iets harder en ze zou tegen de kast aanknallen met haar voerbak. "Ben me even omkleden." Met twee treden tegelijk rende hij de trap op. In een driekwart broek rijden was heerlijk, maar op de manege mocht het niet. Eigenlijk mocht hij niet eens met een spijkerbroek rijden. Gelukkig waren ze daar ondertussen overheen gekomen omdat hij anders niet meer de paarden wou rijden. Alleen met een wedstrijd had hij een rijbroek aan. Dat was dan maar voor een paar tellen. Meestal ging dat ding dan ook gelijk uit als hij klaar was met rijden. Tegenwoordig reed hij geen wedstrijden meer, veel te veel werk en het was niet leuk. Misschien dat hij weer begon, als Evelyn helemaal doorgereden was.

"Volgens mij heb wel wel zin om in alle rust te rijden. En niet allemaal gillende meiden om je heen te hebben. Die je proberen te versieren terwijl je vriendin erbij is." Ze keek hem aan en hoopte dat hij begreep dat ze nu alleen aan het pesten was. Toen hij met Indy bezig was zag het er erg schattig uit. Blijkbaar had ze gelijk over Indy dat ze niet van der kussen af wilde omdat ze op der kop had gekregen. Wonderbaarlijk was het toen ze het weer goed hadden gemaakt dat ze gelijk naar der voerbak rende en begon te eten. Toen Darren naar boven was ging Chantal even de honden uit laten. Nou ja uitlaten meer even buiten gooien zodat ze nog snel iets konden doen voor dat Chantal en Darren weg gingen. Ondertussen dat de honden buiten aan het ravotten waren ging ze de stallen van de paarden uitmesten. Waarschijnlijk was Darren al op hun kamer geweest en had dan vast wel de foto in het lijstje zien staan. Ze vond het echt lief van hem hij had al der hart gestolen. Na het mesten deed Chantal de stal op slot en riep de honden zodat die naar binnen konden. Ze had de auto sleutels ook al gepakt zodat ze gelijk weg konden als Darren klaar was. Onder aan de trap stond ze te wachten op hem. Toen bedacht ze dat ze vast van Darren met cap moest rijden dus ging ze via de tussen deur naar de stallen en haalde haar cap uit de zadelkamer. Ze ging bij de trap staan. Toen Darren naar beneden kwam keek ze naar boven. Deze moet ik zeker meenemen??"

Net toen hij naar beneden wou lopen bedacht hij zich dat hij nog andere sokken moest pakken. Bij de kast bleef hij stilstaan. Hij zette een pas achteruit en keek naar het lijstje wat op Chantal haar nachtkastje stond. Er verscheen een kleine lach op zijn gezicht. Niet om de lol, maar gewoon omdat ze de foto erin had gestopt en het lijstje neer had gezet. Voordat hij helemaal zou vergeten wat hij moest doen plukte hij een paar sokken uit de kast, trok ze aan, en rende in een snel tempo naar beneden. Nog voor hij helemaal beneden was kreeg hij de vraag of ze haar cap mee moest nemen. "Ja, nee. Is wel slim, je kan anders ook een cap van de manege op." Door haar vraag rende hij weer terug naar boven. Uit een doos haalde hij een body protector voor als hij ging vliegen. Zodra hij zand zou gaan happen zou hij dat ding wel aandoen. Vlug rende hij terug naar beneden, sleepte Chantal mee naar buiten en hobbelde naar de auto. "Shit de sleutels, please zeg dat jij ze hebt." Zo niet dan moest hij weer terug naar binnen om ze te zoeken. Niet zo'n ramp, alleen dan zouden ze misschien niet rustig de paarden kunnen rijden. Op de manege had hij een cap liggen die hij altijd op had, die hoefde hij gelukkig niet mee te nemen. Alleen wanneer hij dat ding weer eens niet kon vinden. Hoopvol keek hij richting Chantal. Voortaan moest hij maar briefjes op gaan hangen als hij naar buiten ging, als herinnering aan zijn sleutels. Huissleutels had hij wel weer mee.

"Nou ik neem me eigen cap gewoon mee. Ik wil niet echt een cap op die iedereen heeft opgehad." Ze liep met hem mee naar de auto en moest lachen toen Darren vroeg of ze de sleutels had. "Tuurlijk ik vergeet ze echt niet." Houd de sleutels voor neus. "Echt he als je mij niet had was je alles kwijt. Hoe was dat zeg toen ik niet bij je woonde." Ze stapte in de auto toen hij het open had gedaan. "Weet je eigenlijk wil ik de volgende keer Indy mee nemen naar de manege of mag dat niet?" Ze keek naar hem en wachten op een antwoord. Toen ze eenmaal op de manege waren stonden er al twee paarden klaar en te wachten op Darren en Chantal. "Had je gebeld dat ik zo mee komen?" Eigenlijk vond ze het best stoer dat alles werd gedaan voor ze. Chantal pakte het paard aan. Ze deed der cap alvast op en nam Future mee naar de bak. Ze vond het echt geweldig dat ze op zo prachtige hengst mocht rijden. In haar hand had ze ook een dressuurzweep voor als ze hem nodig mocht hebben. Soepel stapte Chantal op Future rustig ging ze hem instappen. Tot haar verbazing liep Future op Chantal der pinken al in de krul. Ook had de hengst maar lichte hulpen nodig en hij deed het al. Chantal der mond viel echt open. "WoOw wat ben jij een geweldig dier." Nu was ze gewoon al onder de indruk van Future en ze waren alleen nog maar aan het instappen.